I just finished

[Roronoa]

Τελειωσα το Sundered, metroidvania με στοιχεια roguelike (βασικα randomized δωματια αλλα με κατα μεγαλο ποσοστο σταθερο χαρτη).

Ενταξει, ψιλομετριο με λιγες καλες στιγμες. Εχει ουσιαστικα μονο 3 διαφορετικες περιοχες με μερικα bosses στην καθεμια, τα οποια bosses ειναι αρκετα fun, αλλα γενικα πολλες φορες το παιχνιδι ειναι λιγο μονοτονο. Μαζευεις κλασικα abilities που σου δινουν προσβαση σε νεες περιοχες ενω τα bosses σου δινουν shards που μπορεις να κανεις corrupt αυτα τα abilities (δεν το εκανα λολ αλλα δυναμωνει τις ικανοτητες) ή μπορεις για να τα καψεις για να ξεκλειδωσεις νεα nodes στο talent tree (με καλουτσικα Bonuses). Μαλιστα αυτη η επιλογη παιζει ρολο και στο ending με το παιχνιδι να εχει 3 διαφορετικα αναλογα με το τι θα κανεις απο τα 2 και αν θα δοκιμασεις και τα 2.

Στα θετικα περα απο τα καλα bosses ειναι το αρκετα μεγαλο talent tree που βαζεις ποντους "αγοραζοντας τους" με τα orbs που δινουν οι εχθροι και perks που αλλαζουν τα stats. Oποτε εχει επιλογες να το φερεις στο playstyle σου λιγο. Αλλα τα περισσοτερα nodes στο talent tree ειναι απλα flat stats οποτε απλα παιζεις με τα perks αλλα δεν θα ελεγα πως εχει τεραστια ποικιλια στα build. Μιλαμε για κατωτερο π.χ απο dead cells μιας και δεν εχεις να σηκωνεις οπλα κτλ.

Εχεις walljump απο την αρχη κατι που κανει το travelling αρκετα fluid αλλα γενικα δεν εχει απαιτητικο platforming. Αλλα δεν εχει ουτε και σπουδαιο exploring. Ναι μεν το backtracking ειναι μικρο μιας και εχεις και τον χαρτη που βοηθαει συν το οτι το παιχνιδι ειναι χωρισμενο σε περιοχες, αλλα απο την αλλη δεν νιωθεις καποια καλη επιβραβευση οταν ανακαλυπτεις κατι. Καποιοι μπορει να το δουν θετικα αλλα για εμενα ενας μεγαλος χαρτης για εξερευνηση ειναι must σε τετοια παιχνιδια και εκει περα ειναι που το παιχνιδι υποφερει και το κανει βαρετο.

H μαχη ειναι αρκετα καλη, γρηγορη αν και χωρις πολυ βαθος. Γενικα ευχαριστο hacking αλλα το κακο ειναι πως οι εχθροι ειναι αρκετα επαναλαμβανομενοι και πολλες φορες βαρανε ακομα και οταν δεν ειναι μεσα στα δωματια μιας και δεν περιοριζονται παντα απο τους τοιχους. Μαλιστα το παιχνιδι σε random διαστηματα καλει "ορδες" απο εχθρους (ακους μια καμπανα) και πρεπει να επιβιωσεις, γινεται λιγο χαμος αλλα ενταξει δεν ειναι αδικο προς τον παικτη. Aλλα ειδικα στην αρχη κανει το παιχνιδι δυσκολο σαν wannabe roguelike, σαν να θελει να σε σκοτωσει για να πας στην αρχη να ανεβασεις το talent tree.
Γενικα το παιχνιδι εχει καλο επιπεδο προκλησης στο normal και εχει και πιο δυσκολα επιπεδα δυσκολιας.

Τα γραφικα ειναι πολυ ωραια και ισως το μεγαλο ατου του παιχνδιου, hand drawn αρκετα καλοσχεδιασμενα αλλα οπως ειπα σχετικα μικρη ποικιλια στα περιβαλλοντα.

Εμενα μου πηρε ενα 10ωρο με 91% completion, εχει να φαρμαρεις lvl4 perks (καθε perk εχει 4 lvl) αλλα δεν βρισκω τον λογο. Γενικα δεν θα το προτινα μιας και υπαρχουν πολυ καλυτερες επιλογες, εκτος αν καποιος ειναι μεγαλος φαν του ειδους. Εγω το ειχα free απο Epic game store...

[nooto]

Παντως νομιζω τωρα που το παιζω πως εχω μια ιδεα γιατι δεν το εκαναν wide screen. Δεν ξερω οσοι το εχουν δει emulated ας με διορθωσουν αν δεν ισχυει.

Η καμερα δεν ειναι ελευθερη και μπορεις να την γυρισεις κατα 90 μοιρες καθε φορα. Αν βρεθεις κοντα σε καποιο αντικειμενο ή τοιχο ας πουμε που μπορει να μπει μπροστα σου ετσι οπως αλλαζεις τις οπτικες γωνιες, η καμερα μπλοκαρει και δεν σε αφηνει να την στρεψεις 90 μοιρες προς αυτη την κατευθυνση (ακουγεται μαλιστα και ενας ηχος οταν γινεται αυτο). Εχω την εντυπωση οτι αν αλλαζαν το ratio σε 16:9 αυτο θα δημιουργουσε προβλημα στο οπτικο πεδιο του παικτη καθως η περιστροφη της καμερας δεν θα μπλοκαρε εκει που θα επρεπε να μπλοκαρει και αντικειμενα ή τοιχοι κλπ θα εμπαιναν μπροστα σου (λογω της αυξησης του πεδιου ορατοτητας). Στα σημερινα παιχνιδια αυτο το εχουν φτιαξει γιατι η καμερα ειναι ελευθερη και το περιβαλλον γινεται διαφανο αν κατι μπει μπροστα σου καθως περιστρεφεις την καμερα. Οποτε υποθετω οτι αν ηθελαν να το κανουν widescreen ειτε θα επρεπε να πειραξουν τον κωδικα στο που μπλοκαρει η καμερα ή να κανουν την καμερα ελευθερη κανοντας ομως τα περιβαλλοντα διαφανα οποτε πρεπει.

Το Sonic Adventure εχει ενα παρομοιο προβλημα γιατι το PS3-X360 port εχει free ελεγχο της καμερας σε περιπτωση που το επιλεξεις (σε αντιθεση με το original), αλλα το παιχνιδι γινεται χειροτερο γιατι δεν πειραξαν τιποτα αλλο και αναλογα με το πως την μετακινεις, υπαρχουν περιπτωσεις που δεν βλεπεις τιποτα.

Νομιζω οτι αυτος ειναι ο λογος που το Sunshine εχει WS, ηταν φτιαγμενο με ελευθερη καμερα εξαρχης. Υποθετω οτι πηγαν να αυξησουν την θεαση στο 64, ειδαν οτι πρεπει να πειραξουν και αλλα πραγματα και ειπαν στο τελος γμτ, δωστο σε 4:3 και θα πουμε οτι το κανουμε για το preservation.

[Ramparter]

Κανε τοπικ ναι. Αλλα εγω θα γραψω εδω μιας και τελος με τα 120 αστερακια στο 64. Δε το περιμενα αλλα κολλησα. Αφου βγηκαν οι rainbow ride και tick tock clock γυρισα πισω στις προηγουμενες και καθαρισα ευκολα. Σε καποιες δεν ειχα μπει καν.

Εξαιρετικος τιτλος για τοτε, παραμενει κολλημα αλλα εχει προβληματα.

[nooto]

Τελος τα Galaxy & 64 στο collection, περιου 70 αστερια στο Galaxy, 80 στο 64. Δε θα παω 100% αυτη τη στιγμη. Μ αρεσει που ηθελα να κανω το Sunshine πρωτα. Δε ξερω αν θα το τελειωσω αυτο ποτε, αναθεμα τα μυαλα τους οταν το φτιαξαν.

Ευελπιστω οταν ξαναγραψω εδω να ναι για το τερματισμο του Pokemon Shield.

To ξεκινησα και εγω με 64 χθες. Μπορει να ανοιξω topic να μιλαμε εκει αν ειναι.

[Ramparter]

Τελος τα Galaxy & 64 στο collection, περιου 70 αστερια στο Galaxy, 80 στο 64. Δε θα παω 100% αυτη τη στιγμη. Μ αρεσει που ηθελα να κανω το Sunshine πρωτα. Δε ξερω αν θα το τελειωσω αυτο ποτε, αναθεμα τα μυαλα τους οταν το φτιαξαν.

Ευελπιστω οταν ξαναγραψω εδω να ναι για το τερματισμο του Pokemon Shield.

[Chief]

Chief Οπως λεγαμε εβαλα λιγο το Spiritfarer να το δω. Αισθητικα επαθα πλακα αλλα μετα απο 1+ ωρα ειδα πως το gameplay loop δε μου αρεσει και μπηκα να ξαναδιαβασω τα οσα εγραψες και κατι μου λεει πως ολο το παιχνιδι θα ειναι πανω κατω αυτα που εχω δει ως τωρα. Αν ειναι ετσι τοτε δεν ξερω αν εχει νοημα να συνεχισω. Το resource management δεν το βρισκω fun, οπως και το να διαλεγω στο χαρτη πού θα παω για να βρω resources ή για να ολοκληρωσω quests. Platforming/action κτλ φαινεται να μην υπαρχουν και κατι τετοιο μου φαινεται αδυνατο να με κρατησει για πανω απο λιγες ωρες. Οταν μιλαμε για 30 ωρες που λες καλυτερα να σταματησω εδω. Αν μου χει ξεφυγει κατι πες μηπως αλλαξω γνωμη.

Σε αλλα νεα τελειωσα το πρωι για πρωτη φορα το Slay the Spire το οποιο βρηκα απλα εξαιρετικο. Θα κανω και αλλα runs σιγουρα και θα το προτεινα σε ολους οσους δεν το εχουν δει ακομα.

Αν δεν βρίσκεις το resource management διασκεδαστικό και αν γραφικά/μουσική/ατμόσφαιρα και οι ιστορίες των χαρακτήρων δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν, τότε δεν έχει να σου προσφέρει κάτι το παιχνίδι. Βάλε έστω να ακούσεις το OST, είναι πολύ καλό.

[Xeno]

Chief Οπως λεγαμε εβαλα λιγο το Spiritfarer να το δω. Αισθητικα επαθα πλακα αλλα μετα απο 1+ ωρα ειδα πως το gameplay loop δε μου αρεσει και μπηκα να ξαναδιαβασω τα οσα εγραψες και κατι μου λεει πως ολο το παιχνιδι θα ειναι πανω κατω αυτα που εχω δει ως τωρα. Αν ειναι ετσι τοτε δεν ξερω αν εχει νοημα να συνεχισω. Το resource management δεν το βρισκω fun, οπως και το να διαλεγω στο χαρτη πού θα παω για να βρω resources ή για να ολοκληρωσω quests. Platforming/action κτλ φαινεται να μην υπαρχουν και κατι τετοιο μου φαινεται αδυνατο να με κρατησει για πανω απο λιγες ωρες. Οταν μιλαμε για 30 ωρες που λες καλυτερα να σταματησω εδω. Αν μου χει ξεφυγει κατι πες μηπως αλλαξω γνωμη.

Σε αλλα νεα τελειωσα το πρωι για πρωτη φορα το Slay the Spire το οποιο βρηκα απλα εξαιρετικο. Θα κανω και αλλα runs σιγουρα και θα το προτεινα σε ολους οσους δεν το εχουν δει ακομα.

[Enpsty]

Το έβγαλα χωρίς οδηγό, δυσκολεύτηκα αρκετά, αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που δεν τσαντιστηκα ούτε μία στιγμή. Απλώς θέλει υπομονή.

[i Have no Equal]

Πρόκειται για το νέο παιχνίδι του Lucas Pope, δημιουργό του Papers, Please (το οποίο δεν έχω παίξει).
Βασικά όλο το παιχνίδι διαδραματίζεται πάνω σε ένα πλοίο, το Obra Dinn το οποίο εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν χρόνια και επανεμφανίστηκε με όλο το πλήρωμα νεκρό. Εσύ παίρνεις τον ρόλο ενός ερευνητή-ντετεκτιβ που προσπαθεί να διαλευκάνει τι συνέβη.
Το παιχνίδι λειτουργεί ως εξής: έχεις στην κατοχή σου ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να δεις την τελευταία στιγμή πριν τον θάνατο κάποιου. Βρίσκεις λοιπόν πτώματα πάνω στο πλοίο και με το εργαλείο βλέπεις την στιγμή του θανάτου του τους, όπως επίσης τον τελευταίο διάλογο τους. Η στιγμή αποτυπώνεται σαν μία στατική εικόνα, αλλά εσύ μπορείς να κινηθείς ελεύθερα στον χώρο, σαν bullet time φαντάσου. Παρατηρώντας λοιπόν την σκηνή του θανάτου προσπαθείς να μάθεις 1. Ποιο ήταν το θύμα 2. Αιτία θανάτου 3. Τον δολοφόνο αν το θύμα δολοφονήθηκε.

Δεν έχω ξαναπαίξει και δεν νομίζω να υπάρχει άλλο παιχνίδι που σε κάνει να νιώθεις σαν ντετέκτιβ σαν αυτό. Πραγματικά θέλει απίστευτη μελέτη και παρατηρητικότητα της σκηνής για να λύσεις το μυστήριο. Τα κλου είναι λίγα, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά δοσμένα που μπορείς να δεις μία σκηνή θανάτου ξανά και ξανά και να παρατηρήσεις κάτι που σου ξέφυγε τις πρώτες φορές.
Κι εδώ είναι το ποσό αριστουργηματικό είναι το παιχνίδι. Τα όποια κλου είναι τόσο φυσικά που δεν νιώθεις ότι παίζεις βίντεο παιχνίδι, αλλά πραγματικότητα. Δεν υπάρχει το κλασικό "βιντεοπαιχνιδικο" κλουπχ. ο ύποπτος πίνει κρασί, στα ρούχα του θύματος βρήκαμε λεκε κρασιού αχά νάτος ο δολοφόνος. Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, όλα προκύπτουν από προσεκτική μελέτη του διαλόγου πριν τον θάνατο, την ίδια σκηνή του θανάτου και του περιβάλλοντα χώρου.

Εκτός των άλλων η ίδια η ιστορία διαδραματίζεται σε ασύγχρονη σειρά, βλέπε Pulp Fiction, και το γεγονός ότι κατάφερε να το κάνει αυτό χωρίς να δίνει κλου που μπορεί να δώσουν εύκολες απαντήσεις στην πορεία με προσπερνά.

Τέλος το art direction που θυμίζει 1-bit Macintosh παιχνίδια αν και στην αρχή το θεώρησα λίγο gimmick στην πορεία το εκτίμησα και με το παραπάνω. Από την μία με αυτό τον τρόπο δίνει ουσία στο μυστήριο και βοηθάει να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που μπορεί να χάνονταν σε ένα full color ρεαλιστικό setting, από την άλλη μπορεί και αποδίδει σκηνές gore χωρίς να φαίνονται graphic.

Πρόσθεσε σε όλα αυτά και την ίδια την ιστορία που είναι κόλλημα και την υπέροχη μουσική και έχουμε ένα αριστούργημα.
Εγώ πραγματικά έμεινα άφωνος με το τι ιδιοφυΐες δημιουργοί υπάρχουν.

ΥΓ. Αν το παίξετε ποτέ μην χρησιμοποιείτε guide. Αν και αρκετά δύσκολο δεν είναι ανέφικτο.

Ωραιος, τωρα με έψησες να το ξαναπιασω.

Το ειχα βαλει σε μια περιοδο που δεν ειχα ιδιαιτερη υπομονη δεν ηθελα να δω guide και δεν ντρεπομαι να πω οτι καπου κολλησα και το παρατησα (αρκετα νωρις στο παιχνιδι). Νομιζω ο οδηγος σε αυτο το παιχνιδι οπως και στο the witness δεν εχει κανενα νοημα ειναι σαν να μην παιζεις καθολου.

[BigBOSS]

Τερμάτισα πριν δύο μέρες το Syberia 3 ξεκινώντας το μάλιστα με σχετικά αρνητική προδιάθεση εξαιτίας των πάρα πολλών αρνητικών κριτικών που ειχε πάρει. Δεν ξέρω εάν εγώ έπαιξα αλλο παιχνιδι από αυτό που παρα πολυς κόσμο έκραξε ή εάν το παιχνιδι ήταν τόσο χάλια σε bugs όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πάντως και αφού ολοκλήρωσα το παιχνιδι μετά από είκοσι και πλέον ώρες δεν συμφωνώ καθόλου με το θάψιμο που υπέστει. Οπως και με το Shenmue 3, ένα άλλο παιχνιδι που ειχε φάει θάψιμο από ένας μέρος των παιχτών αν και όχι στον βαθμό του Syberia 3, έτσι και με το Syberia 3 εγώ προσωπικά πέρασα πολύ καλά, δεν υπήρξε στιγμή που ειπα πως το παιχνιδι ειναι τοσο κακό, απαράδεκτο ή έστω μετριοτητα ώστε να το παρατήσω. Σίγουρα δεν φθάνει στα επιπεδα των δυο πρώτων αλλά εάν εξαιρέσουμε καποια προβληματάκια, οπως τις κάποιες φορές περίεργες γωνιες της κάμερας, το σε περιπτώσεις άγαρμπο animation και ορισμένα μικρά bugs στον ήχο, το παιχνιδι μου άρεσε και το συστήνω, ιδιως σε τιμή χώμα των 4 με 5 ευρώ, ποσο που έδωσα για να το αποκτήσω. Κάπου διάβαζα πως οι γριφοι ειναι ανέμπνευστοι, κακοι, χωρις λογική, δεν παρουσιάζουν προκληση. Από τη μεριά μου καθώς έπαιζα ουδεποτε με απασχολησε κατι τέτοιο. Θεωρω βέβαιo πως αρκετος κοσμος δυσανασχέτησε επειδή το παιχνιδι παιζεται καλυτερα με χειριστήριο, αν και παιζεται και με ποντικι πληκτρολογιο, αυτο το κάνει να ειναι και να μην ειναι ένα κλασσικο point and click adventure. Ούτε αυτο εμένα με ενόχλησε. Το παιχνίδι έχει πολύ καλη ροή, ωραια γραφικά, ιδιως ξεχωριζω το art direction, και εξαιρετική μουσική, ειδικά η μουσική ξεχωρίζει. Κάποιοι μίλησαν για αποτομο τέλος, αλλά δεν θα συμφωνήσω εδώ. Το τέλος του Syberia 3 ειναι αυτο που ειναι, και όχι κάτι πιο συνταρακτικο και οριστικό, διοτι προφανώς θα υπάρξει και συνέχεια, αυτό αφήνεται να εννοηθει, και για του λόγου το αληθές ήδη ανακοινώθηκε το επόμενο παιχνίδι της σειράς.

[Phantom Duck]

Ωραίος, φαίνεται συναρπαστικό. Εσύ χρησιμοποίησες οδηγό και προτείνεις για το αντίθετο; Ή το έβγαλες έτσι; Έχεις εμπειρία με προηγούμενα παιχνίδια; Ρωτάω επειδή όποτε παίζω αντίστοιχα παιχνίδια, τα ευχαριστιέμαι καλύτερα αν βρίσκω τη λύση μόνος μου, όμως στον αντίποδα, πολλές φορές είναι πολύ ζόρικο και χάνω άπειρο χρόνο με κούραση, καθόλου πρόοδο κλπ κλπ.

[Enpsty]

Πρόκειται για το νέο παιχνίδι του Lucas Pope, δημιουργό του Papers, Please (το οποίο δεν έχω παίξει).
Βασικά όλο το παιχνίδι διαδραματίζεται πάνω σε ένα πλοίο, το Obra Dinn το οποίο εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν χρόνια και επανεμφανίστηκε με όλο το πλήρωμα νεκρό. Εσύ παίρνεις τον ρόλο ενός ερευνητή-ντετεκτιβ που προσπαθεί να διαλευκάνει τι συνέβη.
Το παιχνίδι λειτουργεί ως εξής: έχεις στην κατοχή σου ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να δεις την τελευταία στιγμή πριν τον θάνατο κάποιου. Βρίσκεις λοιπόν πτώματα πάνω στο πλοίο και με το εργαλείο βλέπεις την στιγμή του θανάτου του τους, όπως επίσης τον τελευταίο διάλογο τους. Η στιγμή αποτυπώνεται σαν μία στατική εικόνα, αλλά εσύ μπορείς να κινηθείς ελεύθερα στον χώρο, σαν bullet time φαντάσου. Παρατηρώντας λοιπόν την σκηνή του θανάτου προσπαθείς να μάθεις 1. Ποιο ήταν το θύμα 2. Αιτία θανάτου 3. Τον δολοφόνο αν το θύμα δολοφονήθηκε.

Δεν έχω ξαναπαίξει και δεν νομίζω να υπάρχει άλλο παιχνίδι που σε κάνει να νιώθεις σαν ντετέκτιβ σαν αυτό. Πραγματικά θέλει απίστευτη μελέτη και παρατηρητικότητα της σκηνής για να λύσεις το μυστήριο. Τα κλου είναι λίγα, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά δοσμένα που μπορείς να δεις μία σκηνή θανάτου ξανά και ξανά και να παρατηρήσεις κάτι που σου ξέφυγε τις πρώτες φορές.
Κι εδώ είναι το ποσό αριστουργηματικό είναι το παιχνίδι. Τα όποια κλου είναι τόσο φυσικά που δεν νιώθεις ότι παίζεις βίντεο παιχνίδι, αλλά πραγματικότητα. Δεν υπάρχει το κλασικό "βιντεοπαιχνιδικο" κλουπχ. ο ύποπτος πίνει κρασί, στα ρούχα του θύματος βρήκαμε λεκε κρασιού αχά νάτος ο δολοφόνος. Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, όλα προκύπτουν από προσεκτική μελέτη του διαλόγου πριν τον θάνατο, την ίδια σκηνή του θανάτου και του περιβάλλοντα χώρου.

Εκτός των άλλων η ίδια η ιστορία διαδραματίζεται σε ασύγχρονη σειρά, βλέπε Pulp Fiction, και το γεγονός ότι κατάφερε να το κάνει αυτό χωρίς να δίνει κλου που μπορεί να δώσουν εύκολες απαντήσεις στην πορεία με προσπερνά.

Τέλος το art direction που θυμίζει 1-bit Macintosh παιχνίδια αν και στην αρχή το θεώρησα λίγο gimmick στην πορεία το εκτίμησα και με το παραπάνω. Από την μία με αυτό τον τρόπο δίνει ουσία στο μυστήριο και βοηθάει να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που μπορεί να χάνονταν σε ένα full color ρεαλιστικό setting, από την άλλη μπορεί και αποδίδει σκηνές gore χωρίς να φαίνονται graphic.

Πρόσθεσε σε όλα αυτά και την ίδια την ιστορία που είναι κόλλημα και την υπέροχη μουσική και έχουμε ένα αριστούργημα.
Εγώ πραγματικά έμεινα άφωνος με το τι ιδιοφυΐες δημιουργοί υπάρχουν.

ΥΓ. Αν το παίξετε ποτέ μην χρησιμοποιείτε guide. Αν και αρκετά δύσκολο δεν είναι ανέφικτο.

[Phantom Duck]

Μην μας ιντριγκάρεις έτσι, πες δυο λόγια, τι είναι τούτο; Πρώτη φορά το ακούω,

[Enpsty]

Τελείωσα το Return of the Obra Dinn μεταξύ άλλων. Θα γράψω πιο αναλυτικά σε άλλο ποστ, απλά θα πω ότι πρόκειται για ένα αριστούργημα, φτιαγμένο από μία ιδιοφυΐα. Όχι απλώς ένα από τα καλύτερα indie ever, αλλά ίσως από τα καλύτερα video game γενικώς.
Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α

[Chief]

The Legend of Zelda: Phantom Hourglass

Συνέχεια του Wind Waker, ένα παιχνίδι που εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του DS για να προσφέρει κάποιες καλές ιδέες αλλά κυρίως διάφορα gimmicks.

Παρ'όλο που είναι φιλικό προς τις μικρότερες ηλικίες και ευκολότερο απ' όσο θα ήθελα, ευχαριστήθηκα το μεγαλύτερο μέρος της περιπέτειας λόγω απλού και διασκεδαστικού gameplay. Τα dungeons είναι πολλά και μικρά, κάτι που μ'αρέσει, και αρκετές φορές είχα να λύσω κάποιον έξυπνο γρίφο κρατώντας σημειώσεις. Αλλά το Phantom Hourglass τραβιέται μάλλον προς τη μετριότητα διότι μεγάλα τμήματά του αποτελούν αγγαρεία.

Η ιδέα είναι να υπάρχει ένα κεντρικό dungeon στο οποίο γυρίζεις μετά από κάθε κανονικό, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερους ορόφους, και ανάλογα με τα αντικείμενα που αποκτάς στην πορεία χρησιμοποιείς shortcuts για να περνάς γρηγορότερα. Στην πράξη όμως πρέπει να περάσεις ίδιους ορόφους και να λύσεις ίδιους γρίφους πολλαπλές φορές, και μάλιστα υπό τον χρονικό περιορισμό της κλεψύδρας. Αυτό νομίζω πηγαίνει πίσω το παιχνίδι.

Το sailing δεν είναι ελεύθερο, χαράζεις πορεία στην οθόνη, και τα σημεία αλληλεπίδρασης είναι λίγα και συνήθως αδιάφορα. Το fast-travel και η πορωτική παραλλαγή του Zelda theme που ακούς σώζουν κάπως την κατάσταση εδώ.

Όχι από τα καλύτερα Zelda, αξίζει δε να παιχτεί από έναν φαν της σειράς γιατί ο πυρήνας του gameplay είναι εκεί.