I just finished

[Raf]

Η συγκομιδή των τελευταίων μηνών ήταν πολύ καλή κυρίως λόγω Game Pass, οπότε έχω μαζέψει διάφορα παιχνίδια που τερμάτισα απανωτά και που μ' άρεσαν όλα.

Control

Ο κόσμος του Control με μάγεψε νωρίς, και έχοντας και σχετικά πρόσφατη εμπειρία από το Alan Wake, μπορώ να πω με ασφάλεια πως η Remedy ξέρει να με αναστατώνει. Η λειτουργία του χάρτη δεν βοηθά την εξερεύνηση, όμως ευκαιρία να μετακινείστε με τις in-game ενδείξεις. Η μάχη κλιμακώνεται σε επικών διαστάσεων επίδειξη δύναμης, αλλά ίσως βαρεθείτε να βλέπετε τους ίδιους εχθρούς. Όλο το νόημα όμως είναι στα μυστήρια του Oldest House, ένα σκηνικό με δυναμική franchise για μια ώριμη Remedy.

Forza Horizon 5

Δείχνει και παίζει υπέροχα, ειδικά αν αγνοείς τους διαλόγους και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ένα γιγάντιο πακέτο οδηγικού gameplay κάθε είδους πάνω σε μια μεγάλης κλίμακας αναπαράσταση του Μεξικού, το FH5 μπόρεσε να μου σβήσει τη δίψα για αγωνιστικά παιχνίδια μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, μέχρι να λανσάρει πρόωρα το multi του Halo Infinite και μοιραία να μετακινηθώ. Αλλά ξέρω πως αν ποτέ θέλω να γυρίσω στο τιμόνι, έχω ακόμη πολλά πράγματα να κάνω.

It Takes Two

Δεν θα κουραστώ να προτείνω αυτό το παιχνίδι σε όσους παίζουν ή και δεν παίζουν τόσο. Μόνο για δυο παίχτες, απλό και προσιτό, ακραία διασκεδαστικό, καλοφτιαγμένο στη δομή και στην παρουσίαση και με χορταστικό περιεχόμενο. Ιδέες που δεν σταματούν να εναλλάσσονται και που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές της Nintendo. Το άρχισα γνωρίζοντας πως είναι GotY αλλά και πάλι με έπιασε αδιάβαστο.

Red Dead Redemption 2

Μια καθηλωτική περιπέτεια, μια σημαδιακή ιστορία. Το gameplay, κλασικό με μια, ίσως αμφιλεγόμενη, στροφή στον ρεαλισμό, στηρίζει αυτό το όραμα. Τι άλλο να πω, εφόσον θα είμαι άλλος ένας που θα μιλάει για την ανατριχιαστική λεπτομέρεια του κόσμου του; Να πω ότι τα βρήκα μπαστούνια όταν το τελείωσα γιατί δεν ήξερα πού να πάω μετά από αυτό. Επίσης να πω πως τέτοιο κόλλημα έχω να φάω από το Breath of the Wild.


Bloodstained: Curse of the Moon

Απλό, σύντομο και ουσιαστικό love letter στα Classicvania. Έχοντας διακλαδωτά επίπεδα, σηκώνει πολλαπλά playthroughs. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις φρέσκες ιδέες στο κουστούμι των 8bit.

Firewatch

Σύντομο walking sim με ενδιαφέρον κόνσεπτ: ο πρωταγωνιστής είναι ένας άνθρωπος που θέλοντας να ξεφύγει από τα προβλήματά του γίνεται δασοφύλακας στο Wyoming για ένα καλοκαίρι. Η μόνη του επαφή με άλλο άνθρωπο είναι μέσω ασυρμάτου με την προϊσταμένη που βρίσκεται στον απέναντι πύργο στον ορίζοντα. Καθώς αυτοί οι δυο γνωρίζονται προκύπτει μια πολύ ωραία χημεία και μια ιστορία που παίρνει παράδοξη κατεύθυνση, όχι απαραίτητα για καλό. Όμως το προτείνω, κι ας ευχαριστήθηκα περισσότερο το πρώτο μισό.

[nooto]

Πολυ ωραιο post! Εγω με τη σειρα μου τελειωσα Resident Evil 1, 2, 3, Code Veronica.

Τα 3 πρωτα παιχνιδια τα επαξα στο Vita και τα κατα-ευχαριστηθηκα, παρα πολυ ωραια αποδοση χρωματα κλπ. Παιζονται ολα ανετα και σημερα και ειναι κριμα που πλεον νομιζω μονο μεσω του παλιου ps store μπορεις να τα βρεις με επισημο τροπο (και αυτο δεν ειναι και ευκολο ετσι οπως τα εχουν κανει). Το αγαπημενο μου παραμενει το 2, ηταν απιστευτη βελτιωση σε σχεση με το 1 σε επιπεδο χειρισμου, γραφικων, και γενικοτερου pacing, και η ολη δομη με τα σεναρια ειναι παρα πολυ καλη (και επιβεβαιωσα, πολυ καλυτερη απο αυτη του REmake 2). To 3 παραμενει καπως ο πιο αδυναμος κρικος, και παιζοντας το ξανα σημερα νομιζω κανει μπαμ οτι προοριζοταν για spinoff. Ειναι ιστορια αποδρασης, σε καμια περιοχη δεν καθεσαι τοσο πολυ κανοντας το αρκετα πιο γραμμικο, και ακομα και το Clock Tower που εγινε χαμος που δεν υπηρχε στο REmake 3, αντε να ειχε διαρκεια 45 λεπτα (ειναι πολυ μικρη τοποθεσια)? Επισης η ολη φαση με τον Nemesis tbh κανει το παιχνιδι να εχει γερασει περισσοτερο απο τα αλλα 2 γιατι ειναι δυσκολο να στηριξεις μια τετοια ιδεα με tank controls. Σε καθε περιπτωση παντως περασα πολυ καλα και με τους 3 τιτλους και δεν βαρεθηκα-κουραστηκα ουτε μια στιγμη.

Το Code Veronica το επαιξα στην εκδοση του ps4 που βασιζεται στον in house emulator της Sony ο οποιος σε γενικες γραμμες κανει πολυ καλη δουλεια. Η μονη παραφωνια ειναι οτι στην ευρωπη εχουν την PAL εκδοση που σημαινει οτι ο τιτλος ειναι πιο αργος απο το κανονικο. Σαν παιχνιδι ειναι πιο κοντα σε numbered entry απο το 3, και βγαζει και νοημα μιας και ειναι η συνεχεια του 2 (στο 2 η Claire βρισκει ενα σημειωμα που λεει οτι η Chris εχει παει στην Ευρωπη στα γραφεια της Umbrella, και στο Code Veronica η Claire πηγαινει στην Ευρωπη για να τον βρει). Το παιχνιδι ειναι μεγαλο σχετικα και εχει καταπληκτικη ατμοσφαιρα. Το μονο μειον ειναι οτι βλεποντας το χρονια μετα ξανα, οτπικα ειναι πολυ πιο ουδετερο απο τα προηγουμενα γιατι ειναι full 3d χωρις τα πολυ ομορφα και λεπτομερη prerenderd backgrounds. Εχει επισης καποια σημεια που ειναι καπως κακα σχεδιασμενα και αφορουν σε puzzles και set-pieces αλλα νομιζω ειναι γνωστα και δεν θα επεκταθω περισσοτερο. Οπως και να εχει ηταν πολυ ωραιο κλεισιμο και ευελπιστω να του κανουν ενα REmake στο στυλ των 2 και 3 γιατι πραγματικα το αξιζει και θα το αναδειξει παρα πολυ.

Μενουν πλεον τα 0 απο την κλασσικη συνταγη, και τα Revelations 1, και 2 που δεν εχω δει ακομα για να κλεισω τελειως με την σειρα. Θα κανω προς το παρον ενα break μιας και παιζω Demon's Souls και λογικα θα επανελθω με εντυπωσεις οταν με το καλο τα πιασω.

[Xeno]

Μια ολιγολογη συνοψη του τι επαιξα το τελευταιο 3μηνο (αν καποιο το σχολιασα ηδη να με συγχωρειτε) - αν θελετε κανα σχολιο παραπανω για κατι πειτε το.

Psychonauts 2
Η πιο ευχαριστη εκπληξη για μενα για το 2021. Platformer/collectathon με φανταστικους χαρακτηρες και πολυ ιδιαιτερες ιδεες (καθε πιστα ηταν και καλυτερη, ο ορισμος του η φαντασια οργιαζει). Εμπειρια που δεν πρεπει να χασει οποιος ενδιαφερεται για το ειδος. Καλλιτεχνικα επιασαν ταβανι σιγουρα για πολλους λογους.

Forza Horizon 5
Εξαιρετικη δουλεια απο την Playground games, πραγματικα φαινεται ποσο αγαπανε αυτο που κανουν. Πολυ καλος τεχνικος τομεας και πολυ fun / feel good εμπειρια που δενει γαντι με το game pass σαν offering.

Control
Πολυ ωραιο/fun gun play, κλασικα vibes Remedy / X-files με πλοκη που δεν καταλαβα τιποτα σχεδον, πολυ επαναλαμβανομενο setting δυστυχως που καπου με κουρασε, αλλα οπως και να χει μπραβο τους που κυνηγανε σταθερα το οραμα τους.

Star Wars Fallen Order
Καποιος εβαλε στο καζανι 3/4 Uncharted και 1/4 Souls και καπως ετσι καταληξαμε στο Fallen Order. Συμπαθητικη mainstream προσεγγιση που λανσαρει θεωρητικα πιο hardcore μηχανισμους, αλλα τους κανει νιανια για να ναι προσιτοι και στη μαζα. Fun to play σιγουρα και θα περιμενω και το sequel στο οποιο ελπιζω να βελτιωσουν το ενα σημαντικο παραπονο που ειχα, την αναγκη για backtracking σε ενα παιχνιδι που σχεδιαστηκε με το απολυτα linear design in mind.

Death's Door
Πολυ καλο indie game που παιζει χοντρικα σαν 2d Zelda. Δεν καινοτομει πουθενα αλλα εχει πολυ ωραιο art και ειναι σιγουρα αξιολογο. Οποιος θελει κατι τετοιο σιγουρα δε θα το μετανιωσει.

Twelve Minutes
Ωραιο κονσεπτ, καλη υλοποιηση απο gamplay mechanisms (time loops σε adventure game), αλλα δε με κεριδε η πλοκη με τα twists της (νομιζω πως ηταν πολυ forced για να καταληξουν εκει που ηθελαν χωρις να κανουν build up για το σημειο στο οποιο ηθελαν να καταληξουν).

Narita Boy
Πολυ ωραιο 2d side-scroller / action / platformer με synth-wave μουσικη και 80ς-90ς αισθητικη. Το soundtrack ιδιως ηταν εξαιρετικο, το υπολοιπο παιχνιδι το πολυ συμπαθητικο.

Sable
Πολυ ωραιο indie game για οποιον θελει μια απολυτα χαλαρωτικη / zen εμπειρια. 3d exploration/adventure game με κυριο μηχανισμο το climbing a la BOTW. Πολυ κακος τεχνικος τομεας με glitches/bugs δυστυχως, απορροια της ελλειψης πειρας και budget υποθετω των devs.

Yakuza 6
More of the same, αλλα πλεον νομιζω εκλεισα το κεφαλαιο με ολα τα πιο νεα Yakuza (0, Kiwami, Kiwami 2, 6) και ειμαι ετοιμος να παω οποτε εχω ορεξη ειτε για το JRPG Yakuza 7, ειτε για το Judgment franchise που συνεχιζει στα χναρια των παλιων Yakuza.

Ori and the Blind Forest DE
Το επαιξα 2η φορα, αυτη τη φορα το κανα 100%. Εξαιρετικο παιχνιδι που ανηκει ανετα στα καλυτερα παιχνιδια του ειδους και η γνωμη μου γι' αυτο παραμενει οσο θετικη ηταν και την 1η φορα.

Gorogoa
Μικρο και αρκετα ευρηματικο puzzle game, αξιζει μια ευκαιρια σιγουρα δεδομενου πως κραταει και 3 ωρες το πολυ.

Hades
Οκ εδω μιλαμε για το παιχνιδι που εκατσα και ξαναπαιξα στο XSX απο το μηδεν και περασα μεσα σε λιγες μερες αλλες 20+ ωρες μαζι του. Παραμενει απο τα πλεον εξαιρετικα επιτευγματα της πιο indie σκηνης και αν καποιος μου πει πως ηταν το καλυτερο indie των τελευταιων ετων ή της τελευταιας γενιας κτλ κτλ δε θα μπορεσω να διαφωνησω. Απιστευτο περιεχομενο, φοβερη υλοποιηση, ατελειωτο replayability και φανταστικη δουλεια στο ολο artistic κομματι.

[Raf]

chad_gamepass_user.jpg.

[nooto]

Resident Evil Revelations

Καταρχην να πω οτι επαιξα την PS4 εκδοση που τρεχει στα 1080/60, και οτι το παιχνιδι παροτι οκ δειχνει σχετικα την ηλικια του, πραγματικα ειναι απιστευτο που το OG hardware ηταν το 3DS. Ειναι overall παρα πολυ εντυπωσιακο και θα το εβαζα αναμεσα μαλλον οπτικα στο RE4 και στο RE5. O τιτλος τωρα εχει ενα στυλ που βρισκεται αναμεσα στο 4 και στο 5 σε οτι αφορα το gameplay αλλα παραλληλα εχει και αρκετα survival horror elements στα προτυπα των original παιχνιδιων. Στο μεγαλυτερο κομματι του διαδραματιζεται σε ενα πλοιο, που παιρνει το ρολο του Mansion ή του RPD κατ'αναλογια των πρωτων 2 παιχνιδιων, παροτι σχεδιαστικα ειναι πολυ απλοικοτερο. Απο κει και περα υπαρχουν διαφορα αλλα segments εκτος πλοιου, με ελεγχο διαφορετικων χαρακτηρων κλπ. Γενικα η ολη δομη βγαζει vibes απο τις animated RE movies, και σαν παιχνιδι προσφερει ενα ωραιο side story που κανει expand το ολο lore. Σε γενικες γραμμες περασα πολυ καλα, ειναι αρκετα καλοδουλεμενο και ευχαριστο, και σιγουρα οτι πρεπει για καποιον που ψαχνει κατι αναμεσα στις 2 προοπτικες που ειχε μεχρι τοτε η σειρα και ταυτοχρονα ειναι πιο old school σε σχεση με τα φανταστικα και πιο συγχρονα REmakes των 2 και 3. Αν το βρειτε σε χαμηλη τιμη τσιμπηστε το, εγω το πηρα μαζι με το Rev2 στα 15 ευρω στις εκπτωσεις που ειχε το store τα Χριστουγεννα, αλλα υποθετω οτι καπου εκει θα παιζει η τιμη των 2 αυτων παιχνιδιων γενικοτερα.

Μενει πλεον το Rev2, και θα γραψω εντυπωσεις και για αυτο οταν με το καλο το πιασω. Προς το παρον παιζω Returnal για το οποιο θα δωσω feedback καθως προχωραω. Αυτα!

[Roronoa]

Death's Door

Πολυ καλο top down action adventure σε στυλ LoZ με επηρροες απο dark souls. Πολυ ευχαριστες και απολαυστικες μαχες με αρκετη προκληση και με ολιγον απο puzzles και εξερευνηση. Αν και δεν φτανει σε επιπεδα τα παιχνιδια zelda, και χωρις να κανει κατι που δεν εχουμε ξαναδει, καταφερνει να ειναι παρα πολυ ευχαριστο με αυτο το mix που εχει. Το design του παιχνιδιου ειναι παρα πολυ προσεγμενο με πολυ καλοσχεδιασμενους χαρτες, που "αποθηκευουν την προοδο του παικτη" με shortcuts αντι για συνεχως νεες περιοχες, προσφεροντας εναν ενοποιημενο κοσμο. Προσφερει σχετικα συχνα νεα mechanics ωστε να κραταει το ενδιαφερον αλλα δεν ειναι και ιδιαιτερα προτοτυπα.
Εχει παρα πολυ ωραια ατμοσφαιρα που αλλες φορες ειναι creepy και αλλες φορες σε εκπλησει με το χιουμορ του, πραγματικα το κανει να ξεχωριζει δινοντας του χαρακτηρα που δεν βλεπουμε συχνα.
Ακομα αξιζει να σημειωθει η πολυ ωραια μουσικη με μερικα εξαιρετικα κομματια που πραγματικα δενουν την ολη εμπειρια.
Μου πηρε 9 ωρες αλλα εχει περιεχομενο για μερικες ακομα για το true ending και το προτεινω ανεπιφυλακτα.

[straier]

Dragon Quest 8 (3DS με το mod που επαναφέρει την ορχηστρική μουσική)

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς που παίζω και τερματίζω. Ομολογώ πως είναι το πρώτο που είχε αρκετά καλό ρυθμό στην αρχή για να με κρατήσει να το συνεχίσω. Το ευχαριστήθηκα σε γενικές γραμμές αλλά αυτή η εμμονή με την παράδοση ώρες ώρες είναι κουραστική. Μιλάμε για παιχνίδι του PS2 βέβαια αλλά την ίδια εποχή βγήκαν και τα FF10-12. Η έκδοση του 3DS έχει δύο επιπλέον χαρακτήρες, Morrie και Red (αρκετά OP), ένα επιπλέον dungeon-boss gauntlet, ορατούς εχθρούς στο χάρτη και διάφορα μικρότερα tweaks εδώ κι εκεί. Επίσης έναν τερματισμό που τα φτιάχνεις με τη Jessica (που δε βγάζει κανέναν νόημα βέβαια ).

Τα γραφικά ήταν συμπαθητικά, νομίζω χάνουν αρκετά σε σχέση με την πρωτότυπη έκδοση μια που το cel-shaded στοιχείο δεν είναι τόσο έντονο. Το art δε με ξετρελαίνει (μεταξύ άλλων σχεδόν κανένα τέρας δεν μοιάζει επιβλητικό ή τρομακτικό) αλλά δεν είμαι fan του Toriyama ούτως ή άλλως.

Η μουσική αρκετά ωραία αλλά νομίζω θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και καλύτερο sound design (κάποιες φορές η μουσική καλύπτει τους διαλόγους). Οι φωνές στα αγγλικά που το έπαιξα ήταν ικανοποιητικές γενικά. Τα sound effects έχουν μια 8μπιτη αίσθηση που δεν είναι του γούστου μου αλλά καταλαβαίνω το λόγο που το έχουν κάνει.

Οι χαρακτήρες αρκετά ωραίοι αλλά με ενόχλησαν 2 πράγματα. Πως ο κεντρικός χαρακτήρας παραμένει μουγκός και πως από τη στιγμή που παίρνεις τους χαρακτήρες στο πάρτι σου δε συμμετέχουν ιδιαίτερα στα τεκταινόμενα. Πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως η χημεία του Yangus με το βασιλιά είναι πολύ ωραία δοσμένη. Μου έκανε (κακή) εντύπωση πάντως πως από τη μία το παιχνίδι είναι kid-friendly μέχρι αηδίας στην αισθητική του και συγχρόνως είναι γεμάτο cringe αστεία σχετικά με τις καμπύλες της Jessica (όπως και πολλές πανοπλίες της που της αλλάζουν εμφάνιση...), λες και το έγραψαν ογδοντάχρονοι παππούδες σε καφενείο.

Εν τέλει, νομίζω το πιο αδύναμο στοιχείο του είναι το σύστημα μάχης και ότι σχετίζεται με αυτό. Είναι κλασικό με γύρους και ο κάθε χαρακτήρας έχει πρόσβαση σε διαφορετικά skill trees που το καθένα κάνει focus σε κάτι διαφορετικό, ενώ υπάρχει και το tension που ουσιαστικά σου επιτρέπει να μαζέψεις δύναμη (από μία έως τέσσερις φορές) για να είναι πιο δυνατή η κίνηση στον επόμενο γύρο. Αυτό από μόνο του είναι ΟΚ. Το crafting επίσης ήταν μια χαρά, απλό και χρήσιμο. Το κακό είναι πως από ένα σημείο και μετά οι εχθροί δίνουν πενιχρά XP, gold και αβυσσαλέα item drop rates. Αν θες να προχωρήσεις θα πρέπει να ψάξεις metal slimes να κάνεις farming για να καταφέρεις να είσαι ένα αξιοπρεπές επίπεδο για την περιοχή που είσαι. Λεφτά ουσιαστικά εξαναγκάζεσαι επίσης να κάνεις farm μέσω του καζίνο (ευτυχώς από ένα σημείο και μετά αυτό είναι αρκετά γρήγορο). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για να κάνεις τις κανονικές μάχες και να φαίνονται τελείως χάσιμο χρόνου. Σε αυτή την έκδοση μπορείς σε κάποιο βαθμό να τις αποφύγεις αφού βλέπεις τους εχθρούς αλλά μπορώ να φανταστώ πόσο χειρότερο ήταν στην PS2 έκδοση. Επιπλέον, το παιχνίδι δεν έχει τρόπο να προσφέρει πρόκληση με έναν ενδιαφέροντα τρόπο και με κάποια ποικιλία. Ειδικά στο bonus dungeon ήταν παραπάνω από εμφανές αφού πρακτικά όλες οι μάχες ήταν το ίδιο πράγμα: overleveling και προσευχές στον RNGesus. Σχεδόν όλα τα bosses έχουν 2 με 3 actions το γύρο, μία κίνηση που ακυρώνει ΟΛΑ τα buffs ΟΛΟΥ του πάρτι και μία κίνηση που σε ρίχνει κάτω και δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις πέρα από το να κάνει miss...
Επίσης και η περιγραφή των skills και των αντικειμένων/εξοπλισμού θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Προφανώς ήταν αρκετά καλό και ευχάριστο κατά τα άλλα για να με κρατήσει να το τερματίσω αλλά αυτή η εμμονή σε κάποιες παρωχημένες σχεδιαστικές πρακτικές, προφανώς για να ευχαριστήσουν το φανατικό και κολλημένο κοινό στην Ιαπωνία, δε με βρίσκει σύμφωνο. Δύσκολα θα ξαναέπιανα άλλο παιχνίδι της σειράς, ίσως σε κάποια χρόνια από τώρα.

[nooto]

Shadow of the Tomb Raider

Επαιξα το παιχνιδι σε PS5 και γενικα οσοι το δουν σε κονσολες νεας γενιας θα προτεινα το resolution mode που υποστηριζει (μετα απο ενα small update που εχει παρει ο τιτλος) ~4k αναλυσεις σε 60fps. Επισης διαλεξα την definitive edition που εχει περιπου 8 νεα tombs για exploration, που ειναι intergrated σαν side quests μεσα στο παιχνιδι.

Θα ξεκινησω λεγοντας οτι παιχνιδι ειναι πραγματικα πανεμορφο και ισως το μεγαλυτερο της survivor τριλογιας. Σε γενικες γραμμες το βρηκα πολυ καλο, εχει αρκετα νεα στοιχεια σε σχεση με τους προκατοχους του, και overall ηταν μια χορταστικη εμπειρια. Τωρα το βασικο προβλημα (για μενα τουλαχιστον) ειναι οτι υπαρχει μια στροφη προς το exploration και το puzzle solving που αποτελουν ισως το 90% της συνολικης διαρκειας, με μονο το 10% να ειναι μαχες και action set pieces. Αυτο το φερνει να ειναι πιο κοντα στα OG παιχνιδια της Core Design, και ισως το πιο Tomb Raider της νεας τριλογιας, απο την αλλη ομως δημιουργει προβληματα στο pacing και κανει το παιχνιδι ισως πιο βαρετο απο τα υπολοιπα. Παραλληλα η αναπτυξη της Lara αφορα κυριως σε battle abilities που ξεκλειδωνεις, τα οποια ωστοσο ειναι αχρηστα απο τη στιγμη που δεν υπαρχει αρκετο combat στον τιτλο ωστε να τα χρησιμοποιησεις.

Γενικα θα ελεγα οτι πηραν την κριτικη απο τους προηγουμενους τιτλους που ελεγαν οτι θελουν περισσοτερο exploration και tombs, και γιγαντωσαν αυτο το κομματι μεσα στο παιχνιδι, αλλα το εκαναν με τροπο που εν τελει το τελικο αποτελεσμα ειναι καπως unbalnced και με πολυ αργη ροη. Αυτος θεωρω οτι ειναι και ο λογος που σαν game ειναι λιγο polarizing καθως σε καποιους αρεσε πολυ αυτη η αλλαγη, αλλοι ωστοσο βρηκαν το παιχνιδι αρκετα πιο βαρετο. Εγω βρισκομαι ισως πιο κοντα στην δευτερη κατηγορια καθως παροτι οι ταφοι και τα puzzles ηταν παρα πολυ χορταστικα και ευρηματικα, το exploration εχει collectathlon στοιχεια τυπου Assassin's Creed, ενω και η δομη ειναι λιγο προβληματικη καθως σου δινονται 3 πολεις προς εξερευνηση (με την δευτερη να ειναι τεραστια), με side quest κλπ, που αν κατσεις και ασχοληθεις, το pacing του main story πληγωνεται σε μεγαλο βαθμο.

Σε οτι αφορα την ιστορια, την βρηκα καλη γενικα αλλα για μια ακομα φορα ο τροπος με τον οποιο λεγεται ειναι παντελως αδιαφορος, και μου κανει εντυπωση γιατι το παιχνιδι το εφτιαξε η Eidos Montreal. Σε καθε περιπτωση θα ελεγα οτι περασα καλα, αλλα δεν ξερω αν το παιχνιδι ειναι για ολους. Σιγουρα οσοι θα ηθελαν κατι πιο κοντα σε puzzle game design σε semi open world θα το δουν πολυ θετικα, απο την αλλη οσοι περιμενουν ενα παιχνιδι που ειναι παραλληλα και action και εχει αυτα τα εντυπωσιακα set pieces των προηγουμενων τιτλων, μαλλον θα απογοητευτουν.

Για να κλεισω, η τριλογια συνολικα μου αρεσε αλλα θα ελεγα οτι προσωπικα θεωρω πως η πορεια ηταν πτωτικη, και αυτο εχει να κανει και με το presentation του κεντρικου χαρακτηρα. Οταν τελειωνε το πρωτο παιχνιδι, εκανε setup οτι το κοριτσι που βλεπουμε θα γινει στους επομενους τιτλους η Lara Croft των προηγουμενων παιχνιδιων. Αυτο δεν εγινε realized σε κανεναν απο τους επομενους τιτλους, θεωρω οτι το story arc που εν τελει δινει η τριλογια ειναι μαλλον αδιαφορο, και τελος ο χαρακτηρας με τον οποιο καταληγουμε δεν ειναι η Lara Croft και δεν εχει κανενα κοινο στοιχειο με την Lara Croft. Αυτο που θελω να πω ειναι οτι και το Legend Trilogy ηταν soft reboot, αλλα δεν αλλαξε τα πραγματα τοσο πολυ ωστε να πεις οτι ο πρωταγωνιστης ειναι διαφορετικος. Για μενα ειναι λιγο χαμενη ευκαιρια το πως διαλεξαν να εξελιξουν την σειρα, και χαιρομαι που το κομματι αυτο κλεινει και θα παμε σε κατι καινουργιο στο μελλον

[Enpsty]

Dusk
Καταπληκτικό FPS φόρος τιμής στα κλασικά Doom και Quake, φτιαγμένο από έναν dev. Υπέροχα low poly-pixelated γραφικά, φοβερό ost και κορυφαίο level design. Αν μου λέγατε είναι παιχνίδι της id από το παρελθόν θα το πίστευα.

[Raf]

Δυο παιχνίδια τα οποία δεν τέλειωσα αλλά τέλειωσα με αυτά, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Το Assassin's Creed: Odyssey είναι σαν μια μερίδα πατάτες σπέσιαλ (πατάτες τηγανητές με τυρί και μπέικον). Μια στις τόσες το σκουπίδι επιβάλλεται: το ήθελα πολύ και ήξερα τι ζητούσα από αυτό και πως μάλλον θα σιχαθώ τον εαυτό μου στην πορεία. Το τσίμπησα και επιβεβαιώθηκα. Περίπου στις 15 ώρες βαρέθηκα να κάνω την ίδια αποστολή ξανά και ξανά και αποφάσισα το όποιο μέλλον μου με αυτό το παιχνίδι να είναι απλά βόλτα στην πανέμορφη, αλλά κενή από οποιαδήποτε ουσία, Αρχαία Ελλάδα του.

Το Tunic φαίνεται ένα καλό παιχνίδι με ιδιαίτερο χαρακτήρα και γερές αναφορές σε old school φιλοσοφία. Απλώς η υπομονή μου είναι πολύ λίγη για τις απαιτήσεις του. Όποιος θεωρεί πως έχει κουράγιο να εξερευνήσει έναν κόσμο που δεν φοβάται να είναι όπως θέλει να είναι, ας του ρίξει μια ματιά.

[Raf]

Jedi: Fallen Order

Το παιχνίδι που με έβαλε στον κόσμο του Star Wars. Στρωτό gameplay εξερεύνησης και μάχης, που αποτελεί, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, μείγμα που δανείζεται σωστά στοιχεία, λέγοντας ταυτόχρονα μια καλή ιστορία με δυνατή κλιμάκωση. Δύο πράγματα το κρατούν πίσω: τα cosmetic rewards και το πολλές φορές ανούσιο backtracking.

[Raf]

Disco Elysium (replay)

Το μυστήριο εξιχνίασης ενός φόνου, μα στην πραγματικότητα η ιστορία κατάρρευσης ενός ανθρώπου. Με απόσταση το δυνατότερο και το πιο παραβατικό κείμενο που έχω δει στο μέσο, που αποκτά ζωή με ένα ουσιώδες roleplaying. Λυπάμαι που είμαι ο μόνος από την κοινότητα που έχει ανακαλύψει αυτό το αριστούργημα.

[Ryu_gr]

Μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον χάρη σε σένα, διαφορετικά δεν θα το κοίταζα επειδή δεν κινούμαι συνήθως σε αυτό το είδος.

Αλλά ένα adventure αν σε κερδίσει και νιώσεις τον κόσμο του είναι δυνατή εμπειρία.

[sain't]

Portal 1 (NSW)
Με τη ευκαιρία της κυκλοφορίας στο σουιτς έπαιξα επιτέλους τα Portal. Το πρώτο μου έκανε φανταστική εντύπωση, κυρίως λόγω του κειμένου και του χαρακτήρα της GLaDOS. Είναι πολύ σύντομο παιχνίδι αλλά το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που το έπαιξα 2 φορές απανωτά, τη 2η φορά στο mode που είχε τα σχόλια των developers.

Portal 2 (NSW)
Το Portal 2 είναι το τέλειο sequel: επεκτείνει την ιστορία, τους χαρακτήρες και το γενικότερο concept και ξεφεύγει σε όλους τους τομείς. Τα puzzles με το gel και το γενικότερο vintage κομμάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα προτιμούσα να είναι μικρότερο σε διάρκεια πάντως γιατί με κούρασε.

Θα ασχοληθώ όμως και με το co-op σύντομα.

Shin Megami Tensei V Τo SMTV το τελείωσα με τα πολλά μετά από μια παύση μηνών και 100ωρες να μετράει το Save (στη πραγματικότητα ήταν παραπάνω).

Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα πιο μοντέρνο SMT, με βελτιώσεις "QOL" και 'open world" σχεδιασμό που το κάνουν πιο προσιτό σε όλους. Το βρήκα πολύ πιο εύκολο από το 3 και λιγότερο "σπαστικό". Παράλληλα θεωρώ πως είναι πολύ πιο αδιάφορο. Το gameplay loop της εξερεύνησης κάθε περιοχής είναι ευχάριστο και εθιστικό αλλά λόγω της επαναληψιμότητας μετά από κάποιο σημείο φαίνεται εξαιρετικά ανούσιο. Εξίσου ανούσιο είναι το σενάριο και οι χαρακτήρες. Σε γενικές γραμμές ενώ πολλές σχεδιαστικές επιλογές λειτουργούν "στο χαρτί", λείπει η ουσία και το ενδιαφέρον. Απόλαυσα κάποιες μάχες προς το τέλος όπως πχ ο Δίας αλλά η όλη εμπειρία μου φάνηκε εξαιρετικά κενή. Προτιμώ το SMT3.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origins (PS4)
Το συγκεκριμένο αρχικά μου φαινόταν αστείο αλλά τελικά κάτι με ιντριγκαρε και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Το ξεκίνησα στο hard και έφαγα άπειρο ξύλο οπότε το γύρισα στο normal και συνέχιζα να τρώω πολύ ξύλο λολ αλλά παλευοταν καλύτερα.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ το concept που είναι prequel του πρώτου Final Fantasy. Οι διάλογοι και οι χαρακτήρες είναι cringe ναι, αλλά το concept είναι πολύ ωραίο. Τώρα το gameplay είναι οκ, είναι της σχολής των Souls με την έννοια ότι κάθε εχθρός θέλει συγκεκριμένη προσέγγιση, αλλά δεν είναι τόσο "αυστηρής λογικής" και μοιάζει περισσότερο με mainstream action game που επιβραβεύει τα γρήγορα αντανακλαστικά και τις σωστές αποφάσεις σε επιλογή όπλων / combos / classes κλπ.

Σε γενικές γραμμές το διασκέδασα και δε το μετάνιωσα καθόλου που το έπαιξα αλλά οκ, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο.

[nooto]

Halo CE (PC)

Οπως εγραψα και στον server, πηρα καινουργιο laptop που εν τελει μπορει και παιζει με καλη αποδοση καποια καπως πιο συγχρονα παιχνιδια, οποτε τσιμπησα διαφορα πραγματα απο το steam στο summer sale. Ενα απο αυτα ηταν η Masterchief Collection, οποτε ειπα να ξεκινησω το Halo CE και τελικα το τελειωσα μετα απο καποιες μερες στο Heroic. Εχω γραψει ουκ ολιγες φορες για το παιχνιδι τις εντυπωσεις μου, τοσο για το OG οσο και για την Anniversary Edition (που προσωπικα μου αρεσε αρτιστικα), οποτε θα πω καποια μικροπραγματα που παρατηρησα σε αυτο το playthrough, βλεποντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα.

Ο τιτλος ειναι αριστουργημα περιπου μεχρι τη μεση, απο κει και επειτα με την εισαγωγη των Flood καπου το ολο θεμα αρχιζει και παιρνει την κατηφορα. Τα επιπεδα κρατανε ΠΑΡΑ πολυ χωρις λογο, υπαρχουν σημεια που πιστευω πως υπαρχει απειρο respawning, το οποιο απλα σταματαει αν προχωρησεις λιγο παραπερα (κατι που δυστυχως παρατηρησα αργα, και φυσικα δεν θυμομουν ή δεν ειχα παρατηρησει τις προηγουμενες φορες), και επιπλεον το δευτερο μισο του παιχνιδιου ειναι backtracking σε ενα τμημα των επιπεδων του πρωτου μισου (κατι το οποιο επισης δεν θυμομουν να ειναι ετσι). Παραλληλα το 50% του τιτλου ειναι corridor shooter ουσιαστικα, με εσωτερικα κομματια που επαναλαμβανονται σε σημειο τρελας, αν και θα ηθελα να σημειωσω οτι ακομα και εκει, υπαρχει το κλασσικο sandbox της σειρας, και ειναι αξιοθαυμαστο πως καταφεραν να πετυχουν ωραιες αναμετρησεις σε τοσο κλειστα περιβαλλοντα. Επιπλεον, κατι το οποιο ηθελα να πω ειναι οτι υπαρχουν καποια insane difficulty spikes σε σημεια που δεν το περιμενεις γιατι μπορει να ειναι πολυ ννωρις (για παραδειγμα στη μεση του τριτου επιπεδου, που το παιχνιδι σε κλεινει σε ενα δωματιο και σου πεταει συνεχεια αορατους elites) και γενικοτερα η δυσκολια δεν θα ελεγα οτι εχει μια κλιμακωση αλλα πολλες φορες ειναι all over the place. Τελος, μου κανει εντυπωση το οτι η εισαγωγη των (επικων) μουσικων κομματιων ειναι καπως buggy, αλλες φορες μπαινουν οταν πρεπει, αλλες οχι, αλλες φορες σταμανε στη μεση, και ειναι ενα προβλημα που το θυμαμαι απο το OG ακομα και μου κανει εντυπωση πως δεν το εχουν φτιαξει μεχρι τωρα, δεδομενου οτι αυτη η συλλογη ειναι καπως on going project, με απειρες αλλαγες-patches εδω και εκει.

Αυτα σαν τα αρνητικα που παρατηρησα τωρα, παιζοντας το παιχνιδι χρονια μετα ξανα. Απο κει και περα η κεντρικη συνταγη ειναι αγεραστη, και το gameplay του παιχνιδιου ειναι απλα αθανατο και δεν νομιζω να παλιωσει ποτε. Στα συν η πραγματικα καταπληκτικη μουσικη επενδυση, η πολυ ξεχωριστη αισθητικη, και η ολη ατμοσφαιρα που ο τιτλος συνεχιζει και εχει μεχρι σημερα. Σε γενικες γραμμες το χαρηκα παρα πολυ. παρα τα οσα σημειωνω στην προηγουμενη παραγραφο. Συνεχιζω τωρα με το 2, που ειναι η πρωτη φορα που βλεπω το Anniversary mode (και εχουν κανει φανταστικη δουλεια και εκει), και θα γραψω εντυπωσεις οταν το τελειωσω με το καλο.