I just finished

[nooto]

Κατά πόσο μπορούμε να περιμένουμε κάτι τέτοιο με το κόστος παραγωγής και τις δυνατότητες του Switch είναι debatable, αλλά ελπίζω παίζοντας το Breath of the Wild να δω οτί μπορούν και θέλουν να πάνε στο next level.

Σε οτι αφορα το Hardware, τωρα που θα παιξεις το Zelda ή αν βαλεις να δεις παιχνιδια οπως τα Xenoblade ή Dragon Quest XI, ή ports τυπου Borderlands (τα αναφερω γιατι ολα εχουν ανοιχτους κοσμους), θα διαπιστωσεις οτι η κονσολα εχει δυνατοτητες για μεγαλα πραγματα σε περιπτωση που ο developer ενδιαφερεται. Σε οτι αφορα το κοστος, ειναι σωστη παρατηρηση αλλα απο την αλλη το να επενδυσει μια εταιρεια που εδω και χρονια παιζει να ειναι η πιο επικερδης στο χωρο, στο να δωσει κατι που εστω βρισκεται στα σημερινα standards της βιομηχανιας, δεν θα ελεγα οτι ειναι κατι μη ρεαλιστικο ή που δεν θα επρεπε να ζηταμε.

Συμπερασμα, το Pokemon δεν ειναι ετσι επειδη δεν μπορουσε να ειναι αλλιως λογω hardware ή κοστους. Μακαρι να δουμε κατι καλυτερο στο μελλον αν και με τις νεες ανακοινωσεις ή με τα DLC που προσφατα βγηκαν δεν βλεπω να τους ενδιαφερει να αλλαξουν τροπαριο...

Μιας που ανεφερες το FE, να παιξεις σιγουρα το 3 Houses τωρα που εχεις την κονσολα, απο τη στιγμη που εισαι φαν του ειδους πιστευω θα σου αρεσει ΠΑΡΑ πολυ.

[ChrisTop]

Λοιπόν τερμάτισα τον τελευταίο καιρό τα Pokemon Sword και Fire Emblem: Awakening.


Για το Pokemon Sword:

Ήξερα πάνω κάτω τί να περιμένω αφού παρακολουθώ την σειρά και έχω τερματίσει όλα τα υπόλοιπα main games, αλλά άλλη φάση να το παίζεις. Μπορώ να πω οτι συγκινήθηκα λίγο αρχίζοντας το παιχνίδι αφού το να δούμε main game σε "σταθερή" κονσόλα είναι το όνειρο που είχαμε σχεδόν όλοι από την γενιά των late 80s-90s και το να το βλέπεις μετά από 20 χρόνια και όχι μόνο να μην απογοητεύεσαι, αλλά να μαγεύεσαι είναι σπάνιο συναίσθημα. Τα περιβάλλοντα είναι αρκετά lush όσο εξερευνάς περιοχές, αλλά αρκετά λιγότερο εντυπωσιακά εκεί που θα περίμενες, στο Wild Area δηλαδή που έχουν φτιάξει και στο οποίο περίμενα ότι θα χρειαστεί να περάσω πολύ περισσότερο μέρος του main story αφού και σαν μέγεθος είναι σχεδόν όσο ο υπόλοιπος χάρτης μαζί. Ουσιαστικά σε πετάνε πριν καν πάρεις το πρώτο gym badge σε μια μεγάλη έκταση (μεγάλη για pokemon game) στην οποία μπορείς κατευθείαν να κάνεις raids μαζί με άλλους παίχτες (ή NPC) για να αποκτήσεις σπάνια pokemon (τρομερό να πιάνεις για 3ο πόκεμον σου Riolu 19lvl), αλλά και να εξερευνήσεις 7-8 διαφορετικά biomes στα οποία μπορείς να πιάσεις μια τεράστια ποικιλία από pokemons τα οποία μπορεί να είναι και overleveled. Επειδή υπάρχει το Wild Area υπάρχει και ο περιορισμός στα levels των πόκεμον που μπορείς να πιάσεις γιατί αλλιώς θα 'ταν τελείως broken να πιάσεις π.χ. ένα 60 lvl πόκεμον και να πάρεις τρένο όλα τα gyms μέχρι το Final Four. Αν και μου άρεσε σαν ιδέα η υλοποίηση είναι νομίζω όσο πιο basic θα μπορούσε και πραγματικά αν και παίζω Pokemon Go βαριόμουνα να σκάω για σπάνια πόκεμον γιατί είναι υπερβολικά εύκολο και grindy για τα γούστα μου και για αυτό που θα περίμενα για Pokemon Game. Απλά βλέπεις δυνατά pokemon που αλλάζουν κάθε 12 (πραγματικές) ώρες, πολεμάς και πιάνεις, κανένας γρίφος, κανένας κόπος. Η λογική αυτή του dumb-it-down ακολουθεί δυστυχώς ολόκληρο το παιχνίδι. Βαρέθηκα πραγματικά να συμβαίνει κάτι και αντί να είσαι ο ήρωας που θα βοηθήσει να σου λένε διαφορετικοί χαρακτήρες: "Μην ανησυχείς, το αναλαμβάνω εγώ και εσύ συνέχισε να παίρνεις badges" και όντως να το εννοούν. Συμβαίνουν μερικά (λίγα) πράγματα σε επίπεδο ιστορίας που κινούνται σε κλασικά επίπεδα πόκεμον στόρι, αλλά δεν υπάρχουν dungeons, δεν υπάρχουν γρίφοι, δεν υπάρχει επιμέρως lore από scrolls και το traversal μεταξύ περιοχών είναι πλέον πήγαινε από το Α στο Β χωρίς να σε εμποδίζει τπτ παρά εκπαιδευτές που πρέπει να πολεμήσεις. Η απόσταση μεταξύ 2 περιοχών είναι η μικρότερη που έχει υπάρξει σε Pokemon game. Οι πόλεις είναι πανέμορφες, αλλά άδειες από περιεχόμενο. Δεν υπάρχουν πλέον HM κινήσεις για να αξεσάρεις διαφορετικά μέρη εκτός του surf που μπαίνει στο ποδήλατο και το Fly που έχει γίνει Flying Taxi. Πλέον με όλα τα Pokemon να μοιράζονται την εμπειρία των μαχών το leveling γίνεται πιο γρήγορα και εύκολα οπότε καμία ανησυχία και γιαυτό αν και αυτό θα το βάλω στις θετικές υλοποιήσεις. Τέλος το dynamaxing είναι η μεγαλύτερη παπάτζα που 'χουν σκεφτεί μέχρι τώρα για να φρεσκάρουν τις μάχες.

Όλα τα παραπάνω αρνητικά που αναφέρω μπορεί να κάνουν βαρετά εύκολο και μη αξιομνημόνευτο το παιχνίδι, αλλά σίγουρα δεν είναι καταστρεπτικά για την εμπειρία. Η μαγεία είναι ακόμα εκεί και αναθμισμένη. Τα γραφικά πραγματικά είναι πανέμορφα, η ενέργεια ανεβαστική, η επιλογή να εμφανίζονται σχεδόν όλα τα πόκεμον στο Overworld είναι για 'μενα κατά 90% επιτυχής και game-changing με καλό τρόπο. Γενικά το 20ωράκι του main story περνάει αέρα. Αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι να υπάρξει μία Hardcore συνέχεια γεμάτη με dungeons και κρυφές περιοχές. Κατά πόσο μπορούμε να περιμένουμε κάτι τέτοιο με το κόστος παραγωγής και τις δυνατότητες του Switch είναι debatable, αλλά ελπίζω παίζοντας το Breath of the Wild να δω οτί μπορούν και θέλουν να πάνε στο next level.

7/10


Για Fire Emblem: Awakening:

Το Awakening πρέπει να ‘ταν για την εποχή του το GTA V των Fire Emblems. Πήραν τα καλύτερα επιμέρως συστατικά όλων των προηγούμενων Fire Emblems, τα συνδύασαν μαεστρικά, τα εξέλιξαν, και πρόσθεσαν και από πάνω καινούργιά στοιχεία που είναι λογική συνέχεια των ιδεών που πρεσβεύει το FE. Η ιστορία για άλλη μια φορά υπάρχει απλά ως λόγος για να πολεμήσεις, αλλά όλη η μαγεία κρύβεται στο interaction μεταξύ των χαρακτήρων το οποίο εν τω μεταξύ δεν έχει να κάνει καθόλου με την ιστορία του Game.
Πρόκειται για quirky μικροιστορίες από την καθημερινή ζωή των χαρακτήρων οπότε θα μπορούσε να το δει κανείς και ως sitcom interaction sμε context ένα καραβάνι που ταξιδεύει για να πολεμήσει, αλλά μαλακίζεται κατά την διάρκεια για να περάσει η ώρα (aka Super Light GoT). Οι χαρακτήρες που μαζεύεις είναι σαν σύνολο με διαφορά οι καλύτεροι που ‘χω παίξει σε FE και potentially θα μπορούσαν να είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ρόστερ για ένα full-fledge παιχνίδι τύπου Dragon Age, πραγματικά κρίμα που είναι τόσο περιορισμένη η φάση γιατί αυτά τα Intercations είναι μεγάλος λόγος να κάνει κάποιος replay το παιχνίδι. Απολαυστικοί χαρακτήρες και πολύ fun διάλογοι, το ξαναγράφω.

Σε αυτό που το χάνουμε λίγο είναι στο ζουμί κάθε RTG, στις μάχες. Αρχικά να πω οτί το Class System μου αρέσει πώς υλοποιείται και οτί ακόμα και ο περιορισμός που βάζουν στο τί κλάσεις μπορεί να ‘χει ο κάθε χαρακτήρας ήταν καλή επιλογή, αλλά ακόμα δεν ακουμπάει τα FFT σε αυτό και μιλάμε για παιχνίδια που ‘βγηκαν 10 χρόνια πριν οπότε, οκ τα FFT είναι genius αριστουργήματα, αλλά step-up your game bitches. Οι μάχες δεν ήταν το δυνατό σημείο του τίτλου. Όλες προσεγγίζονται με τον ίδιο τρόπο και το dodging που είναι inherently random παίζει μεγάλο ρόλο στην έκβαση τους. Το double-up των χαρακτήρων και τα AoE Passives βοηθάνε στο να έρθουν οι πιθανότητες προς το μέρος σου, αλλά το να πεθάνει ένας χαρακτήρας ή όχι πάντα θα έχει να κάνει λίγο με την τύχη. Το άλλο κακό είναι οτί ενώ προειδοποιούμαστε ότι θα σκάσουν ενισχύσεις 3 γύρους πριν σκάσουν είναι ακόμα αρκετά cheap σαν μηχανισμός γιατί να παίζεις μια μάχη 15 λεπτά και να σκάει λίγο πιο κοντά από όσο θα περίμενες (ή ξέχασες) πήγασος που κάνει 10 τετράγωνα και έχει αρκετό speed για να κάνει διπλό attack στους αργούς healers ήταν εκνευριστικά συχνό φαινόμενο. Σε 30κάτι μάχες έκανα πάνω από 100 restarts. Στην αρχή μου άρεσε ότι με δυσκόλευε, μετά έγινε εκνευριστικό και στο τέλος συμπέρανα ότι το συγκεκριμένο FE δεν θα ‘πρεπε να παίζετε ως Classic/Hard, αλλά ως Lunatic/Modern. Στην πραγματικότητα σε καμία μάχη δεν κινδύνευα στο Hard να χάσω actually την μάχη παρά μόνο να χάσω χαρακτήρα. Αυτό είναι και το niche του FEέτσι και αλλιώς. Τελικά μάλλον θα προτιμούσα να μην κινδυνεύουν οι χαρακτήρες αλλά να είναι ΑΡΚΕΤΑ πιο δύσκολες οι μάχες από του Hard. Αυτό μόνο στο συγκεκριμένο FE, στα άλλα δεν θυμάμαι να ‘νιωθα τόσο cheap την δυσκολία, αλλά πάνε και 6-7 χρόνια από τότε που ΄παιξα το τελευταίο μου οπότε μπορεί να έχω αλλάξει εγώ.

Συνολικά ένα FE που τα 'κάνει όλα σωστά και εξελίσσει την σειρά, με ένα τρομερό (σαν ποικιλιά και μέση ποιότητα) ροστερ χαρακτήρων, αλλά με χειρότερες μάχες.

8,9/10

[Phantom Duck]

α και ποτε δεν εβγαλα τον Donald απο το party εννοείται έβγαινε παντα ο Goofy για να μπει οποιοσδήποτε αλλος.

That's the way.

[i Have no Equal]

Kingdom Hearts 1.5 Final Mix η οπως αλλιως λεγεται το remaster του πρωτου.

Παρα πολυ καλο παιχνιδι γενικα αλλα με αρκετα "ενοχλητικα" για εμενα στοιχεια οπως πχ η καμερα, τα εντελως χαζα gummi ship missions/customization(που δεν το καταλαβα ποτε), το platforming (τουλαχιστον μεχρι να παρεις double jump/glide) οπως και το loading σε καθε δωματιο. Καταλαβαινω βεβαια οτι αρκετα ειναι λογο limitation του αρχικου hw οποτε δεν το κρινω αυστηρα σε αυτο τον τομεα. Η ιστορια ηταν παρα πολυ καλη και ηταν παρα πολυ ωραιο να βλεπεις χαρακτηρες απο τα FF να αλληλεπιδρουν με χαρακτηρες της disney καθως και να ταξιδευεις σε γνωστους κοσμους της disney, αυτο για εμενα ηταν το καλυτερο κομματι και ο λογος να παιξεις το παιχνιδι.

Τα bosses ειναι επισης παρα πολυ καλα με μερικες ωραιεες εκπλήξεις οπως Sephiroth στο platinum cup (παιζει και το one winged angel επος πραγματικα), Cloud κλπ. Το συστημα μαχης φαινεται σχετικα απλο στην αρχη αλλα εχει βαθος οταν μαθεις αρκετα abilities και τα πραγματα δυσκολεψουν καθως και στο post game. Εκανα ενα απλο playthrough και ισως γυρισω καποια στιγμη να κανω το 100 acres που μου ξεφυγε εντελως αλλα το βλεπω χλωμο να κανω grind για τα super bosses. Το τερματισα σε νορμαλ level νομιζω 50-51 ηταν ολοι.

Δοκιμασα chain of memories αλλα δεν μου αρεσε καθολου το συστημα μαχης με τις καρτες, δεν ξερω ισως γινεται καλυτερο στην πορεια αλλα και σαν ιδεα το καστρο με τις πορτες δεν μου αρεσει καθολου οποτε παω κατευθειαν στο 2.5 final mix.

Γενικα ενα ανετο 8/10 και το προτεινω σε ολους οσους ειναι φαν ειτε SE ειτε Disney, α και ποτε δεν εβγαλα τον Donald απο το party εννοείται έβγαινε παντα ο Goofy για να μπει οποιοσδήποτε αλλος.

[nooto]

Τελος το Luigi's Mansion 3, μετα απο 21 περιπου ωρες και ολα τα gems-Boos. Καταρχην σε οτι αφορα τη διαρκεια, το παιχνιδι ειναι αρκετα μικροτερο θα ελεγα, λογικα ενα normal run θελει γυρω στις 10-15 ωρες max, εγω το πηγα παραπανω επειδη για τα collectibles πρεπει να λυσεις καποια puzzles κλπ και μου φανηκε ωραια σαν διαδικασια. Στα του παιχνιδιου τωρα, ο τεχνικος τομεας ειναι αρτιος. Δεν ξερω ειχα πει παλιοτερα οτι τετοιου ειδους παιχνιδια απλα δειχνουν ομορφα κλπ χωρις να ειναι τεχνικα ιδιαιτερα, ωστοσο εκανα λαθος, το συγκεκριμενο ειναι πραγματικα εντυπωσιακο και απιστευτα προσεγμενο ενω παραλληλα χρησιμοποιει ενα σωρο τεχνικες σε οτι αφορα τους φωτισμους, τη φυσικη κοκ. Η μουσικη του επισης εξαιρετικη, με φανταστικα κομματια που προσφερουν επισης πολυ στην ατμοσφαιρα. Σαν παιχνιδι τωρα βασιζεται σε exploration-puzzles-battles (με το τελευταιο να ειναι ο πιο αδυναμος κρικος και θεωρω οτι βρισκονται εκει καθαρα για θεμα ροης). Γενικοτερα το πιο κοντινο παραδειγμα παιχνιδιου που μου ερχεται στο μυαλο ειναι το ICO, δηλαδη ενα 3d puzzle game, με δοσεις exploration, και καποιες μαχες προκειμενου και να υπαρχει μια ποικιλια αλλα και αλατοπίπερο στο pacing. Σε οτι αφορα τη δομη, ο τιτλος εξελισσεται σε ενα ξενοδοχειο 17 οροφων, με τον καθε οροφο να ειναι ενας ''κοσμος'' κλασσικου mario με τη δικη του θεματικη. Κατα συνεπεια υπαρχει μεγαλη ποικιλια αισθητικα αλλα και στο level design ενω παραλληλα τα puzzles ειναι πολυ καλοφτιαγμενα και το gameplay γυρω απο αυτα αρκετα απολαυστικο. Συνολικα θα ελεγα πολυ δεμενος τιτλος που τον ευχαριστηθηκα αρκετα, ωστοσο θα πρεπει κανεις να εχει στο μυαλο του οτι δεδομενου οτι μιλαμε για 3d puzzler (ακομα και αν ειναι εμπλουτισμενο με αλλα στοιχεια και ακομα και αν πλαισιωνεται με εξαιρετικα presentation-ατμοσφαιρα-χιουμορ κλπ) βρισκεται μεσα σε ενα συγκεκριμενο niche παιχνιδιων και κατα συνεπεια δεν ξερω κατα ποσο ειναι για ολους.

Σε μερικα αρνητικα τωρα:

1) Θεωρω οτι ο χειρισμος του παιχνιδιου ειναι αρκετα δυστροπος. Αυτο εχει να κανει περισσοτερο με το γεγονος οτι η καμερα ειναι fixed και οπως ολα τα παιχνιδια που εχουν τετοιες καμερες, οταν ο χαρακτηρας κοιταει προς την οθονη, η κινηση του αναλογικου αντιστοιχει σε αναποδες κινησεις του χαρακτηρα (το αριστερα γινεται δεξια κοκ), κατι που μπερδευει (τουλαχιστον εμενα ). Γενικα αυτο αφορα περισσοτερο την αναλογικη κινηση της σκουπας που κραταει ο Luigi, την κατευθυνση της οποιας χειριζεσαι τον δεξι αναλογικο και που πολλες φορες πρεπει να εισαι ακριβης στο χειρισμο της (βλεπε τελευταιο Boss πχ). Παραλληλα για καποιο λογο η βοηθεια που εχεις απο το gyro αφορα συγκεκριμενες περιπτωσεις και η κινηση ειναι μονο καθετη. Τελος παντων γενικα συνηθιζεται το πραγμα αλλα δεν ειναι τομεας που θα τον εβαζα στα θετικα του τιτλου.

2) Τωρα μιλωντας λιγο για τη δομη, στο παιχνιδι μαζευεις χρηματα καθως και καποια collectibles μεσω exploration, και η αληθεια ειναι οτι στην αρχη τουλαχιστον περιμενα οτι ολα αυτα χρησιμευουν καπου. Καπως παιρνεις την εικονα οτι θα μαζευεις χρηματα, θα μπορεις να αναβαθμισεις τον Luigi και οτι το παιχνιδ θα ειναι καπως metroidvania οπου θα γυρνας στους οροφους και θα ξεκλειδωνεις υλικο αναλογα με το progression του χαρακτηρα. Η αισθηση μου αυτη ενισχυθηκε οταν ειδα οτι ο τιτλος εχει ενα hub και το hub εχει ενα store που μπορεις να αγορασεις πραγματα. Η πραγματικοτητα δυστυχως ωστοσο ειναι οτι τα χρηματα που μαζευεις ειναι τελειως αχρηστα και το store πουλαει μονο continues (και locations των collectibles στον χαρτη). Το ιδιο και τα collectibles που απλα στο τελος σου δινουν 2 cosmetics. O δε Luigi παραμενει καθολη την διαρκεια του παιχνιδιου με τις ιδιες ικανοτητες (εκτος 2 περιπτωσεων ξερω γω) με συνεπεια καθε κοσμος να ειναι στην πραγματικοτητα μονο αυτο που βλεπεις και τα οποια μυστικά να μπορεις να τα βρεις και με το πρωτο σου run. Θα ηταν ωραιο πιστευω το παιχνιδι να ειχε μια δομη σαν αυτη που ανεφερα καθως θα ξεφευγε καπως απο το να χαρακτηριστει απλα ως puzzle game και η περιπετεια του Luigi θα ηταν καπως πιο fully fledged.

Αυτα, γενικα οπως ειπα το ευχαριστηθηκα αρκετα, και δεδομενου του genre στο οποιο ανηκει, ειναι εντυπωσιακο το ποσο polished και προσεγμενο ειναι στον τεχνικο του τομεα. Αν αξιζει κανεις να επενδυσει full price εξαρταται απο το αν του αρεσει το ειδος κατα κυριο λογο. Τωρα για μενα οκ δεν ειναι οτι ειμαι και τρελος φαν τετοιων παιχνιδιων αλλα ηθελα να δω καποιο παιχνιδι της σειρας απο εποχης gamecube και γενικα με ικανοποιησε σε μεγαλο βαθμο.

Btw να αναφερω οτι εχει και καποιο nline mode με co-op και διαφορα αλλα αλλα δεν ασχοληθηκα καθολου οποτε δεν μπορω να πω κατι.

Αυτα!

[Chief]

Goblin Sword, πλατφόρμερ από δυο Έλληνες που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον όταν βγήκε στο Switch τον Φλεβάρη. Πολύ απλό παιχνίδι με φιλοσοφία mobile game, με πολλές μικρές πίστες, χωρίς κάποια έκπληξη ή κάποιο gimmick στο gameplay αλλά προσεγμένο level design, όμορφο πίξελ και μελωδίες, καλός χειρισμός, γενικώς τιμιότατος τίτλος για να παιχτεί χαλαρά ως side game. Θα επιστρέψω για το 100%, έχει πολλά ακόμα να κάνω.

[Deus]

Cuphead για Nintendo Switch.

Εξαιρετικό παιχνίδι, μια από τις καλύτερες επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος για το υβριδικό μηχάνημα της Nintendo. Καταπληκτικό artwork και animation, φοβερά boss fights και ένα soundtrack που μπορώ να το ακούω άλλη μέρα. Είχα πολλά χρόνια να παίξω κάποιο run and gun και αυτό ήταν ότι έπρεπε, αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο που είχα παίξει ήταν το Contra Hard Corps για το Genesis. Το επίπεδο δυσκολίας είναι πολύ υψηλό αλλά δεν ενόχλησε καθόλου καθώς το παιχνίδι είναι κυρίως boss rush με το κάθε boss να διαρκεί λίγα λεπτά 10/10 παιχνίδι για εμένα, εννοείται ότι προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[Chief]

Πριν λίγες μέρες έφτασα στον τερματισμό το The Messenger μαζί με το DLC του, το Picnic Panic.

Ό,τι ουσιώδες θετικό ή αρνητικό του παιχνιδιού το είχε εντοπίσει και ο Xeno; σε προηγούμενο ποστ. Πολύ καλό παιχνίδι που ξεκινάει δυνατά αλλά δεν αποφεύγει την κοιλιά όταν προτιμάει να πάει για το τουίστ, όπου μετατρέπεται στο ίσως πιο αψυχολόγητο metroidvania που έχω δει. Με τσίμπησε ένας εκνευρισμός όταν κλήθηκα σε βάναυσο περαδώθε, αλλά σύντομα μου πέρασε, γιατί είναι τίτλος που μέχρι το τέλος προσφέρει πράγματα. Και με πολύ καλή γραφή επίσης: λίγες φορές γελάω τόσο πολύ πάνω από μια κονσόλα. Ωραία χρώματα, σε 8bit+ ή 16bit+, γαμάτες μελωδίες, καλορυθμισμένο επίπεδο δυσκολίας, ώριμο τρίμπιουτ σε εποχές Ninja Gaiden, και περιμένουμε από τους ίδιους δημιουργούς το Sea of Stars, πρίκουελ RPG στο σύμπαν του The Messenger.

Μιας και είπαμε Ninja Gaiden, στο μεσοδιάστημα έπαιξα και τερμάτισα, με savestates βέβαια, τον ορίτζιναλ τίτλο στο emu του Switch. Δεν έχω να πω πολλά, πρέπει να είσαι νίντζα για να την παλέψεις.

Τέλος, έφτασα 100% το Ori and the Blind Forest, κάτι που είχα σκοπό να κάνω καιρό. Σαν να τα βρήκαμε τελικά. Να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα πολύ αυτές τις επιπλέον τέσσερις ώρες, με τη μοναδική κίνηση χαρακτήρα, τα κορυφαία γραφικοσαουντρικά, χωρίς το άγχος του να κυνηγάω ή να με κυνηγάει κάτι, ψέματα θα πω.

[Phantom Duck]

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό, όσο και αν έχω λιώσει τα pixelοπαίχνιδα. Μου αρέσουν λόγω gameplay / μηχανισμών / μουσικής / ατμόσφαιρας και επειδή δίνουν τη δυνατότητα στους δημιουργούς, να φτιάξουν με λίγα χρήματα ένα σωστό αποτέλεσμα. Όμως εάν μπορούσα να επιλέξω σε ένα θεωρητικό ερώτημα, εάν προτιμάω π.χ. το Celeste με πίξελ ή με ζωγραφιστό στυλ Ori / Hollow Knight / Dust Elysian Tail κλπ, προτιμώ χωρίς κανένα δισταγμό το 2ο.

Αν και Ρίου, το Super Meat Boy δεν είναι πιξελάτο, μια χαρά ζωγραφιστό στυλ έχει, αν εξαιρέσουμε τις μπόνους 8bit πίστες που είναι επίτηδες φτιαγμένες έτσι. Όσο για το Messenger, είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει πραγματικά. Το είχαν δώσει και τζάμπα στο Epic store, αν το έχεις, ξεκίνα το. Είναι από τα λίγα παιχνίδια που όχι μόνο δεν με πείραξε, αλλά το ήθελα σε αυτό το στυλ, λόγω του ότι ουσιαστικά είναι το Ninja Gaiden NES on steroids.

Τσίμπα κι αυτό για να σε πριζώσω

[Ryu_gr]

Γενικά τα θεωρώ πισωγύρισμα. Σίγουρα δεν είμαι της ακραίας άποψης που είχα ακούσει "pixel graphics = lazy developer" αλλά ανήκω στο lobby του graphics do matter (όχι απαραίτητα στο gameplay αλλά στη συνολική εμπειρία).

Βάζοντας δίπλα-δίπλα το νέο Wonderboy και το Shovel Knight δεν μπορώ παρά να επιλέξω δαγκωτό το 1ο.

Άλλα υποδείγματα retro-arcades για μένα αποτελούν τα Cuphead, Streets of Rage 4, The Take Over, Hard Corps Uprising κτλ.

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις που έχω τιμήσει όπως το εθιστικό Meat Boy και το μυστικιστικό Fez. Προσπάθειες όπως π.χ. το Blazing Chrome με 16-bit+ στυλ επίσης τις τιμάω. Με το Messenger θέλω να ασχοληθώ επειδή δεν έχω ακούσει 1 αρνητικό σχόλιο αλλά προς το παρόν δεν μου βγαίνει 😆

[Chief]

βλ. pixel graphics games τα οποία κάνω μεγάλη εσωτερική πάλη να αποδεχτώ

Αλήθεια; Δεν θα το περίμενα. Εγώ τρελαίνομαι για pixel graphics, θεωρώ πως έχει γίνει φοβερή δουλειά αυτά τα χρόνια και ακόμα έχουμε να δούμε πολύ ωραία πράγματα αισθητικά. Άσε που τα pixel graphics είναι μια εύκολη λύση για τον οπτικό τομέα ώστε να δωθεί έμφαση σε ιδέες για το gameplay.

[Ryu_gr]

Το τερμάτισα κι εγώ και συμφωνώ. Άψογο remake art και μουσική κάτι που σπανίζει στην πιάτσα των indie studios (βλ. pixel graphics games τα οποία κάνω μεγάλη εσωτερική πάλη να αποδεχτώ 🤣). Να λέμε όπως και του στραβού το δίκιο η ομάδα είχε έτοιμο game.

2-3 μόνο σπαστικά σημεία είχε όπου ήταν ασαφές πού θα πας εκτός κι αν κράταγες σημειώσεις με ό,τι απροσπέλαστο σημείο πέρναγες. Επίσης σε κάποια φάση ανοίγεται τόσο που μπορεί να πας σε λάθος πίστα από άποψη ροής και να συναντήσεις πιο δυνατούς εχθρούς και θα έπρεπε να πας με άλλο χαρακτήρα. Αυτά είναι πράγματα που στις νέες γενιές έχουν διορθώσει και δυστυχώς πολλές φορές παρα-διορθώσει σε σημείο που μόνο email με οδηγίες δεν στέλνουν. Έπαιξα πρόσφατα αυτή την έκδοση Tetris: https://mindgamers.redbull.com/game/tetris και τα blocks κάνουν auto-rotate! Μεγάλη υπόθεση η ισορροπία λοιπόν και σίγουρα και υποκειμενικό θέμα.

[Xeno]

Εκλεισα μια εκκρεμοτητα που ειχα με το Wonder Boy: Dragon's Trap. Το ειχα παρει μετα το Monster Boy και το ειχα δει λιγο, αλλα δε με ειχε κρατησει, ισως επειδη ηταν πιο απλο, ή ισως επειδη ειχα ηδη παρει τη δοση μου με τη σειρα.
Μετα απο ενα κενο λιγων μηνων μου θυμισε εμμεσα ο Chief την υπαρξη του οποτε ειπα να το ξαναδω με ανανεωμενη διαθεση.
Το τελειωσα σε 2 χαλαρα απογευματα και 4 ωρες συνολο. Ηταν ευχαριστη εκπληξη αν και για να εκτιμησει καποιος το ποσο καλο ειναι το παιχνιδι πρεπει να ξερει πως ειναι ενα παιχνιδι του 1989 και ετσι πρεπει να κριθει γιατι απ' οσο ξερω ειναι απλα reskinned και κατα τ' αλλα παιζει ακριβως οπως το πρωτοτυπο.

Ο χειρισμος και η old-school και σε καποια σημεια ολιγον τι punishing λογικη ειναι εκει για να μας το θυμισουν αυτο. Κατα τ' αλλα ειναι πανεμορφο και οντως εξισου πανεμορφο OST, οφειλω να πω σαφως καλυτερο του Monster Boy.
Κατα τ΄αλλα νομιζω πως στην αρχη φαινεται δυσκολο, αλλα δεν ειναι δυσκολο εν τελει οπως ειδα. Εχει καποια obscure μυστικα με δωματια κρυμμενα σε ακυρα σημεια και αορατες πορτες κτλ, αλλα κατα τ' αλλα ειναι προσιτο (για την ακριβεια μαλλον απο ενα σημειο και μετα γινεται προσιτο γιατι η δυσκολια δεν ειναι και ιδιαιτερα balanced νομιζω).

Το παιχνιδι δεν ειναι κατι ιδιαιτερο με τα σημερινα δεδομενα, αλλα ειναι ενδιαφερον το τι καταφεραν καποιοι εν ετει 1989 με λογικη metroidvania before metroidvania was a thing.
Οπως και να χει ηταν μια ευχαριστη εμπειρια που λαμβανοντας υποψιν το χαμηλο κοστος και τη συντομη διαρκεια της, νομιζω κανεις δεν εχει να χασει αν του δωσει εστω μια ευκαιρια.

[Ryu_gr]

Το Mark of the Ninja είναι άρτιο όπως είπε και ο sub_zero 7 χρόνια πριν. Υπάρχει thread εδώ και το επευφημούν όλοι: https://gamers-odyssey.net/forum/gam...k-of-the-ninja

Πρόσφατα βγήκε και remastered στο steam και οι κάτοχοι μπορούν να κάνουν αναβάθμιση με ένα μικρό ποσό.

[Chief]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Καλά να μαστε, και θα παίξω και τα δύο παιχνίδια που αναφέραμε και το Monster Boy! Προς το παρόν τελειώνω το Octopath και βρίσκομαι στη μέση του The Messenger, σύντομα σχόλια στο δίπλα θέμα.