Videogames, κινηματογράφος, άλλες τέχνες, και πώς σχετίζο

[Titus]

Και εδώ πάλι πιστεύω ότι εμφανίζεται η indie σκηνή και θα ξαναπώ αυτό που είπα κάποτε σε μία συζήτηση πάλι περί σεναρίου και videogames: Όπως κάποτε υπήρχαν (και υπάρχουν) ομάδες καλλιτεχνών, που αντάλλαζαν απόψεις και ιδέες, έτσι και τώρα υπάρχει μία "κοινότητα" δημιουργών, που ανταλλάζουν ιδέες, προτείνουν νέες μεθόδους ανάπτυξης και χρήσης του μέσου και μοιράζονται κοινές φιλοσοφίες και αντιλήψεις. Όταν βλέπεις τον Rohrer να σχολιάζει τα δημιουργήματα της Tale of Tales και του Jonathan Blow καταλαβαίνεις ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω.

Αυτό πάντα υπήρχε, σε περισσότερο underground μορφή. Είτε σα homebrew προσπάθειες είτε στα πλαίσια του modding, οι ιδέες και οι προσπάθειες κυκλοφορούσαν. Αυτό που έχει αλλάξει πολύ είναι η προσβασιμότητα και η διανομή (πολύ απλά οι Online υπηρεσίες που έφεραν πολύ πιο κοντά το ευρύ κοινό και ταυτόχρονα κατευθύνουν πιο εύκολα τους δημιουργούς προς αυτό, χωρίς να εξαρτώνται από communities,φεστιβάλ ή οτιδήποτε), αλλά και το εν δυνάμει κοινό. Μέχρι την προηγούμενη γενιά, όλα αυτά ήταν προσβάσιμα μόνο στους χρήστες PC. Αυτό έχει αλλάξει άρδην. Ταυτόχρονα, οι γνωστοί οικονομικοί κολοσσοί μπορούν να εκμεταλλευτούν τέτοιου είδους προσεγγίσεις χωρίς κάποιο κόστος - απλά τα προσφέρουν στις online υπηρεσίες τους προς δοκιμή. Αυτό που δε βλέπω να αλλάζει (με εξαίρεση όμορφες δημιουργίες στη σφαίρα της διασκέδασης τύπου World of Goo και Scribblenauts) είναι το απαιτούμενο μέγεθος. Η Valve έσπρωξε το Portal μέσω του Half Life 2. Μικροί, πρωτάρηδες πλην ταλαντούχοι δημιουργοί δεν έχουν την ίδια πολυτέλεια, και κυρίως τους ίδιους πόρους, και αυτό θα τους κρατήσει μακριά από το ευρύ κοινό και, δυστυχώς, την τρέχουσα πραγματικότητα. Για προσπάθειες του βεληνεκούς του Braid δε χρειάζονται πολλά - πόσος καιρός πέρασε όμως από τότε που είδαμε ένα Deus Ex?

Κοντολογίς, το πνεύμα δυστυχώς ή ευτυχώς μένει ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό που έχει αλλάξει, και ίσως σπρώξει το πράγμα προς τα μπρος, είναι η δημοσιότητα, η προσβασιμότητα και η επικοινωνία κοινού και δημιουργών. Αυτό αντισταθμίζει κάπως τη στυγνή οικονομική πραγματικότητα του μέσου την τελευταία δεκαετία. Ολιγοπωλιακές συνθήκες με μεγάλες εταιρίες που καρπώνονται το σύνολο των πωλήσεων, ολοένα και περισσότερη διαφήμιση και απαιτούμενα μεγέθη για να μείνεις στην αγορά, διαρκείς εξαγορές και συγχωνεύσεις μικρότερων ανεξάρτητων εταιριών...Η δημιουργικότητα σε καθαρά εταιρικό επίπεδο έχει πάει περίπατο. Η ύπαρξη της indie σκηνής για μένα δεν είναι ούτε κάτι νέο ούτε κάτι καινοτόμο. Απλά μπορούμε να δούμε όλο και πιο πολλά πράγματα από αυτή.

Πάνω στα δύο τελευταία posts, έχω να παρατηρήσω το εξής. Για να κάνεις ανάλυση προθέσεων και περιεχομένου σε βάθους, πρέπει να ανταποκρίνεται και το υπό κρίση αντικείμενο. Αν συνδυάσει κανείς τα posts σας, η απάντηση έρχεται από μόνη της. Όσο σωστή και επιδοκιμαστέα κι αν είναι μια τέτοια στάση κριτικής, μήπως οδηγεί στην εξόντωση και μήπως είναι άνευ ουσιαστικού αντικειμένου ακριβώς επειδή τα παιχνίδια δε μπορούν να αντέξουν σε τέτοιου είδους κριτική? Οι (mainstream) κυκλοφορίες που αντέχουν τέτοια κριτική είναι ελάχιστες και δεν παρέχουν πάντα τα απαραίτητα επιχειρήματα, πλην φωτεινών εξαιρέσεων. Σαφώς και τα παιχνίδια πρέπει να κρίνονται σε κάθε περίπτωση στη βάση του τι προσφέρουν και όχι στο τι θέλαμε να δούμε (μια τεράστια παγίδα για το reviewer) αλλά αυτό από μόνο του δε λύνει κάτι. Η πιο σωστή κριτική σίγουρα βοηθά, αλλά ακόμα πιο σημαντική είναι η πληρέστερη και σφαιρική ενημέρωση (που δεν είναι απαραίτητα μέρος της κριτικής και στο κείμενό μου άπτεται περισσότερο στο τι κυκλοφορεί, από ποιόν και πώς είναι). Και εδώ πηγαίνουμε σιγά σιγά στο θέμα για το ιδανικό review που έχουμε καλύψει αλλού

Καταραμένοι τεχνικοί του server, δε μπορώ να βρω το θέμα για το Passage, μάλλον το έφαγε το σκοτάδι της μεταφοράς. Τι ηλίθιοι...

[Chief]

Θα έλεγα οτι συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με το Σωτήρη και όχι μόνο.

[Evans]

Titus συγνώμη που άργησα να απαντήσω και που απαντώ τόσο σύντομα, αλλά είμαι λίγο πτώμα.

Συμφωνώ σε αυτό που λες και βασικά είναι ένα από τα πράγματα που ήθελα να αφήσω να εννοηθεί με τα όσα έγραψα. Τα videogames δεν είναι ακόμα έτοιμα (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) να δεχτούν μία τέτοια κριτική, για αυτό και λέω:

Όταν θα φτάσουμε σε σημείο να μη μιλάμε μόνο για το gameplay, αλλά να κάνουμε μία ώριμη κριτική πάνω στο ύφος του παιχνιδιού και στα θέματα τα οποία θίγει, τότε πιστεύω θα μιλάμε για τα videogames ως "τέχνη" ή ως "εν δυνάμει τέχνη."

Μακάρι να βρεις τα posts από το The Passage αν και αμφιβάλλω για κάτι τέτοιο...

[Chief]

Σωστά, κάτι τέτοιο είχε γίνει με το Passage. Λοιπόν αυτό το παιχνίδι το θεωρώ ένα καλλιτέχνημα.

[Jedah]

Εγώ απλά να τοποθετηθώ απέναντι στην άποψη ότι δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι και studios ικανά ή με ίσχυρές προσωπικότητες. ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι και συνεχίζουν να φτιάχνουν ξεχωριστά παιχνίδια, απλά το marketing και η δική μας επαφή με τον χώρο δεν μας επιτρέπει να τους εντοπίσουμε.

Επίσης στεναχωριέμαι όταν βλέπω να αναφέρονται συνέχεια σε τέτοιες συζητήσεις αποκλειστικά δυτικοί δημιουργοί, απο την στιγμή που αποδεδειγμένα υπάρχουν Ιάπωνες που έχουν παράγει πολύ καλύτερα δείγματα παιχνιδιών. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι ακόμα και μετά από τόση συζήτηση δεν έχουμε καταλάβει ότι τα καλά παιχνίδια κρίνονται απο τους κανόνες και το μέγεθος του χώρου πιθανοτήτων που διαδραματίζονται και όχι σε σεναριακές ανατροπές, "καλλιτεχνικές" προσεγγίσεις κ.λ.π.

[Titus]

1) Εγώ απλά να τοποθετηθώ απέναντι στην άποψη ότι δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι και studios ικανά ή με ίσχυρές προσωπικότητες. ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι και συνεχίζουν να φτιάχνουν ξεχωριστά παιχνίδια, απλά το marketing και η δική μας επαφή με τον χώρο δεν μας επιτρέπει να τους εντοπίσουμε.

2) Επίσης στεναχωριέμαι όταν βλέπω να αναφέρονται συνέχεια σε τέτοιες συζητήσεις αποκλειστικά δυτικοί δημιουργοί, απο την στιγμή που αποδεδειγμένα υπάρχουν Ιάπωνες που έχουν παράγει πολύ καλύτερα δείγματα παιχνιδιών. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι ακόμα και μετά από τόση συζήτηση δεν έχουμε καταλάβει ότι τα καλά παιχνίδια κρίνονται απο τους κανόνες και το μέγεθος του χώρου πιθανοτήτων που διαδραματίζονται και όχι σε σεναριακές ανατροπές, "καλλιτεχνικές" προσεγγίσεις κ.λ.π.

1) Enlighten us Αν κρίνεις ότι κάτι λείπει από τη συζήτηση πρόσθεσέ το! Από τη δική μου πλευρά, κάποτε ο Spector ή ο Carmack ήταν σημαντικό κομμάτι της μηνιαίας συζήτησης γύρω από τα videogames. Αυτή τη στιγμή ποιός έχει αναλάβει το ρόλο τους? Προσωπικά βλέπω κυρίως CEO's και Executive Directors.

2) Enlighten me Μιλώντας για μένα, ξέρεις πολύ καλά ότι δεν παίζω ιαπωνικά παιχνίδια, οπότε δε μπορώ να μιλήσω για κάτι που δε γνωρίζω. Ευχαρίστως να ακούσω κάτι παραπάνω (και μη μου πει κανείς για Xenosaga, το αναλύσαμε, πάμε παρακάτω).

[Ground_zero]

Gia Metal Gear eipate?

[Loggo]

Είπαμε, είπαμε.
Αλλά τα είπαμε από την αντίθετη μεριά.

[Evans]

. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι ακόμα και μετά από τόση συζήτηση δεν έχουμε καταλάβει ότι τα καλά παιχνίδια κρίνονται απο τους κανόνες και το μέγεθος του χώρου πιθανοτήτων που διαδραματίζονται και όχι σε σεναριακές ανατροπές, "καλλιτεχνικές" προσεγγίσεις κ.λ.π.

Διαφωνώ απόλυτα με αυτό. Από τη στιγμή που υπάρχει τόσος λόγος και τόση κίνηση σε κάτι εναλλακτικό (αν θες καλλιτεχνικό) με την καμία δεν μπορείς να το εκμηδενίσεις, απλώς και μόνο επειδή δεν εντάσσεται στο πώς εσύ βλέπεις τα videogames και δεν απευθύνεται στον τρόπο που εσύ διασκεδάζεις. Δεν υποστηρίζω βέβαια ότι μόνο τα παιχνίδια που το πάνε σε κάτι πιο καλλιτεχνικό αξίζουν την προσοχή μας, αλλά στο ότι αποτελούν κάτι τελείως διαφορετικό και τους αρμόζει διαφορετική μεταχείριση από τη μεριά μας.

[McSolid]

http://www.youtube.com/watch?v=aQ8xDia5RNY

Καπου στο 5:40 - 5:50 λεει ενα πολυ σημαντικο πραγμα για το τι πρεπει να θεωρειται τεχνη, και ειναι καλο σαν βαση για (ηρεμη και σοβαρη) κουβεντα.

[straier]

Συγγνώμη που επεμβαίνω χωρίς να έχω συνεισφέρει τίποτα στη μέχρι τώρα συζήτηση αλλά αυτά που λέει είναι βλακείες.

Πρώτον, ιστορικά τα έργα τέχνης δεν ήταν "άχρηστα", συχνά (αν όχι πάντα) εξυπηρετούσαν μια ανάγκη, είχαν μια χρησιμότητα (θρησκευτική, πολιτική κλπ). Η ιδέα ότι η τέχνη δεν πρέπει να είναι χρήσιμη είναι καινούργιο φρούτο του τελευταίου (ή έστω 2 τελευταίων) αιώνων και φυσικά δεν την ασπάζονται όλοι οι καλλιτέχνες (για πες το στον Πικάσο για τη Γκουέρνικα...).

Δεύτερον, ο ομιλητής στο βίντεό σου πέφτει σε μια λογική παγίδα. Λέει πως κάτι για να είναι τέχνη δεν πρέπει να έχει σκοπό ή λειτουργία. Ακόμα και αν ισχύει, είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για να είναι τέχνη. Και ο κόκκυξ μου δε μου χρησιμεύει σε τίποτα άρα είναι τέχνη;

[i Have no Equal]

Συγγνώμη που επεμβαίνω χωρίς να έχω συνεισφέρει τίποτα στη μέχρι τώρα συζήτηση αλλά αυτά που λέει είναι βλακείες.

Ο Jeremy clarkson δε λεει ποτε βλακειες.....

[McSolid]

Επειδή πολλά έχουν ειπωθεί, και εγώ δεν έχω εκφράσει σαφη γνώμη για τα περί τέχνης και το τι πιστεύω, θα το πω ως εξής:

Για μένα έργο τέχνης είναι κάτι το οποίο δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα ανάγκης έκφρασης ενος δημιουργού με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Ακολουθεί σαφώς κάποιους κανόνες ανάλογα με το είδος, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο καθότι πολλές φορές μπορεί να εφευρίσκει νέους κανόνες και τρόπους ή να εξελισει τους παλαιούς. Ενα έργο τέχνης όμως πιστεύω ότι δεν δημιουργείται συνηθως ως κάτι χρηστικό και δεν εξυπηρετεί καμία ανάγκη ή τίποτε άλλο πέραν από την ίδια του την ύπαρξη, χωρις ομως να αποκλειεται και η χρηστικη του αξια (στην γλυπτικη ας πουμε υπαρχουν εργα τεχνης τα οποια εχουν και χρηστικη αξια). Κοινώς ο δημιουργός δεν νοιάζεται εάν το έργο του χρησιμοποιηθεί κάπου, καθως τον ενδιαφερει κυριως η αναγκη εκφρασης του και η ικανοποιηση αυτης μεσω του εργου του.

Επισης, για να θεωρηθει ως εργο τεχνης κατι, θα πρεπει να εγυρει συναισθηματα, εντυπωσεις και προκαλει το ενδιαφερον ανθρωπων οι οποιοι σχετιζονται ή ειναι γνωστες του ειδους και μπορουν να το εκτιμησουν. Ομως αυτο δεν αποκλειει το εργο αυτο να εκτημηθει και απο απλους ανθρωπους χωρις την απαραιτητη γνωση, μονο και μονο επειδη τους προκαλει συναισθηματα ή ενδιαφερον (παραδειγμα καποιο ποιημα, καποιο κινηματογραφικο εργο ή ενας πινακας).

Οπως ειναι λογικο, καθε εργο τεχνης κρυβει μεσα του την εμπνευση του δημιουργου, η οποια προκαλειται απο το οτιδηποτε θεωρει ενδιαφερον ή αξιο ο δημιουργος.

Με βαση αυτα τα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ μου πιστευω, θεωρω οτι καποια απο τα εργα της βιομηχανιας μας προσεγγιζουν τον ορο "εργο τεχνης", χωρις ομως να μπορουν να το κατακτησουν για εναν πολυ σημαντικο λογο: η υπαρξη τους σχετιζεται με την εμπορικη τους ιδιοτητα. Κοινως δημιουργουνται με σκοπο το κερδος, υπακουοντας ετσι σε κανονες και νομους της αγορας οι οποιοι ουδεμια σχεση εχουν με τον ορο τεχνη.

ΟΜΩΣ, το ιδιο συμβαινει και με πολλα αλλα ειδη: η βιομηχανια του κινηματογραφου εχει το Hollywood και τα Blockbusters, η μουσικη εχει την Pop και τους εμπορικους (καθαρα) και καριεριστικους δισκους, η ζωγραφικη εχει καλυτεχνες οι οποιοι ζωγραφιζουν μονο και μονο για την επιβιωση τους, η λογοτεχνια εχει συγγραφεις οι οποιοι παραγουν σχεδον ετησιως βιβλια κ.ο.κ. Δεν ειναι ολα τα δημιουργηματα εργα τεχνης, οπως και δεν ειναι ολοι οι δημιουργοι καλυτεχνες.


Τελος, επαναλαμβανω οτι ολα τα παραπανω ειναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου αποψη, οπως ΕΓΩ την αντιλαμβανομαι και την νιωθω. Ετσι πιστευω οτι, ενω το χομπι μας δεν μπορει σε καμια περιπτωση να χαρακτηριστει απολυτως, εχει πολλα απο τα στοιχεια τα οποια χαρακτηριζουν καποια εργα τεχνης. Απλως θα πρεπει να οριμασει παραπανω, να βρει την ταυτοτητα του και τον χαρακτηρα του και να υπαρξουν σαφεις διαχωρισμοι μεσα στην βιομηχανια.