I just finished

[nooto]

Metaphor: Refantazio

Σχετικα με το Metaphor, τωρα που το τελειωσα να πω οτι ο τερματισμος δεν αλλαξε και ιδιατερα την γνωμη που ειχα σχετικα με την ιστορια. Παροτι καθαρα πασοκτσιδικο game (και αρα goty), που εχει παραλληλα μερικα φανταστικα themes και πολυ καλες ανατροπες στην πορεια, το τελευταιο 25% του παιχνιδιου μου φανηκε οτι τραβαει παρα πολυ χωρις καποιο λογο και δεν παει και καπου ιδιαιτερα με ολες αυτες τις θεματικες (και ουτε και ο main antagonist οταν καταλαβαινεις 100% τι θελει να κανει θεωρω οτι κερδιζει ποντους, μαλλον το αντιθετο). Γενικα η γραφη απο ενα σημειο και μετα δεν μου αρεσε τοσο, κυριως λογω του ποσο φλυαρο εγινε το game, χωρις να λεει και κατι στην ουσια.

Ειναι και αυτο που εχω πει περι μετρου, για να δωσω ενα παραδειγμα, το παιχνιδι ενω εισαι στον τερματισμο, σε βαζει 2 φορες (μια οταν ξεκιναει, και μια οταν τελειωνει οτ τερματισμος), να μιλησεις με ολους τους χαρακτηρες που εχεις social link (optionally βεβαια) και να δεις ενα mini event με καθε εναν απο αυτους, το οποιο μαλιστα δεν προσφερει τιποτα στην ιστορια η στο narration (τη δευτερη φορα απλα τα εκανα skip). Θελω να πω δεν μπορεις στην κορυφωση που θες να δεις τα τελικα cutscenes και τι γινεται στο story να εχεις ενα μισαωρο που μιλας με npcs για πραγματα που δεν εχουν καποιο ενδιαφερον η που απλα επαναλαμβανουν για 1000στη φορα τι εχει γινει στο παιχνιδι, ειναι τρελο pace breaker.

Γενικα να πω οτι δεν μιλαω τοσο για τη θεματικη, ουτε τοσο για το συνολο της ιστοριας που και τα 2 ειναι απο ok μεχρι πολύ καλα. Ειναι η φλυαρια ειδικα απο ενα σημειο και μετα (ισως παιζει και ενα ρολο το hype που υπηρχε απο τα μεσα κλπ σχετικα με τους συγκεκριμενους τομεις ). Αλλα και περα από τη φλυαρια, το κλεισιμο της ιστοριας και γενικα το που την πηγε το παιχνιδι δεν θεωρω ότι κανει live up του ολου χτισιματος. To παιχνιδι στο τελευταιο του κομματι μπαινει καπως στον αυτοματατο, δεν ξερει τι θελει να κανει με τα themes του, και εχει και κομματια που θεωρω ότι ειχαν ανατροπη για την ανατροπη

 

(βλεπε πχ More κλπ)

.

Στα υπολοιπα αρνητικα, υπαρχουν καποιες περιεργες επιλογες σχετικα με τη δομη, για παραδειγμα το παιχνιδι εχει ένα job system το οποιο όμως στην πορεια οδηγει σε μια ultimate job για κάθε χαρακτηρα που είναι μοναδικη και συγκεκριμενη. Αυτό στην πραξη κανει το παιχνιδι γραμμικο καθως στην ουσια δεν πρεπει να πειραματιστεις αλλα να ακολουθησεις το class tree που θα σου δωσει εντελει προσβαση στο ultimate job για τον κάθε χαρακτηρα. Το class tree btw δεν είναι γνωστο από την αρχη, το παιχνιδι σε οδηγει σε ένα βαθμο μεσω prerequisites αλλα αν αποκλεινεις και πας να δοκιμασεις κατι άλλο μαλλον δεν θα καταφερεις αν ανοιξεις την καλυτερη κλασση στον κάθε χαρακτηρα (εκτος αν λιωσεις στο grinding για να διορθωσεις τα οποια τετοια λαθη και αποκλείσεις από το suggested path).

Σε ένα βαθμο το ιδιο ισχυει και για τις επιλογες και τις αποφασεις που παιρνεις μεσα στο game, ειτε σε σχεση με τους χαρακτηρες και τα social links, ειτε σε σχεση με την εξελιξη της ιστοριας. Ότι και να κανεις δεν αλλαζει τιποτα και νομιζω ότι ακομα και τα κακα options παλι θα αναπτυξουν τη σχεση με τους χαρακτηρες (σε αντιθεση με τα persona πχ). Από οσο κοιταξα οι μονες επιλες που μπορουν να αλλαξουν κατι είναι καποιες προς το τελος που μπορουν να σε πανε σε bad ending αλλα είναι περισσοτερο σαν φαση gameover επειδη επελεξες το μη intended.

Από κει και περα, και για να πουμε και τα θετικα, το συστημα μαχης με τις κλασεις είναι παρα πολύ καλο, το παιχνιδι δανείζεται από τα Persona αλλα και εχει δικο του χαρακτηρα και είναι καποια βηματα πιο πανω σε επιπεδο παραγωγης και scope, και εχει ένα κοσμο που παροτι παρουσιαζεται με fragmented τροπο, εχει εξαιρετικο και πολύ εξυπνο presentation ενώ είναι και πολύ immersive. Οι θεματικες ως θεματικες είναι πολύ ωραιες και το παιχνιδι εχει μερικες απιστευτα δυνατες στιγμες, ενώ και ο main villain και το pacing της ιστοριας είναι παρα πολύ καλα μεχρι το 70% του παιχνιδι θα ελεγα.

Γενικα περασα παρα πολύ ωραια, το game μου πηρε 90 περιπου ωρες που ηταν σε γενικες γραμμες πολύ ευχαριστες. Υπαρχουν για μενα διαφορα θεματα στα οποια πιθανον να μην εδινα και τοσο σημασια αν δεν υπηρχε ολο αυτό το hype και το 94% από το metacritic, τα οποια δεν θα κανουν τοσο εντυπωση στους φιλους των jprg, αλλα σε οσους είναι ντεμι με το ειδος, θεωρω ότι παιζει και να μην την παλεψουν (ειδικα με το θεμα της ανουσιας φλυαριας). Επισης να πω ότι παροτι βρηκα την ολη δομη πολύ καλη και εθιστικη, θα ελεγα ότι δεν πρεπει καποιος να περιμενει κατι τελειως διαφορετικο από Persona, υπαρχει calendar, activities που ανεβαζουν τις σχεσεις και τα stats, και όταν δεν ασχολεισαι με αυτά, κανεις dungeons που σχεδιαστικα δεν εχουν καποιο ενδιαφερον και μοιαζουν με random generated. Αν δεν σας αρεσει αυτό σαν φαση, δεν θα περασετε καλα ουτε εδώ.

Αυτά από μενα, γενικα πολύ ωραιο παιχνιδι, αλλα πρεπει να εχει για μενα κανεις και στο μυαλο του τι να περιμενει. Προσωπικα δεν ενθουσιάστηκα τοσο οσο τα μεσα η οσο αλλοι παικτες και δεν νομιζω να το εβαζα πανω από τιτλους όπως το Xenoblade Chronicles 2. Παρολα αυτά είναι τιτανιο game και πολύ ωραιο σαν εμπειρια, θα το εβαζα κατω από Persona 3 και 5 που εχω δει προσωπικα βεβαια, αλλα αυτό δεν σημαινει ότι οι φιλοι του ειδους (και της Atlus) δεν αξιζει να το δουν. Αν εβαζα βαθμο θα ηταν μαλλον στο 8/10. Αυτά!

[nooto]

Doom the Dark Ages

Τελος το Doom the Dark Ages μετα απο 33 ωρες στο Nightmare κανοντας σχεδον τα παντα (εχει 2-3 chapters που μου ξεφυγαν καποια πραγματα αλλα μπορει να γυρισω να τα κανω). Τα Ch19-22 μου αρεσαν πολυ περισσοτερο απο τα Cthulhu (16-18?) που γενικα τα βρηκα αρκετα bland οποτε παροτι το game εκανε κοιλια σε εκεινο το σημειο για μενα, στα τελευταια κεφαλαια ξαναπηρε τα πανω του.

Γενικα φοβερο game το χαρηκα οσο δεν παει, απιστευτο gameplay, αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν μπορεις να το συγκρινεις αμεσα με τα προηγουμενα δυο καθως ειναι αρκετα διαφορετικο και εχει και αλλη δομη (μεγαλυτερες ανοιχτες περιοχες, πιο open ended και λιγοτερο linear, πιο αργο και μεθοδικο gameplay κοκ) και πιθανον αν σου αρεσει περισσοτερο ο πιο linear, κλειστος και πιο καθετος σχεδιασμος των προηγουμενων δυο σε συνδιασμο με τον πιο γρηγορο ρυθμο τους, ε εδω μπορει να χαλαστεις. Εμενα δεν με πειραξε καθολου, απλα δεν θεωρω οτι ειναι εξελιξη της συνταγης η κατι τετοιο, ειναι κατι διαφορετικο.

Σε οτι αφορα τα επιπεδα με τον δρακο και τον Atlan, δεν ξερω γιατι εγινε τοσο θεμα, πραγματικα δεν νομιζω να ειναι πανω απο 2 ωρες gameplay σε ενα παιχνιδι που ετσι οπως το επαιξα εγω τουλαχιστον ειναι κοντα στις 35. Δεν ειναι βεβαια κατι το ιδιαιτερο και ειδικα στην περιπτωση του δρακου ηταν λιγο χαμενη ευκαιρια imo γιατι θα μπορουσαν να εχουν κανει κατι πολυ καλυτερο, αλλα σε καθε περιπτωση ειναι κομματια που καπως σπανε την ολη ενταση και εμενα μου αρεσαν.

Γραφικα, μουσικη, level design, και overall σχεδιασμος top of the top, αν εβαζα καποιο παραπονο θα ηταν το check point system που ειναι λιγο περιεργο και δεν σε βγαζει παντα εκει που θες, και οτι μεση -> τελος το παιχνιδι imo χανει λιγο σε pacing. Απο κει και περα ηταν φοβερη εμπειρια, απλα ξαναλεω οτι δεν ειναι τοσο εξελιξη οσο ενα διαφορετικο take στην ολη συνταγη και αυτο μπορει να χαλασει καποιους. Αυτα, 9/10 απο μενα.

[sain't]

Τελείωσα Resident Evil Code Veronica (HD - PS3)

Είχα πάντα μεγάλη περιέργεια για αυτό το sequel που για κάποιο λόγο έχει ίσως την λιγότερη "έκθεση" συγκριτικά με τα υπόλοιπα κλασσικά R.E.

Αρχικά μου φάνηκε πως τα γραφικά και ο χειρισμός ήταν απαρχαιωμένα ενδεχομένως ακόμα και γιατί την εποχή που βγήκε, πέρα από το ότι η έκδοση "HD" του PS3 δεν κάνει και πολλά για να βελτιώσει την κατάσταση αλλά πιστεύω ότι ο φωτισμός είναι κάπως καλύτερος από την αρχική έκδοση έστω.

Πέρα από αυτό το κομμάτι πάντως μου άρεσε αρκετά και, αν και δεν είμαι κανένας μέστρε των R.Ε. πιστεύω πως προσφέρει μια δυνατή εμπειρία της συνταγής των κλασσικών Resi από όλες τις απόψεις: επιβίωση, διαχείριση αντικειμένων, στρατηγική προσέγγιση του πως θα κινηθείς στη κάθε περιοχή, ποιες μάχες θα κάνεις και ποιες θα αποφύγεις κλπ.

Το μόνο που με μπέρδεψε στην αντιμετώπιση ήταν οι εναλλαγές χαρακτήρων μεταξύ Claire και Chris καθώς κάθε φορά έβαζα όλα μου τα όπλα και σφαίρες κλπ στο μπαούλο για να έχει πρόσβαση ο άλλος χαρακτήρας και κατέληγαν να ξαναπαίζω κάποια σημεία όταν έβλεπα ότι γινόταν αλλαγή μετά πάλι, χωρίς πρόσβαση στο σεντούκι.

Αυτό και κάποια boss battles μου φάνηκαν επίσης αρκετά "φτηνά" γιατί δεν έχεις ούτε πολύ χώρο για να κινηθείς ούτε πολύ περιθώριο για στρατηγική (όπως πχ αυτό που σε κυνηγάει με ένα τεράστιο τσεκούρι και απλά τρέχεις κάνοντας heal σε κάθε χτύπημα).

Όπως και να χει το απόλαυσα αρκετά και αναμένω να ανακοινώσουν και το remake που πιστεύω του αξίζει.

[nooto]

Τελος το Lords of the Fallen (2023 και version 2.0), λιγο κατω απο 40 ωρες και με το Inferno ending. To πηγα τελειως blind οποτε πιθανον να εχασα πραγματα (εχει αντιστοιχο quest system με τα souls που δεν καταλαβαινεις τιποτα οποτε δεν ασχοληθηκα καθολου και οτι quest ολοκληρωσα ηταν καθαρα απο τυχη).

Γενικα δεν μπορω να πω οτι περασα ασχημα, και τουλαχιστον στην τωρινη του μορφη το παινχιδι ειναι αρκετα polished. Στα πραγματα που διασκεδασα ηταν
1) Το overall pacing που ειναι αρκετα καλο, δεν βαρεθηκα καπου,
2) το level design και η εξερευνηση στους 2 κοσμους (το παιχνιδι ειναι το λιγοτερο γραμμικο σχεδιαστικα απο τα souls-like που εχω δει) που γενικα οκ ηταν αρκετα fan με μικρα light puzzles και αρκετα secrets, εχει επισης σημεια με non-linear progression,
3) η ολη αισθητικη-γραφικα κλπ που εχουν ενα ισπανικο στυλ (οι devs αποτι βλεπω ειναι ισπανοι οντως) τυπου Blasphemous, αν και δεν το φτανει συνολικα (παροτι το art καποιες φορες σου βγαζει κατι αντιστοιχο).

Στα αρνητικα οπως ειπα και παλιοτερα το βασικο ειναι η μαχη. Δεν ειναι οτι ειναι κακη η κατι τετοιο σ τεχνικο επιπεδο η υλοποιηση, απλα δομικα λογω καποιων επιλογων καταληγει να μην εχει σχεδον καθολου βαθος. Για να φερω ενα παραδειγμα, το καθε οπλο εχει ενα combo που βασιζεται στο ποσες φορες πατας το κουμπι της επιθεσης (οπως και τα souls). To combo εδω ειναι ομως 10 κινησεις αντι για 3 πχ, και το καθε χτυπημα κανει μικρη ζημεια στον εχθρο. Αυτο σημαινει οτι καταληγεις να χτυπας για ωρα κατι και να τανκαρεις τα χτυπηματα του εχθρου, κατι που κανει το game πιο πολυ basic braindead hack n slash παρα souls. Ε αυτο απο μονο του κανει πολυ μεγαλη ζημεια στο βαθος της μαχης. Απο κει και περα ναι υπαρχουν διαφορα builds αλλα δεν θεωρω οτι ειναι balanced η οτι προσφερουν επιλογες που θα οδηγησουν σε διαφορετικα playstyles, ενω και τα bosses επηρεαζονται απο την ολη αυτη φαση, και παροτι ας πουμε ειναι memorable σχεδιαστικα, ειναι τελειως forgetable σαν μαχες. Τελος υπαρχουν περιοχες που εχουν θεμα ακομα με το density των εχθρων.

Αυτα σε γενικες γραμμες, οπως ειπα δεν μπορω να πω οτι δεν περασα καλα, ειναι ενα οκ παιχνιδι στο ειδος και αν ψαχνεις για κατι τετοιο θεωρω οτι θα το διασκεδασεις, αλλα σιγουρα εχει θεμα ακομα στα fundamentals, στο balancing, κοκ, κατι που του αφαιρει πολυ απο το βαθος και το κανει πολυ πιο απλο απο αλλα παιχνιδια της κατηγοριας. Συνολικα good time, αλλα κυριως για οσους θελουν να παιξουν ενα παιχνιδι του ειδους και εχουν δει αλλα πολυ βασικοτερα παιχνιδια. Απο μενα 6/10.

[i Have no Equal]

Claire Obscure: Expedition 33

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, χωρίς να με επηρεάσει το όλο κλίμα γύρω από το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά δεν κρύβω ότι οι υπερβολές που γράφονται δεξιά κι αριστερά για αυτό μ’ έχουν κάνει να το κρίνω αρκετά αυστηρότερα αλλά παίρνω υπόψιν και το μέγεθος του στούντιο και ότι στην ουσία είναι η πρώτη προσπάθεια τους.

Το τερμάτισα σε περίπου 70 ώρες, κάνοντας σχεδόν όλο το optional content.

Ξεκινάω με τη μάχη, το δυνατό σημείο του τίτλου για μένα: πολύ δυνατό blend turn‑based με soulslike elements (parry/dodge) σε συνδυασμό με delayed attacks/feints που εκει ξεχωρίζει και λεω οτι έχει soulslike elements. Αν και δεν είναι το πρώτο που δοκιμάζει real-time reaction based prompts, είναι σίγουρα το καλύτερο και πιο εξελιγμένο σύστημα που έχω δει, τουλάχιστον εγώ. Είναι δύσκολο να πετύχεις τα reactions με την πρώτη, και θα έλεγα ότι θέλει και αντανακλαστικά και pattern recognition στους δυσκολότερους εχθρούς προς το τέλος. Το σύστημα με τα Pictos και τα Lumina Points είναι μεν καλό, αλλά αρκετά cookie‑cutter, δεν ειναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, δουλεύει αποδεδειγμένα πολύ ωραία και μου άρεσε παρ’ όλα αυτά. Μπορείς να στήσεις τρελούς OP συνδυασμούς και να κάνεις αρκετό theorycraft γύρω από το build σου χωρίς να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και να χρειάζεσαι guide.

Ο κόσμος του παιχνιδιού μου άρεσε πάρα πολύ εικαστικά, διαδραματίζεται σε μια φανταστική εκδοχή της belle époque Γαλλίας και αποπνέει κάτι whimsical κι ethereal που προσωπικά το δεύτερο δεν είναι το αγαπημένο μου στυλ, γιατί παραπέμπει σε δυτικό παραμύθι, αλλά εκτίμησα την προσέγγιση τους. Ο overworld είναι το δυνατό σημείο, τα area levels το αδύναμο. Το level design γενικά δεν με τρέλανε: πολλές διακλαδώσεις με assets που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους μ’ έκαναν να χάνομαι και να εκνευρίζομαι. Από την άλλη, ο overworld είναι φοβερός και, τώρα που έχω κάνει τα περισσότερα, μάλλον θα ξαναμπώ απλώς μηπως ανακαλύψω και τίποτα παραπάνω που δεν βρήκα, η εξερεύνηση του πραγματικά αξίζει. Αυτό που με ενοχλεί (χωρίς να φταίει το ίδιο το παιχνίδι) είναι η χρήση UE5 και ο τρόπος που διαχειρίζεται εφέ και assets, οπτικά είναι κάπως «φορτωμένο» και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις — θέμα γούστου, βέβαια.

Η ιστορία και οι χαρακτήρες: οι περισσότεροι είναι εξαιρετικοί και memorable, ίσως με εξαίρεση τη Sciel, που ποτέ δεν ένιωσα μέλος της ομάδας, έμοιαζε με NPC που απλώς χώθηκε στο group και έμεινε ως το τέλος. Αντίθετα, η τριάδα Maelle‑Verso‑Lune είναι πάρα πολύ καλή και σίγουρα θα μου μείνει. Η ιστορία είναι δυνατή, με πολλές συγκινητικές στιγμές, έχω όμως θέμα με τη μετάβαση από Act 1 στα Acts 2‑3 — χωρίς σπόιλερ: αισθάνομαι ότι τα stakes έπεσαν αντί να ανέβουν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει κορυφαία, με πολύ καλή παρουσίαση και γενικά νομίζω θα μου μείνει, έστω κι αν έχει μερικά ψεγάδια που με χάλασαν.

OST και sound design: 10/10, λιτά κι απέριττα, ίσως στα all‑time greats, δεν φτάνει τα highs των Nier, FF, Octo για εμενα αλλά είναι πάρα πολύ κοντά.

Γενικά, πάρα πολύ καλό παιχνίδι, αξίζει praise και πιθανότατα το GOTY μέχρι στιγμής. Τις υπερβολές τις αποδίδω εν μέρει σε recency bias και αντίδρασης στα τυπικά JRPG, αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας και όντως μιλάμε για κορυφαίο πακέτο και πολύ πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς και το μέγεθος του studio. Δημιουργικά είναι 10/10, ό,τι αδυναμίες έχει είναι απολύτως λογικές για πρώτη προσπάθεια. Το απόλαυσα και μάλλον θα το ξανάπαιζα σε NG+ σε κάποια νεκρή περίοδο, είναι εύκολα πάνω από 8 και, αν είχε τα δυο‑τρία πράγματα που ανέφερα οτι με χάλασαν μάλλον θα άγγιζε το 9 (δηλαδή Square-Enix/FROMSOFT territory να πω την αληθεια). Από εμένα:

8.4/10

[Deus]

Τέλος το Fantasian μετά από 80 περίπου ώρες.

Πρόκειται για το τελευταίο παιχνίδι της Mistwalker, εταιρείας που ίδρυσε ο Sakaguchi, δημιουργός των Final Fantasy, που μας έχει δώσει τα Blue Dragon, Lost Odyssey και Last Story.
Η ιστορία που αφηγείται το παιχνίδι κάνει αρκετά καλά τη δουλειά της και παρακολουθείται ευχάριστα αλλά δεν χαρακτηρίζεται αξιομνημόνευτη. Είναι μια τυπική ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές σε παιχνίδι του είδους. Οι ήρωες καλούν να σώσουν έναν κόσμο που απειλείται από Θεούς που εκπροσωπούν το χάος και την τάξη και θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Παράλληλα, μπλέκονται και αρκετά αφηρημένες έννοιες όπως έλξη μεταξύ ανθρώπων και υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Γενικά η πλοκή είναι λιγάκι μπερδεμένη, με έννοιες που εξηγούνται μερικώς, με γεγονότα που μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρα και με χαρακτήρες και villains των οποίων τα κίνητρα είναι ασαφή. Σε γενικές γραμμές η ιστορία δεν θα κερδίσει κανένα βραβείο ούτε θα καθηλώσει αλλά παρακολουθείται ευχάριστα λόγω της ωραίας μουσικής ( Uematsu γαρ) και κάποιων πολύ όμορφων cutscenes με στατικές εικόνες, artwork και μουσικής.

Στα του gameplay, εδώ το παιχνίδι παίρνει πολλούς πόντους. Το σύστημα μάχης είναι πολύ απλό και τίποτα καινούριο, είναι ένα τυπικό turn based με δυνατότητα εναλλαγής χαρακτήρων μέσα στη μάχη. Αυτό όμως που κάνει πάρα πολύ καλά και το κάνει να ξεχωρίζει είναι το πόσο καλοσχεδιασμένες είναι οι μάχες. Χωρίς καμία υπερβολή το κάθε boss fight είναι ξεχωριστό, έχει πολύ υψηλή πρόκληση και έχει μοναδικούς μηχανισμούς που πρέπει ο παίκτης να κατανοήσει. Αυτό καθιστά τις μάχες με τα bosses συναρπαστικές και προσδίδουν μεγάλη ικανοποίηση. Σε αυτό συνεισφέρει η ύπαρξη πολλών playable χαρακτήρων με τον καθένα να έχει εντελώς διαφορετικό gameplay style αλλά και skills/abilities. Αυτό που ενδεχομένως να κουράσει είναι τα random battles γιατί είναι πολύ συχνές, τα τέρατα πεθαίνουν πολύ εύκολα και, από την μέση του παιχνιδιού και μετά, εισάγεται ένα exp penalty σύστημα για τέρατα μικρότερου level από το party. Σαν αποτέλεσμα, δεν υπάρχει μεγάλο κίνητρο για μάχες.
Ένα μέρος του παιχνιδιού είναι πολύ γραμμικό. Συγκεκριμένα το 1/3 περίπου παίζει σαν ένα τυπικό SNES rpg. Από ένα σημείο όμως και μετά γίνεται εντελώς ανοιχτό, όλος ο κόσμος είναι διαθέσιμος και ο παίκτης μπορεί να πάει όπου θέλει, να ολοκληρώσει story events με τη σειρά που θέλει, να ολοκληρώσει sidequests αλλά και να να ψάξει μυστικά και secret bosses. Ταυτόχρονα γίνεται και πιο σύνθετο το party customization καθώς ανοίγει ένα ability system.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο dimengeon mechanic, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη αντί να πολεμάει συνέχεια να αποτρέπει τα random battles και να αντιμετωπίσει όλα τα τέρατα μαζί αργότερα όταν το επιθυμεί. Φυσικά υπάρχει όριο τεράτων το οποίο όμως μπορεί να αυξηθεί μέσω σχετικού side quest. Είναι ένα έξυπνο σύστημα το οποίο όμως θα δούλευε καλύτερα αν το encounter rate ήταν χαμηλότερο.

Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι μοιάζει σε μεγάλο βαθμό σαν ένα Final Fantasy του πρώτου Playstation χωρίς όμως να μπορεί να συγκριθεί με κανένα από αυτά. Είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι με αρκετά συμπαθητική ιστορία αλλά και χαρακτήρες που δεν διαπρέπει όμως σε κανένα από αυτούς τους τομείς. Αυτό που κάνει καλύτερα είναι οι μάχες και συγκεκριμένα τα boss fights που είναι πάρα πολύ καλά και με πολύ σύνθετα και περίπλοκα mechanics. Αν κάποιος θέλει ένα πολύ δύσκολο και hardcore game θα περάσει καλά. Υπάρχουν καλύτερα παιχνίδια εκεί έξω σε αυτήν την κατηγορία βέβαια όπως το Octopath Traveler και το Bravely Default.

[i Have no Equal]

The First Berserker: Khazan

Τερμάτισα το Khazan με platinum και περίπου 100 ώρες ενασχόλησης. Γενικά, θα έλεγα ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, παρότι πολλές φορές ακουγόμουν αρνητικός. Το παιχνίδι είναι ένας συνδυασμός Nioh + Sekiro, το οποίο δουλεύει αρκετά καλά, χωρίς όμως να είναι καλύτερο από κανένα από τα δύο.

Το σύστημα μάχης είναι το δυνατό σημείο του τίτλου. Έχεις 3 διαφορετικά όπλα με δικό τους skill tree και είναι και τα 3 πολύ καλά δουλεμένα. Εγώ έπαιξα με το αγαπημένο μου όπλο σε αυτά τα παιχνίδια, το greatsword, και γενικά μου άρεσε. Όχι τόσο όσο σε κάποιους άλλους, σύμφωνα με κριτικές που διάβασα, αλλά κανένα παράπονο – πήρα τη δόση μου και με το παραπάνω.

Το έπαιξα blind εντελώς, χωρίς να ξέρω ποια είναι τα καλύτερα skills, όπλα κλπ, και θα έλεγα ότι με ζόρισε αρκετά σε 2-3 bosses. Δεν είναι εύκολο παιχνίδι αν δεν πας για κάποιο cookie cutter build. Έχεις όμως πολλές επιλογές (όπως π.χ. τη χρήση items εκτός heal), που φυσικά δεν χρησιμοποίησα γιατί ήθελα να τερματίσω το παιχνίδι, οπότε θα έλεγα ότι με δυσκόλεψε παραπάνω από τον μέσο παίκτη, και εννοείται αυτό μου άρεσε.

Το όλο ντύσιμο του χαρακτήρα σου ακολουθεί το μοντέλο του Nioh, που πρακτικά είναι ARPG λογική. Δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο για να το αναλύσω παραπάνω. Θα πρέπει να κάνετε inventory management και να συνδυάζετε sets με διάφορα skills. Εδώ ο εξοπλισμός μετράει πάρα πολύ, καθώς με κάποια sets ξεκλειδώνεις πολύ δυνατά skills ή παίρνεις πολύ παραπάνω DPS. Είναι ας πούμε σαν το NG+ του Nioh, για όποιον έχει ασχοληθεί.

Το level design δυστυχώς μας τα χάλασε λίγο. Ενώ ξεκινάει αρκετά καλά με ποικιλία στα περιβάλλοντα και καλούτσικο mapping με κάποια meaningful shortcuts επίσης, κάπου μετά το 1/3 αρχίζεις και παίζεις ακριβώς το ίδιο επίπεδο με αυτό το netherworld/dark look, που προσωπικά το βρήκα εντελώς dull και άρχισα να βαριέμαι. Το παιχνίδι είναι και αρκετά μεγάλο αν κάνεις όλα τα side missions – νομίζω 50-60 ώρες εύκολα.

Τα controls γενικά είναι πολύ καλά – responsive και με καλή αίσθηση του όπλου που χρησιμοποιείς. Hitboxes επίσης, κανένα παράπονο. Αυτό που με χάλασε κάπως εμένα είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να συνηθίσω τα skills. Π.χ. έχεις 3 διαφορετικά και πρέπει να κρατήσεις πατημένο Χ ή τρίγωνο και να πατήσεις R1/R2/τετράγωνο, ενώ το κανονικό parry είναι στο L1+τρίγωνο, και μετά το burst counter (φανταστείτε σαν το mikiri στο Sekiro) στο L1+τετράγωνο. Όλα αυτά για εμένα εισάγουν μια κάπως αχρείαστη πολυπλοκότητα, που θεωρώ πως δεν ταιριάζει σε τέτοια παιχνίδια – αλλά είναι καθαρά προσωπική άποψη.

Θα κλείσω με τα bosses, που θεωρώ ότι μαζί με το σύστημα μάχης είναι ο λόγος να παίξεις το παιχνίδι. Γενικά, έχει ένα φοβερό πακέτο bosses που θα μπορούσαν άνετα να είναι σε κάποιον τίτλο της FROM. Απλά θα πω κι εδώ ένα μικρό παράπονο: προς το τέλος, και ενώ έχεις αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη ποικιλία, καταλήγεις να πολεμάς το ίδιο floating mage στυλ, το οποίο για εμένα που έπαιζα με το αργό greatsword ήταν πάρα πολύ εκνευριστικό να το κυνηγάω συνέχεια.

Γενικά πέρασα πολύ καλά, το προτείνω στους φανς του είδους – απλά μην περιμένετε κάποιο φοβερό level design. Θα το παίξετε για τη μάχη και τα bosses. Και η ιστορία δεν μου είπε κάτι, είναι ένα κλασικό revenge tale. Είναι κοντά, αλλά οι αδυναμίες που ανέφερα δεν του επιτρέπουν να φτάσει στα 8s. Οπότε απο εμένα:

7.8/10

[i Have no Equal]

Rise of the Ronin

Πάμε στο τελευταίο παιχνίδι της Team Ninja, το οποίο δεν έλαβε και τις καλύτερες κριτικές. Το Rise of the Ronin εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ, και θα έλεγα ότι συμφωνώ εν μέρει στην κριτική που του έχει ασκηθεί, αλλά και σε σημεία στα οποία διαφωνώ κάθετα. Θα το κρατήσω μικρό γιατί πραγματικά δεν νομίζω να ασχοληθεί κανείς με το παιχνίδι.

Πάμε στη μάχη, η οποία για εμένα είναι καταπληκτική, καθώς και η κίνηση του χαρακτήρα, νομίζω έχουν τελειοποιήσει την αίσθηση της κατάνα, και διαφωνώ κάθετα με τον ισχυρισμό ότι η μάχη του είναι απλοϊκή. Με λίγα λόγια, έχουμε στην ουσία μια εξέλιξη του Nioh. Υπάρχουν τα αντίστοιχα stances, τα οποία όμως δεν είναι του στυλ "low stance = quick attacks, lower damage", αλλά η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το όπλο του αντιπάλου.

Είναι πολύ απλό: έχεις low stance? Είναι effective vs spears/axes. Αντίστοιχα η high stance δεν είναι και σε βάζει σε μειονεκτική θέση. Επίσης κάθε stance έχει και διαφορετικά skills. Είναι σαν να παίζεις πέτρα-ψαλίδι-χαρτί με τον αντίπαλο. Το ωραίο με αυτό το σύστημα είναι ότι δεν χρειάζεται να πας στο optimal πάντα πχ μπορεί να μη σε βολεύει το moveset ή να υπάρχει κάποιο skill που προτιμάς σε συγκεκριμένο εχθρό/boss, υπάρχει flexibility να παίξεις όπως θέλεις δεν είναι καθόλου περιοριστικό.

Το parry ή counterspark όπως το λέει το παιχνίδι, είναι απίστευτα satisfying όταν το κάνεις, αλλά και με πολύ strict window. Συνήθως βολεύει να μπλοκάρεις τις πρώτες επιθέσεις και να κάνεις counterspark την τελευταία. Εγώ προσπαθούσα να τις κάνω όλες και όταν το πετύχαινα, η αίσθηση ήταν φοβερή. Θα έλεγα ότι είναι πάρα πολύ καλό σύστημα – η μάχη είναι 10/10 για εμένα.

Τώρα, το open world του είναι φορτωμένο με markers τύπου Ubisoft και το κλασικό clear outpost, αλλά να πω την αλήθεια, δεν με χάλασε ιδιαίτερα. Ανακάλυψα μυστικά, ωραία τοπία, δύσκολους εχθρούς, και γενικά πέρασα πάρα πολύ ωραία εξερευνώντας τον κόσμο του. Το setting και η ιστορία είναι Shogunate era Japan, με κάθε χαρακτήρα που συναντάς να είναι υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας. Δεν θα πω ψέματα, δεν κατάλαβα πολλά και δεν γνωρίζω και Ιαπωνική ιστορία για να το εκτιμήσω όπως ίσως έπρεπε. Έχει γίνει όμως προσπάθεια και θεωρώ πως αξίζει να την παρακολουθήσεις.

Η δυσκολία με απογοήτευσε κάπως. Το ξεκίνησα στο hard και ήταν δύσκολο μόνο στην αρχή. Μόλις άρχισα να ξεκλειδώνω stances και skills, να βρίσκω εξοπλισμούς και να ανεβάζω levels, σκότωνα τα πάντα πολύ εύκολα. Αυτό που είναι ακραία δύσκολο, αν θέλει να το κάνει κάποιος, είναι τα dojo fights με perfect score, εκεί οκ θέλει να είσαι Team Ninja fan και να φας και αρκετές ώρες. Γενικά, από τη μέση και μετά δεν πέθανα σχεδόν ποτέ, παρά μόνο στο τέλος που ξεκινάνε κάποιες σερί δύσκολες μάχες.

Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο από το Ghost of Tsushima. Το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον σε όλα, ιδιαίτερα στη μάχη αλλά δεν είναι για όλους, δεν το προτείνω καθόλου εύκολα παρότι τίκαρε πολλά κουτάκια για εμένα και το έκανε σωστά. Θεωρώ πως η Team Ninja είναι κοντά σε ένα breakthrough τίτλο απλά πρέπει να βρουν, να εξελίξουν μια συνταγή και να μείνουν εκεί, όπως έκανε και η FROM. Το προτείνω αυστηρά και μόνο σε TN fans (η έστω AC ξέρω γω).

8.1/10

[Chief]

Split Fiction

Αν σας άρεσε το It Takes Two, θα θέλετε να βάλετε το Split Fiction σε προτεραιότητα. Αν δεν έχετε παίξει It Takes Two, η μεγαλύτερη προτροπή που θέλω να σας δώσω από την οπτική μου γωνία είναι να βρείτε έναν φίλο, έναν online buddy, τη σύντροφό σας, κάποιον, να παίξετε It Takes Two και έπειτα να βάλετε το Split Fiction σε προτεραιότητα.

Αυτό που κρατάει αυτά τα παιχνίδια από τη δημιουργική τελειότητα είναι η διεκπεραιωτική ιστορία και, ίσως για κάποιους, η έλλειψη κάποιας εκβάθυνσης σε μηχανισμούς gameplay. Όπως και το ITT, το Split Fiction είναι μια βαθιά arcade εμπειρία με εντυπωσιακά μεγάλο εύρος απεύθυνσης: απηχεί τόσο στον σκληροπυρηνικό gamer όσο και στα κοντινά του άτομα, φίλους ή συντρόφους που μόνο επιφανειακή σχέση έχουν με το αντικείμενο. Φέρνει στο προσκήνιο το couch co-op και τη συνεργασία μέσα από μια ξέφρενη περιπέτεια ιδανικής διάρκειας που εξερευνά αμέτρητους τρόπους gameplay και εναλλάσσει θεματικές με ρυθμική μαεστρία και με τρόπο που καταφέρνει να εκπλήσσει ξανά και ξανά και ξανά από την αρχή ως το τέλος, περνώντας με άνεση πάνω από τον ψηλό πήχη που έθεσε το It Takes Two πριν λίγα χρόνια.

Όλα αυτά σε ένα παιχνίδι με μειωμένη τιμή που το αγοράζει ο ένας και παίζουν δυο, και που λάνσαρε άψογα σε όλες τις πλατφόρμες που παίζει.

[nooto]

Jak and Daxter

Λοιπον, τελειωσα το παιχνιδι στην PS5 εκδοση που εχει δικα της trophies και ειναι με τον καινουργιο emulator που εχει κανει η Sony, μου πηρε 13 ωρες βρισκοντας ολα τα power cells και περιπου 1900/2000 orbs. Στα του emulator, το παιχνιδι τρεχει μαλλον στα 1080p upscaled και γενικα παροτι η εικονα δεν ειναι 4k, ειναι αρκετα ικανοποιητικη, 60 fps (οπως και η og εκδοση), και εχει επιλογη για 4:3-16:9 ratios αλλα το τελευταιο ειναι cropped image στην πραγματικοτητα. Ετσι το επαιξα αλλα το 4:3 δινει λιγο παραπανω visibility. O emulator εχει και καποια καλουδια οπως φιλτρα, rewind, button customization κλπ. Σε γενικες γραμμες θα ελεγα οτι ειναι καλη εκδοση και ηθελα να στηριξω την προσπαθεια μπας και φερουν και περισσοτερα παιχνιδια.

Στα αρνητικα του παιχνιδιου, θα εβαζα την καμερα οπως αναμενοταν καθως εχεις μονο οριζοντιο ελεγχο και αν υπαρχουν αντικειμενα περιφεριακα κολλαει καθως την γυριζεις (που ηταν και κλασσικα θεματα των παιχνιδιων της εποχης), την υλοποιηση του double jump καθως και ολων των κινησεων jump + smt καθως το follow up θελει συγκεκριμενο timing (δεν ξερω για το ειχαν κανει ετσι), και την μουσικη που βρηκα αδιαφορη σε γενικες γραμμες (κρουστα με λιγη μελωδια, κατι αντιστοιχο των Crash). Επισης το παιχνιδι δεν εξελισσεται ιδιαιτερα μηχανικα καθως προχωρας, υπαρχει μια προοδευτικη αυξηση στην δυσκολια αλλα η εισαγωγη νεων ιδεων ειναι αρκετα minimal (αν και οχι ανυπαρτκη).

Απο κει και περα το game ηταν υπεροχο, πολυ ωραια περιπετεια, με παρα πολλα biomes, και τεραστια ποικιλια. Πολυ καλο επισης και το level design, με εναν κοσμο που ειναι ενιαιος (4 hubs που καθε ενα εχει τα δικα του επιπεδα), χωρις loading screens και με εναλλαγες μερας-νυχτας. Πολυ καλα και τα platform challenges για να παρει κανεις ολα τα cells για το πραγματικο τελος, και φυσικα φοβερα γραφικα, animations, τεχνολογια, αλλα και κειμενο-χιουμορ. Γενικα νομιζω το παιχνιδι για την εποχη του ηταν πολυ μπροστα, και για μενα ισως το πιο φιλοδοξο της εταιρειας, μακαρι να εκαναν κατι σε αυτο το στυλ και σημερα (ειχε πολυ ανοιχτη λογικη και προσεγγιση χωρις on rails χαρακτηριστικα που ειχαν οι επομενοι τους τιτλοι).

Αυτα, θα δω εν καιρω και τα επομενα της σειρας, αν και δεν με τραβανε τοσο λογω της αλλαγης σε GTA style, και φυσικα θα γραψω εντυπωσεις. Τωρα το επομενο game που θα δω ειναι μαλλον το Sly Cooper της Sucker Punch (παλι ps5 εκδοση), σειρα με την οποια δεν ειχα ασχοληθει γενικα.

[nooto]

The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom

Τελος το Echoes μετα απο 30+ ωρες, εκανα ολα τα rifts και περιπου 30 απο τα 50 side quests, εχει πραγμα ακομη γενικα και νομιζω μπορει να παει πολυ παραπανω αν καποιος κανει 100%.

Καποια πραγματα που δεν μου αρεσαν ειναι:

1) Tα rifts ειναι καπως επαναλαμβανομενα και μου θυμισε λιγο σαν να καθαριζεις camps στο Assassin's Creed
2) To τελικο κομματι μου φανηκε καπως rushed και η τελικη μαχη οχι και τοσο καλη (το παιχνιδι κανει κατι συγκεκριμενο που δεν μου αρεσε αλλα δεν θα το σχολιασω περισσοτερο)
3) Προσωπικα αυτη η φαση με τις ιδιες φυλες σε καθε παιχνιδι, με τις ιδιες περιοχες που τις εχεις επισκεφτει 100 φορες οκ με εχει κουρασει αρκετα. Ενταξει μπορουν να βαλουν και κατι καινουργιο μεσα, δεν ειναι αναγκη να ειναι συνεχεια το ιδιο, νομιζω το ειδαμε παρα πολλες φορες και καπου λες οτι οκ μπορει πλεον να μην εχουν και εμπνευση να εμπλουτισουν καπως το ολο συμπαν

Απο κει και περα το παιχνιδι ηταν πααααααρα πολυ καλο και πραγματικα ελπιζω να το παιξετε οι Zelda fans, μου φανηκε σε επιπεδο ευρηματικοτητας καλυτερο και απο το Tears πολλες φορες (επειδη ειναι πιο μαζεμενο και στην πλειονοτητα του εχει χτιστει ωστε να χρησιμοποιει ολα αυτα τα mechanics). Πολυ ωραιος οπτικος τομεας, μουσικη, και κοσμος (με πολυ μεγαλυτερο χαρτη απο το LA), και το γεγονος οτι χρησιμοποιεις την Zelda δινει φρεσκο αερα μιας και το gameplay λειτουργει πολυ διαφορετικα. Πολυ χορταστικο και σε διαρκεια, με πολυ καλα dungeons, και γενικα θα ελεγα ενα πακετο που αξιζει και ειναι γεματο ιδεες.

Δεν ξερω αν θα το εβαζα στο ιδιο επιπεδο με το Α Link Between Worlds (το οποιο επισης ειχε πολυ ωραιους μηχανισμους και καλυτερη ιστορια, χωρις καποιο απο τα lows του Echoes), αλλα σιγουρα ειναι κοντα. Αυτα, 8.5/10 απο μενα!

[Chief]

Call of Duty: Black Ops 6 (campaign)

Η ποιότητα των CoD campaigns κυμαίνεται: το πρόσφατο Modern Warfare III ήταν προκλητικά τσαπατσούλικο, ωστόσο το Black Ops 6 καταβάλλει την ελάχιστη προσπάθεια και λίγο παραπάνω. Υπάρχουν χαρακτήρες και διάλογοι που μπορεί να φανούν ενδιαφέροντες και έχει πλάκα η ποικιλία των καταστάσεων που σε βάζει το παιχνίδι, ενώ τα ευφάνταστα horror στοιχεία με έπιασαν απροετοίμαστο. Τίμιο.

Stray

Αγαπώ ιδιαίτερα τις γάτες και περίμενα πώς και πώς για το Stray. Οι περιοριστικοί χειρισμοί αρχικά με είχαν ξενίσει, αλλά σύντομα κατάλαβα πως έτσι αναπαράγεται ακριβότερα ο προσεκτικός τρόπος που κινείται μια γάτα. Πρόκειται για ένα απλό, λακωνικό παιχνίδι γεμάτο χαρακτήρα και μια cosy cyberpunk αισθητική που πετυχαίνει μοναδικά.

Crash Bandicoot 4: It's About Time

Περίεργη περίπτωση. Καλό παιχνίδι και κυρίως καλό Crash, που όμως το παρατραβά με την πληθωρικότητα του περιεχομένου του. Από τη μία πετυχαίνει το ύφος της σειράς και σέβεται την κληρονομιά της με καλό platforming και ταιριαστή αισθητική. Από την άλλη, οι πίστες είναι αλλόκοτα μακροσκελείς και ζόρικες και, λες και δεν έφταναν αυτές, οι inverted πίστες που πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος για το 100% μοιάζουν εξωφρενικές. Σε τελική ανάλυση, μοιάζει σαν να υπερπροσπάθησε να αποδείξει κάτι τη στιγμή που ο σκελετός του φτάνει και περισσεύει για να αξίζει να ονομάζεται Crash 4.

[majorfox]

Στην περίπτωση του McCaffrey δεν θα ήταν fan service και είναι κλήρος χαρακτηρισμός . Ο McCaffrey ήταν ήδη μεγάλο όνομα από τις αστυνομηκες ταινίες δράσης του 80 και 90 . Αν δεν ήταν αυτός δεν θα υπήρχε Max Payne .


Μόνο Rockstar*

https://youtu.be/001LVWHrQlM?feature=shared

[Ryu_gr]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

Σχετικά με τη δυσκολία σε παρακαλώ πολύ, οι Squeaky Cleaners είναι επαγγελματίες και παίρνουν σοβαρά τη δουλειά τους με μότο καθαρίστε σκουπίστε τελειώσατε.

Είσαι νεκρός,

 

αλλά είναι όλα εντάξει 🤣

Θα σεβαστώ πάντως την άποψη όντας πλέον ώριμος gamer που επιστρέφει σε παλιότερους τίτλους με πιο έμπειρη ματιά.

Στο action κομμάτι η περιστροφή σαν special move που έκανε μου έχει μείνει στη μνήμη έντονα.

majorfox




Σοβαρά τώρα σε νιώθω βλέποντας αυτή τη χαμένη ευκαιρία που είχε όλες τις προυποθέσεις να είναi iconic στιγμή, αλλά έτσι είναι το Hollywood δυστυχώς, πολλές φορές κοιτάει τις γνωριμίες και όχι το fan service.

[majorfox]

Ανησυχώ για το ριμέικ του Max Payne. Δεν μου άρεσε ποτέ που ο Sam Lake βάζει το δικό του πρόσωπο στον Max Payne . Τον σιχάθηκα που έκανε το ίδιο και στο Alan Wake 2 και ας έπαιζε άλλον χαρακτήρα.

αν σεβαστεί τον McCaffrey στο ριμεικ και και φτιάξει όλα τα comic διαλόγους με ύφος σύγχρονου cut scene τότε ναι έχου πολυ υλικό να δείξουν !

και η μεγαλύτερη αδικία ήταν και στον κινηματογράφο όταν ο Μαρκ Γουολμπεργκ υποδύθηκε τον Max Payne και στα μισά της ταινίας εμφανίζεται για 3 δευτερόλεπτα ο McCaffrey ως ειδικός ντετέκτιβ. Απίστευτο παρουσιαστικό μεγάλο κρίμα που δεν τον έβαλαν πρωταγωνιστή σε αυτή την ταινία. Τους σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο που έχασαν τέτοιον ηθοποιό ….