I just finished

[straier]

OK γράψε λάθος Evans δεν είναι ο τομέας σου οι κοινωνικές προεκτάσεις. Όμως όπως είπες έχεις κάποια τριβή παρά πάνω σε αυτά τα θέματα σε σχέση με το μέσο gamer οπότε η πρόσκληση/παράκληση συνεχίζει να ισχύει.

Αλλά ναι, συμφωνώ, τα block busters μπορούν να κάνουν καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Απλώς τα Indies/ Μικρές "artsy" παραγωγές σχεδιάζονται από το μηδέν για να "push the boundaries".

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο σημαντικό βέβαια. Νομίζω στον τομέα των videogames τα blockbusters είναι πιο σημαντικά από τις artsy παραγωγές δεδομένου ότι πολλές φορές τα breakthrough γίνονται από πιο mainstream παιχνίδια (σε αντίθεση με τον κινηματογράφο που οι artsy ταινίες είναι οι μόνες που θα προχωρήσουν το medium μέχρι να το οικειοποιηθούν τα blockbusters).

Το portal πχ που ανέφερες, όπως και το stanley parable, αποτελούν παιχνίδια που λένε κάτι με έναν τρόπο που κανένα άλλο medium δε θα μπορούσε να πει. Για παράδειγμα όταν μπαίνεις μέσα στην αποθήκη που σε διέταξε η φωνή να μην μπεις και παραμείνεις μέσα ενώ η φωνή σε κράζει αποτελεί μία εμπειρία unique to videogames.

Αυτό νομίζω πως είναι σημείο κλειδί. Αν κάτι μπορεί να υλοποιηθεί ή να έχει το συγκεκριμένο συναισθηματικό αποτέλεσμα μόνο στο μέσο των βιντεοπαιχνιδιών τότε μιλάμε για κάτι πραγματικά καινοτόμο (το GTAV όσο καλό παιχνίδι και να είναι πιθανόν να μπορούσε να περάσει τα ίδια πράγματα με μια καλή τηλεοπτική σειρά). Το interactivity μπορεί επίσης να είναι τεράστιο εργαλείο στο να κρατήσει το ενδιαφέρον του δέκτη. Ωραίος ο Νταλί αλλά νομίζω ο περισσότερος κόσμος έχει όρεξη να κάτσει να δει τον Ανδαλουσιανό σκύλο από την αρχή ως το τέλος. Προσπαθήστε να σκεφτείτε την προσέγγιση του flower σε ένα άλλο μέσο. Ο μέσος άνθρωπος δε θα την πάλευε ενώ εδώ ο δημιουργός σε δελεάζει με το interactivity για να σου πει μια ιστορία με τον τρόπο που θέλει, χωρίς κείμενο και χωρίς ανθρωπομορφισμούς.

[Evans]

Θα γίνει όντως ωραία κουβέντα, Τετάρτη ή Πέμπτη θα κάνω ένα θέμα .

Το μόνο πράγμα που με ξενερώνει στο Dark Souls είναι το γεγονός ότι η αφήγηση βασίζεται πάρα μα πάρα πολύ σε κείμενο. Γίνεται απίστευτη δουλειά στην αφήγηση μέσω παρατήρησης και μετά πρέπει να διαβάζεις νουβέλες που λέει ο λόγος μπας και βγάλεις άκρη . Αλλά ναι, συμφωνώ, τα block busters μπορούν να κάνουν καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Απλώς τα Indies/ Μικρές "artsy" παραγωγές σχεδιάζονται από το μηδέν για να "push the boundaries."

Συνέχεια σύντομα αδέλφια .

[nooto]

Witcher και GTA δε θεωρώ ότι καταφέρνουν κάτι παραπάνω από το να πουν μια καθιερωμένη ιστορία με τους καθιερωμένα δανεισμένα tropes από ταινίες. Braid, fire watch, witness, passage, the path, gone home, dear Esther, that game company, αυτά ναι, είναι avant garde, το nouvelle vague του gaming άμα θέλετε, που κάνουν τον δημιουργό auter και πάνε το medium μπροστά, το αναδεικνύουν ως κάτι νέο, ως ένα είδος τέχνης που είναι ανεξάρτητο από τα αλλά, με δικό του ταυτότητα.

Γενικα προσωπικα θεωρω οτι υπαρχουν και πιο mainstream τιτλοι που πετυχαινουν ενα νεο ειδος αφηγησης και κλασσικα παραδειγματα ας πουμε που εχω αναφερει κατα καιρους ειναι Half Life 2 και τα Souls, η αφηγηση των οποιων γινεται κατα κυριο λογο μεσα απο τη περιηγηση του παιχτη μεσα στο περιβαλλον του παιχνιδιου. Γιατι ειναι ξεχωριστο? Γιατι εξελισσεται διαδραστικα με βαση το τι κανει ο παικτης αλλα και το τι παρατηρει κατα τη διαρκεια του ταξιδιου του (το προβλημα εδω ειναι οτι εχω δει παικτες που λενε οτι αυτα τα παιχνιδια δεν εχουν σεναριο βεβαια ακριβως επειδη ο μεσος τιτλος συνηθως δανειζεται στοιχεια απο αλλα μεσα οποτε παιχνιδια οπως αυτα ξεφευγουν απο τη νορμα και παρουσιαζουν κατι που πιθανον να θελει χρονια για να γινει established ως unique video game τροπος για να λες ιστοριες). Το Flower ειναι κατι αντιστοιχο imo αλλα σε τελειως αλλο επιπεδο και προσεφερει κατι πραγματικα μοναδικο που πρεπει κανεις να το δει για να καταλαβει περι τινος προκειται καθως ειναι δυσκολο να περιγραφει. Αν φτιαξουμε θεμα, θα γραψω εννοειται εντυπωσεις, πιστευω οτι θα γινει ωραια κουβεντα, overall παντως θεωρω οτι οποιος ενδιαφερεται για τετοια πραγματα ειναι ενας απο τους βασικους τιτλους που πρεπει να δει. Παρεπιπτοντως, αντιστοιχη λογικη αλλα καπως πιο scaled down εχει και το Journey.

Τελος σαν αναφορες μη indie παιχνιδιων που ειναι special σε αυτα τα θεματα θα ηθελα να βαλω το Tearaway και ισως και το Alan Wake, για διαφορετικους λογους το καθενα αλλα και σε σχεση με αυτα που εγραψα πιο πανω.

Μπαινω λιγο psn να δω τι εχω στη βιβλιοθηκη απο τους τιτλους που αναφερατε γιατι μου φαινεται ειναι καιρος να τα πιασω

[Evans]

Plot twist-τα πεθερικά είναι μέλη του forum!

Μια που αναφέρθηκες στο #gamergate, δεδομένου ότι ασχολείσαι αρκετά με το χώρο θα ήθελες να ανοίξεις ένα νήμα όπου θα αναφέρεις τις σκέψεις σου πάνω στο θέμα; Έχει ενδιαφέρον να το δούμε από τη σκοπιά κάποιου που ασχολείται με τις κοινωνικές προεκτάσεις του gaming.

Χαχαχαχα αν είχαμε κοινό ενδιαφέρον τα video games, μάλλον θα τα πηγαίναμε καλά τόσα χρόνια XD .

Εν πάση περιπτώσει, δεν ασχολούμαι τόσο με τις κοινωνικές προεκτάσεις του gaming, όσο με το πώς μπορούμε να σχεδιάζουμε/ αναπτύσσουμε εύχρηστες τεχνολογίες. Ακαδημαϊκά ο τομέας λέγεται Human Computer Interaction (HCI), ενώ στην αγορά εργασίας συνήθως τον βρίσκεις ως User Experience/ User Architect/ User Researcher/ Designer κτλ. Έχω μία μεγάλη σχετικά επαφή με game studies literature κυρίως λόγω του ότι το case study μου είναι το Minecraft και το πώς ο κόσμος το χρησιμοποιεί ως επαγγελματική πλατφόρμα για να βγάζει χρήμα. Απλώς μέσα από συνέδρια, ομιλίες και διάφορα events έχει τύχει να γνωρίσω και μιλήσω με αρκετό κόσμο που ασχολείται με διάφορα θέματα, αν και για να είμαι ειλικρινής τους καθαρά κοινωνιολόγους/ ανθρωπολόγους δεν μπορώ να τους παρακολουθήσω . Ο τομέας μου είναι αρκετά πρακτικός, με τη μεθοδολογία που ακολουθώ να πατάει αρκετά πάνω σε κοινωνιολογία.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συζητήσουμε ανεξαρτήτως αυτού για το #gamergate.

OK σας έπρηξα, let's move on XD .

Edit:

@Chris ναι το πιστεύω κι εγώ ότι το έχω υποτημίσει και θέλω πολύ να το παίξω. Απλώς δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είναι το art game και τι πάει το medium μπροστά. Το GTA και να μην είχε τέτοια γραφή, θεωρώ ότι και πάλι θα πουλούσε πολύ. Το portal πχ που ανέφερες, όπως και το stanley parable, αποτελούν παιχνίδια που λένε κάτι με έναν τρόπο που κανένα άλλο medium δε θα μπορούσε να πει. Για παράδειγμα όταν μπαίνεις μέσα στην αποθήκη που σε διέταξε η φωνή να μην μπεις και παραμείνεις μέσα ενώ η φωνή σε κράζει αποτελεί μία εμπειρία unique to videogames.

Είναι λίγο thin lines όλα αυτά βέβαια και περισσότερο food for thought. Good chat όπως και να έχει και χαίρομαι που έπαιξες το gone home κι έγινε αυτή η συζητησούλα . Αν το GTA ήταν παιχνίδι των 10 ωρών κι όχι των... άπειρων θα το δρομολογούσα άμεσα :/ .

[ChrisTop]

Don't worry, δεν φαίνεσαι απότομος.

Προφανώς και δεν υπάρχει σύγκριση ακόμα, αλλά επειδή το καλό δράμα τραβάει κόσμο λογικά είναι θέμα χρόνου. Πάντως το 'χεις υποτιμήσει το GTA. H γραφή του είναι Top Notch σάτιρα και το όλο πακέτο έχει σαν αποτέλεσμα να την έχει δει (και να έχει, έστω υποσυνείδητα, επηρεάσει) πάνω από 100 εκατομμύρια κόσμος. Φοβερό επίτευγμα.

[straier]

Nooto θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω τις απόψεις σου για υο παιχνίδι, όπως κι άλλων χρηστών. Ίσως ανοίξω θέμα κάποια στιγμή (από Τετάρτη λογικά, αύριο έχω επίσκεψη πεθερικών και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ένα challenging τετραήμερο ).

Plot twist-τα πεθερικά είναι μέλη του forum!

Μια που αναφέρθηκες στο #gamergate, δεδομένου ότι ασχολείσαι αρκετά με το χώρο θα ήθελες να ανοίξεις ένα νήμα όπου θα αναφέρεις τις σκέψεις σου πάνω στο θέμα; Έχει ενδιαφέρον να το δούμε από τη σκοπιά κάποιου που ασχολείται με τις κοινωνικές προεκτάσεις του gaming.

[Evans]

Προσωπικά δε θα έβαζα τα video gamew ούτε κατά διάνοια δίπλα σε ταινίες καλού κινηματογράφου. Το medium έχει παρά πολύ δρόμο για να καταφέρει κάτι πραγματικά grand. Επίσης δε θεωρώ ότι είναι θέμα σύγκρισης: το καθένα προσφέρει κάτι διαφορετικό και το gone home είναι one of a kind σε αυτό που κάνει (στο θέμα που πραγματεύεται εννοώ).

Witcher και GTA δε θεωρώ ότι καταφέρνουν κάτι παραπάνω από το να πουν μια καθιερωμένη ιστορία με τους καθιερωμένα δανεισμένα tropes από ταινίες. Braid, fire watch, witness, passage, the path, gone home, dear Esther, that game company, αυτά ναι, είναι avant garde, το nouvelle vague του gaming άμα θέλετε, που κάνουν τον δημιουργό auter και πάνε το medium μπροστά, το αναδεικνύουν ως κάτι νέο, ως ένα είδος τέχνης που είναι ανεξάρτητο από τα αλλά, με δικό του ταυτότητα.

Edit:

Για να μην παρεξηγηθώ, συμφωνώ μαζί σου Chris, απλώς λειτουργώ με διαφορετικά παραδείγματα. Αν φαίνεται ότι γράφω λίγο απότομα είναι επειδή απαντάω από το κινητό Εν τάχει και προσπαθώ να πω πολλά σε λίγο χρόνο ;) .

Nooto θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω τις απόψεις σου για υο παιχνίδι, όπως κι άλλων χρηστών. Ίσως ανοίξω θέμα κάποια στιγμή (από Τετάρτη λογικά, αύριο έχω επίσκεψη πεθερικών και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για ένα challenging τετραήμερο ).

[nooto]

Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δεν συνδέει απολύτως τίποτα με προηγούμενους τίτλους. Ο κεντρικός χαρακτήρας βρίσκεται στο σκοτάδι κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν πλέον γίνεται η σύνδεση, το παιχνίδι έχει φτάσει στην τελική ευθεία, αλλά ακόμα και τότε δεν έχει σημασία, αφού η ιστορία του 7 μεμονωμένη είναι για εμένα αριστουργηματική. Η φάση με τα family members, είναι ότι έχουν ο καθένας μια διαφορετική θεματολογία σε στυλ ταινίας τρόμου. Στο θέμα της διάρκειας έχω τις ενστάσεις μου

Βασικα αυτο με τα family members οταν το πρωτοδιαβασα μου φανηκε φανταστικη ιδεα και εν τελει χαιρομαι που λες οτι δουλευει οπως πρεπει. Τι να πω πολυ ωραιες εντυπωσεις, πρεπει να κρατηθω να μην δω video reviews για να μην φαω κανα spoiller.

Απο horror Project Zero δεν εχω παιξει αλλα Sillent Hill 1-2 με ειχαν ταρακουνησει σε πολυ μεγαλο βαθμο, δεν ξερω αν ηταν η ηλικια αλλα θυμαμαι οτι ειδικα με το 1 υπηρχαν βραδια που δεν ειχα κοιμηθει . Ειναι βεβαια και αλλη θεματολογια που λογω του μεταφυσικου με πιανει καλυτερα. το VII δεν ξερω αν θα με τρομαξει αλλα απο πλευρας ατμοσφαιρας τουλαχιστον φαινεται να ειναι το best thing στη σειρα μετα το REmake.

Πάντως έχουμε ιδιοφυής δείγματα γραφής που ξεπερνάνε για πλάκα το Gone Home όπως Braid, Witchers, Grand Theft Autos (σε ακόμα πιο ιδιαίτερη λογική τα Portal και Stanley Parable) και γουστάρω ρε γαμώτο γιατί δεν είναι εύκολο το Gaming. Δεν είναι βάζω ταινία/σειρά αράζω στον καναπέ και όλα εξαρτώνται απ'την παραγωγή και την διαθεσή μου να συγκινηθώ. Πρέπει να γίνεις ενεργός συμμέτοχος για να δεις την ιστορία και αν έχουν βοηθήσει σε κάτι οι αυθημένες γραφικές ικανότητες είναι σε πιο ρεαλιστικό storytelling. Θέμα χρόνου το Breaking Bad του gaming και γιατί όχι και τα The Wire και ίσως και ο δεκάλογος κάποτε.

Το ειδα και ηθελα να απαντησω, δεν ξερω αν θα σας φανει περιεργο αλλα για μενα την καλυτερη αφηγηση ever σε video game την εχει το Flower. Το γεγονος οτι μια ιστορια μπορει να ειπωθει με τετοιο τροπο δεν το ειχα φανταστει μεχρι τοτε στη ζωη μου και για να πω την αληθεια τοτε ειναι που αρχισα να κατανοω πληρως οτι το μεσο μπορει να προσφερει τεχνη η αποδοση της οποιας να ειναι πραγματικα ξεχωριστη (συμφωνω επισης για Braid κλπ απλα σε μενα τοτε εγινε το μεγαλο κλικ). Το Gone Home νομιζω το εχω απο το plus οποτε θα το βαλω και εγω στο προγραμμα.

[Grimmtak]

Nooto και Sinclair θα προσπαθήσω να σας καλύψω τις απορίες όσο μπορώ.

Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δεν συνδέει απολύτως τίποτα με προηγούμενους τίτλους. Ο κεντρικός χαρακτήρας βρίσκεται στο σκοτάδι κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν πλέον γίνεται η σύνδεση, το παιχνίδι έχει φτάσει στην τελική ευθεία, αλλά ακόμα και τότε δεν έχει σημασία, αφού η ιστορία του 7 μεμονωμένη είναι για εμένα αριστουργηματική. Η φάση με τα family members, είναι ότι έχουν ο καθένας μια διαφορετική θεματολογία σε στυλ ταινίας τρόμου. Στο θέμα της διάρκειας έχω τις ενστάσεις μου.

Ενώ πήγαινα δειλά δειλά κατάφερα και το τελείωσα σχετικά γρήγορα. Υπάρχουν διάφορα challenges στο παιχνίδι όπως να το τελειώσεις σε λιγότερο από 4 ώρες ή να μη χρησιμοποιήσεις πάνω από 3 healing items, που εκτός από trophy έχουν και unlocks για το επόμενο playthrough. Ειδικά η τελευταία δυσκολία πρέπει να είναι υπέροχο challenge.

Για να απαντήσω και στον Sinclair, ποτέ δεν φοβάμαι σε παιχνίδια που μπορώ να αμυνθώ. Η σειρά Project Zero για εμένα ας πούμε αποτελεί ένα τεράστιο "Nope" . Σίγουρα το RE7 έχει επιρροές από το P.T., αλλά με τα διάφορα μπιχλιμπίδια που κουβαλάς, νιώθεις ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις κάπως τον φόβο. Μάταια όμως σε κάποιες στιγμές, αφού βρέθηκα κάποιες φορές και να πετάγομαι με τα χέρια ψηλά και να πατάω pause για να συνέλθω. Η φάση του Nemesis είναι αρκετά χρησιμοποιημένη εδώ και μπορώ να πω ότι έχει γίνει σωστά. First person κάμερα + κοντινά στη μουτσούνα της κυρίας Baker είναι από τα πιο τρομαχτικά πράγματα που έχω ζήσει.

Αυτά ελπίζω να σας κάλυψα και τους δύο

[ChrisTop]

Χμμμμμ μ' αρέσει η λογική σου. Βασικά μ'αρέσει που το βλέπεις από ενός Gamer standpoint ενώ εγώ το σύγκρινα απευθείας με πολύ πιο ώριμα μέσα ψυχαγωγίας. Και τώρα που το σκέφτομαι έχω πολύ καιρό να παίξω κάποιο game που δίνει βάση στο σενάριο για να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται η γραφή στην μοντέρνη πραγματικότητα του μέσου.

Πάντως έχουμε ιδιοφυής δείγματα γραφής που ξεπερνάνε για πλάκα το Gone Home όπως Braid, Witchers, Grand Theft Autos (σε ακόμα πιο ιδιαίτερη λογική τα Portal και Stanley Parable) και γουστάρω ρε γαμώτο γιατί δεν είναι εύκολο το Gaming. Δεν είναι βάζω ταινία/σειρά αράζω στον καναπέ και όλα εξαρτώνται απ'την παραγωγή και την διαθεσή μου να συγκινηθώ. Πρέπει να γίνεις ενεργός συμμέτοχος για να δεις την ιστορία και αν έχουν βοηθήσει σε κάτι οι αυθημένες γραφικές ικανότητες είναι σε πιο ρεαλιστικό storytelling. Θέμα χρόνου το Breaking Bad του gaming και γιατί όχι και τα The Wire και ίσως και ο δεκάλογος κάποτε.

[Evans]

Άρχισα και τελιώσα σήμερα το Gone Home.

Γιατί πιστεύεις οτι είναι εκπληκτικό και τόσο σημαντικό?
Το setting και το storytelling ήταν αρκετά καλά και η ίδια η ιστορία είχε τα συγκινητικά κομμάτια της (ειδικά της Sam), αλλά η γραφή δεν ξεπέρναγε σε επίπεδο κλασικό coming-of-age drama και το challenge και η διάρκεια ήταν πολύ μικρά για να σε ρουφήξει.

 

Συμφωνώ, σαν παιχνίδι δεν είναι τόσο ιδιαίτερο, εκεί όμως που πραγματικά κερδίζει είναι στο ότι καταφέρνει να αποδώσει με φοβερά ωραίο και πιστεύω ακριβή τρόπο το τι περνάει ένας gay μέχρι να αποδεχθεί την σεξουαλικότητά του και να την επικοινωνήσει στους άλλους. Σκέψου ότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε λίγα χρόνια μετά το gamer gate scandal, που είναι ένα από τα πιο μελανά σημεία της ιστορίας του χώρου κι επηρεάζει ακόμα και σήμερα την εικόνα του medium προς τα έξω.

Σκέψου τώρα ότι η αγγλική αργκό για την αποδοχή της σεξουαλικότητας των gay είναι "come out of the closet" και σε όλο το παιχνίδι βρίσκεις σημειώματα σε closets. Η κλιμάκωση είναι καταπληκτική και οι δημιουργοί παίζουν εξαιρετικά με τα είδη. Χρησιμοποιούν tropes των horror games και καταφέρνουν να πουν μία ιστορία τόσο ανθρώπινη κι επίκαιρη. Εκεί που σου δημιουργείται η αίσθηση ότι θα συμβεί κάτι μεταφυσικό, ή έστω το ότι έχει υπάρξει κάποια δολοφονία, ή κάποιο έγκλημα τέλος πάντων, το παιχνίδι σιγά σιγά σε οδηγεί προς το μυστικό της μικρής σου αδελφής και σου παρουσιάζει πτυχές του συναισθηματικού της κόσμου.

Ας αναλογιστούμε μάλιστα σε τι σημείο βρισκόμαστε ιστορικά, με το αδιαλαξία την ξενοφοβία και την ομοφοβία να αποκτούνε όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Το ότι έχουμε ένα παιχνίδι που μιλάει με τόσο ιδιαίτερο τρόπο για αυτά τα θέματα κι έχει μία απόλυτη και ξεκάθαρη πολιτική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία/ διαφορετικότητα θεωρώ ότι είναι τεράστιο επίτευγμα και βοηθάει το medium ολόκληρο στο να πάει μπροστά.

[Sinclair]

Thumbs up για τις εντυπώσεις Grimm! Από horror στοιχείο πως θα το έκρινες σε σχέση πχ με το P.T. demo? To 2o ήταν πραγματικά πολύ ψυχοφθόρο σαν εμπειρία για να το τελειώσω( δεν άντεξα τελικά ), ενώ τα ίδια τράβηξα και με το Maiden of Black water που σε κάποια σημεία ήταν ο ορισμός της κατάθλιψης και με έκανε να αισθανθώ άβολα σε ορισμένα σημεία( σαν να ακούω το Cry of Mankind στο ατελείωτο repeat ή το Apokatastasis Panton fan video στο youtube) Βέβαια να σημειώσω προς υπεράσπισή μου πως both παίχτηκαν- όσο άντεξα- σε συνθήκες συσκότισης με headset Στα παλιά Resident Evil δεν έχω τρομάξει ποτέ, εκτός από μια σκηνή που πεταγόντουσαν κάτι σκυλιά από έναν καθρέφτη στο δύο- περισσότερο ξάφνιασμα δλδ Άντε και στο 3 λίγο άγχος όταν σε κυνηγούσε ο Nemesis.( αυτά τα δύο συναισθήματα μου τα καλύπτουν τα Souls πλέον, ενώ το Bloodborne σαν tribure και στον Lovecraft παίζει μπάλα μόνο του)

Το Silent Hill 2 και το Project Zero 2 από την άλλη μου κατέστρεψαν την ψυχολογία.

[nooto]

Τελείωσα Resident Evil 7.

Το βρήκα απλά άριστο. Δεν παίρνει κανένα στοιχείο από 4-5-6 και εύκολα αποτελεί τον καλύτερο HORROR (το τονίζω) τίτλο που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Στην ουσία θεωρώ πως η first person camera είναι η αντίστοιχη horror τις εποχής μας, όπως ήταν τότε η fixed. Μπαούλο που αποθηκεύεις αντικείμενα, άπειρο τρέξιμο και μικρός αριθμός από προμήθειες, ενώ το Madhouse (Hard Mode) έχει ολόκληρη επανατοποθέτηση εχθρών, αντικειμένων και χρειάζεται αναλώσιμα για save.

Η περιήγηση στο σπίτι ήταν απλά το κάτι άλλο. Ήμουν με την ψυχή στο στόμα μη πεταχτεί από το πουθενά ο κύριος ή η κυρία Baker και μου κόψουν το αίμα. Ωραίο ήταν επίσης που για πάνω από το μισό παιχνίδι, είσαι ένας ξέμπαρκος που προσπαθεί να σώσει τη γυναίκα του, χωρίς ομπρέλες και ιστορίες από πίσω.

Από διάρκεια μου πήρε μόλις 9 ώρες και η κλασσική capcom θα μας βομβαρδίσει με DLC... αλλά είμαι σε φάση "im not even mad". Επίσης, τα γραφικά στο περιβάλλον μου φάνηκαν λίγο μέτρια και γέλαγα με το lip sync όταν με απειλούσε η κυρία Baker .

9/10

Nice, γενικα να πω οτι το παιχνιδι εχει παρει και πολυ κριτικες γενικοτερα και μαζι με το post σου χαιρομαι ακομα περισσοτερο. PP, FFXV, Last Guardian και REVII δειχνουν οτι η ιαπωνικη πλευρα εχει αρχισει και παιρνει επιτελους τα πανω της και να τονισω εδω οτι εκτος Phantom Pain κανενα απο τα υπολοιπα παιχνιδια δεν περιμενα να ειναι καλα τελικα. Αντε να δουμε τωρα ποτε θα το τσιμπησω, btw εχει καθολου συνδεση με τα προηγουμενα? Το λεω γιατι το setting μου φαινεται παρα πολυ διαφορετικο. Η ιδεα παντως με family members που καθενα εχει δικη του ιστορια, αλλη αντιμεπωπιση κλπ ειναι φανταστικη και αποτι φαινεται υλοποιειται και ωραια. Το μονο αρνητικο μου φαινεται η διαρκεια και γι'αυτο κρατιεμαι και δεν το εχω αγορασει ακομα, αν και υποθετω οιτ θα εχει μεγαλο replay value.

[ChrisTop]

Άρχισα και τελιώσα σήμερα το Gone Home.

Γιατί πιστεύεις οτι είναι εκπληκτικό και τόσο σημαντικό?
Το setting και το storytelling ήταν αρκετά καλά και η ίδια η ιστορία είχε τα συγκινητικά κομμάτια της (ειδικά της Sam), αλλά η γραφή δεν ξεπέρναγε σε επίπεδο κλασικό coming-of-age drama και το challenge και η διάρκεια ήταν πολύ μικρά για να σε ρουφήξει.

[Grimmtak]

Τελείωσα Resident Evil 7.

Το βρήκα απλά άριστο. Δεν παίρνει κανένα στοιχείο από 4-5-6 και εύκολα αποτελεί τον καλύτερο HORROR (το τονίζω) τίτλο που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Στην ουσία θεωρώ πως η first person camera είναι η αντίστοιχη horror τις εποχής μας, όπως ήταν τότε η fixed. Μπαούλο που αποθηκεύεις αντικείμενα, άπειρο τρέξιμο και μικρός αριθμός από προμήθειες, ενώ το Madhouse (Hard Mode) έχει ολόκληρη επανατοποθέτηση εχθρών, αντικειμένων και χρειάζεται αναλώσιμα για save.

Η περιήγηση στο σπίτι ήταν απλά το κάτι άλλο. Ήμουν με την ψυχή στο στόμα μη πεταχτεί από το πουθενά ο κύριος ή η κυρία Baker και μου κόψουν το αίμα. Ωραίο ήταν επίσης που για πάνω από το μισό παιχνίδι, είσαι ένας ξέμπαρκος που προσπαθεί να σώσει τη γυναίκα του, χωρίς ομπρέλες και ιστορίες από πίσω.

Από διάρκεια μου πήρε μόλις 9 ώρες και η κλασσική capcom θα μας βομβαρδίσει με DLC... αλλά είμαι σε φάση "im not even mad". Επίσης, τα γραφικά στο περιβάλλον μου φάνηκαν λίγο μέτρια και γέλαγα με το lip sync όταν με απειλούσε η κυρία Baker .

9/10