I just finished

[Raf]

Max Payne 3

Περίεργο σίκουελ που θέλει τον Μαξ αλκοολικό μπράβο στη Βραζιλία να μη βάζει γλώσσα μέσα του, με ατάκες δυο σκαλιά πιο κάτω από τα προηγούμενα παιχνίδια. Το gameplay είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του shooting των GTA και είναι καλό. Δυστυχώς τη δράση διακόπτουν συνεχώς cutscenes, και η βραζιλιάνικη διάθεση που αντικαθιστά το νουάρ, παρότι ανατροπή που μπορεί να καλωσοριστεί, συνοδεύεται από χολιγουντιανές σκηνές που μοιάζουν παράταιρες με το ύφος της σειράς.

Monster Boy and the Cursed Kingdom

Έχοντας παίξει το Wonder Boy: The Dragon's Trap σκέφτομαι πως το Monster Boy είναι η καλύτερη δυνατή ενσάρκωση της σειράς στη σφαίρα των σύγχρονων metroidvania. Μια ζωηρή περιπέτεια με χιούμορ, απλή μα πωρωτική μουσική και gameplay που δεν σταματά να αλλάζει μορφές, κοιτώντας στο παρελθόν αλλά με σταθερό πάτημα στο σήμερα. Το ερώτημα είναι ένα: πότε θα ανακοινωθεί σίκουελ;

[nooto]

Ghost of Tsushima (PS5)

Τελος το παιχνιδι στο hard, δυστυχως δεν μπορω να βρω καπου ποσες ωρες επαιξα, αλλα θα ελεγα γυρω στις 50-60, κανοντας τα περισσοτερα πραγματα που εχει (αλλα οχι ολα). Συνολικα πολυ καλη εμπειρια, ενα AC στα προτυπα της τελευταιας τριλογιας, αλλα πολυ πιο μαζεμενο, με πολυ καλυτερη ιστορια, καλυτερο συστημα μαχης, καλυτερο pacing, και γενικα ενα AC μαλλον οπως επρεπε να ειναι τα AC. Σαν highlights θα εβαζα το story και πως τα side quests δενονται με αυτο, με την εννοια οτι ολα τα side quests ειναι καπως δεμενα με το τι συμβαινει στον κοσμο του παιχνιδιου, και ολα (ακομα και οσα δεν εχουν τοσο σεναριακο ενδιαφερον) οταν τα κανεις δεν νιωθεις οτι κανεις sidetrack απο το κεντρικο σεναριο. Η ιστορια σαν ιστορια δεν εχει καποιο twist, παρολα αυτα πηγαινει πολυ ωραια μεχρι το τελος και το κειμενο και οι χαρακτηρες ειναι επισης καλοι. Σαν θετικο θα βαλω επισης το battle system που παροτι δεν αγγιζει souls κλπ, στην κατηγορια των παιχνιδιων που εντασσεται ο τιτλος θα ελεγα οτι μαλλον ειναι απο τα καλυτερα που εχω δει.

Στα αρνητικα τωρα, παροτι οπως εγραψα ο τιτλος δεν ειναι bloated, εχει αυτον τον σχεδιασμο του εχω 20 κλασσικα activities (πχ καθαρισε camps, ελευθερωσε περιοχες, βρες τους ταδε ναους κλπ) και τα κανω copy paste σε ολο το χαρτη. Ο χαρτης ειναι χωρισμενος σε 3 κομματια, και στο πρωτο κομματι δεν με πειραξε, αλλα στο 2ο και στο 3ο που εκανα τα ιδια πραγματα, αρχισε να με κουραζει. Ισως ειναι κιολας οτι εχω παιξει παρα πολλα open world με αυτον τον σχεδιασμο και μου ειναι πλεον απιστευτα προβλεψιμος, και μου φαινεται ανεμπνευστος (ειδικα μετα το Elden Ring). Επισης ο χαρτης παροτι ειναι πανεμορφος, δεν ειναι σχεδιασμενος με βαση του να σου δινω καποιο οπτικο ερεθισμα και εσυ να πας μονος σου να δεις τι γινεται. Ειναι σχετικα ομοιομορφος και παλι heavy dependant στο hud προκειμενου να βρεις το επομενο μερος που θες να πας (να κοιταξεις δηλαδη τα ερωτηματικα κοκ στο map). Τελος, το παιχνιδι ειναι καποια τικ πιο κατω σε επιπεδο παραγωγης αν το συγκρινει κανεις με το AC Odyssey, καθως δεν εχει ουτε τις πολεις του, ουτε το μεγεθος του. Σου δινει ενα ιαπωνικο νησι που κατα κυριο λογο ειναι γεματο μονο με χωρια, τα οποια ομως ειναι μικρα και μοιαζουν πολυ μεταξυ τους.

Αυτα σε γενικες γραμμες, συνολικα μου αρεσε πολυ, περασα πολυ καλα, αλλα εχετε στο μυαλο σας οτι παροτι σαν τιτλος ειναι πολυ πιο solid απο τα AC, ακολουθει το σχεδιασμο τους και δεν εχει φιλοδοξια να δωσει κατι περισσοτερο (απλα δινει κατι καλυτερο λογω των οσων ανεφερα στην αρχη). Ελπιζω στο επομενο τους παιχνιδι να πανε για κατι πιο unique.

[Raf]

nooto Η αλήθεια είναι πως κάθε παιχνίδι της βασικής τριλογίας το έκανε καλύτερα από το προηγούμενο! Ανεξάρτητα το ποιο έχει ο καθένας ψηλότερα στην καρδιά του, το Halo 3 είναι μάλλον το ζενίθ της σειράς ως συνολικό πακέτο ρυθμού, θεματικής και μηχανισμών. Όταν αποφασίσεις να συνεχίσεις, σε περιμένει το πειραματικό και πολύ ιδιαίτερο ODST, που μάλλον θα πρέπει να ειδωθεί σαν κάποιου είδους expansion του 3. Η συμβουλή μου είναι να δώσεις έμφαση στη μουσική, είναι ίσως η καλύτερη της σειράς.

~

Δεν παίζω πολύ τελευταία. Μια που δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, μια που δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος. Αλλά τον περασμένο μήνα τέλειωσα στο XSS δυο πολύ όμορφα παιχνίδια.

Death's Door

Καλοφινιρισμένο indie που ακολουθεί σε αδρές γραμμές τα χνάρια των Zelda, δίχως μεγάλες εκπλήξεις και κάποιο σπουδαίο μηχανικό βάθος αλλά με χιούμορ και ιδιαίτερο χαρακτήρα, εξερευνώντας με φαντασία τη θεματική του και προσφέροντας με συνέπεια ποιοτικό level design.

What Remains of Edith Finch

Σύντομο και γλυκόπιοτο walking sim γεμάτο λεπτομέρειες. Ειρωνικά, το έπαιξα αμέσως πριν ανακοινωθεί το next-gen patch που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Παρότι μειωμένης αλληλεπίδρασης λόγω είδους, η συνεισφορά του παίχτη τις περισσότερες φορές συμπληρώνει ουσιαστικά την αφήγηση. Παρότι έτρεχε -ευτυχώς όχι πια- σαν σκατά, ευχαριστήθηκα τις καλογραμμένες μικρές ιστορίες του σαν αλλεπάλληλες, δυναμικές εναλλαγές διαθέσεων μέσα σε μια ευρύτερη τραγική ιστορία μιας οικογένειας.

[nooto]

Halo 3 (PC)

Πραγματικο επος, φανταστικα γραφικα τωρα που το ειδα για πρωτη φορα στα 1080p/60fps (btw μαζι με το Reach τρεχουν αψογα ακομα και στο laptop χωρις καμια πτωση, οποτε με διαφορα ελαφρυτερα παιχνιδια απο τα Anniversaries των πρωτων 2), τελειο pacing με μονο "κακο" επιπεδο το Cortana αλλα και παλι μεγαλη βελτιωση σε σχεση με τα προηγουμενα 2 παιχνιδια, χωρις trial n error, χωρις endless hordes of enemies, και με την παρουσια των flood να ειναι οση πρεπει αυτη τη φορα. Γενικα το campain του μου φανηκε αψεγαδιαστο, απιστευτα fan, με πολυ καλη ισορροπια, και κατι που μπορεις να παιζεις για παντα, να δοκιμαζεις καινουργια πραγματα, να, να, να, χωρις να κουραζει σχεδον ποτε.

Με αυτά που λέτε θυμήθηκα σκηνικό όταν έπαιζα το Halo 2 πριν χρόοοονια. Όχι το remaster, το παλιό, το ορθόδοξο. Βρισκόμουν στην προτελευταία πίστα και είχα κολλήσει για ώρα σε ένα σημείο που ανοίγεις μια πόρτα και σου ορμάνε καμιά δεκαριά εχθροί. Έχανα συνέχεια εκεί, δεν μπορούσα να το περάσω με τίποτα εκείνο το σημείο. Μετά από δεκάδες προσπάθειες το περνάω, συνεχίζω στην πίστα και χάνω. Μετά με βγάζει στο checkpoint πριν από την πόρτα! Το ξαναπερνάω, χάνω μετά από ώρα αλλά πάντα με βγάζει πριν από την πόρτα! Μετά έμαθα ότι ήταν γνωστό bug του παιχνιδιού, κολλάει και απενεργοποιούνται τα autosaves με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να ξαναπαίξεις μεγάλα τμήματα της πίστας. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το έχω ξεχάσει, πόσο τα είχα πάρει δεν λέγεται.

Ακομα και αυτο το κομματι δεν υπαρχει εδω, τα checkpoints ειναι πολυ πιο λειτουργικα, και τα μουσικα κομματια συνεχιζουν και παιζουν και στα retries. Να σημειωσω οτι μου αρεσε και η αφηγηση πολυ, και ο τροπος που προσπαθει να σου πει καποια πραγματα (reclaimers, child of my enemy, κλπ κλπ) αλλα δεν στα λεει ακριβως (και αν θυμαμαι καλα εξηγουνται περισσοτερο στο 4). Γενικα θα πω οτι Bungie ειχε καθαρα ανοδικη πορεια στα παιχνιδια που εδωσε, ξεκινησε απο μια πολυ καλη βαση με το πρωτο που εκανε μπαμ ομως οτι ηταν καπως πειραματικο, και εφτασε σε ενα high polished 3, παρα πολυ focused και με ενα απο τα πιο tight campains εκει εξω. Να σημειωσω οτι αυτο το campain μαζι με του Half Life 2 ειναι για μενα τερμα fan και ισως οτι καλυτερο στο ειδος για πολλους (και διαφορετικους) λογους.

Το μονο αρνητικο θα ελεγα ηταν οτι το heroic ηταν καπως ευκολο (δεν ξερω αν φταιει οτι ημουν ζεστος απο τα προηγουμενα 2), και σαν παιχνιδι μου φανηκε το πιο μικρο απο τα 3. Για το τελευταιο, δεν εχει να κανει με το πραγματικο μεγεθος, αλλα με το γεγονος οτι ειναι τα checkpoints καλυτερα δομημενα, οπως εγραψα δεν υπαρχει τοσο trial n error, και δεν υπαρχει αυτη η λογικη των hordes των προηγουμενων παιχνιδιων που κρατανε αδικαιολογητα πολυ. Αυτα! Μενουν πλεον ODST και Reach αλλα μαλλον θα κανω ενα break για Xenoblade 3!

[Deus]

Με αυτά που λέτε θυμήθηκα σκηνικό όταν έπαιζα το Halo 2 πριν χρόοοονια. Όχι το remaster, το παλιό, το ορθόδοξο. Βρισκόμουν στην προτελευταία πίστα και είχα κολλήσει για ώρα σε ένα σημείο που ανοίγεις μια πόρτα και σου ορμάνε καμιά δεκαριά εχθροί. Έχανα συνέχεια εκεί, δεν μπορούσα να το περάσω με τίποτα εκείνο το σημείο. Μετά από δεκάδες προσπάθειες το περνάω, συνεχίζω στην πίστα και χάνω. Μετά με βγάζει στο checkpoint πριν από την πόρτα! Το ξαναπερνάω, χάνω μετά από ώρα αλλά πάντα με βγάζει πριν από την πόρτα! Μετά έμαθα ότι ήταν γνωστό bug του παιχνιδιού, κολλάει και απενεργοποιούνται τα autosaves με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να ξαναπαίξεις μεγάλα τμήματα της πίστας. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το έχω ξεχάσει, πόσο τα είχα πάρει δεν λέγεται.

[Raf]

Επίσης όποιος πει ότι τους αρέσουν οι πίστες με τον Flood και δεν τις βγάζει από αγγαρεία θα πάρω τα βούνα! (Mαζί με video games του Kojima και ταινίες του Nolan για να μην τρελαθώ).

Συμφωνώ. Εκτός και αν κάνω κάποιο φουλ replay, στα τρία βασικά παιχνίδια της τριλογίας (αυτά που περιέχουν Flood), όταν ξαναπαίζω μεμονωμένες αποστολές, πράγμα που πλέον με το Xbox και το MC Collection κάνω συχνά, διαλέγω πίστες από το πρώτο μισό των παιχνιδιών, που και κατά κανόνα είναι πιο προσεγμένες αλλά και δεν έχουν Flood. Όχι πως τα επίπεδα με Flood είναι κακά! Κάποια είναι εξαιρετικά, ειδικά αυτά που δείχνουν τριπλές και τετραπλές μάχες (Chief vs Covenant vs Flood vs Sentinels). Ειδικά η 343 Guilty Spark, η έκτη αποστολή του Combat Evolved και αυτή στην οποία εισάγονται στην ιστορία οι Flood ανήκει στις καλύτερες αποστολές της σειράς. Αλλά πίστες όπως η Library του CE ή και η Cortana (προτελευταία του Halo 3) ανήκουν στα αδύναμα σημεία των παιχνιδιών.

Γενικοτερα θα ελεγα οτι σαν παιχνιδι ειναι πολυ πιο polished και focused, δηλαδη ειναι καπως ξεκαθαρο του τι ηθελαν να κανουν σε αντιθεση με το πρωτο που πολλες φορες σου βγαζει οτι ηταν και καπως πειραματικος τιτλος.

Σε commentaries θα ακούσεις τους devs να λένε πως το Combat Evolved παρασκηνιακά «συγκρατείται με σιλοτέιπ». Είναι πρότζεκτ που άλλαξε μορφή δυο φορές (από RTS σε 3rd person σε FPS) και μεγάλο μέρος της ουσιαστικής ανάπτυξης έλαβε χώρα τους τελευταίους μήνες πριν την κυκλοφορία, μετά την αγορά από τη Microsoft. Παρ' όλα αυτά έκανε τόσα πολλά πράγματα σωστά, ώστε τόσα χρόνια μετά να παίζεται ευχάριστα, παρά τα θέματα που σωστά επισημαίνεις. Δεν μπορείς πεις το ίδιο για πολλά άλλα μεγάλα παιχνίδια της γενιάς και του είδους του.
Το Halo 2 πάλι, όπως αναφέρεις, έχει και αυτό προβληματική ανάπτυξη: παραήταν φιλόδοξο, με αποτέλεσμα περίπου 1/3 του παιχνιδιού να κοπεί ή να μεταφερθεί παραλλαγμένο ως το πρώτο μέρος του Halo 3. Πάντα σε συνδυασμό με εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Οι devs θα θυμούνται για πάντα το crunch του Halo 2.

Σου μένουν τρία Halo της Bungie ακόμη: το 3, το ODST και το Reach. Ανυπομονώ να ακούσω τη γνώμη σου για το ODST, που όπως είπες θα παίξεις για πρώτη φορά, αλλά και για τη διάθεσή σου μετά από πέντε απανωτά παιχνίδια Halo (και τι θα σημαίνει αυτό για τα ίδια τα παιχνίδια!)

[nooto]

Halo 2 (PC)

Τελειωσα και τον δευτερο τιτλο της σειρας στο Heroic οποτε ας πω καποια πραγματα. Σε γενικες γραμμες το παιχνιδι μου αρεσε πιο πολυ απο το 1, ειναι πολυ καλυτερη παραγωγη, ειναι πιο story driven, εδω εισαγεται ουσιαστικα το μεγαλυτερο κομματι της ιστοριας, εχει πολυ καλυτερο pacing απο το πρωτο με επιπεδα που δεν κρατανε αιωνες, εχει πολυ λιγοτερα εκνευριστικα σημεια (αν και υπαρχει και εδω αρκετο trial n error, πχ σημεια που ανοιγεις μια πορτα και σκανε 15 εχθροι χωρις καποια προειδοποιηση). Στα ανοιχτα του κομματια ειναι καποια τικ πιο γραμμικο σχεδιαστικα απο το CE, απο την αλλη ομως η σχεδιαστικη λογικη συνολικα ειναι πολυ καλυτερη και balanced, πχ δεν υπαρχουν τα ατελειωτα corridor levels του πρωτου. Επιπλεον δεν υπαρχει το backtracking του πρωτου και καθε επιπεδο ειναι ξεχωριστο. Γενικοτερα θα ελεγα οτι σαν παιχνιδι ειναι πολυ πιο polished και focused, δηλαδη ειναι καπως ξεκαθαρο του τι ηθελαν να κανουν σε αντιθεση με το πρωτο που πολλες φορες σου βγαζει οτι ηταν και καπως πειραματικος τιτλος. Το μονο αρνητικο που θα του προσαψω ειναι τα αρχικα levels με το Arbiter οπου πολεμας elites και ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβεις ποιος ειναι εχθρος και ποιος οχι (η μονη ενδειξη ειναι το χρωμα που εχει ο κερσορας του στοχου).

Στα του Anniversary, η δουλεια που εχουν κανει μου αρεσε πολυ (make over στα γραφικα, νεο take στο OST, και νεα cutschenes) αν και βρηκα το game καπως πιο σκοτεινο απο το OG (ειδικα στην περιπτωση του Arbiter που δεν υπαρχει ουτε φακος). Επισης μου αρεσε πολυ η προσθηκη των Terminals που προσφερουν επιπλεον story-εξηγησεις-lore και ειναι πολυ καλογυρισμενα και to the point, χωρις το pointless vagueness αυτων του πρωτου, που imo δεν βγαζουν κανενα νοημα. Να σημειωσω μονο οτι σαν τιτλος ειναι μαλλον ο πιο βαρυς του collection, για ανθρωπους με κανονικα pc δεν θα ειναι προβλημα υποθετω, στην δικη μου περιπτωση που επαιζα στο laptop, το παιχνιδι ηθελε να παιξω λιγο με τα settings προκειμενου να τρεξει smoothly (60fps κλπ).

Αυτα, επισης το χαρηκα παρα πολυ, κατ'εμε τιτλος πολυ ανωτερος του πρωτου (παροτι απο οσο ξερω περασε development hell), και να σημειωσω πριν κλεισω οτι η ερμηνεια του ηθοποιου που δινει την φωνη του στον Arbiter ειναι απλα απιστευτη και στεκεται πολυ καλα ακομα και σημερα. Συνεχεια οταν πιασω το 3!

Αυτό με την επική μουσική το επιβεβαιώνω ακόμα και στο Halo Infinite, όταν γίνει επική αδράξτε την ευκαιρία και ζήστε το γιατί αν χάσετε μπορεί να μην έχει το ίδιο feeling η μάχη. Θα ήταν υπέροχο αν ρωτούσαμε τον υπεύθυνο ανάπτυξης και έλεγε όχι δεν είναι bug, έτσι είναι σχεδιασμένο γιατί τις στιγμές πρέπει να τις ζούμε διότι δεν γυρνάνε πίσω 😄

Χαχαχαχαχα

[Ryu_gr]

nooto εύγε για ακόμα ένα ωραίο post! Αυτό με την επική μουσική το επιβεβαιώνω ακόμα και στο Halo Infinite, όταν γίνει επική αδράξτε την ευκαιρία και ζήστε το γιατί αν χάσετε μπορεί να μην έχει το ίδιο feeling η μάχη. Θα ήταν υπέροχο αν ρωτούσαμε τον υπεύθυνο ανάπτυξης και έλεγε όχι δεν είναι bug, έτσι είναι σχεδιασμένο γιατί τις στιγμές πρέπει να τις ζούμε διότι δεν γυρνάνε πίσω 😄

Επίσης όποιος πει ότι τους αρέσουν οι πίστες με τον Flood και δεν τις βγάζει από αγγαρεία θα πάρω τα βούνα! (Mαζί με video games του Kojima και ταινίες του Nolan για να μην τρελαθώ).

[nooto]

Halo CE (PC)

Οπως εγραψα και στον server, πηρα καινουργιο laptop που εν τελει μπορει και παιζει με καλη αποδοση καποια καπως πιο συγχρονα παιχνιδια, οποτε τσιμπησα διαφορα πραγματα απο το steam στο summer sale. Ενα απο αυτα ηταν η Masterchief Collection, οποτε ειπα να ξεκινησω το Halo CE και τελικα το τελειωσα μετα απο καποιες μερες στο Heroic. Εχω γραψει ουκ ολιγες φορες για το παιχνιδι τις εντυπωσεις μου, τοσο για το OG οσο και για την Anniversary Edition (που προσωπικα μου αρεσε αρτιστικα), οποτε θα πω καποια μικροπραγματα που παρατηρησα σε αυτο το playthrough, βλεποντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα.

Ο τιτλος ειναι αριστουργημα περιπου μεχρι τη μεση, απο κει και επειτα με την εισαγωγη των Flood καπου το ολο θεμα αρχιζει και παιρνει την κατηφορα. Τα επιπεδα κρατανε ΠΑΡΑ πολυ χωρις λογο, υπαρχουν σημεια που πιστευω πως υπαρχει απειρο respawning, το οποιο απλα σταματαει αν προχωρησεις λιγο παραπερα (κατι που δυστυχως παρατηρησα αργα, και φυσικα δεν θυμομουν ή δεν ειχα παρατηρησει τις προηγουμενες φορες), και επιπλεον το δευτερο μισο του παιχνιδιου ειναι backtracking σε ενα τμημα των επιπεδων του πρωτου μισου (κατι το οποιο επισης δεν θυμομουν να ειναι ετσι). Παραλληλα το 50% του τιτλου ειναι corridor shooter ουσιαστικα, με εσωτερικα κομματια που επαναλαμβανονται σε σημειο τρελας, αν και θα ηθελα να σημειωσω οτι ακομα και εκει, υπαρχει το κλασσικο sandbox της σειρας, και ειναι αξιοθαυμαστο πως καταφεραν να πετυχουν ωραιες αναμετρησεις σε τοσο κλειστα περιβαλλοντα. Επιπλεον, κατι το οποιο ηθελα να πω ειναι οτι υπαρχουν καποια insane difficulty spikes σε σημεια που δεν το περιμενεις γιατι μπορει να ειναι πολυ ννωρις (για παραδειγμα στη μεση του τριτου επιπεδου, που το παιχνιδι σε κλεινει σε ενα δωματιο και σου πεταει συνεχεια αορατους elites) και γενικοτερα η δυσκολια δεν θα ελεγα οτι εχει μια κλιμακωση αλλα πολλες φορες ειναι all over the place. Τελος, μου κανει εντυπωση το οτι η εισαγωγη των (επικων) μουσικων κομματιων ειναι καπως buggy, αλλες φορες μπαινουν οταν πρεπει, αλλες οχι, αλλες φορες σταμανε στη μεση, και ειναι ενα προβλημα που το θυμαμαι απο το OG ακομα και μου κανει εντυπωση πως δεν το εχουν φτιαξει μεχρι τωρα, δεδομενου οτι αυτη η συλλογη ειναι καπως on going project, με απειρες αλλαγες-patches εδω και εκει.

Αυτα σαν τα αρνητικα που παρατηρησα τωρα, παιζοντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα. Απο κει και περα η κεντρικη συνταγη ειναι αγεραστη, και το gameplay του παιχνιδιου ειναι απλα αθανατο και δεν νομιζω να παλιωσει ποτε. Στα συν η πραγματικα καταπληκτικη μουσικη επενδυση, η πολυ ξεχωριστη αισθητικη, και η ολη ατμοσφαιρα που ο τιτλος συνεχιζει και εχει μεχρι σημερα. Σε γενικες γραμμες το χαρηκα παρα πολυ. παρα τα οσα σημειωνω στην προηγουμενη παραγραφο. Συνεχιζω τωρα με το 2, που ειναι η πρωτη φορα που βλεπω το Anniversary mode (και εχουν κανει φανταστικη δουλεια και εκει), και θα γραψω εντυπωσεις οταν το τελειωσω με το καλο.

[sain't]

Portal 1 (NSW)
Με τη ευκαιρία της κυκλοφορίας στο σουιτς έπαιξα επιτέλους τα Portal. Το πρώτο μου έκανε φανταστική εντύπωση, κυρίως λόγω του κειμένου και του χαρακτήρα της GLaDOS. Είναι πολύ σύντομο παιχνίδι αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που το έπαιξα 2 φορές απανωτά, τη 2η φορά στο mode που είχε τα σχόλια των developers.

Portal 2 (NSW)
Το Portal 2 είναι το τέλειο sequel: επεκτείνει την ιστορία, τους χαρακτήρες και το γενικότερο concept και ξεφεύγει σε όλους τους τομείς. Τα puzzles με το gel και το γενικότερο vintage κομμάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα προτιμούσα να είναι μικρότερο σε διάρκεια πάντως γιατί με κούρασε.

Θα ασχοληθώ όμως και με το co-op σύντομα.

Shin Megami Tensei V Τo SMTV το τελείωσα με τα πολλά μετά από μια παύση μηνών και 100ωρες να μετράει το Save (στη πραγματικότητα ήταν παραπάνω).

Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα πιο μοντέρνο SMT, με βελτιώσεις "QOL" και 'open world" σχεδιασμό που το κάνουν πιο προσιτό σε όλους. Το βρήκα πολύ πιο εύκολο από το 3 και λιγότερο "σπαστικό". Παράλληλα θεωρώ πως είναι πολύ πιο αδιάφορο. Το gameplay loop της εξερεύνησης κάθε περιοχής είναι ευχάριστο και εθιστικό αλλά λόγω της επαναληψιμότητας μετά από κάποιο σημείο φαίνεται εξαιρετικά ανούσιο. Εξίσου ανούσιο είναι το σενάριο και οι χαρακτήρες. Σε γενικές γραμμές ενώ πολλές σχεδιαστικές επιλογές λειτουργούν "στο χαρτί", λείπει η ουσία και το ενδιαφέρον. Απόλαυσα κάποιες μάχες προς το τέλος όπως πχ ο Δίας αλλά η όλη εμπειρία μου φάνηκε εξαιρετικά κενή. Προτιμώ το SMT3.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origins (PS4)
Το συγκεκριμένο αρχικά μου φαινόταν αστείο αλλά τελικά κάτι με ιντριγκαρε και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Το ξεκίνησα στο hard και έφαγα άπειρο ξύλο οπότε το γύρισα στο normal και συνέχιζα να τρώω πολύ ξύλο λολ αλλά παλευοταν καλύτερα.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ το concept που είναι prequel του πρώτου Final Fantasy. Οι διάλογοι και οι χαρακτήρες είναι cringe ναι, αλλά το concept είναι πολύ ωραίο. Τώρα το gameplay είναι οκ, είναι της σχολής των Souls με την έννοια ότι κάθε εχθρός θέλει συγκεκριμένη προσέγγιση, αλλά δεν είναι τόσο "αυστηρής λογικής" και μοιάζει περισσότερο με mainstream action game που επιβραβεύει τα γρήγορα αντανακλαστικά και τις σωστές αποφάσεις σε επιλογή όπλων / combos / classes κλπ.

Σε γενικές γραμμές το διασκέδασα και δε το μετάνιωσα καθόλου που το έπαιξα αλλά οκ, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο.

[Ryu_gr]

Μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον χάρη σε σένα, διαφορετικά δεν θα το κοίταζα επειδή δεν κινούμαι συνήθως σε αυτό το είδος.

Αλλά ένα adventure αν σε κερδίσει και νιώσεις τον κόσμο του είναι δυνατή εμπειρία.

[Raf]

Disco Elysium (replay)

Το μυστήριο εξιχνίασης ενός φόνου, μα στην πραγματικότητα η ιστορία κατάρρευσης ενός ανθρώπου. Με απόσταση το δυνατότερο και το πιο παραβατικό κείμενο που έχω δει στο μέσο, που αποκτά ζωή με ένα ουσιώδες roleplaying. Λυπάμαι που είμαι ο μόνος από την κοινότητα που έχει ανακαλύψει αυτό το αριστούργημα.

[Raf]

Jedi: Fallen Order

Το παιχνίδι που με έβαλε στον κόσμο του Star Wars. Στρωτό gameplay εξερεύνησης και μάχης, που αποτελεί, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, μείγμα που δανείζεται σωστά στοιχεία, λέγοντας ταυτόχρονα μια καλή ιστορία με δυνατή κλιμάκωση. Δύο πράγματα το κρατούν πίσω: τα cosmetic rewards και το πολλές φορές ανούσιο backtracking.

[Raf]

Δυο παιχνίδια τα οποία δεν τέλειωσα αλλά τέλειωσα με αυτά, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Το Assassin's Creed: Odyssey είναι σαν μια μερίδα πατάτες σπέσιαλ (πατάτες τηγανητές με τυρί και μπέικον). Μια στις τόσες το σκουπίδι επιβάλλεται: το ήθελα πολύ και ήξερα τι ζητούσα από αυτό και πως μάλλον θα σιχαθώ τον εαυτό μου στην πορεία. Το τσίμπησα και επιβεβαιώθηκα. Περίπου στις 15 ώρες βαρέθηκα να κάνω την ίδια αποστολή ξανά και ξανά και αποφάσισα το όποιο μέλλον μου με αυτό το παιχνίδι να είναι απλά βόλτα στην πανέμορφη, αλλά κενή από οποιαδήποτε ουσία, Αρχαία Ελλάδα του.

Το Tunic φαίνεται ένα καλό παιχνίδι με ιδιαίτερο χαρακτήρα και γερές αναφορές σε old school φιλοσοφία. Απλώς η υπομονή μου είναι πολύ λίγη για τις απαιτήσεις του. Όποιος θεωρεί πως έχει κουράγιο να εξερευνήσει έναν κόσμο που δεν φοβάται να είναι όπως θέλει να είναι, ας του ρίξει μια ματιά.

[Enpsty]

Dusk
Καταπληκτικό FPS φόρος τιμής στα κλασικά Doom και Quake, φτιαγμένο από έναν dev. Υπέροχα low poly-pixelated γραφικά, φοβερό ost και κορυφαίο level design. Αν μου λέγατε είναι παιχνίδι της id από το παρελθόν θα το πίστευα.