I just finished

[Xeno]

Ηθελα να γραψω πως δε μπορω να πιστεψω να λεει καποιος πως ειναι κατω του μετριου, αλλα εφαγα μια λεξη σε αυτο που εκανες quote.
Σιγουρα οι εμπειριες ειναι υποκειμενικες και αν ειχες φρεσκο το ΗΚ μπορει να σε επηρεασε και αυτο.
Το trial and error δεν το ανεφερα οχι επειδη το ξεχασα ή το προσπερασα, αλλα επειδη ειλικρινα δεν το ενιωσα.
Ακομα και οι μαχες που αρκετοι λενε πως ειναι κακες, αυτο ειναι κατι που δε σκεφτηκα καθολου οσο επαιζα γιατι απλα διασκεδαζα την εξερευνηση και την ευελιξια / mobility του χαρακτηρα.
Καταλαβαινω πως το παιχνιδι εχει ελλειψεις ιδιως σε αυτο το κομματι. Περι trial and error τι εννοεις, ηταν κατι που ειδες σε τετοιο βαθμο καθολη τη διαρκεια του τιτλου;

Deus

Panzer Dragoon Orta

Δεν ειμαι παλιος φαν της σειρας αλλα την ειχα στα υποψιν χρονια τωρα. Θυμαμαι να αγοραζω το παιχνιδι λογω BC με το 360 εκεινα τα χρονια αλλα η pal version ειχε θεμα που δεν εφτιαξαν ποτε, εκανε παντα crash μετα την 3η πιστα. Νομιζω πως ουτε τωρα το φτιαξαν αυτο, γιατι το παιχνιδι ειναι διαθεσιμο μονο στο αμερικανικο gamepass. Το gameplay ειναι παρα πολυ καλο και (προφανως) απειρως βελτιωμενο απο τα παιχνιδια του Saturn. Αισθητικα/μουσικα ομως υστερει θα ελεγα. Διαρκεια περιπου 2-3 ωρες για ενα playthrough (10 πιστες). Δυσκολια σχετικα old school (a.k.a. normal feels like hard). Ωραια εμπειρια οπως και να χει και το μεγαλυτερο σοκ ηταν πως καποιες πιστες προς το τελος μου θυμισαν αρκετα το Rez. To bonus inclusion του πρωτου panzer dragoon ηταν μια ευχαριστη εκπληξη μιας και για καποιο λογο μου ειχε ξεφυγει αυτη η πληροφορια.

Messenger

Πολυ καλη εμπειρια αν και στο τελος ειχε λιγο αχρειαστο backtracking (αρχικα παιζει τελειως linear το παιχνιδι και μετα γινεται λιγο πιο backtracking heavy πραγμα που το ριχνει ενα κλικ θα ελεγα). Πολυ ωραιος χειρισμος, πολυ καλο sountrack και αρκετα καμμενο χιουμορ με πολυ 4th wall breaking.
Σωστο tribute σε παιχνιδια του ειδους χωρις να ειναι ακριβως δυσκολο βεβαια, αλλα ουτε και περιπατος. Δυσκολια και λογικη shovel knight θα λεγα στο πολυ περιπου.

Δεν ειναι το απολυτο must play, αλλα ειναι μια πολυ καλη δουλεια που στη χειροτερη αξιζει ενα 8/10/ Ωραιο platforming, ωραιες πιστες, καλο pacing. Θα μπορουσε να ειχε παραπανω boss fights.

Monster Boy

Εγραψα ηδη καποια λογια για αυτο, προσωπικα το βρηκα παρα πολυ καλο και θα το προτεινα χωρις πολλα πολλα σε οποιον θελει κατι σε λιγο εναλλακτικο metroidvania. Μου αρεσαν τα πιο early 90s vibes που βγαζε στο action κομματι του, γιατι πιστευω πως οντως εχει διαφορετικη φιλοσοφια εκει απο τα περισσοτερα παιχνιδια του ειδους που ειδαμε προσφατα. Γενικα το παιχνιδι τηρει σωστες ισορροπιες μεταξυ του νεου και του παλιου, δηλαδη το dna του γενικοτερου monster/wonder boy franchise. Μου αρεσε ιδιαιτερα και η αισθητικη με τα εντονα/ζωντανα χρωματα και γενικα το ειδα σαν μια καλη ανανεωση για να ξεφυγουμε λιγο απο τη μαυριλα του ειδους μετα απο ολα τα παρεμφερη παιχνιδια που επαιξα προσφατα (bloodstained, hk, ori 1/2 etc).

[Raf]

Ηθελα να γραψω πως δε μπορω να πιστεψω να λεει καποιος πως ειναι κατω του μετριου, αλλα εφαγα μια λεξη σε αυτο που εκανες quote.
Σιγουρα οι εμπειριες ειναι υποκειμενικες και αν ειχες φρεσκο το ΗΚ μπορει να σε επηρεασε και αυτο.
Το trial and error δεν το ανεφερα οχι επειδη το ξεχασα ή το προσπερασα, αλλα επειδη ειλικρινα δεν το ενιωσα.
Ακομα και οι μαχες που αρκετοι λενε πως ειναι κακες, αυτο ειναι κατι που δε σκεφτηκα καθολου οσο επαιζα γιατι απλα διασκεδαζα την εξερευνηση και την ευελιξια / mobility του χαρακτηρα.
Καταλαβαινω πως το παιχνιδι εχει ελλειψεις ιδιως σε αυτο το κομματι. Περι trial and error τι εννοεις, ηταν κατι που ειδες σε τετοιο βαθμο καθολη τη διαρκεια του τιτλου;

Να πω για αρχή πως σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ το Ori κάτω του μετριου παιχνίδι. Δεν το θεωρώ καν μέτριο παιχνίδι, υπό την έννοια πως δεν είναι ένα αδιάφορο παιχνίδι του συρμού. Περισσότερο love-hate relationship έχω με αυτό παρά κάτι άλλο. Αυτά τα πράγματα που προσπαθεί να τα κάνει καλά, τα κάνει άψογα. Το art direction του είναι πρωτοποριακό. Σαν πλατφόρμερ έχει κάποιες πολύ καλές ιδέες και ακολούθως πολύ καλές στιγμές, και το endgame του φαίνεται απολαυστικό.

Προσωπικά όμως με αγανάχτησε και με εκνεύρισε περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι, κι από το HK κι από το Celeste, που είναι δυο δύσκολα παιχνίδια με trial and error χαρακτήρα (οκ με διαφορετικό τρόπο το καθένα). Το gameplay του Ori βρήκα όντως πως βασίζεται στο t&e διότι πατάει στη δυνατότητα του save κατα βούληση για να σε πυρπολίσει με bullet hell καταστάσεις, παγίδες που δεν μπορείς να προβλέψεις, εχθρούς που δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις. Πραγμα που δεν θα ήταν κακό αν δεν ήταν στημένο το παιχνίδι σαν να θέλει να δώσει μια seamless κινηματογραφικη εμπειρία. Έχει half baked στοιχεία που πρωταγωνιστούν: η μάχη είναι όχι απλά αδιάφορη αλλά και εκνευριστική, οι εχθροί στην πλειονότητά τους είναι όλοι ίδιοι, ζωντανοί αγκαθωτοί θάμνοι που πετούν σφαίρες και τους πετάς και εσύ σφαίρες. Σαν να μπήκαν τον τελευταίο μήνα ανάπτυξης από αναγκαιότητα. Μετά το bash το πράγμα γίνεται καλύτερο και η κίνηση στον χώρο πλεονέκτημα του παιχνιδιού. Τέλος, είναι φλύαρο. Ο παίχτης βομβαρδίζεται με δεκάδες ανούσια upgrades, χωρίς βάρος και λειτουργία, και οι mv ποιότητες του τίτλου δέχονται σοβαρό πλήγμα. Αν το Ori έχει αρετές σαν πλατφόρμερ, μονάχα εκ της προσκολλήσεως μπορώ να το θεωρήσω καλό mv. Μπορείς να διαβάσεις στα Features κι ένα σατιρικό review που έκανα σχετικά με αυτά τα θέματα. Ένα μέτριο παιχνίδι σίγουρα δεν σε κάνει να ασχοληθείς τόσο μαζί του.

Μου άφησε την εντύπωση πως δεν ήξερε τι παιχνίδι ήθελε να είναι. Αυτό το πράγμα επιβεβαιώνεται, νομίζω, κι από τις δομικές αλλαγές που έφερε το σίκουελ, που επηρεάστηκε από ένα ανώτερο παιχνίδι (HK) και ενσωμάτωσε αντίστοιχα αυτές αλλαγές. Πάντως καλοδεχούμενο να βγει στο Switch.

[straier]

Τέλος το Last Guardian. Καιρό είχα να συγκινηθώ τόσο σε παιχνίδι.
Το παιχνίδι ουσιαστικά είναι ένα μίγμα του SotC με το ICO όπου χρησιμοποιείς το πλάσμα για να λύσεις γρίφους και να κάνεις platforming. Είναι από το ελάχιστα πρόσφατα παιχνίδια που νιώθεις πως κάνεις platforming (με την έννοια των παλιών Tomb Raider, όχι του Mario) ενώ η αρχιτεκτονική, το level design (παρόλο που το παιχνίδι είναι ουσιαστικά εντελώς γραμμικό και χωρισμένο σε αυτοτελή sections) αλλά και η αίσθηση του μεγέθους και του ύψους είναι απίστευτη. Πολλές φορές ανατρίχιαζα όταν το παιδάκι παραπατούσε, δεν το προτείνω για υψοφοβικούς. Επίσης, παρόλο που δε θα έλεγα πως είναι δύσκολο παιχνίδι, δεν είναι και πανεύκολο αφού αρκετές φορές κόλλησα προσπαθώντας να καταλάβω που πρέπει να πάω (ή να πάει ο Trico).
Φυσικά όλα αυτά δένονται με τη σχέση που αναπτύσσει το αγόρι με το πλάσμα. Είναι εκνευριστικό σίγουρα όταν προσπαθείς να πείσεις τον (την;) Trico να κάνει κάτι και αυτός πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση ή απλά ξύνεται αλλά από την άλλη το κάνει να μοιάζει με κανονικό ζώο και σε κάνει να νοιάζεσαι γι'αυτό και να το χαΪδεύεις σε άσχετες στιγμές επειδή έτσι... Ο τρόπος που δίνεται η ιστορία και αναπτύσσεται η σχέση πρακτικά μέσω του gameplay είναι εξαιρετικός.

Στα αρνητικά θα έβαζα πως δε μπορείς να παίξεις συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού και μπορείς να το παίξεις μόνο από την αρχή ως το τέλος, μειώνοντας αρκετά το replay value του ενώ και αρκετά trophies είναι αρκετά δύσκολα (δε νομίζω να ασχοληθώ, τουλάχιστον άμεσα).

Αν κατέτασσα τα παιχνίδια της Τριλογίας θα το έβαζα δεύτερο μετά το SotC αλλά σε θέμα σχέσης μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι με διαφορά το πρώτο.

[Raf]

Xeno ξέχασα να σε ρωτήσω, αν δεν σου κάνει κόπο θα με ενδιέφερε ένα σύντομο σχόλιο πάνω στα Katana Zero και Mark of the Ninja

[Xeno]

Raf Το Hollow Knight ειναι κορυφαιο, ιδιως απο αποψης μηχανισμων, και tight/responsive gameplay. Ισχυει πως το Ori 2 πηρε ξεκαθαρα ιδεες απο το ΗΚ και το καλυτερο ειναι πως ειδα καπου δηλωσεις του game director που το αρνηθηκε αυτο λιγο πολυ. Οπως το εθεσες με την αναλυση σου παντως, δε μπορω να διαφωνησω σε κατι.

Το Mark of the Ninja το βρηκα ενα πολυ καλο stealth game. Εχει πολυ ωραιο gameplay και ειναι φοβερο το να βλεπεις stealth στοιχεια να λειτουργουν τοσο καλα σε εναν 2d τιτλο. Επισης σου δινει τη δυνατοτητα να παιξεις με πολλους διαφορετικους τροπους οπως και σε αλλα stealth games βεβαια, οποτε ξεφευγει αρκετα απο το μεσο 2d action game που εχουμε συνηθισει.

To Katana Zero το ειχα σταμπαρει λογω αισθητικης (μου θυμιζε το Hotline Miami), αλλα και λογω gameplay μιας και ποτε δεν εχω θεμα να παιξω ενα συμπαθητικο 2d action game. Εν τελει ειναι απλα συμπαθητικο, σου εχει καποια ωραια gameplay twists με slow-mo bullet dodging / deflection etc που το κανουν αρκετα εντυπωσιακο, αλλα δεν ειναι και το indie game που θα μνημονευεται στο μελλον σαν κατι το ιδιαιτερο.

Το καλο με αυτην την κατηγορια παιχνιδιων ειναι πως μπορεις να σαι αρκετα επιεικης οταν δινεις <10ε για ενα παιχνιδι, οποτε και τα 2 αξιζαν τα λεφτα τους θα ελεγα, αλλα το θεμα ειναι αν εχεις ηδη καλυτερες επιλογες στην ακρη. Επισης ελπιζω να μη μετανιωσεις που δεν πηρες το Monster Boy .

[Raf]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Καλά να μαστε, και θα παίξω και τα δύο παιχνίδια που αναφέραμε και το Monster Boy! Προς το παρόν τελειώνω το Octopath και βρίσκομαι στη μέση του The Messenger, σύντομα σχόλια στο δίπλα θέμα.

[Ryu_gr]

Το Mark of the Ninja είναι άρτιο όπως είπε και ο sub_zero 7 χρόνια πριν. Υπάρχει thread εδώ και το επευφημούν όλοι: https://gamers-odyssey.net/forum/gam...k-of-the-ninja

Πρόσφατα βγήκε και remastered στο steam και οι κάτοχοι μπορούν να κάνουν αναβάθμιση με ένα μικρό ποσό.

[Xeno]

Εκλεισα μια εκκρεμοτητα που ειχα με το Wonder Boy: Dragon's Trap. Το ειχα παρει μετα το Monster Boy και το ειχα δει λιγο, αλλα δε με ειχε κρατησει, ισως επειδη ηταν πιο απλο, ή ισως επειδη ειχα ηδη παρει τη δοση μου με τη σειρα.
Μετα απο ενα κενο λιγων μηνων μου θυμισε εμμεσα ο Raf την υπαρξη του οποτε ειπα να το ξαναδω με ανανεωμενη διαθεση.
Το τελειωσα σε 2 χαλαρα απογευματα και 4 ωρες συνολο. Ηταν ευχαριστη εκπληξη αν και για να εκτιμησει καποιος το ποσο καλο ειναι το παιχνιδι πρεπει να ξερει πως ειναι ενα παιχνιδι του 1989 και ετσι πρεπει να κριθει γιατι απ' οσο ξερω ειναι απλα reskinned και κατα τ' αλλα παιζει ακριβως οπως το πρωτοτυπο.

Ο χειρισμος και η old-school και σε καποια σημεια ολιγον τι punishing λογικη ειναι εκει για να μας το θυμισουν αυτο. Κατα τ' αλλα ειναι πανεμορφο και οντως εξισου πανεμορφο OST, οφειλω να πω σαφως καλυτερο του Monster Boy.
Κατα τ΄αλλα νομιζω πως στην αρχη φαινεται δυσκολο, αλλα δεν ειναι δυσκολο εν τελει οπως ειδα. Εχει καποια obscure μυστικα με δωματια κρυμμενα σε ακυρα σημεια και αορατες πορτες κτλ, αλλα κατα τ' αλλα ειναι προσιτο (για την ακριβεια μαλλον απο ενα σημειο και μετα γινεται προσιτο γιατι η δυσκολια δεν ειναι και ιδιαιτερα balanced νομιζω).

Το παιχνιδι δεν ειναι κατι ιδιαιτερο με τα σημερινα δεδομενα, αλλα ειναι ενδιαφερον το τι καταφεραν καποιοι εν ετει 1989 με λογικη metroidvania before metroidvania was a thing.
Οπως και να χει ηταν μια ευχαριστη εμπειρια που λαμβανοντας υποψιν το χαμηλο κοστος και τη συντομη διαρκεια της, νομιζω κανεις δεν εχει να χασει αν του δωσει εστω μια ευκαιρια.

[Ryu_gr]

Το τερμάτισα κι εγώ και συμφωνώ. Άψογο remake art και μουσική κάτι που σπανίζει στην πιάτσα των indie studios (βλ. pixel graphics games τα οποία κάνω μεγάλη εσωτερική πάλη να αποδεχτώ 🤣). Να λέμε όπως και του στραβού το δίκιο η ομάδα είχε έτοιμο game.

2-3 μόνο σπαστικά σημεία είχε όπου ήταν ασαφές πού θα πας εκτός κι αν κράταγες σημειώσεις με ό,τι απροσπέλαστο σημείο πέρναγες. Επίσης σε κάποια φάση ανοίγεται τόσο που μπορεί να πας σε λάθος πίστα από άποψη ροής και να συναντήσεις πιο δυνατούς εχθρούς και θα έπρεπε να πας με άλλο χαρακτήρα. Αυτά είναι πράγματα που στις νέες γενιές έχουν διορθώσει και δυστυχώς πολλές φορές παρα-διορθώσει σε σημείο που μόνο email με οδηγίες δεν στέλνουν. Έπαιξα πρόσφατα αυτή την έκδοση Tetris: https://mindgamers.redbull.com/game/tetris και τα blocks κάνουν auto-rotate! Μεγάλη υπόθεση η ισορροπία λοιπόν και σίγουρα και υποκειμενικό θέμα.

[Raf]

βλ. pixel graphics games τα οποία κάνω μεγάλη εσωτερική πάλη να αποδεχτώ

Αλήθεια; Δεν θα το περίμενα. Εγώ τρελαίνομαι για pixel graphics, θεωρώ πως έχει γίνει φοβερή δουλειά αυτά τα χρόνια και ακόμα έχουμε να δούμε πολύ ωραία πράγματα αισθητικά. Άσε που τα pixel graphics είναι μια εύκολη λύση για τον οπτικό τομέα ώστε να δωθεί έμφαση σε ιδέες για το gameplay.

[Ryu_gr]

Γενικά τα θεωρώ πισωγύρισμα. Σίγουρα δεν είμαι της ακραίας άποψης που είχα ακούσει "pixel graphics = lazy developer" αλλά ανήκω στο lobby του graphics do matter (όχι απαραίτητα στο gameplay αλλά στη συνολική εμπειρία).

Βάζοντας δίπλα-δίπλα το νέο Wonderboy και το Shovel Knight δεν μπορώ παρά να επιλέξω δαγκωτό το 1ο.

Άλλα υποδείγματα retro-arcades για μένα αποτελούν τα Cuphead, Streets of Rage 4, The Take Over, Hard Corps Uprising κτλ.

Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις που έχω τιμήσει όπως το εθιστικό Meat Boy και το μυστικιστικό Fez. Προσπάθειες όπως π.χ. το Blazing Chrome με 16-bit+ στυλ επίσης τις τιμάω. Με το Messenger θέλω να ασχοληθώ επειδή δεν έχω ακούσει 1 αρνητικό σχόλιο αλλά προς το παρόν δεν μου βγαίνει 😆

[Phantom Duck]

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό, όσο και αν έχω λιώσει τα pixelοπαίχνιδα. Μου αρέσουν λόγω gameplay / μηχανισμών / μουσικής / ατμόσφαιρας και επειδή δίνουν τη δυνατότητα στους δημιουργούς, να φτιάξουν με λίγα χρήματα ένα σωστό αποτέλεσμα. Όμως εάν μπορούσα να επιλέξω σε ένα θεωρητικό ερώτημα, εάν προτιμάω π.χ. το Celeste με πίξελ ή με ζωγραφιστό στυλ Ori / Hollow Knight / Dust Elysian Tail κλπ, προτιμώ χωρίς κανένα δισταγμό το 2ο.

Αν και Ρίου, το Super Meat Boy δεν είναι πιξελάτο, μια χαρά ζωγραφιστό στυλ έχει, αν εξαιρέσουμε τις μπόνους 8bit πίστες που είναι επίτηδες φτιαγμένες έτσι. Όσο για το Messenger, είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει πραγματικά. Το είχαν δώσει και τζάμπα στο Epic store, αν το έχεις, ξεκίνα το. Είναι από τα λίγα παιχνίδια που όχι μόνο δεν με πείραξε, αλλά το ήθελα σε αυτό το στυλ, λόγω του ότι ουσιαστικά είναι το Ninja Gaiden NES on steroids.

Τσίμπα κι αυτό για να σε πριζώσω

[Raf]

Πριν λίγες μέρες έφτασα στον τερματισμό το The Messenger μαζί με το DLC του, το Picnic Panic.

Ό,τι ουσιώδες θετικό ή αρνητικό του παιχνιδιού το είχε εντοπίσει και ο Xeno; σε προηγούμενο ποστ. Πολύ καλό παιχνίδι που ξεκινάει δυνατά αλλά δεν αποφεύγει την κοιλιά όταν προτιμάει να πάει για το τουίστ, όπου μετατρέπεται στο ίσως πιο αψυχολόγητο metroidvania που έχω δει. Με τσίμπησε ένας εκνευρισμός όταν κλήθηκα σε βάναυσο περαδώθε, αλλά σύντομα μου πέρασε, γιατί είναι τίτλος που μέχρι το τέλος προσφέρει πράγματα. Και με πολύ καλή γραφή επίσης: λίγες φορές γελάω τόσο πολύ πάνω από μια κονσόλα. Ωραία χρώματα, σε 8bit+ ή 16bit+, γαμάτες μελωδίες, καλορυθμισμένο επίπεδο δυσκολίας, ώριμο τρίμπιουτ σε εποχές Ninja Gaiden, και περιμένουμε από τους ίδιους δημιουργούς το Sea of Stars, πρίκουελ RPG στο σύμπαν του The Messenger.

Μιας και είπαμε Ninja Gaiden, στο μεσοδιάστημα έπαιξα και τερμάτισα, με savestates βέβαια, τον ορίτζιναλ τίτλο στο emu του Switch. Δεν έχω να πω πολλά, πρέπει να είσαι νίντζα για να την παλέψεις.

Τέλος, έφτασα 100% το Ori and the Blind Forest, κάτι που είχα σκοπό να κάνω καιρό. Σαν να τα βρήκαμε τελικά. Να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα πολύ αυτές τις επιπλέον τέσσερις ώρες, με τη μοναδική κίνηση χαρακτήρα, τα κορυφαία γραφικοσαουντρικά, χωρίς το άγχος του να κυνηγάω ή να με κυνηγάει κάτι, ψέματα θα πω.

[Deus]

Cuphead για Nintendo Switch.

Εξαιρετικό παιχνίδι, μια από τις καλύτερες επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος για το υβριδικό μηχάνημα της Nintendo. Καταπληκτικό artwork και animation, φοβερά boss fights και ένα soundtrack που μπορώ να το ακούω άλλη μέρα. Είχα πολλά χρόνια να παίξω κάποιο run and gun και αυτό ήταν ότι έπρεπε, αν δεν κάνω λάθος το τελευταίο που είχα παίξει ήταν το Contra Hard Corps για το Genesis. Το επίπεδο δυσκολίας είναι πολύ υψηλό αλλά δεν ενόχλησε καθόλου καθώς το παιχνίδι είναι κυρίως boss rush με το κάθε boss να διαρκεί λίγα λεπτά 10/10 παιχνίδι για εμένα, εννοείται ότι προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[Raf]

Goblin Sword, πλατφόρμερ από δυο Έλληνες που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον όταν βγήκε στο Switch τον Φλεβάρη. Πολύ απλό παιχνίδι με φιλοσοφία mobile game, με πολλές μικρές πίστες, χωρίς κάποια έκπληξη ή κάποιο gimmick στο gameplay αλλά προσεγμένο level design, όμορφο πίξελ και μελωδίες, καλός χειρισμός, γενικώς τιμιότατος τίτλος για να παιχτεί χαλαρά ως side game. Θα επιστρέψω για το 100%, έχει πολλά ακόμα να κάνω.