The Last of Us Part II

[thunderjohn]

[Xeno]

Τελος κι απο μενα και διαβασα τα οσα εγραψαν οι IHNE, Deus που οσο να ναι ειναι οι μονοι που μιλησαν για το παιχνιδι ως τωρα.
Καταρχας να πω πως ηξερα πως μετα τα leaks ειχε γινει ενας χαμος αλλα δεν ηξερα γιατι υπηρχαν τοσες αντιδρασεις και απλα επλαθα σεναρια στο μυαλο μου χωρις να γνωριζω τιποτα. Παιζοντας το παιχνιδι δεν ειδα τιποτα που θα χαρακτηριζα αμφιλεγομενο και ικανο να προκαλεσει τοσο ντορο. Αν δεν ηξερα τιποτα, ουτε που θα μου περνουσε απο το μυαλο πως κατι τετοιο θα μπορουσε να συμβει και ευτυχως οπως ειδα αυτα τα ειπαν ηδη κι αλλοι στο παρον θεμα.

Επι της ουσιας τωρα.. το παιχνιδι για μενα ηταν ενα μικρο rollercoaster με τα πανω του και τα κατω του. Η αρχη ηταν ΠΟΛΥ αργη σε σημειο που επαιζα 15-20' και εκλειναν τα ματια μου και μαζι εκλεινα και την κονσολα γιατι απλα δεν τραβουσε. Μετα τις πρωτες 2-3 ωρες αρχισε να ανεβαινει καπως ο ρυθμος, οποτε αρχισε να αλλαζει η γνωμη μου για τον τιτλο (να πω πως μου πηρε περι τις 27 ωρες).
Αυτο που ενιωσα ηταν πως το παιχνιδι θα μπορουσε να ειχε τελειωσει αρκετα νωριτερα και θα ηταν και προς οφελος του αναμφισβητητα.

Καπου κουρασε η μεταβαση απο το ενα action sequence στο επομενο και γενικα υπηρχε πολυ μεγαλη επαναληψη στο να πηγαινεις απο το ενα διαλυμενο κτιριο στο επομενο συνεχως. Νομιζω πως αυτο ηταν και το μεγαλυτερο προβλημα του τιτλου, καπου εκανε overstay its welcome οπως λενε.

Για γραφικα/animations και direction δε νομιζω να χρειαζεται να πω πως ειναι κορυφαια, αυτο το ξερουμε και το περιμενουμε θα ελεγα.
Το θεμα ειναι πως 7 χρονια μετα, δεν εγινε και ισως να μη μπορουσε να γινει και αλμα το οποιο να ξεπερασει το impact που ειχε το πρωτο παιχνιδι. Εξ' ορισμου λοιπον θεωρω αδυνατο να θεωρηθει το TLOU2 καλυτερο του 1. Το gameplay ειναι σημαντικα καλυτερο αλλα και παλι παταει πανω στην ιδια λογικη και στις ιδιες αρχες. Το pacing του 1 ειναι σαφως καλυτερο και τελος οσον αφορα την πλοκη και τα 2 παιχνιδια κανουν καλη δουλεια, αλλα το καθενα με τον τροπο του. Θα μιλησω για την πλοκη σε spoiler tags παρακατω.

Εν τελει μιλαμε για μια χορταστικη εμπειρια και μια παραγωγη την οποια μονο η Naughty Dog θα μπορουσε να δωσει, γιατι εχει βαλει πολυ ψηλα τον πηχη στα δεδομενα του ειδους. Παρολαυτα νιωθω πως η εμπειρια μου δεν ηταν κατι που θα βαλει το παιχνιδι στη συζητηση σαν εστω GOTY contender, ποσο μαλλον για ενα generation-defining cinematic game, κατι το οποιο οσο να ναι μου το εδωσε το TLOU1 σε μεγαλο βαθμο.

8/10 κι απο εμενα λοιπον.

Plot Discussion

 

Θα γραψω απλα μερικα bullet points εν συντομια.

- Ο θανατος του Joel δε μου φανηκε καθολου forced, ισα ισα ηταν ενα πολυ καλο plot device για να προχωρησει σωστα η ιστορια.
- To part της Ellie ηταν πολυ καλο απο αποψης ιστοριας/περιεχομενου/pacing/τα παντα.
- Η μεταβαση απο part 1 σε part 2 ηταν πολυ ωραια και οι δημιουργοι μπορεσαν να περασουν στον παιχτη με πολυ καλο τροπο το ποσο θολωνουν οι γραμμες μεταξυ σωστου και λαθους σε μια υποθεση εκδικησης. Ηταν πολυ εξυπνο το ποσο γρηγορα σε κανουν να νιωσεις απεχθεια για την Ellie με το που βλεπεις την αλλη πλευρα του νομισματος.
- To part της Abby ενω ξεκινησε καλα, καπου στα μισα το πολυ με κουρασε. Συμφωνω με IHNE πως το ολο subplot με Seraphites ηταν σχεδον αχρειαστο. Το TLOU1 μας εδινε ξεκαθαρο λογο για τον οποιον ο Joel δεθηκε με την Ellie. Γιατι δεθηκε η Abby τοσο με Lev/Yara; Θα μπορουσε να ανταποδωσει τη χαρη once-off, αλλα βγηκε απο το δρομο της πολλακις για να βοηθησει και τα 2 παιδια, σε σημειο που ηταν τερμα παραλογο και εναντια στη λογικη του χαρακτηρα και του κοσμου του παιχνιδιου.
- Επισης να πω πως προς το τελος απλα εχασα αρκετο ενδιαφερον και ετρεχα στις πιο πολλες μαχες απλα για να τελειωνουν.
- Το παιχνιδι θα μπορουσε εστω να τελειωσει λιγο μετα απο το κλεισιμο του σεναριου της Abby αλλα τραβηξε κι αλλο χωρις λογο θα ελεγα. Το φιναλε δεν ξερω αν με γεμισε μιας και πρακτικα δεν κατεληξε καπου. Το παιχνιδι περναει πολλα ωραια μηνυματα θα ελεγα κατα τη διαρκεια του, οποτε τουλαχιστον κραταω αυτο. Δεν ξερω αν ηθελαν να αφησουν περιθωρια και για τριτο παιχνιδι, αλλα για εμενα μακαρι να κλεισει η σειρα εδω και να προχωρησει η ND σε κατι νεο.

[majorfox]

Παντως ειναι σαντ ο τυπος αμα τα εμπλεξε με τη Σαρκισιαν.

αφού η ανίτα βοηθησε για να περάσει φεμινισμό μέσα από το the last of ass 2 κι αυτό φαίνεται.

[nooto]

Το ξεκινησα χθες, εχω παιξει περιπου 2 ωρες οποτε δεν εχω πολλα να πω περα απο τον φανταστικο οπτικο τομεα και το καταπληκτικο soundtrack που επιστρεφει απο το πρωτο παιχνιδι. Μου αρεσει πολυ το animation επισης που ειναι απο αλλο πλανητη μαζι με ενα σωρο λεπτομερειες που υπαρχουν στο περιβαλλον και βοηθουν το environmental story telling. Το gameplay μεχρι τωρα ειναι πανομοιοτυπο με αυτο του πρωτου παιχνιδιου, ακομα δεν εχω ριξει καποια σφαιρα (εχω κανει μονο stealth kills) οποτε δεν εχω εικονα ακομα για το πως ειναι το shooting.

Παρ'ολα αυτα ειδα οτι υπαρχει σε ενα βαθμο ο "face buttons" χειρισμος της καμερας (οταν στοχευεις, αν πας να διαγραψεις ενα κυκλο με τον αναλογικο μοχλο θα δεις οτι το output στην οθονη δεν εινα κυκλος αλλα τετραγωνο, με αλλα λογια η καμερα κατα τη διαρκεια της στοχευσης εχει στο περιπου 4 κατευθυνσεις προκειμενου να μην εχεις ακριβεια). Δεν ειναι στο επιπεδο του πρωτου παιχνιδιου ευτυχως αλλα γενικα προτιμω την κατευθυνση των REmakes με το ανοιγμα του στοχου (το οποιο υπαρχει σε ενα βαθμο και εδω αλλα μου φαινεται αμελητεο) και ελπιζω αυτο να γινει το standard στο μελλον διοτι δινει περισσοτερο ελεγχο στον παικτη και επικοινωνειται και καλυτερα.

Αυτα μεχρι στιγμης, θα επανελθω οταν εχω καλυτερη εικονα.

[Deus]

Ωραίος Νοοτο, περιμένω να διαβάσω ποστ εντυπώσεων όταν το προχωρήσεις.

Αλήθεια έχεις ακούσει τίποτα από leaks/spoils; Να ξέρεις πάντως πως πολλά από τα υποτιθέμενα leaks είναι μούφα.

Μια από αυτες τις μέρες θα κάνω ένα αναλυτικό ποστ εντυπώσεων και θα επιχειρήσω να σχολιάσω τον χαμό που έγινε με αυτό το παιχνίδι και να εξηγήδω το γιατί προκάλεσε τόσες αντιδράσεις.

[nooto]

Αλήθεια έχεις ακούσει τίποτα από leaks/spoils; Να ξέρεις πάντως πως πολλά από τα υποτιθέμενα leaks είναι μούφα.

Επειδη συμμετειχα στο αλλο θεμα που εχουμε στο forum, εν τελει ειχα διαβασει καποια απο τα leaks κλπ. Δεν εχω δει ωστοσο ουτε ενα gameplay-video οποτε η εμπειρια ειναι ολο-φρεσκια και γενικα δεν ξερω τι να περιμενω (απο τη στιγμη που leaks κλπ δεν εχουν ακριβεια).

Ειμαι στις 15 ωρες και Day 2 (παιζω στο hard btw) και θελω να πω καποια πραγματα:

1) Mου αρεσει παρα πολυ το stealth του και γενικοτερα το συστημα μαχης μαζι με τον σχεδιασμο και το level design. Ο χειρισμος ειναι πολυ βελτιωμενος σε σχεση με το πρωτο παιχνιδι και σου δινεται η χρυση τομη αναμεσα στην απαραιτητη αισθηση του βαρους και την ελευθερια στον ελεγχο (ειδικα σε οτι αφορα τα οπλα). Παραλληλα εχουν χρησιμοποιησει ολες τις τεχνολογιες που ειχαν εισαγει στο Uncharted 4 με το γρασιδι και το πως μπορεις να κρυβεσαι μεσα σε αυτο, ενω εχουν παρει στοιχεια σχεδιασμου-επιπλεον κινησεις και απο το Phantom Pain και τα εχουν δεσει σε ενα πολυ ωραιο συνολο. Ο λογος που ολο αυτο δουλευει τοσο καλα εχει να κανει και με τον semi-open σχεδιασμο του παιχνιδιου που σου δινει πολυ μεγαλες ανοιχτες περιοχες για να παιξεις, γεματες με κτιρια και γενικοτερα δομη. Το εντυπωσιακοτερο ειναι οτι στο μεγαλυτερο αριθμο των κτιριων που βλεπεις, μπορεις να μπεις μεσα, να τα εξερευνησεις και να χρησιμοποιησεις την πολυπλοκη αρχιτεκτονικη τους κατα τη διαρκεια της μαχης.

2) Enemy AI: Εδω νομιζω παρουσιαζουν ακριβως αυτο που ειχαν υποσχεθει για το πρωτο παιχνιδι και δεν καταφεραν να το δωσουν. Το ΑΙ του τιτλου ειναι απο τα καλυτερα που εχω δει σε παιχνιδι και βοηθαει παρα πολυ στο να σε υποβάλλει οτι αυτο που βλεπεις ειναι μια ρεαλιστικη κατασταση. Δεν μιλαω για το πως κινουνται οι NPCs κατα τη διαρκεια του patrol ή για την συμπεριφορα τους κατα τη διαρκεια της μαχης (positioning κλπ), αυτα ειναι στα πλαισια του τι βλεπεις γενικοτερα σε τετοιου ειδους παιχνιδια. Αυτο που ειναι διαφορετικο ειναι τα επιπλεον scripts που εχουν δωσει στους NPCs. Τι θελω να πω, αν σκοτωσεις καποιον NPC με sniper πχ και υπαρχει καποιος αλλος διπλα του, κατ'αρχην θα ακουσεις αυτον που εμεινε ζωντανος και ειδε το περιστατικο να φωναζει πχ οτι "σκοτωσαν τον Mike" (καθε npc εχει το δικο του ονομα) μαζι με επιπλεον κομματι διαλογου αναλογα με τη σχεση που εχει αυτο το ατομο με τον NPC που πεθανε. Δευτερο, με το που γινει αυτο δεν γινεται alert ολο η περιοχη και σου την πεφτουν 100 ατομα ειτε σε εχουν δει ειτε οχι. Ο NPC που ειδε το περιστατικο φωναζει κοντινους NPCs (παλι με τα ονομα τους) και λεει "καποιος εριξε με sniper και ο ηχος ηρθε απο την ταρατσα". Υπαρχουν δηλαδη ηχογραφημενοι διαλογοι που εχει κανει η ND και οι οποιοι ακουγουνται αναλογα με το τι κανει ο παικτης. Στη συνεχεια η συγκεκριμενη ομαδα ερχεται προς αυτη την τοποθεσια και την περικυκλωνει ας πουμε ενω ψαχνει να σε βρει. Αν σε βρουν τωρα και πχ εσυ αρχιζεις να τρεχεις προκειμενου να βρεις τοποθεσια να κρυφτεις, θα τους ακουσεις να σε κυνηγουν και να φωναζουν "προσπαθει να ξεφυγει και κατευθυνεται προς τα εκει". Θελω να πω λοιπον οτι καθησαν και δουλεψαν στο να υπαρχουν αυτοι οι διαλογοι (και τετοιου ιεδους λεπτομερεια υπαρχει παντου στο παιχνιδι) προκειμενου να αισθανεσαι οτι ο κοσμος ειναι πραγματικος, οτι οi NPCs ειναι ατομα με δικη τους ταυτοτητα, και οτι επικοινωνουν οπως θα επικοινωνουσαν στην πραγματικοτητα προκειμενου να σε βρουν. Σε ολα αυτα προσφερει πολυ το γεγονος οτι δεν υπαρχουν modes στο ΑΙ τυπου patrol-alert-combat, ειναι λιγο πιο ενιαίος ο τροπος που λειτουργουν οι αντιπαλοι και πιο smooth η εναλλαγη στην συμπεριφορα τους.

3) Γραφικα και λεπτομερεια: Τα γραφικα και το animation ειναι απο αλλο πλανητη και ειναι πραγματικα αποριας αξιο το πως αυτο το game τρεχει στο base ps4. Περα απο αυτο ομως, υπαρχει τεραστια προσοχη στην λεπτομερεια και το περιβαλλον λεει τις δικες του ιστοριες μεσα απο τη δομη του, των graffiti, των αφισων που υπαρχουν, των κτιριων που μπορεις να μπεις κατα περιηγηση. Υπαρχει τρελη ποσοτητα πληροφοριας σχεδον παντου, πληροφορια που λεει επιπλεον ιστοριες και οι οποιες εχουν το δικο τους ενδιαφερον.

4) Πολιτικες αντζεντες: Σε γενικες γραμμες συμφωνω με τα παιδια. Η σχεση μεταξυ των ηρωων και η προσεγγιση της ομοφιλοφυλίας γινεται με εξαιρετικο τροπο και ο λογος ειναι οτι παρουσιαζεται οπως θα παρουσιαζοταν και μια ετεροφιλοφυλική σχεση, χωρις ποτε να τονιζεται-αντιμετωπιζεται ως κατι περιεργο ή διαφορετικο. Θεωρω οτι η αποτυπωση ειναι πραγματικα υποδειγματικη. Απο την αλλη ωστοσο υπαρχουν καποια πραγματα που φαινεται σαν να μπηκαν μεσα απο ατομα διαφορετικα απο αυτα που εφτιαξαν το σεναριο. Για να φερω ενα παραδειγμα, σε καποια φαση αφου εχεις φτασει στο Σιατλ, μπαινεις σε μια πολη που υπαρχουν σημαίες και graffiti απο pride. Αν δεν ειχαν γινει αυτες οι κουβεντες μαλλον δεν θα το προσεχα (ως κατι επιτηδευμένο) αλλα εχοντας συμμετασχει, ε μου φανηκε λιγο αστειο-παιδικου επιπεδου και θεωρω οτι ενα παιχνιδι που εχει ενα τοσο εξαιρετικο τροπο προσεγγισης αυτης της θεματολογιας δεν εχει αναγκη απο τετοια πραγματα.

Αυτα σε γενικες γραμμες, το μονο που με προβληματιζει ειναι αν αυτη η οπτικη υπερπληροφορηση και η πλουσιοτητα στο σχεδιασμο + το μπες σε καθε κτιριο να δεις τι παιζει κλπ κλπ μηπως κουρασει απο αενα σημειο και μετα, αλλα μεχρι στιγμης ειμαι ενθουσιασμενος. Ειναι ενα φοβερο game με καταπληκτικα highs μεχρι τωρα. Περισσοτερα εν καιρω!

[hideo]

Ωραιες οι εντυπωσεις nooto. Tο μονο αρνητικο που μπορω να βρω στο παιχνιδι ειναι οτι παραηταν φιλοδοξο ολο αυτο, και αυτο εχει τα καλα και τα κακα του. Θα ηθελα να ηταν μικροτερο και πιο λακωνικο αν θες(οχι στην γραφη γιατι εκει ειναι αρκετα, οσο στο μεγεθος).

Βεβαια ακομα και το μεγεθος και η κουραση(ειδικα η ψυχικη) που εχει ο γκειμερ παιζοντας το παιχνιδι, εχει νοημα στο τελος. Αλλα οκ. Γενικα προτιμω την προσεγγιση του part 1 σε αυτο το κομματι.

Απο την αλλη ειναι καλυτερο σχεδον σε ολα απο το πρωτο. Παιζει εξαιρετικα, ειναι πανεμορφο, και ειναι ισως η πρωτη φορα που κυριολεκτικα εχω πειστει οτι ολοι αυτοι ειναι πραγματικοι χαρακτηρες που μπορεις να τους βρεις εκει εξω, ενω οι περισσοτεροι απλα εχουν σχεδιαστει απο ND from scratch ή εχουν τους έχουν αλλάξει τόσο που νιωθεις οτι ειναι ξεχωριστες υπαρκτες οντοτητες.

[nooto]

Λοιπον τελειωσα και εγω επιτελους το παιχνιδι μετα απο 38 περιπου ωρες.

Κατ' αρχην θα ηθελα να πω οτι απο πλευρας production values, δουλειας, λεπτομερειας, χτισιματος κοσμου, γραφικων κλπ κλπ, αν υπηρχε μια κατηγορια πανω απο το ΑΑΑ και επρεπε να μπει ενα μονο παιχνιδι, τοτε για μενα σιγουρα θα εμπαινε το TLoU II. O τιτλος δεν εχει πραγματικα αντιπαλο και ο τροπος με τον οποιο παρουσιαζεται το Seattle σε πειθει οτι ετσι ειναι και η πραγματικη πολη δομικα, δεν χρησιμοποιειται καποια κλιμακα. Ειλικρινα ειναι τετοια η δουλεια που εχει γινει που ουτε για μια στιγμη δεν μου περασε απο το μυαλο οτι αυτος ειναι ενας video game κοσμος. To level design ειναι εξαιρετικα πλουσιο και πυκνο, και οπως εγραψα ειναι τετοιο το επιπεδο λεπτομερειας και της πληροφοριας που παιρνεις που για μενα ενα απλο οικοδομικο τετραγωνο αυτου του παιχνιδιου θα μπορουσε να αντιστοιχει σε ενα ολοκληρο level αλλων τιτλων απο πλευρας content. Παραλληλα, το τελευταιο ενισχυει τοσο πολυ το environmental story telling που εν τελει μεσω της απλης περιηγησης στον κοσμο μαθαινεις ενα σωρο ιστοριες για το τι συνεβει στο παρελθον και δεν υπαρχει ποτε pause στην σεναριακη εξελιξη (οποιας μορφης). Ολα αυτα σε ενα παιχνιδι που κραταει 30-40 ωρες και που δεν εχει καθολου recycled υλικο ετσι? Μιλαμε για αδιανοητες εργατοωρες και φυσικα αγαπη για το project προκειμενου να αποδοθει ενας τετοιος κοσμος, που ξαναλεω, θεωρω οτι δεν εχει αντιπαλο.

Σε οτι αφορα το gameplay, μου φανηκε παρα πολυ καλοδουλεμενο και εξαιρετικα απολαυστικο μεχρι το τελος. Σιγουρα δεν ειναι οτι πιο τεχνικο εχει παρουσιαστει και σιγουρα καποιες ρωγμες κανουν την εμφανιση τους που περισσοτερο εχουν να κανουν με τη διαρκεια του τιτλου και το γεγονος οτι σε τετοιου ειδους παιχνιδια, οσο μεγαλυτερα ειναι τοσο πιο ευκολα μπορεις και παρατηρεις απο ενα σημειο και μετα loop holes ή αδυναμιες που γινονται exposed. Παρ'ολα αυτα ξαναλεω οτι μενει εξαιρετικο και απολαυστικο μεχρι το τελος και σιγουρα αυτο εχει να κανει και με τη σχεδιαση και την πλουσιοτητα του κοσμου που δινει χωρο σε ενα σωρο διαφορετικες προσεγγισεις και πειραματισμο. Απλα it never gets old και ειναι ενας τομεας σιγουρα πολυ βελτιωμενος σε σχεση με το πρωτο παιχνιδι (blessed be Phantom Pain και ολοι του οι μηχανισμοι που υιοθετούνται και εδω).

Τελος να πω ειναι πραγματικα κριμα που εγινε ολο αυτο με τα leaks και το hate, τωρα που εχω δει τον τιτλο στο συνολο του θα πω οτι η προσεγγιση της οποιας θεματολογιας γινεται με εξαιρετικο και υποδειγματικο τροπο που ουδεμια σχεση δεν εχει με πολιτικη ή αντζεντες. Και το κλεινω ετσι αυτο διοτι δεν εχει κανενα απολυτως νοημα να ασχοληθει κανεις περαιτέρω.

Παμε τωρα στο story, το παιχνιδι θα ελεγα οτι χωριζεται σε 3 μερη. Το πρωτο μερος ειναι πραγματικα εξαιρετικο και 10/10 content σε ολα του. Παρα πολυ focused και συγκεκριμενο, με καθαρο στοχο και με απιστευτα υψηλα highs που σιγουρα για μενα ξεπαιρνουν αυτα του πρωτου παιχνιδιου. Μπαινοντας στο δευτερο μερος τωρα,

 

ξεκιναμε βλεποντας το ιδιο τριημερο απο την πλερα της Abby. Σε αντιθεση με τα οσα διαβασα στην συνεχεια σε διαφορα reviews και comments οτι το συγκεκριμενο κομματι μπαινει για να δουμε και την πλευρα της Abby και των WLF, που θα μας κανει να την δικαιολογησουμε και να αισθανθουμε ασχημα για αυτα που καναμε ως Ellie, θεωρω οτι ο στοχος δεν ηταν αυτος και ουτε αυτο μου περασε το συγκεκριμενο κομματι προσωπικα. Κατ'αρχην οι WLFs παρουσιαζονται με τον ιδιο τροπο και στα 2 σεναρια, ως καποια απολυταρχικη οργανωση που παλευει με καποιους τρελους cultists για εδαφος στο Seattle. Τα ατομα απο την ομαδα της Abby σιγουρα ειναι λιγο πιο συμπαθητικοι (κυριως επειδη εχεις καποιο χρονο μαζι τους) αλλα και οι ιδιοι θεωρουν δικαιολογημενες τις πραξεις τους και τους φαινεται λογικο που μεσα σε ενα post apolyptic σκηνικο εκεινοι καθονται και κανουν εδαφικους πολεμους και ασχολουνται με κατι που δεν εχει κανενα απολυτως νοημα. Δευτερον, και στο δευτερο σεναριο υπεραμύνονται του γεγονοτος οτι επρεπε οχι απλα να σκοτωσουν τον Joel αλλα να το βασανισουν κιολας απο τη στιγμη που η Ellie που εχει βιωσει κατι αντιστοιχο θελει απλα να παρει εκδικηση σκοτωνοντας τους, οχι βασανιζοντας τους οχι γελοιοποιώντας τους. Σιγουρα η συγκεκριμενη ομαδα φαινεται πιο ανθρωπινη απο πριν αλλα προσωπικα συνεχισαν να μου ειναι αντιπαθεις και αδικαιολογητοι (εξαιρωντας την Mel και τον Owen), συγκρισιμοι ισως με τους τρελους Seraphites μεχρι το τελος. Η στροφη η οποια συμβαινει καποια στιγμη εχει να κανει με τον Owen και την ιστορια που λεει στην Abby σχετικα με το γιατι κανει defect, και που ουσιαστικα αποτελει σημειο που η Abby αρχιζει να βρισκει ξανα τον εαυτο της (το ποια ηταν πριν το θανατο του πατερα της) και αποφασιζει να βοηθησει την Yara και τον Lev. Το συγκεκριμενο κομματι προσωπικα δεν μου φανηκε side quest και ο λογος ειναι αυτος που περιεγραψα, θεωρω οτι ο στοχος ηταν να παρουν εναν χαρακτηρα που συμπαθουμε (Ellie) και να τον δουμε να βυθιζεται εξαιτιας ενος γεγονοτος, και στην συνεχεια να παρουν εναν χαρακτηρα που αντιπαθουμε και να τον δουμε να αναδύεται σε αυτο που ηταν πριν συμβουν ολα αυτα. Θεωρω δηλαδη οτι ο σκοπος δεν ηταν να δικαιολογησουμε την Abby αλλα να δουμε τι ανθρωπος ειναι, και για να γινει αυτο επρεπε να συμβει κατι-να ειπωθεί μια ιστορια που δεν εχει σχεση ουτε με τον Joel ουτε με την Ellie. Σαν προσεγγιση ναι εχει αρκετο ρισκο, γιατι υπαρχει μια κορυφωση η οποια σπαει για να ειπωθει μια διαφορετικη ιστορια, αλλα για μενα δουλεψε και οταν φτασαμε στο σημειο του σινεμα, πραγματικα δεν ηθελα να συμβει κατι σε κανεναν απο τους 2 χαρακτηρες. Οχι επειδη ειχαν και οι 2 δικιο, αλλα επειδη και οι 2 ειχαν καλα στοιχεια.

. Και προχωραμε τωρα στο τριτο μερος,

 

εδω ειναι που για μενα καπου χαθηκε η μπαλα . Καταρχην θελω να ξεκαθαρισω οτι το κλεισιμο με τον Joel και την Ellie μια μερα πριν την αρχη του παιχνιδιου που δειχνει οτι η Ellie θα προσπαθουσε να ξαναφτιαξει την σχεση της μαζι του, αλλα και η σκηνη με την κιθαρα που δεν μπορει να παιξει πλεον το τραγουδι που της εμαθε ο Joel επειδη εχασε τα 2 της δαχτυλα και ο ολος συμβολισμος που αυτο φερει απο πισω, μου αρεσαν παρα πολυ. Ομως ξεκινωντας το τριτο μερος εχουμε μια σκηνη που ως Abby προσπαθουμε να σκοτωσουμε την Ellie και δεν το κανουμε, μια σκηνη που ως Ellie προσπαθουμε να σκοτωσουμε την Abby και δεν το κανουμε, και γενικοτερα ενα chapter που δεν θεωρω οτι καταληγει καπου. Αυτο σε συνδιασμο με το μεγαλο gameplay segment στην Santa Barbara που πραγματικα σπαει το pacing και που κατα τη γνωμη μου δεν θα επρεπε να υπαρχει (ειμαστε στον επιλογο και θελουμε να δουμε το τελος, ποιος ο λογος να πρεπει να μπουμε σε μια καινουργια βαση, να γνωρισουμε ενα νεο group και να πρεπει παιξουμε ολο αυτο το κομματι που δεν πορσφερει τιποτα στην ουσια) δειχνει οτι ισως οι devs να μην ειχαν καταληξει πως θελουν να το ληξουν ή τι ακριβως θελουν να πουν. Οπως εγραψα, στο τελος δεν ηθελα κανενας απο τους 2 χαρακτηρες να πεθανει, enough is enough, και ισως αυτος ειναι ο λογος που οι devs εβαλαν αυτα τα 2 κομματια (που ως ενας απο τους 2 χαρακτηρες πας να σκοτωσεις τον αλλον), για να στο τονισουν και να στο κανουν πιο αβολο ακομα περισσοτερο, αλλα ναι, θεωρω οτι μαλλον επρεπε η ολη δομη να ειναι διαφορετικη, πιο ξεκαθαρη, και λιγοτερο κουραστικη. Ξαναλεω οτι το τελος μου αρεσε, ομως εν τελει το παιχνιδι δεν καταληγει καπου συγκεκριμενα οπως εγινε με τον πρωτο τιτλο (ελπιζω να δουμε καποιο part III tbh και η ιστορια να οδηγηθει καπου).

Αυτα σε γενικες γραμμες, overall συμφωνω με τα οσα γραφτηκαν απο ολα τα παιδια οπως φαινεται και απο το post μου, ενα καταπληκτικο παιχνιδι με τρομερα υψηλα highs, που καπου ομως χανει την μπαλα προς το τελος και δεν εχει να σου πει κατι καθαρο οπως ο πρωτος τιτλος, ουτε το impact που σου αφηνει ειναι σαφες και ξεκαθαρο (παροτι παρεμενει μια εξαιρετικα δυνατη εμπειρια σαν συνολο). Απο μενα 9/10, με τον εναν βαθμο να χανεται καθαρα λογω pacing και ελλειψης focus στο τελος. Σαν συνολο θεωρω οτι ειναι επιτευγμα και μονο μπραβο μπορει να πει κανεις στην ND και στην δουλεια που εκαναν εδω (το επιπεδο της οποιας θελω να ξανατονισω οτι ειναι και απιστευτο αλλα και πρωτόγνωρο απλα).

[hideo]

Βαζω καποια κομματια απο την γνωμη μου για το game, copy paste απο αλλο φορουμ. Τωρα που το εχεις και εσυ φρεσκο. Χωρις να τα εχω ξαναδιαβασει αναλυτικα για να δω αν συμφωνω με οτι εγραφα(γιατι πολλες φορες συμβαινει και να αλλαζουμε οπτικη)


Λιγο πριν τελειωσω το παιχνιδι.

 

Το παιχνιδι παιζει πολυ πιο καλα απο το πρωτο σε ολους τους τομεις και το design των levels ειναι επισης ανωτερο. Στο Part 1 η ND αρχισε να το βρισκει σιγα σιγα μετα το 1/4 - 1/5 του παιχνιδιου. Εδω δυσκολα βρισκει καποιος ψεγαδι. Επισης η εξερευνηση εχει περισσοτερο νοημα στα πιο ανοιχτα επιπεδα.

Τωρα στα της ιστοριας.

Καταρχας ο τροπος που επιλεγουν να αφηγηθουν την ιστορια, το βαζει αυτοματα(μονο ο τροπος) πιο κατω απο το πρωτο. Τα flash backs και οι παραλληλες ιστοριες σαν τεχνικη αφηγησης ειναι by default φτωχη σε συγκριση με τον αριστο και solid τροπο αφηγησης του Part 1. Ειμαι στο σημειο του παιχνιδιου που βγαζει πολυ νοημα αυτη η επιλογη τους, αλλα και παλι στην συγκριση θα μπει δευτερο το παρτ 2.Τεχνικα δεν υπαρχει κανενα προβλημα στο pace, αλλα στην αφηγηση ειναι επομενο να υπαρχει. Μιλαμε σχεδον για 2 παιχνιδια μεσα σε ενα.

Ενα καλο παραδειγμα θα ηταν αν καποιος μας εβαζε να δουμε το 28 days later και καπακι το 28 weaks later. Ιδια θεματολογια αλλα διαφορετικοι χαρακτηρες/σκηνοθετες(δεν ξερω αν επαιξε αυτο και στα 2 stories του Part2, δλδ αν το εσπασαν οι σεναριογραφοι ellie-druckmann και η αλλη σεναριογραφος την abby για παραδειγμα). Εννοειται οτι στην αρχη της επομενης ταινιας(28 weaks later) το pace θα ειχε παει περιπατο. Κατι τετοιο συνεβη και εδω. Είναι ενα απο τα αρνητικα αυτης της επιλογης τους. Κατα τα αλλα η abby οπως και ο owen ηταν εξαιρετικα γραμμενοι χαρακτηρες στα κορυφαια επιπεδα της ND και καταφεραν να με κανουν να τους συμπαθησω, ενω πριν ηθελα να τους τεμαχισω...

Υπαρχουν 2 πρωτογνωρα/μοναδικα για μενα σημεια στα 30+ χρονια που παιζω games που απο μονα τους αξιζουν 10αρι (αν και στο τελος δεν θα το βαλω).

Το ενα ειναι ο θανατος του Joel και πως αυτος αποδοθηκε απο την αρχη ως το τελος. Χωρις να εχω φαει καποιο spoiler και γνωριζοντας οτι στα παιχνιδια ποτε δεν θα πεθαινε ενας Joel, καταφεραν με καποιο τροπο(σκηνοθετικα, γραφη, ερμηνειες κτλ) να με κανουν να τρομαξω, να φοβηθω για την ζωη του, ενω η λογικη μου ελεγε οτι θα την γλυτωνε. Ειναι η πρωτη φορα σε παιχνιδι που ''τρεχω'' γιατι ανησυχω για την εκβαση μιας καταστασης, ενω ξερω οτι οτι ειναι να γινει θα γινει. Καταφερε να με κανει να ψαχνω μονο αυτη την μαμημενη πορτα, λες και μπορω να αλλαξω κατι. Γυρισα στις naive φασεις των πρωτων επαφων μου με το gaming τελη 80s, που και τοτε θα αντιδρουσα ετσι γιατι απλα δεν ειχα ακομα εμπεδωσει οτι η εξελιξη ειναι δεδομενη και τα παιχνιδια scripted. Aπλα respect για ενα απο τα καλυτερα σημεια της σειρας.

Το δευτερο ειναι η μαχη μου με την ellie. Με εχει βαλει να βιωσω, οχι να παρακολουθησω (για αυτο και εδω η οποια κριτικη για τις παραλληλες ιστοριες ξεκινα με αλλα δεδομενα, σε συγκριση με μια ταινια) την πλευρα της Abby και την αλληλεπιδραση της με τους Owen και Mel. Και με βαζει στην πιο δυσκολη ψυχολογικά μαχη που εχω κανει ποτε σε βιντεοπαιχνιδι μη γνωριζοντας κυριολεκτικα πως να αντιδρασω(και με τι συνεπειες?). Ειναι κατι που το βιωνω πρωτη φορα σε game στην ζωη μου και σιγουρα καμια ταινια δεν εχει καταφερει κατι αναλογο(για αυτο και το ''βιωμα'' θα πρεπει να αξιολογηθει σαν feature που μονο ενα παιχνιδι μπορει να προσφερει, οταν κριθουν τα παραλληλα stories). Ηταν τετοια η δυσκολια συναισθηματικα που θα προτιμουσα να σηκωθω να χειροκροτησω αυτο που καταφεραν, παρα να συνεχισω να παιζω. Εδω στεκομαι και επιμενω στο οτι το καταφεραν να με κανουν να αισθανθω ετσι. Δεν θα εξετασω το αν μου αρεσε οχι(ουτε για τον joel ειναι δικαιο να το κανω). Καταφεραν να μην ενδιαφερομαι για την ellie σε εκεινο το σημειο, αλλα ουτε και για την abby αλλα και να ενδιαφερομαι και για τις 2. Fuck... ''πουρές''... και respect no 2.

Να σημειωσω εδω οτι το οποιο χτισiμο του χαρακτηρα του Joel δεν με αφησε απολυτα ικανοποιημενο. Μπορουσε να εχει την πατρικη φιγουρα(οπως την ειχε και στο τελος του part 1), αποφευγοντας την καπως επιτηδευμενη προσεγγιση.

Εν τελη το PART1 εξακολουθει να ειναι ανωτερο στο τροπο που επελεξε να αφηγηθει την ιστορια και μαλλον το καλυτερο παιχνιδι που εχω παιξει ποτε σε αυτον τον τομεα. Οι επιλογες που εκαναν για το PART2 απο την αλλη ειναι ολες legit. Τοσο η απομακρυνση σεναριακα απο το PART1 (εξυψωνει και τα 2 αυτη η επιλογη), οσο και η βιωματικα παραλληλη ιστορια.

Ομως η χρηση των παραλληλων ιστοριων/flashbacks, ενω βγαζουν νοημα(και κυριως οπως ειπα βιωματικα) εξακολουθουν να αποτελουν πιο ''φθηνη'' λυση σε συγκριση με τον τροπο αφηγησης του PART1. Το μπουκωμα σε διαρκεια ξεφευγει επισης απο το ''τοσο οσο'' της γραφης του PART1, η οποία γραφή χρειαστηκε να γινει φλυαρη(για τα δεδομενα της σειρας παντα) σε καποια σημεια. Το Part 1 ηταν πιο λακωνικο και χωρις περιττο exposition σου περναγε το συναισθημα. Ηξερες πχ οτι η Marliene ειναι και καλος ανθρωπος, δεν χρειαζοταν να στο δειξει.

Ειτε ετσι ειτε αλλιως, το game ειναι masterpiece και αν συγκριθει με τα υπολοιπα games εκτος του PART1, θα ειναι πιθανον και το ανωτερο στο τομεα της αφηγησης, αναπτυξη χαρακτηρων κτλ(αντε στο τοπ 3).

Δεν το εχω τελειωσει το παιχνιδι, αλλα ειμαι πολυ κοντα. Αυτο που μου μοιαζει πιο λογικο σαν score ειναι αυτο του EDGE magazine.

Δεκαρι στο πρωτο, ενιαρι στο δευτερο.

Τελος

 

plot twist κεντρικής ιδέας κατα καποιον τροπο. Δεν ειναι η εκδίκηση, αλλα η συγχώρεση.

Ο θανατος του Joel εκτος απο την απώλεια ενος σημαντικου ανθρωπου για την Εllie, ηταν κυριως ο θανατος της δυνατοτητας να του εκφρασει οτι τον συγχωρει. ''Δεν θα σε συγχωρησω ποτε...., αλλα θα..το προσπαθησω'' ειχε πει στον τελευταιο τους διαλογο.

Το ''θα προσπαθησω να σε συγχωρεσω'' ειναι μια εσωτερικη, επιπονη και συχνα χρονοβορα διαδικασια που περιλαμβανει θυμο. Η Ellie θα χρειαζοταν χρόνο και κοπο για να φτασει εκεί. Ομως ο θανατος του Joel γκρεμιζει τα παντα και τοποθετει την Ellie παλι απο την αρχη σε μια - διαφορετικη - κατασταση θυμου/οργης, αυτη την φορα για την Abby και σε υπερθετικο βαθμο (η λεξη υπερθετικος δεν αρκει προφανως).
Η Ellie καλειται να περασει ολα τα επιπονα σταδια και να φτασει στο τελος.

Η βαρκα στο μενου ηταν παντα η βαρκα της συγχωρεσης, ο τελικος προορισμος. Ο θυμος που αφηνεις να φυγει. H Abby...ο Joel.
Ellie:''Απλα φυγε''

Aυτο ειναι quote απο αλλο μελος, αλλα συμφωνω απολυτα και ειναι ο λογος που εγραψα παραπανω ''Βεβαια ακομα και το μεγεθος και η κουραση(ειδικα η ψυχικη) που εχει ο γκειμερ παιζοντας το παιχνιδι, εχει νοημα στο τελος''

 

Για να μην πλατιασω παρα πολυ θα πω οτι το παιχνιδι καταφερνει στα δικα μου ματια τουλαχιστον το εξης μοναδικο, να γινει μια ωδη κατα του μισους και της βιας χρησιμοποιοντας σαν βασικο μηχανισμο την απολυτη βια.
Αποδομει εντελως το μισος ως συναισθημα και την βια ως πρακτικη βαζοντας τον παικτη αρχικα να τα βιωσει σαν πρωτη ανθρωπινη αντιδραση, αμεσως μετα να τα αξιολογησει αλλαζοντας την προοπτικη του παικτη για τον αποδεκτη της βιας που σχετιζεται με το ιδιο γεγονος και τελος τα ξεγυμνωνει εντελως δειχνοντας την ματαιοτητα και το πονο που προκαλουν βαζοντας τον παικτη να δει απο πρωτο χερι το aftermath.

[nooto]

Πολυ ωραιο post . Εμενα τα flashbacks-walking simulator κομματια για να πω την αληθεια δεν με πειραξαν, καποια απο αυτα δε, τα βρηκα και απο τις κορυφαιες στιγμες του παιχνιδιου σε επιπεδο αφηγησης. Συμφωνω ωστοσο οτι εχουν γινει επιλογες στο στησιμο που εχουν πιο αμφιλεγομενο χαρακτηρα, σε αλλους θα φανουν απιστευτα καλες, σε αλλους δεν θα αρεσουν, και θεωρω οτι αυτο ειναι και λογικο δεδομενης της φυσης του τιτλου.

Το πρωτο παιχνιδι ηταν συνολικα πιο clean, ηταν η πρωτη φορα που γινοταν κατι τετοιο, και το impact του ισως ειναι μεγαλυτερο. Σαν παρενθεση παντως, δυστυχως ειναι αρκετος ο κοσμος που δεν εχει επαφη με τα συτηματα της sony και λογω αυτου κοροιδευει μεχρι σημερα αυτους τους τιτλους (cinematic experiences και τα ρεστα) χωρις να τους εχει δει. Το δυστυχως παει γιατι θυμούμενος το πρωτο παιχνιδι καταλαβαινω ποσο μπροστα και ξεχωριστη ηταν η εμπειρια που προσεφερε και ποσο κριμα ειναι που μερικοι δεν εχουν δει και αυτη τη πλευρα του gaming. Κλεινει η παρενθεση. Εδω τωρα (στο Part II) η φυση του παιχνιδιου ειναι τετοια που θα διχασει και σε εναν βαθμο ειναι και εσκεμμενο αυτο. Ταυτοχρονα ειναι πολυ σκληρο και δυσάρεστο πολλες φορες και αυτο που λες στο τελος οντως βγαινει και ειναι κομματι της meta αφηγησης (με την οποια ειμαι συνηθισμενος κυριως λογω souls που ο κυκλος πχ των συνεχομενων deaths που οδηγει τον χαρακτηρα στο hollowing εχει αντιστοίχιση σε αυτο που νιωθει και ο παικτης).

Παντως αυτο που θελω να σημειωσω ειναι οτι εβλεπα συνεντευξεις της ομαδας απο το 16-17 που ελεγαν οτι "ξερουμε οτι οι συγκεκριμενοι χαρακτηρες ειναι πολυ αγαπητοι, και εμεις τους αγαπαμε πιο πολυ απο ολους. Ειναι η δικη τους ιστορια και πρεπει η ιστορια αυτη να συνεχισει με τον πιο proper τροπο. Τωρα που φτιαχνουμε το sequel το κανουμε γιατι καταληξαμε στο ποιο ειναι το επομενο μερος της ιστοριας της Ellie και του Joel και οι φιλοι του παιχνιδιου πρεπει να ειναι ησυχοι γιατι ξερουμε τι κανουμε και πως να χειριστουμε το επομενο αυτο κεφαλαιο". Αυτη η δηλωση δεν ειναι απολυτα ειλικρινης κατα τη γνωμη μου, το παιχνιδι θα προκαλεσει του fans σε μεγαλο βαθμο και αυτο γινεται εσκεμμενα, ειναι κομματι των μηνυματων που θελει να περασει, και κεντρικο μερος του ολου naration. To παιχνιδι. ανα σημεια, κανει ακριβως το αντιθετο απο αυτο που δηλωσαν, υπαρχει λογος που γινεται αυτο, και μαλλον δεν θα μπορουσε να γινει διαφορετικα οταν θες μαλιστα να πεις μια τετοια ιστορια. Κατα συνεπεια θελω να πω οτι θεωρω απολυτα λογικη ειτε την απολυτη αποθεωση του παιχνιδιου ή το απολυτο μισος που προκαλεσε σε μερικους. Αν ωστοσο το προσεγγίσει καποιος με ανοιχτο μυαλο πιστευω θα το ευχαριστηθει σε πολυ μεγαλο βαθμο. Οπως και να εχει ειναι και για μενα καπως νωρις και ισως πρεπει να αφησω λιγο το game να κατσει μεσα μου προκειμενου να καταληξω και εγω καπου. Σε καθε περιπτωση ομως ειναι μια πολυ πολυ δυνατη εμπειρια.

[majorfox]

Άρχισαν οι φήμες για το part 3 και ας ελπίσουμε να μην είναι σαν το απογοητευτικό στορυ του 2