I just finished

[Ryu_gr]

God Of War: Ascension.

Το μέγεθος της παραγωγής με έκανε να το τερματίσω 2 συνεχόμενες φορές για να το χορτάσω και το πήγα μέχρι platinum μιας και είδα ότι είναι βατό με λίγη αγγαρεία παραπάνω.

Θετικά:

• Ελληνική μυθολογία με όμορφα σκηνικά. Δεν είναι μόνο τα γραφικά αλλά και οι λεπτομέρειες που συνθέτουν το αποτέλεσμα. Έβαλα ενδεικτικά screenshots.
• Στιβαρό σύστημα μάχης με πλούσιο κινησιολόγιο. Απλές, ειδικές, μαγικές, εξαγριωμένες (rage), evade και counter κινήσεις συμβάλλουν στο να εξασφαλίσουν την ποικίλία που χρειάζεται ένα καλό action game. Μου άρεσε επίσης που αρκετές κινήσεις μπορούσες να τις κάνεις cancel σε άμυνα ή counter, τα παλαιότερα God Of War 1+2 θυμάμαι ήταν πιο δύστροπα στο θέμα εναλλαγής επίθεση-άμυνα.
• Αξιοπρεπείς γρίφοι και story. Με την πρώτη ματιά κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν ωμό, βίαιο και με παράφρων πρωταγωνιστή. Όσοι όμως παίξουν αρκετά θα δουν ότι το game σπάει ωραία τον ρου της υπερβολικής ομολογουμένως βίας με μέτριας δυσκολίας γρίφους και θα δουν τον Kratos σαν τραγικό ήρωα.
• Γραφικά μπροστά από την εποχή τους. Τα QTE κομμάτια δείχνουν λογικά τις πιο δυνατές στιγμές του PS3. Το game παρόλο που έχει μεταβλητό frame rate η κίνηση είναι συνολικά ομαλή και σε πολύ λίγα σημεία πέφτει ορατά όταν κάνεις magic moves.

Αρνητικό είναι στο σύστημα μάχης η διαχείριση πολλών εχθρών σε συδυασμό με cheap AI. Νομίζω κάνει το κλασικό κόλπο να διαβάζει τα inputs και επιτίθενται όλοι μαζί με αποτέλεσμα να γίνεται αδύνατο να ξεφύγεις σε αρκετά σημεία. Κάποιες φορές είναι ωραίο να παίζει στα όρια με τα αντανακλαστικά σου, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του hard, απλά μειώνεται το "fun" της υπόθεσης από ένα σημείο και μετά, ειδικά αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς και περιμένεις από την τύχη στην επόμενη προσπάθεια. Ένα σημείο είναι οριακό και στο normal (Trials of Archimedes).

Ενθαρρύνω να το παίξουν όλους τους φίλους του PlayStation που μπορεί να το έχουν στην άκρη του μυαλού τους.

[Chief]

The Legend of Zelda: A Link Between Worlds

Ένα περίεργο μείγμα μεταξύ remake και sequel του A Link to the Past. Έχει κάποιες ιδιομορφίες, όπως το ότι νοικιάζεις/αγοράζεις τον εξοπλισμό αντί να τον αποκτάς στα πολλά και μικρά dungeons, πράγμα που επιτρέπει την πρόσβαση σε αυτά με όποια σειρά θέλεις. Τέτοιες ιδιομορφίες ίσως μπορούν να εξηγηθούν στην ανάγκη της σειράς για αλλαγή κατεύθυνσης μετά το Skyward Sword, που τελικά οδήγησε στο Breath of the Wild. Το gimmick του τίτλου, η προσκόλληση στους τοίχους, αφήνει την εντύπωση πως δεν αξιοποιείται στο μέγιστο. Κατα τ' άλλα ο χειρισμός, η αισθητική και το όλο περιεχόμενο φέρνουν το A Link Between Worlds κοντά στην κορυφή των 2D Zelda.

Resident Evil 3 Remake

Έχοντας παίξει προηγουμένως το ένα σενάριο του RE2 Remake, προχώρησα και στον τίτλο της αγαπημένης μου Jill. Στο gameplay και στα τεχνικά, φυσάνε και τα δύο. Το RE3 βέβαια υποφέρει, κατά τη γνώμη μου, από έναν βιαστικό ρυθμό που δεν επιτρέπει την ουσιαστική παραμονή σε μια περιοχή, όπως το αστυνομικό τμήμα στο RE2. Χωρίς να έχω εικόνα από το αρχικό παιχνίδι, μπορώ να καταλάβω γιατί επικρατεί η γνώμη πως το remake δεν πρόκειται για μια πλήρη κυκλοφορία.

[nooto]

Dead Space (Remake)

Τελειωσα το παιχνιδι μετα απο 24+ ωρες στο hard, κανοντας τα παντα νομιζω. Σε γενικες γραμμες καταπληκτικη εμπειρια που αξιζε το καθε ευρω, και εξαιρετικη προσπαθεια σε επιπεδο remake. Να σημειωσω οτι μου αρεσε περισσοτερο απο το OG και θεωρω οτι θα μου μεινει και πιο εντονα στο μυαλο.

Πιο συγκεκριμενα θα πω οτι λογω των οπτικων αλλαγων το τι θελει να περασει το παιχνιδι γινεται πιο fledged, και σε χτυπαει οπως θα επρεπε. Η αισθητικη του remake ειναι ανεπαναληπτη, πολυ καλυτερη απο το OG κατα τη γνωμη μου, και με εντονα στοιχεια απο ψυχολογικα θριλερ των 90s. Μου αρεσαν επισης ολες οι αλλαγες σε σκηνοθεσια, σε σκηνες που προστεθηκαν, στο πως αλλαξαν οι διαλογοι κοκ. Ολα οδηγουν σε μια εξαιρετικη ατμοσφαιρα, σε μια εμπειρια που καθηλωνει, και που moment to moment ειναι απιστευτα intense (ακομα και αν το παιχνιδι δεν ειναι ιδιαιτερα τρομακτικο). Να πω επισης οτι λογω της δουλειας στον οπτικο τομεα, ενα απο τα βασικα προβληματα που ειχε το OG παιχνιδι για μενα, και που ηταν οτι οι περισσοτερες περιοχες του Ishimura (του σκαφους που διαδραματιζεται το παιχνιδι) ηταν ιδιες και οπτικα πολυ πανομοιτυπες εχει λυθει εδω, και γενικα υπαρχει πολυ μεγαλυτερη οπτικη ποικιλια, και σχεδιασμος που κανει την καθε περιοχη του πλοιου ξεχωριστη και αναγνωρισιμη.

Σε αλλες αλλαγες που εχει κανει το remake, το Ishimura παρουσιαζεται πλεον ενοποιημένο, και μπορεις να πας απο τη μια τους ακρη στην αλλη ανα πασα στιγμη και χωρις loading screens. Η αρχιτεκτονικη του σκαφους εχει επισης αλλαξει ωστε να στηριζει αυτες τις αλλαγες, και παραλληλα να υπαρχει μια φρεσκαδα ακομα και αν καποιος εχει παιξει τον OG τιτλο. Εχουν εισαχθει light metroidvania στοιχεια που χρησιμοποιουν την παραπανω δομη, πχ υπαρχουν κομματια του σκαφους που δεν μπορεις να πας γιατι ειναι κλειδωμενα πισω απο πορτες με μεγαλυτερο clearance αποτι εχεις. Καθως προχωρας την ιστορια, το clearance σου ανεβαινει, και μπορεις να κανεις backtrack ωστε να ξεκλειδωσεις αυτα τα κομματια (που συνηθως κρυβουν αναβαθμισεις για τα οπλα κοκ). Εχει μπει ενας μικρος αριθμος απο side quests που εισαγουν περισσοτερο σεναριο και lore (κυριως απο το δευτερο παιχνιδι απ'οσο διαβασα) και παραλληλα ντυνουν το backtracking που ανεφερα πιο πριν. Εχουν γινει καποιες αλλαγες στο gameplay σε γενικο επιπεδο (secondary fire στα οπλα, ταχυτητα της μαχης, κλπ), αλλα και σε ειδικο επιπεδο (πως παιζουν συγκεκριμενα set pieces, οτι ο χαρακτηρας μπορει πλεον να πεταει στα σημεια του 0 gravity, κοκ). Ολα τα παραπανω λειτουργουν θετικα, κανουν το παιχνιδι πιο πλουσιο, και γενικα δινουν ενα καλυτερο συνολο συγκριτικα με το OG.

Σε πιθανα θεματα, υπαρχει ενα σημειο που μου εκανε framedrops στο ps5 (mining facility), μπορει να το εχουν διορθωσει πλεον γιατι βγηκε νεο patch, απλα το αναφερω. Θα ηθελα επισης να υπαρχουν καποια επιπλεον puzzles που ενα εχουν να κανουν με τα abilities του χαρακτηρα (stasis-kinesis) μιας και παροτι ειναι πιο λειτουργικα απο το OG, και του εχουν προσθεσει παραπανω εφαρμογες βασιζομενες στα sequels, ειναι ακομα καπως basic και σου δινεται η αισθηση οτι ενω μπορουσαν να κανουν παπαδες με αυτα τα mechanics εν τελει δεν δινουν κατι το ιδιαιτερο. Τελος θα ηθελα καποιες ακομα προσθηκες στο πως λειτουργει η μαχη, πιθανον ενα dodge mechanic τυπου R3make, γιατι το game εχει το κλασσικο θεμα που ειχε και το REmake2, επειδη ειναι βαρυς ο χειρισμος δεν μπορεις ευκολα να φτιαξεις καλα boss battles και τα οποια υπαρχουν καταλαγουν να ειναι ενα γυρω γυρω ολοι που το boss σε κυνηγαει και εσυ που και που γυριζεις και του ριχνεις καμια σφαιρα.

Αυτα σε γενικες γραμμες, γενικα περασα εξαιρετικα καλα και το παιχνιδι για μενα ειναι σχεδον τελειο. Φιλοι τους ειδους αλλα και οσοι ψαχνετε μια ιδιαιτερη και intense θριλερ εμπειρια, επενδύετε αφοβα.

[enwsiths]

Σε ευχαριστώ πολύ. Θα την τσεκάρω, αν καταφέρω να την βρω.

[majorfox]

Η καλύτερη εποχή να παίξει κάποιος τα Silent Hills μέχρι να βγει το ριμέικ του 2 ! Είχα το Silent Hill 4 σε PS2 και το χάρισα. Μου έκανε εντύπωση γιατί δεν ήταν στην HD collections. Προτείνω την pc έκδοση του 4 γιατί του Xbox κάνει σπασίματα στα πρόσωπα των χαρακτήρων.

https://youtu.be/yXgcb-UmupY

[enwsiths]

Μετά από πολλά έτη αναβολών τερμάτισα τα τρία πρώτα silent hill. Σαν ιστορία καλύτερο το 2 (έπαιξα μια pc version) το οποίο είναι masterpiece και μακράν το πιο εύκολο όλων. Επίσης το 1 (σε psx emu) εξαιρετικό και αυτό. Το 3 (ps3 version) δεν με ξετρέλανε ιδιαίτερα αλλά το απόλαυσα και αυτό σαν άμεσο sequel του 1. Σειρά έχει το 4 τώρα αλλά ψάχνω σε ποια πλατφόρμα να το παίξω.

[nooto]

Crysis Trilogy (PS5)

Μεσα στα παιχνιδια που τελειωσα το τελευταιο διαστημα, η τριλογια Crysis στο PS5 (PS4 εκδοση που ειναι next gen aware). Με την σειρα ειχα ασχοληθει μονο με τον δευτερο τιτλο, οποτε ηταν η πρωτη φορα που ειδα το 3, και φυσικα το θρυλικο (για διαφορους λογους ) πρωτο παιχνιδι. H συλλογη σε επιπεδο remaster ειναι αψογη, και ενας πολυ καλος τροπος να δειτε και τα 3 παιχνιδια. Το μονο θεμα ειναι καπως με τον πρωτο τιτλο διοτι μεσα στη συλλογη δεν ειναι το original παιχνιδι αλλα reworked η επανεκδοση του που ειχε βγει για κονσολες (PS360), αν και το υλικο που ειχε αφαιρεθει απο εκεινες τις εκδοσεις το εχουν επαναφερει εδω. Σε καθε περιπτωση παντως ακομα και ετσι δεν θα μεινει καποιο παραπονεμενος.

Σαν παιχνιδια, για το 2 ειχα μιλησει και αρκετα χρονια πριν, γενικα συνεχιζει και αφηνει πολυ ωραια αισθηση τοσο ο κοσμος του οσο και το gameplay του, με βασικο προβλημα ωστοσο να παραμενει το AI των εχθρων (ακομα και στο υψηλοτερο επιπεδο δυσκολιας). Το 3 ακολουθει την ιδια λογικη, ειναι βελτιωμενο θα ελεγα σε ολους τους τομεις (και στο AI), και αποτελει κατα τη γνωμη μου το καλυτερο παιχνιδι απο τα δυο.Την εποχη που βγηκε ειχε παρει καπως χαμηλοτερες βαθμολογιες επειδη ηταν μικροτερο (και σε πολλους δεν αρεσε και η ιστορια) αλλα εδω θεωρω οτι επειδη μιλαμε για συλλογη που εχει και τα 3 παιχνιδια, αυτα σταματανε να ειναι προβληματα.

Τωρα τοσο το 2 οσο και το 3 εχουν ενα πιο console approach, τοσο στο σχεδιασμο (που ειναι καπως πιο κλειστος) οσο και στον χειρισμο. Το πρωτο παιχνιδι αντιθετα, φαινεται οτι ειναι fps παλιας σχολης σχεδιασμενο με το PC στο μυαλο, και αυτο ειναι που το κανει ισως και πιο ενδιαφερον. Πιο ανοιχτος σχεδιασμος, τρομερα open ended, και με καταπληκτικη αισθηση ελευθεριας, ηταν το παιχνιδι απο τα 3 που μου εμεινε περισσοτερο. Μονη παραφωνια οι τελευταιες αποστολες που εχουν τελειως γραμμικη κατευθυνση, το οποιο αν και βγαζει νοημα σεναριακα, κανει το παιχνιδι λιγοτερο ενδιαφερον. Κλεινοντας να πω οτι μου αρεσε παρα πολυ τοσο η (απλη του) ιστορια οσο και η αισθητικη του, μιας και εχει αυτο το approach των action movies των 80s-90s (predator κλπ) και πετυχαινει πολυ στο να δωσει μια αναλογη αισθηση. Τελος ειναι πραγματικα τρελο το ποσο εντυπωσιακος δειχνει ο τιτλος ακομα και σημερα, τοσα χρονια μετα (ισχυει και για τα αλλα 2 παιχνιδια αυτο αλλα οχι στον ιδιο βαθμο).

Αυτα σε γενικες γραμμες, overall περασα πολυ καλα και θεωρω την συγκεκριμενη συλλογη καλη ευκαιρια για να ερθει καποιος σε επαφη με τη σειρα (ειδικα αν ειναι φιλος του ειδους).

[Chief]

High on Life

Μετά από μια αδιάφορη εισαγωγή, το High on Life ξεδιπλώνει τα συν του: ατελείωτοι ξεκαρδιστικοί διάλογοι και σκηνικά, άπλετα movement upgrades, απολαυστικό και πρωτότυπο gunplay και μια ιστορία που ενώ δεν πρωτοτυπεί απο μόνη της, έχει αρχή μέση και τέλος που ικανοποιούν. Κάποιες φορές βγαίνει από τον δρόμο του για χάρη του χιούμορ, αλλά τελικά ήταν από τα παιχνίδια που μέχρι να τελειώσουν τα αγάπησα. Ήδη περιμένω DLC, sequel ή και το επόμενο παιχνίδι της ομάδας, που δημιουργικά ήδη αποδείχθηκε σοβαρός παίχτης.

[Chief]

The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D

24 χρόνια μετά στέκεται πολύ καλά με τη βοήθεια των βελτιώσεων της έκδοσης για 3DS. Μοναδικά μελανά σημεία η κάμερα που συχνά σε σαμποτάρει και ο περιττός χρόνος που απαιτείται για να κάνεις διάφορα πράγματα, ελαττώματα που συγχωρούνται εύκολα με την αγάπη που σου εμπνέει και τον άριστο σχεδιασμό των dungeons. Ίσως το πιο ιστορικό κεφάλαιο του θρύλου, από το οποίο γεννήθηκε πλήθος από χαρακτήρες, τοποθεσίες και μελωδίες που έκτοτε χαρακτηρίζουν τη σειρά.

[Chief]

Βεβαίως είναι περίεργο μιας και δεν έχουν συμβάλλει το αρχικό studio και ο δημιουργός (Remedy / Sam Lake).

Κατά τα άλλα είναι σεβαστό και προσεγμένο από τεχνικής απόψεως. Μου έκανε εντύπωση που στο hard σε βοηθάει όταν δεν έχεις ενέργεια δίνοντας painkiller. Στην τελική να χαρείς θες όχι να βλαστημήσεις.

Οι ειδήσεις για τη σειρά είναι καλές πάντως: η Remedy αναλαμβάνει remake των δύο πρώτων τίτλων, απ' ό,τι κατάλαβα σε ένα ενιαίο παιχνίδι που συνδυάζει τις δυο ιστορίες.

[Ryu_gr]

Max Payne 3

Περίεργο σίκουελ που θέλει τον Μαξ αλκοολικό μπράβο στη Βραζιλία να μη βάζει γλώσσα μέσα του, με ατάκες δυο σκαλιά πιο κάτω από τα προηγούμενα παιχνίδια. Το gameplay είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του shooting των GTA και είναι καλό. Δυστυχώς τη δράση διακόπτουν συνεχώς cutscenes, και η βραζιλιάνικη διάθεση που αντικαθιστά το νουάρ, παρότι ανατροπή που μπορεί να καλωσοριστεί, συνοδεύεται από χολιγουντιανές σκηνές που μοιάζουν παράταιρες με το ύφος της σειράς.

Βεβαίως είναι περίεργο μιας και δεν έχουν συμβάλλει το αρχικό studio και ο δημιουργός (Remedy / Sam Lake).

Κατά τα άλλα είναι σεβαστό και προσεγμένο από τεχνικής απόψεως. Μου έκανε εντύπωση που στο hard σε βοηθάει όταν δεν έχεις ενέργεια δίνοντας painkiller. Στην τελική να χαρείς θες όχι να βλαστημήσεις.

[Chief]

Max Payne 3

Περίεργο σίκουελ που θέλει τον Μαξ αλκοολικό μπράβο στη Βραζιλία να μη βάζει γλώσσα μέσα του, με ατάκες δυο σκαλιά πιο κάτω από τα προηγούμενα παιχνίδια. Το gameplay είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του shooting των GTA και είναι καλό. Δυστυχώς τη δράση διακόπτουν συνεχώς cutscenes, και η βραζιλιάνικη διάθεση που αντικαθιστά το νουάρ, παρότι ανατροπή που μπορεί να καλωσοριστεί, συνοδεύεται από χολιγουντιανές σκηνές που μοιάζουν παράταιρες με το ύφος της σειράς.

Monster Boy and the Cursed Kingdom

Έχοντας παίξει το Wonder Boy: The Dragon's Trap σκέφτομαι πως το Monster Boy είναι η καλύτερη δυνατή ενσάρκωση της σειράς στη σφαίρα των σύγχρονων metroidvania. Μια ζωηρή περιπέτεια με χιούμορ, απλή μα πωρωτική μουσική και gameplay που δεν σταματά να αλλάζει μορφές, κοιτώντας στο παρελθόν αλλά με σταθερό πάτημα στο σήμερα. Το ερώτημα είναι ένα: πότε θα ανακοινωθεί σίκουελ;

[nooto]

Ghost of Tsushima (PS5)

Τελος το παιχνιδι στο hard, δυστυχως δεν μπορω να βρω καπου ποσες ωρες επαιξα, αλλα θα ελεγα γυρω στις 50-60, κανοντας τα περισσοτερα πραγματα που εχει (αλλα οχι ολα). Συνολικα πολυ καλη εμπειρια, ενα AC στα προτυπα της τελευταιας τριλογιας, αλλα πολυ πιο μαζεμενο, με πολυ καλυτερη ιστορια, καλυτερο συστημα μαχης, καλυτερο pacing, και γενικα ενα AC μαλλον οπως επρεπε να ειναι τα AC. Σαν highlights θα εβαζα το story και πως τα side quests δενονται με αυτο, με την εννοια οτι ολα τα side quests ειναι καπως δεμενα με το τι συμβαινει στον κοσμο του παιχνιδιου, και ολα (ακομα και οσα δεν εχουν τοσο σεναριακο ενδιαφερον) οταν τα κανεις δεν νιωθεις οτι κανεις sidetrack απο το κεντρικο σεναριο. Η ιστορια σαν ιστορια δεν εχει καποιο twist, παρολα αυτα πηγαινει πολυ ωραια μεχρι το τελος και το κειμενο και οι χαρακτηρες ειναι επισης καλοι. Σαν θετικο θα βαλω επισης το battle system που παροτι δεν αγγιζει souls κλπ, στην κατηγορια των παιχνιδιων που εντασσεται ο τιτλος θα ελεγα οτι μαλλον ειναι απο τα καλυτερα που εχω δει.

Στα αρνητικα τωρα, παροτι οπως εγραψα ο τιτλος δεν ειναι bloated, εχει αυτον τον σχεδιασμο του εχω 20 κλασσικα activities (πχ καθαρισε camps, ελευθερωσε περιοχες, βρες τους ταδε ναους κλπ) και τα κανω copy paste σε ολο το χαρτη. Ο χαρτης ειναι χωρισμενος σε 3 κομματια, και στο πρωτο κομματι δεν με πειραξε, αλλα στο 2ο και στο 3ο που εκανα τα ιδια πραγματα, αρχισε να με κουραζει. Ισως ειναι κιολας οτι εχω παιξει παρα πολλα open world με αυτον τον σχεδιασμο και μου ειναι πλεον απιστευτα προβλεψιμος, και μου φαινεται ανεμπνευστος (ειδικα μετα το Elden Ring). Επισης ο χαρτης παροτι ειναι πανεμορφος, δεν ειναι σχεδιασμενος με βαση του να σου δινω καποιο οπτικο ερεθισμα και εσυ να πας μονος σου να δεις τι γινεται. Ειναι σχετικα ομοιομορφος και παλι heavy dependant στο hud προκειμενου να βρεις το επομενο μερος που θες να πας (να κοιταξεις δηλαδη τα ερωτηματικα κοκ στο map). Τελος, το παιχνιδι ειναι καποια τικ πιο κατω σε επιπεδο παραγωγης αν το συγκρινει κανεις με το AC Odyssey, καθως δεν εχει ουτε τις πολεις του, ουτε το μεγεθος του. Σου δινει ενα ιαπωνικο νησι που κατα κυριο λογο ειναι γεματο μονο με χωρια, τα οποια ομως ειναι μικρα και μοιαζουν πολυ μεταξυ τους.

Αυτα σε γενικες γραμμες, συνολικα μου αρεσε πολυ, περασα πολυ καλα, αλλα εχετε στο μυαλο σας οτι παροτι σαν τιτλος ειναι πολυ πιο solid απο τα AC, ακολουθει το σχεδιασμο τους και δεν εχει φιλοδοξια να δωσει κατι περισσοτερο (απλα δινει κατι καλυτερο λογω των οσων ανεφερα στην αρχη). Ελπιζω στο επομενο τους παιχνιδι να πανε για κατι πιο unique.

[Chief]

nooto Η αλήθεια είναι πως κάθε παιχνίδι της βασικής τριλογίας το έκανε καλύτερα από το προηγούμενο! Ανεξάρτητα το ποιο έχει ο καθένας ψηλότερα στην καρδιά του, το Halo 3 είναι μάλλον το ζενίθ της σειράς ως συνολικό πακέτο ρυθμού, θεματικής και μηχανισμών. Όταν αποφασίσεις να συνεχίσεις, σε περιμένει το πειραματικό και πολύ ιδιαίτερο ODST, που μάλλον θα πρέπει να ειδωθεί σαν κάποιου είδους expansion του 3. Η συμβουλή μου είναι να δώσεις έμφαση στη μουσική, είναι ίσως η καλύτερη της σειράς.

~

Δεν παίζω πολύ τελευταία. Μια που δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, μια που δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος. Αλλά τον περασμένο μήνα τέλειωσα στο XSS δυο πολύ όμορφα παιχνίδια.

Death's Door

Καλοφινιρισμένο indie που ακολουθεί σε αδρές γραμμές τα χνάρια των Zelda, δίχως μεγάλες εκπλήξεις και κάποιο σπουδαίο μηχανικό βάθος αλλά με χιούμορ και ιδιαίτερο χαρακτήρα, εξερευνώντας με φαντασία τη θεματική του και προσφέροντας με συνέπεια ποιοτικό level design.

What Remains of Edith Finch

Σύντομο και γλυκόπιοτο walking sim γεμάτο λεπτομέρειες. Ειρωνικά, το έπαιξα αμέσως πριν ανακοινωθεί το next-gen patch που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Παρότι μειωμένης αλληλεπίδρασης λόγω είδους, η συνεισφορά του παίχτη τις περισσότερες φορές συμπληρώνει ουσιαστικά την αφήγηση. Παρότι έτρεχε -ευτυχώς όχι πια- σαν σκατά, ευχαριστήθηκα τις καλογραμμένες μικρές ιστορίες του σαν αλλεπάλληλες, δυναμικές εναλλαγές διαθέσεων μέσα σε μια ευρύτερη τραγική ιστορία μιας οικογένειας.

[nooto]

Halo 3 (PC)

Πραγματικο επος, φανταστικα γραφικα τωρα που το ειδα για πρωτη φορα στα 1080p/60fps (btw μαζι με το Reach τρεχουν αψογα ακομα και στο laptop χωρις καμια πτωση, οποτε με διαφορα ελαφρυτερα παιχνιδια απο τα Anniversaries των πρωτων 2), τελειο pacing με μονο "κακο" επιπεδο το Cortana αλλα και παλι μεγαλη βελτιωση σε σχεση με τα προηγουμενα 2 παιχνιδια, χωρις trial n error, χωρις endless hordes of enemies, και με την παρουσια των flood να ειναι οση πρεπει αυτη τη φορα. Γενικα το campain του μου φανηκε αψεγαδιαστο, απιστευτα fan, με πολυ καλη ισορροπια, και κατι που μπορεις να παιζεις για παντα, να δοκιμαζεις καινουργια πραγματα, να, να, να, χωρις να κουραζει σχεδον ποτε.

Με αυτά που λέτε θυμήθηκα σκηνικό όταν έπαιζα το Halo 2 πριν χρόοοονια. Όχι το remaster, το παλιό, το ορθόδοξο. Βρισκόμουν στην προτελευταία πίστα και είχα κολλήσει για ώρα σε ένα σημείο που ανοίγεις μια πόρτα και σου ορμάνε καμιά δεκαριά εχθροί. Έχανα συνέχεια εκεί, δεν μπορούσα να το περάσω με τίποτα εκείνο το σημείο. Μετά από δεκάδες προσπάθειες το περνάω, συνεχίζω στην πίστα και χάνω. Μετά με βγάζει στο checkpoint πριν από την πόρτα! Το ξαναπερνάω, χάνω μετά από ώρα αλλά πάντα με βγάζει πριν από την πόρτα! Μετά έμαθα ότι ήταν γνωστό bug του παιχνιδιού, κολλάει και απενεργοποιούνται τα autosaves με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να ξαναπαίξεις μεγάλα τμήματα της πίστας. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το έχω ξεχάσει, πόσο τα είχα πάρει δεν λέγεται.

Ακομα και αυτο το κομματι δεν υπαρχει εδω, τα checkpoints ειναι πολυ πιο λειτουργικα, και τα μουσικα κομματια συνεχιζουν και παιζουν και στα retries. Να σημειωσω οτι μου αρεσε και η αφηγηση πολυ, και ο τροπος που προσπαθει να σου πει καποια πραγματα (reclaimers, child of my enemy, κλπ κλπ) αλλα δεν στα λεει ακριβως (και αν θυμαμαι καλα εξηγουνται περισσοτερο στο 4). Γενικα θα πω οτι Bungie ειχε καθαρα ανοδικη πορεια στα παιχνιδια που εδωσε, ξεκινησε απο μια πολυ καλη βαση με το πρωτο που εκανε μπαμ ομως οτι ηταν καπως πειραματικο, και εφτασε σε ενα high polished 3, παρα πολυ focused και με ενα απο τα πιο tight campains εκει εξω. Να σημειωσω οτι αυτο το campain μαζι με του Half Life 2 ειναι για μενα τερμα fan και ισως οτι καλυτερο στο ειδος για πολλους (και διαφορετικους) λογους.

Το μονο αρνητικο θα ελεγα ηταν οτι το heroic ηταν καπως ευκολο (δεν ξερω αν φταιει οτι ημουν ζεστος απο τα προηγουμενα 2), και σαν παιχνιδι μου φανηκε το πιο μικρο απο τα 3. Για το τελευταιο, δεν εχει να κανει με το πραγματικο μεγεθος, αλλα με το γεγονος οτι ειναι τα checkpoints καλυτερα δομημενα, οπως εγραψα δεν υπαρχει τοσο trial n error, και δεν υπαρχει αυτη η λογικη των hordes των προηγουμενων παιχνιδιων που κρατανε αδικαιολογητα πολυ. Αυτα! Μενουν πλεον ODST και Reach αλλα μαλλον θα κανω ενα break για Xenoblade 3!