I just finished

[Deus]

Mega Man Zero (GBA)

Δεν εχω καλη σχεση με τα megaman, τα βρισκω αρκετα δυσκολα αλλα δεν ειχα δοκιμασει την σειρα zero του GBA. Δεν ειναι καθολου ευκολο, ειδικα το τελευταιο επιπεδο ειναι πολυ δυσκολο, αλλα το παιχνιδι σου δινει την δυνατοτητα να παρεις καποια upgrades σε HP και HP tanks, "health potions" (1 use και σχετικα σπανια) οπως και μερικες αλλες ευκολιες οπως την πληρη απενεργοποιηση των"καρφιων" στις πιστες μεσα απο ενα συστημα που εχει. Το κακο ειναι πως με το που τα ενεργοποιησεις εχεις μονιμο rank down αλλα κανουν το παιχνιδι Playable, το αλλο κακο ειναι πως πρεπει να φαρμαρεις "xp" για να μπορεις να τα ενεργοποιησεις. Αν θες να τελειωσεις το παιχνιδι 100% δεν μπορεις να κανεις use τιποτα απο αυτα με αποτελεσμα το παιχνιδι να ειναι ΠΟΛΥ δυσκολο.
Το τελειωσα με μερικα απο τα HP upgrades, με ενα HP tank και με ενα defence upgrade που κανανε το παιχνιδι ΠΟΛΥ πιο enjoyable, ισως και πολυ ευκολο tbh.
Γενικα καλο παιχνιδι, σιγουρα απο τα πολυ καλα του GBA.

The Legend of Zelda (NES)

Ιστορικο παιχνιδι αλλα το ειχα παιξει ελαχιστα μεχρι τωρα. Παρολο που ειναι το παιχνιδι που "γεννησε" το ειδος του ειναι διασκεδαστικο ακομα και σημερα. Σιγουρα απεχει πολυ απο την φορμουλα των συγχρονων Zelda που λιγο πολυ μεσα απο δεκαετιες εχουν τελειοποιηθει, τα dungeons ειναι πολυ απλα και το overworld περα απο τους "γριφους" για να βρεις τα 3-4 τελευταια dungeons δεν ειναι κατι ιδιαιτερο (+ τα πολυ λιγα upgrades να βρεις).
To επαιξα με guide για να βρω τα lvl 7 και 8 dungeons μιας και τα clues ειναι σχεδον ανυπαρκτα (ημουν 1 βημα στο να βρω το 7 tbh γιατι καταλαβα που ηταν ) και με το guide βρηκα 2 καρδιες που μου ελλειπαν και το sword upgrade (το οποιο δεν ειναι δυσκολο απλα δεν ηξερα πως θελει heart containers για να στο δωσει, απλα το πηρα λιγο νωριτερα αλλα σιγουρα βοηθαει παρα παρα πολυ).
Γενικα αξιζει τον χρονο για να το τελειωσεις αλλα θελει guide για 1-2 γριφους που ειναι πολυ vague, αλλωστε το παιχνιδι ηταν και λιγο φτιαγμενο για να μοιραζεσε μυστικα με αλλους, και στο manual ειχε και χαρτη που βοηθαει παρα παρα πολυ (εχει και dungeon locations!).

Ωραίο ποστ. Παρόλο που έχω ασχοληθεί με τα Megaman και τα Megaman X δεν έχω παίξει κανένα Zero. Από αυτά που λες φαίνεται να έχει ενδιαφέρον. Πάντως και τα παλιότερα Megaman είναι όλα τους αρκετά έως πολύ δύσκολα παιχνίδια, αναλόγως το παιχνίδι. Να πω πάντως εδώ πως θα κυκλοφορήσει μια συλλογή με όλα τα Megaman zero σε λίγους μήνες από τώρα σε όλα τα formats.

To φοβερό με το Legend of Zelda, όπως και με κάθε παιχνίδι της Nintendo, είναι ότι όλα της τα παιχνίδια έχουν γεράσει πάρα πολύ καλά. Ακόμα και τίτλοι της που κυκλοφόρησαν 30 χρόνια πριν παίζονται ανετότατα ακόμα και σήμερα.

[i Have no Equal]

Remnant: from the ashes

Το παιχνιδι το μαρκεταραν ως "dark souls with guns" και αυτοματα μου τραβηξε το ενδιαφέρον. Η αληθεια ομως ειναι οτι απεχει αρκετα απο τα soulsborne θα το χαρακτηριζα ενα συνδυασμό the division/diablo, το να βαζεις ενα stamina bar, armors με heavy roll, boss weapons κλπ δεν το κανει "dark souls" σε καμια περίπτωση. Προκειται για μια σχετικα τιμια low-budget παραγωγη η αποια απογειωνεται με παρεα σε co-op σε solo το παιχνιδι χανει παρα πολλους ποντους. Ο τροπος που λειτουργει ειναι ως εξης, ολα τα dungeon και τα world events ειναι random generated τη στιγμη που θα ξεκινησεις το campaign απο κει και περα μπορεις να κανεις re-roll ανα πασα στιγμη εχοντας το inventory σου ανεπαφο αλλα χανοντας ολο το progress σου, αυτο θα το κανεις γιατι συγκεκριμενα weapons/amulets/rings κλπ ειναι tied σε world events/bosses/dungeons τα οποια μπορει να μην εχεις κανει roll. Το RNG στα χειροτερα του imo.

Περα απο αυτο το για εμενα ηλιθιο mechanic (θα επρεπε να μπορεις να κανεις re-roll μονο την τοποθεσία που σε ενδιαφερει οχι ολο το παιχνιδι ffs ) υπαρχει και το enemy scaling το οποιο για εμενα λειτουργει εντελως λαθος, το παιχνιδι παιρνει ενα weighted avg του gear που φορας (πχ εχεις +10 τα 2 main weapons και +5 το melee και το armor τοτε θα τα υπολογισει ολα) και κανει scale τους εχθρους καθε φορα που μπαινεις σε νεα περιοχη. Για παραδειγμα εχεις gear score 5 και μπαινεις σε μια περιοχη που κανονικα οι εχθροι ειναι 3 τοτε αυτοματα θα κανουν scale σε 5, τα upgrades χρειαζονται γιατι οι περιοχες εχουν μια fixed minimum δυσκολία (πχ η τελευταια περιοχη εχει score 5 οποτε πρεπει να εισαι καπου εκει αλλιως θα ειναι αρκετα δυσκολο) απο κει και περα αν κανεις upgrade οπως ειδα μπορει και να κανεις τα πραγματα χειροτερα το οποιο για εμενα ειναι μεγαλο φαουλ. Μεχρι +10 πηγα τα 2 main weapons και νομιζω οτι ειναι το sweet spot για το campaign στο normal, δοκιμασα να κανω ενα +20 (η +10 αν ειναι boss weapons) καθως και το armor με αποτελεσμα να βρω bullet sponge enemies στην επομενη περιοχη και να τρωω one shots και να αναγκαστω να κανω reload το save, πραγματικα τραγικο.

Περα απο τα παραπανω τα οποια μπορει να τα φτιαξουν αν η ιδεα σας ακουγεται καλη και εχετε παρέα το παιχνιδι ειναι τιμιοτατο στα λεφτα που ζηταει, solo δεν το προτεινω για κανενα λογο.

Solo score: ⭐
co-op score: ⭐⭐⭐

[Roronoa]

Mega Man Zero (GBA)

Δεν εχω καλη σχεση με τα megaman, τα βρισκω αρκετα δυσκολα αλλα δεν ειχα δοκιμασει την σειρα zero του GBA. Δεν ειναι καθολου ευκολο, ειδικα το τελευταιο επιπεδο ειναι πολυ δυσκολο, αλλα το παιχνιδι σου δινει την δυνατοτητα να παρεις καποια upgrades σε HP και HP tanks, "health potions" (1 use και σχετικα σπανια) οπως και μερικες αλλες ευκολιες οπως την πληρη απενεργοποιηση των"καρφιων" στις πιστες μεσα απο ενα συστημα που εχει. Το κακο ειναι πως με το που τα ενεργοποιησεις εχεις μονιμο rank down αλλα κανουν το παιχνιδι Playable, το αλλο κακο ειναι πως πρεπει να φαρμαρεις "xp" για να μπορεις να τα ενεργοποιησεις. Αν θες να τελειωσεις το παιχνιδι 100% δεν μπορεις να κανεις use τιποτα απο αυτα με αποτελεσμα το παιχνιδι να ειναι ΠΟΛΥ δυσκολο.
Το τελειωσα με μερικα απο τα HP upgrades, με ενα HP tank και με ενα defence upgrade που κανανε το παιχνιδι ΠΟΛΥ πιο enjoyable, ισως και πολυ ευκολο tbh.
Γενικα καλο παιχνιδι, σιγουρα απο τα πολυ καλα του GBA.

The Legend of Zelda (NES)

Ιστορικο παιχνιδι αλλα το ειχα παιξει ελαχιστα μεχρι τωρα. Παρολο που ειναι το παιχνιδι που "γεννησε" το ειδος του ειναι διασκεδαστικο ακομα και σημερα. Σιγουρα απεχει πολυ απο την φορμουλα των συγχρονων Zelda που λιγο πολυ μεσα απο δεκαετιες εχουν τελειοποιηθει, τα dungeons ειναι πολυ απλα και το overworld περα απο τους "γριφους" για να βρεις τα 3-4 τελευταια dungeons δεν ειναι κατι ιδιαιτερο (+ τα πολυ λιγα upgrades να βρεις).
To επαιξα με guide για να βρω τα lvl 7 και 8 dungeons μιας και τα clues ειναι σχεδον ανυπαρκτα (ημουν 1 βημα στο να βρω το 7 tbh γιατι καταλαβα που ηταν ) και με το guide βρηκα 2 καρδιες που μου ελλειπαν και το sword upgrade (το οποιο δεν ειναι δυσκολο απλα δεν ηξερα πως θελει heart containers για να στο δωσει, απλα το πηρα λιγο νωριτερα αλλα σιγουρα βοηθαει παρα παρα πολυ).
Γενικα αξιζει τον χρονο για να το τελειωσεις αλλα θελει guide για 1-2 γριφους που ειναι πολυ vague, αλλωστε το παιχνιδι ηταν και λιγο φτιαγμενο για να μοιραζεσε μυστικα με αλλους, και στο manual ειχε και χαρτη που βοηθαει παρα παρα πολυ (εχει και dungeon locations!).

[Ren_of_Heavens]

Τελείωσα πριν λίγο καιρό (μεταξύ πολλών άλλων) το What Remains of Edith Finch και χάζεψα. Τελείωσα χθες και το Hellblade και με βάρεσε στο συναίσθημα. Έχω γνωστό που βιώσει κατάσταση με το θέμα που καταπιάνεται ο τίτλος της Ninja Theory. Λοιπόν από εδώ και πέρα μόνο με Mario, Disney, και μικρό μου πόνυ θα ασχολούμαι.

[Roronoa]

Eιχα retro διαθεση και επαιξα και τελειωσα το Klonoa: door to phantomile του PS1.

Μικρο σε διαρκεια αλλα απο τα καλυτερα platformers που εχω παιξει. 2.5D με background/foreground interaction, αρκετα καλο gameplay αλλα σχετικα ευκολο.
Το ending ηταν ιδιαιτερα συγκινητικο. Γενικα παρολο που ειναι πολυ καρτουνιστικο εχει ενα "dark" feeling εδω και εκει που το κανουν πολυ ιδιαιτερο.

Εγω το επαιξα σε PSP αλλα υπαρχει και ενα remake για το wii.

[i Have no Equal]

fire emblem three houses:

70h μου πηρε περιπου το main story και ξεκινησα καπακι ng+, θα μπορουσε να ηταν λιγο μικροτερο νομιζω στο τελος το τραβηξαν αρκετα. Οπως και να εχει προκειται για ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια στο switch atm, το προτεινω πραγματικα σε ολους. Εγω προσωπικα δεν ειχα καμια επαφη με τη σειρα και μου αρεσε παρα πολυ.

4/5 ⭐

[Cpl_Shephard]

^

https://www.moddb.com/mods/black-mesa/downloads

εχει και torrent για τους τζαμπατζηδες :p

προτεινω την retail εκδοση ομως σε κανα 50% sale, γιατι αν οντως σε δυσκολεψαν οι μαχες και το platforming στο OG ( l2p, QQ, git gud κλπ :p ) τοτε η εκδοση του 2012 θα σου σπασει τα νευρα με τους πεζοναυτες και το aimbot τους

ητανε οντως αρκετα μπροστα απο την εποχη του (βεβαια προλαβε και βγηκε ολοκληρο goldeneye στο ενδιαμεσο )και πρακτικα το πρωτο μου FPS σε Η/Υ, πρεπει να ξερεις ομως οτι επεσε αρκετο κοψε-ραψε μεχρι να κυκλοφορησει ο τιτλος στην αγορα ... αμα δεις πρωιμο footage θα πεις " ω ρε τι μαλακια πηγανε να βγαλουν ? " μπορεις να παρεις μια ιδεα απο αυτο το καναλι, ο τυπος την εχει δει CSI και αναλυει οτι στοιχεια εχει στα χερια του για να παρουσιασει στο κοινο deleted content - easter eggs - μικρα πραγματακια που δεν τα παρατηρεις στο πρωτο playthrough και ισως να μην τα παρατηρουσες ουτε στο 3ο συνεχομενο - ακομα και θεωριες συνωμοσιας

πληροφοριακα το παιχνιδι τρεχει απο default με κοφτη στα 72fps και παει μεχρι 100 αμα ανοιξεις την κονσολα με το ~ και γραψεις fps_max 100

[Roronoa]

Tο opposing force ισως να ειναι και καλυτερο απο το main game, τουλαχιστον σε gameplay ειναι top. Το blue shift και skip να το κανεις δεν χανεις κατι.

Δες και το black mesa που ειναι remake του HL1. Δεν ειναι απο την valve αλλα ειναι τοπ remake, συντομα θα βαλουν και το xen κοματι που θα ειναι νομιζω αρκετα αλλαγμενο (γιατι letf face it, το OG Xen ειναι σκατα).

Παντως HL2 > HL1 και το episode 2 ειναι σχεδον perfection

[nooto]

Δυστυχως δεν εχω τα expansions (πιθανον να τα αγορασω στο μελλον αφου τα προτεινεις) και εχω ηδη ξεκινησει το 2. Για το 2 θα ηθελα να ακουσω την αποψη σου γιατι θυμαμαι απο παλια που ελεγες οτι δεν σε ειχε τρελανει. Imo η αισθηση που ειχα τοτε και που συνεχιζω να εχω τωρα που το ξαναβλεπω ειναι οτι προκειται για οτι κοντινοτερο σε αυτο που λεμε perfect game, θα γραψω πιο αναλυτικα ωστοσο οταν το τελειωσω μαζι με τα Episodes.

Παντως αυτο που σιγουρα μπορω να πω ειναι το 2 εχει πραγματικα ετη φωτος καλυτερο χειρισμο απο το πρωτο, που ηταν και το κυριο μου παραπανο. Εχουν ριξει την ταχυτητα και η κινηση εχει πολυ μεγαλυτερη λεπτομερεια αλλα και tightness. Κατα συνεπεια ολα τα gameplay elements (platforming, puzzles κλπ) αποδιδονται πολυ καλυτερα και αυτο συνδραμει και στο pacing καθως δεν κανεις restart καθε 3 και λιγο λογω καποιου cheap death.

[Altair]

Παίξε πρώτα Opposing Force & Blue Shift.Οκ το δεύτερο δεν πολυλέει,αλλά το OF αξίζει με χίλια.Το HL1 είναι ο λόγος που βαριέμαι το HL2.

[nooto]

Λογω retro διαθεσης του τελευταιου καιρου ειπα να ξεκινησω καποιο απο τα παιχνιδια που ειχα αγορασει για pc και εβαλα Half Life. Το πρωτο παιχνιδι (σε αντιθεση με το δευτερο που το εχω τελειωσει πανω απο 10 φορες) παροτι το ειχα παιξει στην εποχη του σχετικα (ισως 2 χρονια μετα την κυκλοφορια του ή κατι τετοιο) δεν ειχα καταφερει να το τελειωσω ποτε και απ'οτι ειδα τωρα δεν πρεπει να το ειχα προχωρησει και ιδιαιτερα πολυ. Στη συνεχεια ειχα αγορασει το port που ειχε γινει στο ps2 αλλα εκει οπως ηταν αναμενομενο δεν μου αρεσε και τοσο και ουτε τοτε το τελειωσα. Οποτε ηρθε επιτελους η στιγμη του.

Αρχικα το παιχνιδι το βρηκα πανεμορφο ακομα και σημερα και στο laptop το επαιξα 1080p, ολα τερμα και 200 fps ξερω γω (καλα δεν ειναι και κανενα επιτευγμα αλλα και παλι το καταευχαριστηθηκα). Δεν χρησιμοποιησα mods κλπ γιατι ηθελα να το δω ως εχει αλλα και παλι αν εξαιρεσει κανεις καποια θολα textures και κατι φωτογραφιες για να δειχνουν το σκηνικο στο βαθος, το παιχνιδι μια χαρα στεκεται και σημερα. Σε οτι αφορα τη δομη του, θεωρω οτι ειναι απο τους επαναστατικοτερους τιτλους ολων των εποχων δεδομενου παντα και του πως ηταν τα fps μεχρι τοτε. Εισαγωγη του environmental story telling χωρις cutscenes (και με μια πραγματικα φανταστικη ιστορια μεσω καταπληκτικης και επαναστατικης αφηγησης που θεωρω οτι την τελευταια 10ετια εγινε κατανοητη και χρησιμοποιειται πλεον και απο αλλα παιχνιδια), gameplay που δεν εχει μονο run n gun αλλα αποτελειται απο την τετραδαδα shooting-platforming-puzzles-exploring, δομη που ακολουθησαν πολλοι μεταγενεστεροι τιτλοι και φυσικα πολυ καλο level design που μπορει να στηριξει ολα τα παραπανω. Τελος να σημειωσω και την εκπληκτικη ατμοσφαιρα (στην οποια συνεισφερει και η μουσικη του παιχνιδιου) και τελος παντων να πω οτι σαν συνολο ηταν κατι που (διαβαζοντας και καποια πραγματα σχετικα με το ποιοι τιτλοι ειχαν κυκλοφορησει μεχρι τοτε) δεν υπηρχε κατι αντιστοιχο αλλα πλεον αποτελει την δομικη νορμα για την πλειονοτητα των τιτλων της κατηγοριας (και μη) που κυκλοφορουν. Δεν ειναι υπερβολη να πει κανεις οτι ηταν απο τους τιτλους που αρχισε να πλαθει τα στοιχεια αφηγησης που υπαρχουν αποκλειστικα στο μεσο των video games και κατα συνεπεια προσεφερε πραγματικα στην ιδια την εξελιξη του μεσου.

Τα αρνητικα εχουν να κανουν κυριως με τον χειρισμο και το platforming και εχουν τις ριζες τους στην λογικη των παιχνιδιων της τοτε εποχης. Γενικα ο χαρακτηρας εχει αυτο το χαρακτηριστικο τρεξιμο οταν κινειται (σαν formula 1) και αισθανεσαι γενικα οτι γλυστραει πανω στο εδαφος. Παραλληλα υπαρχει platforming (αρκετο κιολας) που θελει ακριβεια και δυστυχως αυτα τα 2 δεν δενουν μεταξυ τους, οποτε υπαρχουν παρα πολλα deaths που προκαλουν εκνευρισμο. Ευτυχως εβαλα λιγο και το 2 και ειδα οτι ενω στο 1 το default ειναι τρεξιμο και shift ειναι για περματημα, εκει εχουν το αναποδο οποτε υποθετω αυτο απο μονο του αλλαζει πολυ την κατασταση. Απο κει και περα υπαρχουν και πολλα σημεια που εχουν λογικη trial and error με την εννοια οτι δεν ειναι λιγες οι φορες που θα πεσεις σε καποια ενεδρα ή σε καποιο σημειο με environmental hazards και δεν θα προλαβεις να αντιδρασεις στην πρωτη σου επαφη και θα αναγκαστεις να το περασεις ξανα και ξανα μεχρι να καταλαβεις τι γινεται. Με λιγα λογια Quick Save και αγιος ο θεος. Απο κει και περα δεν βρηκα κατι αλλο ε και τα παραπανω δεν τα θεωρω και τεραστιες συμβασεις που πρεπει να κανει καποιος που θελει να παιξει το παιχνιδι.

Αυτα, θα πιασω κατευθειαν το 2 τωρα που ειμαι ζεστος και θα γραψω ξανα εντυπωσεις.

[Altair]

The Legend of Zelda: Minish Cap

Μάλλον από τα εμβληματικά παιχνίδια της όψιμης gaming ζωής μου, καθώς ήταν απάνω του κάτι μεταμεσονύχτια sessions πριν λίγα χρόνια που συνειδητοποίησα με ευκρίνεια τι αγαπάω σε ένα Ζέλντα. Μετά χάλασε ο υπολογιστής μου, έχασα το save, το βρήκα και το αγόρασα αυθεντικό και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, κάθισα και το έλιωσα, όπως του έπρεπε. Και τώρα αρμόζει νομίζω να κάτσω να γράψω και δυο λόγια.

Συνήθως δεν μένω στα γραφικά, μα όταν τα γραφικά από μόνα τους αποτελούν τέτοιο asset του παιχνιδιού, τότε πρέπει να σταθούμε. Αν είναι αμφίβολο το αν είναι το καλύτερο 2D Ζέλντα, σίγουρα είναι το πιο όμορφο. Ως παιδί του Wind Waker, η αισθητική εκείνης της εποχής για τη σειρά πάντα με συγκινεί. Η χρωματική παλέτα είναι άριστα δουλεμένη, το περιβάλλον σφύζει από ζωηράδα και λεπτομέρεια, τίποτα δε μαρτυρά στο μάτι πως είναι παιχνίδι του παρελθόντος.

Το gimmick του τίτλου, τα Minish και η σμίκρυνση, κουμπώνει άψογα στην αισθητική και τις παραδόσεις της σειράς - περπατάς δηλαδή σε έναν δεύτερο, εναλλακτικό κόσμο, όπως είναι καθιερωμένο να γίνεται στα Ζέλντα, αλλά υπό άλλους όρους, που εξυπηρετούν πολλαπλά τον χαρακτήρα και τον σχεδιασμό του παιχνιδιού. Έτσι δίνεται η ευκαιρία, σε μια ιστορία που ήδη αποτελεί (και) αμάλγαμα κλασικών μοτίβων, να ενσωματωθούν εκ νέου δοξασίες και παραμύθια, όπως η ιστορία του τσαγκάρη που τη νύχτα που κοιμάται τον βοηθούν τα καλλικατζαράκια. Σε επίπεδο level design, η ιδέα έχει αξιοποιηθεί εκπληκτικά, τόσο στον overworld όσο και στα dungeons. Είναι απορίας άξιο πως οι Minish δεν έχουν βρει τη θέση τους στο πάνθεον των Ζέλντα, όπως οι Zora, οι Gorons και πολλοί άλλοι χαρακτήρες - είναι γνωστό δε πως η Νιντέντο πειραματίστηκε με αυτή την ιδέα για το BotW, μα στο τέλος έφαγε ψαλίδι. Ας ελπίσουμε το BotW2 να επανορθώσει.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι αρκετά εύκολο, με λίγα όμως cryptic bullshit σημεία. Η κυρίως ιστορία είναι σύντομη, μα ο κόσμος του παιχνιδιού είναι γεμάτος με μυστικά. Ο μηχανισμός των kinstones στην αρχή είναι εξαιρετικός, μα έπειτα χάνει λίγο τις ισορροπίες. Είχα μαζέψει, αρκετά πριν τον τερματισμό, τόσα πολλά kinstones, και είχαν μείνει τόσα πολλά ακόμα σε σεντούκια αντί θησαυρών, που το μισό endgame αφορούσε ουσιαστικά το κυνήγι περιττών αντικειμένων.

Προτείνω το MC σε οποιονδήποτε αγαπάει τη σειρά, είναι ένα σύγχρονο, πολύ ευχάριστο και πολύ Ζέλντα παιχνίδι που πλέον θα χρειαζόταν μονάχα κάποιες quality of life προσθήκες.

Ξεκινώ άμεσα το A Link to the Past.

Το μοναδικό παιχνίδι της σειράς που έχω τελειώσει,και το λατρεύω.

[Chief]

Όχι, παραείναι αγγαρεία. Εδώ ήταν που θα ήθελε qol βελτιώσεις, γιατί παίρνει πολύ χρόνο να τα τραβήξεις ένα-ένα Έχασα και κάποια αντικείμενα γιατί χωρίς να το ξέρω σταματούν να είναι διαθέσιμα από ένα σημείο κι έπειτα, οπότε το πραγματικό 100% έχει κάνει φτερά.

[straier]

Μάζεψες όλα τα figurines;

[Chief]

The Legend of Zelda: Minish Cap

Μάλλον από τα εμβληματικά παιχνίδια της όψιμης gaming ζωής μου, καθώς ήταν απάνω του κάτι μεταμεσονύχτια sessions πριν λίγα χρόνια που συνειδητοποίησα με ευκρίνεια τι αγαπάω σε ένα Ζέλντα. Μετά χάλασε ο υπολογιστής μου, έχασα το save, το βρήκα και το αγόρασα αυθεντικό και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, κάθισα και το έλιωσα, όπως του έπρεπε. Και τώρα αρμόζει νομίζω να κάτσω να γράψω και δυο λόγια.

Συνήθως δεν μένω στα γραφικά, μα όταν τα γραφικά από μόνα τους αποτελούν τέτοιο asset του παιχνιδιού, τότε πρέπει να σταθούμε. Αν είναι αμφίβολο το αν είναι το καλύτερο 2D Ζέλντα, σίγουρα είναι το πιο όμορφο. Ως παιδί του Wind Waker, η αισθητική εκείνης της εποχής για τη σειρά πάντα με συγκινεί. Η χρωματική παλέτα είναι άριστα δουλεμένη, το περιβάλλον σφύζει από ζωηράδα και λεπτομέρεια, τίποτα δε μαρτυρά στο μάτι πως είναι παιχνίδι του παρελθόντος.

Το gimmick του τίτλου, τα Minish και η σμίκρυνση, κουμπώνει άψογα στην αισθητική και τις παραδόσεις της σειράς - περπατάς δηλαδή σε έναν δεύτερο, εναλλακτικό κόσμο, όπως είναι καθιερωμένο να γίνεται στα Ζέλντα, αλλά υπό άλλους όρους, που εξυπηρετούν πολλαπλά τον χαρακτήρα και τον σχεδιασμό του παιχνιδιού. Έτσι δίνεται η ευκαιρία, σε μια ιστορία που ήδη αποτελεί (και) αμάλγαμα κλασικών μοτίβων, να ενσωματωθούν εκ νέου δοξασίες και παραμύθια, όπως η ιστορία του τσαγκάρη που τη νύχτα που κοιμάται τον βοηθούν τα καλλικατζαράκια. Σε επίπεδο level design, η ιδέα έχει αξιοποιηθεί εκπληκτικά, τόσο στον overworld όσο και στα dungeons. Είναι απορίας άξιο πως οι Minish δεν έχουν βρει τη θέση τους στο πάνθεον των Ζέλντα, όπως οι Zora, οι Gorons και πολλοί άλλοι χαρακτήρες - είναι γνωστό δε πως η Νιντέντο πειραματίστηκε με αυτή την ιδέα για το BotW, μα στο τέλος έφαγε ψαλίδι. Ας ελπίσουμε το BotW2 να επανορθώσει.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι αρκετά εύκολο, με λίγα όμως cryptic bullshit σημεία. Η κυρίως ιστορία είναι σύντομη, μα ο κόσμος του παιχνιδιού είναι γεμάτος με μυστικά. Ο μηχανισμός των kinstones στην αρχή είναι εξαιρετικός, μα έπειτα χάνει λίγο τις ισορροπίες. Είχα μαζέψει, αρκετά πριν τον τερματισμό, τόσα πολλά kinstones, και είχαν μείνει τόσα πολλά ακόμα σε σεντούκια αντί θησαυρών, που το μισό endgame αφορούσε ουσιαστικά το κυνήγι περιττών αντικειμένων.

Προτείνω το MC σε οποιονδήποτε αγαπάει τη σειρά, είναι ένα σύγχρονο, πολύ ευχάριστο και πολύ Ζέλντα παιχνίδι που πλέον θα χρειαζόταν μονάχα κάποιες quality of life προσθήκες.

Ξεκινώ άμεσα το A Link to the Past.