Είδα το Route Irish του Ken Loach.
Καταρχάς είναι μια ταινία γεμάτη Ιρλανδούς και αυτό από μόνο του ήταν αρκετός λόγος να τη δω. Το σενάριο έχει να κάνει με δυο φίλους που ο ένας ψήνει τον άλλο να δουλέψουν στο Ιράκ, σε μια εταιρία παροχής προστασίας - ήγουν μισθοφόροι στην υπηρεσία υψηλών προσώπων". Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο αποχωρεί από την εταιρία, γυρίζει πίσω και μαθαίνει ότι ο φίλος του σκοτώθηκε σε ενέδρα στο δρομολόγιο Βαγδάτη - αεροδρόμιο (αλλιώς Route Irish, γιατί πρέπει να είσαι mad as an Irish για να κάνεις αυτή τη διαδρομή, την πιο επικίνδυνη στον κόσμο). Δεν τρώει τη φόλα όμως, για μια σειρά λόγους, και αρχίζει και ξετυλίγει ένα κουβάρι που είναι η αφορμή για το Loach να μιλήσει για τους μισθοφορικούς στρατούς και τη νοοτροπία τους, την ψυχοσύνθεση και τρόπο σκέψης των στρατιωτών και των διευθυντών - επιχειρηματιών, και, ασφαλώς, το ευρύτερο θέμα του πολέμου στο Ιράκ και τα ιδανικά του (κοινώς για το πώς μπατίρηδες πηγαίνουν και σκοτώνονται για 10.000 δολλάρια το μήνα αφορολόγητα).
Δε φτάνει τα επίπεδα του "Γη κι ελευθερία" ή του "Γλυκά 16" μα παραμένει κλασσικός Ken Loach, με κάποιες αστοχίες όχι στη δραματουργία και τους χαρακτήρες μα στο ρυθμό. Είναι λιγάκι άνευρη στα σημεία. Παραμένει όμως πολλά περισσότερα από μια απλή ταινία καταγγελίας και ΠΟΛΛΑ περισσότερα από μια πολεμική ταινία, οπότε συστήνεται ανεπιφύλακτα!
Καταρχάς είναι μια ταινία γεμάτη Ιρλανδούς και αυτό από μόνο του ήταν αρκετός λόγος να τη δω. Το σενάριο έχει να κάνει με δυο φίλους που ο ένας ψήνει τον άλλο να δουλέψουν στο Ιράκ, σε μια εταιρία παροχής προστασίας - ήγουν μισθοφόροι στην υπηρεσία υψηλών προσώπων". Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο αποχωρεί από την εταιρία, γυρίζει πίσω και μαθαίνει ότι ο φίλος του σκοτώθηκε σε ενέδρα στο δρομολόγιο Βαγδάτη - αεροδρόμιο (αλλιώς Route Irish, γιατί πρέπει να είσαι mad as an Irish για να κάνεις αυτή τη διαδρομή, την πιο επικίνδυνη στον κόσμο). Δεν τρώει τη φόλα όμως, για μια σειρά λόγους, και αρχίζει και ξετυλίγει ένα κουβάρι που είναι η αφορμή για το Loach να μιλήσει για τους μισθοφορικούς στρατούς και τη νοοτροπία τους, την ψυχοσύνθεση και τρόπο σκέψης των στρατιωτών και των διευθυντών - επιχειρηματιών, και, ασφαλώς, το ευρύτερο θέμα του πολέμου στο Ιράκ και τα ιδανικά του (κοινώς για το πώς μπατίρηδες πηγαίνουν και σκοτώνονται για 10.000 δολλάρια το μήνα αφορολόγητα).
Δε φτάνει τα επίπεδα του "Γη κι ελευθερία" ή του "Γλυκά 16" μα παραμένει κλασσικός Ken Loach, με κάποιες αστοχίες όχι στη δραματουργία και τους χαρακτήρες μα στο ρυθμό. Είναι λιγάκι άνευρη στα σημεία. Παραμένει όμως πολλά περισσότερα από μια απλή ταινία καταγγελίας και ΠΟΛΛΑ περισσότερα από μια πολεμική ταινία, οπότε συστήνεται ανεπιφύλακτα!
Comment