I just finished

[thunderjohn]

Διαφωνω γιατι θεωρω οτι ολο αυτο το πακετο που ονομαζεις υπολοιπα, παιζει ρολο στο να κρατα ψηλα το brand value. Δειτε αλλες εταιριες που τα δινουν τσαμπα στο κοσμακη και τους φτυνουν. Ο κοσμακης δεν αξιζει να του χαριζεις τιποτα. Μετα σε εχει και δεδεμενο και γελαει κιολας με τη καταντια σου. Βλεπε SEGA πχ που εχει φτασει σε σημειο να διει τα παιχνιδια της τσαμπα σε κινητα και σε συλλογες με το τσουβαλι και δεν ασχολειται κανεις.

[i Have no Equal]

Spelunky 2:

Έκανα normal clear οποτε ας πουμε οτι το τερματισα.. 😛 Το παιχνιδι ειναι αρκετα δυσκολότερο σε σχεση με τον προκατοχο του και νομιζω εχει περισσοτερο RNG, ειναι πανευκολο να στραβωσει ενα πολλα υποσχομενο run επειδη εγινε κατι τυχαιο οπως dark level και να πατησεις παγιδα κλπ οσοι εχουν παιξει spelunky γνωριζουν. Το συναισθημα οταν τα καταφερνεις ομως λιγα παιχνιδια μου το εχουν δωσει. Προσωπικα το θεωρω απο τα δυσκολοτερα roguelikes, το μονο progression που υπαρχει ειναι το ποσο καλα μαθαινεις την καθε περιοχη, τα shortcuts υπαρχουν και παλι αλλα κλασσικα κανεις δεν τα χρησιμοποιει. Νομιζω τα ηδη tight controls ειναι ακομα καλυτερα στο δευτερο καθως και το content ειναι εμπλουτισμενο κατα πολυ, εχει μυστικα που ειναι για εμενα αδυνατο να ανακαλυψεις μονος σου. Προσωπικα το θεωρω ενα απο τα καλυτερα roguelike platformers καθως και απο τα πιο δυσκολα, για να κανεις true ending clear σημαινει οτι κατανοεις τα mechanics του παιχνιδιου στο 100% οχι 90-95% αλλα 100% καθως και να εχεις και καποια τυχη (η οχι ατυχια ) με το μερος σου.

Το προτεινω 1000% ενα απο τα αγαπημενα μου και πιο εθιστικα παιχνιδια που εχω παιξει οχι προσφατα αλλα ever.

10/10 φυσικα.

Θα επανελθω οταν και αν κανω καποιο απο τα αλλα endings.

UCv71eQ.jpg

[Ramparter]

Τερματισα το Mario Sunshine. Ειμαι στα 81 shines, δε ξερω ποσο παραπανω θα φτασω. Μακραν το χειροτερο παιχνιδι μιας κατα τ αλλα εξαιρετικης - δε το πιστευω οτι τη δινουν μονο 60€ - συλλογης. Κριμα κι ειχε πολλες προοπτικες καθως τα επιπεδια ειναι σαφως μεγαλυτερα απο του 64 και σε προκαλουν να τα εξερευνησεις.

Επομενο παιχνιδι για ολοκληρωση μαλλον το Pokemon Shield.

[Chief]

Τέλειωσα το Disco Elysium και ήταν από τις δυνατότερες εμπειρίες gaming στη ζωή μου. Σηκώνει και σεντόνι η υπόθεση, αλλά δεν μπαίνω στη διαδικασία εκτός κι αν ενδιαφερθεί έστω κι ένας να μάθει περισσότερα.

[ChrisTop]

Ενδιαφέρομαι εγώ. Είναι το επόμενο παιχνίδι που είχα αποφασίσει να παίξω, αλλά δυστυχώς έχω καραπήξει οπότε μάλλον θα πάει μετά το Cyberpunk.

[BigBOSS]

Αυτο και εμένα με ενδιαφέρει απο crpg, μαζι με το Wasteland 3. Για το Baldur's Gate 3 περιμένω κανονική κυκλοφορια, τώρα βρίσκεται σε early access.

[Chief]

Εγώ μπήκα τυφλά στο Disco Elysium κι έτσι ανακάλυψα ακόμα και τα βασικά μόνος μου, πράγμα που είχε πολύ γοητεία. Θα ήταν προτιμότερο κάποιος να το παίξει χωρίς να ξέρει πολλά-πολλά, αλλά εφόσον το ζητήσατε θα προσπαθήσω να το περιγράψω δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.

Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από τους διαλόγους του. Μέσα από αυτούς προχωράει ο χρόνος κι η πλοκή. Οι προκλήσεις, οι μεγαλύτερες συγκινήσεις και γενικά η ουσία βρίσκεται στους διαλόγους. Η ιστορία έχει τόσο πολύ κείμενο όσο ένα μεγάλο βιβλίο, οπότε κάποιος πρέπει να είναι διατεθειμένος για διάβασμα. Βέβαια, η γραφή είναι καλή. Και όταν λέω καλή εννοώ, χωρίς κάποια αμφιβολία, η καλύτερη που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδι. Αφήνει πίσω σε θέμα συγγραφικής εκφραστικότητας και δημιουργικότητας ό,τι άλλο έχω παίξει ή δει. Βέβαια τα crpg είναι εξορισμού ένα είδος που βασίζεται στην καλή γραφή, και δεν έχω παίξει κάτι άλλο ως τώρα. Πολλοί όμως λένε πως το Disco Elysium κοντράρει ή και ξεπερνάει το Planescape Torment. Πάνω απ' όλα, αυτό που μου έμεινε είναι η αδέσμευτη φαντασία που κάποιος βρίσκει στην καλή λογοτεχνία, μια αταξία που προσπερνάει κάθε σύμβαση μετριότητας και ως το τέλος έχει δέσει μια σπουδαία αφήγηση.

Πρόκειται βασικά για μια αστυνομική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι αστυνόμος, ξυπνά με πλήρη αμνησία και υπάρχει ένα πτώμα κρεμασμένο στην πίσω αυλή. Μιλώντας μαζεύει πληροφορίες για τα πάντα, κι αρχίζει και μαθαίνει για τον εαυτό του μαζί με τον παίχτη. Σύντομα γίνεται κατανοητό πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ιστορία πάνω απ' όλα είναι η προσπάθεια να μπει σε τάξη το χάος που έχει το μυαλό του.

Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μια ρεαλιστική εναλλακτική ανθρώπινη ιστορία, με τους δικούς της συσχετισμούς, δυναμικές και ρεύματα σκέψης σαφώς εμπνευσμένα από τα ιστορικά αλλά όχι απολύτως ταυτισμένα. Λαμβάνει χώρα κάποιες δεκαετίες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση, οπότε οι χαρακτήρες έχουν ζήσει μεγάλα ιστορικά γεγονότα ή επηρεάζονται άμεσα από τις συνέπειές τους, άρα είναι στην πλειονότητα πολιτικοποιημένοι. Ποτέ δεν ένιωσα όμως πως η ιστορία μου τρίβει στα μούτρα κάποια ιδέα, κι ενώ είναι φανερό πως οι δημιουργοί ενδιαφέρονται να εντάξουν προβληματισμούς, δεν γίνεται ξεκάθαρος ο προσανατολισμός τους. Το Disco Elysium δεν προσπαθεί να νουθετήσει ή να προπαγανδίσει. Λέει μια αστυνομική ιστορία σε έναν έντονα πολιτικό κόσμο, δίνοντάς σου πάντοτε την επιλογή "Δεν ξέρω/Δεν απαντώ".

Υπάρχουν 4 ομάδες των 6 stats πάνω στα οποία παίζεται το roleplaying και τροφοδοτούνται με πληροφορίες οι διάλογοι. Διαλέγεις στην αρχή ένα πρότυπο, το οποίο έχει δυνατές δυο ομάδες και αδύναμες δυο άλλες, αλλά στην πορεία αποκτώντας exp ή φορώντας/χρησιμοποιώντας αντικείμενα μπορείς να πειράξεις τα στατιστικά. Γιατί είναι σημαντικά τα 24 stats; Επειδή το καθένα είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα, ένα personality trait με δική του προσωπικότητα που κατοικεί στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, συνομιλεί μαζί του, τον βοηθάει ή και όχι...
Ένα ενισχυμένο stat μπορεί και παρέχει πληροφορίες, συμβουλές, προειδοποιήσεις για τον κόσμο, την υπόθεση, τους συνομιλητές ή και τον πρωταγωνιστή τον ίδιο. Πχ, το stat 'Encyclopedia' παρέχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: τοπωνύμια, ιστορικά γεγονότα, οτιδήποτε ανήκει στις ξεχασμένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του πρωταγωνιστή μπορεί να ανασυρθεί με ένα δυνατό Encyclopedia. Το 'Empathy' από την άλλη είναι η ικανότητα να ενσυναισθάνεσαι τον άλλον. Ενώ στην αρχή, λόγω προτύπου που διάλεξα, το είχα σε χαμηλό επίπεδο και συνεπώς σπανίως εμφανιζόταν να μου μιλήσει, από ένα σημείο κι έπειτα το φόρτωσα με πόντους και ξαφνικά είχα πρόσβαση σε πολλές χρήσιμες ή απλώς διασκεδαστικές πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση των συνομιλητών ή και άλλων ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που προσφέρει replayability στο παιχνίδι, που έχει συγκεκριμένη ιστορία και έκβαση - το τι κείμενο διαβάζεις όμως και το πώς φτάνεις εκεί, είναι, υποπτεύομαι, ποικιλότροπο σε σημαντικό βαθμό.
Σε επίπεδο μηχανισμών υπάρχουν επίσης τα γνωστά checks, σημεία όπου για να προχωρήσεις ή να αποκαλύψεις επιπλέον διάλογο χρειάζεσαι ένα stat σε συγκεκριμένο επίπεδο για να έχεις καλές πιθανότητες επιτυχίας. Σχετικά με αυτό είχα τις μοναδικές άβολες στιγμές στο gameplay, όπου συχνά έκανα save για να μπορώ να ξαναπροσπαθήσω σε περίπτωση αποτυχίας. Και όπως είναι γνωστό, τέτοια παιχνίδια είναι τα χειρότερα για trial-and-error καταστάσεις.

Λέω πως το Disco Elysium είναι από τα πολύ καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει γιατί ως το τέλος με είχε να κρατάω το κεφάλι μου από τις εκπλήξεις και τις τροπές του. Παίρνει το θέμα «κείμενο» και κάνει με αυτό ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λέει μια υπερβατική και ταυτόχρονα πολύ γειωμένη ιστορία. Διήρκεσε περίπου 30 ώρες αλλά δεν με κούρασε ούτε στιγμή, και δεν τίθεται ερώτημα αν θα το ξαναπαίξω στο μέλλον.

[Kleomenis]

Είναι όντως από τα δυνατότερα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Να σημειώσω ότι δεν το έχω τερματίσει, έχω παίξει 20 ώρες αλλά με πολύ προσοχή οπότε δεν είμαι καν σίγουρος ότι έχω φτάσει τα μισά. Σκοπεύω να το ξαναρχίσω σύντομα με την σύντροφό μου.

Έχοντας παίξει αρκετά crpg, μέσα σε αυτά και το Planescape Torment, είναι σίγουρα ένα βήμα μπροστά στην γραφή, αν και κάποιος μπορεί να διαφωνήσει ανάλογα τα ερεθίσματά του. Το Torment, όσο και να προσπαθεί, είναι ένα πολύ καλά γραμμένο παιχνίδι σε ένα fantasy setting που, παρόλο που δεν είναι το πιο συμβατικό, δεν απέχει πολύ από το high fantasy, συνεπάγεται συγκεκριμένες φόρμες και νόρμες. Το Disco Elysium από την άλλη είναι γραμμένο σε έναν κόσμο με επιρροές από νατουραλισμό στην γραφή και εξπρεσιονισμό στην εικόνα. Προσωπικά, δωσμένου ίδιου και αρκετού ταλέντου και δουλειάς, προτιμώ πάντα το δεύτερο.

Συμφωνώ στο να παίξει κανείς τυφλά, κι εγώ αυτό έκανα και δεν το μετάνιωσα. Διαφωνώ λίγο στο ότι το παιχνίδι δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό, προσωπικά ένιωθα σχεδόν πάντα ότι από τις απαντήσεις που μου δίνει το παιχνίδι μόνο μία-δύο έβγαζαν νόημα, αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μου (και στην ζωή αλλά και στο παιχνίδι). Ίσως τώρα που το παίξω ξανά δω αυτό που αναφέρεις.

[Chief]

Διαφωνώ λίγο στο ότι το παιχνίδι δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό, προσωπικά ένιωθα σχεδόν πάντα ότι από τις απαντήσεις που μου δίνει το παιχνίδι μόνο μία-δύο έβγαζαν νόημα, αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα μου (και στην ζωή αλλά και στο παιχνίδι). Ίσως τώρα που το παίξω ξανά δω αυτό που αναφέρεις.

Το βασίζω στο ότι όλες οι πολιτικές φράξιες στο παιχνίδι καυτηριάζονται εξίσου αλλά κυρίως πως ακούγονται με λεπτομέρεια επιχειρήματα απο όλες τις πλευρές. Δίνω ένα παράδειγμα από νωρίς στο παιχνίδι - ως το τέλος υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αλλά δεν θα μιλήσω ακόμη γι' αυτά γιατί δεν το έχεις τερματίσει.

 

Οι δημιουργοί έχουν μαρξιστικό υπόβαθρο. Παρ' όλα αυτά γίνεται σαφές νωρίς πως το συνδικάτο δουλεύει βρώμικα. Δηλαδή ο σοσιαλισμός είναι αντικείμενο κριτικής τόσο όσο και οι άλλες ιδεολογίες.

[nooto]

Μετα το Mario 64 με επιασε καπως νοσταλγια και ηθελα να ξαναδω τον αγαπημενο μου platform ηρωα, οποτε αγορασα το sonic mania plus στη φυσικη του εκδοση στο switch (το ειχα καθυστερησει δηλαδη) και του εριξα ενα 25ωρο ακομα αυτες τις ημερες. Και γαμω τα παιχνιδια τι να λεμε τωρα, οσοι δεν το εχετε παιξει ακομα δειτε το οπωσδηποτε. Φοβερο level design και ακομα νομιζω οτι δεν εχω δει το 50% των επιπεδων ουτε εχω βρει τις optimal διαδρομες σε ολα τα zones. Στα περι plus εχει γινει ωραια δουλεια με τους νεους χαρακτηρες και επισης μου αρεσε και το νεο mode που εχει διαφορετικες χρωματικες παλετες και καποιο reposititioning εχθρων και αντικειμενων. Btw η εκδοση στo switch (φορητα) μου φανηκε πολυ καλυτερη απο αυτη του ps4 πρωτον επειδη το παιχνιδι δειχνει πολυ πολυ πιο ομορφο, δευτερον μου φανηκε οτι εχει λιγοτερο input lag, ειδικα στα blue sphere stages στο ps4 πρεπει να ειχα βγαλει μονο 8-10 και οι υπολοιπες μου φαινοντουσαν αδυνατες, εδω τις εβγαλα σχεδον ολες με πολυ λιγοτερη προσπαθεια (και αυτες που μενουν πρεπει απλα να τις μαθω λιγο καλυτερα).

Anyway, θα το αφησω προς το παρον (αλλα ειναι παιχνιδι που το παιζεις για παντα και παντοτε κατι νεο βρισκεις) και ελπιζω να τους δωσουν την ευκαιρια να βγαλουν καποιο sequel (ιως να ερθει κατι το 21 για τα 30α γενεθλια του Sonic? θα δουμε.

[thunderjohn]

Είναι παιχνιδάρα. Άξιος συνεχιστής του legacy. Αφιερωμένο από fans για fans. To χαίρομαι ιδιαίτερα, σχεδόν όσο και το 2 για Mega Drive. Αυτό και το Streets of Rage 4, είναι από τα retro που φτιάχτηκαν με πολυ αγάπη. Η έκδοση του Switch έστρωσε μετά από updates. Η έκδοση του Pro παίζει στα 4Κ. Προτίνω με 1000. <3

[Xeno]

To Sonic Mania αργα ή γρηγορα θελω να το δω κι εγω με ολα αυτα που χω ακουσει.
Το Streets of Rage 4 το ειχα παιξει σε εναν φιλο και δε με ειχε κερδισει. Το ξαναπαιξα μονος αυτες τις μερες μεσω Gamepass και αλλαξα γνωμη οσο δεν παει. Πολυ ωραιο παιχνιδι, με gameplay τοσο "συνθετο" οσο πρεπει, ωραιες διαφορες μεταξυ χαρακτηρων, σωστη αισθητικη, πολυ ωραιο OST, συντομες πιστες, fun, replayability και γενικα πολυ καλη δομη στα ολα του. Το οτι το τελειωσα και συνεχιζα να παιζω με φουλ ορεξη και τις επομενες ωρες τα λεει ολα. Εχουν λειψει αυτα τα καθαρα arcade games.

Με τα οποια κεφια απο το beat em up mood μετα το SoR 4 ειπα να δω και το Battletoads reboot. Αισθητικα ηταν καπου σε καλο flash game το πολυ. Το gameplay ηταν πιο συνθετο απ ο,τι επρεπε, αν στο SoR ειχες 5 επιλογες, εδω ειχες 20 και καπου εμπλεκες τα χερια σου χωρις κανεναν λογο. Επισης καθε πιστα ειναι πολυ μεγαλη και εχει παρα πολλους εχθρους - κοινως μιλαμε για πολλη επαναληψη.
Το παιχνιδι δυστυχως δεν ξερει τι θελει να ειναι, οποτε ειναι ενας συνδυασμος 50% και αν beat em up και το υπολοιπο ειναι platforming, obstacle racing, escape/chase scenes, shmup και χαζα mini games. Επισης εχει πολλα αχρειαστα και μεγαλης σχετικα διαρκειας cutscenes.
Παρολαυτα του δωσα αλλη μια ευκαιρια με παρεα και ηταν πολυ διασκεδαστικο γιατι ειναι φτιαγμενο για χαβαλε σε multiplayer κυριως. Το beat em up κομματι δε σωζεται με τιποτα νομιζω, αλλα ολα τα αλλα αξιζουν μια δοκιμη.

Επισης τελειωσα το Yakuza Kiwami το οποιο σε καμια περιπτωση δεν πλησιαζει το 0 (αν και ευτυχως εχει την ιδια battle engine), αλλα εχω ηδη μπει στο Kiwami 2 και συγκριτικα το βρισκω ως τωρα πολυ πιο ενδιαφερον, οποτε θα γραψω 2 λογια οταν εχω καλυτερη εικονα για τη σειρα στο συνολο της.

[sain't]

Death Stranding (PS4)
Αν και σκέφτηκα να το παρατήσω στα μισά λογω επαναλαμβανομενου gameplay που γινεται λίγο αγγαρεία, χάρηκα που δε το έκανα τελικά. Και αν και δε θα το ξανάπαιζα ευκολα, δε το μετάνιωσα καθόλου, ίσα ίσα, το εκτίμησα παρα πολύ και πιστεύω ότι για αυτο που στοχεύει, ο τίτλος είναι τέλειος ακριβώς όπως είναι.

Είναι από τα παιχνίδια που δεν αποσκοπούν αναγκαστικά στο να προσφέρουν "διασκέδαση" αλλά μια μοναδική εμπειρία με ουσία και κάθε σχεδιαστική επιλογή εχει γίνει με σκοπό να αντικατοπτρίζει την θεματολογία του τίτλου ακόμα κι αν είναι "αμφιλεγόμενη" για το είδος

Ίσως γράψω πιο αναλυτικές εντυπώσεις στο αντίστοιχο thread αν υπάρξει ενδιαφέρον.

Dead Space (PS3)
Χθες βράδυ τελειωσα το πρώτο Dead Space όπου το επαιξα για πρώτη φορά. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, ήχος και gameplay που σε κρατάει συνέχεια στην "τσίτα", και λογω τρόμου και λόγω πρόκλησης, από τα πρώτα κιόλας λεπτά του παιχνιδιού. Είναι εξίσου καλό ως "horror" αλλά και ως 3rd person shooter! Πάω για το sequel τώρα.

[Deus]

Saint ωραίος. Αν θέλεις γράψε δυο αράδες για το κατά πόσο έχει καλή ιστορία το παιχνίδι, λίγο που το έπαιξα μου φάνηκε ως ένα από τα πιο WTF settings που έχω δει ποτέ σε videogame. Έτσι είχα νιώσει μόνο με το Deadly Premonition.

[sain't]

Saint ωραίος. Αν θέλεις γράψε δυο αράδες για το κατά πόσο έχει καλή ιστορία το παιχνίδι, λίγο που το έπαιξα μου φάνηκε ως ένα από τα πιο WTF settings που έχω δει ποτέ σε videogame. Έτσι είχα νιώσει μόνο με το Deadly Premonition.

Χμμ κοιτα, o WTF παράγοντας για μένα είναι καλός συνήθως! Και η ιστορία του πρώτου Deadly Premonition μου άρεσε πάρα πολύ! Όσον αφορά στο Death Stranding, πέρα από την πλοκή, μεγαλύτερη σημασία έχει η θεματολογία: η επιβίωση του ανθρώπινου γένους σε κρίσιμες συνθήκες, η ανάγκη για συνύπαρξη και επαφή, η αξία της ζωής και το νόημα της ύπαρξης του καθενός. :-)

Οπότε η πλοκή ναι, μπορεί να μοιαζει αρκετά wtf όπως λες (παρόλα αυτά εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γενικότερο concept της ιστορίας αλλά και των χαρακτήρων) αλλά ο καθένας μπορεί να κατανοήσει και ενδεχομένως να ταυτιστεί με τις καταστάσεις και την υποκείμενη θεματολογία, δεν είναι απλά και μόνο "τσίου" η φάση.

Επίσης δε λείπει και το χαρακτηριστικό χιούμορ του Kojima το όποιο, λόγω της γενικότερης "σοβαρότητας" του τίτλου, είναι άκρως αφοπλιστικό όταν εμφανίζεται.

....

Τέλος, τερμάτισα και και το Dead Space 2, το οποίο, σε αντίθεση με το πρώτο, μου φάνηκε απλά σαν ένα καλοστημένο action game. Αν και παιζεται ευχάριστα, έλλειπε για μένα ενα μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιρας, του μυστηρίου και του τρόμου που έκανε το πρώτο τόσο καλό.