The Legend of Zelda: Skyward Sword

[paixtis]

69,5 ώρες από μένα και μου λείπουν αρκετά πράγματα από καρδιές και sidequest.Έχω κάνει βέβαια full upgrade όλα μου τα αντικείμενα.Αν δεν σου πάρει τουλάχιστον 50 ώρες δεν το ευχαριστιέσαι το παιχνίδι.

[Somari]

69,5 ώρες από μένα και μου λείπουν αρκετά πράγματα από καρδιές και sidequest.

[paixtis]

Unsuccesful :troll: is always unsuccesful...

[丹野]

Unsuccesful :troll: is always unsuccesful...

Unsuccessful is ...

[Somari]

Unsuccesful :troll: is always unsuccesful...

Κατι μου λεει πως δε το πιασες: p

[Hipster Luffy]

Καλά μου χει σπάσει τα νεύρα, κάναν τρείς περιοχές και τις παίζουμε απο 5 φορές τη κάθε μια... κωλο γυφτουλες...

[paixtis]

Eπισκέπτεσαι διαφορετικές περιοχές κάθε φορά.Γενικά θα ήθελα να δω περισσότερες περιοχές πάντως(μια καθαρόαιμη περιοχή πάγου,μια καθαρόαιμη περιοχή νερού και ένα τελικό dungeon πριν τον τελευταίο αρχηγό).Πάντως το παιχνίδι το κατατάσω άνετα πάνω από τα windwaker,ocarina και twilight.Προσωπικά το θεωρώ κατώτερο μόνο του majora's mask όσον αφορά τα 3d zelda(καλά αυτό παραμένει μακράν πρώτο στην καρδιά μου).

[Hipster Luffy]

Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι και εγώ πίστευα πως το χε ξεπεράσει το οκάρινα, αλλα δε φαντάστηκα πως ήταν τόσο φτωχομπινεδιάρικο και πως θα είχε όλες κι όλες 3 περιοχές !!! Ούτε βέβαια και τα χαζά μοντς τύπου (Λινκ η ψυχή σου έγινε λουλούδι τρέχα σα μαλάκας να μαζέψεις τα άνθη της!) Ωιμέ ποιοι βλαμμένοι τα σκεφτόντουσαν αυτά ; και σαν να μην έφτανε αυτό επαναλμβάνουνες αυτή τη βλακεία με τα τραγούδια του ήρωα, τουλάχιστον στο ηφαίστειο που είμαι τώρα...

Γαμάτο λοιπόν σενάριο, σούπερ χαρακτήρες και ιδέες, αλλά με επαναλαμβανόμενο gameplay και χειρισμό για κλωτσιές το παιχνίδι καταντάει μέτριο σα κρυωμένος ελληνικός καφές!

Θα θελα πάντως να το ξανάβλεπα στο wii U σε HD και με αξιοπρεπή χειρισμό... αλλά ποιος ξαναπερνάει αυτα τα qouest του κώλου ειναι το θεμα!

[Loggo]

Επειδή βλέπω παντού αυτή τη νοοτροπία που εστιάζει αποκλειστικά σε ένα μοντέλο εσωτερικού τύπου σύγκρισης/κριτικής, ας μου εξηγήσει κάποιος να μη το χω απορία.

Όταν λέμε ότι είναι καλύτερο από το Ocarina τι ακριβώς εννοούμε; Ότι παίρνουμε έναν τίτλο που βγήκε το 2011 και συγκρίνοντάς το, σε άμεσο επίπεδο (!), με έναν τίτλο του 1998 βρίσκουμε τον τίτλο του 2011 καλύτερο; Όπως ας πούμε το Rage, αν το συγκρίνω άμεσα, είναι καλύτερο από το πρώτο Half-Life ή το Perfect Dark;

[丹野]

Εγώ λέω ότι το παιχνίδι έχει την ίδια νοοτροπία με τα προηγούμενα Ocarina of Time και Wind Waker. Δεν άλλαξε σε κανέναν βαθμό, εκτός τον χειρισμό.

Επίσης, μου είπαν ότι καθυστέρησε το παιχνίδι σε μένα από nintendo.gr, γιατί υπάρχει πρόβλημα εκεί. Μου είπαν να τους πάρω τηλέφωνο ή αύριο ή μεθαύριο για να ξαναδοκιμάσω.

[paixtis]

Παίξτο πρώτα και μετά βγάλε άποψη βρε ΤΑΝΟ.Σύγκριση κάνουμε όσον αφορά του τι σου μένει περισσότερο απ'τον τίτλο.Εμένα προσωπικά αν και το έχω παίξει δυο φορές το ocarina(μία στο collector's του gc και μια στο 3ds) δεν μου άφησε και πολλά.Για το twilight ούτε λόγος.Απ΄το skyward πιστεύω θα μου μείνουν αρκετά πράγματα(γαμάτο gameplay πριν τα dungeons,τέλειο 3ο dungeon,τέλεια μουσική,ωραία ιστορία και πολύ ωραίος σχεδιασμός του τελικού boss).

[Enpsty]

Καλύτερο του oot δεν είναι IMO, γιατί πολύ απλά τίποτα δεν θα είναι καλύτερο του oot για εμένα προσωπικά. Δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του παιχνιδιού, αλλά με το γεγονός ότι το oot βγήκε όταν βγήκε και εγώ ήμουν όσο ήμουν.
Άλλες εποχές, άλλα σταθμά και κυρίως αλλιώς έβλεπα τα πράγματα τότε. Τότε το oot ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον link σε 3d, τώρα τα 3d zelda είναι κάτι σαν ρουτίνα.
Είναι το ίδιο με το SM64. Αν και το Galaxy 2 μπορεί να το θεωρώ ανώτερο του 64 δεν μου προσέφερε την ανατριχίλα που μου είχε προκαλέσει το 64. Λογικο δεν είναι;
Τώρα για αυτά που λέει ο strawhat θα σταθώ μόνο στον χειρισμό. Εξαιρώντας τον κέρσορα που είπαμε φτιάχνεται σε μισό δευτερόλεπτο, τι άλλο πρόβλημα έχεις με τον χειρισμό;
Το γεγονός ότι έχει μόνο 3 περιοχές με ξενέρωσε και εμένα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε μία ποικιλία που ξεπερνούσε το απλό backtracking. Ειδικότερα η περιοχή της ερήμου ήταν ένα παιχνίδι μόνη της και σε έκταση και σε ιδέες.

Θα ήθελα να γράψω πιο εκτενή σχόλια τώρα που το τερμάτισα, αλλά θα πω μόνο δύο λόγια.
Μπορεί να λέμε τα zelda παρωχημένα, παλαιομοδίτικα κτλ. αλλά διάολε μόνο αυτά το κάνουν αυτό που κάνουν τόσο σωστά. Αυτό δεν είναι fanboyίστικες φανφάρες αλλά παράπονο για την βιομηχανία. Γιατί με την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα δεν μπορεί να βγουν πιο πολλά επικά games που να συνδυάζουν την δράση, την αναζήτηση και τους γρίφους; Σχεδόν πάντα θα λείπει το ένα από τα τρία στοιχεία.
Τα sandbox δεν εχόυν γρίφους. Τα rpg είναι άλλη φάση. Τα cinematic συνδυάζουν λίγο απ'όλα (μόνο λίγο όμως) κτλ.
Πάρε την frostbite, crye engine, unreal και φτιάξει ένα έπος να ούμε και άσε τα άτιμα τα fps ηρεμήσουν και λίγο!

Α, και ο fortune teller best character ever λέμε!

[Hipster Luffy]

Enpsty συμφωνω σε οτι λες για το οκαρινα, είναι μια διαχρωνική αξία και το βάθος που είχε στο σχεδιασμό αναδικνύεται απο τα σύγχρονα ζελντα που αδυνατούν να το ξαναεπαναλάβουν.

Τωρα τι να πω, για χειρισμό...; αφου είναι μάπα το σύστημα, έπαιζα με αρχηγό και η αριστερή κίνηση γίνεται δεξιά και το αντίστροφο... κόντεψα να το σπάσω !

Το wii φταίει στην ουσία θα έλεγα για τοχ ειρσμό και όχι το ζελντα... αντε να βγει το wiiU να τελειώνουμε...

[Enpsty]

Enpsty συμφωνω σε οτι λες για το οκαρινα, είναι μια διαχρωνική αξία και το βάθος που είχε στο σχεδιασμό αναδικνύεται απο τα σύγχρονα ζελντα που αδυνατούν να το ξαναεπαναλάβουν.

Τωρα τι να πω, για χειρισμό...; αφου είναι μάπα το σύστημα, έπαιζα με αρχηγό και η αριστερή κίνηση γίνεται δεξιά και το αντίστροφο... κόντεψα να το σπάσω !

Το wii φταίει στην ουσία θα έλεγα για τοχ ειρσμό και όχι το ζελντα... αντε να βγει το wiiU να τελειώνουμε...

Χαλασμένο wiimote έχεις.
Εγώ παίζω σχεδόν ξαπλωμένος και δεν είχα πρόβλημα ούτε μία φορά.
Αντίθετα πχ στο wii resort όταν έπαιζα ξαπλωμένος ήθελε calibration κάθε λίγο και λιγάκι.

[Loggo]

Αν και, λόγω έλλειψης διάθεσης, δεν είχα σκοπό να γράψω εντυπώσεις, έκατσα τελικά εν τάχει και έγραψα κάποια πράγματα. Το post είναι κάπως άγαρμπο, αλλά πραγματικά δεν τράβαγε την ώρα που το έγραφα.

Αρχίζοντας από το θέμα του overworld, που θίχτηκε παραπάνω, είναι γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια προσέγγιση που είναι, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενη. Σε μια εποχή που η σειρά θεωρώ ότι θα έπρεπε να κοιτάζει πως θα εξελίξει τη δομή του κόσμου και να εμπλουτίσει το overworld, το Skyward επέλεξε την απόρριψή του και τη στροφή στην απόλυτη γραμμικότητα. Και δεν είναι ότι η προσέγγιση που επέλεξε δεν υλοποιήθηκε καλά, απλά η επιλογή αυτή αφαιρεί αρκετά από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της σειράς.

Από το πρώτο Zelda στο NES, το overworld ήταν η καρδιά του franchise, δεν ήταν μόνο τα dungeons. Δε ξέρω πως εκεί στο Kyoto κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα. Όταν ο κόσμος ασκούσε κριτική στο Twilight Princess λέγοντας ότι...αυτό που, κατά βάση, άξιζε ήταν τα εξαιρετικά του dungeons, δεν εννοούσε "Zelda is all about dungeons" όπως, σύμφωνα με δηλώσεις του ιδίου, μετέφρασε ο Miyamoto. Το feedback κινούταν στη λογική πως, μεταξύ άλλων, το overworld θέλει δουλειά. Γενικά θεωρώ ότι ένα σύγχρονο Zelda έχει ανάγκη από ένα τεράστιο, εντυπωσιακό, ζωντανό και πλούσιο overworld, όσο ένας τίτλος Mario έχει ανάγκη το υψηλού επίπεδου level design. Τα τελευταία Zelda απέτυχαν να το δώσουν και το Skyward αποφάσισε να το αντικαταστήσει με pre-dungeon περιοχές που, στην ουσία, με έναν πιο αφαιρετικό τρόπο, παίζουν το ρόλο εξωτερικών dungeons.

Σχεδιαστικά είναι πολύ καλές, αλλά η αίσθηση της περιπλάνησης απουσιάζει πλήρως από τον τίτλο. Η εξερεύνηση κάνει την εμφάνισή της περισσότερο στο ύφος που υπάρχει μέσα στα dungeons, ενώ κάτι αποστολές εμπνευσμένες κατευθείαν από τη σχολή των collectathons της δεκαετίας του 90 είναι εντελώς άστοχες και έχουν καθαρό ρόλο filler ώστε, με τεχνητό τρόπο, να αυξήσουν τη διάρκεια του τίτλου. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι τα themes που κάνουν την εμφάνισή τους στο παιχνίδι είναι λίγα, αναμφισβήτητα, είναι απογοητευτικό μιας και συνεχώς βλέπεις τις ίδιες και τις ίδιες περιοχές. Προσωπική μου άποψη, είναι ότι αυτή η αυστηρά γραμμική και καθαρά τμηματική προσέγγιση του κόσμου δεν έχει απολύτως καμία θέση στη σειρά, ειδικά από τη στιγμή που δε προσπαθεί να προσεγγίσει το cinematic.

Οι προσθήκες του dash και του stamina meter είναι οι σημαντικότερες εξελίξεις σε επίπεδο gameplay. Το dash δίνει στη σειρά τη ταχύτητα που της έλειπε (τέρμα τα απανωτά rolling) και το stamina meter, με τον τρόπο που εντάσσεται στο gameplay, προσθέτει τακτική στο πως καλείσαι σε αρκετές περιπτώσεις να κινηθείς. Ωστόσο, θα μπορούσε να γίνει διαχωρισμός στο πότε το dash καταναλώνει stamina και πότε όχι. Όταν προσπαθείς να ανέβεις τις ανηφόρες πχ, η επιρροή στο stamina έχει νόημα και προσδίδει τακτική, όταν όμως απλά μετακίνησε, δε χρειάζεται να καθυστερείς ελέω stamina.

Θετικό το γεγονός ότι, ειδικά σε σχέση με το Twilight Princess, εδώ υπάρχει μια x οικονομία στο παιχνίδι που καταφέρνει να δώσει κάποια αξία στα χρήματα. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ξοδέψεις τα rupees που αποκτάς και, παρά το γεγονός ότι δε μιλάμε για κάτι φοβερά εντυπωσιακό, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το σύστημα με τα upgrades παρουσιάζει ενδιαφέρον και η υλοποίηση είναι σχετικά ικανοποιητική. Θα μπορούσε ωστόσο να έχει περισσότερο βάθος και πιο ουσιαστικό ρόλο στο παιχνίδι. Στο μεγαλύτερο μέρος του, περισσότερο φαντάζει ως ένας εναλλακτικός τρόπος να σου δώσει κίνητρο για τη συλλογή διάφορων αντικειμένων με στόχο την 100% ολοκλήρωση του τίτλου, παρά ως μια προσθήκη που παίζει ουσιαστικό ρόλο στο gameplay.

Οι NPC’s αδιάφοροι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και, όπως και στη περίπτωση του Twilight Princess, δύσκολα θα τους θυμάται κανείς μετά από λίγο καιρό. Σε ρηχά νερά κινούνται και τα side quests, τόσο από άποψη θεματολογίας όσο και ουσίας. Υπάρχει ένα side-quest με love story στο παιχνίδι που, όσοι θυμούνται το μεγαλοπρεπές σκηνικό με την Anju και τον Kafei στο Majora’s Mask, θα αντιδράσουν με τη πιο γνωστή κίνηση του Picard. Παρόλα αυτά, είναι πολύ έξυπνος ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι εντάσσει όλα τα side-quests υπό τη στέγη ενός κεντρικού side-quest δίνοντας κίνητρο για την ολοκλήρωσή τους.

Τα motion controls λειτουργούν πολύ καλά στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και δεν αμφιβάλω ότι, όντως, πρόκειται για τη καλύτερη υλοποίηση σε core τίτλο. Όταν λειτουργούν 100% σου δίνουν την εντύπωση ότι αυτό είναι το μέλλον, όταν όμως κάνουν την εμφάνισή τους οι στιγμές εκείνες που τα πράγματα δυσκολεύουν, τότε σε κάνουν να νοσταλγείς την αμεσότητα και τη σταθερότητα που προσφέρει το παραδοσιακό pad. Αν τα motion controls έχουν σκοπό να πάνε την εμπειρία ένα επίπεδο πιο πάνω, τότε, σε έναν core τίτλο, ή θα δουλεύουν πάντα τέλεια ή δε θα υπάρχουν καθόλου.

Τα βασικά προβλήματα του Skyward είναι όσα έχω κατά καιρούς επισημάνει ως βασικά προβλήματα των τελευταίων entries της σειράς γενικά. Αναχρονιστική λογική σε επίπεδο presentation, αφήγησης και χαρακτηριστική αδυναμία δημιουργίας immersion. Το συγκεκριμένο τρίπτυχο είναι ο βασικός τομέας που η σειρά πρέπει να κοιτάξει πως θα εξελιχθεί ξεφεύγοντας από την εποχή του N64. Το εξαιρετικό level design μένει μόνο του σε έναν κόσμο που σχεδόν ποτέ δε καταφέρνει να σου μιλήσει και να σε απορροφήσει. Όταν το κάνει γίνεται μέσω κάποιων, καλοστημένων είναι η αλήθεια, cut-scenes που, όπως και στη περίπτωση του Twilight Princess, δε φτάνουν ώστε να δημιουργηθεί ένας πραγματικά δυνατός και ατμοσφαιρικός τίτλος όπως οι παλιότεροι της σειράς.

Γενικά, όπως και στο Twilight Princess, έτσι και εδώ το highlight του τίτλου είναι το εξαιρετικό, ανά διαστήματα ιδιοφυές, level design που συνυπάρχει με μια αξιοπρόσεκτη ανανέωση στη λογική των γρίφων. Σε ένα Zelda του 2011 όμως...αυτό δεν είναι αρκετό.