Τι dvd/ταινία είδατε σήμερα?

[Aion]

A Night At The Roxbury. Παρόλο που την είχα δει μικρός αρκετές φορες, μαζευτήκαμε σπίτι μου και την είδαμε πριν λίγο. Το γέλιο που έπεσε δεν υπάρχει. What a movie.

[Cpl_Shephard]

Η Ζωη Μετα - 8/10

Ειχε καμποσα ψεγαδια(οπως ολες οι ταινιες λιγο-πολυ) αλλα αμα ελεγα πως με αφησε αδιαφορο θα ητανε ψεμα.

[Altair]

8/10;Εμείς που την είδαμε 7 άτομα,μόνο σε μια κοπελιά άρεσε.Εντάξει καλή ήταν αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.Από τον Κλιντ περιμένω πιο πολλά.

[Laharl]

Whot?

Η ταινία ήταν ΜΕΓΑΛΗ πατάτα παίδες...Μεγάλη όμως .Στην ουσία δεν σου έλεγε τίποτα,δεν έπερνε θέση για το θέμα.Απλά μας έδειχνε τις (ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ) ιστορίες 3 ατόμων,big deal

[Cpl_Shephard]

Γνωρισε μου την κοπελια τοτε

Η ταινια δεν εδειξε να παιρνει θεση πανω στο θεμα γιατι μαλλον ηθελε απτον θεατη να το ψαξει μονος του αργοτερα, καλο θα ηταν να μην πατησει το κουμπακι οποιος δεν την εχει δει ακομα

 

οκ το τελος αν και χαρουμενο λιγο αποτομο και βιαστικο, καποιες τρυπες στο σεναριο εδω και εκει, μου εκανε εντυπωση πχ πως ο γαλλος αρχισε τοσο συντομα να κερατωνει μια γυναικα που πριν λιγους μηνες παραλιγο να χασει για παντα, επρεπε να πιω και μια πρωτεινη στο διαλειμα στις τουαλετες ( ) και εχασα λιγο απτο σημειο που ο τζωρτζ διαβαζε την κοκκινομαλλα, το τσουναμι και ο σκοτωμος του μικρου ητανε σκηνες παντως που με τιποτα δεν μενεις αδιαφορος, ειχε καποια ψεγαδια ξαναλεω αλλα δεν μπορεις να την πεις και μετρια σαν ταινια , οκ ας κανουμε το 8/10 7.5 πιο κατω δεν θα τις εβαζα εγω με τπτ.

[Enpsty]

τί πάει να πει ότι οι πρωταγωνιστές είναι πρεζάκια; Μην τους λυπηθείτε γι' αυτό, λυπηθείτε τους επειδή είναι άνθρωποι και η ζωή τους καταστράφηκε.

Ναι αλλά δεν πρέπει να ξέρουμε γιατί αποφάσισαν να καταστρέψουν την ζωή τους επιλέγοντας τα ναρκωτικά;
Η πρέζα είναι θάνατος, το ξέρουμε. Αν μου έλεγε τι οδήγησε αυτά τα παιδιά στην πρέζα να σχολιάσω ανάλογα. Αυτά εξαρχής είναι πρεζάκια. Την πρέζα ως αντικείμενο κατηγορούμε ή τους λόγους που οδήγουν κάποιον σ'αυτή;

[TheCursed]

Εμένα, πάντως, μου φαίνεται αστείο να ψάχνετε "τρύπες" στην δομή της κοινωνικής κριτικής και στο πλήρες των μηνυμάτων μιας ταινίας. Το έχω γράψει και παλιά, είμαι της άποψης πως στον κινηματογράφο (όπως και σε κάθε μορφή τέχνης) δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο και σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον αψεγάδιαστα δοσμένο. Σαφώς κι έργα που το κάνουν αυτό (δίνουν τέλεια, ολοκληρωμένα μηνύματα) είναι συνήθως κορυφαία, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι όλα όσα δεν το κάνουν είναι απαραιτήτως πιο χαμηλά ποιοτικά.

Το Requiem for a Dream, συγκεκριμένα, βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στην διάθεση την οποία εκπέμπει (σα να ήταν Ambient μουσική, θα μπορούσε να πει κανείς) και φυσικά στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίον την εκπέμπει (εξ' ου και συγκεκριμένες σκηνοθετικές επιλογές, κάποιες από τις οποίες αμφισβητήθηκαν άγρια, αλλά και η τεράστια δουλειά που έγινε στο soundtrack, το οποίο προσωπικά βρίσκω αριστουργηματικό). Δεν είναι ούτε το σενάριο του, ούτε τα φιλοσοφικά ερωτήματα που διατυπώνει το δυνατό του σημείο -κι ευτυχώς, γιατί έχει γεμίσει ο κόσμος τέτοιες ταινίες- και δεν υπάρχει νόημα στο να καθόμαστε να αναλύουμε τις αδυναμίες του στους τομείς αυτούς.

Είναι ακριβώς σα να λέμε ότι το Sleuth δεν είναι καλό επειδή έχει λίγους χαρακτήρες: Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα του οποιουδήποτε να το πιστεύει αυτό, αλλά είναι επίσης αυτονόητο ότι, όποιος κρίνει την ταινία έτσι, δεν την κρίνει έναντι αυτού που προσπάθησε να επιτύχει και -γενικότερα- επί της βάσης στην οποία πρέπει να κριθεί. Ας αρχίσουμε από τώρα να απορρίπτουμε τις μισές ταινίες που έχουν γυριστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν πάει έτσι το πράγμα.

[Altair]

Η ιστορία του μικρού αγοριού μου θύμισε λίγο Heavy Rain.Αν δεν έχετε δει την ταινία ή παίξει το παιχνίδι,μην πατήσετε κλικ.

 

Λένε και τα 2 παιδάκια Jason.Και τα 2 πεθαίνουν από αυτοκίνητο.

[straier]

Δεκτό, αλλά μια ταινία που έχει ως θέμα τα ναρκωτικά και την κατρακύλα λόγω αυτών αναπόφευκτα κάνει κοινωνική κριτική είτε το θέλει είτε όχι.
Ασχέτως αυτού πάντως δεν είναι αυτός ο λόγος που δε μου άρεσε. Όπως είπα, η ταινία δε μου προκάλεσε το παραμικρό ενδιαφέρον ή συμπάθεια ή ταύτιση με τους κεντρικούς χαρακτήρες πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό αν θέλει κανείς να απολαύσει μια ταινία. Επίσης την σκηνοθεσία και ειδικά τη φωτογραφία τη βρήκα ατυχή. Δε με ευχαριστεί να βλέπω επί 5 λεπτά σκηνές στις οποίες δεν καταλαβαίνω τι γίνεται και να μη ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι πόδι, πλάτη ή δεν ξέρω και γω τι άλλο.

[Laharl]

Εμένα, πάντως, μου φαίνεται αστείο να ψάχνετε "τρύπες" στην δομή της κοινωνικής κριτικής και στο πλήρες των μηνυμάτων μιας ταινίας. Το έχω γράψει και παλιά, είμαι της άποψης πως στον κινηματογράφο (όπως και σε κάθε μορφή τέχνης) δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο και σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον αψεγάδιαστα δοσμένο. Σαφώς κι έργα που το κάνουν αυτό (δίνουν τέλεια, ολοκληρωμένα μηνύματα) είναι συνήθως κορυφαία, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι όλα όσα δεν το κάνουν είναι απαραιτήτως πιο χαμηλά ποιοτικά.

Αυτό!Και επίσης δεν έχει σημασία ποιό είναι το νόημα της ταινίας αλλά πως σου το δίνει.


Όποιος βρίζει το Requiem δεν ξέρει Cursed άστους

[TheCursed]

Ασχέτως αυτού πάντως δεν είναι αυτός ο λόγος που δε μου άρεσε. Όπως είπα, η ταινία δε μου προκάλεσε το παραμικρό ενδιαφέρον ή συμπάθεια ή ταύτιση με τους κεντρικούς χαρακτήρες πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό αν θέλει κανείς να απολαύσει μια ταινία. Επίσης την σκηνοθεσία και ειδικά τη φωτογραφία τη βρήκα ατυχή. Δε με ευχαριστεί να βλέπω επί 5 λεπτά σκηνές στις οποίες δεν καταλαβαίνω τι γίνεται και να μη ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι πόδι, πλάτη ή δεν ξέρω και γω τι άλλο.

Είναι απόλυτα κατανοητή και σεβαστή η θέση σου αυτή, άλλωστε έγραψες τα ίδια πάνω - κάτω και στο προηγούμενο post σου. Δε συμφωνώ απαραίτητα με όλα όσα λες, ωστόσο, αν τα δεχτώ, μου φαίνονται απόλυτα σωστά στη λογική που έπειτα τα θέτεις. Η δική μου τοποθέτηση έγινε με κυρίως αφορμή το post του Enpsty, χωρίς να θέλω, φυσικά, να απαξιώσω την άποψή του και χωρίς να απευθύνομαι αποκλειστικά εκεί.

[Enpsty]

Δεκτό, αλλά μια ταινία που έχει ως θέμα τα ναρκωτικά και την κατρακύλα λόγω αυτών αναπόφευκτα κάνει κοινωνική κριτική είτε το θέλει είτε όχι.

Αυτό εννοώ. Αν νομίζεις ότι είμαι τύπος που βλέπει ταινίες μόνο με ολοκληρωμένους χαρακτήρες κτλ τότε να σου πω ότι δεν ισχύει.
Αλλά έχω βαρεθεί να βλέπω ταινίες που κατακρίνουν τα ναρκωτικά αυτά καθ'αυτά λες και οι σύριγγες βγάζουν πόδια και έρχονται και σε τρυπάνε μόνες τους.

Ο ίδιος ο Aronofsky είπε στο commentary ότι η ταινία δεν αφορά τόσο τα ναρκωτικά αλλά τον εθισμό. Δεκτό αλλά δεν μπορεί να απαιτεί να συμπάσχω με έναν χαρακτήρα που δεν ξέρω το παραμικρό για τις αιτίες του εθισμού του. Και όσο να'ναι το Requiem είναι ταινία χαρακτήρων. ΙΜΟ

Και να μην φανώ ως hater σκηνοθετικά μου άρεσε πολύ. Το soundtrack το έχω σιχαθεί απ'το πολύ overuse. (όχι ότι φταίει η ταινία σε αυτό).
Πάντως εξακολουθώ να την θεωρώ την χειρότερη του.

BTW μάθατε ποια θα είναι η επόμενη ταινία του; The Wolverine με τον Hugh Jackman να πηγαίνει Ιαπωνία!

[_Lloyd]

Εμένα, πάντως, μου φαίνεται αστείο να ψάχνετε "τρύπες" στην δομή της κοινωνικής κριτικής και στο πλήρες των μηνυμάτων μιας ταινίας. Το έχω γράψει και παλιά, είμαι της άποψης πως στον κινηματογράφο (όπως και σε κάθε μορφή τέχνης) δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο και σαφές μήνυμα, πόσο μάλλον αψεγάδιαστα δοσμένο. Σαφώς κι έργα που το κάνουν αυτό (δίνουν τέλεια, ολοκληρωμένα μηνύματα) είναι συνήθως κορυφαία, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι όλα όσα δεν το κάνουν είναι απαραιτήτως πιο χαμηλά ποιοτικά.

Το Requiem for a Dream, συγκεκριμένα, βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στην διάθεση την οποία εκπέμπει (σα να ήταν Ambient μουσική, θα μπορούσε να πει κανείς) και φυσικά στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίον την εκπέμπει (εξ' ου και συγκεκριμένες σκηνοθετικές επιλογές, κάποιες από τις οποίες αμφισβητήθηκαν άγρια, αλλά και η τεράστια δουλειά που έγινε στο soundtrack, το οποίο προσωπικά βρίσκω αριστουργηματικό). Δεν είναι ούτε το σενάριο του, ούτε τα φιλοσοφικά ερωτήματα που διατυπώνει το δυνατό του σημείο -κι ευτυχώς, γιατί έχει γεμίσει ο κόσμος τέτοιες ταινίες- και δεν υπάρχει νόημα στο να καθόμαστε να αναλύουμε τις αδυναμίες του στους τομείς αυτούς.

Είναι ακριβώς σα να λέμε ότι το Sleuth δεν είναι καλό επειδή έχει λίγους χαρακτήρες: Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα του οποιουδήποτε να το πιστεύει αυτό, αλλά είναι επίσης αυτονόητο ότι, όποιος κρίνει την ταινία έτσι, δεν την κρίνει έναντι αυτού που προσπάθησε να επιτύχει και -γενικότερα- επί της βάσης στην οποία πρέπει να κριθεί. Ας αρχίσουμε από τώρα να απορρίπτουμε τις μισές ταινίες που έχουν γυριστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, αν πάει έτσι το πράγμα.

+700, +10.000, +20.000.000, + oo,

βασικά δεν μπορώ να γράψω αρκετά για να δείξω το πόσο συμφωνώ με το παραπάνω.

Δεν πρέπει να περιμένουμε την απόλυτη συνολική αλήθεια από κάθε ταινία που βγαίνει και γενικά το βρίσκω λίγο άστοχο σε μια κριτική να λαμβάνουμε υπόψη αν η ταινία περιείχε τόσες πολλές αιτίες, αιτιακές σχέσεις, αιτιατά κ.λ.π κ.λ.π.

Επειδή τα πάντα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στον κόσμο που ζούμε με τέτοιο σκεπτικό κάθε ταινία θα έπρεπε να μιλάει για τα πάντα και κάτι τέτοιο από την μία είναι αδύνατο και από την άλλη θα καταντούσε βαρετό.

Από την άλλη βέβαια, γούστα είναι αυτά (η διαλλακτική νότα στο post).

[Enpsty]

Ναι αλλά με μία ουσιώδη διαφορά.
Το Requiem είναι δράμα. Δράμα=χαρακτήρες. Και οι 3 στους 4 χαρακτήρες του ήταν cardboards που λένε και στο america.
Εγώ κάνω κριτική σε κάθε ταινία με βάση το είδος της. Δεν μπορώ να κατηγορήσω πχ ένα slasher γιατί δεν μου λέει τον λόγο που οδήγησε κάποιον να γίνει serial kiler. 'Ισα-ίσα που εκεί μάλλον η ανάπτυξη χαρακτήρων θα δούλευε αρνητικά.
Αλλά σε μία γνήσια τραγωδία όπως είναι το Requiem σαφέστατα και θα αναζητήσω χαρακτήρες, αιτίες, λόγους, αφορμές. Αυτή δεν είναι η ουσία του δράματος όυτως ή άλλως;

Άποψη μου έτσι;

[_Lloyd]

Βασικά καταλαβαίνω τί λές κυρίως στο προπροηγούμενο post (περί αιτίας και κοινωνικής κριτικής ) όπως και αυτό που λέει ο straier, είχα και μια παρόμοια συζήτηση πρόσφατα.
Για το δράμα=χαρακτήρες δεν ξέρω αν συμφωνώ, το θέμα εδώ είναι κυρίως ότι ο Aronofsky διηγείται μια ιστορία με σκοπό να φορτίσει τον θεατή συναισθηματικά.

 

Εγώ ένιωθα σκατά όταν τελείωσε η ταινία, η κατάληξη όλων των χαρακτήρων με συνέτριψε. Δεν με ενδιέφερε ποιοί ήταν ή γιατί άρχισαν να κάνουν ναρκωτικά (αν και μπορώ να υποθέσω 2 - 3 λόγους με το μυαλό μου) το θέμα είναι από κει και πέρα η ζωή τους καταστράφηκε, τερματίστηκε εκεί. Και αυτό όπως και η ένταση καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας μου δημιουργησε συναισθήματα. Οπότε όσον αφορά σε εμένα η ταινία πέτυχε απόλυτα.

Το θέμα μάλλον είναι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης, τι να πω.

Προσωπικά το θεωρώ άσκοπο (στη συγκεκριμένη ταινία) να ψάχνεις το τί έγινε πριν (η ακόμη και μετά) τα γεγονότα της ταινίας γιατί δεν είναι κριτική, δεν είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι απλά μια δραματική ιστορία που για μένα ηθελημένα δεν δίνει τόσο βάση στον γενικό εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων και καλά κάνει, γιατί το θεωρώ περιττό.

Εσύ από την άλλη λες ότι θεωρείς ελλειπή την ανάπτυξη των χαρακτήρων και αυτό σε χαλάει, οκ πάω πάσο. Προφανώς το δέχομαι (χωρίς να συμφωνώ) δεν μπορώ να πω κάτι πάνω σε αυτό.

Υ.Γ: Το Requiem For A Dream δεν ακολουθεί το κλασσικό στήσιμο μιας τραγωδίας. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου άφησε, μέχρι και σήμερα δεν είμαι σίγουρος αν υπήρξε ποτέ λύτρωση.