I just finished

[Deus]

Χμμ κοιτα, o WTF παράγοντας για μένα είναι καλός συνήθως! Και η ιστορία του πρώτου Deadly Premonition μου άρεσε πάρα πολύ! Όσον αφορά στο Death Stranding, πέρα από την πλοκή, μεγαλύτερη σημασία έχει η θεματολογία: η επιβίωση του ανθρώπινου γένους σε κρίσιμες συνθήκες, η ανάγκη για συνύπαρξη και επαφή, η αξία της ζωής και το νόημα της ύπαρξης του καθενός. :-)

Οπότε η πλοκή ναι, μπορεί να μοιαζει αρκετά wtf όπως λες (παρόλα αυτά εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γενικότερο concept της ιστορίας αλλά και των χαρακτήρων) αλλά ο καθένας μπορεί να κατανοήσει και ενδεχομένως να ταυτιστεί με τις καταστάσεις και την υποκείμενη θεματολογία, δεν είναι απλά και μόνο "τσίου" η φάση.

Επίσης δε λείπει και το χαρακτηριστικό χιούμορ του Kojima το όποιο, λόγω της γενικότερης "σοβαρότητας" του τίτλου, είναι άκρως αφοπλιστικό όταν εμφανίζεται.

....

Τέλος, τερμάτισα και και το Dead Space 2, το οποίο, σε αντίθεση με το πρώτο, μου φάνηκε απλά σαν ένα καλοστημένο action game. Αν και παιζεται ευχάριστα, έλλειπε για μένα ενα μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιρας, του μυστηρίου και του τρόμου που έκανε το πρώτο τόσο καλό.

Ωραίος, αυτά ακριβώς ήθελα να ακούσω. Το να έχει για εμένα wtf σενάριο είναι μεγάλο συν και για εμένα. Μόνο και μόνο για αυτό έχω σκοπό να το παίξω. Συν τοις άλλοις μου έκανε εντύπωση η σκηνοθεσία, οι εκφράσεις του προσώπου και η μουσική. Από gameplay δεν μου φάνηκε διασκεδαστικό για να πω την αλήθεια αλλά δεν βαριέσαι, αφού βγαίνει ψιλοχαλαρά δεν θα έχουμε πρόβλημα.

[sain't]

Να μαι πάλι εδώ.. πολύ παραγωγική καραντίνα λολ..

Hellblade: Senua's Sacrifice (PS4)

Άλλο ένα game μετα το Death Stranding που με κούρασε αρκετά σε κάποια σημεία (λόγω των puzzles κυρίως) αλλά που εκτίμησα αφάνταστα λόγω του concept, της ατμόσφαιρας, της ιστορίας και του χαρακτήρα.

Επισης χρησιμοποίησα πολύ το "photo mode" (που κάνει παύση το παιχνίδι και σε αφήνει να κινήσεις την κάμερα στο χώρο κλπ) καθώς έχει πολύ δυνατό art direction και απίστευτα σκηνικά.

[Ryu_gr]

Ναι εννοείται απλός τερματισμός, για τις υπόλοιπες πίστες απλά θα παίζω χαλαρά κι ότι προκύψει, αν και από ότι βλέπω θέλει αρκετή μελέτη το θέμα.

[i Have no Equal]

Τέλος κι από μένα το Spelunky 2, θα συμφωνήσω με όσα είπε ο i Have no Equal

Εισαι σίγουρος για αυτο?? Τωρα ξεκιναει το παιχνιδι, δοκιμασε να πας για το good ending.

[Ryu_gr]

Τέλος κι από μένα το Spelunky 2, θα συμφωνήσω με όσα είπε ο i Have no Equal

Άξιος συνεχιστής του πρώτου Spelunky και αρκετά εθιστικό με το να σε καλεί να γίνεις καλύτερος.

Κατά τη γνώμη μου ήθελε πιο εύκολη δημιουργία checkpoint στους πάγους και επιπλέον ένα checkpoint στην τελευταία πίστα ώστε να μην παίζεις συνεχώς τις ίδιες πίστες μέχρι να εξοικειωθείς με τις νέες.

Αυτό βέβαια ίσως είχε αντίθετα αποτελέσματα και να το τερμάτιζες πολύ γρήγορα αλλά αυτή τη στιγμή στο steam το έχουν τερματίσει κάτω από το 10% που είναι λίγο υπερβολικό (δεν μιλάω για τις bonus πίστες εκεί μάλλον θα πρέπει να σχοληθείς full-time). Δηλ. όλα καλά κι όλα ωραία με super gameplay αλλά στο τέλος σου στερεί το δικαίωμα να χαρείς με τόσο αυστηρή προσέγγιση.

Από την άλλη απαιτεί full συγκέντρωση με αποτέλεσμα να το ζεις περισσότερο. Αν χάσεις όμως και δεν κρατήσεις τη συγκέντρωση καλό θα είναι να το πιάσεις ξανά άλλη ώρα, βιαστικά playthrough κατά 90% καταλήγουν σε άλλο ένα γρήγορο death και μπαίνεις σε φαύλο κύκλο.

Υπάρχουν 2 προσσγγίσεις να το τερματήσεις: Είτε το ξεκινάς από την αρχή και εξοπλίζεσαι όσο μπορείς για να είσαι άνετος (αλλά ενέχει κύνδυνος να χάσεις από τις γνωστές συγκυρίες και να ξενερώσεις) είτε πας από το τελευταίο checkpoint χωρίς πολλά εφόδια για γρήγορη νίκη που όμως θα είναι πιο δύσκολη και θέλει περισσότερη τύχη.

Για την ιστορία εγώ διάλεξα τη δεύτερη οδό γιατί ήμουν αρκετά ανυπόμονος (κακό για αυτό το game) αλλά στο τέλος μου έκατσε η τυχερή και βρέθηκα με καραμπίνα.

[sain't]

Saint ωραίος. Αν θέλεις γράψε δυο αράδες για το κατά πόσο έχει καλή ιστορία το παιχνίδι, λίγο που το έπαιξα μου φάνηκε ως ένα από τα πιο WTF settings που έχω δει ποτέ σε videogame. Έτσι είχα νιώσει μόνο με το Deadly Premonition.

Χμμ κοιτα, o WTF παράγοντας για μένα είναι καλός συνήθως! Και η ιστορία του πρώτου Deadly Premonition μου άρεσε πάρα πολύ! Όσον αφορά στο Death Stranding, πέρα από την πλοκή, μεγαλύτερη σημασία έχει η θεματολογία: η επιβίωση του ανθρώπινου γένους σε κρίσιμες συνθήκες, η ανάγκη για συνύπαρξη και επαφή, η αξία της ζωής και το νόημα της ύπαρξης του καθενός. :-)

Οπότε η πλοκή ναι, μπορεί να μοιαζει αρκετά wtf όπως λες (παρόλα αυτά εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γενικότερο concept της ιστορίας αλλά και των χαρακτήρων) αλλά ο καθένας μπορεί να κατανοήσει και ενδεχομένως να ταυτιστεί με τις καταστάσεις και την υποκείμενη θεματολογία, δεν είναι απλά και μόνο "τσίου" η φάση.

Επίσης δε λείπει και το χαρακτηριστικό χιούμορ του Kojima το όποιο, λόγω της γενικότερης "σοβαρότητας" του τίτλου, είναι άκρως αφοπλιστικό όταν εμφανίζεται.

....

Τέλος, τερμάτισα και και το Dead Space 2, το οποίο, σε αντίθεση με το πρώτο, μου φάνηκε απλά σαν ένα καλοστημένο action game. Αν και παιζεται ευχάριστα, έλλειπε για μένα ενα μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιρας, του μυστηρίου και του τρόμου που έκανε το πρώτο τόσο καλό.

[Deus]

Saint ωραίος. Αν θέλεις γράψε δυο αράδες για το κατά πόσο έχει καλή ιστορία το παιχνίδι, λίγο που το έπαιξα μου φάνηκε ως ένα από τα πιο WTF settings που έχω δει ποτέ σε videogame. Έτσι είχα νιώσει μόνο με το Deadly Premonition.

[sain't]

Death Stranding (PS4)
Αν και σκέφτηκα να το παρατήσω στα μισά λογω επαναλαμβανομενου gameplay που γινεται λίγο αγγαρεία, χάρηκα που δε το έκανα τελικά. Και αν και δε θα το ξανάπαιζα ευκολα, δε το μετάνιωσα καθόλου, ίσα ίσα, το εκτίμησα παρα πολύ και πιστεύω ότι για αυτο που στοχεύει, ο τίτλος είναι τέλειος ακριβώς όπως είναι.

Είναι από τα παιχνίδια που δεν αποσκοπούν αναγκαστικά στο να προσφέρουν "διασκέδαση" αλλά μια μοναδική εμπειρία με ουσία και κάθε σχεδιαστική επιλογή εχει γίνει με σκοπό να αντικατοπτρίζει την θεματολογία του τίτλου ακόμα κι αν είναι "αμφιλεγόμενη" για το είδος

Ίσως γράψω πιο αναλυτικές εντυπώσεις στο αντίστοιχο thread αν υπάρξει ενδιαφέρον.

Dead Space (PS3)
Χθες βράδυ τελειωσα το πρώτο Dead Space όπου το επαιξα για πρώτη φορά. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, ήχος και gameplay που σε κρατάει συνέχεια στην "τσίτα", και λογω τρόμου και λόγω πρόκλησης, από τα πρώτα κιόλας λεπτά του παιχνιδιού. Είναι εξίσου καλό ως "horror" αλλά και ως 3rd person shooter! Πάω για το sequel τώρα.

[Xeno]

To Sonic Mania αργα ή γρηγορα θελω να το δω κι εγω με ολα αυτα που χω ακουσει.
Το Streets of Rage 4 το ειχα παιξει σε εναν φιλο και δε με ειχε κερδισει. Το ξαναπαιξα μονος αυτες τις μερες μεσω Gamepass και αλλαξα γνωμη οσο δεν παει. Πολυ ωραιο παιχνιδι, με gameplay τοσο "συνθετο" οσο πρεπει, ωραιες διαφορες μεταξυ χαρακτηρων, σωστη αισθητικη, πολυ ωραιο OST, συντομες πιστες, fun, replayability και γενικα πολυ καλη δομη στα ολα του. Το οτι το τελειωσα και συνεχιζα να παιζω με φουλ ορεξη και τις επομενες ωρες τα λεει ολα. Εχουν λειψει αυτα τα καθαρα arcade games.

Με τα οποια κεφια απο το beat em up mood μετα το SoR 4 ειπα να δω και το Battletoads reboot. Αισθητικα ηταν καπου σε καλο flash game το πολυ. Το gameplay ηταν πιο συνθετο απ ο,τι επρεπε, αν στο SoR ειχες 5 επιλογες, εδω ειχες 20 και καπου εμπλεκες τα χερια σου χωρις κανεναν λογο. Επισης καθε πιστα ειναι πολυ μεγαλη και εχει παρα πολλους εχθρους - κοινως μιλαμε για πολλη επαναληψη.
Το παιχνιδι δυστυχως δεν ξερει τι θελει να ειναι, οποτε ειναι ενας συνδυασμος 50% και αν beat em up και το υπολοιπο ειναι platforming, obstacle racing, escape/chase scenes, shmup και χαζα mini games. Επισης εχει πολλα αχρειαστα και μεγαλης σχετικα διαρκειας cutscenes.
Παρολαυτα του δωσα αλλη μια ευκαιρια με παρεα και ηταν πολυ διασκεδαστικο γιατι ειναι φτιαγμενο για χαβαλε σε multiplayer κυριως. Το beat em up κομματι δε σωζεται με τιποτα νομιζω, αλλα ολα τα αλλα αξιζουν μια δοκιμη.

Επισης τελειωσα το Yakuza Kiwami το οποιο σε καμια περιπτωση δεν πλησιαζει το 0 (αν και ευτυχως εχει την ιδια battle engine), αλλα εχω ηδη μπει στο Kiwami 2 και συγκριτικα το βρισκω ως τωρα πολυ πιο ενδιαφερον, οποτε θα γραψω 2 λογια οταν εχω καλυτερη εικονα για τη σειρα στο συνολο της.

[thunderjohn]

Είναι παιχνιδάρα. Άξιος συνεχιστής του legacy. Αφιερωμένο από fans για fans. To χαίρομαι ιδιαίτερα, σχεδόν όσο και το 2 για Mega Drive. Αυτό και το Streets of Rage 4, είναι από τα retro που φτιάχτηκαν με πολυ αγάπη. Η έκδοση του Switch έστρωσε μετά από updates. Η έκδοση του Pro παίζει στα 4Κ. Προτίνω με 1000. <3

[nooto]

Μετα το Mario 64 με επιασε καπως νοσταλγια και ηθελα να ξαναδω τον αγαπημενο μου platform ηρωα, οποτε αγορασα το sonic mania plus στη φυσικη του εκδοση στο switch (το ειχα καθυστερησει δηλαδη) και του εριξα ενα 25ωρο ακομα αυτες τις ημερες. Και γαμω τα παιχνιδια τι να λεμε τωρα, οσοι δεν το εχετε παιξει ακομα δειτε το οπωσδηποτε. Φοβερο level design και ακομα νομιζω οτι δεν εχω δει το 50% των επιπεδων ουτε εχω βρει τις optimal διαδρομες σε ολα τα zones. Στα περι plus εχει γινει ωραια δουλεια με τους νεους χαρακτηρες και επισης μου αρεσε και το νεο mode που εχει διαφορετικες χρωματικες παλετες και καποιο reposititioning εχθρων και αντικειμενων. Btw η εκδοση στo switch (φορητα) μου φανηκε πολυ καλυτερη απο αυτη του ps4 πρωτον επειδη το παιχνιδι δειχνει πολυ πολυ πιο ομορφο, δευτερον μου φανηκε οτι εχει λιγοτερο input lag, ειδικα στα blue sphere stages στο ps4 πρεπει να ειχα βγαλει μονο 8-10 και οι υπολοιπες μου φαινοντουσαν αδυνατες, εδω τις εβγαλα σχεδον ολες με πολυ λιγοτερη προσπαθεια (και αυτες που μενουν πρεπει απλα να τις μαθω λιγο καλυτερα).

Anyway, θα το αφησω προς το παρον (αλλα ειναι παιχνιδι που το παιζεις για παντα και παντοτε κατι νεο βρισκεις) και ελπιζω να τους δωσουν την ευκαιρια να βγαλουν καποιο sequel (ιως να ερθει κατι το 21 για τα 30α γενεθλια του Sonic? θα δουμε.

[Chief]

Διαφωνώ λίγο στο ότι το παιχνίδι δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό, προσωπικά ένιωθα σχεδόν πάντα ότι από τις απαντήσεις που μου δίνει το παιχνίδι μόνο μία-δύο έβγαζαν νόημα, αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μου (και στην ζωή αλλά και στο παιχνίδι). Ίσως τώρα που το παίξω ξανά δω αυτό που αναφέρεις.

Το βασίζω στο ότι όλες οι πολιτικές φράξιες στο παιχνίδι καυτηριάζονται εξίσου αλλά κυρίως πως ακούγονται με λεπτομέρεια επιχειρήματα απο όλες τις πλευρές. Δίνω ένα παράδειγμα από νωρίς στο παιχνίδι - ως το τέλος υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αλλά δεν θα μιλήσω ακόμη γι' αυτά γιατί δεν το έχεις τερματίσει.

 

Οι δημιουργοί έχουν μαρξιστικό υπόβαθρο. Παρ' όλα αυτά γίνεται σαφές νωρίς πως το συνδικάτο δουλεύει βρώμικα. Δηλαδή ο σοσιαλισμός είναι αντικείμενο κριτικής τόσο όσο και οι άλλες ιδεολογίες.

[Kleomenis]

Είναι όντως από τα δυνατότερα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Να σημειώσω ότι δεν το έχω τερματίσει, έχω παίξει 20 ώρες αλλά με πολύ προσοχή οπότε δεν είμαι καν σίγουρος ότι έχω φτάσει τα μισά. Σκοπεύω να το ξαναρχίσω σύντομα με την σύντροφό μου.

Έχοντας παίξει αρκετά crpg, μέσα σε αυτά και το Planescape Torment, είναι σίγουρα ένα βήμα μπροστά στην γραφή, αν και κάποιος μπορεί να διαφωνήσει ανάλογα τα ερεθίσματά του. Το Torment, όσο και να προσπαθεί, είναι ένα πολύ καλά γραμμένο παιχνίδι σε ένα fantasy setting που, παρόλο που δεν είναι το πιο συμβατικό, δεν απέχει πολύ από το high fantasy, συνεπάγεται συγκεκριμένες φόρμες και νόρμες. Το Disco Elysium από την άλλη είναι γραμμένο σε έναν κόσμο με επιρροές από νατουραλισμό στην γραφή και εξπρεσιονισμό στην εικόνα. Προσωπικά, δωσμένου ίδιου και αρκετού ταλέντου και δουλειάς, προτιμώ πάντα το δεύτερο.

Συμφωνώ στο να παίξει κανείς τυφλά, κι εγώ αυτό έκανα και δεν το μετάνιωσα. Διαφωνώ λίγο στο ότι το παιχνίδι δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό, προσωπικά ένιωθα σχεδόν πάντα ότι από τις απαντήσεις που μου δίνει το παιχνίδι μόνο μία-δύο έβγαζαν νόημα, αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μου (και στην ζωή αλλά και στο παιχνίδι). Ίσως τώρα που το παίξω ξανά δω αυτό που αναφέρεις.

[Chief]

Εγώ μπήκα τυφλά στο Disco Elysium κι έτσι ανακάλυψα ακόμα και τα βασικά μόνος μου, πράγμα που είχε πολύ γοητεία. Θα ήταν προτιμότερο κάποιος να το παίξει χωρίς να ξέρει πολλά-πολλά, αλλά εφόσον το ζητήσατε θα προσπαθήσω να το περιγράψω δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.

Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από τους διαλόγους του. Μέσα από αυτούς προχωράει ο χρόνος κι η πλοκή. Οι προκλήσεις, οι μεγαλύτερες συγκινήσεις και γενικά η ουσία βρίσκεται στους διαλόγους. Η ιστορία έχει τόσο πολύ κείμενο όσο ένα μεγάλο βιβλίο, οπότε κάποιος πρέπει να είναι διατεθειμένος για διάβασμα. Βέβαια, η γραφή είναι καλή. Και όταν λέω καλή εννοώ, χωρίς κάποια αμφιβολία, η καλύτερη που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδι. Αφήνει πίσω σε θέμα συγγραφικής εκφραστικότητας και δημιουργικότητας ό,τι άλλο έχω παίξει ή δει. Βέβαια τα crpg είναι εξορισμού ένα είδος που βασίζεται στην καλή γραφή, και δεν έχω παίξει κάτι άλλο ως τώρα. Πολλοί όμως λένε πως το Disco Elysium κοντράρει ή και ξεπερνάει το Planescape Torment. Πάνω απ' όλα, αυτό που μου έμεινε είναι η αδέσμευτη φαντασία που κάποιος βρίσκει στην καλή λογοτεχνία, μια αταξία που προσπερνάει κάθε σύμβαση μετριότητας και ως το τέλος έχει δέσει μια σπουδαία αφήγηση.

Πρόκειται βασικά για μια αστυνομική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι αστυνόμος, ξυπνά με πλήρη αμνησία και υπάρχει ένα πτώμα κρεμασμένο στην πίσω αυλή. Μιλώντας μαζεύει πληροφορίες για τα πάντα, κι αρχίζει και μαθαίνει για τον εαυτό του μαζί με τον παίχτη. Σύντομα γίνεται κατανοητό πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ιστορία πάνω απ' όλα είναι η προσπάθεια να μπει σε τάξη το χάος που έχει το μυαλό του.

Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μια ρεαλιστική εναλλακτική ανθρώπινη ιστορία, με τους δικούς της συσχετισμούς, δυναμικές και ρεύματα σκέψης σαφώς εμπνευσμένα από τα ιστορικά αλλά όχι απολύτως ταυτισμένα. Λαμβάνει χώρα κάποιες δεκαετίες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση, οπότε οι χαρακτήρες έχουν ζήσει μεγάλα ιστορικά γεγονότα ή επηρεάζονται άμεσα από τις συνέπειές τους, άρα είναι στην πλειονότητα πολιτικοποιημένοι. Ποτέ δεν ένιωσα όμως πως η ιστορία μου τρίβει στα μούτρα κάποια ιδέα, κι ενώ είναι φανερό πως οι δημιουργοί ενδιαφέρονται να εντάξουν προβληματισμούς, δεν γίνεται ξεκάθαρος ο προσανατολισμός τους. Το Disco Elysium δεν προσπαθεί να νουθετήσει ή να προπαγανδίσει. Λέει μια αστυνομική ιστορία σε έναν έντονα πολιτικό κόσμο, δίνοντάς σου πάντοτε την επιλογή "Δεν ξέρω/Δεν απαντώ".

Υπάρχουν 4 ομάδες των 6 stats πάνω στα οποία παίζεται το roleplaying και τροφοδοτούνται με πληροφορίες οι διάλογοι. Διαλέγεις στην αρχή ένα πρότυπο, το οποίο έχει δυνατές δυο ομάδες και αδύναμες δυο άλλες, αλλά στην πορεία αποκτώντας exp ή φορώντας/χρησιμοποιώντας αντικείμενα μπορείς να πειράξεις τα στατιστικά. Γιατί είναι σημαντικά τα 24 stats; Επειδή το καθένα είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα, ένα personality trait με δική του προσωπικότητα που κατοικεί στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, συνομιλεί μαζί του, τον βοηθάει ή και όχι...
Ένα ενισχυμένο stat μπορεί και παρέχει πληροφορίες, συμβουλές, προειδοποιήσεις για τον κόσμο, την υπόθεση, τους συνομιλητές ή και τον πρωταγωνιστή τον ίδιο. Πχ, το stat 'Encyclopedia' παρέχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: τοπωνύμια, ιστορικά γεγονότα, οτιδήποτε ανήκει στις ξεχασμένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του πρωταγωνιστή μπορεί να ανασυρθεί με ένα δυνατό Encyclopedia. Το 'Empathy' από την άλλη είναι η ικανότητα να ενσυναισθάνεσαι τον άλλον. Ενώ στην αρχή, λόγω προτύπου που διάλεξα, το είχα σε χαμηλό επίπεδο και συνεπώς σπανίως εμφανιζόταν να μου μιλήσει, από ένα σημείο κι έπειτα το φόρτωσα με πόντους και ξαφνικά είχα πρόσβαση σε πολλές χρήσιμες ή απλώς διασκεδαστικές πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση των συνομιλητών ή και άλλων ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που προσφέρει replayability στο παιχνίδι, που έχει συγκεκριμένη ιστορία και έκβαση - το τι κείμενο διαβάζεις όμως και το πώς φτάνεις εκεί, είναι, υποπτεύομαι, ποικιλότροπο σε σημαντικό βαθμό.
Σε επίπεδο μηχανισμών υπάρχουν επίσης τα γνωστά checks, σημεία όπου για να προχωρήσεις ή να αποκαλύψεις επιπλέον διάλογο χρειάζεσαι ένα stat σε συγκεκριμένο επίπεδο για να έχεις καλές πιθανότητες επιτυχίας. Σχετικά με αυτό είχα τις μοναδικές άβολες στιγμές στο gameplay, όπου συχνά έκανα save για να μπορώ να ξαναπροσπαθήσω σε περίπτωση αποτυχίας. Και όπως είναι γνωστό, τέτοια παιχνίδια είναι τα χειρότερα για trial-and-error καταστάσεις.

Λέω πως το Disco Elysium είναι από τα πολύ καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει γιατί ως το τέλος με είχε να κρατάω το κεφάλι μου από τις εκπλήξεις και τις τροπές του. Παίρνει το θέμα «κείμενο» και κάνει με αυτό ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λέει μια υπερβατική και ταυτόχρονα πολύ γειωμένη ιστορία. Διήρκεσε περίπου 30 ώρες αλλά δεν με κούρασε ούτε στιγμή, και δεν τίθεται ερώτημα αν θα το ξαναπαίξω στο μέλλον.

[BigBOSS]

Αυτο και εμένα με ενδιαφέρει απο crpg, μαζι με το Wasteland 3. Για το Baldur's Gate 3 περιμένω κανονική κυκλοφορια, τώρα βρίσκεται σε early access.