I just finished

[nooto]

Τελος το Luigi's Mansion 3, μετα απο 21 περιπου ωρες και ολα τα gems-Boos. Καταρχην σε οτι αφορα τη διαρκεια, το παιχνιδι ειναι αρκετα μικροτερο θα ελεγα, λογικα ενα normal run θελει γυρω στις 10-15 ωρες max, εγω το πηγα παραπανω επειδη για τα collectibles πρεπει να λυσεις καποια puzzles κλπ και μου φανηκε ωραια σαν διαδικασια. Στα του παιχνιδιου τωρα, ο τεχνικος τομεας ειναι αρτιος. Δεν ξερω ειχα πει παλιοτερα οτι τετοιου ειδους παιχνιδια απλα δειχνουν ομορφα κλπ χωρις να ειναι τεχνικα ιδιαιτερα, ωστοσο εκανα λαθος, το συγκεκριμενο ειναι πραγματικα εντυπωσιακο και απιστευτα προσεγμενο ενω παραλληλα χρησιμοποιει ενα σωρο τεχνικες σε οτι αφορα τους φωτισμους, τη φυσικη κοκ. Η μουσικη του επισης εξαιρετικη, με φανταστικα κομματια που προσφερουν επισης πολυ στην ατμοσφαιρα. Σαν παιχνιδι τωρα βασιζεται σε exploration-puzzles-battles (με το τελευταιο να ειναι ο πιο αδυναμος κρικος και θεωρω οτι βρισκονται εκει καθαρα για θεμα ροης). Γενικοτερα το πιο κοντινο παραδειγμα παιχνιδιου που μου ερχεται στο μυαλο ειναι το ICO, δηλαδη ενα 3d puzzle game, με δοσεις exploration, και καποιες μαχες προκειμενου και να υπαρχει μια ποικιλια αλλα και αλατοπίπερο στο pacing. Σε οτι αφορα τη δομη, ο τιτλος εξελισσεται σε ενα ξενοδοχειο 17 οροφων, με τον καθε οροφο να ειναι ενας ''κοσμος'' κλασσικου mario με τη δικη του θεματικη. Κατα συνεπεια υπαρχει μεγαλη ποικιλια αισθητικα αλλα και στο level design ενω παραλληλα τα puzzles ειναι πολυ καλοφτιαγμενα και το gameplay γυρω απο αυτα αρκετα απολαυστικο. Συνολικα θα ελεγα πολυ δεμενος τιτλος που τον ευχαριστηθηκα αρκετα, ωστοσο θα πρεπει κανεις να εχει στο μυαλο του οτι δεδομενου οτι μιλαμε για 3d puzzler (ακομα και αν ειναι εμπλουτισμενο με αλλα στοιχεια και ακομα και αν πλαισιωνεται με εξαιρετικα presentation-ατμοσφαιρα-χιουμορ κλπ) βρισκεται μεσα σε ενα συγκεκριμενο niche παιχνιδιων και κατα συνεπεια δεν ξερω κατα ποσο ειναι για ολους.

Σε μερικα αρνητικα τωρα:

1) Θεωρω οτι ο χειρισμος του παιχνιδιου ειναι αρκετα δυστροπος. Αυτο εχει να κανει περισσοτερο με το γεγονος οτι η καμερα ειναι fixed και οπως ολα τα παιχνιδια που εχουν τετοιες καμερες, οταν ο χαρακτηρας κοιταει προς την οθονη, η κινηση του αναλογικου αντιστοιχει σε αναποδες κινησεις του χαρακτηρα (το αριστερα γινεται δεξια κοκ), κατι που μπερδευει (τουλαχιστον εμενα ). Γενικα αυτο αφορα περισσοτερο την αναλογικη κινηση της σκουπας που κραταει ο Luigi, την κατευθυνση της οποιας χειριζεσαι τον δεξι αναλογικο και που πολλες φορες πρεπει να εισαι ακριβης στο χειρισμο της (βλεπε τελευταιο Boss πχ). Παραλληλα για καποιο λογο η βοηθεια που εχεις απο το gyro αφορα συγκεκριμενες περιπτωσεις και η κινηση ειναι μονο καθετη. Τελος παντων γενικα συνηθιζεται το πραγμα αλλα δεν ειναι τομεας που θα τον εβαζα στα θετικα του τιτλου.

2) Τωρα μιλωντας λιγο για τη δομη, στο παιχνιδι μαζευεις χρηματα καθως και καποια collectibles μεσω exploration, και η αληθεια ειναι οτι στην αρχη τουλαχιστον περιμενα οτι ολα αυτα χρησιμευουν καπου. Καπως παιρνεις την εικονα οτι θα μαζευεις χρηματα, θα μπορεις να αναβαθμισεις τον Luigi και οτι το παιχνιδ θα ειναι καπως metroidvania οπου θα γυρνας στους οροφους και θα ξεκλειδωνεις υλικο αναλογα με το progression του χαρακτηρα. Η αισθηση μου αυτη ενισχυθηκε οταν ειδα οτι ο τιτλος εχει ενα hub και το hub εχει ενα store που μπορεις να αγορασεις πραγματα. Η πραγματικοτητα δυστυχως ωστοσο ειναι οτι τα χρηματα που μαζευεις ειναι τελειως αχρηστα και το store πουλαει μονο continues (και locations των collectibles στον χαρτη). Το ιδιο και τα collectibles που απλα στο τελος σου δινουν 2 cosmetics. O δε Luigi παραμενει καθολη την διαρκεια του παιχνιδιου με τις ιδιες ικανοτητες (εκτος 2 περιπτωσεων ξερω γω) με συνεπεια καθε κοσμος να ειναι στην πραγματικοτητα μονο αυτο που βλεπεις και τα οποια μυστικά να μπορεις να τα βρεις και με το πρωτο σου run. Θα ηταν ωραιο πιστευω το παιχνιδι να ειχε μια δομη σαν αυτη που ανεφερα καθως θα ξεφευγε καπως απο το να χαρακτηριστει απλα ως puzzle game και η περιπετεια του Luigi θα ηταν καπως πιο fully fledged.

Αυτα, γενικα οπως ειπα το ευχαριστηθηκα αρκετα, και δεδομενου του genre στο οποιο ανηκει, ειναι εντυπωσιακο το ποσο polished και προσεγμενο ειναι στον τεχνικο του τομεα. Αν αξιζει κανεις να επενδυσει full price εξαρταται απο το αν του αρεσει το ειδος κατα κυριο λογο. Τωρα για μενα οκ δεν ειναι οτι ειμαι και τρελος φαν τετοιων παιχνιδιων αλλα ηθελα να δω καποιο παιχνιδι της σειρας απο εποχης gamecube και γενικα με ικανοποιησε σε μεγαλο βαθμο.

Btw να αναφερω οτι εχει και καποιο nline mode με co-op και διαφορα αλλα αλλα δεν ασχοληθηκα καθολου οποτε δεν μπορω να πω κατι.

Αυτα!

[i Have no Equal]

Kingdom Hearts 1.5 Final Mix η οπως αλλιως λεγεται το remaster του πρωτου.

Παρα πολυ καλο παιχνιδι γενικα αλλα με αρκετα "ενοχλητικα" για εμενα στοιχεια οπως πχ η καμερα, τα εντελως χαζα gummi ship missions/customization(που δεν το καταλαβα ποτε), το platforming (τουλαχιστον μεχρι να παρεις double jump/glide) οπως και το loading σε καθε δωματιο. Καταλαβαινω βεβαια οτι αρκετα ειναι λογο limitation του αρχικου hw οποτε δεν το κρινω αυστηρα σε αυτο τον τομεα. Η ιστορια ηταν παρα πολυ καλη και ηταν παρα πολυ ωραιο να βλεπεις χαρακτηρες απο τα FF να αλληλεπιδρουν με χαρακτηρες της disney καθως και να ταξιδευεις σε γνωστους κοσμους της disney, αυτο για εμενα ηταν το καλυτερο κομματι και ο λογος να παιξεις το παιχνιδι.

Τα bosses ειναι επισης παρα πολυ καλα με μερικες ωραιεες εκπλήξεις οπως Sephiroth στο platinum cup (παιζει και το one winged angel επος πραγματικα), Cloud κλπ. Το συστημα μαχης φαινεται σχετικα απλο στην αρχη αλλα εχει βαθος οταν μαθεις αρκετα abilities και τα πραγματα δυσκολεψουν καθως και στο post game. Εκανα ενα απλο playthrough και ισως γυρισω καποια στιγμη να κανω το 100 acres που μου ξεφυγε εντελως αλλα το βλεπω χλωμο να κανω grind για τα super bosses. Το τερματισα σε νορμαλ level νομιζω 50-51 ηταν ολοι.

Δοκιμασα chain of memories αλλα δεν μου αρεσε καθολου το συστημα μαχης με τις καρτες, δεν ξερω ισως γινεται καλυτερο στην πορεια αλλα και σαν ιδεα το καστρο με τις πορτες δεν μου αρεσει καθολου οποτε παω κατευθειαν στο 2.5 final mix.

Γενικα ενα ανετο 8/10 και το προτεινω σε ολους οσους ειναι φαν ειτε SE ειτε Disney, α και ποτε δεν εβγαλα τον Donald απο το party εννοείται έβγαινε παντα ο Goofy για να μπει οποιοσδήποτε αλλος.

[Phantom Duck]

α και ποτε δεν εβγαλα τον Donald απο το party εννοείται έβγαινε παντα ο Goofy για να μπει οποιοσδήποτε αλλος.

That's the way.

[ChrisTop]

Λοιπόν τερμάτισα τον τελευταίο καιρό τα Pokemon Sword και Fire Emblem: Awakening.


Για το Pokemon Sword:

Ήξερα πάνω κάτω τί να περιμένω αφού παρακολουθώ την σειρά και έχω τερματίσει όλα τα υπόλοιπα main games, αλλά άλλη φάση να το παίζεις. Μπορώ να πω οτι συγκινήθηκα λίγο αρχίζοντας το παιχνίδι αφού το να δούμε main game σε "σταθερή" κονσόλα είναι το όνειρο που είχαμε σχεδόν όλοι από την γενιά των late 80s-90s και το να το βλέπεις μετά από 20 χρόνια και όχι μόνο να μην απογοητεύεσαι, αλλά να μαγεύεσαι είναι σπάνιο συναίσθημα. Τα περιβάλλοντα είναι αρκετά lush όσο εξερευνάς περιοχές, αλλά αρκετά λιγότερο εντυπωσιακά εκεί που θα περίμενες, στο Wild Area δηλαδή που έχουν φτιάξει και στο οποίο περίμενα ότι θα χρειαστεί να περάσω πολύ περισσότερο μέρος του main story αφού και σαν μέγεθος είναι σχεδόν όσο ο υπόλοιπος χάρτης μαζί. Ουσιαστικά σε πετάνε πριν καν πάρεις το πρώτο gym badge σε μια μεγάλη έκταση (μεγάλη για pokemon game) στην οποία μπορείς κατευθείαν να κάνεις raids μαζί με άλλους παίχτες (ή NPC) για να αποκτήσεις σπάνια pokemon (τρομερό να πιάνεις για 3ο πόκεμον σου Riolu 19lvl), αλλά και να εξερευνήσεις 7-8 διαφορετικά biomes στα οποία μπορείς να πιάσεις μια τεράστια ποικιλία από pokemons τα οποία μπορεί να είναι και overleveled. Επειδή υπάρχει το Wild Area υπάρχει και ο περιορισμός στα levels των πόκεμον που μπορείς να πιάσεις γιατί αλλιώς θα 'ταν τελείως broken να πιάσεις π.χ. ένα 60 lvl πόκεμον και να πάρεις τρένο όλα τα gyms μέχρι το Final Four. Αν και μου άρεσε σαν ιδέα η υλοποίηση είναι νομίζω όσο πιο basic θα μπορούσε και πραγματικά αν και παίζω Pokemon Go βαριόμουνα να σκάω για σπάνια πόκεμον γιατί είναι υπερβολικά εύκολο και grindy για τα γούστα μου και για αυτό που θα περίμενα για Pokemon Game. Απλά βλέπεις δυνατά pokemon που αλλάζουν κάθε 12 (πραγματικές) ώρες, πολεμάς και πιάνεις, κανένας γρίφος, κανένας κόπος. Η λογική αυτή του dumb-it-down ακολουθεί δυστυχώς ολόκληρο το παιχνίδι. Βαρέθηκα πραγματικά να συμβαίνει κάτι και αντί να είσαι ο ήρωας που θα βοηθήσει να σου λένε διαφορετικοί χαρακτήρες: "Μην ανησυχείς, το αναλαμβάνω εγώ και εσύ συνέχισε να παίρνεις badges" και όντως να το εννοούν. Συμβαίνουν μερικά (λίγα) πράγματα σε επίπεδο ιστορίας που κινούνται σε κλασικά επίπεδα πόκεμον στόρι, αλλά δεν υπάρχουν dungeons, δεν υπάρχουν γρίφοι, δεν υπάρχει επιμέρως lore από scrolls και το traversal μεταξύ περιοχών είναι πλέον πήγαινε από το Α στο Β χωρίς να σε εμποδίζει τπτ παρά εκπαιδευτές που πρέπει να πολεμήσεις. Η απόσταση μεταξύ 2 περιοχών είναι η μικρότερη που έχει υπάρξει σε Pokemon game. Οι πόλεις είναι πανέμορφες, αλλά άδειες από περιεχόμενο. Δεν υπάρχουν πλέον HM κινήσεις για να αξεσάρεις διαφορετικά μέρη εκτός του surf που μπαίνει στο ποδήλατο και το Fly που έχει γίνει Flying Taxi. Πλέον με όλα τα Pokemon να μοιράζονται την εμπειρία των μαχών το leveling γίνεται πιο γρήγορα και εύκολα οπότε καμία ανησυχία και γιαυτό αν και αυτό θα το βάλω στις θετικές υλοποιήσεις. Τέλος το dynamaxing είναι η μεγαλύτερη παπάτζα που 'χουν σκεφτεί μέχρι τώρα για να φρεσκάρουν τις μάχες.

Όλα τα παραπάνω αρνητικά που αναφέρω μπορεί να κάνουν βαρετά εύκολο και μη αξιομνημόνευτο το παιχνίδι, αλλά σίγουρα δεν είναι καταστρεπτικά για την εμπειρία. Η μαγεία είναι ακόμα εκεί και αναθμισμένη. Τα γραφικά πραγματικά είναι πανέμορφα, η ενέργεια ανεβαστική, η επιλογή να εμφανίζονται σχεδόν όλα τα πόκεμον στο Overworld είναι για 'μενα κατά 90% επιτυχής και game-changing με καλό τρόπο. Γενικά το 20ωράκι του main story περνάει αέρα. Αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι να υπάρξει μία Hardcore συνέχεια γεμάτη με dungeons και κρυφές περιοχές. Κατά πόσο μπορούμε να περιμένουμε κάτι τέτοιο με το κόστος παραγωγής και τις δυνατότητες του Switch είναι debatable, αλλά ελπίζω παίζοντας το Breath of the Wild να δω οτί μπορούν και θέλουν να πάνε στο next level.

7/10


Για Fire Emblem: Awakening:

Το Awakening πρέπει να ‘ταν για την εποχή του το GTA V των Fire Emblems. Πήραν τα καλύτερα επιμέρως συστατικά όλων των προηγούμενων Fire Emblems, τα συνδύασαν μαεστρικά, τα εξέλιξαν, και πρόσθεσαν και από πάνω καινούργιά στοιχεία που είναι λογική συνέχεια των ιδεών που πρεσβεύει το FE. Η ιστορία για άλλη μια φορά υπάρχει απλά ως λόγος για να πολεμήσεις, αλλά όλη η μαγεία κρύβεται στο interaction μεταξύ των χαρακτήρων το οποίο εν τω μεταξύ δεν έχει να κάνει καθόλου με την ιστορία του Game.
Πρόκειται για quirky μικροιστορίες από την καθημερινή ζωή των χαρακτήρων οπότε θα μπορούσε να το δει κανείς και ως sitcom interaction sμε context ένα καραβάνι που ταξιδεύει για να πολεμήσει, αλλά μαλακίζεται κατά την διάρκεια για να περάσει η ώρα (aka Super Light GoT). Οι χαρακτήρες που μαζεύεις είναι σαν σύνολο με διαφορά οι καλύτεροι που ‘χω παίξει σε FE και potentially θα μπορούσαν να είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ρόστερ για ένα full-fledge παιχνίδι τύπου Dragon Age, πραγματικά κρίμα που είναι τόσο περιορισμένη η φάση γιατί αυτά τα Intercations είναι μεγάλος λόγος να κάνει κάποιος replay το παιχνίδι. Απολαυστικοί χαρακτήρες και πολύ fun διάλογοι, το ξαναγράφω.

Σε αυτό που το χάνουμε λίγο είναι στο ζουμί κάθε RTG, στις μάχες. Αρχικά να πω οτί το Class System μου αρέσει πώς υλοποιείται και οτί ακόμα και ο περιορισμός που βάζουν στο τί κλάσεις μπορεί να ‘χει ο κάθε χαρακτήρας ήταν καλή επιλογή, αλλά ακόμα δεν ακουμπάει τα FFT σε αυτό και μιλάμε για παιχνίδια που ‘βγηκαν 10 χρόνια πριν οπότε, οκ τα FFT είναι genius αριστουργήματα, αλλά step-up your game bitches. Οι μάχες δεν ήταν το δυνατό σημείο του τίτλου. Όλες προσεγγίζονται με τον ίδιο τρόπο και το dodging που είναι inherently random παίζει μεγάλο ρόλο στην έκβαση τους. Το double-up των χαρακτήρων και τα AoE Passives βοηθάνε στο να έρθουν οι πιθανότητες προς το μέρος σου, αλλά το να πεθάνει ένας χαρακτήρας ή όχι πάντα θα έχει να κάνει λίγο με την τύχη. Το άλλο κακό είναι οτί ενώ προειδοποιούμαστε ότι θα σκάσουν ενισχύσεις 3 γύρους πριν σκάσουν είναι ακόμα αρκετά cheap σαν μηχανισμός γιατί να παίζεις μια μάχη 15 λεπτά και να σκάει λίγο πιο κοντά από όσο θα περίμενες (ή ξέχασες) πήγασος που κάνει 10 τετράγωνα και έχει αρκετό speed για να κάνει διπλό attack στους αργούς healers ήταν εκνευριστικά συχνό φαινόμενο. Σε 30κάτι μάχες έκανα πάνω από 100 restarts. Στην αρχή μου άρεσε ότι με δυσκόλευε, μετά έγινε εκνευριστικό και στο τέλος συμπέρανα ότι το συγκεκριμένο FE δεν θα ‘πρεπε να παίζετε ως Classic/Hard, αλλά ως Lunatic/Modern. Στην πραγματικότητα σε καμία μάχη δεν κινδύνευα στο Hard να χάσω actually την μάχη παρά μόνο να χάσω χαρακτήρα. Αυτό είναι και το niche του FEέτσι και αλλιώς. Τελικά μάλλον θα προτιμούσα να μην κινδυνεύουν οι χαρακτήρες αλλά να είναι ΑΡΚΕΤΑ πιο δύσκολες οι μάχες από του Hard. Αυτό μόνο στο συγκεκριμένο FE, στα άλλα δεν θυμάμαι να ‘νιωθα τόσο cheap την δυσκολία, αλλά πάνε και 6-7 χρόνια από τότε που ΄παιξα το τελευταίο μου οπότε μπορεί να έχω αλλάξει εγώ.

Συνολικά ένα FE που τα 'κάνει όλα σωστά και εξελίσσει την σειρά, με ένα τρομερό (σαν ποικιλιά και μέση ποιότητα) ροστερ χαρακτήρων, αλλά με χειρότερες μάχες.

8,9/10

[nooto]

Κατά πόσο μπορούμε να περιμένουμε κάτι τέτοιο με το κόστος παραγωγής και τις δυνατότητες του Switch είναι debatable, αλλά ελπίζω παίζοντας το Breath of the Wild να δω οτί μπορούν και θέλουν να πάνε στο next level.

Σε οτι αφορα το Hardware, τωρα που θα παιξεις το Zelda ή αν βαλεις να δεις παιχνιδια οπως τα Xenoblade ή Dragon Quest XI, ή ports τυπου Borderlands (τα αναφερω γιατι ολα εχουν ανοιχτους κοσμους), θα διαπιστωσεις οτι η κονσολα εχει δυνατοτητες για μεγαλα πραγματα σε περιπτωση που ο developer ενδιαφερεται. Σε οτι αφορα το κοστος, ειναι σωστη παρατηρηση αλλα απο την αλλη το να επενδυσει μια εταιρεια που εδω και χρονια παιζει να ειναι η πιο επικερδης στο χωρο, στο να δωσει κατι που εστω βρισκεται στα σημερινα standards της βιομηχανιας, δεν θα ελεγα οτι ειναι κατι μη ρεαλιστικο ή που δεν θα επρεπε να ζηταμε.

Συμπερασμα, το Pokemon δεν ειναι ετσι επειδη δεν μπορουσε να ειναι αλλιως λογω hardware ή κοστους. Μακαρι να δουμε κατι καλυτερο στο μελλον αν και με τις νεες ανακοινωσεις ή με τα DLC που προσφατα βγηκαν δεν βλεπω να τους ενδιαφερει να αλλαξουν τροπαριο...

Μιας που ανεφερες το FE, να παιξεις σιγουρα το 3 Houses τωρα που εχεις την κονσολα, απο τη στιγμη που εισαι φαν του ειδους πιστευω θα σου αρεσει ΠΑΡΑ πολυ.

[Deus]

Ωραίο ποστ Chris.

To Fire Emblem Awakening, παρόλο που θεωρείται από πολλούς κορυφαίο και ότι πηγαίνει την σειρά πολλά βήματα μπροστά, εμένα με απογοήτευσε για τους λόγους που ανέφερες. Με εκνεύρισε πάρα πολύ το ότι όταν εμφανίζονται οι εχθρικές ενισχύσεις μπορούν να κινηθούν απευθείας, έτσι κατέληγες να χάνεις χαρακτήρες εκτός αν είχες ξαναπαίξει τον χάρτη. Επίσης, όλοι οι καινούριοι μηχανισμοί που εισήχθησαν είναι πολύ ωραίοι μεν αλλά σπάνε το παιχνίδι δε, γίνεσαι πανεύκολα πάρα πολύ δυνατός και έτσι καταλήγεις να ισοπεδώνεις τα πάντα χωρίς καθόλου στρατηγική. Φυσικά Fire Emblem χωρίς πρόκληση και στρατηγική είναι βαρετό όσο δεν πάει, απλά δεν έχει νόημα να το παίξεις. Μια λύση είναι το lunatic αλλά παραείναι δύσκολο για να το ευχαριστηθεί κανείς. Όπως πρότεινε και ο Νοοτο, το Three Houses είναι πολύ καλύτερη επιλογή, είναι πολύ ανώτερο game.

[Raf]

Unravel Two

2.5D πλατφόρμερ. Δύο ανθρωπάκια απο κλωστή που συνεργάζονται για να περάσουν διάφορα εμπόδια. Πολύ καλό σαν co-op, ειδικά για ζευγάρια. Ο δεύτερος παίχτης μπορεί να είναι άσχετος με gaming και όμως να συμμετέχει και να διασκεδάζει με τη βοήθεια του πρώτου. Ωραία γραφικά και μουσικές, άνετος intuitive χειρισμός, κάποια επανάληψη στους γρίφους.

[Raf]

Blasphemous

Με κούρασε λιγάκι. Αρκετά bugs και προβληματικό πλατφόρμιγκ. Έμφαση στην αισθητική και λιγότερο στους μηχανισμούς. Η μάχη είναι καλή, με ρυθμό και βάρος, αλλά ίσως θα μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα. Είχα πρόθεση να πάω για το 100% αλλά τα fetch quests είναι πολλά, το backtracking επώδυνο και το lore βαρύγδουπο αλλά εν τέλει αδιάφορο.

[Raf]

Not Tonight: Take Back Control Edition

Στα χνάρια του Papers, Please, είσαι πορτιέρης νυχτερινών μαγαζιών σε μια μεταμπρέξιτ δυστοπική Βρετανία όπου και ξετυλίγεται μια ιστορία αντίστασης.

Καλή γραφή, μαύρο χιούμορ και αστείοι χαρακτήρες, από φύσης επαναλαμβανόμενο gameplay που όμως εμπλουτίζεται συνεχώς με νέα στοιχεία, όμορφα γραφικά και μελωδίες. Υποθέτω πως πρόκειται για αρχικώς point-and-click τίτλο, αλλά οι χειρισμοί στο Switch είναι απροβλημάτιστοι. Προτείνεται.

[Xeno]

Nooto δε μπορω να πω ακομα για το Luigi's Mansion 3 αλλα πανω σε καποια ακυρη φαση ξεσκονισα το 3DS και εκανα install το Luigi's Mansion (Gamecube port), ενω προηγουμενως ειχα παιξει και το 2. Πανε χρονια απο οταν επαιξα το 2, αλλα θυμαμαι να ειναι τουλαχιστον συμπαθητικο.
Το 1 ευτυχως ηταν μικρο παιχνιδι (νομιζω στις 5+ ωρες ημουν στην τελικη ευθεια, αλλα το εκανα 100% και πρεπει να κρατησε 8 ωρες), αλλα ακομα κι ετσι θα ελεγα πως κουραζει πολυ.

Τρομαζω στη σκεψη πως αυτο ηταν ενα απο τα πρωτα παιχνιδια του Gamecube στο οποιο η Nintendo μαλλον εναποθεσε καποιες ελπιδες.
Οπως και να το δουμε το παιχνιδι ειναι απελπιστικα basic. Συντομο, επαναλαμβανομενο, χωρις ποικιλια σε εχθρους, γριφους και χωρις να εισαγει σταδιακα καποια gameplay elements για να κρατησει τον παικτη σε ενδιαφερον. Με τα σημερινα δεδομενα κατι τετοιο θα ηταν πιστευω το πολυ indie game. Με τα δεδομενα του τοτε ηταν απλα ενα κατω του μετριου παιχνιδι το οποιο πατουσε σε ενα γερο ονομα με την ελπιδα καποιας εμπορικης επιτυχιας.

Ελπιζω το 3 οταν το δω με το καλο να μου φανει πιο φρεσκο και με αρκετα μεγαλυτερη ποικιλια τοσο στο gameplay, οσο και στο κομματι των puzzles.

Επισης τελειωσα προ ημερων το Shadow of the Colossus (PS4 remaster)

Τα συναισθηματα μου πηγαν απο τη φαση του "το θυμομουν πιο καλο ρε γαμωτο" (οταν ειχα βγαλει 5-6 κολοσσους) στο "πω ρε αυτο το παιχνιδι παραμενει επος" (καπου προς το 2ο μισο του παιχνιδιου). Ο χειρισμος ειναι λιγο δυστροπος και δειχνει την ηλικια του τιτλου, οπτικα το βρηκα πολυ ωραιο παροτι η αισθητικη ειναι διαφορετικη και η μουσικη παραμενει ενα απο τα παρα πολυ δυνατα σημεια του παιχνιδιου. Καποιες μαχες σου δινουν μια φανταστικη εμπειρια και οπως εν τελει διαπιστωσα αυτη η αισθηση δεν εχει χαθει ακομα και 15 χρονια μετα. Επισης ειναι απιστευτο το ποσο δυνατο story σου δινει το παιχνιδι μεσα μονο απο ενα opening και ενα ending scene.
Αναρωτιεμαι αν θα πρεπε να ξαναπαιξω και το Last Guardian μηπως μου "κατσει" καλυτερα σε ενα δευτερο playthrough, αλλα ακομα δε μπορω να πω αν θα μου βγει σε καλο ενα τετοιο εγχειρημα.

[Raf]

The Touryst

Ήθελα καιρό να παίξω το The Touryst αλλά το φύλαγα για καλοκαίρι. Είσαι ένας τουρίστας που κάνει τον γύρο κάποιων νησιών βοηθώντας ανθρώπους, κάνοντας σπορ και ανακαλύπτοντας αρχαία μυστικά. Ένας συνδυασμός από πολύχρωμα blocky γραφικά, σύντομα dungeons με βασικό πλατφόρμιγκ και γρίφους, και πλήθος minigames. Κάπου στη μέση άρχισε να με ενοχλεί το ρηχό gameplay και το πλατφόρμιγκ που συχνά εκνευρίζει. Τελικά με κέρδισε η πρότασή του και περιμένω το σίκουελ που σχεδόν ανακοινώνεται τερματίζοντας.

[Raf]

A Short Hike

Σύντομο open world με μηχανισμούς gliding. Γραφικά που θυμίζουν DS με την καλύτερη έννοια, εκπληκτικό σάουντρακ, pacing για σεμινάριο. Μια εξαιρετική, σύντομη εμπειρία. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Gleamlight

Όσο έγινε γνωστό, έγινε επειδή οπτικά θυμίζει πολύ το Hollow Knight. Το πήρα hour 1 από περιέργεια και αποδείχτηκε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που έχω παίξει. Σπασμένο σύστημα μάχης, ανύπαρκτη ιστορία, ένα μισοφτιαγμένο παιχνίδι για κλάματα.

[i Have no Equal]

Control:

Τερμάτισα πρόσφατα το control+dlc, καταπληκτικό παιχνίδι και σχετικά μεγάλο, εμένα κάνοντας και side missions το base game μου πήρε ~25h. Να πω την αλήθεια πρέπει να μπω yt να δω κανένα story recap γιατί κάπου το έχασα αλλά οκ λογικό κλασσική Remedy.

Μου άρεσε πολύ το combat system και το progression, ξεκινάς σχετικά αδύναμος και καταλήγεις telekinetic god, επίσης εδώ να πω ότι είναι το παιχνίδι που έδωσε την καλύτερη τηλεκίνση που έχω δει ποτέ, αυτό όμως έρχεται με ένα αρνητικό την έλλειψη πρόκλησης ειδικά προς το τέλος. Θυμάμαι τα πρώτα bosses να είναι αρκετά δυσκολότερα απο αυτά στο τελος κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό. Τα γραφικά είναι πάρα πολύ καλά και οι φωτισμοί φωνάζουν για Ray-tracing αλλά προσωπικά δεν δίνω πολύ σημασία είμαι για το gameplay το οποίο με κάλυψε και με το παραπάνω. Αυτό που με χάλασε λίγο ήταν η έλλειψη φακού καθώς κάποιες περιοχές είναι αρκετά σκοτεινές. Κάποια side missions είναι καταπληκτικά και προσθέτουν αρκετά στην ιστορία ενώ άλλα είναι αδιάφορα και κουραστικά, αυτό είναι ένα από τα αρνητικά που μπορώ να πω με χάλασαν διότι μπορεί να σπαταλούσα 1 ώρα για ένα χαζό side quest στο οποίο απλά τριγυρνάς άσκοπα μέχρι να βρεις το objective.

Γενικά θεωρώ ότι επιστρέφει η παλιά καλή Remedy που μας έδωσε το διαμάντι Alan Wake (shared universe btw) τόσο από άποψη storytelling αλλά αυτή τη φορά συνοδευόμενο με άψογο combat system, metroidvania στοιχεία και ωραίο non-linear progression. Αν μπορώ να βρω κάποιο άλλο αρνητικό είναι ότι ίσως το παιχνίδι αργεί λίγο να πάρει μπροστά, μέχρι να πάρεις κάποια abilities μπορεί να σου φανεί ένα generic 3rd person shooter ειδικά αν δεν σε τραβήξει η ιστορία αμέσως.

Για τα DLC:

Αν πάρετε την Ultimate Edition στο steam (30e) έρχεται μαζί με τα 2 DLC Foundation και A.W.E πάρα πολύ καλό value imo, το πρώτο είναι κάπως πιο "open world" με αρκετή δόση metroidvania ενώ το δεύτερο είναι γραμμικό σε Alan Wake στυλ. Να πω την αλήθεια το δεύτερο με απογοήτευσε κάπως γιατί είχε μικρή διάρκεια κανένα νέο ability και τα side quests ήταν εντελώς chore τύπου fetch quests κάτι που δεν ισχύει στο Foundation εκεί πχ έχεις ένα κανονικό extra mission+area+boss το οποίο θα μπορούσε άνετα να είναι story mission ενώ στο A.W.E είναι του στυλ "στείλε 5 γράμματα" με fax κλπ. Εκτιμώ ότι μάλλον τους τελείωσαν οι ιδέες η ήθελαν γενικά να τελειώνουν γρήγορα δεν ξέρω. Πάντως είναι σίγουρα ένα 10ωρο ακόμα ανεβάζοντας το playtime μου σε περίπου 50h με πολύ χαλαρό progression βλέποντας το lore ψάχνοντας κλπ. Γενικά είναι τόσο ωραίο το gameplay που τα DLC ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα.

Για εμένα είναι διαμαντάκι αλλά έχει κάποια προβληματάκια οπότε συνολικά μαζί με τα DLC.

8.5/10

[Raf]

Spiritfarer

Παίρνεις τη θέση του Χάροντα και ξεκινάς με ένα καράβι να μαζεύεις ψυχές, κι έπειτα να τους κάνεις όλα τα χατίρια ώσπου να είναι έτοιμες να περάσουν στην άλλη πλευρά.

2d management με στοιχεία πλατφόρμερ, καρτουνίστικη αισθητική με ένα σωρό λεπτομέρειες, κορυφαίο σάουντρακ και αποκριτικό χειρισμό. Πλήθος από minigames, μα όχι πάντοτε το ίδιο διασκεδαστικά.

Η ιστορίες των χαρακτήρων είναι καλογραμμένες κι έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν, ακόμα κι αν η γενικότερη πλοκή ως το τέλος παραμένει αφηρημένη. Τα έντονα συναισθήματα για τα οποία μιλούν πολλοί εμένα δεν με άγγιξαν, αλλά δεν το υπολογίζω ως μείον γιατί το κείμενο γενικά μ' άρεσε.

Υπάρχουν bugs που ακόμα και μετά από patch επιμένουν. Η έκδοση για Switch δεν έχει πολύ ψηλό frame rate με αποτέλεσμα η κίνηση των αντικειμένων στο background να είναι σπασμωδική. Τίποτα το πολύ ενοχλητικό όμως, απλώς ταίριαζε στην αισθητική του παιχνιδιού να κυλά η εικόνα ομαλότερα.

Παιχνίδι με πολύ περιεχόμενο και ποικιλία από λεπτομέρειες κάθε φύσης που μαρτυρούν πως είναι προϊόν έντονης δουλειάς και οράματος.

[thunderjohn]

Spiritfarer

Παίρνεις τη θέση του Χάροντα και ξεκινάς με ένα καράβι να μαζεύεις ψυχές, κι έπειτα να τους κάνεις όλα τα χατίρια ώσπου να είναι έτοιμες να περάσουν στην άλλη πλευρά.

2d management με στοιχεία πλατφόρμερ, καρτουνίστικη αισθητική με ένα σωρό λεπτομέρειες, κορυφαίο σάουντρακ και αποκριτικό χειρισμό. Πλήθος από minigames, μα όχι πάντοτε το ίδιο διασκεδαστικά.

Η ιστορίες των χαρακτήρων είναι καλογραμμένες κι έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν, ακόμα κι αν η γενικότερη πλοκή ως το τέλος παραμένει αφηρημένη. Τα έντονα συναισθήματα για τα οποία μιλούν πολλοί εμένα δεν με άγγιξαν, αλλά δεν το υπολογίζω ως μείον γιατί το κείμενο γενικά μ' άρεσε.

Υπάρχουν bugs που ακόμα και μετά από patch επιμένουν. Η έκδοση για Switch δεν έχει πολύ ψηλό frame rate με αποτέλεσμα η κίνηση των αντικειμένων στο background να είναι σπασμωδική. Τίποτα το πολύ ενοχλητικό όμως, απλώς ταίριαζε στην αισθητική του παιχνιδιού να κυλά η εικόνα ομαλότερα.

Παιχνίδι με πολύ περιεχόμενο και ποικιλία από λεπτομέρειες κάθε φύσης που μαρτυρούν πως είναι προϊόν έντονης δουλειάς και οράματος.