Τι dvd/ταινία είδατε σήμερα?

[Enpsty]

Ίσως γι'αυτό να έχουμε διαφορετική άποψη για την ταινία, γιατί εγώ μετά το τέλος της δεν ένοιωσα σκατά.
Μπορώ να πω (υπερβολικά σίγουρα) ότι ειδικά γαι τον χαρακτήρα του Letto είπα στο τέλος και ένα ''πάρτα πούστη'' για τον τρόπο που φερόταν στην μάνα του.

Αντίθετα ένοιωσα σκατά στον Παλαιστή. Εκεί πραγματικά δέθηκα με τον χαρακτήρα του Ρουρκ. Αν και αυτού του είδους οι ταινίες δεν είναι πολύ του γούστου μου, πραγματικά με άγγιξε.
Ιδιαίτερα στην σκηνή του σουπερμαρκετ που η γιαγιά του έλεγε να μετρήσει ξανά και ξανά την σαλάτα ούρλιαξα στο σαλόνι μου. ''Χτύπα την, την κωλόγρια!!!!''

[TheCursed]

Το Requiem είναι δράμα.

Χεχε, ορίστε που έγκειται η διαφωνία. Δράμα, με τον σύγχρονο ορισμό, είναι μια μελαγχολική έως καταθλιπτική ιστορία, η οποία ενισχύει (η και βασίζει απόλυτα) τον αρνητισμό της μέσα σε μια πορεία γεγονότων, παράλληλα με την οποία υπάρχει και μια πορεία συναισθηματικής "βουτιάς" των δραματικών χαρακτήρων. Η Wikipedia πάνω - κάτω λέει το ίδιο πράγμα, πιο συνοπτικά: "A drama film is a film genre that depends mostly on in-depth development of realistic characters dealing with emotional themes.". Με το "realistic" βέβαια διαφωνώ, αλλά εντάξει, δεν έχει σημασία, μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά ο ορισμός.

Στο Requiem for a Dream δε βλέπω κάποια τέτοια πορεία και άρα δεν θεωρώ σωστό το να το κρίνουμε όπως οποιοδήποτε δράμα. Λύτρωση / κάθαρση σίγουρα δεν υπήρξε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, υπάρχουν και άλλα δράματα που δεν τα έχουν αυτά. Το θέμα είναι ότι η πτώση των χαρακτήρων στην ταινία αυτή, ακριβώς επειδή ήταν ήδη χρήστες, ήταν νομοτελειακή και συντελούνταν σιγά - σιγά, χωρίς να προκαλείται από εξωτερικά γεγονότα. Αντίθετα, τα εξωτερικά γεγονότα ήταν αποτελέσματα, ενδείξεις και όχι αίτια της συναισθηματικής πορείας των χαρακτήρων.

Τώρα, θα μου πείτε, "Τι είναι, αν δεν είναι δράμα;" και θα έχετε δίκιο. Δυστυχώς ο κινηματογράφος δεν είναι μουσική. Στη μουσική, κάθε τι που βγαίνει και ξεφεύγει ελάχιστα από το είδος του, μπαίνει σε άλλο, νέο είδος. Στον κινηματογράφο ο κόσμος δεν κολλάει τόσο σε ταμπέλες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα επιστημονικής φαντασίας, πόσο χαώδεις διαφορές έχουν μεταξύ τους. Η μέρα με τη νύχτα, με μόνο κοινό ενίοτε το ότι δείχνουν άλλους κόσμους. Χαίρω πολύ. Ε, αντίστοιχα τώρα, λοιπόν, το Requiem for a Dream αναγκαστικά θα το χαρακτηρίσουμε δράμα, ενώ στην πραγματικότητα έχει χαώδεις διαφορές από σχεδόν όλα τα άλλα δράματα.

Πιο συγκεκριμένα στα περί της ταινίας τώρα, εγώ στο τέλος δεν ένιωσα ακριβώς "σκατά", παραείναι μονοδιάστατος ο χαρακτηρισμός αυτός και νομίζω δεν είναι κι αυτό που προσπάθησε να πετύχει ο Aronofsky. Το τέλος, αν το ξαναδείτε, δείχνει εικόνες γαλήνης κατά βάση, παίζει αντίστοιχη μουσική κι έχει μια αίσθηση ονείρου. Για εμένα, αν το πάρουμε λίγο ευρύτερα, συμβολίζει μεν την αποτυχία στη ζωή, αλλά δεν βγάζει στυγνή κατάθλιψη, παρά μάλλον κενό σκέψεων.

Είναι σαν ο χαρακτήρας να βλέπει τον εαυτό του να χάνει τα πάντα, αλλά να μη μπορεί να νιώσει άσχημα, γιατί δεν του έχει μείνει καθόλου οδύνη μέσα του. Έχουν στεγνώσει τα δάκρυά του τέλος πάντων, πως το λένε; Αυτό είναι στην ουσία το τελευταίο στάδιο αρνητισμού, πιο πέρα δεν πάει. Ίσως να ακούγεται κάπως περίεργο σε κάποιους όπως το θέτω, αλλά δεν είναι και τόσο σπάνια προσέγγιση στην τέχνη γενικότερα. Το έχω δει και σε μουσικά κομμάτια (άμα ακούγατε λίγο περισσότερο Meshuggah θα καταλαβαίνατε τι εννοώ! ).

Απ' την άλλη, η πορεία της ταινίας ως εκείνο το σημείο, βασίζεται σε εντελώς άμεσα και υποσυνείδητα πράγματα, στη δύναμη της εικόνας κυρίως, με την ωμότητα, την βαριά ατμόσφαιρα και άλλα τέτοια να κυριαρχούν. Δε νομίζω πως προσπαθεί σε κανένα σημείο να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες (κάτι το οποίο επίσης δεν θεωρώ απαραίτητο στον κινηματογράφο, αντίθετα με την κοινή άποψη), ούτε καν να στενοχωρηθεί γι' αυτούς ενεργά, σκεπτόμενος δηλαδή "Α, τα καημένα τα παιδιά, καταστράφηκε η ζωή τους.". Σκεφτείτε πως θα ήταν να δείτε ένα πτώμα στον δρόμο: Θα σας προκαλέσει αποστροφή, πριν καν προλάβετε να κάνετε σκέψεις, όσο αυθόρμητες κι αν είναι. Και θα νιώσετε άσχημα λόγω του ότι... μπροστά σας βρίσκετε ένα πτώμα (!!), ανεξάρτητα από το αν το θέλατε κι εσείς οι ίδιοι νεκρό το άτομο αυτό. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, τι λέω.

Κάπως έτσι πιστεύω λειτουργεί και η συγκεκριμένα ταινία. Ένα blend συνεχούς αηδίας, μουντάδας, θλίψης (μια θλιμμένη έκφραση μεταδίδει θλίψη θέλουμε δε θέλουμε) και πόνου. Καλά το έθεσα πριν, είναι σαν Ambient μουσική: Αν χάσει το ενδιαφέρον σας, σας χάνει τελείως. Αν το κερδίσει και μπορείτε να την εκτιμήσετε, μάλλον σας κερδίζει.

[Enpsty]

Χεχε, ορίστε που έγκειται η διαφωνία. Δράμα, με τον σύγχρονο ορισμό, είναι μια μελαγχολική έως καταθλιπτική ιστορία, η οποία ενισχύει (η και βασίζει απόλυτα) τον αρνητισμό της μέσα σε μια πορεία γεγονότων, παράλληλα με την οποία υπάρχει και μια πορεία συναισθηματικής "βουτιάς" των δραματικών χαρακτήρων. Η Wikipedia πάνω - κάτω λέει το ίδιο πράγμα, πιο συνοπτικά: "A drama film is a film genre that depends mostly on in-depth development of realistic characters dealing with emotional themes.". Με το "realistic" βέβαια διαφωνώ, αλλά εντάξει, δεν έχει σημασία, μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά ο ορισμός.

Στο Requiem for a Dream δε βλέπω κάποια τέτοια πορεία και άρα δεν θεωρώ σωστό το να το κρίνουμε όπως οποιοδήποτε δράμα. Λύτρωση / κάθαρση σίγουρα δεν υπήρξε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, υπάρχουν και άλλα δράματα που δεν τα έχουν αυτά. Το θέμα είναι ότι η πτώση των χαρακτήρων στην ταινία αυτή, ακριβώς επειδή ήταν ήδη χρήστες, ήταν νομοτελειακή και συντελούνταν σιγά - σιγά, χωρίς να προκαλείται από εξωτερικά γεγονότα. Αντίθετα, τα εξωτερικά γεγονότα ήταν αποτελέσματα, ενδείξεις και όχι αίτια της συναισθηματικής πορείας των χαρακτήρων.

Τώρα, θα μου πείτε, "Τι είναι, αν δεν είναι δράμα;" και θα έχετε δίκιο. Δυστυχώς ο κινηματογράφος δεν είναι μουσική. Στη μουσική, κάθε τι που βγαίνει και ξεφεύγει ελάχιστα από το είδος του, μπαίνει σε άλλο, νέο είδος. Στον κινηματογράφο ο κόσμος δεν κολλάει τόσο σε ταμπέλες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα επιστημονικής φαντασίας, πόσο χαώδεις διαφορές έχουν μεταξύ τους. Η μέρα με τη νύχτα, με μόνο κοινό ενίοτε το ότι δείχνουν άλλους κόσμους. Χαίρω πολύ. Ε, αντίστοιχα τώρα, λοιπόν, το Requiem for a Dream αναγκαστικά θα το χαρακτηρίσουμε δράμα, ενώ στην πραγματικότητα έχει χαώδεις διαφορές από σχεδόν όλα τα άλλα δράματα.

Πιο συγκεκριμένα στα περί της ταινίας τώρα, εγώ στο τέλος δεν ένιωσα ακριβώς "σκατά", παραείναι μονοδιάστατος ο χαρακτηρισμός αυτός και νομίζω δεν είναι κι αυτό που προσπάθησε να πετύχει ο Aronofsky. Το τέλος, αν το ξαναδείτε, δείχνει εικόνες γαλήνης κατά βάση, παίζει αντίστοιχη μουσική κι έχει μια αίσθηση ονείρου. Για εμένα, αν το πάρουμε λίγο ευρύτερα, συμβολίζει μεν την αποτυχία στη ζωή, αλλά δεν βγάζει στυγνή κατάθλιψη, παρά μάλλον κενό σκέψεων.

Είναι σαν ο χαρακτήρας να βλέπει τον εαυτό του να χάνει τα πάντα, αλλά να μη μπορεί να νιώσει άσχημα, γιατί δεν του έχει μείνει καθόλου οδύνη μέσα του. Έχουν στεγνώσει τα δάκρυά του τέλος πάντων, πως το λένε; Αυτό είναι στην ουσία το τελευταίο στάδιο αρνητισμού, πιο πέρα δεν πάει. Ίσως να ακούγεται κάπως περίεργο σε κάποιους όπως το θέτω, αλλά δεν είναι και τόσο σπάνια προσέγγιση στην τέχνη γενικότερα. Το έχω δει και σε μουσικά κομμάτια (άμα ακούγατε λίγο περισσότερο Meshuggah θα καταλαβαίνατε τι εννοώ! ).

Απ' την άλλη, η πορεία της ταινίας ως εκείνο το σημείο, βασίζεται σε εντελώς άμεσα και υποσυνείδητα πράγματα, στη δύναμη της εικόνας κυρίως, με την ωμότητα, την βαριά ατμόσφαιρα και άλλα τέτοια να κυριαρχούν. Δε νομίζω πως προσπαθεί σε κανένα σημείο να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες (κάτι το οποίο επίσης δεν θεωρώ απαραίτητο στον κινηματογράφο, αντίθετα με την κοινή άποψη), ούτε καν να στενοχωρηθεί γι' αυτούς ενεργά, σκεπτόμενος δηλαδή "Α, τα καημένα τα παιδιά, καταστράφηκε η ζωή τους.". Σκεφτείτε πως θα ήταν να δείτε ένα πτώμα στον δρόμο: Θα σας προκαλέσει αποστροφή, πριν καν προλάβετε να κάνετε σκέψεις, όσο αυθόρμητες κι αν είναι. Και θα νιώσετε άσχημα λόγω του ότι... μπροστά σας βρίσκετε ένα πτώμα (!!), ανεξάρτητα από το αν το θέλατε κι εσείς οι ίδιοι νεκρό το άτομο αυτό. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, τι λέω.

Κάπως έτσι πιστεύω λειτουργεί και η συγκεκριμένα ταινία. Ένα blend συνεχούς αηδίας, μουντάδας, θλίψης (μια θλιμμένη έκφραση μεταδίδει θλίψη θέλουμε δε θέλουμε) και πόνου. Καλά το έθεσα πριν, είναι σαν Ambient μουσική: Αν χάσει το ενδιαφέρον σας, σας χάνει τελείως. Αν το κερδίσει και μπορείτε να την εκτιμήσετε, μάλλον σας κερδίζει.

Τι αν σου πω, γούστα είναι αυτά. Κατάλαβα τι εννοείς αλλά προσωπικά ούτε θλίψη ένοιωσα, ούτε αηδία, ούτε καν μουντάδα.
Η ταινία παραείναι soft για να μου προκαλέσει όλα αυτά να πω την αλήθεια.

[TheCursed]

Η ταινία παραείναι soft για να μου προκαλέσει όλα αυτά να πω την αλήθεια.

Γι' αυτό άκου Meshuggah που παραείναι heavy για τον οποιονδήποτε.

ΟΚ, ΟΚ, το κόβω...

[Aion]

The Tourist. Το βρήκα μέτριο, και παιδικό. Ο Johnny Depp μου άρεσε περισσότερο απότι συνήθως, και βρήκα κομσί την ερμηνεία της Angelina Jolie που συνήθως δεν μου πολυαρέσει.

[Titus]

Εγώ πάλι είδα το "The King's Speech".

Καταρχάς ο Κόλιν Φερθ έχει κάνει την ερμηνεία της χρονιάς. Οι σκηνές που στέκεται μπροστά σε ακροατήριο ή μικρόφωνο και πρέπει να βγάλει λόγο είναι συγκλονιστικές. Πέρα από αυτό, ο Φερθ καταφέρνει και περνάει στο θεατή με πολύ έντονο τρόπο όλο το δράμα και την ανασφάλεια ενός τραύλου (ή δυσλεκτικού π.χ.), που του δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στις κοινωνικές σχέσεις και καταρρακώνει ακόμα περισσότερο την αυτοεκτίμησή του. Δείχνει επίσης το πώς αντιμετωπίζονταν - και αντιμετωπίζονται ακόμα - τέτοιοι άνθρωποι από τον περίγυρό τους και πώς γεννιούνται τέτοια προβλήματα. Και όλα αυτά σε μια κοινωνία λιγότερο ανεκτική και προηγμένη επιστημονικά από τη δική μας, πράγμα που μεγαλώνει το δράμα ακόμα περισσότερο. Ο Τζέφρι Ρας είναι επίσης εξαιρετικός (φιλικός και άμεσος χωρίς να γίνεται αγενής και ασεβής, ενώ κάθε φορά που αποκαλεί το βασιλιά "Μπέρτι" είναι ολοφάνερο πως το κάνει για επαγγελματικούς λόγους και όχι στη βάση κάποιας υποτιθέμενης οικειότητας) ενώ έκπληξη η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, που παίζει σε ταινία που ΔΕΝ είναι του Μπάρτον και πλάθει ένα ρόλο όλο μπρίο και πνεύμα. Από εκεί και πέρα, βαθιά ανθρώπινη κι ευαίσθητη ταινία χωρίς να της λείπει το χιούμορ, βλέπει το θέμα της σφαιρικά και σε βάθος, και σε αγγίζει σε προσωπικό επίπεδο.

Σαν πλοκή, σενάριο κλπ δεν υπάρχουν πολλά να πω, καθώς πρόκειται καθαρά για ταινία χαρακτήρων και ερμηνειών. Ένας ντροπαλός και τραύλος πρίγκηπας ανεβαίνει απρόθυμα στο στο θρόνο όταν πεθαίνει ο πατέρας του και παραιτείται ο μεγαλύτερος αδερφός του, με το Β' παγκόσμιο πόλεμο προ των πυλών. Ο λογοθεραπευτής του προσπαθεί να θεραπεύσει το πρόβλημα όχι μόνο σε λειτουργικό επίπεδο, αλλά και να μαζέψει τα κομμάτια της θαμμένης προσωπικότητας του διαδόχου και βασιλιά.

Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ο Κόλιν Φερθ ελπίζω να πάρει ένα από τα δικαιότερα Όσκαρ του θεσμού για 1ο ανδρικό, και με ερμηνείες για σεμινάριο.

[Altair]

Αποφάσισα να γράφω κριτική για όσες ταινίες βλέπω,πολλές μαζί όπως ο Ίμρα να μην σας κουράζω και να μην κουράζομαι κι εγώ να γράφω.
Οπότε έχουμε και λέμε.

Jennifer's Body:
Η τελευταία ταινία που είδα για το 2010.Μπλα μπλα μπλα μπλα Megan Fox,Amanda Seyfried μπλα μπλα μπλα.5/10 λόγω Megan Fox,Amanda Seyfried.

Mean Machine:
Αν όχι αυτό τότε η επόμενη ταινία είναι η πρώτη που είδα μέσα στο 2011.
Ξύλο,μπάλα,φυλακές κι ένας θεότρελος Jason Statham.8/10

The Bank Job:
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία,πρωταγωνιστής Jason Statham,μια πολύ ωραία γκομενίτσα που δε θυμάμαι όνομα,τα αρνητικά του να γράφεις κριτική καιρό μετά,και κάποια νοηματάκια για τους κουλτουριάρηδες.8/10

Hereafter:
Η πρώτη ταινία που είδα φέτος σινεμά και με απογοήτευσε πλήρως.Περίμενα πολλά περισσότερα από τον Κλιντ Ίστγουντ.ΙΜΟ μέτριο.6.5/10 λόγω της πολύ καλής ερμηνείας του μικρού και του Matt Damon.

Edge of Darkness:
Από τις καλύτερες πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Mel Gibson.Ωραία υπόθεση,ελάχιστο πιστολίδι (He's too old for this shit.) και μια καταπληκτική ερμηνεία από τον Μελ. 8/10

Man On Fire:
Πολύ ωραία ταινία με μπόλικη δράση και σασπένς. 8/10

Book of Eli:
Post apocalyptic σκηνικά με θρησκευτικό περιτύλιγμα και ποζεριά;Γουστάρω. 8/10

Unstoppable:
Μόλις το είδα.Πραγματικά τα 90 λεπτά που κράτησε δεν τα κατάλαβα.Πολύ ευχάριστη ταινία και παρόλο που από ιστορία και νοήματα δεν λέει και πολλά,την προτείνω ανεπιφύλακτα αν θέλετε μια ευχάριστη ταινία.8/10

Άσχετο αλλά στις 3 τελυταίες πρωταγωνιστούσε ο Denzel Washinghton.

[Koul]

Lesbian Vampire Killers.
omg, μόνο για τα γκομενάκια και να περάσει η ώρα..
Η ώρα πέρασε ευχάριστα τίποτα περισσότερο.

[Altair]

Το έχω κι εγώ,αλλά για την ώρα έχω χώρο στο σκληρό,οπότε δεν χρειάζεται να το δω για να το διαγράψω.

[Aion]

Lesbian Vampire Killers.
omg, μόνο για τα γκομενάκια και να περάσει η ώρα..
Η ώρα πέρασε ευχάριστα τίποτα περισσότερο.

Το lifting πέτυχε?

[Cpl_Shephard]

Συμφωνω απολυτα με τον Τιτο, η ταινια ειναι must για μενα, 9.5/10 χωρις υπερβολες.

[Ground_zero]

Respect!
O poio Badass magos evar!

[Altair]

Είδα το Green Hornet.Και γαμώ τις ταινίες.Πολύ γέλιο,δράση και ποζεριά.Άντε δείτε το.7.5/10.
Αν περιμένετε ποιότητα,μην πάτε.

Επίσης τον τελευταίο καιρό έχω δει τα εξής:


Easy A's:Χαζοκωμωδία για εφήβους,η οποία όμως ξεφεύγει από κάμποσα κλισέ.Και μια πανέμορφη πρωταγωνίστρια.5/10

Monsters Inc:Εντάξει τι να λέμε;Ταινιάρα απλά.Όσο σκέφτομαι ότι τόσο καιρό απέφευγα να το δω γιατί δεν μου έκανε κλικ η θεματολογία του...9/10.

Ι Spit on your Grave/Θα φτύσω στον τάφο σας:
Και μόνο για τον τίτλο πρέπει να πάρει 10άρι.Τεσπά.Είναι remake της ομόνυμης ταινίας που κυκλοφόρησε το 1983-85 δε θυμάμαι (να πάρει τώρα έκλεισα την wiki).Πολύ βία.Την προτείνω ανεπιφύλακτα.Όποιος έχει ευαίσθητο στομάχι ας δει κάτι άλλο καλύτερα.
10/10 από μένα γιατί όλη την ώρα με είχε στην τσιτα κάτι που έχω πολύ καιρό να δω σε ταινία του είδους.Οι κριτικοί την θάψανε πάντως.Μα πόσο φλώροι.

[Kostakis420]

Εχει πολλες ωραιες το 2010 ειδα το To Save a Life, the Ghost Rider, Possession, κανα δυο αλλα πολυ καλα!!!

Επισης ειδα πριν λιγες εβδομαδες το the stepfather νομιζω ειναι του 2007.
Το Zombieland πολύ φάση.

[sub_zero]

Aν μιλάς για το 2010 μάλλον το ghost writer εννοείς και όχι το ghost rider το οποίο βγήκε το 2007 και δεν είχε και καλές κριτικες