Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι όχι, γι'αυτό έβαλα και το ερωτηματικό.
Δεν περίμενα ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο και ότι θα δινόταν τόση έκταση στο θέμα, αλλά τέλος πάντων.
Το κείμενο γράφει μια γυναίκα η οποία γεννήθηκε σε εργατική συνοικία, και η μητέρα της ήταν εργάτρια σε εργοστάσιο. Λόγω της κατάστασης της οικογένειάς της, έχει αποκτήσει καλώς ή κακώς μια διαφορετική νοοτροπία, μια διαφορετική παιδεία. Ο περίγυρός της δεν της επιτρέπει να έχει πρόσβαση σε παρόμοια αρχιτεκτονική όπως αυτή των σπιτιών που κάηκαν, καθώς τα νεοκλασσικά αυτά (που κάηκαν) υπακούν σε μια αρχιτεκτονική η οποία απευθυνόταν πάντοτε σε μία συγκεκριμένη ελίτ.
Δεν έχει επαφή λοιπόν με αυτά τα κτίρια, και όσον αφορά στα κτίρια αυτά καθαυτά, και όσον αφορά στο περιεχόμενό τους. Δεν είχε ποτέ μια "παιδεία καλών τεχνών", οπότε αυτά τα κτίρια δεν τον απασχολούν ούτε μπορούν να τον απασχολήσουν καθόλου.
Είναι ένα άτομο το οποίο έχει διαφορετική καταγωγή, διαφορετική παιδεία διαφορετική νοοτροπία από αυτούς οι οποίοι απολαμβάνουν και την όψη των κτιρίων, και το "περιεχόμενό τους" λοιπόν. Συνεπώς το γεγονός ότι αυτά κάηκαν δεν μπορεί να την αγγίξει (προσοχή: δεν επικροτεί ό,τι έγινε, ούτε πασχίζει να αποδείξει ότι είναι προβοκάτσια, απλώς δεν την αγγίζει καθόλου,δεν την ενδιαφέρει).
Άλλο την απασχολεί. Η κατάσταση στην "φτωχογειτονιά της" (η βροχή είναι το κλάμμα, η θλίψη, η στενοχώρια). Η τάξη της, ο κόσμος της είναι έτοιμος να κάψει τον "κόσμο τους", να καταστρέψει τον κόσμο αυτών που τώρα ορίζουν τα πράγματα που δυστυχώς είναι άλλοι από αυτή, άλλοι από την "οικογένειά" της, τη συνοικία της.
Περιττό να πω ότι το κείμενο είναι επηρρεασμένο από το τραγούδι του Μπιθικώτση που ακολουθεί και ουσιαστικά κάνει ενός είδους "αναδρομή στο παρελθόν" για να εκφράσει μια άποψη για το σήμερα.
Το κείμενο είναι εξαιρετικά πολιτικό και στοχευμένο, καθώς κάνει έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό αστικής και εργατικής τάξης (μην αρχίσουμε τώρα τις κλασσικές ερωτήσεις "ποιοί είναι οι εργάτες στο σήμερα;" κ.λ.π κ.λ.π γιατί χάνουμε το νόημα) και τοποθετεί μάλιστα την μία τάξη απέναντι στην άλλη. Έδωσα απλώς μια ξεκάθαρη εικόνα του τί λέει επειδή το ζήτησες, αν θες σου κάνω και μια ανάλυση μιας σελίδας για το πώς μπορεί να ερμηνευθεί, πώς το ερμηνεύω εγώ κ.λ.π όμως τότε θα πρέπει να γράψω 10 σελίδες για το τί έγινε την Κυριακή ώστε να δώσω την αντίστοιχη βαρύτητα στο ζήτημα και δεν θέλω. I hope you got the point ;)
Υ.Γ: Αφήστε με να δηλώσω "σκατά στον φασισμό" και να δεχτώ και ότι δεν είμαι δημοκράτης αν τυχόν μου το προσάψετε, για να είμαι ξεκάθαρος. Γιατί άλλη η δημοκρατία που θέλω εγώ και άλλη η "δημοκρατία" που επιτρέπει και αγκαλιάζει την ύπαρξη του φασισμού.
Δεν περίμενα ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο και ότι θα δινόταν τόση έκταση στο θέμα, αλλά τέλος πάντων.
Το κείμενο γράφει μια γυναίκα η οποία γεννήθηκε σε εργατική συνοικία, και η μητέρα της ήταν εργάτρια σε εργοστάσιο. Λόγω της κατάστασης της οικογένειάς της, έχει αποκτήσει καλώς ή κακώς μια διαφορετική νοοτροπία, μια διαφορετική παιδεία. Ο περίγυρός της δεν της επιτρέπει να έχει πρόσβαση σε παρόμοια αρχιτεκτονική όπως αυτή των σπιτιών που κάηκαν, καθώς τα νεοκλασσικά αυτά (που κάηκαν) υπακούν σε μια αρχιτεκτονική η οποία απευθυνόταν πάντοτε σε μία συγκεκριμένη ελίτ.
Δεν έχει επαφή λοιπόν με αυτά τα κτίρια, και όσον αφορά στα κτίρια αυτά καθαυτά, και όσον αφορά στο περιεχόμενό τους. Δεν είχε ποτέ μια "παιδεία καλών τεχνών", οπότε αυτά τα κτίρια δεν τον απασχολούν ούτε μπορούν να τον απασχολήσουν καθόλου.
Είναι ένα άτομο το οποίο έχει διαφορετική καταγωγή, διαφορετική παιδεία διαφορετική νοοτροπία από αυτούς οι οποίοι απολαμβάνουν και την όψη των κτιρίων, και το "περιεχόμενό τους" λοιπόν. Συνεπώς το γεγονός ότι αυτά κάηκαν δεν μπορεί να την αγγίξει (προσοχή: δεν επικροτεί ό,τι έγινε, ούτε πασχίζει να αποδείξει ότι είναι προβοκάτσια, απλώς δεν την αγγίζει καθόλου,δεν την ενδιαφέρει).
Άλλο την απασχολεί. Η κατάσταση στην "φτωχογειτονιά της" (η βροχή είναι το κλάμμα, η θλίψη, η στενοχώρια). Η τάξη της, ο κόσμος της είναι έτοιμος να κάψει τον "κόσμο τους", να καταστρέψει τον κόσμο αυτών που τώρα ορίζουν τα πράγματα που δυστυχώς είναι άλλοι από αυτή, άλλοι από την "οικογένειά" της, τη συνοικία της.
Περιττό να πω ότι το κείμενο είναι επηρρεασμένο από το τραγούδι του Μπιθικώτση που ακολουθεί και ουσιαστικά κάνει ενός είδους "αναδρομή στο παρελθόν" για να εκφράσει μια άποψη για το σήμερα.
Το κείμενο είναι εξαιρετικά πολιτικό και στοχευμένο, καθώς κάνει έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό αστικής και εργατικής τάξης (μην αρχίσουμε τώρα τις κλασσικές ερωτήσεις "ποιοί είναι οι εργάτες στο σήμερα;" κ.λ.π κ.λ.π γιατί χάνουμε το νόημα) και τοποθετεί μάλιστα την μία τάξη απέναντι στην άλλη. Έδωσα απλώς μια ξεκάθαρη εικόνα του τί λέει επειδή το ζήτησες, αν θες σου κάνω και μια ανάλυση μιας σελίδας για το πώς μπορεί να ερμηνευθεί, πώς το ερμηνεύω εγώ κ.λ.π όμως τότε θα πρέπει να γράψω 10 σελίδες για το τί έγινε την Κυριακή ώστε να δώσω την αντίστοιχη βαρύτητα στο ζήτημα και δεν θέλω. I hope you got the point ;)
Υ.Γ: Αφήστε με να δηλώσω "σκατά στον φασισμό" και να δεχτώ και ότι δεν είμαι δημοκράτης αν τυχόν μου το προσάψετε, για να είμαι ξεκάθαρος. Γιατί άλλη η δημοκρατία που θέλω εγώ και άλλη η "δημοκρατία" που επιτρέπει και αγκαλιάζει την ύπαρξη του φασισμού.
Comment