Metroidvanias!

[Raf]

Τέλειωσα το Trash Quest, ένα πολύ μικρό και συμπαγές metroidvania που όμως συνοψίζει πετυχημένα τα καλά στοιχεία του είδους. Το σημείο respawn είναι ένα στο κέντρο του χάρτη, κι απο κει και πέρα ξεκλειδώνεις shortcuts.

ss_ce538113e8ea557ef9e36349835d7d4f81f01e0e.600x338.jpgss_666f427e269e295a54ac4de9d316d6a61686d8e6.1920x1080.jpg

Μικρά και καλά παιχνίδια σαν κι αυτό είναι κάτι που έχω ανάγκη τώρα. Ακόμη και μεσαίου μεγέθους παιχνίδια δύσκολα κρατούν το ενδιαφέρον μου, όπως το KUNAI, που μπορεί σε κρατήσει απασχολημένο όχι για 1-2 ώρες αλλά για 8-10, συνεχίζει να μου φαίνεται όμως, όσο το έχω δει, λιγότερο ολοκληρωμένο από το μικροσκοπικό Trash Quest, κυρίως λόγω μέτριου level design.

[Raf]

Τέλειωσα το KUNAI, το οποίο ήταν τόσο διασκεδαστικό όσο να κρατήσει το ενδιαφέρον μου παρά τα αρνητικά του, δηλαδή το μέτριο map/level design και μια γενική ρηχότητα στα πάντα. Το παιχνίδι βασίζεται στα ομώνυμα kunai, δύο grappling hooks που ελέγχονται με τις δυο σκανδάλες του μοχλού και κάνουν την κίνηση πράγματι διασκεδαστική. Ένα gimmick που θα μπορούσε να κουβαλήσει το παιχνίδι μαζί με τον καλό αισθητικό τομέα, κι ως ένα σημείο το κάνει. Όμως δεν αξιοποιείται ποτέ όσο θα μπορούσε, όπως και οι περισσότερες ιδέες του τίτλου, που παρουσιάζονται και υλοποιούνται με αδεξιότητα. Κρίμα που κάποια από τα καλύτερα abilities είναι προαιρετικά και μάλιστα δεν απαιτούνται σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, ενώ με βάση αυτά θα μπορούσαν να χτιστούν ευρηματικά platforming challenges. Κάτι άλλο που με ενόχλησε είναι πως τα περισσότερα collectibles είναι κοσμητικά, πράγμα που οδηγούσε σε αλλεπάλληλες μικρές απογοητεύσεις κατά την εξερεύνηση. Είναι περίπου τόσο γραμμικό όσο το Guacamelee, ενώ κάτι περίεργο έπαιξε προς το τέλος με την ιστορία, αλλά δεν ενδιαφέρθηκα αρκετά για να καταλάβω. Ένα μέτριο παιχνίδι που θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα.

[Deus]

Εγώ από την μεριά μου να πω πως ξεκίνησα το Metroid Samus Returns, το οποίο, για όποιον δεν γνωρίζει, είναι remake του Metroid II που είχε κυκλοφορήσει στο πρώτο Gameboy της Nintendo.

Το παιχνίδι είναι καταπληκτικό και το χαίρομαι απίστευτα. Έχει όλα όσα λατρεύω σε τίτλο metroidvania: Ambient ατμοσφαιρική μουσική, αρκετά και ωραία abilities μέσω των οποίων ανοίγει σιγά σιγά ο χάρτης και φυσικά καταπληκτικό level design. Μου αρέσει επίσης το ότι φαίνεται να μην είναι τόσο γραμμικό όσο το Metroid Fusion του Game Boy Advance όπου το παιχνίδι σε περιόριζε σε μια περιοχή μέχρι να την ολοκληρώσεις. Εδώ ανοίγει η επόμενη περιοχή όταν εξολοθρεύσεις τον απαιτούμενο αριθμό Metroids αλλά έχεις την δυνατότητα να επιστρέψεις σε όποια περιοχή επιθυμείς για να μαζέψεις upgrades και να εξερευνήσεις, διαδικασία την οποία διασκεδάζω πάρα πολύ. Το μόνο που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, χωρίς όμως να με ενοχλεί, είναι το art direction το οποίο βρίσκω κάπως αδιάφορο. Όπως και να έχει θα το συνεχίσω μέχρι να το τελειώσω και θα προσπαθήσω να το βγάλω 100%. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[Raf]

Momodora 4: Reverie under the Moonlight

Έχοντας παίξει το κλασικό σαν πλατφόρμερ Momodora 3 νωρίτερα φέτος, ξεπέταξα το Reverie, που θεωρείται και το απόγειο της σειράς και που πλέον μπαίνει σε metroidvania μονοπάτια. Απλό, σύντομο και διασκεδαστικό με ενδιαφέρον σύμπαν που μπορεί να αναπτυχθεί πολύ περισσότερο. Κάπου εκεί μέσα, και πέρα από τις εμφανείς freeware καταβολές τις σειράς που φαίνονται στον σχεδιασμό, υπάρχει μια επική περιπέτεια που ελπίζουμε να δούμε καλύτερα στο Momodora 5: Moonlit Farewell που ανακοινώθηκε πρόσφατα.

Ori and the Will of the Wisps

Αυτό το είχα παίξει πρώτη φορά όταν κυκλοφόρησε στο Switch έναν χρόνο πριν. Το είχα αφήσει περίπου στο 50% και προτίμησα να το ξεκινήσω απ' την αρχή για να το πάω στο 100% παρά να συνεχίσω στο ξεχασμένο run μου. Όπως και το πρώτο Ori, το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο αυτή τη φορά, μάλλον επειδή ήμουν σε σωστότερη διάθεση. Αρχικά, εξαιρετικό moment-to-moment gameplay χάρη στο καλό level design που σε κρατά συνεχώς απασχολημένο με προκλήσεις και μυστικά. Δεύτερον, καλό platforming με πλούσιο ρεπερτόριο από ικανότητες που από ένα σημείο κι έπειτα κάνουν την εναέρια κίνηση ένα παιχνίδι από μόνη της. Δυστυχώς δεν είναι τόσο φιλόδοξο όσο θα μπορούσε, προτιμώντας να εντάξει πράγματα που θα μπορούσαν ίσως και να λείπουν, όπως μάχη με οπλισμό, quests και άλλα, μάλλον με σκοπό να γίνει ένα ολοκληρωμένο metroidvania που τικάρει όλα τα κουτάκια, παρά να επενδύσει με όραμα στην πραγματική δύναμή του, το platforming.

[Ramparter]

Εγώ από την μεριά μου να πω πως ξεκίνησα το Metroid Samus Returns, το οποίο, για όποιον δεν γνωρίζει, είναι remake του Metroid II που είχε κυκλοφορήσει στο πρώτο Gameboy της Nintendo.

Το παιχνίδι είναι καταπληκτικό και το χαίρομαι απίστευτα. Έχει όλα όσα λατρεύω σε τίτλο metroidvania: Ambient ατμοσφαιρική μουσική, αρκετά και ωραία abilities μέσω των οποίων ανοίγει σιγά σιγά ο χάρτης και φυσικά καταπληκτικό level design. Μου αρέσει επίσης το ότι φαίνεται να μην είναι τόσο γραμμικό όσο το Metroid Fusion του Game Boy Advance όπου το παιχνίδι σε περιόριζε σε μια περιοχή μέχρι να την ολοκληρώσεις. Εδώ ανοίγει η επόμενη περιοχή όταν εξολοθρεύσεις τον απαιτούμενο αριθμό Metroids αλλά έχεις την δυνατότητα να επιστρέψεις σε όποια περιοχή επιθυμείς για να μαζέψεις upgrades και να εξερευνήσεις, διαδικασία την οποία διασκεδάζω πάρα πολύ. Το μόνο που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, χωρίς όμως να με ενοχλεί, είναι το art direction το οποίο βρίσκω κάπως αδιάφορο. Όπως και να έχει θα το συνεχίσω μέχρι να το τελειώσω και θα προσπαθήσω να το βγάλω 100%. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Η αληθεια ειναι πως ναι ειναι λιγοτερο γραμμικο και απο το Dread και σ αυτο το τομεα το απολαυσα περισσοτερο. Εξαιρετικο παιχνιδι, θα το ξαναπαιζα ανετα στο Switch. Στο 3DS με κουραζε συχνα ο χειρισμος του, ή μαλλον το κρατημα της κονσολας. Ισως πρεπει να παρω ενα γκριπ αν ειναι να ασχοληθω ξανα με αλλα διαμαντακια που εχω αφησει.

[Deus]

Momodora 4: Reverie under the Moonlight



Ori and the Will of the Wisps

Αυτό το είχα παίξει πρώτη φορά όταν κυκλοφόρησε στο Switch έναν χρόνο πριν. Το είχα αφήσει περίπου στο 50% και προτίμησα να το ξεκινήσω απ' την αρχή για να το πάω στο 100% παρά να συνεχίσω στο ξεχασμένο run μου. Όπως και το πρώτο Ori, το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο αυτή τη φορά, μάλλον επειδή ήμουν σε σωστότερη διάθεση. Αρχικά, εξαιρετικό moment-to-moment gameplay χάρη στο καλό level design που σε κρατά συνεχώς απασχολημένο με προκλήσεις και μυστικά. Δεύτερον, καλό platforming με πλούσιο ρεπερτόριο από ικανότητες που από ένα σημείο κι έπειτα κάνουν την εναέρια κίνηση ένα παιχνίδι από μόνη της. Δυστυχώς δεν είναι τόσο φιλόδοξο όσο θα μπορούσε, προτιμώντας να εντάξει πράγματα που θα μπορούσαν ίσως και να λείπουν, όπως μάχη με οπλισμό, quests και άλλα, μάλλον με σκοπό να γίνει ένα ολοκληρωμένο metroidvania που τικάρει όλα τα κουτάκια, παρά να επενδύσει με όραμα στην πραγματική δύναμή του, το platforming.

Ωραίος.

Πρόσφατα αγόρασα την συλλογή των δύο Ori που πριν μια εβδομάδα κυκλοφόρησε σε physical στο Switch και έχω σκοπό να τα παίξω. Τι λένε αυτά τα παιχνίδια όσον αφορά το level design; Προσωπικά παίζω metroidvanias θέλοντας να δω καλό level design και ενδιαφέροντα abilities που καθιστούν απολαυστική την εξερεύνηση.

Ο οπτικός τομέας και η μουσική πάντως φαίνεται να είναι πολύ υψηλού επιπέδου.

[Raf]

[...]

Τι λένε αυτά τα παιχνίδια όσον αφορά το level design; Προσωπικά παίζω metroidvanias θέλοντας να δω καλό level design και ενδιαφέροντα abilities που καθιστούν απολαυστική την εξερεύνηση.

Ο οπτικός τομέας και η μουσική πάντως φαίνεται να είναι πολύ υψηλού επιπέδου.

Το level design ανήκει στα δυνατά σημεία και του πρώτου και του δεύτερου τίτλου. Πρόκειται για σχετικά γραμμικά παιχνίδια, αλλά φυσικά αυτό δεν είναι κακό. Τα abilities είναι όντως ενδιαφέροντα και κάποια έως και καινοτόμα. Όλα γυρίζουν γύρω από τη γρήγορη και ρευστή εναέρια κίνηση, και σε αυτόν τον τομέα το 2 βελτιώνει τη συνταγή.

Μιλώντας πάντα για το Switch, ο οπτικός τομέας στο 1 είναι εξαιρετικός και στο 2 θα μπορείς να συμπεράνεις πόσο απίθανα όμορφο δείχνει κανονικά το παιχνίδι σε δυνατότερα μηχανήματα. Η μουσική είναι για εμένα top-tier και στα δύο: από τα σάουντρακ που βάζω να ακούσω συχνά.

[nooto]

Τελος και απο μενα το Ori and the Blind Forest (Definitive Edition) στο PC, κανοντας το 100%. Το παιχνιδι μου πηρε 15+ ωρες παιζοντας στο normal (και ειναι η δυσκολια που θα προτεινα σε πρωτο playthrough, λογω της φυσης του του τιτλου), ωρες οι οποιες ηταν πολυ γεματες και πυκνες και οτι πρεπει για τετοιου ειδους τιτλο.

Για να βγαλω τα αρνητικα απο την μεση, η φυση του παιχνιδιου ειναι καπως trial n error, και γενικοτερα ο πολυ πλουσιος οπτικος του τομεας πολλες φορες κανει παγιδες και εμποδια να μην ειναι τοσο ξεκαθαρα μεσα στο περιβαλλον, οποτε η διαδικασια σε πολλα σημεια ειναι οτι προχωρας, πεθαινεις, και ξεκινας απο την αρχη εχοντας την γνωση του πως να μην κανεις το ιδιο λαθος. Για να πω την αληθεια σχεδιαστικα νομιζω οτι το κανανε καπως επιτηδες γιατι απο την αλλη ενα core mechanic του παιχνιδιου ειναι το να δημιουργεις checkpoints οπου θες, και γενικοτερα τα transitions απο το death στο next try ειναι αυτοματα. Φανταστειτε το καπως σαν το super meat boy οπου πεθαινεις, κανεις master το σημειο στο οποιο πεθανες, προχωρας λιγο παρακατω και η διαδικασια επαναλαμβανεται. Αυτο σε συγκεκριμενα σημεια του τιτλου (δεν ειναι ολο το παιχνιδι ετσι). Δεν ξερω κατα ποσο ειμαι φαν αυτου του approach σε τετοιο τιτλο αλλα το αναφερω γιατι στην αρχη μπορει να χτυπησει. Επειτα, το focus ειναι κυριως στο platforming κατι που σημαινει οτι το συστημα μαχης του δεν ειναι κατι το ιδιαιτερο, και παραλληλα το παιχνιδι ειναι καπως γραμμικο (σαν τα πιο προσφατα Metroid) και το "post game" του για το 100% παροτι πολυ ευχαριστο, δεν εχει να δειξει κατι παραπανω απο το βασικο "campain".

Απο κει και περα, ο τιτλος μου αφησε τις καλυτερες δυνατες εντυπωσεις και σε γενικες γραμμες το καταχαρηκα. Σε επιπεδο παραγωγης κανει σκονη θα ελεγα το μεγαλυτερο μερος των παιχνιδιων της κατηγοριας, με φανταστικο οπτικο τομεα, απιστευτο soundtrack, και καταπληκτικο art. O σχεδιασμος του χαρτη καθως και το platforming ειναι εξαιρετικα, και το παιχνιδι ειναι παρα πολυ πλουσιο σε μηχανισμους και ιδεες γυρω απο το platforming, πολλα απο τα οποια δεν τα εχω δει σε καποιο αλλο τιτλο. Γενικα το gameplay ειναι παρα πολυ καλο, και τα παρεχομενα challenges πολυ ευρηματικα, και απαιτουν απο τον παικτη και skill αλλα εχουν και puzzle χαρακτηριστικα πολλες φορες.

Τελος να σημειωσω οτι η Definitive Edition εχει 2 επιπλεον περιοχες στον χαρτη και 2 νεα abilities, και η Moon studios εκανε τον κοπο να αλλαξει πραγματα στο σχεδιασμο του υπολοιπου παιχνιδιου ωστε να υπαρχουν challenges σχετικα με αυτα τα 2 νεα abilities και στον υπολοιπο τιτλο.

Αυτα, γενικα αν ειστε φιλοι του ειδους δειτε το οπωσδηποτε, απο τα πολυ καλα Metroidvania που κυκλοφορουν και πολυ ιδιαιτερο δεδομενου οτι μιλαμε για μια AAA αποπειρα στην κατηγορια. Σειρα εχει το The Will of the Wisps, θα κανω ενα αντιστοιχο post οταν με το καλο το δω και το ολοκληρωσω.

[Raf]

Πρόσφατα ανακάλυψα το Selini, ένα ελληνικό metroidvania σε προχωρημένο στάδιο ανάπτυξης. Σύντομα ξεκινά Kickstarter.

[nooto]

Metroid Prime (Remastered)

Metroid Prime λοιπον, μετα απο 20 χρονια που ηθελα να παιξω το παιχνιδι τελικα καταφερα και το εκανα στο Switch με την Remastered εκδοση που βγηκε προσφατα. Το παιχνιδι το επαιξα στο normal, εφτασα στο 80% του item collections, και μου πηρε συνολικα 20 ωρες (μετα βεβαια απο excessive exploration και backtracking). Σε επιπεδο remaster, η δουλεια που εχει γινει ειναι εξαιρετικη σε επιπεδο γραφικων, σε σημειο που θα ημουν ευχαριστημενος αν το επερχομενο (καποια στιγμη) Metroid Prime 4 εχει αντιστοιχο οπτικο τομεα, και επισης εξαιρετικη δουλεια εχει γινει στα controls που εχουν γινει updated στα σημερινα δεδομενα (dual analogue controls κλπ) και λειτουργουν αψογα. Σε σχεση με το τελευταιο, υπαρχουν και τα classic controls του OG παιχνιδιου αν θελει να τα επιλεξει καποιος, αλλα δοκιμαζοντας τα η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι το παιχνιδι δεν παιζεται ετσι σημερα. Μιλαμε για tank control scheme επιπεδου Tomb Raider (1996) - control scheme των πρωτων fps που κυκλοφορησαν στις 32bitες κονσολες και που τα επαιζες με το dpad. Σε καθε περιπτωση απο τη στιγμη που υπαρχει το νεο scheme ολα καλα.

Στα θετκα, καταρχην μιλαμε για πραγματικο 3d metroid, και η μεταβαση απο το 2d σε παιχνιδι 3d και πρωτου προσωπου ειναι αψογη. Νιωθεις κατευθειαν στο σπιτι σου και μπανεις κατευθειαν στην λογικη χωρις να σου κανει τοση εντυπωση, ειναι τοσο smooth το transition που δειχνει και ποσο καλο ειναι το ολο οικοδομημα της Retro. Σχεδιαστικα και σε επιπεδο level design το παιχνιδι ειναι ενδιαφερον ακομη και σημερα, και μαλιστα υπαρχουν τιτλοι σημερα που ακολουθουν την λογικη του (και την αναπτύσσουν περαιτερω), κατι που δειχνει φυσικα το διαχρονικο της αλλα και το σχεδιαστικο της βαθος. Κλασσικο παραδειγμα για μενα ειναι το Returnal, που θεωρω οτι αν σας αρεσε το Metroid Prime, πρεπει να το δειτε οπωσδηποτε. Αυτο εχει φυσικα συνεπεια και στα puzzles, στο πως γινεται το ability gating, αλλα και γενικοτερα στην ποιοτητα του exploration, οπου ολα ειναι πολυ καλοστημενα. Τελος το παιχνιδι εχει πολυ καλο ρυθμο και σε κραταει, ενω ειναι αρκετα μοναδικο σε επιπεδο αισθητικης και μουσικης επενδυσης.

Στα αρνητικα τωρα, το βασικο ειναι το shooting του παιχνιδιου το οποιο ειναι τελειως basic και παντελως αδιαφορο, κατι που ειναι αποροια του OG control scheme. Επειδη οπως ειπα τα controls ηταν tank, και δεν υπηρχε ελεγχος της καμερας, οι σχεδιαστες ειχαν βαλει lock on (οπως στα πρωτα tomb raider στη ουσια) και προσπαθησαν να φτιαξουν προκλησεις με βαση αυτο το συστημα. Τετοιες προκλησεις ειναι να χτυπησεις τον αντιπαλο απο πισω (lock on και προσπαθησε να βρεθεις πισω του), να τον χτυπησεις με διαφορετικο τυπο οπλου, να βαλεις καποιο visor για να μπορεις να τον κανεις lock on γιατι εγινε αορατος και δεν τον βλεπεις κοκ. Ολες αυτες οι σχεδιαστικες επιλογες δημιουργουν challenge που προκυπτει απο το πολυπλοκο control scheme και οχι απο μια ενδιαφερουσα σχεδιαστικα αναμετρηση. Αυτο σε συνδιασμο με το γεγονος οτι το παιχνιδι εχει απειρες μαχες (λογω του respawn οταν βγαινεις και ξαναμπαινεις σε μια περιοχη), αλλα και με το οτι οι μαχες αυτες ειναι spongy (τουλαχιστον στο normal) μας κανουν να καταληγουμε σε ενα συστημα που ειναι τερμα αδιαφορο απο τη μια, και λογω του οτι ειναι αδιαφορο καταληγει να γινεται ενοχλητικο σε εναν βαθμο λογω του ποσο μεγαλο μερος του παιχνιδιου καταλαμβανει. Να πως επισης οτι υπαρχει κοσμος που λεει οτι το game δεν ειναι shooter κοκ οποτε ολα καλα, αλλα για να πω την αληθεια αυτο για μενα ειναι δικαιολογια, μια χαρα shooter κομματια εχει (και ειναι και σημαντικο μερος του τιτλου), και λογω αυτου θα κριθει και ως τετοιο. Για την ακριβεια αν κυκλοφορουσε τωρα το MP4 με αυτο το συστημα μαχης δεν νομιζω να ηταν κανεις οκ με κατι τετοιο ή να μην το σχολιαζε γιατι το παιχνιδι ειναι advenure και οχι shooter.

Τελος το δευτερο main αρνητικο ειναι οτι ο τιτλος για μενα ειχε πααααααρα πολυ backtracking, πολυ περισσοτερο απο οποιοδηποτε παιχνιδι του ειδους εχω παιξει. Ο βασικος λογος ειναι οτι δεν υπαρχει καθολου fast travel, οποτε ανα περιπτωσεις θα πρεπει να πας απο τη μια ακρη του Tallon στην αλλη με τα ποδια επι τη ουσιας, μαζι με το γεγονος οτι καθε δωματιο του χαρτη χρωματιζεται ολοκληρο με το που μπαινεις μεσα, και δεν υπαρχει καποια ενδειξη του τι ποσοστο του εχεις εξερευνησει (οπως γινεται σε 2d παιχνιδια του ειδους), οποτε δεν μπορεις να καταλαβεις κοιτωντας απλα το χαρτη αν το καθε δωματιο κρυβει κατι ή οχι, αν το εχεις δει ολο ή οχι. Αυτο εχει σαν συνεπεια σε περιπτωση που θες να πας για το 100% ή τελος παντων να αποκλινεις απο το main path για να κανεις meaningful exploration, να πρεπει να παρεις ολα δωματια απο την αρχη, να τα κοιτας ενα ενα με το scanner, και μετα να επαναλαβεις τη διαδικασια καθε φορα που παιρνεις και εναν καινουργιο visor (κατι το οποιο εκανε προσωπικα γιατι επαιζα blind το παιχνιδι και δεν ηξερα τι power ups θα παρω στην πορεια). Μια πολυ ευκολη λυση θα ηταν απλα να εχεις ενα ποσοστο ολοκληρωσης σε καθε δωματιο, ή μια χρωματικη ενδειξη οπως στα REmakes ή και αντιστοιχο τελος παντων ωστε η εξερευνηση να ειναι πιο στοχευμενη. Φυσικα δεν ειναι αναγκη να πας για το 100%, απλα προσωπικα ηθελα να παω και το σταματησα στο 80% γιατι μου φανηκε οτι δεν εχει νοημα να μπω στον κοπο (ειδικα απο τη στιγμη που το 20% που μου εμεινε δεν ηταν puzzles αλλα ουσιασικα σκαναρισματα για να βρω τι υπαρχει σε καθε δωματιο).

Αυτα, γενικα περασα πολυ καλα και εκλεισε και αυτο το κεφαλαιο. Καταλαβαινω απολυτα γιατι στην εποχη του εγινε αυτο που εγινε και φυσικα γιατι αυτο το σχεδιαστικο approach εχει και σημερα ενα σωρο πραγματα να δωσει. Ενα ανετο 9/10 λοιπον βλεποντας το ως παιχνιδι της εποχης του (με τον ενα βαθμο να χανεται κυριως λογω του super uninspired control scheme ακομα και για τα δεδομενα της εποχης), και μαλλον ενα 7/10 ως παιχνιδι του σημερα μιας και σε αρκετους τομεις δειχνει την ηλικια του. Σε καθε περιπτωση, αν δεν το εχετε δει νομιζω οτι ειναι καλη ευκαιρια να το κανετε με την συγκεκριμενη εκδοση και θα περασετε παρα πολυ καλα μιας και οπως εγραψα στεκεται ανετα και το 2023. Αυτα!

[nooto]

Να ενημερωσω οτι εχουν βγει πλεον σε μοντερνα συστηματα τοσο η τριλογια του GBA οσο και αυτη του DS. Δεν εχω παιξει κανενα απο αυτα τα παιχνιδια και εχω ξεκινησει με το Aria of Sorrow προς το παρον. Εντυπωσεις μολις το τελειωσω, σε γενικες γραμμες μου αρεσε πολυ εως τωρα και η ποιοτητα της συγκεκριμενης εκδοσης (παιζω στο Nintendo Switch) ειναι πολυ καλη.

[Sinclair]

Aria of Sorrow είναι άνετα το άνωτερο από αυτά του GBA, αν και αναμενόμενα αρκετά εύκολο. Προσωπικά μιλώντας μου άρεσε αρκετά μαζί με το Circle of the Moon. Το Ηarmony of Dissonance δεν το θυμάμαι ιδιαίτερα, οπότε πιθανώς δεν μου άφησε κάτι αξιομνημόνευτο.
Το Dawn of Sorrow για μένα αποτέλεσε την κορυφή των φορητών Vania αν και μου άρεσε πολύ και η έκδοση του Dracula X στο PSP.
Από τα sequel στο DS το PoR ήταν αρκετά καλό αλλά δυστυχώς αν και έχω όλα τα Castlevania , το Ecclesia δεν το τελείωσα , όχι γιατι δεν μου άρεσε αλλά γιατί συνέπεσε με την μετακόμιση στο εξωτερικό τότε και κάποιες ανακατατάξεις οπότε μεγάλο μέρος της συλλογής δεν με ακολούθησε. ( έμεινε στο πατρικό)
Αυτό που μπορώ να πω ευθαρσώς πάντως και με το χέρι στην καρδιά μετά από τόσα χρόνια είναι πως το SotN παραμένει για μένα η κορυφή. Δεν υποτιμώ ό,τι ακολούθησε σε καμμία περίπτωση, πιθανότα παίζει ρόλο το ότι το έπαιξα και τελείωσα day one( χωρίς ποτέ να βγάλω το inverted castle την 1η φορά- mindblown όταν είδα πως μπορούσες να νικήσεις τον Shaft/ ελευθερώσεις τον Richter) και έκτοτε 4-5 φορές. Φυσικά όλα τα metroidvanias η castleoids που ακολούθησαν ήταν ποιοτικά δεν το συζητώ.
Αλήθεια το remake/ reimagining του Haunted Castle τι λέει? ( πολύ ευχάριστη έκπληξη από την Μ2 μακάρι να επανακυκλοφορούσαν και το Rebirth που ήταν remake του Adventure που παρέμεινε αποκλειστικό στο Wiiware)

[Deus]

Τα έχω παίξει σχεδόν όλα.

Τα Circle of the Moon, Harmony δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα και δεν κατάφερα να τα τελειώσω. Τα Aria, Dawn, Portrait από την άλλη τα λάτρεψα. Μου άρεσαν όλα πάρα πολύ, το μόνο που με χάλασε ήταν το artword στα δύο τελευταία και ειδικά στο Por. (Καλά πως έκαναν έτσι τον δράκουλα;) Το Order παρόλο που το βρήκα εξαιρετικό σαν game δεν ξέρω, δεν με ενθουσίασε όσο τα άλλα. Μπορεί να με είχε πιάσει και κορεσμός με τη σειρά αλλά δεν με έκανε να κολλήσω. Το βρήκα αρκετά πιο δύσκολο από τα άλλα πάντως.

Όπως και να έχει το αγαπημένο μου όλων είναι το Symphony of the Night. Φυσικά όλα όσα αναφέραμε είναι εξαιρετικά αλλά θεωρώ πως το sotn είναι ανώτερο όσον αφορά ατμόσφαιρα, μουσική, level design. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να είναι λιγάκι πιο δύσκολο.

[Titus]

Χοχο! Πολύ ωραίο θέμα!

Έχει αναφερθεί ήδη το Axiom Verge, που είναι ένα από τους καλύτερους εκπροσώπους του είδους και έχει κυκλοφορήσει και δεύτερο μέρος. Είναι ασύλληπτο τι έκανε το παληκάρι που το έφτιαξε. Το ίδιο και το Hollow Knight και νομίζω κάποιος έγραψε και για το Ori and the Blind Forest, συν τη συνέχειά του, οπότε δε θα αναφερθώ πάλι.

Άλλο εξαιρετικό παιχνίδι είναι το Dead Cells, που νομίζω έχει τους καλύτερους Metroidvania μηχανισμούς στην indie σκηνή. Επίσης η τιμή τους στις εκπτώσεις παραμένει αλμυρή.

Blasphemous 1+2 πάνε πακέτο, επίσης προτείνονται αν μη τι άλλο για την καλλιτεχνική επιμέλεια και την αισθητική. Και σα μηχανισμοί μάχης, όμως, και boss fights, είναι κορυφαία.

Έχω ακούσει καλά λόγια και για το Salt and Sanctuary αλλά δεν έχω παίξει.

Όποιος δεν έχει πιάσει κάποιο από τα παραπάνω, προτείνονται με κλειστά μάτια.

[Ramparter]

Πίστεύω το επόμενο Metroidvania που θα ασχοληθώ θα ναι το PoP Lost Crown