Περί βιβλίων και άλλων δαιμονίων

[Sinclair]

Ελλάδα είμαι! Έχω επιστρέψει εδώ και 2 χρόνια πρπ! Συγκεκριμένα Αθήνα όπου κάνω ειδικότητα.

[Titus]

Επείγουσα βοήθεια κατέφθασε!

Έχω της Gollancz και δεν είχα πρόβλημα με το κείμενο. Της Little Brown & co δεν την ξέρω, αν μου δώσεις λινκ ίσως μπορώ να βοηθήσω. Θα σου έλεγα να μην το σκεφτείς

Τέλειωσα πρόσφατα τις fan fiction μεταφράσεις του τέταρτου και του πέμπτου βιβλίου. Το τέταρτο είναι λιγάκι πιο αδύναμο, το πέμπτο είναι στα γνωστά κορυφαία επίπεδα. Δεν εμφανίζει κάτι ιδιαίτερα νέο πέρα από την ήδη γνώριμη τεχνική του στην αφήγηση (το "μοντάζ" σκηνών είναι πιο κινηματογραφικό πλέον, παίζοντας πολύ με την οπτική του αναγνώστη και λειτουργώντας σαν καλειδοσκόπιο) και προσφέρει αυτό που άξιζε στους ήρωές του. Δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο από τους δεύτερους - ακόμα και τρίτους - χαρακτήρες κλείνοντας με κάποιο τρόπο την ιστορία τους, ενώ για τους κύριους το τέλος είναι...εχμ...κατάλληλο. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης ο Σαπκόβσκι σέβεται απόλυτα τους ήρωές του, δεν τους γελοιοποιεί είτε με συμβιβασμό είτε με φτηνούς ηρωισμούς και δίνει ένα ουσιαστικό κλείσιμο.

Με λίγα λόγια μεγάλη γραφή, μεγάλος συγγραφέας.

[Sinclair]

Χίλια ευχαριστώ!!
Οπότε θα φύγει άμεσα παραγγελία των The Last Wish και Blood of Elves.

[Raf]

Για άλλη μια φορά διαβάζω τη "Βάρδια" του Νίκου Καββαδία, και πιστεύω ολοένα και περισσότερο πως η καλλιτεχνική του παρακαταθήκη βρίσκεται σε αυτό το βιβλίο και όχι τόσο στα ποιήματά του. Είναι μακράν η αγαπημένη μου ελληνική πρόζα, οι αγαπημένες μου ιστορίες, σκηνικό που ζωντανεύει μπροστά μου κάθε φορά που ανοίγω αυτό το βιβλίο. Το θέμα, αν υπάρχει ένα, είναι νομίζω η κρυφή τρυφερότητα των σκληρών και βασανισμένων ανθρώπων.

Ο ασυρματιστής ήπιε μια γουλιά καφέ κι έφτυσε στην παλάμη του.

- Βρήκες τίποτα; Στάσου ν' ανάψω...

- Δε βαριέσαι, μη χαλάς τα σπίρτα. Μύγα με τέτοια ζέστη δε βρίσκεται, μήτε κατσαρίδα. Σκορπιός αποκλείεται να 'ναι, δε θα χώραγε στο φλυτζάνι. Λοιπόν, η μάνα μου είχ' ένα μπάρμπα καπετάνιο. Λεβέντης, πλούσιος, με τέσσερα πλεούμενα. Σαραντάρης, παντρεύτηκε τη Ζαφειριώ. Δεκαοχτάρα, ορφανή, αρχοντοξεπεσμένη. Όμορφη. Έφερε μαστόρους από την Πάτρα κι έκαμε το πατρικό του, παλάτι. Μαόνι και κρύσταλλο. Έμεινε κάμποσο καιρό μαζί της κι έπειτα μπαρκάρησε με το καλύτερό του καΐκι που το 'χε γράψει και βαφτίσει στ' όνομά της. Πήγαινε κι ερχόταν. Ένα χάραμα σαλπάρησε για τη Σαβόνα. Τα μεσάνυχτα, έβαλε κλειδί στην πόρτα του και τη βρήκε καβάλα μ' έναν Καλαματιανό που λάδωνε τα μαλλιά του, τα κατσάρωνε σαν πούστης και γύριζε την Κεφαλλονιά πουλώντας τσίτια και τσατσάρες. Ο λεγάμενος έκανε να πηδήσει από το παράθυρο ξεβράκωτος, μα τον έσυρε από τα μαλλιά πίσω. Η Ζαφειριώ, αλαλιασμένη, έκρυβε το μούτρο με τις παλάμες. Τότες ο μπάρμπας μου έστρωσε τραπέζι για τρεις, άναψε τα καντηλέρια και τις λάμπες, άνοιξε μια μποτίλια πομάρ, χαβιάρι και χοιρομέρι και τους έβαλε με το ζόρι στο τραπέζι. "Φάτε, τους είπε, έχετε ανάγκη από δύναμη."

Η ψυχοπαίδα τους με το νυχτικό φάνηκε στην πόρτα. "Σύρε μωρή σκρόφα κοιμήσου και τσιμουδιά, γιατί θα σου κόψω τον κώλο."

Καθώς κερνούσε, χύθηκε κρασί και χρωμάτισε το ρούσικο λινό τραπεζομάντηλο. Με το βρεμένο του χέρι τους άλειψε το κούτελο. "-Γούρι."

"Κωσταντή, σκότωσέ με καλύτερα τώρα, μα μη με βασανίζεις. Πέταξέ με στο δρόμο, βγάλε ντελάλη να το φωνάξεις, όμως άσε με να ντυθώ."

Μόλις ξημέρωσε, έδιωξε με μια κλωτσιά τον Καλαματιανό, αφού πρώτα του 'κοψε τα δυο μπατζάκια του παντελονιού, ήπιε καφέ και πήγε στον καφενέ, που 'χε ναργιλέ δικό του. Τη νύχτα κοιμήθηκε μαζί της και την άλλη το ίδιο. Ένα μήνα την πήδαγε και μόλις χάραζε, ξεκίναγε για τα χτήματα.

"Κωνσταντή, του 'πε η Ζαφειριώ ένα μεσημέρι, ξεχνάς κάτι λεφτά κάτου από το προσκέφαλο καθημερινά."


"Δεν τα ξεχνάω, της αποκρίθηκε. Πληρώνω πάντα τις πουτάνες που κοιμάμαι μαζί τους."

[BigBOSS]

Προσφάτως κυκλοφόρησε στα ελληνικά, με απευθείας μετάφραση απο το πολωνικά, τo "Σπαθι του Πεπρωμένου" (Sword of Destiny o αγγλικος τιτλος) απο τα βιβλία The Witcher (Ο Γητευτής) . Οπως και "Η Τελευταία Ευχή" ( The Last Wish) ειναι μια σειρά διηγημάτων στο σύμπαν του Witcher με πρωταγωνιστή φυσικά των Γκέραλτ.



τα υπόλοιπα βιβλια που έχουν να κάνουν με την κυριως ιστορια ειναι τα:

Blood of Elves
Time of Contempt
Baptism of Fire
The Tower of Swallows
Lady of the Lake

μέχρι στιγμής δεν έχουν μεταφρασθει στην ελληνική γλώσσα.

[Raf]

Επειδή είναι και επίκαιρο, να πω πως πρόσφατα αγόρασα δύο βιβλία εναλλακτικής ιστορίας. Το πρώτο είναι «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο», του Φίλιπ Ντικ. Έγινε πρόσφατα και σειρά από την Amazon - απο 'κει γνώρισα και το βιβλίο. Διαδραματίζεται τη δεκαετία του '60, όπου ο Χίτλερ έχει κερδίσει τον πόλεμο και η Αμερική είναι -στο μεγαλύτερο μέρος της- ναζιστοκρατούμενη. Δεν το 'χω διαβάσει ακόμη.

Το δεύτερο, που το διαβάζω, είναι «Η συνομωσία εναντίον της Αμερικής». Εδώ ο συγγραφέας, Φίλιπ Ροθ, αφηγείται τις παιδικές αναμνήσεις του από ένα εναλλακτικό '40, όπου ο Ρούσβελτ έχει χάσει τις εκλογές από τον Τσαρλς Λίντμπεργκ -υπαρκτό πρόσωπο, πρωτοπόρος πιλότος με φιλοφασίζουσες θέσεις, που εδώ όμως ο συγγραφέας τον θέλει ως Πρόεδρο να μετατρέπει την Αμερική σε ένα φιλοχιτλερικό, αντισημιτικό κράτος. Βρήκα τη γραφή κάπως αφελή και άταχτη, μέχρι που κατάλαβα πως γράφεται συνειδητά από την οπτική γωνιά ενός παιδιού. Η αφήγηση είναι εβραιοκεντρική με έντονο το αμερικάνικο πατριωτικό στοιχείο - αφορά μια οικογένεια αμερικανών εβραίων και την αβεβαιότητα για το μέλλον της. Τα περιεχόμενα συνεπώς δεν είναι τόσο πολιτικά/ιστορικά όσο προσωπικά, σαν πραγματικά απομνημονεύματα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το '04 αλλά κάποιος βρίσκει ομοιότητες με την υποψηφιότητα και τη νίκη Τραμπ. Με προβλημάτισε που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα υπαρκτό πρόσωπο και το βάζει να κάνει φανταστικά πράγματα.

[Raf]

Σήμερα τέλειωσα το The Road του Cormac McCarthy (συγγραφέα του No Country for Old Men). Ο συγγραφέας πήρε Pulitzer για το βιβλίο, ενώ τα πρώτα και τα τελευταία φύλλα είναι γεμάτα υμνητικές κριτικές. Μεταφέρθηκε σε ταινία το '09 με τον Viggo Mortensen. Το βιβλίο είναι του '06.

Μια post-apocalyptic περιπέτεια επιβίωσης, όπου σχεδόν αποκλειστικά πρόσωπα, που δεν ονοματίζονται, είναι ο πατέρας και ο γιος του. Η αφήγηση είναι συνεχής, χωρίς κεφάλαια, μονότονη και καταθλιπτική. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου περιγράφει τον πατέρα που ψάχνει για χρήσιμα αντικείμενα σε σπίτια, χωράφια, αποθήκες και ερειπωμένες πόλεις. Ένα άλλο μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι οι διάλογοι, περίεργα μπλεγμένοι με την αφήγηση και χωρίς παύλες. Το 80% των διαλόγων, χωρίς πολλή υπερβολή, κινείται σ' αυτό το πλαίσιο:

We need to move on.
Let's stay a little longer, I'm very tired.
Okay, but only for a little while. Then we need to move on.
Okay.
Okay.
Papa?
Yes.
Are we going to die?
Yes, we are going to die. But not now.
Are you sure?
Yes, I'm sure.
Okay.
Okay.

Δεν μπορείς να το πάρεις πολύ στα σοβαρά από ένα σημείο και έπειτα. Ίσως να φταίει που είναι βιβλίο για χειμωνιάτικες νύχτες, και 'γω το διάβαζα μεσημεριάτικα σε παραλίες. Δεν είναι κακό, αλλά ούτε πήγαινε και για Νόμπελ, όπως γράφτηκε. Ούτε κλασικό θα γίνει, όπως επίσης γράφτηκε.

[Raf]

Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας


Αυτό το βιβλίο ίσως ενδιαφέρει κάποιους από εσάς - αν και μάλλον θα ενδιέφερε περισσότερο πολλούς που δεν μπαίνουν πια εδώ. Είναι μια μίξη επινοημένης λαογραφίας και λογοτεχνίας τρόμου από έναν νεαρό σαν εσένα κι εμένα, γεννημένο τέλη δεκαετίας ΄80, μεγαλωμένο με μέταλ κτλ.

Αντιγράφω ένα κείμενο:

Το κρεβάτι στο γάντζο

Μέχρι και σήμερα, συνηθίζεται σ’ ένα αρχοντικό της Δράκειας του Πηλίου να κρεμάνε το κρεβάτι του μικρότερου παιδιού από ένα γάντζο στερεωμένο στο ταβάνι, έτσι ώστε αυτό να αιωρείται μια δυο σπιθαμές από το ξύλινο δάπεδο. Αυτό γίνεται μέχρι το παιδί να κλείσει τα δέκα, ή μέχρι να γεννηθεί το επόμενο, το κρεβάτι του οποίου παίρνει πια τη θέση του στο γάντζο. Όταν κρέμεται εκεί, το κρεβάτι κουνιέται με το παραμικρό ρεύμα αέρα και νανουρίζει το παιδί πιο εύκολα, ή έτσι τουλάχιστον προφασίζονται οι γονείς όταν τους ρωτάνε. Άλλες φορές λένε στους γειτόνους πως κρεμάνε το κρεβάτι γιατί οι μεγάλοι νυχτερινοί αρουραίοι, αυτοί που διώχνουν ακόμη και τις γάτες, καιροφυλακτούν κάτω από το κρεβάτι για τη μαλακή σάρκα που ’χουν τα καλοταϊσμένα στερνοπαίδια.
Όλα αυτά βέβαια είναι δικαιολογίες. Το σπίτι έχει ποντίκια και είναι πράγματι αρκετά μεγάλα ώστε να τρομάζουν τις γάτες, αλλά παραμένουν στο υπόγειο και τη σοφίτα, μετά από συμφωνία που είχε κάνει μαζί τους κάποιος πρόγονος. Στην πραγματικότητα οι γάτες είναι αυτές που ενίοτε φωλιάζουν στη σκιά του κρεβατιού, μαζί με παλιοκουβέντες που ξεφεύγουν καμιά φορά από το στόμα των γονιών όταν είναι θυμωμένοι. Αυτές τις κουβέντες που έχουν όψη σκούρα και μαλλιαρή, τις κυνηγάνε οι γάτες του σπιτιού και τις τρώνε ή τις πετάνε μέσα στη σόμπα αν το πορτάκι είναι ανοιχτό. Το κρεβάτι όμως κρέμεται για άλλο λόγο.
Σε εκείνα τα μέρη τριγυρνούσε, τότε όπως και τώρα, η ορδή των Αποδιοπομπαίων, ένα μπουλούκι απ’ όσα οι άνθρωποι ξορκίζουν την πρώτη μέρα του χρόνου. Μέσα σ’ αυτό το συρφετό καλπάζουν οι κακές σπορές των προηγούμενων χρόνων, σκελετωμένες και κάτασπρες σαν τα ποδάρια του λιμού, και τα προδοτικά εργαλεία του τεχνίτη που θα τον σακάτευαν αν τα ’χε κρατήσει. Παραδίπλα είναι η κακιά η στράτα, σκεπασμένη με διασταυρώσεις απατηλές σαν τις κουλούρες του δράκοντα – όποιος την παίρνει μάταια ψάχνει τον προορισμό του, έως ότου απομείνει μονάχα η σκιά του να φέγγει σαν σκούρα φλόγα, προσελκύοντας τον επόμενο δύστυχο οδοιπόρο. Μαζί πάει και το φονικό της επόμενης χρονιάς, κυρτό και απαίσιο στην όψη, λαχταρώντας τους έρημους δρόμους μετά την κηδεία του αδικοχαμένου.
Είναι το φονικό της επόμενης χρονιάς που πάντα έχει στο μάτι το μικρότερο παιδί της οικογένειας, γιατί ήταν μια στερνογεννημένη κόρη που είχε ξεσηκώσει παλιότερα τους χωριανούς. Τους είχε οργανώσει και διώξαν τα δεινά του προηγούμενου χρόνου. Από τότε μάθαινε και τα γύρω χωριά, και πλέον όλοι τα διώχνουν με το που μπαίνει ο Γενάρης. Το φονικό της επόμενης χρονιάς γυρνάει μαζί με την ορδή και μπαίνει μέσα στα σπίτια αθέατο, μα είναι σκεβρωμένο, κι έτσι μόνο άμα βρει το κρεβάτι του μικρότερου παιδιού να ακουμπάει στο πάτωμα το παίρνει στην πλάτη για να το σκοτώσει στις ερημιές. Γι’ αυτό λοιπόν οι κάτοικοι του αρχοντικού της Δράκειας κρεμάνε το κρεβάτι από το γάντζο, και τα Αποδιοπομπαία τούς προσπερνάνε και πάνε στην πόλη, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να φυλαχτούν.

[Sinclair]

Θεός το παραγγέλνω άμεσα.

[Ryu_gr]

Φίλε Raf μην υποτιμάς και όσους έχουμε μείνει :

http://www.protoporia.gr/kati-to-oraion-mia-periigisi-stin-neoelliniki-kakogoystia-p-71650.html

Μια όχι και τόσο μακρινή ματιά στο παρελθόν, πριν βγει η φράση παλιό καλό ΠΑΣΟΚ:

Η καταγραφή του εκπεσμού της ποιότητας ζωής σε όλον τον κορμό της νεοελληνικής κοινωνίας, δίνει την εντύπωση μιας επιδημίας, που απλώνεται. Μπορεί να ανακοπεί αυτή η τάση; Δεν έχουμε καμιά συνταγή να προτείνουμε ούτε και ήταν στις προθέσεις μας. Θέσαμε σα στόχο μας να ευαισθητοποιήσουμε τους αναγνώστες, που θα διατρέξουν αυτή την περιήγηση, ώστε να αναπτύξουν μια πιο αυστηρή κρίση για τον κόσμο γύρω μας και τις διαθέσεις εντός μας. Ο βαθμός της ευαισθητοποίησης θα κρίνει και το δικό μας εγχείρημα. Θα σημαίνει ότι η εικόνα του περίγυρου, για την οποία εκφράζουμε πολλές φορές μιαν απλή μεμψιμοιρία -και αυτή χωρίς συνέχεια- δεν θα μας επιβληθεί τελικά με τον εθισμό, που οδηγεί στον εφησυχασμό. Δική μας ελπίδα είναι να δημιουργηθούν αντιστάσεις και, τότε, η αναστροφή μιας πορείας είναι πιθανή. [...]

Και για να μην αδικούμε και τη ΝΔ: