I just finished

[Deus]

Με αυτά που λέτε θυμήθηκα σκηνικό όταν έπαιζα το Halo 2 πριν χρόοοονια. Όχι το remaster, το παλιό, το ορθόδοξο. Βρισκόμουν στην προτελευταία πίστα και είχα κολλήσει για ώρα σε ένα σημείο που ανοίγεις μια πόρτα και σου ορμάνε καμιά δεκαριά εχθροί. Έχανα συνέχεια εκεί, δεν μπορούσα να το περάσω με τίποτα εκείνο το σημείο. Μετά από δεκάδες προσπάθειες το περνάω, συνεχίζω στην πίστα και χάνω. Μετά με βγάζει στο checkpoint πριν από την πόρτα! Το ξαναπερνάω, χάνω μετά από ώρα αλλά πάντα με βγάζει πριν από την πόρτα! Μετά έμαθα ότι ήταν γνωστό bug του παιχνιδιού, κολλάει και απενεργοποιούνται τα autosaves με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να ξαναπαίξεις μεγάλα τμήματα της πίστας. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το έχω ξεχάσει, πόσο τα είχα πάρει δεν λέγεται.

[Chief]

Επίσης όποιος πει ότι τους αρέσουν οι πίστες με τον Flood και δεν τις βγάζει από αγγαρεία θα πάρω τα βούνα! (Mαζί με video games του Kojima και ταινίες του Nolan για να μην τρελαθώ).

Συμφωνώ. Εκτός και αν κάνω κάποιο φουλ replay, στα τρία βασικά παιχνίδια της τριλογίας (αυτά που περιέχουν Flood), όταν ξαναπαίζω μεμονωμένες αποστολές, πράγμα που πλέον με το Xbox και το MC Collection κάνω συχνά, διαλέγω πίστες από το πρώτο μισό των παιχνιδιών, που και κατά κανόνα είναι πιο προσεγμένες αλλά και δεν έχουν Flood. Όχι πως τα επίπεδα με Flood είναι κακά! Κάποια είναι εξαιρετικά, ειδικά αυτά που δείχνουν τριπλές και τετραπλές μάχες (Chief vs Covenant vs Flood vs Sentinels). Ειδικά η 343 Guilty Spark, η έκτη αποστολή του Combat Evolved και αυτή στην οποία εισάγονται στην ιστορία οι Flood ανήκει στις καλύτερες αποστολές της σειράς. Αλλά πίστες όπως η Library του CE ή και η Cortana (προτελευταία του Halo 3) ανήκουν στα αδύναμα σημεία των παιχνιδιών.

Γενικοτερα θα ελεγα οτι σαν παιχνιδι ειναι πολυ πιο polished και focused, δηλαδη ειναι καπως ξεκαθαρο του τι ηθελαν να κανουν σε αντιθεση με το πρωτο που πολλες φορες σου βγαζει οτι ηταν και καπως πειραματικος τιτλος.

Σε commentaries θα ακούσεις τους devs να λένε πως το Combat Evolved παρασκηνιακά «συγκρατείται με σιλοτέιπ». Είναι πρότζεκτ που άλλαξε μορφή δυο φορές (από RTS σε 3rd person σε FPS) και μεγάλο μέρος της ουσιαστικής ανάπτυξης έλαβε χώρα τους τελευταίους μήνες πριν την κυκλοφορία, μετά την αγορά από τη Microsoft. Παρ' όλα αυτά έκανε τόσα πολλά πράγματα σωστά, ώστε τόσα χρόνια μετά να παίζεται ευχάριστα, παρά τα θέματα που σωστά επισημαίνεις. Δεν μπορείς πεις το ίδιο για πολλά άλλα μεγάλα παιχνίδια της γενιάς και του είδους του.
Το Halo 2 πάλι, όπως αναφέρεις, έχει και αυτό προβληματική ανάπτυξη: παραήταν φιλόδοξο, με αποτέλεσμα περίπου 1/3 του παιχνιδιού να κοπεί ή να μεταφερθεί παραλλαγμένο ως το πρώτο μέρος του Halo 3. Πάντα σε συνδυασμό με εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Οι devs θα θυμούνται για πάντα το crunch του Halo 2.

Σου μένουν τρία Halo της Bungie ακόμη: το 3, το ODST και το Reach. Ανυπομονώ να ακούσω τη γνώμη σου για το ODST, που όπως είπες θα παίξεις για πρώτη φορά, αλλά και για τη διάθεσή σου μετά από πέντε απανωτά παιχνίδια Halo (και τι θα σημαίνει αυτό για τα ίδια τα παιχνίδια!)

[nooto]

Halo 2 (PC)

Τελειωσα και τον δευτερο τιτλο της σειρας στο Heroic οποτε ας πω καποια πραγματα. Σε γενικες γραμμες το παιχνιδι μου αρεσε πιο πολυ απο το 1, ειναι πολυ καλυτερη παραγωγη, ειναι πιο story driven, εδω εισαγεται ουσιαστικα το μεγαλυτερο κομματι της ιστοριας, εχει πολυ καλυτερο pacing απο το πρωτο με επιπεδα που δεν κρατανε αιωνες, εχει πολυ λιγοτερα εκνευριστικα σημεια (αν και υπαρχει και εδω αρκετο trial n error, πχ σημεια που ανοιγεις μια πορτα και σκανε 15 εχθροι χωρις καποια προειδοποιηση). Στα ανοιχτα του κομματια ειναι καποια τικ πιο γραμμικο σχεδιαστικα απο το CE, απο την αλλη ομως η σχεδιαστικη λογικη συνολικα ειναι πολυ καλυτερη και balanced, πχ δεν υπαρχουν τα ατελειωτα corridor levels του πρωτου. Επιπλεον δεν υπαρχει το backtracking του πρωτου και καθε επιπεδο ειναι ξεχωριστο. Γενικοτερα θα ελεγα οτι σαν παιχνιδι ειναι πολυ πιο polished και focused, δηλαδη ειναι καπως ξεκαθαρο του τι ηθελαν να κανουν σε αντιθεση με το πρωτο που πολλες φορες σου βγαζει οτι ηταν και καπως πειραματικος τιτλος. Το μονο αρνητικο που θα του προσαψω ειναι τα αρχικα levels με το Arbiter οπου πολεμας elites και ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβεις ποιος ειναι εχθρος και ποιος οχι (η μονη ενδειξη ειναι το χρωμα που εχει ο κερσορας του στοχου).

Στα του Anniversary, η δουλεια που εχουν κανει μου αρεσε πολυ (make over στα γραφικα, νεο take στο OST, και νεα cutschenes) αν και βρηκα το game καπως πιο σκοτεινο απο το OG (ειδικα στην περιπτωση του Arbiter που δεν υπαρχει ουτε φακος). Επισης μου αρεσε πολυ η προσθηκη των Terminals που προσφερουν επιπλεον story-εξηγησεις-lore και ειναι πολυ καλογυρισμενα και to the point, χωρις το pointless vagueness αυτων του πρωτου, που imo δεν βγαζουν κανενα νοημα. Να σημειωσω μονο οτι σαν τιτλος ειναι μαλλον ο πιο βαρυς του collection, για ανθρωπους με κανονικα pc δεν θα ειναι προβλημα υποθετω, στην δικη μου περιπτωση που επαιζα στο laptop, το παιχνιδι ηθελε να παιξω λιγο με τα settings προκειμενου να τρεξει smoothly (60fps κλπ).

Αυτα, επισης το χαρηκα παρα πολυ, κατ'εμε τιτλος πολυ ανωτερος του πρωτου (παροτι απο οσο ξερω περασε development hell), και να σημειωσω πριν κλεισω οτι η ερμηνεια του ηθοποιου που δινει την φωνη του στον Arbiter ειναι απλα απιστευτη και στεκεται πολυ καλα ακομα και σημερα. Συνεχεια οταν πιασω το 3!

Αυτό με την επική μουσική το επιβεβαιώνω ακόμα και στο Halo Infinite, όταν γίνει επική αδράξτε την ευκαιρία και ζήστε το γιατί αν χάσετε μπορεί να μην έχει το ίδιο feeling η μάχη. Θα ήταν υπέροχο αν ρωτούσαμε τον υπεύθυνο ανάπτυξης και έλεγε όχι δεν είναι bug, έτσι είναι σχεδιασμένο γιατί τις στιγμές πρέπει να τις ζούμε διότι δεν γυρνάνε πίσω 😄

Χαχαχαχαχα

[Ryu_gr]

nooto εύγε για ακόμα ένα ωραίο post! Αυτό με την επική μουσική το επιβεβαιώνω ακόμα και στο Halo Infinite, όταν γίνει επική αδράξτε την ευκαιρία και ζήστε το γιατί αν χάσετε μπορεί να μην έχει το ίδιο feeling η μάχη. Θα ήταν υπέροχο αν ρωτούσαμε τον υπεύθυνο ανάπτυξης και έλεγε όχι δεν είναι bug, έτσι είναι σχεδιασμένο γιατί τις στιγμές πρέπει να τις ζούμε διότι δεν γυρνάνε πίσω 😄

Επίσης όποιος πει ότι τους αρέσουν οι πίστες με τον Flood και δεν τις βγάζει από αγγαρεία θα πάρω τα βούνα! (Mαζί με video games του Kojima και ταινίες του Nolan για να μην τρελαθώ).

[nooto]

Halo CE (PC)

Οπως εγραψα και στον server, πηρα καινουργιο laptop που εν τελει μπορει και παιζει με καλη αποδοση καποια καπως πιο συγχρονα παιχνιδια, οποτε τσιμπησα διαφορα πραγματα απο το steam στο summer sale. Ενα απο αυτα ηταν η Masterchief Collection, οποτε ειπα να ξεκινησω το Halo CE και τελικα το τελειωσα μετα απο καποιες μερες στο Heroic. Εχω γραψει ουκ ολιγες φορες για το παιχνιδι τις εντυπωσεις μου, τοσο για το OG οσο και για την Anniversary Edition (που προσωπικα μου αρεσε αρτιστικα), οποτε θα πω καποια μικροπραγματα που παρατηρησα σε αυτο το playthrough, βλεποντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα.

Ο τιτλος ειναι αριστουργημα περιπου μεχρι τη μεση, απο κει και επειτα με την εισαγωγη των Flood καπου το ολο θεμα αρχιζει και παιρνει την κατηφορα. Τα επιπεδα κρατανε ΠΑΡΑ πολυ χωρις λογο, υπαρχουν σημεια που πιστευω πως υπαρχει απειρο respawning, το οποιο απλα σταματαει αν προχωρησεις λιγο παραπερα (κατι που δυστυχως παρατηρησα αργα, και φυσικα δεν θυμομουν ή δεν ειχα παρατηρησει τις προηγουμενες φορες), και επιπλεον το δευτερο μισο του παιχνιδιου ειναι backtracking σε ενα τμημα των επιπεδων του πρωτου μισου (κατι το οποιο επισης δεν θυμομουν να ειναι ετσι). Παραλληλα το 50% του τιτλου ειναι corridor shooter ουσιαστικα, με εσωτερικα κομματια που επαναλαμβανονται σε σημειο τρελας, αν και θα ηθελα να σημειωσω οτι ακομα και εκει, υπαρχει το κλασσικο sandbox της σειρας, και ειναι αξιοθαυμαστο πως καταφεραν να πετυχουν ωραιες αναμετρησεις σε τοσο κλειστα περιβαλλοντα. Επιπλεον, κατι το οποιο ηθελα να πω ειναι οτι υπαρχουν καποια insane difficulty spikes σε σημεια που δεν το περιμενεις γιατι μπορει να ειναι πολυ ννωρις (για παραδειγμα στη μεση του τριτου επιπεδου, που το παιχνιδι σε κλεινει σε ενα δωματιο και σου πεταει συνεχεια αορατους elites) και γενικοτερα η δυσκολια δεν θα ελεγα οτι εχει μια κλιμακωση αλλα πολλες φορες ειναι all over the place. Τελος, μου κανει εντυπωση το οτι η εισαγωγη των (επικων) μουσικων κομματιων ειναι καπως buggy, αλλες φορες μπαινουν οταν πρεπει, αλλες οχι, αλλες φορες σταμανε στη μεση, και ειναι ενα προβλημα που το θυμαμαι απο το OG ακομα και μου κανει εντυπωση πως δεν το εχουν φτιαξει μεχρι τωρα, δεδομενου οτι αυτη η συλλογη ειναι καπως on going project, με απειρες αλλαγες-patches εδω και εκει.

Αυτα σαν τα αρνητικα που παρατηρησα τωρα, παιζοντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα. Απο κει και περα η κεντρικη συνταγη ειναι αγεραστη, και το gameplay του παιχνιδιου ειναι απλα αθανατο και δεν νομιζω να παλιωσει ποτε. Στα συν η πραγματικα καταπληκτικη μουσικη επενδυση, η πολυ ξεχωριστη αισθητικη, και η ολη ατμοσφαιρα που ο τιτλος συνεχιζει και εχει μεχρι σημερα. Σε γενικες γραμμες το χαρηκα παρα πολυ. παρα τα οσα σημειωνω στην προηγουμενη παραγραφο. Συνεχιζω τωρα με το 2, που ειναι η πρωτη φορα που βλεπω το Anniversary mode (και εχουν κανει φανταστικη δουλεια και εκει), και θα γραψω εντυπωσεις οταν το τελειωσω με το καλο.

[sain't]

Portal 1 (NSW)
Με τη ευκαιρία της κυκλοφορίας στο σουιτς έπαιξα επιτέλους τα Portal. Το πρώτο μου έκανε φανταστική εντύπωση, κυρίως λόγω του κειμένου και του χαρακτήρα της GLaDOS. Είναι πολύ σύντομο παιχνίδι αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που το έπαιξα 2 φορές απανωτά, τη 2η φορά στο mode που είχε τα σχόλια των developers.

Portal 2 (NSW)
Το Portal 2 είναι το τέλειο sequel: επεκτείνει την ιστορία, τους χαρακτήρες και το γενικότερο concept και ξεφεύγει σε όλους τους τομείς. Τα puzzles με το gel και το γενικότερο vintage κομμάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα προτιμούσα να είναι μικρότερο σε διάρκεια πάντως γιατί με κούρασε.

Θα ασχοληθώ όμως και με το co-op σύντομα.

Shin Megami Tensei V Τo SMTV το τελείωσα με τα πολλά μετά από μια παύση μηνών και 100ωρες να μετράει το Save (στη πραγματικότητα ήταν παραπάνω).

Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα πιο μοντέρνο SMT, με βελτιώσεις "QOL" και 'open world" σχεδιασμό που το κάνουν πιο προσιτό σε όλους. Το βρήκα πολύ πιο εύκολο από το 3 και λιγότερο "σπαστικό". Παράλληλα θεωρώ πως είναι πολύ πιο αδιάφορο. Το gameplay loop της εξερεύνησης κάθε περιοχής είναι ευχάριστο και εθιστικό αλλά λόγω της επαναληψιμότητας μετά από κάποιο σημείο φαίνεται εξαιρετικά ανούσιο. Εξίσου ανούσιο είναι το σενάριο και οι χαρακτήρες. Σε γενικές γραμμές ενώ πολλές σχεδιαστικές επιλογές λειτουργούν "στο χαρτί", λείπει η ουσία και το ενδιαφέρον. Απόλαυσα κάποιες μάχες προς το τέλος όπως πχ ο Δίας αλλά η όλη εμπειρία μου φάνηκε εξαιρετικά κενή. Προτιμώ το SMT3.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origins (PS4)
Το συγκεκριμένο αρχικά μου φαινόταν αστείο αλλά τελικά κάτι με ιντριγκαρε και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Το ξεκίνησα στο hard και έφαγα άπειρο ξύλο οπότε το γύρισα στο normal και συνέχιζα να τρώω πολύ ξύλο λολ αλλά παλευοταν καλύτερα.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ το concept που είναι prequel του πρώτου Final Fantasy. Οι διάλογοι και οι χαρακτήρες είναι cringe ναι, αλλά το concept είναι πολύ ωραίο. Τώρα το gameplay είναι οκ, είναι της σχολής των Souls με την έννοια ότι κάθε εχθρός θέλει συγκεκριμένη προσέγγιση, αλλά δεν είναι τόσο "αυστηρής λογικής" και μοιάζει περισσότερο με mainstream action game που επιβραβεύει τα γρήγορα αντανακλαστικά και τις σωστές αποφάσεις σε επιλογή όπλων / combos / classes κλπ.

Σε γενικές γραμμές το διασκέδασα και δε το μετάνιωσα καθόλου που το έπαιξα αλλά οκ, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο.

[Ryu_gr]

Μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον χάρη σε σένα, διαφορετικά δεν θα το κοίταζα επειδή δεν κινούμαι συνήθως σε αυτό το είδος.

Αλλά ένα adventure αν σε κερδίσει και νιώσεις τον κόσμο του είναι δυνατή εμπειρία.

[Chief]

Disco Elysium (replay)

Το μυστήριο εξιχνίασης ενός φόνου, μα στην πραγματικότητα η ιστορία κατάρρευσης ενός ανθρώπου. Με απόσταση το δυνατότερο και το πιο παραβατικό κείμενο που έχω δει στο μέσο, που αποκτά ζωή με ένα ουσιώδες roleplaying. Λυπάμαι που είμαι ο μόνος από την κοινότητα που έχει ανακαλύψει αυτό το αριστούργημα.

[Chief]

Jedi: Fallen Order

Το παιχνίδι που με έβαλε στον κόσμο του Star Wars. Στρωτό gameplay εξερεύνησης και μάχης, που αποτελεί, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, μείγμα που δανείζεται σωστά στοιχεία, λέγοντας ταυτόχρονα μια καλή ιστορία με δυνατή κλιμάκωση. Δύο πράγματα το κρατούν πίσω: τα cosmetic rewards και το πολλές φορές ανούσιο backtracking.

[Chief]

Δυο παιχνίδια τα οποία δεν τέλειωσα αλλά τέλειωσα με αυτά, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Το Assassin's Creed: Odyssey είναι σαν μια μερίδα πατάτες σπέσιαλ (πατάτες τηγανητές με τυρί και μπέικον). Μια στις τόσες το σκουπίδι επιβάλλεται: το ήθελα πολύ και ήξερα τι ζητούσα από αυτό και πως μάλλον θα σιχαθώ τον εαυτό μου στην πορεία. Το τσίμπησα και επιβεβαιώθηκα. Περίπου στις 15 ώρες βαρέθηκα να κάνω την ίδια αποστολή ξανά και ξανά και αποφάσισα το όποιο μέλλον μου με αυτό το παιχνίδι να είναι απλά βόλτα στην πανέμορφη, αλλά κενή από οποιαδήποτε ουσία, Αρχαία Ελλάδα του.

Το Tunic φαίνεται ένα καλό παιχνίδι με ιδιαίτερο χαρακτήρα και γερές αναφορές σε old school φιλοσοφία. Απλώς η υπομονή μου είναι πολύ λίγη για τις απαιτήσεις του. Όποιος θεωρεί πως έχει κουράγιο να εξερευνήσει έναν κόσμο που δεν φοβάται να είναι όπως θέλει να είναι, ας του ρίξει μια ματιά.

[Enpsty]

Dusk
Καταπληκτικό FPS φόρος τιμής στα κλασικά Doom και Quake, φτιαγμένο από έναν dev. Υπέροχα low poly-pixelated γραφικά, φοβερό ost και κορυφαίο level design. Αν μου λέγατε είναι παιχνίδι της id από το παρελθόν θα το πίστευα.

[nooto]

Shadow of the Tomb Raider

Επαιξα το παιχνιδι σε PS5 και γενικα οσοι το δουν σε κονσολες νεας γενιας θα προτεινα το resolution mode που υποστηριζει (μετα απο ενα small update που εχει παρει ο τιτλος) ~4k αναλυσεις σε 60fps. Επισης διαλεξα την definitive edition που εχει περιπου 8 νεα tombs για exploration, που ειναι intergrated σαν side quests μεσα στο παιχνιδι.

Θα ξεκινησω λεγοντας οτι παιχνιδι ειναι πραγματικα πανεμορφο και ισως το μεγαλυτερο της survivor τριλογιας. Σε γενικες γραμμες το βρηκα πολυ καλο, εχει αρκετα νεα στοιχεια σε σχεση με τους προκατοχους του, και overall ηταν μια χορταστικη εμπειρια. Τωρα το βασικο προβλημα (για μενα τουλαχιστον) ειναι οτι υπαρχει μια στροφη προς το exploration και το puzzle solving που αποτελουν ισως το 90% της συνολικης διαρκειας, με μονο το 10% να ειναι μαχες και action set pieces. Αυτο το φερνει να ειναι πιο κοντα στα OG παιχνιδια της Core Design, και ισως το πιο Tomb Raider της νεας τριλογιας, απο την αλλη ομως δημιουργει προβληματα στο pacing και κανει το παιχνιδι ισως πιο βαρετο απο τα υπολοιπα. Παραλληλα η αναπτυξη της Lara αφορα κυριως σε battle abilities που ξεκλειδωνεις, τα οποια ωστοσο ειναι αχρηστα απο τη στιγμη που δεν υπαρχει αρκετο combat στον τιτλο ωστε να τα χρησιμοποιησεις.

Γενικα θα ελεγα οτι πηραν την κριτικη απο τους προηγουμενους τιτλους που ελεγαν οτι θελουν περισσοτερο exploration και tombs, και γιγαντωσαν αυτο το κομματι μεσα στο παιχνιδι, αλλα το εκαναν με τροπο που εν τελει το τελικο αποτελεσμα ειναι καπως unbalnced και με πολυ αργη ροη. Αυτος θεωρω οτι ειναι και ο λογος που σαν game ειναι λιγο polarizing καθως σε καποιους αρεσε πολυ αυτη η αλλαγη, αλλοι ωστοσο βρηκαν το παιχνιδι αρκετα πιο βαρετο. Εγω βρισκομαι ισως πιο κοντα στην δευτερη κατηγορια καθως παροτι οι ταφοι και τα puzzles ηταν παρα πολυ χορταστικα και ευρηματικα, το exploration εχει collectathlon στοιχεια τυπου Assassin's Creed, ενω και η δομη ειναι λιγο προβληματικη καθως σου δινονται 3 πολεις προς εξερευνηση (με την δευτερη να ειναι τεραστια), με side quest κλπ, που αν κατσεις και ασχοληθεις, το pacing του main story πληγωνεται σε μεγαλο βαθμο.

Σε οτι αφορα την ιστορια, την βρηκα καλη γενικα αλλα για μια ακομα φορα ο τροπος με τον οποιο λεγεται ειναι παντελως αδιαφορος, και μου κανει εντυπωση γιατι το παιχνιδι το εφτιαξε η Eidos Montreal. Σε καθε περιπτωση θα ελεγα οτι περασα καλα, αλλα δεν ξερω αν το παιχνιδι ειναι για ολους. Σιγουρα οσοι θα ηθελαν κατι πιο κοντα σε puzzle game design σε semi open world θα το δουν πολυ θετικα, απο την αλλη οσοι περιμενουν ενα παιχνιδι που ειναι παραλληλα και action και εχει αυτα τα εντυπωσιακα set pieces των προηγουμενων τιτλων, μαλλον θα απογοητευτουν.

Για να κλεισω, η τριλογια συνολικα μου αρεσε αλλα θα ελεγα οτι προσωπικα θεωρω πως η πορεια ηταν πτωτικη, και αυτο εχει να κανει και με το presentation του κεντρικου χαρακτηρα. Οταν τελειωνε το πρωτο παιχνιδι, εκανε setup οτι το κοριτσι που βλεπουμε θα γινει στους επομενους τιτλους η Lara Croft των προηγουμενων παιχνιδιων. Αυτο δεν εγινε realized σε κανεναν απο τους επομενους τιτλους, θεωρω οτι το story arc που εν τελει δινει η τριλογια ειναι μαλλον αδιαφορο, και τελος ο χαρακτηρας με τον οποιο καταληγουμε δεν ειναι η Lara Croft και δεν εχει κανενα κοινο στοιχειο με την Lara Croft. Αυτο που θελω να πω ειναι οτι και το Legend Trilogy ηταν soft reboot, αλλα δεν αλλαξε τα πραγματα τοσο πολυ ωστε να πεις οτι ο πρωταγωνιστης ειναι διαφορετικος. Για μενα ειναι λιγο χαμενη ευκαιρια το πως διαλεξαν να εξελιξουν την σειρα, και χαιρομαι που το κομματι αυτο κλεινει και θα παμε σε κατι καινουργιο στο μελλον

[straier]

Dragon Quest 8 (3DS με το mod που επαναφέρει την ορχηστρική μουσική)

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς που παίζω και τερματίζω. Ομολογώ πως είναι το πρώτο που είχε αρκετά καλό ρυθμό στην αρχή για να με κρατήσει να το συνεχίσω. Το ευχαριστήθηκα σε γενικές γραμμές αλλά αυτή η εμμονή με την παράδοση ώρες ώρες είναι κουραστική. Μιλάμε για παιχνίδι του PS2 βέβαια αλλά την ίδια εποχή βγήκαν και τα FF10-12. Η έκδοση του 3DS έχει δύο επιπλέον χαρακτήρες, Morrie και Red (αρκετά OP), ένα επιπλέον dungeon-boss gauntlet, ορατούς εχθρούς στο χάρτη και διάφορα μικρότερα tweaks εδώ κι εκεί. Επίσης έναν τερματισμό που τα φτιάχνεις με τη Jessica (που δε βγάζει κανέναν νόημα βέβαια ).

Τα γραφικά ήταν συμπαθητικά, νομίζω χάνουν αρκετά σε σχέση με την πρωτότυπη έκδοση μια που το cel-shaded στοιχείο δεν είναι τόσο έντονο. Το art δε με ξετρελαίνει (μεταξύ άλλων σχεδόν κανένα τέρας δεν μοιάζει επιβλητικό ή τρομακτικό) αλλά δεν είμαι fan του Toriyama ούτως ή άλλως.

Η μουσική αρκετά ωραία αλλά νομίζω θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και καλύτερο sound design (κάποιες φορές η μουσική καλύπτει τους διαλόγους). Οι φωνές στα αγγλικά που το έπαιξα ήταν ικανοποιητικές γενικά. Τα sound effects έχουν μια 8μπιτη αίσθηση που δεν είναι του γούστου μου αλλά καταλαβαίνω το λόγο που το έχουν κάνει.

Οι χαρακτήρες αρκετά ωραίοι αλλά με ενόχλησαν 2 πράγματα. Πως ο κεντρικός χαρακτήρας παραμένει μουγκός και πως από τη στιγμή που παίρνεις τους χαρακτήρες στο πάρτι σου δε συμμετέχουν ιδιαίτερα στα τεκταινόμενα. Πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως η χημεία του Yangus με το βασιλιά είναι πολύ ωραία δοσμένη. Μου έκανε (κακή) εντύπωση πάντως πως από τη μία το παιχνίδι είναι kid-friendly μέχρι αηδίας στην αισθητική του και συγχρόνως είναι γεμάτο cringe αστεία σχετικά με τις καμπύλες της Jessica (όπως και πολλές πανοπλίες της που της αλλάζουν εμφάνιση...), λες και το έγραψαν ογδοντάχρονοι παππούδες σε καφενείο.

Εν τέλει, νομίζω το πιο αδύναμο στοιχείο του είναι το σύστημα μάχης και ότι σχετίζεται με αυτό. Είναι κλασικό με γύρους και ο κάθε χαρακτήρας έχει πρόσβαση σε διαφορετικά skill trees που το καθένα κάνει focus σε κάτι διαφορετικό, ενώ υπάρχει και το tension που ουσιαστικά σου επιτρέπει να μαζέψεις δύναμη (από μία έως τέσσερις φορές) για να είναι πιο δυνατή η κίνηση στον επόμενο γύρο. Αυτό από μόνο του είναι ΟΚ. Το crafting επίσης ήταν μια χαρά, απλό και χρήσιμο. Το κακό είναι πως από ένα σημείο και μετά οι εχθροί δίνουν πενιχρά XP, gold και αβυσσαλέα item drop rates. Αν θες να προχωρήσεις θα πρέπει να ψάξεις metal slimes να κάνεις farming για να καταφέρεις να είσαι ένα αξιοπρεπές επίπεδο για την περιοχή που είσαι. Λεφτά ουσιαστικά εξαναγκάζεσαι επίσης να κάνεις farm μέσω του καζίνο (ευτυχώς από ένα σημείο και μετά αυτό είναι αρκετά γρήγορο). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για να κάνεις τις κανονικές μάχες και να φαίνονται τελείως χάσιμο χρόνου. Σε αυτή την έκδοση μπορείς σε κάποιο βαθμό να τις αποφύγεις αφού βλέπεις τους εχθρούς αλλά μπορώ να φανταστώ πόσο χειρότερο ήταν στην PS2 έκδοση. Επιπλέον, το παιχνίδι δεν έχει τρόπο να προσφέρει πρόκληση με έναν ενδιαφέροντα τρόπο και με κάποια ποικιλία. Ειδικά στο bonus dungeon ήταν παραπάνω από εμφανές αφού πρακτικά όλες οι μάχες ήταν το ίδιο πράγμα: overleveling και προσευχές στον RNGesus. Σχεδόν όλα τα bosses έχουν 2 με 3 actions το γύρο, μία κίνηση που ακυρώνει ΟΛΑ τα buffs ΟΛΟΥ του πάρτι και μία κίνηση που σε ρίχνει κάτω και δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις πέρα από το να κάνει miss...
Επίσης και η περιγραφή των skills και των αντικειμένων/εξοπλισμού θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Προφανώς ήταν αρκετά καλό και ευχάριστο κατά τα άλλα για να με κρατήσει να το τερματίσω αλλά αυτή η εμμονή σε κάποιες παρωχημένες σχεδιαστικές πρακτικές, προφανώς για να ευχαριστήσουν το φανατικό και κολλημένο κοινό στην Ιαπωνία, δε με βρίσκει σύμφωνο. Δύσκολα θα ξαναέπιανα άλλο παιχνίδι της σειράς, ίσως σε κάποια χρόνια από τώρα.

[Roronoa]

Death's Door

Πολυ καλο top down action adventure σε στυλ LoZ με επηρροες απο dark souls. Πολυ ευχαριστες και απολαυστικες μαχες με αρκετη προκληση και με ολιγον απο puzzles και εξερευνηση. Αν και δεν φτανει σε επιπεδα τα παιχνιδια zelda, και χωρις να κανει κατι που δεν εχουμε ξαναδει, καταφερνει να ειναι παρα πολυ ευχαριστο με αυτο το mix που εχει. Το design του παιχνιδιου ειναι παρα πολυ προσεγμενο με πολυ καλοσχεδιασμενους χαρτες, που "αποθηκευουν την προοδο του παικτη" με shortcuts αντι για συνεχως νεες περιοχες, προσφεροντας εναν ενοποιημενο κοσμο. Προσφερει σχετικα συχνα νεα mechanics ωστε να κραταει το ενδιαφερον αλλα δεν ειναι και ιδιαιτερα προτοτυπα.
Εχει παρα πολυ ωραια ατμοσφαιρα που αλλες φορες ειναι creepy και αλλες φορες σε εκπλησει με το χιουμορ του, πραγματικα το κανει να ξεχωριζει δινοντας του χαρακτηρα που δεν βλεπουμε συχνα.
Ακομα αξιζει να σημειωθει η πολυ ωραια μουσικη με μερικα εξαιρετικα κομματια που πραγματικα δενουν την ολη εμπειρια.
Μου πηρε 9 ωρες αλλα εχει περιεχομενο για μερικες ακομα για το true ending και το προτεινω ανεπιφυλακτα.

[nooto]

Resident Evil Revelations

Καταρχην να πω οτι επαιξα την PS4 εκδοση που τρεχει στα 1080/60, και οτι το παιχνιδι παροτι οκ δειχνει σχετικα την ηλικια του, πραγματικα ειναι απιστευτο που το OG hardware ηταν το 3DS. Ειναι overall παρα πολυ εντυπωσιακο και θα το εβαζα αναμεσα μαλλον οπτικα στο RE4 και στο RE5. O τιτλος τωρα εχει ενα στυλ που βρισκεται αναμεσα στο 4 και στο 5 σε οτι αφορα το gameplay αλλα παραλληλα εχει και αρκετα survival horror elements στα προτυπα των original παιχνιδιων. Στο μεγαλυτερο κομματι του διαδραματιζεται σε ενα πλοιο, που παιρνει το ρολο του Mansion ή του RPD κατ'αναλογια των πρωτων 2 παιχνιδιων, παροτι σχεδιαστικα ειναι πολυ απλοικοτερο. Απο κει και περα υπαρχουν διαφορα αλλα segments εκτος πλοιου, με ελεγχο διαφορετικων χαρακτηρων κλπ. Γενικα η ολη δομη βγαζει vibes απο τις animated RE movies, και σαν παιχνιδι προσφερει ενα ωραιο side story που κανει expand το ολο lore. Σε γενικες γραμμες περασα πολυ καλα, ειναι αρκετα καλοδουλεμενο και ευχαριστο, και σιγουρα οτι πρεπει για καποιον που ψαχνει κατι αναμεσα στις 2 προοπτικες που ειχε μεχρι τοτε η σειρα και ταυτοχρονα ειναι πιο old school σε σχεση με τα φανταστικα και πιο συγχρονα REmakes των 2 και 3. Αν το βρειτε σε χαμηλη τιμη τσιμπηστε το, εγω το πηρα μαζι με το Rev2 στα 15 ευρω στις εκπτωσεις που ειχε το store τα Χριστουγεννα, αλλα υποθετω οτι καπου εκει θα παιζει η τιμη των 2 αυτων παιχνιδιων γενικοτερα.

Μενει πλεον το Rev2, και θα γραψω εντυπωσεις και για αυτο οταν με το καλο το πιασω. Προς το παρον παιζω Returnal για το οποιο θα δωσω feedback καθως προχωραω. Αυτα!