I just finished

[Deus]

Ωραίος Ραφ. Το Celeste είναι όντως καταπληκτικό, από τα αγαπημένα μου platforms. Το postgame πάντως είναι πολύ δύσκολο, είναι αρκετά σκαλιά πάνω από το main game. Επίσης θα εκπλαγείς όταν δεις πόσο περιεχόμενο έχει, άνετα σου βγάζει 30-40 ώρες. Πληροφοριακά, έχει προστεθεί και ένα επιπλέον κεφάλαιο που συνεχίζει την ιστορία με δωρεάν dlc προς τιμήν των δημιουργών.

Το Ορι από ότι καταλαβαίνω είναι κλασσική περίπτωση συμπαθητικού παιχνιδιού που βασίζεται περισσότερο στην αισθητική και αφήνει το gameplay σε δεύτετη μοίρα.

[Chief]

Celeste και Ori and the Blind Forest

Το Celeste έφυγε πολύ ευχάριστα. Οι χειρισμοί είναι οι καλύτεροι που έχω δει στο είδος. Ποτέ δεν μ' άφησε να εκνευριστώ επειδή κάθε φορά που αποτύγχανα ήταν λάθος δικό μου. Δεν ξέρω αν προς το τέλος γίνεται ευκολότερο ή εγώ εξοικειώθηκα. Όμως εκτιμώ τη μινιμάλ αισθητική και τα cues που σου δίνει χωρίς γράμματα και πληροφορίες - το ακριβώς αντίθετο από τη φλύαρη τζαπανίλα που σιχαίνομαι. Έχει replay value κι άπλετο endgame υλικό και μάλλον θα το πιάσω στο μέλλον για να ξεκλειδώσω τον πραγματικό επίλογο. Δίνεται βάση στην ιστορία, που όμως τη βρήκα ανεπιτήδευτη επειδή κάπως παντρεύει την προσπάθεια του παίχτη και της ηρωίδας. Το σάουντρακ είναι γαμώ και δύσκολα θα το φανταζόμουν με άλλα γραφικά. Παιχνίδι ουσίας.

Το Ori να πάει να γαμηθεί. Μου έσπασε τα νεύρα μέχρι το τέλος το γαμοπαίχνιδο. Τα καλά του στοιχεία, που δεν είναι και λίγα, είναι η υψηλής ποιότητας παραγωγή, γραφικά/ήχος, τα μενού, το πλατφόρμιγκ τις περισσότερες φορές, το fun traversal και η άριστη ποιότητα του πορτ - δεν είδα slowdown ποτέ. Απο κει και πέρα έχουμε άπειρο trial and error, ανέμπνευστες μάχες, αργή αρχή ώσπου να ξεκλειδωθούν κάποιες ικανότητες κίνησης που κάνουν το gameplay και τους εχθρούς πιο υποφερτά. Θεωρείται, για κάποιον λόγο, ως κορυφαίο metroidvania, ενώ δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στο είδος, εκτός από διαφήμιση. Φαίνεται πως το σίκουελ θα καταλάβει περισσότερο τι εμπειρία θέλει να δώσει. Αλλά, όπως γράφει κι η υπογραφή μου...

[Chief]

Yoshi's Crafted World

Το τερμάτισα αλλά δεν τέλειωσα ακόμα μαζί του. Πέρασα πάρα πολύ ωραία παίζοντάς το, και θα έλεγα πως ήταν το παιχνίδι που είχα ανάγκη και δεν το ήξερα.

Η αισθητική του παιχνιδιού είναι περιβάλλοντα από χαρτόνια, κολλητικές ταινίες, πλαστικά μπουκάλια, κουμπιά, βελόνες, κλωστές και χίλια δυο απίθανα καθημερινά αντικείμενα! Τα γραφικά πολύ μου αρέσουν, και το depth of field, η θολούρα δηλαδή στα εκτός εστίασης σημεία, εδώ βρίσκει τη θέση της.

Απλό gameplay αλλά υπερβολικά εύκολο (και έχει και mellow mode!). Δεν υποτιμά τη νοημοσύνη σου τόσο όσο φροντίζει να δώσει μια απολύτως προσβάσιμη εμπειρία, πάνω κάτω όπως κάνουν πολλοί σχετικοί τίτλοι της Νιντέντο, αλλά εν προκειμένω αρκετά περισσότερο. Σε αντίθεση με το Yoshi's Island, δεν είναι καθόλου δύσκολο, δίνοντας απλώς λίγη προσοχή, να ξεμπερδέψεις με όλα τα βασικά συλλεκτικά αντικείμενα μιας πίστας μια κι έξω, ειδικά όταν στην πορεία μαθαίνεις τη απλή φιλοσοφία του level design. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η πρόκληση είναι απλώς να πάει το μάτι σου στη γωνίτσα που προδίδει μια συνέχεια στο επίπεδο.

Τα flip sides, δηλαδή η καθεμιά πίστα από την ανάποδη οπτική, όπου ψάχνεις να βρεις κουταβάκια, έχει κάποια πλάκα, κυρίως γιατί βλέπεις το παρασκήνιο, την πίσω μεριά του χαρτονιού. Λείπει όμως κι απο δω η οποιαδήποτε πρόκληση.

Σχεδόν απ' την αρχή έχεις πρόσβαση σε δυνατά costumes που μετατρέπουν το game over σε πραγματικό κατόρθωμα. Απο κει και πέρα, το να τελειώσεις την πίστα με φουλ καρδιές (απαιτούμενο για το αντίστοιχο συλλεκτικό) γίνεται κάτι το δεδομένο. Αδυναμία του παιχνιδιού η τόση ευκολία λοιπόν για χάρη της απεύθυνσης σε προνηπιακά κοινά. Εύκολα μπορώ να φανταστώ ένα φυσιολογικότερο normal mode, με κάποιες παραπάνω προκλήσεις σε κάθε πίστα, διατηρώντας όμως τη βασική προσβασιμότητα.

Κάποιες πτυχές του παιχνιδιού δεν έχουν ενσωματωθεί καλά. Υπάρχει βιασμένη επιμύκυνση μέσω αμέτρητων συλλεκτικών, πέρα από τα βασικά, για τα οποία χρειάζεται να κάνεις μια πίστα ξανά και ξανά. Μετά τον τερματισμό εμφανίζονται κι άλλα, κι άλλα να κάνεις. Κι εγώ που αγάπησα πολύ το παιχνίδι δεν ξέρω αν θα κάτσω ποτέ να το ολοκληρώσω κι αν αξίζει. Ούτως ή άλλως δεν είναι μικρό παιχνίδι, έχει μπόλικες πίστες και θέλει αρκετές ώρες για να φτάσεις στον τερματισμό.
Σε κάθε κόσμο ξεκλειδώνεις costumes, χαρτονένιες πανοπλίες δηλαδή, κι υπάρχουν περίπου 120, από τις οποίες δεν έχεις κανέναν λόγο να χρησιμοποιήσεις τις 100 γιατί απλώς είναι κατώτερες. Γενικώς είδα μια άτσαλη ενσωμάτωση των συλλεκτικών. Νομίζω πως το παιχνίδι πέρασε ταραχώδη περίοδο ανάπτυξης κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Το σάουντρακ, ας πούμε, είναι άσχημο. Πολύ λίγα και μέτρια κομμάτια, ατυχείς επιλογές - φάλτσα όργανα στο μουσικό θέμα του overworld, γενικώς ένα χάζεμα από την πολλή χαριτωμενιά.

Το πρόβλημά μου με το Crafted World είναι πως μάλλον έθεσε τον πήχη πολύ χαμηλά. Η φόρμουλα της σειράς που μπορεί να βγάλει σπουδαία αποτελέσματα, περιορίζεται στην προοπτική ενός απλού και άδοξου οικογειακού πλατφόρμερ. Προσωπικά πέρασα και περνάω πολύ ωραία, διότι το fun είναι εκεί, αλλά νομίζω πως το επόμενο παιχνίδι της σειράς θα πρέπει να παρθεί λίγο πιο σοβαρά.

10/10

[Roronoa]

Tελειωσα το The End is Nigh, πνευματικος διαδοχος του super meat boy. Απο τα πολυ καλα του ειδους imo, δεν φτανει το meat boy αλλα εχει πολυ υψηλη προκληση και πολυ πραγμα να μαζεψεις και μυστικα. Δεν ξερω αν το θεωρησει καποιος spoiler αλλα μου αρεσε που στο δευτερο μερος του παιχνιδιου

 

τα collectibles (tumors) που μαζευεις ειναι ουσιαστικα οι ζωες σου, οποτε σου δινει ενα εξτρα κινητρο να τα μαζεψεις και να επιστρεψεις αργοτερα. Αρκετα καλο twist και σε κανει να προσεχεις περισσοτερο μιας και δεν εχεις πια απειρες ζωες (κανουν reset οταν αλλαζεις περιοχη βεβαια, απλα ειναι το limit σου).

Τα γραφικα δεν ειναι κατι ιδιαιτερο, και τα περιβαλλοντα ειναι μουντα και χωρις ιδιαιτερη ποικιλια, η μουσικη ειναι καλυτερη ομως μιας και ειναι remixes απο κλασσικη μουσικη. Ισως οχι οτι πιο original αλλα ειναι πολυ καλα remixes και ταιριαζουν στο παιχνιδι. Το σεναριο ειναι απλα για να υπαρχει imo, αλλα δεν εχει καμια σημασια για το gameplay.

Οσοι γουσταρουν τετοια platformακια σιγουρα ειναι καλη επιλογη.

[Deus]

Resident Evil 2 Remake.

Απίστευτο απλά. Το καταχάρηκα.

Θα γράψω περισσότερα σε άλλο θέμα.

[Altair]

Platinum στο Concrete Genie.Εξαιρετικός τίτλος,short and sweet με ωραίες ιδέες και ωραία ιστορία.

[Chief]

Bury me, my love

Μικρό visual novel που παρακολουθεί μέσω μιας συνομιλίας τσατ την πορεία μιας πρόσφυγας απ' τη Συρία τον Μάρτη του '16. Δίνει την επιλογή για διαφορετικές απαντήσεις που καθορίζουν ανάλογα και τη διαδρομή. Καλογραμμένο και πληροφορητικό, παρόλο που δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ίδιο ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκειά του. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

[straier]

Πάει λίγος καιρός από τότε αλλά τελείωσα με ότι ήθελα να κάνω στο Dark Souls 3 στο NG+3. Πλέον έχω όλα τα όπλα, πανοπλίες, αντικείμενο, ξόρκια από τουλάχιστον μία φορά και τα stats για να χρησιμοποιήσω ό,τι θέλω.
Το παιχνίδι είναι σίγουρα καλύτερο από το 2 και στο level design και στα bosses αν και μάλλον όχι από το 1. Ο τρόπος που αντιμετώπισαν τη μαγεία σε αυτό το παιχνίδι θεωρώ πως είναι και ο καλύτερος από τα 3 παιχνίδια αν και όχι εντελώς ιδανικός, ασχέτως αν φαίνεται να nerfάρουν τη μαγεία σε κάθε επόμενο installment. Το κλείσιμο της τριλογίας καθώς και οι αναφορές στο πρώτο παιχνίδι (και λιγότερο στο δεύτερο, π.χ. Earthen Peak Ruins) ήταν αρκετά επιτυχημένα.
Αγαπημένα ξόρκια το Great Soul Dregs, το φθηνότερο και καλύτερο από θέμα animation final spell από τα 4, το Hidden Body που σε συνδυασμό με το Slumbering Ring σε κάνει πραγματικά αόρατο καθώς και το Pestilent Mist που λιώνει ογκώδη bosses με πολλά HP.
Από εδώ και πέρα θα κάνω μια αναφορά στον τερματισμό και στα bosses οπότε θα τα βάλω σε spoiler tags για καλό και για κακό.

 

Τα bosses ήταν μακράν καλύτερα από το 2 αν και ακόμα θεωρώ πως το DS1 και ακόμα περισσότερο το DeS είχαν μεγαλύτερη ποικιλία. Υπάρχουν ακόμα αρκετοί "τύποι με σπαθί" αλλά σχεδιαστικά και μηχανικά παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ακόμα και bosses με πάνω από 1 άτομο (Abyss Watchers, Deacons, Demon Prince) είναι υλοποιημένα αρκετά καλά ώστε να παραμένουν διασκεδαστικά.
Μεγαλύτερη παραφωνία το τελικό boss που σχεδιαστικά δε μου άρεσε καθόλου (ψηλόλιγνος τύπος με πανοπλία και σπαθί). Καταλαβαίνω τι ήθελαν να κάνουν, ένα αμάλγαμα από χαρακτήρες προηγούμενων παιχνιδιών (γι'αυτό και μοιάζει σαν ένα παραμορφωμένο Knight Armor) και λίγο από Gwyn και έχει και κάποιο νόημα η αλλαγή moveset στο πρώτο μισό της μάχης αλλά την κάνει να φαίνεται πως δεν έχει χαρακτήρα...
Αντίθετα ο Gael είναι από τις αγαπημένες μου μάχες σε όλη τη σειρά. Σίγουρα υπάρχουν δυσκολότερα bosses αλλά η αρένα, η μουσική και το animation του Gael (αγαπώ τον τρόπο που κινείται η μπέρτα μαζί με τις επιθέσεις του στη δεύτερη φάση). Ο τρόπος που κάνει telegraph τις κινήσεις του για να κάνεις evade είναι πολύ ευχάριστος και στην καρδιά μου αυτός είναι το final boss.
Χαίρομαι που υπήρχαν puzzle bosses (ειδικά το Ancient Wyrm μου θύμισε πάρα πολύ τη μάχη με τον Tower Knight στο DeS) που δίνουν και μεγαλύτερη ποικιλία στο παιχνίδι. Εξαίρεση ο Wolnir που μου φάνηκε και κάπως ξεκάρφωτος. Ο Yhorm ήταν επίσης ωραία αναφορά στον Storm King αλλά μου σκότωσε τον Siegward στο NG με το που μπήκα στην αρένα και πριν προλάβω να καταλάβω πως λειτουργεί ο Stormruler οπότε τρέφω ένα μίσος γι’αυτον...
Ειδική μνεία θα κάνω και στη Friede που παρόλο που μου φάνηκε πολύ δύσκολη στο NG (πιθανώς το δυσκολότερο boss του NG για μένα) στα μετέπειτα playthrough όπου πλέον είχα αρχίσει να ανεβάζω HP και Stamina καθώς είχα και καλύτερο οπλοστάσιο, έπεφτε πανεύκολα...
Ο Midir είναι μάλλον η αντικειμενικά πιο δύσκολη μάχη του παιχνιδιού αλλά δυστυχώς δεν είναι πολύ ωραία υλοποιημένη τελικά. Ο συνδυασμός του όγκου με την ταχύτητά του δε λειτουργεί πολύ καλά με αποτέλεσμα αφενός να μην έχω καλή εικόνα του τι κάνει εκείνη τη στιγμή, αφετέρου να τρέχω συνεχώς να βρω το κεφάλι του. Το 90% της μάχης ένιωθα πως έκανα evade προληπτικά γιατί ήμουν πολύ κοντά του ή έτρεχα να τον προλάβω γιατί πέταξε μακριά μου. Επίσης το γεγονός ότι έχει περισσότερα HP από οποιοδήποτε άλλο boss (με εξαίρεση το Yhorm) και έχει τρελά defenses κάνει τη μάχη αρκετά κουραστική. Παρόλο που δοκίμασα με άλλους τρόπους τελικά το Pestilent Mist με μερικά Crystal Soul Spears πού και πού ήταν η πιο αποτελεσματική στρατηγική. Οι Kalameet και Sinh μου άρεσαν τελικά πολύ περισσότερο σα μάχες (και στο σχεδιασμό του δράκου). Η πλάκα είναι πως ο Nameless King που προκάλεσε πονοκέφαλο σε τόσο κόσμο μου φάνηκε σχεδόν αστείος.
Οι Twin Princes είναι επίσης άλλη μία μάχη που μου έμεινε και μία από τις λίγες που παραμένει αρκετά προκλητική σε μετέπειτα NG κύκλους ιδίως αν αποφασίσεις να έχεις μαζί σου NPC phantoms. To teleport κατά τη διάρκεια του combo μπορεί να αποβεί μοιραίο και σε κάνει να μην αισθάνεσαι ποτέ ασφαλής.
Από τους τερματισμούς ο σφετερισμός της φωτιάς είναι ίσως αυτός που που έχει το περισσότερο νόημα ώστε να πάρουν οι άνθρωποι την εξουσία στα χέρια τους και να μη συνεχιστεί ο κύκλος (αφού έχει φανεί πλέον πως αν δεν ανάψεις τη φωτιά κάποιος άλλος θα βρεθεί να το κάνει). Ο παράλληλος τερματισμός στο τέλος του χρόνου (έχετε παρατηρήσει πως το Dreg Heap φαίνεται από το Kiln;) με την εξάλειψη των προδοτών ανθρώπων-pygmy lords κλείνει ακόμα το τελευταίο κεφάλαιο της εξουσίας του Gwyn ενώ ο Painted World ξαναβάφεται στα χρώματα του Dark Soul, των ανθρώπων δηλαδή.

Επόμενο παιχνίδι της σειρά που θα παίξω θα είναι το Bloodborne αλλά όχι άμεσα.

[nooto]

Astral Chain μετα απο 35+ ωρες. Σε αντιθεση με τα περισσοτερα παιχνιδια της Platinum, ο συγκεκριμενος τιτλος ειναι πιο action adventure (ακριβως οτι ζηταγα δηλαδη), κατι το οποιο σημαινει οτι εχει μεγαλυτερο μεγεθος + μιλαμε για κατι του τυπου 50% exploration, 50% battles. Οποτε γενικα θα ελεγα οτι σαν παιχνιδι βρισκεται αναμεσα στο Bayonetta και στο Nier Automata σε οτι αφορα τη δομη του. Ο τιτλος χωριζεται σε 11 μεγαλα κεφαλαια και ο κοσμος του δεν ειναι εννιαιος αλλα καθε κεφαλαιο σε βαζει να εξερευνεις ενα συγκεκριμενο κομματι του χαρτη, αρα αποτελειται απο mini sand boxes τα οποια ομως δεν συνδεονται μεταξυ τους.

Το setting ειναι fufturistic post apocalyptic, αυτο που συμβαινει ειναι οτι καποια εξωγηινη μορφη ζωης επιτεθηκε καποια στιγμη στη γη και την κατεστρεψε καθως οι ανθρωποι δεν μπορουσαν να αμυνθουν κυριως επειδη οι εξωγηινοι ειναι αορατοι στο ανθρωπινο ματι. Καποια στιγμη οι ανθρωποι χτιζουν μια καινουργια πολη που ειναι προστατευμενη απο τους εξωγηινους και επισης γενιουνται ανθρωποι που για καποιο λογο μπορουν να δουν τους εξωγηινους. Οποτε φτιαχνεται ενα καινουργιο προγραμμα με αυτους στο κεντρο και η συγκεκριμενη ομαδα πιανοντας εξωγηινους μαθαινει πραγματα για την τεχνολογια τους αλλα ταυτοχρονα μπορει να τους κανει tame και να τους χρησιμοποιησει σαν companions στη μαχη (κατι σαν pokemon δηλαδη ). O χαρακτηρας του παικτη ειναι μερος αυτης της ομαδας και καθε κεφαλαιο εχει τη δομη εξερευνηση και side quests -> dungeon και μαχες. Το ενδιαφερον εδω που δεν εχω ξαναδει καπου σε τετοια μορφη ειναι οτι ο παικτης χειριζεται τον χαρακτηρα του αλλα και τα legions (η ονομασια για τους tamed εξωγηινους) ταυτοχρονα σε real time. Καποιος μπορει να το σκεφτει σαν το V gameplay απο το DMC5 αλλα με πολυ πιο ελευθερο ελεγχο στους companions και με απιστευτα περισσοτερες επιλογες. Σαν συστημα εχει απιστευτο βαθος και ειναι πολυ δυσκολο ταυτοχρονα να το κανεις master. Παραλληλα υπαρχει το κλασσικο evade των παιχνιδιων της Platinum αλλα αυτη τη φορα ειναι πολυ πιο δυσκολο να το πετυχεις και παροτι σου δινει καποια bonuses (special counters αν εισαι perfect στo timing), no witch time this time, το οποιο ειναι imo πολυ θετικο. Τα legions btw παιζουν σημαντικο ρολο στα πολυαριθμα puzzles που εχει το παιχνιδι, platforming sections κλπ. Τελος θα ελεγα οτι ο τιτλος εχει αρκετα σοβαρο τονο και απουσιαζουν οι ποζεριες-cool χαρακτηρες των υπολοιπων παιχνιδιων της εταιρειας. Αυτο ταιριαζει αρκετα με το σεναριο και την ιστορια που εχουν επιλεξει να πουν εδω, η οποια ειναι αρκετα decent χωρις ομως να ειναι κατι το ιδιαιτερο (το game γενικα ειναι λιγο σαν εισαγωγη στο ολο συμπαν, υποθετω οτι θα υπαρξουν sequels κλπ). Κλεινοντας, presenation-wise, soundtrack, art κλπ, εμενα μου αρεσε παρα πολυ και γενικα προκειται για ενα πολυ ομορφο παιχνιδι.

Σαν παραπονο θα εβαζα μαλλον μονο τον χειρισμο και το lurning curve, δεδομενου οτι χειριζεσαι 2 χαρακτηρες ταυτοχρονα, παιρνει στο παικτη πολυ χρονο να μαθει να παιζει. Απο την αλλη βεβαια οταν το καταφερει θα εχει μπροστα του ενα πολυ δυνατο συστημα μαχης. Αυτα, γενικα πολυ ιδιατερος τιτλος και πολυ καλη αποκλειστικοτητα για το switch, το προτεινω φυσικα σε ολους οσους ψαχνουν για ενα καλο action-adventure με πολυ φρεσκες ιδεες και rewarding gameplay.

[Deus]

Giati ti shmasia exei to pote vghke?
Shmasia exei pou einai mono 2 h 3 mesa se 15+ xronia, afto enow otan lew oti den vgainoun pleon.
Genika ta kala jrpg einai sxedon anyparkta.

Γενικά έχεις δίκιο, τα πολύ καλά jrpgs σπανίζουν στις μέρες μας.

Θα σου πρότεινα βέβαια να δεις τα Legend of Heroes, λίγο που δοκίμασα το πρώτο Trails in the Sky μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Τα Trails of Cold Steel επίσης έχουν αποσπάσει εξαιρετικά υψηλές βαθμολογίες.

Επίσης, αξιοπρεπή είναι και τα Tales of, αν δεν έχεις βαρεθεί το κλασσικό anime στυλακι της σειράς. Το Tales of Berseria λένε ότι είναι καταπληκτικό.

Γενικά όμως έχεις δίκιο, κυριαρχούν τα σαχλά και ανούσια jpop rpgs που απευθύνονται στον καμμένο anime fan και όχι σε αυτόν που θέλει ένα πολύ καλό video game του είδους.

[Deus]

Ωραίος ο Αστραπόγιαννος.

Το Bloodborne είναι το αγαπημένο μου PS4 game και το αγαπημένο μου soulsborne ταυτόχρονα. Μου αρέσει τόσο πολύ που μπορώ να το βάλω όποτε ναναι να του ρίξω ένα playthough, τα άλλα Dark Souls, παρόλο που μου αρέσουν πάρα πολύ, δεν έχω την υπομονή να τα παίξω ξανά με την καμία.

[thunderjohn]

Platinum sto Bloodborne. Meta apo 100+ wres gameplay, ng+++,kai level kovta sto 250. Monadikn empeiria. Isws apo ta kalutera PvE twv teleutaiwv xrovwv.

[丹野]

Hollow Knight. Είναι η πρώτη φορά που γκρινιάζω για το μάκρος ενός τίτλου, κι όταν επιτέλους βλέπω τίτλους τέλους συνεχίζω να παίζω γιατί αισθάνομαι πως έχει ακόμα πράγμα να γίνει.

Την ίδια αίσθηση έχω κι εγώ. Δεν σκοπεύω να το συνεχίσω, γιατί δεν έχω όρεξη καν. Έχω προχωρήσει σε άλλο παιχνίδι. Antiquia Lost. Έχω να γελάσω καιρό από τότε με το Lunar.

[Chief]

Hollow Knight. Είναι η πρώτη φορά που γκρινιάζω για το μάκρος ενός τίτλου, κι όταν επιτέλους βλέπω τίτλους τέλους συνεχίζω να παίζω γιατί αισθάνομαι πως έχει ακόμα πράγμα να γίνει.

[Ground_zero]

Giati ti shmasia exei to pote vghke?
Shmasia exei pou einai mono 2 h 3 mesa se 15+ xronia, afto enow otan lew oti den vgainoun pleon.
Genika ta kala jrpg einai sxedon anyparkta.