I just finished

[Chief]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

[Sinclair]

Τέλος και το Jousant μετά από περίπου 4-5 ώρες. Πολύ όμορφη εμπειρία που μου θύμισε το Abzu.

Θεωρώ πως είναι πολύ ωραία εξέλιξη σε climbing μηχανισμούς. Επι της ουσίας το κάθε trigger (L2 και R2) αντιστοιχεί στο αριστερό και δεξί χέρι αντίστοιχα. Δουλεύει πάρα πολύ καλά σαν concept και θεωρώ πως υπήρχε δυνατότητα να το εξελίξουν ακομη περισσότερο ή ακόμη και να εφάρμοζαν κάτι τύπου Arcade / time trial. Υπάρχουν πχ sections που πρέπει να συγχρονίζεις τα άλματα σου με την κατεύθυνση του ανέμου τα οποία θα μπορούσαν να είναι πιο εκτεταμένα. Όπως και να έχει πέρασα πολύ καλά. Το μόνο μειονέκτημα σε αυτούς τους τίτλους ( όπως το δει κανείς βεβαίως ) είναι πως ενώ προσπαθούσα να ψάχνω κάθε γωνιά υπάρχουν collectibles που προωθούν το πολύ βασικό αλλά λειτουργικό story (χωρίς imo να γίνεται pretendo ) και κάποια τα έχασα οπότε θα πρέπει να ξαναπαίξω τα κεφάλαια. ( κάτι ευπρόσδεκτο βέβαια καθώς μου άρεσε το game)

Οπτικοακουστικά είναι πολύ όμορφο με πινελιές από Moebius στην παλέτα και το Art direction. Το OST και τα sound effects επίσης μου άρεσαν πάρα πολύ. Πολύ χαλαρωτικό και κατάλληλες εξάρσεις εκεί που έπρεπε.

Εδώ ένα σχόλιο σχετικά με το Pulse Elite headset. Ειναι πραγματικά πολύ ποιοτικά ακουστικά στο θέμα του ήχου. Από την άλλη η Sony «έκοψε» και πάλι στο θέμα του build quality… αυτό το «περίφημο»PS Link dongle χάνει πολύ συχνά επικοινωνία με το headset με αποτέλεσμα να τρως random disconnections ενώ τα δικά μου έχουν θέμα με την ένδειξη της μπαταρίας ( ενώ είναι 100% φορτισμένα η ένδειξη είναι λάθος πχ μπορεί να δείχνει 2 από τις 3 μπάρες) Μην τα προτιμήσετε σε καμμία περίπτωση , εγώ το μετάνιωσα. Εκτός κι αν με καποιο firmware update τα βελτιώσουν.

Πολύ καλό indie παιχνίδι λοιπόν , στα χνάρια των Abzu, Journey χαλαρωτικό για ήρεμα sessions.

[Sinclair]

Τέλος το Banishers μετά από περίπου 65 ώρες. Πολύ γεμάτη εμπειρία που παρά τα οποία στραβοπατήματα μου έμεινε και ομολογώ πως θα ήθελα να το ξαναπαίξω για να δω και τις διαφορετικές επιλογές και τον αντίκτυπό τους. Τελείωσα για την ιστορία με το

 

resurrection

ending.

Υπήρχαν σαφώς θεματάκια που για εμένα δεν αποτέλεσαν πρόβλημα στο να απολαύσω τον τίτλο. Να αναφέρω ωστόσο κάποια πράγματα που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσουν red flags. Καλώς η κακώς η ποικιλία των εχθρών είναι μικρή. Υπάρχουν τα specters που κάνουν possess διαφορα πτώματα αλλά δεν αλλάζει κάτι μετά περίπου τα μισά του παιχνιδιού. Ακόμη και τα mini bosses είναι κάπως πιο δύσκολες εκδόσεις των ίδιων εχθρών. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιοι elites/ scourges που αποτελούν παραλλαγή κάποιων story bosses. Στο κομμάτι των bosses θεωρώ πως το παιχνίδι πιάνει ταβάνι σε ένα συγκεκριμένο encounter στο Fort Jericho. Πολύ ωραία μάχη και αξιομνημόνευτη τόσο από άποψη μηχανισμών όσο και από setting.

Επίσης στα αρνητικά η θετικά ανάλογα με το πως θα το δει κανείς, σεναριακά το game τείνει να "δαιμονοποιεί" σχεδόν όλους του αρσενικούς χαρακτήρες ενώ υπαρχει μεγάλη συμπάθεια προς του θηλυκούς χαρακτήρες( επισης υπάρχουν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις και έχουν αποδοθεί πολυ όμορφα και οργανικά). Προσωπικά δεν με ενόχλησε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο που οι αναφορές πύκνωσαν ( πχ ακόμη ενας πατέρας που αποκληρωσε την κόρη του, 2ος 3ος σύζυγος που παλι σκοτωσε τη γυναίκα του* η τον σκότωσε αυτή έστω και από λάθος αλλά είχε δίκιο… μια nurse που ξέρει καλύτερα από τον ξεροκέφαλο χειρουργό, η φουρνάρισσα που βρήκε εναλλακτική για το αλεύρι από σιτάρι και την κατηγόρησαν , η κυνηγός που ήταν κορυφαία όλων αλλά την κατηγορούσαν- υπάρχει ένα pattern ) Ωστόσο υπήρχαν haunting cases , η ακόμη και story missions που υπήρχε απόλυτη αιτιολόγηση του τι συνέβαινε ενώ σε αλλά ήταν κάπως forced από ένα σημείο και μετά αγγίζοντας τα όρια του να σου κουνάει το δάχτυλο το game. Η τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ.
* στο κομμάτι αυτό βέβαια με αυτά που γίνονται / βλέπω καθήμερινα μπορω να πω πως αισθανομαι τουλάχιστον άβολα που η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.

Στο να προσπεράσει κανείς το κομμάτι αυτό ωστόσο βοηθάνε παρά πολύ οι ερμηνείες. Χωρίς πλακα για ακόμη μια φορά το voice acting σε όλους τους χαρακτήρες είναι κατάπληκτικο και συναγωνίζεται ευθέως ΑΑΑ παραγωγές.

Το σενάριο εν κατακλείδι μου άρεσε παρά πολύ. Το δίδυμο Antea / Red έγινε από τα αγαπημένα μου και θα ήθελα να δω και sequel ( κάτι που δεν θα συμβεί γιατί το παιχνίδι δεν πήγε καλα)

Στα του gameplay ειναι σαφείς οι επιρροές από το νέο God of War με την over the shoulder melee combat με τους indicators. ( εδώ να σημειώσω πως εγκατέστησα το God of War μήπως επιτέλους το ξεκινήσω σοβαρά κάποια στιγμή και έμεινα άναυδος με το ποσό όμορφο είναι- τεχνικά ειλικρινά μου φανηκε πιο όμορφο από το Banishers που ,θεωρητικα, είναι current gen τίτλος ) Το battle system στο normal που έπαιξα εγω είχε μια χαρά πρόκληση αλλά θα ήθελα να δω και το hard σε επόμενο playthrough. Η μόνη ένσταση πως σε σημεία οι εχθροί μπορούν να γίνουν damage sponges λόγω κάποιων forced περιορισμών ( σε side missions - πχ ένα trial μπορεί να απαιτεί να κανείς dmg μόνο post parry/ evade )

Ο κόσμος είναι ενοποιημένος που σημαίνει πως μπορείς να τρέξεις από το ένα κομμάτι του χάρτη στο άλλο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά side activities τα οποία επαναλαμβάνονται και είναι διασκορπισμένα στον χαρτη με τις αντίστοιχες ενδείξεις ( πχ cursed chests που πρέπει να ξεκλειδώσεις, στόχοι στο περιβάλλον που πρέπει να πετύχεις με το rifle, environmental puzzles που οδηγούν σε chests, nests με specters etc ) Από τα puzzles που αναφέρω υπάρχει μια κατηγορία που θεωρώ πως γίνεται κατάχρηση και κουράζει : ivy roots- όπου πρακτικά η Antea ως spellcaster αποκαλύπτει ένα core από ρίζες που μπλοκάρουν το δρόμο και ο Red με το rifle πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο να εντοπίσει και να χτυπήσει τα subcores πριν αναγεννηθούν. Σαν concept όπως είπα γίνεται κατάχρησή του γιατί πρέπει να κοιτάς επισταμένα το περιβάλλον για τα subcores ενώ παράλληλα τρέχεις σαν παλαβός να προλάβεις ( κάτι σαν time trial) Τα πιο challenging είναι προαιρετικά αλλά θεωρώ πως κάποιος θα θέλει να δει τα side missions οπότε αναγκαστικά θα έρθει αντιμέτωπος με τα συγκεκριμένα puzzles. Όπως και να έχει στο τέλος του playthrough έφτασα level 25 ( που νομίζω είναι το level cap αν δεν κάνω λάθος ?) και είχα ξεκλειδώσει όλο το skill tree και για τους δύο χαρακτήρες.

Τώρα όσον αφορά τα side missions , στην πλειονότητα τους είναι η εξέλιξη των haunting missions και από ότι είδα μεταβάλλονται ανάλογα με το outcome της haunting mission. Λίγο υπομονή ακόμη για να εξηγήσω ( ήδη το post γίνεται σεντόνι)
Ο Red και η Antea είναι Banishers και αναλαμβάνουν να εξορκίσουν το πνεύμα που στοιχειώνει κάποιον NPC. Πχ ένας NPC έκλεψε/ ξεγέλασε έναν φίλο του και όταν πέθανε το φάντασμα του τον στοιχειώνει. ( απλη εξήγηση ) Λύνεις την mission ( συνήθως εξερευνάς την περιοχή τύπου Witcher η Arkham και βρίσκεις στοιχεία) με έναν εκ των τριών επιλογών : κανείς banish το φάντασμα , κανείς ascend ( η πιο ας πούμε συμπονετική επιλογή ) η κανείς blame τον living NPC( κοινώς τον σκοτώνεις σαν ένοχο για ότι έγινε ) Φαίνεται όπως το περιγράφω αρκετά βασικό σαν σύστημα όμως οι επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο ( και απώτερο ) στον κόσμο και τους άλλους NPCs. αλλά και στο βασικό story που αφορά τους δυο ήρωες. Πχ εάν σκοτώσεις μια φιγούρα του camp που υποστηρίζει πχ τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών πιθανώς να δεις κάποιον NPC να σκοτώνεται και στη συνέχεια το haunting mission να έχει άλλο φάντασμα. ( με λίγα λόγια αλλάζουν τα haunting missions ) Επίσης το τι θα κανείς εχει αντίκτυπο στο side mission που ξεκλειδώνει μετα το τέλος του haunting mission. ( πχ εγώ βοήθησα τη γυναίκα του blacksmith και το mission ητνα να βρω υλικά για να μου κάνει forge ένα πιο καλό όπλο) Γενικα η Don’t Nod σε αυτό το κομμάτι με τις σχέσεις που αναπτυσσόνται και τις επίπτωσεις των επιλογών το έχει ήδη από το Vampyr ( σε αυτό βοήθησε σε πιο βασικό επίπεδο και το LiS) Και στο Vampyr όπως και εδώ σχεδόν κάθε NPC ήταν σημαντικός και η πλειονότητα των storylines άξιζαν.

Όσον αφορά το βασικό storyline δεν θέλω να κάνω spoiler γιατί θεωρώ πως είναι όμορφο να μην ξέρει κανείς τι και πως. Ακόμη και για κάτι που συμβαίνει πολύ νωρίς. Εμένα προσωπικά με έπιασε αδιάβαστο και με εκανε να είμαι περισσότερο engaged στο πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν είχα δει τίποτα παρά μόνο ένα trailer και οκ don’t nod και rpg ήταν instant buy για μένα ( launch day κιόλας για να στηρίξω )μετά το Vampyr.

Να αναφέρω και κάποια ακόμη αρνητικά όπως το memory leak που σε σημεία καταντάει απάλευτο με frame drops και κάνει το relοad μονόδρομο. Κυρίως συμβαίνει στις open περιοχές μετά από 30-40 λεπτα. Ίσως βελτιώθηκε με το πιο πρόσφατο patch. Επίσης το συμβάν που ανέφερα στο εισαγωγικό boss fight δεν ξανασυνεβη. Το OST αν και το βασικό theme μου άρεσε είναι απολύτως συνοδευτικό με κάποιες ambient νότες στην εξερεύνηση. Επίσης το battle system αν και λειτουργικό και σαφώς πιο προσεγμένο από το Vampyr μπορεί να καταντήσει μονότονο μετά από 20-30 ώρες καθότι δεν υπάρχει άλλο weapon πέραν των sword και rifle του Red και των spells της Antea. Το traversal επίσης θα χωρούσε βελτιώσης με ένα mini map και ίσως πιο καλά τοποθετημένα fast travel points. Επίσης μερικές αποστολές προς το τέλος ( ειδικά μια που πρέπει να βρεις κάποια items για μια τελετή) είναι ο ορισμός του fetch quest. Ισως φταίει πως προς το τέλος έπαιζα κουρασμένος αργά και εκανα 2-3 ωρών sessions που για εμένα είναι αρκετά μεγάλα με την καθημερινότητα μου και εξαντλήθηκα 😅

All in all γεμάτος τίτλος , έκπληξη της χρονιάς για μένα και ανετα θα το έβαζα 10αδα αν είχα παίξει τόσα games του 2024 :Ρ ( που οκ ρεαλιστής είμαι δεν το βλέπω) Άλλωστε ενα game των 50-60 ωρών όπως αυτό μου πήρε κοντά 1.5 μήνα. 😆

Επίσης όπως και στο Vampyr…πολλη μαυρίλα και απογοήτευση για την ανθρώπινη φύση. Στο να ελαφρύνουν κάπως το κλίμα ευτυχώς βοηθάνε και οι διάλογοι μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών που διακρίνονται από χιουμορ/ πειράγματα μερικές φορές και κάποια εύστοχα σχόλια.


Γεμάτο 8αρι.

[nooto]

Stellar Blade

Τελος ο τιτλος μετα απο 50 ωρες περιπου και επιλεγοντας το

 

τελος που πηγαινεις με την πλευρας του Adam

.

Για να το βγαλω απο τη μεση, στα αρνητικα του παιχνιδιου θα εβαζα κατα κυριο λογο το αρκετο backtracking που εχει (αν παει καποιος να ασχοληθει με το side περιεχομενο) και το περιεργο fast travel system (το οποιο ειναι ισως αχρειαστα περιοριστικο). Level design wise εχει διαφορα "γραμμικα" επιπεδα (τα οποια ομως εχουν αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις) και 2 ανοιχτες περιοχες οι οποιες ομως ειναι σε πανομοιοτυπο setting και μπορει καποιους να τους κουρασει (εμενα δεν με κουρασε να πω την αληθεια και αν παρω ολες τις περιοχες του παιχνιδιου μαζι εχει πολυ ποικιλια).

Απο κει και περα θεωρω οτι ο τιτλος ειναι εξαιρετικος, μου αρεσε παρα πολυ η μουσικη του, το story του ηταν αρκετα καλο και ενδιαφερον, η αισθητικη του επισης ηταν πολυ καλη, και ο σχεδιασμος των επιπεδων ειχε αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις δινοντας ωραια αισθηση εξερευνησης (με light platforming κλπ). Το highlight για μενα ηταν η μαχη, οπως εχω αναφερει και στο discord ειναι ενα combination souls-sekiro με character action που δεν νομιζω να εχει παρουσιασει καποιο αλλο παιχνιδι. Μου φανηκε πολυ φρεσκο approach και γενικα παντα ηθελα να δω κατι σε τετοιο στυλ (κατι που να συνδιαζει αυτα τα 2 subgenres). Επισης τελειο performance και bug free στο συνολο, το μονο που μου ετυχε ηταν κατι σαν memory leak που εριξε τα frames στα 40 η κατι τετοιο, και που μολις εκανα reset επανηλθε

Γενικα μια πολυ ευχαριστη εκπληξη, και πολυ ιδιαιτερη εμπειρια απο το συγκεκριμενο studio, οι φιλοι του ειδους το τσεκαρετε, ειδικα αν ψαχνετε για κατι διαφορετικο και φρεσκο με νεες ιδεες. Solid 8/10 απο μενα και περιμενω να δω το επομενο βημα της Shift Up (αλλα και αλλων κορεατικων studios που αποτι φαινεται εχουν πολυ ταλεντο).

[Sinclair]

Τέλος το Signalis. Όπως έγραψα και στο discord μεγάλη απογοήτευση. Πιθανώς ευθύνομαι κι εγώ γιατί είχα αρκετές προσδοκίες -γι' αυτό άλλωστε αγόρασα και τη physical day one. Είχε χαρακτηριστεί από πολλά sites, αλλά και reviewers που γενικά ταιριάζουν τα γούστα μας, ως "το επόμενο επίπεδο στο survival horror", "survival horror done right" και άλλα τέτοια όμορφα. Είχα βέβαια κάπως μετριασμένες προσδοκίες εν τέλει λόγω και των εντυπώσεων του nooto. Δεν είχα διαβάσει τόσο πολύ τα σχετικά με την πλοκή ( πέραν του σχολιασμού περί pretentious που κάπου με έζωσαν τα φίδια) αλλά κυρίως για το βαρετό gameplay.

Εν κατακλείδι, πολύ μέτριο παιχνίδι. Όσον αφορά τον τίτλο να αναφέρω πως έπαιξα στο survival mode, στο πιο πρόσφατο update το οποίο κάνει κάπως πιο εύκολο το inventory management καθώς σου επιτρέπει αντικείμενα όπως ο φακός και μια ακόμη συσκευή να τα έχεις σε extra slots ενώ αυξάνει τα διαθέσιμα για items slots σε 6. Τρέμω στην ιδέα πως ο τίτλος στην αρχική του κατάσταση με 5-6 slots για όλα τα αντικείμενα πήρε τόσο praise.
Υπάρχει μία παρανόηση από πολύ κόσμο όσον αφορά το είδος των "surival horror" games, που αφορά στο μέγεθος του inventory, στον χειρισμό και στα fixed camera angles. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση το πώς η over the shoulder camera που της έδωσε τρελό boost το Resident Evil 4 , συνδέθηκε με πιο action χαρακτήρα, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμμία περίπτωση. Υπάρχει η γενικευμένη αίσθηση πως οι τίτλοι του PSX είχαν αυτή την αίσθηση λόγω περιορισμένης ορατότητας, λόγω δύστροπου χειρισμού και aiming. Κάτι το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη δεν ισχύει απόλυτα. Σαφώς ήταν μια τάση της εποχής, η οποία όμως στους Resident Evil τίτλους εβρισκέ άριστη υλοποίηση. ΜΕ λίγα λόγια το level design ήταν χτισμένο γύρω από αυτούς τους περιορισμούς και το εγχείρημα λειτουργούσε άψογα- δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο Resident Evil Remake παιζεται ανετότατα και σήμερα. Επ' αυτού αν θέλετε το συζητάμε πιο αναλυτικά.

Γιατί λοιπόν όλο αυτό το κατεβατό? Μα γιατί το Signalis εφαρμόζοντας αποσπασματικά κάποιους από τους μηχανισμούς του Resident Evil( βάλτε και Silent Hill μέσα) αποτυγχάνει- κατά την άποψή μου πάντα. Το game είναι μία μίξη της top down view του Metal Gear Solid καθώς και της αισθητικής του με ένα σύστημα στόχευσης, κίνησης που επηρεάζεται από τους survival horror τίτλους του PSX. Το gameplay και το gunplay θα τα χαρακτήριζα αρκετά μέτρια προς κακά, καθώς το κάθε όπλο δεν έχει το απαιτούμενο feedback- πχ το revolver ή ακόμη και το flare gun που εξυπηρετεί και σαν grenade. Επίσης, θεωρώ, πως το survival mode το έκαναν απίστευτα challenging σε σχέση με τo normal ( έκανα reload save και άλλαξα τη δυσκολία και είναι μέρα με τη νύχτα ) Πολύ λιγότερα αντικείμενα, οι εχθροί κάνουν πολύ μεγάλο damage και έχω την αίσθηση πως και τα healing items δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά. Το μεγάλο αγκάθι για εμένα ήταν το backtracking... Πολύ trial and error, που οδηγεί σε backtracking λόγω και του περιορισμένου inventory. Πόσες φορές να το πούμε, όχι δεν είναι διασκεδαστικό να πηγαίνεις να αδειάσεις τo inventory σου στο crate από το τελευταίο save room που απέχει μια μεγάλη απόσταση, ή να έχεις περάσει ένα αρκετά frustrating section μόνο και μόνο για να δεις πως δεν μπορείς να πάρεις το key item αν δεν ξεφορτωθείς κάτι ( σημείωση: τα 4 από τα 6 items μπορεί να είναι όλα keys ) H να φτάνεις σε ένα puzzle που η επίλυση του θέλει ένα key item που έκανες store πριν από μισή ώρα. Συνεπώς έχει πολύ άσκοπο πέρα δώθε. Και σημειωτέον: το inventory έγινε expanded πλέον με το τελευταίο patch, ήταν ακόμη χειρότερο πριν. Oι εχθροί είναι απελπιστικά ίδιοι μεταξύ τους με μικρή ποικιλία, το hit detection και οι επιθέσεις τους είναι τελείως αναξιόπιστα όπως και το σύστημα στόχευσης... τον ίδιο ακριβώς εχθρό μια βολή από το χ όπλο μπορεί να τον ξαπλώσει ή να τον ξύσει απαλά - ποιο το νόημα να ρισκάρεις μένοντας όσο το δυνατόν ακίνητος και να στοχεύεις αν δεν είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα ? Υπάρχουν υποτίθεται κάποιες διαφορετικές περιοχές μεταξύ τους αλλά εμένα μου φάνηκαν όλες ίδιες. Επίσης όσο βαίνει προς το τέλος το backtracking και τα δωμάτια με frustrating enemy placement αυξάνονται- προσθέστε και τον παράγοντα σκοτάδι και τη χρήση του φακού που αμέσως κάνει alert όλους τους εχθρούς , συν κάποια σημεια με αόρατα συρματοπλέγματα που μόνο ο φακός αποκαλύπτει και μπορείτε να αντιληφθείτε που πάει το πράγμα ( που κακή ιδεά δεν τη λες και πάλι η υλοποίηση πάσχει) Τα bosses- αν μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει έτσι- είναι η κλασική συνταγή "ένα βασικό boss που επειδή είναι αρκετά βαρετό από μόνο του το εμπλουτίζουμε με εχθρούς που κανει summon" Η τελευταία μάχη ειδικά ήταν ακόμη και στο normal που την έπαιξα πολύ πολύ βαρετή και τράβαγε αχρείαστα σε διάρκεια.

Όσον αφορά την πλοκή δεν έχω να πω πολλά κολακευτικά... Εμένα η αισθητική μου άρεσε, όπως και τα θέματα του φασισμού/ ολοκληρωτισμού και της επιβολής σαφώς διακριτών ρόλων με περιορισμό στο ελάχιστο των αποκλίσεων από προαποφασισμένα πρότυπα δεδομένης και της μιλιταριστικής διαμόρφωσης της κοινωνίας. Εκεί που με έχασε τελείως ήταν οι σχέσεις των πρωταγωνιστών, κάποια diaries που ενώ νόμιζα πως καταλάβαινα τι έλεγαν μετά με άφηναν τελείως wtf οι εξελίξεις ( δλδ ο Adler ούτε που κατάλαβα τι κίνητρα είχε) Από την άλλη με το που είδα τίτλους τέλους έμεινα με ένα τεράστιο wtf? Άνοιξα plot analysis να δω τι έχασα

 

και οκ όταν διάβασα για κάτι που συνέβη στην Falke όταν πήγε στα mines και δεν επέστρεψε ποτέ η ίδια με τη θεωρία να είναι πως πήρε τις αναμνήσεις της Ariane κτλ απλώς το έκλεισα

Δεν με ενοχλεί η πλοκή να αφήνεται στον θεατή, αλλά εδώ πραγματικά τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Επίσης μπορώ να αναφερθώ και στο γιατί έχω τνη αίσθηση πως υπήρξε τέτοια ευνοϊκή μεταχείριση του τίτλου αλλά δεν θα επεκταθώ. Αυτή η σχέση πάντως αν και ήθελα κι εγώ να δω πως εξελίσσεται μέσα από files etc και πάλι έχει το χαρακτήρα του ημιτελούς

 

Ester με Ariane

ειδικά στο πώς το μεταχειρίστηκαν γιατί την πλευρά της Ester δεν την είδα καπου- μόνο έμμεσες αναφορές.

Κατανοώ κι εγώ πως είναι σίγουρα άξιο θαυμασμού πως φτιάχτηκε από δύο άτομα πρακτικά αλλά και πάλι δεν μπορώ με τα δικά μου κριτήρια να δικαιολογήσω τον χαμό που έγινε.
5-6/10 με υπερβολική επιείκεια.

[Sinclair]

Τέλος τα Nobody wants to Die και Τhe Medium.

Όσον αφορά το Nobody... Εντάξει walking sim/ adventure της σύγχρονης κοπής είναι που ουσιαστικά είναι αδύνατο να μην σημειώσεις πρόοδο, οπότε είναι τελείως story driven σαν εμπειρια με κάποιες επιλογές που από ότι είδα επηρεάζουν στο τέλος την εκβαση της ιστορίας ( εγώ ας πούμε πήρα το good ending) Το κακό είναι πως από ότι είδα δεν μπορεις να κάνεις reload το save παρά μόνο αν το έχεις μεταφέρει σε usb stick πριν από το συγκεκριμένο κομβικό σημείο. Βέβαια αξίζει να το δει κανείς όπως και να έχει γιατί πραγματικά το όλο premise της αθανασίας και το lore που έχουν χτίσει γύρω από αυτό σε ένα film noire inspired sci fi setting που δεν απέχει πολύ από την αισθητική του Blade Runner- αλλά από μια πιο εντονη 30-50s αισθητική. Οι μπαγάσηδες μέχρι και με παρακολούθηση παλιού film ξεκινούν το game. Σε σημεία νόμιζα πως θα ξεπηδήσουν από καμμία γωνία ο Glenn Ford και η Rita Hayworth. Επίσης το voice acting είναι καταπληκτικό. Το OST όχι κάτι φοβερό σίγουρα επαρκές με τις εξάρσεις και υφέσεις ανάλογα τα τεκταινόμενα.
Δεν θέλω να γράψω πολλά για το όλο setting γιατί αξίζει κανείς να ανακαλύψει το lore και το πώς έχουν διαχειριστεί το θέμα της αθανασίας- κάτι που για μένα δεδομένων και των άμεσων σχολίων για τον καπιταλισμό έχει βρει στόχο και άνετα θα μπορούσε να αποτελεί πραγματικότητα.
Από εκεί και πέρα όπως είπα είναι σύγχρονο adventure, visual novel τύπου game με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αν θέλετε κάτι χαλαρό gameplay wise που όμως θα απολαύσετε σαν εμπειρία γθα 5-6 ώρες το συνιστώ.

[straier]

Νομίζω κι εγώ στο ίδιο μήκος κύματος είμαι με κάποιες ενστάσεις. Εντυπωσιακές οι 250 ώρες, παίζει να πέρασες κι εμένα που φημίζομαι για το πόσο γρήγορα τερματίζω παιχνίδια.
Για το χειρισμό δεν έχω να πω κάτι, πέρα από το ότι στις κονσόλες ήταν εξαιρετικός.
Προσωπικά η ιστορία μου άρεσε πολύ, σε συνδυασμό με το lore πάντα, και η Αλόη μου άρεσε πολύ σαν χαρακτήρας. Σίγουρα το κομμάτι του παρελθόντος είναι πολύ ενδιαφέρον και μου έχει μείνει πολύ περισσότερο και το παρόν ήταν το όχημα για να μάθεις τι έγινε στο παρελθόν.

 

Ειδικά ο Ted Faro είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και μπορώ να φανταστώ σημερινούς μεγιστάνες με το ίδιο επίπεδο αλαζονείας.

Για την Assassin's Creed δομή έχεις δίκιο, γι'αυτό και γενικά δεν παίζω open world games, όμως βρήκα πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν σχετικά μαζεμένο και δεν ενοχλούσε τόσο.
Αν σου φάνηκε πανέμορφο το Horizon πρέπει να δεις το Elden Ring. Είναι ίσως από τα ομορφότερα παιχνίδια που έχουν βγει ποτέ και μάλλον το καλύτερο open world παιχνίδι όλων των εποχών που δεν έχει τα προβλήματα των Assassin's Creed γιατί λειτουργεί με τελείως διαφορετική λογική.

[Titus]

Ωωωωω ο Burai έγινε πατέρας!

Το Frozen Wilds βελτιώνει σημαντικά το παιχνίδι και είναι η καλύτερα δουλεμένη περιοχή με διαφορά, ενώ και το σενάριό του είναι συμπαθέστατο. Θα χορτάσεις πρόκληση και μάχες, ακόμα και με τερματισμένο χαρακτήρα έπρεπε να προσέχω. Πολύ ωραία challenges, πανέμορφα άγρια χιονισμένα τοπία, καλύτερο σενάριο και αποστολές αλλά μην περιμένεις θαύματα. Προσωπικά στο συνιστώ ακόμα και τώρα.

Τα AC δεν τα χώνεψα ποτέ σα νοοτροπία gameplay οπότε το παράπονο είναι προσωπικό. Σε αντιδιαστολή με άλλα open world, αν ο developer δεν έχει προνοήσει να βάλει "κάτι" στο χάρτη για να ανταμείψει τον παίκτη που ασχολήθηκε, έχεις χάσει το χρόνο σου. Θυμάμαι στο GTA San Andreas να χαζεύω στο χάρτη με τις ώρες, να πηγαίνω στου διαόλου το κέρατο και να βρίσκω μια λεπτομέρεια, ένα tag, ένα πιστολάκι, ένα κάτι. Εδώ έβρισκα είτε το τίποτα (τα λουλούδια δεν πιάνονται) είτε ένα κτίριο που θα επέστρεφα μετά γιατί θα είχε αποστολή. Έχασα ΠΟΛΥ χρόνο έτσι, ξαναγυρνώντας σε περιοχές που είχα παίξει πολύ ξύλο για το τίποτα. Είναι ένας συνδυασμός τροχιοδρομημένου και ψυχαναγκαστικού που μου τη δίνει. Για το stealth έχεις δίκιο, άπειρες φορές τα ρομπότ έμπαιναν στον ίδιο θάμνο σχεδόν ακουμπώντας με και δεν καταλάβαιναν τίποτα.

Το Forbidden West έχω ακούσει κι εγώ ότι έχει τα ίδια θετικά και τα ίδια αρνητικά με το Zero Dawn, οπότε θα περιμένω να μπει σε γερή έκπτωση στο GOG. Χρειάζομαι και αποτοξίνωση μετά από τόσο πίου πίου με το τόξο.

[Sinclair]

Συγκίνηση να διαβάζουμε ποστ Τίτου εν έτει 2024

Δεν διαφωνώ επί της ουσίας κάπου με μόνη ίσως εξαίρεση το σενάριο που εμένα μου είχε αρέσει. Από την άλλη δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα πράγματα πλέον γιατί πάνε και 6 χρόνια από όταν τελείωσα τον τίτλο νομίζω. Με το expansion δεν ασχολήθηκα ποτέ αν και νομίζω είχα την complete edition. ( one of these days- ήθελα να το πάω στο καπάκι αλλά νομίζω είχα καεί ή είχα πάλι δουλειά συν τότε νέος πατέρας)

Το Assassin's Creed collectathon σαν λογική δεν με χάλασε ιδιαίτερα αν και σαφώς υπάρχει. Με το sequel δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ στο άμεσο μελλον, γιατί από ότι διαβάζω είναι ουσιαστικά more of the same. Από την άλλη πλευρά το να κυνηγάς dinobots ( απίστευτος ο σχεδιασμός), το flow της μάχης με χρήση από παγίδες ανάλογα και με το είδος του εχθρού, ήταν η κορυφή του game. Αν θυμάμαι καλά με είχε χαλάσει το πολύ basic stealth vs humans gameplay και η melee μάχη που οκ δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο- το ζουμί ήταν στο τόξο κτλ. Με κάθε επιφύλαξη πανε και χρόνια και η μνήμη φθίνει

[Titus]

Ξόδεψα 250 ώρες στο Horizon: Zero Dawn. Ναι, ούτε καν το Forbidden West, είμαι τόσο εκτός εποχής. Ευτυχής σύμπτωση το ότι ο από πάνω γνωστός και μη εξαιρετέος κύριος Burai_Fighter έχει την Aloy για avatar.

Ξεκινάω από τα θετικά.

Από τους ομορφότερους, αν όχι ο ομορφότερος, κόσμος και χάρτης που έχω δει σε video game. Ξόδεψα πολλές ώρες απλά να εξερευνώ, να βλέπω τοπία, να βρίσκω περάσματα, να βλέπω το περιβάλλον να εναλάσσεται και να χαζεύω τα ψιλοβελονιά γραφικά του παιχνιδιού σε HDR. Μορφολογικά, ο χάρτης είναι πολύ καλά φτιαγμένος και προσφέρεται για εξερεύνηση. Μου άρεσε περισσότερο από του Skyrim, πχ, ενώ και η χρωματική παλέτα ήταν ιδανική. Όταν περπατούσες σε έρημο έσκαγες, όταν ήσουν στα Frozen Wilds πάγωνες, όταν ήσουν στη ζούγκλα κοιτούσες παντού γύρω σου, όταν ανέβαινες σε ύψωμα σου κοβόταν η ανάσα. Υπέροχη αίσθηση κόσμου και περιβάλλοντος γενικά. Εξαιρετικό animation, φωτισμοί, μοντέλα κλπ. Αφήνω έναν αστερίσκο εδώ όμως.

Το δεύτερο σημαντικότερο στοιχείο είναι η μάχη (πρώτο playthrough στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας, Nightmare νομίζω). Στην αρχή μου έσπασε τα νεύρα γιατί έπρεπε να μάθω πιάνο στο πληκτρολόγιο και το παιχνίδι δε σου εξηγεί πολύ καλά κάποια πράγματα, τελείως κονσολέ χειρισμός και μενού και κάποια πράγματα έπρεπε να είχαν αποδοθεί διαφορετικά. Καταλαβαίνω, πχ, γιατί έχεις πολλαπλά τόξα αλλά όχι γιατί δε μπορείς να βάλεις βέλη από το ένα στο άλλο, μου φάνηκε τελείως τεχνητό. Όταν συνήθισα τις ιδιοτροπίες, και μπήκα στη λογική να στοχεύω τα ευαίσθητα σημεία, το παιχνίδι άλλαξε. Εναλλαγές, τακτικές, πάνω από όλα skill-based μάχη με κάποιες εκπλήξεις και περιπλοκές, απαιτητική αλλά δίκαιη καμπύλη εκμάθησης και κυρίως ποικιλία και έξυπνες ιδέες. Εξακολουθούσα να χαίρομαι τη μάχη ακόμα και όταν είχα γίνει μπουρί, ενώ το expansion έκανε εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο πρόκλησης. Από εμένα πολλά μπράβο, το χάρηκα.

Τρίτο θετικό σημείο, το σεναριακό υπόβαθρο του κόσμου. Διαχωρίζω τη σεναριακή πλοκή, το "τώρα", από το σεναριακή βάση, το "τότε". Είναι μεγάλη μαγκιά των σεναριογράφων το ότι βρήκαν έναν πειστικό και αληθοφανή τρόπο να εξηγήσουν ένα technobarbarian σκηνικό με ζωόμορφα ρομπότ να αλωνίζουν ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, και μάλιστα κάνοντας ένα εύστοχο - με κάποιες ευκολίες και αφέλειες - σχόλιο στην οίηση και ύβρι της τεχνολογίας, των συνεπειών της υπερβολικής εξάρτησης από αυτή καθώς και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της ανθρωπότητας. Η ειρωνία είναι πως το σενάριο και τα σχόλιά του είναι πιο επίκαιρα σήμερα παρά όταν κυκλοφόρησε το παιχνίδι. Θα μπορούσα να το περιγράψω σα "bug στα Windows καταστρέφει τον κόσμο και σούπερ επιστήμονας με τους βοηθούς της προλαβαίνει να κάνει upload το patch", αλλά θα ήταν πολύ άδικο, παρά τις κάποιες ευκολίες που ανέφερα. Ένιωθες το δέος και το βάρος του κόσμου όταν έμπαινες σε αρχαίες εγκαταστάσεις

Τώρα, τα αρνητικά.

Εδώ έρχεται ο αστερίσκος. Χρειαζόταν ΤΟΣΟ Assassins Creed στο gameplay και στον κόσμο? Χρειαζόταν να σε βάζει ΤΟΣΟ σε ράγες σχετικά με το τι μπορείς να κάνεις στον κόσμο? Να έχει collectathlons, συγκεκριμένες περιοχές για σκαρφάλωμα, campsites, να κάνουν τόσο μπαμ τα σημεία που μετά θα είχε quest, να είναι ΤΟΣΟ καλουπωμένο? Δε λέω, προσπάθησαν να το εμπλουτίσουν λίγο, αλλά η όλη αίσθηση του gameplay ήταν ένα Assassins Creed, που έχει κουράσει αφόρητα. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολύ ωραίος κόσμος που όταν και όπου οι developers έχουν αποφασίσει ότι δε μπορείς ή δεν έχει κάτι να κάνεις δεν υπάρχει ενδιαφέρον ή κίνητρο.

Επίσης, η πλοκή δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι ουσιαστικά δύο παράλληλες αφηγήσεις, το υπόβαθρο του παρελθόντος και η πλοκή στο σήμερα. Μεγάλη μαγκιά των σεναριογράφων που τις ενώνουν με αυτό τον τρόπο, αλλά ως εκεί. Το υπόβαθρο είναι ΠΟΛΥ πιο ενδιαφέρον από την πλοκή, η οποία είναι σχετικά συνηθισμένη αν αφαιρέσει κανείς το Sylens και τη σύνδεση της Aloy με το παρελθόν. Η Aloy σα χαρακτήρας, για εμένα προσωπικά, είναι χαμένη ευκαιρία. Ενώ μπορούσαν να παίξουν πολύ με τη θέση της σαν εξόριστη, πρώην απομονωμένη, νυν σωτήρα, μπερδεμένη, αποφασισμένη, ώριμη ή οτιδήποτε άλλο, περνάνε τα πάντα στο ντούκου. Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες ατάκες της αλλά ως εκεί, ενώ και ο πανταχού παρών σαρκασμός και αυθάδειά της δεν περνάνε πάντα ωραία - ώρες ώρες θες να τη βάλει κάποιος στη θέση της. Αναγνωρίζω όμως ότι είναι πανέμορφη και δε βαρέθηκα στιγμή να την κοιτάω. Η εξέλιξη είναι ώρες ώρες για πλάκα, όπως πχ ο βασιλιάς που την πέφτει ξερά στην Aloy αφού θάψει την πρώην του (ε???). Σε όλα αυτά έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης οι υποαποστολές, που είναι μετριότατες σαν υλοποίηση, κοινότοπες και δεν αναδεικνύουν επαρκώς ούτε τον κόσμο ούτε τους χαρακτήρες. Με εξαίρεση το Frozen Wilds, η μόνη του main game που μου έμεινε ήταν αυτή του σαμάνου που και πάλι ένα fetch quest ήταν.

Μερικά αρνητικά ακόμα - η τελική μάχη ήταν της πλάκας, η διάρκεια ίσως ήταν λίγο μεγάλη (από την άλλη πλευρά έφαγα ΠΟΛΛΗ ώρα περπατώντας και ψάχνοντας), ο χειρισμός μου φάνηκε άβολος και ήταν εύκολο να χάσεις χρόνο σε περιοχές που θα επισκεπτόσουν πάλι μετά (και θα είχαν κάτι να κάνεις).

[Sinclair]

Ratchet and Clank Remake.

Η αλήθεια είναι πως το τελείωσα κάπως μουδιασμένος. Σίγουρα πολύ όμορφος τεχνικός τομέας, μάλιστα προς έκπληξη μου υπήρχε και update για το PS5 ( ο τίτλος είναι του 2016 αν δεν κάνω λάθος) αλλά στα του gameplay... Είναι ακόμη ένα Ratchet and Clank. Έχω τελειώσει το Size Matters κα αν θυμάμαι καλά το πρώτο και το δεύτερο (?) στο PS2. Επί της ουσίας περισσότερο shooter παρά platformer, σίγουρα ευφάνταστα ορισμένα όπλα( πχ groovitron, pixelizer) αλλά το collectathon για να ξεκλειδώσεις κάποια abilities του οπλοστασίου καθώς και η απαίτηση να κάνεις farm εχθρούς προκειμένου να ξεκλειδώσεις το επόμενο ability grid/ κανεις level με κούρασε. Φυσικά αυτό είχε ως αποτέλεσμα το τελικό boss να είναι τουλάχιστον αστείο όσον αφορά την πρόκληση.
Τα puzzle segments με τον Clank δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το Secret Agent Clank στο PSP μου άρεσε πολύ περισσότερο- ή εστω έτσι το θυμάμαι.( γενικά ωραίες εποχές με Agent Clank και Daxter- πολύ τίμια και καλά παιχνίδια και τα δύο )
Επίσης θα ήθελα να τονίσω πως το ξεκίνησα στο hard αλλά από ένα σημείο και έπειτα οι bullet sponge εχθροί και το περίεργο hit detection με έκαναν να το βάλω στο normal γιατί δεν το διασκέδαζα καθόλου. Στο normal btw θεωρώ πως η δυσκολία ακόμη και στα racing τμήματα είναι όπως πρέπει.
Σεναριακά θυμόμουν του PS2 κάπως πιο αστείο και ίσως πιο διασκεδαστικό, αλλά εδώ παίζουν πιθανώς ρόλο και τα nostalgia glasses ( αν και όταν το έπαιξα στα mid 00s ημουν φοιτητής) Βέβαια το αυτό ισχύει και για το Jak II που το λάτρεψα τότε. Στα του σεναρίου από ότι κατάλαβα/ διάβασα είναι tie in με την ταινια που είχε κυκλοφορήσει. Εδώ ένα missed opportunity από Sony καθώς θα το ήθελα μεταγλωττισμένο στα ελληνικά ( το ίδιο και ο γιος που όσο έχει δει Medievil και Sackboy του άρεσαν)
Γενικά οκ τίτλος για μένα η μπίλια κάθεται στο 6/10 με επιείκεια. Δεν κάνει κάτι λάθος, παίζει by the book.
Επίσης για κάποιο λόγο θυμάμαι το soundtrack πιο αξιόλογο. Εδώ δεν μου έμεινε τίποτα απολύτως.

[nooto]

Signalis

Signalis λοιπον, ενας τιτλος που βρισκεται σε ενα απο τα αγαπημενα μου ειδη, με ενα τυπο gameplay που προσωπικα ακομα μου αρεσει, και με μια κατευθυνση που για μενα δεν εχει γερασει και που συνεχιζει και μου φαινεται ενδιαφερουσα (να θυμισω οτι πριν 1.5 χρονο τελειωσα ολα τα κλασσικα RE ξανα και οι εντυπωσεις που ηταν οι καλυτερες ακομα και σημερα). Το παιχνιδι το επαιξα στο Survival κατευθειαν, μου πηρε κοντα στις 15 ωρες, και το τελος που ειδα ηταν το Promise. Να πω εδω οτι το game εχει φτιαχτει απο 2 μονο ατομα (Γερμανους αν δεν κανω λαθος), και το development κρατησε 8 χρονια, οποτε μιλαμε ξεκαθαρα για ενα passion project και αυτο μπορεις να το διαπιστωσεις παιζοντας το.

Στα θετικα, ο τιτλος δανείζεται και παρουσιαζει στοιχεια απο ενα σωρο παιχνιδια της 10ετιας του 90 (gameplay RE, σεναριακα στοιχεια-art-horror approach απο SH, δομικα στοιχεια και στησιμο καμερας απο MGS), και εχει φυσικα και ενα σωρο αναφορες σε μια πληθωρα απο κλασσικες ταινιες thriler (the shining κοκ), αισθητικη απο retro futuristic ρευματα (Alien), αλλα και πολλες επιρροες απο κλασσικα scifi anime εργα (Ghost in the Shell). Αυτο σημαινει οτι οι φιλοι των θεματικων horror-scifi καθως και retro fans του συγκεκριμενου ειδους θα νιωσουν σαν το σπιτι τους και γενικα θα χαρουν πολυ δεδομενου οτι προκειται για μια νεα κυκλοφορια σε ενα ειδος που επι του πρακτεου (σε οτι αφορα τη συγκεκριμενη δομη και με τους συγκεκριμενους μηχανισμους) ειναι νεκρο. Τελος η ιστορια του εχει ενδιαφερον και εχει πολλα πραγματα να δει καποιος σε περιπτωση που θελησει να ασχοληθει και το ψαξει καπως παραπανω. Στα hightligts θα βαλω και την μουσικη (παροτι δεν υπαρχουν πολλα κομματια), αλλα και τη γενικη ατμοσφαιρα.

Παμε τωρα στα αρνητικα:

1) Το παιχνιδι δεν μπορει να συγκριθει imo με τους τιτλους της 10ετιας του 90 σε επιπεδο presentation και δυστυχως το budget του φαινεται οτι ηταν παρα πολυ μικρο. Στα 3 κεφαλαια που παρεχει, οι περιοχες ειναι πολυ πανομοιοτυπες και τα δωματια σχεδον ιδια μεταξυ τους. Το ιδιο ισχυει και για του εχθρους οι οποιοι επισης δεν παρουσιαζουν καποια ποικιλια. Ως εκ τουτου, παροτι τις πρωτες 1-2 ωρες θα νιωσετε πολυ ωραια με το παιχνιδι, θα εχετε παραλληλα δει και το τι περιπου εχει να προσφερει και απο κει και επειτα ξεκινα μια κατηφορα επαναληψης κατα την αποψη μου. Αυτο ισχυει ακομα και για τα horror sequences, δεν υπαρχει καμια απολυτως εκπληξη απο ενα σημειο και μετα (και χρησιμοποιουνται καθολη τη διαρκεια του παιχνιδιου τα ιδια 1-2 sound effects προκειμενου να υπαρχει ενα tension, το οποιο tension φυσικα παυει να υπαρχει λογω της ολης επαναληψης και η περιηγηση ανα τα δωματια γινεται ρουτινα).

Να πω επισης οτι το γεγονος πως το inventory εχει μονο 5 θεσεις, δημιουργει ενα απειρο backtracking λογω του πως και που ειναι τοποθετημενα τα αντικειμενα που βρισκεις.

2) Gameplay-wise θωρω οτι υπηρχαν προβληματα και περιεργες επιλογες που εκαναν το παιχνιδι δυσάρεστο για μενα. Παραδειγματα ειναι α) το συστημα στοχευσης που δεν λειτουργει σωστα, β) το γεγονος οτι οταν πας σε ενα αντικειμενο και πας να το παρεις, εμφανιζεται το κειμενο της περιγραφης του αλλα ο χρονος δεν σταματαει, οποτε αν υπαρχουν εχθροι εκει γυρω απλα σε χτυπανε χωρις να μπορεις να κανεις κατι, γ) το οτι πολλα commands οπως το ανοιγμα μιας πορτας δεν δουλευουν παντα και χρειαζεται να κανεις repositioning προκειμενου να τα πραγματοποιησεις, δ) το οτι υπαρχει ενα randomness καθε φορα που μπαινεις σε ενα δωματιο σε οτι αφορα το positioning των εχθρων, και μπορεις να πεφτεις πανω τους καποιες φορες χωρις να μπορεις να κανεις κατι για να το αποφυγεις, κοκ. Ολα αυτα δυστυχως ειναι πραγματα που με ενοχλησαν γιατι εχανα πολλες φορες λογω σχεδιασμου και οχι καποιου προσωπικου λαθους.

3) Το story παροτι εχει ενδιαφερον, κοπιαρει παρα πολυ πραγματα απο το Silent Hill (σκηνες και events) καθως και απο αλλα παιχνιδια. Παροτι εχει πολλα πραγματα δικα του να πει, προσωπικα με ενοχλησε γιατι πολλα στοιχεια του story δεν ηταν references, ηταν αντιγραφη ιδεων. Επιπλεον η σκηνοθεσια ειναι κλασσικου ευρωπαικου τυπου με ακατασχετες σκηνες που δεν εχουν σχεση μεταξυ τους να παρουσιαζονται ως κολαζ σε διαφορα σημεια ετσι ωστε η αφηγηση να εχει μια μη γραμμικη ροη και ο παικτης να λυσει μονος του το puzzle βαζοντας τα πραγματα σε μια σειρα. Απο την μια δεν ειμαι κατα αυτης της τεχνικης, απο την αλλη ομως εχει καταντησει να ειναι mainstream και trendy τροπος για να παρουσιασεις κατι αποψατο ακομα και αν δεν εχεις κατι να πεις απαραιτητα. Στην περιπτωση του Signalis δεν ξερω κατα ποσο ισχυει αυτο ή οχι, αλλα οπως και να εχει δεν ειμαι ιδιαιτερος fan αυτου του approach.

Αυτα σε γενικες γραμμες. Δεν θα ελεγα οτι το παιχνιδι δεν μου αρεσε καθολου, αλλα απο την αλλη θεωρω οτι πηρε πολυ παραπανω praise αποτι επρεπε, επειδη ειναι indie, επειδη παρουσιαζει κατι σε ενα ειδος που μηχανικα δεν στηριζεται πλεον, και επειδη εχει ενας ειδος αφηγησης που απο πολλους θεωρειται οτι ειναι too alternative για το AAA industry, αλλα προσωπικα μου φαινεται too mainstream και το εχουμε δει σε παρα πολλα "αποψατα" εργα (με ουσια ή οχι). Αν ειστε φιλοι του ειδους θα ελεγα να του ριξετε μια ματια, το ιδιο αν ψαχνετε μια ιστορια σε ενα τετοιο setting, αλλα μην περιμενετε οτι 100% θα σας αρεσει, εξαρταται απο πολλους παραγοντες. Αρχικα θα εβαζα χαμηλοτερο βαθμο, αλλα δεδομενου οτι μπορεις να δεις οτι ειναι passion project παιζοντας το, και οτι καποια απο τα αρνητικα που σημειωσα εχουν να κανουν με το προσωπικο μου γουστο, εν τελει θα του βαλω ενα 6/10.

[Chief]

Metroid Prime Remastered

Όχι μόνο το Metroid Prime αποτέλεσε την ιδανική μετάβαση της σειράς στις τρεις διαστάσεις, κλείνοντας άξια την τριλογία της Nintendo που ξεκίνησε με το Super Mario 64 και συνέχισε με το Ocarina of Time, αλλά παραμένει τόσα χρόνια μετά ο καθαρότερος εκπρόσωπος της metroidvania λογικής στον 3D χώρο.

Το Remastered φέρνει άψογα το Prime στο σήμερα σε επίπεδο αισθητικής και χειρισμού. Κατά τ' άλλα το παιχνίδι έχει μείνει αναλλοίωτο, με όλες τις σκληρές γωνίες μιας εικοσαετίας πίσω. Ως αποτέλεσμα πολλές φορές δοκίμασε την υπομονή μου με χασομέρια, μολονότι ταυτόχρονα κατάφερε να με καθηλώσει καθ' όλη του τη διάρκεια με level design και ατμόσφαιρα που δύσκολα βρίσκεται αλλού.

Το Metroid Prime Remastered είναι μια άρτια έκδοση διατήρησης ενός ιστορικού τίτλου που λάνσαρε απρόσμενα και σε ελκυστική τιμή, και που έρχεται καίρια να γεμίσει το κενό που έχει αφήσει η έλλειψη 3D παιχνιδιών του είδους.

[majorfox]

Αρρώστια ! Στην ταινία max Payne όταν παίρνει τα παραισθησιογόνα για να ζήσει από τα παγωμένα νερά που τον έριξαν αρχίσει και φλέγεται από τα νεύρα του 😎

[Ryu_gr]

God of War 3. Το παιχνίδι δεν χρειάζεται συστάσεις κάνω αυτό το post επειδή μου έκανε κλικ αυτή η σκηνή:

Μοιάζει ξεκάθαρα με τις πίστες με τους εφιάλτες του Max Payne 1! majorfox ένα από τα πιο δυνατά games του PS3 εμπνέεται από αυτό