I just finished

[nooto]

Stellar Blade

Τελος ο τιτλος μετα απο 50 ωρες περιπου και επιλεγοντας το

 

τελος που πηγαινεις με την πλευρας του Adam

.

Για να το βγαλω απο τη μεση, στα αρνητικα του παιχνιδιου θα εβαζα κατα κυριο λογο το αρκετο backtracking που εχει (αν παει καποιος να ασχοληθει με το side περιεχομενο) και το περιεργο fast travel system (το οποιο ειναι ισως αχρειαστα περιοριστικο). Level design wise εχει διαφορα "γραμμικα" επιπεδα (τα οποια ομως εχουν αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις) και 2 ανοιχτες περιοχες οι οποιες ομως ειναι σε πανομοιοτυπο setting και μπορει καποιους να τους κουρασει (εμενα δεν με κουρασε να πω την αληθεια και αν παρω ολες τις περιοχες του παιχνιδιου μαζι εχει πολυ ποικιλια).

Απο κει και περα θεωρω οτι ο τιτλος ειναι εξαιρετικος, μου αρεσε παρα πολυ η μουσικη του, το story του ηταν αρκετα καλο και ενδιαφερον, η αισθητικη του επισης ηταν πολυ καλη, και ο σχεδιασμος των επιπεδων ειχε αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις δινοντας ωραια αισθηση εξερευνησης (με light platforming κλπ). Το highlight για μενα ηταν η μαχη, οπως εχω αναφερει και στο discord ειναι ενα combination souls-sekiro με character action που δεν νομιζω να εχει παρουσιασει καποιο αλλο παιχνιδι. Μου φανηκε πολυ φρεσκο approach και γενικα παντα ηθελα να δω κατι σε τετοιο στυλ (κατι που να συνδιαζει αυτα τα 2 subgenres). Επισης τελειο performance και bug free στο συνολο, το μονο που μου ετυχε ηταν κατι σαν memory leak που εριξε τα frames στα 40 η κατι τετοιο, και που μολις εκανα reset επανηλθε

Γενικα μια πολυ ευχαριστη εκπληξη, και πολυ ιδιαιτερη εμπειρια απο το συγκεκριμενο studio, οι φιλοι του ειδους το τσεκαρετε, ειδικα αν ψαχνετε για κατι διαφορετικο και φρεσκο με νεες ιδεες. Solid 8/10 απο μενα και περιμενω να δω το επομενο βημα της Shift Up (αλλα και αλλων κορεατικων studios που αποτι φαινεται εχουν πολυ ταλεντο).

[Sinclair]

Τέλος το Banishers μετά από περίπου 65 ώρες. Πολύ γεμάτη εμπειρία που παρά τα οποία στραβοπατήματα μου έμεινε και ομολογώ πως θα ήθελα να το ξαναπαίξω για να δω και τις διαφορετικές επιλογές και τον αντίκτυπό τους. Τελείωσα για την ιστορία με το

 

resurrection

ending.

Υπήρχαν σαφώς θεματάκια που για εμένα δεν αποτέλεσαν πρόβλημα στο να απολαύσω τον τίτλο. Να αναφέρω ωστόσο κάποια πράγματα που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσουν red flags. Καλώς η κακώς η ποικιλία των εχθρών είναι μικρή. Υπάρχουν τα specters που κάνουν possess διαφορα πτώματα αλλά δεν αλλάζει κάτι μετά περίπου τα μισά του παιχνιδιού. Ακόμη και τα mini bosses είναι κάπως πιο δύσκολες εκδόσεις των ίδιων εχθρών. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιοι elites/ scourges που αποτελούν παραλλαγή κάποιων story bosses. Στο κομμάτι των bosses θεωρώ πως το παιχνίδι πιάνει ταβάνι σε ένα συγκεκριμένο encounter στο Fort Jericho. Πολύ ωραία μάχη και αξιομνημόνευτη τόσο από άποψη μηχανισμών όσο και από setting.

Επίσης στα αρνητικά η θετικά ανάλογα με το πως θα το δει κανείς, σεναριακά το game τείνει να "δαιμονοποιεί" σχεδόν όλους του αρσενικούς χαρακτήρες ενώ υπαρχει μεγάλη συμπάθεια προς του θηλυκούς χαρακτήρες( επισης υπάρχουν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις και έχουν αποδοθεί πολυ όμορφα και οργανικά). Προσωπικά δεν με ενόχλησε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο που οι αναφορές πύκνωσαν ( πχ ακόμη ενας πατέρας που αποκληρωσε την κόρη του, 2ος 3ος σύζυγος που παλι σκοτωσε τη γυναίκα του* η τον σκότωσε αυτή έστω και από λάθος αλλά είχε δίκιο… μια nurse που ξέρει καλύτερα από τον ξεροκέφαλο χειρουργό, η φουρνάρισσα που βρήκε εναλλακτική για το αλεύρι από σιτάρι και την κατηγόρησαν , η κυνηγός που ήταν κορυφαία όλων αλλά την κατηγορούσαν- υπάρχει ένα pattern ) Ωστόσο υπήρχαν haunting cases , η ακόμη και story missions που υπήρχε απόλυτη αιτιολόγηση του τι συνέβαινε ενώ σε αλλά ήταν κάπως forced από ένα σημείο και μετά αγγίζοντας τα όρια του να σου κουνάει το δάχτυλο το game. Η τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ.
* στο κομμάτι αυτό βέβαια με αυτά που γίνονται / βλέπω καθήμερινα μπορω να πω πως αισθανομαι τουλάχιστον άβολα που η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.

Στο να προσπεράσει κανείς το κομμάτι αυτό ωστόσο βοηθάνε παρά πολύ οι ερμηνείες. Χωρίς πλακα για ακόμη μια φορά το voice acting σε όλους τους χαρακτήρες είναι κατάπληκτικο και συναγωνίζεται ευθέως ΑΑΑ παραγωγές.

Το σενάριο εν κατακλείδι μου άρεσε παρά πολύ. Το δίδυμο Antea / Red έγινε από τα αγαπημένα μου και θα ήθελα να δω και sequel ( κάτι που δεν θα συμβεί γιατί το παιχνίδι δεν πήγε καλα)

Στα του gameplay ειναι σαφείς οι επιρροές από το νέο God of War με την over the shoulder melee combat με τους indicators. ( εδώ να σημειώσω πως εγκατέστησα το God of War μήπως επιτέλους το ξεκινήσω σοβαρά κάποια στιγμή και έμεινα άναυδος με το ποσό όμορφο είναι- τεχνικά ειλικρινά μου φανηκε πιο όμορφο από το Banishers που ,θεωρητικα, είναι current gen τίτλος ) Το battle system στο normal που έπαιξα εγω είχε μια χαρά πρόκληση αλλά θα ήθελα να δω και το hard σε επόμενο playthrough. Η μόνη ένσταση πως σε σημεία οι εχθροί μπορούν να γίνουν damage sponges λόγω κάποιων forced περιορισμών ( σε side missions - πχ ένα trial μπορεί να απαιτεί να κανείς dmg μόνο post parry/ evade )

Ο κόσμος είναι ενοποιημένος που σημαίνει πως μπορείς να τρέξεις από το ένα κομμάτι του χάρτη στο άλλο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά side activities τα οποία επαναλαμβάνονται και είναι διασκορπισμένα στον χαρτη με τις αντίστοιχες ενδείξεις ( πχ cursed chests που πρέπει να ξεκλειδώσεις, στόχοι στο περιβάλλον που πρέπει να πετύχεις με το rifle, environmental puzzles που οδηγούν σε chests, nests με specters etc ) Από τα puzzles που αναφέρω υπάρχει μια κατηγορία που θεωρώ πως γίνεται κατάχρηση και κουράζει : ivy roots- όπου πρακτικά η Antea ως spellcaster αποκαλύπτει ένα core από ρίζες που μπλοκάρουν το δρόμο και ο Red με το rifle πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο να εντοπίσει και να χτυπήσει τα subcores πριν αναγεννηθούν. Σαν concept όπως είπα γίνεται κατάχρησή του γιατί πρέπει να κοιτάς επισταμένα το περιβάλλον για τα subcores ενώ παράλληλα τρέχεις σαν παλαβός να προλάβεις ( κάτι σαν time trial) Τα πιο challenging είναι προαιρετικά αλλά θεωρώ πως κάποιος θα θέλει να δει τα side missions οπότε αναγκαστικά θα έρθει αντιμέτωπος με τα συγκεκριμένα puzzles. Όπως και να έχει στο τέλος του playthrough έφτασα level 25 ( που νομίζω είναι το level cap αν δεν κάνω λάθος ?) και είχα ξεκλειδώσει όλο το skill tree και για τους δύο χαρακτήρες.

Τώρα όσον αφορά τα side missions , στην πλειονότητα τους είναι η εξέλιξη των haunting missions και από ότι είδα μεταβάλλονται ανάλογα με το outcome της haunting mission. Λίγο υπομονή ακόμη για να εξηγήσω ( ήδη το post γίνεται σεντόνι)
Ο Red και η Antea είναι Banishers και αναλαμβάνουν να εξορκίσουν το πνεύμα που στοιχειώνει κάποιον NPC. Πχ ένας NPC έκλεψε/ ξεγέλασε έναν φίλο του και όταν πέθανε το φάντασμα του τον στοιχειώνει. ( απλη εξήγηση ) Λύνεις την mission ( συνήθως εξερευνάς την περιοχή τύπου Witcher η Arkham και βρίσκεις στοιχεία) με έναν εκ των τριών επιλογών : κανείς banish το φάντασμα , κανείς ascend ( η πιο ας πούμε συμπονετική επιλογή ) η κανείς blame τον living NPC( κοινώς τον σκοτώνεις σαν ένοχο για ότι έγινε ) Φαίνεται όπως το περιγράφω αρκετά βασικό σαν σύστημα όμως οι επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο ( και απώτερο ) στον κόσμο και τους άλλους NPCs. αλλά και στο βασικό story που αφορά τους δυο ήρωες. Πχ εάν σκοτώσεις μια φιγούρα του camp που υποστηρίζει πχ τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών πιθανώς να δεις κάποιον NPC να σκοτώνεται και στη συνέχεια το haunting mission να έχει άλλο φάντασμα. ( με λίγα λόγια αλλάζουν τα haunting missions ) Επίσης το τι θα κανείς εχει αντίκτυπο στο side mission που ξεκλειδώνει μετα το τέλος του haunting mission. ( πχ εγώ βοήθησα τη γυναίκα του blacksmith και το mission ητνα να βρω υλικά για να μου κάνει forge ένα πιο καλό όπλο) Γενικα η Don’t Nod σε αυτό το κομμάτι με τις σχέσεις που αναπτυσσόνται και τις επίπτωσεις των επιλογών το έχει ήδη από το Vampyr ( σε αυτό βοήθησε σε πιο βασικό επίπεδο και το LiS) Και στο Vampyr όπως και εδώ σχεδόν κάθε NPC ήταν σημαντικός και η πλειονότητα των storylines άξιζαν.

Όσον αφορά το βασικό storyline δεν θέλω να κάνω spoiler γιατί θεωρώ πως είναι όμορφο να μην ξέρει κανείς τι και πως. Ακόμη και για κάτι που συμβαίνει πολύ νωρίς. Εμένα προσωπικά με έπιασε αδιάβαστο και με εκανε να είμαι περισσότερο engaged στο πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν είχα δει τίποτα παρά μόνο ένα trailer και οκ don’t nod και rpg ήταν instant buy για μένα ( launch day κιόλας για να στηρίξω )μετά το Vampyr.

Να αναφέρω και κάποια ακόμη αρνητικά όπως το memory leak που σε σημεία καταντάει απάλευτο με frame drops και κάνει το relοad μονόδρομο. Κυρίως συμβαίνει στις open περιοχές μετά από 30-40 λεπτα. Ίσως βελτιώθηκε με το πιο πρόσφατο patch. Επίσης το συμβάν που ανέφερα στο εισαγωγικό boss fight δεν ξανασυνεβη. Το OST αν και το βασικό theme μου άρεσε είναι απολύτως συνοδευτικό με κάποιες ambient νότες στην εξερεύνηση. Επίσης το battle system αν και λειτουργικό και σαφώς πιο προσεγμένο από το Vampyr μπορεί να καταντήσει μονότονο μετά από 20-30 ώρες καθότι δεν υπάρχει άλλο weapon πέραν των sword και rifle του Red και των spells της Antea. Το traversal επίσης θα χωρούσε βελτιώσης με ένα mini map και ίσως πιο καλά τοποθετημένα fast travel points. Επίσης μερικές αποστολές προς το τέλος ( ειδικά μια που πρέπει να βρεις κάποια items για μια τελετή) είναι ο ορισμός του fetch quest. Ισως φταίει πως προς το τέλος έπαιζα κουρασμένος αργά και εκανα 2-3 ωρών sessions που για εμένα είναι αρκετά μεγάλα με την καθημερινότητα μου και εξαντλήθηκα 😅

All in all γεμάτος τίτλος , έκπληξη της χρονιάς για μένα και ανετα θα το έβαζα 10αδα αν είχα παίξει τόσα games του 2024 :Ρ ( που οκ ρεαλιστής είμαι δεν το βλέπω) Άλλωστε ενα game των 50-60 ωρών όπως αυτό μου πήρε κοντά 1.5 μήνα. 😆

Επίσης όπως και στο Vampyr…πολλη μαυρίλα και απογοήτευση για την ανθρώπινη φύση. Στο να ελαφρύνουν κάπως το κλίμα ευτυχώς βοηθάνε και οι διάλογοι μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών που διακρίνονται από χιουμορ/ πειράγματα μερικές φορές και κάποια εύστοχα σχόλια.


Γεμάτο 8αρι.

[Sinclair]

Τέλος και το Jousant μετά από περίπου 4-5 ώρες. Πολύ όμορφη εμπειρία που μου θύμισε το Abzu.

Θεωρώ πως είναι πολύ ωραία εξέλιξη σε climbing μηχανισμούς. Επι της ουσίας το κάθε trigger (L2 και R2) αντιστοιχεί στο αριστερό και δεξί χέρι αντίστοιχα. Δουλεύει πάρα πολύ καλά σαν concept και θεωρώ πως υπήρχε δυνατότητα να το εξελίξουν ακομη περισσότερο ή ακόμη και να εφάρμοζαν κάτι τύπου Arcade / time trial. Υπάρχουν πχ sections που πρέπει να συγχρονίζεις τα άλματα σου με την κατεύθυνση του ανέμου τα οποία θα μπορούσαν να είναι πιο εκτεταμένα. Όπως και να έχει πέρασα πολύ καλά. Το μόνο μειονέκτημα σε αυτούς τους τίτλους ( όπως το δει κανείς βεβαίως ) είναι πως ενώ προσπαθούσα να ψάχνω κάθε γωνιά υπάρχουν collectibles που προωθούν το πολύ βασικό αλλά λειτουργικό story (χωρίς imo να γίνεται pretendo ) και κάποια τα έχασα οπότε θα πρέπει να ξαναπαίξω τα κεφάλαια. ( κάτι ευπρόσδεκτο βέβαια καθώς μου άρεσε το game)

Οπτικοακουστικά είναι πολύ όμορφο με πινελιές από Moebius στην παλέτα και το Art direction. Το OST και τα sound effects επίσης μου άρεσαν πάρα πολύ. Πολύ χαλαρωτικό και κατάλληλες εξάρσεις εκεί που έπρεπε.

Εδώ ένα σχόλιο σχετικά με το Pulse Elite headset. Ειναι πραγματικά πολύ ποιοτικά ακουστικά στο θέμα του ήχου. Από την άλλη η Sony «έκοψε» και πάλι στο θέμα του build quality… αυτό το «περίφημο»PS Link dongle χάνει πολύ συχνά επικοινωνία με το headset με αποτέλεσμα να τρως random disconnections ενώ τα δικά μου έχουν θέμα με την ένδειξη της μπαταρίας ( ενώ είναι 100% φορτισμένα η ένδειξη είναι λάθος πχ μπορεί να δείχνει 2 από τις 3 μπάρες) Μην τα προτιμήσετε σε καμμία περίπτωση , εγώ το μετάνιωσα. Εκτός κι αν με καποιο firmware update τα βελτιώσουν.

Πολύ καλό indie παιχνίδι λοιπόν , στα χνάρια των Abzu, Journey χαλαρωτικό για ήρεμα sessions.

[Chief]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

[majorfox]

Ανησυχώ για το ριμέικ του Max Payne. Δεν μου άρεσε ποτέ που ο Sam Lake βάζει το δικό του πρόσωπο στον Max Payne . Τον σιχάθηκα που έκανε το ίδιο και στο Alan Wake 2 και ας έπαιζε άλλον χαρακτήρα.

αν σεβαστεί τον McCaffrey στο ριμεικ και και φτιάξει όλα τα comic διαλόγους με ύφος σύγχρονου cut scene τότε ναι έχου πολυ υλικό να δείξουν !

και η μεγαλύτερη αδικία ήταν και στον κινηματογράφο όταν ο Μαρκ Γουολμπεργκ υποδύθηκε τον Max Payne και στα μισά της ταινίας εμφανίζεται για 3 δευτερόλεπτα ο McCaffrey ως ειδικός ντετέκτιβ. Απίστευτο παρουσιαστικό μεγάλο κρίμα που δεν τον έβαλαν πρωταγωνιστή σε αυτή την ταινία. Τους σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο που έχασαν τέτοιον ηθοποιό ….

[Ryu_gr]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

Σχετικά με τη δυσκολία σε παρακαλώ πολύ, οι Squeaky Cleaners είναι επαγγελματίες και παίρνουν σοβαρά τη δουλειά τους με μότο καθαρίστε σκουπίστε τελειώσατε.

Είσαι νεκρός,

 

αλλά είναι όλα εντάξει 🤣

Θα σεβαστώ πάντως την άποψη όντας πλέον ώριμος gamer που επιστρέφει σε παλιότερους τίτλους με πιο έμπειρη ματιά.

Στο action κομμάτι η περιστροφή σαν special move που έκανε μου έχει μείνει στη μνήμη έντονα.

majorfox




Σοβαρά τώρα σε νιώθω βλέποντας αυτή τη χαμένη ευκαιρία που είχε όλες τις προυποθέσεις να είναi iconic στιγμή, αλλά έτσι είναι το Hollywood δυστυχώς, πολλές φορές κοιτάει τις γνωριμίες και όχι το fan service.

[majorfox]

Στην περίπτωση του McCaffrey δεν θα ήταν fan service και είναι κλήρος χαρακτηρισμός . Ο McCaffrey ήταν ήδη μεγάλο όνομα από τις αστυνομηκες ταινίες δράσης του 80 και 90 . Αν δεν ήταν αυτός δεν θα υπήρχε Max Payne .


Μόνο Rockstar*

https://youtu.be/001LVWHrQlM?feature=shared

[Chief]

Call of Duty: Black Ops 6 (campaign)

Η ποιότητα των CoD campaigns κυμαίνεται: το πρόσφατο Modern Warfare III ήταν προκλητικά τσαπατσούλικο, ωστόσο το Black Ops 6 καταβάλλει την ελάχιστη προσπάθεια και λίγο παραπάνω. Υπάρχουν χαρακτήρες και διάλογοι που μπορεί να φανούν ενδιαφέροντες και έχει πλάκα η ποικιλία των καταστάσεων που σε βάζει το παιχνίδι, ενώ τα ευφάνταστα horror στοιχεία με έπιασαν απροετοίμαστο. Τίμιο.

Stray

Αγαπώ ιδιαίτερα τις γάτες και περίμενα πώς και πώς για το Stray. Οι περιοριστικοί χειρισμοί αρχικά με είχαν ξενίσει, αλλά σύντομα κατάλαβα πως έτσι αναπαράγεται ακριβότερα ο προσεκτικός τρόπος που κινείται μια γάτα. Πρόκειται για ένα απλό, λακωνικό παιχνίδι γεμάτο χαρακτήρα και μια cosy cyberpunk αισθητική που πετυχαίνει μοναδικά.

Crash Bandicoot 4: It's About Time

Περίεργη περίπτωση. Καλό παιχνίδι και κυρίως καλό Crash, που όμως το παρατραβά με την πληθωρικότητα του περιεχομένου του. Από τη μία πετυχαίνει το ύφος της σειράς και σέβεται την κληρονομιά της με καλό platforming και ταιριαστή αισθητική. Από την άλλη, οι πίστες είναι αλλόκοτα μακροσκελείς και ζόρικες και, λες και δεν έφταναν αυτές, οι inverted πίστες που πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος για το 100% μοιάζουν εξωφρενικές. Σε τελική ανάλυση, μοιάζει σαν να υπερπροσπάθησε να αποδείξει κάτι τη στιγμή που ο σκελετός του φτάνει και περισσεύει για να αξίζει να ονομάζεται Crash 4.

[nooto]

The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom

Τελος το Echoes μετα απο 30+ ωρες, εκανα ολα τα rifts και περιπου 30 απο τα 50 side quests, εχει πραγμα ακομη γενικα και νομιζω μπορει να παει πολυ παραπανω αν καποιος κανει 100%.

Καποια πραγματα που δεν μου αρεσαν ειναι:

1) Tα rifts ειναι καπως επαναλαμβανομενα και μου θυμισε λιγο σαν να καθαριζεις camps στο Assassin's Creed
2) To τελικο κομματι μου φανηκε καπως rushed και η τελικη μαχη οχι και τοσο καλη (το παιχνιδι κανει κατι συγκεκριμενο που δεν μου αρεσε αλλα δεν θα το σχολιασω περισσοτερο)
3) Προσωπικα αυτη η φαση με τις ιδιες φυλες σε καθε παιχνιδι, με τις ιδιες περιοχες που τις εχεις επισκεφτει 100 φορες οκ με εχει κουρασει αρκετα. Ενταξει μπορουν να βαλουν και κατι καινουργιο μεσα, δεν ειναι αναγκη να ειναι συνεχεια το ιδιο, νομιζω το ειδαμε παρα πολλες φορες και καπου λες οτι οκ μπορει πλεον να μην εχουν και εμπνευση να εμπλουτισουν καπως το ολο συμπαν

Απο κει και περα το παιχνιδι ηταν πααααααρα πολυ καλο και πραγματικα ελπιζω να το παιξετε οι Zelda fans, μου φανηκε σε επιπεδο ευρηματικοτητας καλυτερο και απο το Tears πολλες φορες (επειδη ειναι πιο μαζεμενο και στην πλειονοτητα του εχει χτιστει ωστε να χρησιμοποιει ολα αυτα τα mechanics). Πολυ ωραιος οπτικος τομεας, μουσικη, και κοσμος (με πολυ μεγαλυτερο χαρτη απο το LA), και το γεγονος οτι χρησιμοποιεις την Zelda δινει φρεσκο αερα μιας και το gameplay λειτουργει πολυ διαφορετικα. Πολυ χορταστικο και σε διαρκεια, με πολυ καλα dungeons, και γενικα θα ελεγα ενα πακετο που αξιζει και ειναι γεματο ιδεες.

Δεν ξερω αν θα το εβαζα στο ιδιο επιπεδο με το Α Link Between Worlds (το οποιο επισης ειχε πολυ ωραιους μηχανισμους και καλυτερη ιστορια, χωρις καποιο απο τα lows του Echoes), αλλα σιγουρα ειναι κοντα. Αυτα, 8.5/10 απο μενα!

[nooto]

Jak and Daxter

Λοιπον, τελειωσα το παιχνιδι στην PS5 εκδοση που εχει δικα της trophies και ειναι με τον καινουργιο emulator που εχει κανει η Sony, μου πηρε 13 ωρες βρισκοντας ολα τα power cells και περιπου 1900/2000 orbs. Στα του emulator, το παιχνιδι τρεχει μαλλον στα 1080p upscaled και γενικα παροτι η εικονα δεν ειναι 4k, ειναι αρκετα ικανοποιητικη, 60 fps (οπως και η og εκδοση), και εχει επιλογη για 4:3-16:9 ratios αλλα το τελευταιο ειναι cropped image στην πραγματικοτητα. Ετσι το επαιξα αλλα το 4:3 δινει λιγο παραπανω visibility. O emulator εχει και καποια καλουδια οπως φιλτρα, rewind, button customization κλπ. Σε γενικες γραμμες θα ελεγα οτι ειναι καλη εκδοση και ηθελα να στηριξω την προσπαθεια μπας και φερουν και περισσοτερα παιχνιδια.

Στα αρνητικα του παιχνιδιου, θα εβαζα την καμερα οπως αναμενοταν καθως εχεις μονο οριζοντιο ελεγχο και αν υπαρχουν αντικειμενα περιφεριακα κολλαει καθως την γυριζεις (που ηταν και κλασσικα θεματα των παιχνιδιων της εποχης), την υλοποιηση του double jump καθως και ολων των κινησεων jump + smt καθως το follow up θελει συγκεκριμενο timing (δεν ξερω για το ειχαν κανει ετσι), και την μουσικη που βρηκα αδιαφορη σε γενικες γραμμες (κρουστα με λιγη μελωδια, κατι αντιστοιχο των Crash). Επισης το παιχνιδι δεν εξελισσεται ιδιαιτερα μηχανικα καθως προχωρας, υπαρχει μια προοδευτικη αυξηση στην δυσκολια αλλα η εισαγωγη νεων ιδεων ειναι αρκετα minimal (αν και οχι ανυπαρτκη).

Απο κει και περα το game ηταν υπεροχο, πολυ ωραια περιπετεια, με παρα πολλα biomes, και τεραστια ποικιλια. Πολυ καλο επισης και το level design, με εναν κοσμο που ειναι ενιαιος (4 hubs που καθε ενα εχει τα δικα του επιπεδα), χωρις loading screens και με εναλλαγες μερας-νυχτας. Πολυ καλα και τα platform challenges για να παρει κανεις ολα τα cells για το πραγματικο τελος, και φυσικα φοβερα γραφικα, animations, τεχνολογια, αλλα και κειμενο-χιουμορ. Γενικα νομιζω το παιχνιδι για την εποχη του ηταν πολυ μπροστα, και για μενα ισως το πιο φιλοδοξο της εταιρειας, μακαρι να εκαναν κατι σε αυτο το στυλ και σημερα (ειχε πολυ ανοιχτη λογικη και προσεγγιση χωρις on rails χαρακτηριστικα που ειχαν οι επομενοι τους τιτλοι).

Αυτα, θα δω εν καιρω και τα επομενα της σειρας, αν και δεν με τραβανε τοσο λογω της αλλαγης σε GTA style, και φυσικα θα γραψω εντυπωσεις. Τωρα το επομενο game που θα δω ειναι μαλλον το Sly Cooper της Sucker Punch (παλι ps5 εκδοση), σειρα με την οποια δεν ειχα ασχοληθει γενικα.

[Chief]

Split Fiction

Αν σας άρεσε το It Takes Two, θα θέλετε να βάλετε το Split Fiction σε προτεραιότητα. Αν δεν έχετε παίξει It Takes Two, η μεγαλύτερη προτροπή που θέλω να σας δώσω από την οπτική μου γωνία είναι να βρείτε έναν φίλο, έναν online buddy, τη σύντροφό σας, κάποιον, να παίξετε It Takes Two και έπειτα να βάλετε το Split Fiction σε προτεραιότητα.

Αυτό που κρατάει αυτά τα παιχνίδια από τη δημιουργική τελειότητα είναι η διεκπεραιωτική ιστορία και, ίσως για κάποιους, η έλλειψη κάποιας εκβάθυνσης σε μηχανισμούς gameplay. Όπως και το ITT, το Split Fiction είναι μια βαθιά arcade εμπειρία με εντυπωσιακά μεγάλο εύρος απεύθυνσης: απηχεί τόσο στον σκληροπυρηνικό gamer όσο και στα κοντινά του άτομα, φίλους ή συντρόφους που μόνο επιφανειακή σχέση έχουν με το αντικείμενο. Φέρνει στο προσκήνιο το couch co-op και τη συνεργασία μέσα από μια ξέφρενη περιπέτεια ιδανικής διάρκειας που εξερευνά αμέτρητους τρόπους gameplay και εναλλάσσει θεματικές με ρυθμική μαεστρία και με τρόπο που καταφέρνει να εκπλήσσει ξανά και ξανά και ξανά από την αρχή ως το τέλος, περνώντας με άνεση πάνω από τον ψηλό πήχη που έθεσε το It Takes Two πριν λίγα χρόνια.

Όλα αυτά σε ένα παιχνίδι με μειωμένη τιμή που το αγοράζει ο ένας και παίζουν δυο, και που λάνσαρε άψογα σε όλες τις πλατφόρμες που παίζει.

[i Have no Equal]

Rise of the Ronin

Πάμε στο τελευταίο παιχνίδι της Team Ninja, το οποίο δεν έλαβε και τις καλύτερες κριτικές. Το Rise of the Ronin εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ, και θα έλεγα ότι συμφωνώ εν μέρει στην κριτική που του έχει ασκηθεί, αλλά και σε σημεία στα οποία διαφωνώ κάθετα. Θα το κρατήσω μικρό γιατί πραγματικά δεν νομίζω να ασχοληθεί κανείς με το παιχνίδι.

Πάμε στη μάχη, η οποία για εμένα είναι καταπληκτική, καθώς και η κίνηση του χαρακτήρα, νομίζω έχουν τελειοποιήσει την αίσθηση της κατάνα, και διαφωνώ κάθετα με τον ισχυρισμό ότι η μάχη του είναι απλοϊκή. Με λίγα λόγια, έχουμε στην ουσία μια εξέλιξη του Nioh. Υπάρχουν τα αντίστοιχα stances, τα οποία όμως δεν είναι του στυλ "low stance = quick attacks, lower damage", αλλά η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το όπλο του αντιπάλου.

Είναι πολύ απλό: έχεις low stance? Είναι effective vs spears/axes. Αντίστοιχα η high stance δεν είναι και σε βάζει σε μειονεκτική θέση. Επίσης κάθε stance έχει και διαφορετικά skills. Είναι σαν να παίζεις πέτρα-ψαλίδι-χαρτί με τον αντίπαλο. Το ωραίο με αυτό το σύστημα είναι ότι δεν χρειάζεται να πας στο optimal πάντα πχ μπορεί να μη σε βολεύει το moveset ή να υπάρχει κάποιο skill που προτιμάς σε συγκεκριμένο εχθρό/boss, υπάρχει flexibility να παίξεις όπως θέλεις δεν είναι καθόλου περιοριστικό.

Το parry ή counterspark όπως το λέει το παιχνίδι, είναι απίστευτα satisfying όταν το κάνεις, αλλά και με πολύ strict window. Συνήθως βολεύει να μπλοκάρεις τις πρώτες επιθέσεις και να κάνεις counterspark την τελευταία. Εγώ προσπαθούσα να τις κάνω όλες και όταν το πετύχαινα, η αίσθηση ήταν φοβερή. Θα έλεγα ότι είναι πάρα πολύ καλό σύστημα – η μάχη είναι 10/10 για εμένα.

Τώρα, το open world του είναι φορτωμένο με markers τύπου Ubisoft και το κλασικό clear outpost, αλλά να πω την αλήθεια, δεν με χάλασε ιδιαίτερα. Ανακάλυψα μυστικά, ωραία τοπία, δύσκολους εχθρούς, και γενικά πέρασα πάρα πολύ ωραία εξερευνώντας τον κόσμο του. Το setting και η ιστορία είναι Shogunate era Japan, με κάθε χαρακτήρα που συναντάς να είναι υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας. Δεν θα πω ψέματα, δεν κατάλαβα πολλά και δεν γνωρίζω και Ιαπωνική ιστορία για να το εκτιμήσω όπως ίσως έπρεπε. Έχει γίνει όμως προσπάθεια και θεωρώ πως αξίζει να την παρακολουθήσεις.

Η δυσκολία με απογοήτευσε κάπως. Το ξεκίνησα στο hard και ήταν δύσκολο μόνο στην αρχή. Μόλις άρχισα να ξεκλειδώνω stances και skills, να βρίσκω εξοπλισμούς και να ανεβάζω levels, σκότωνα τα πάντα πολύ εύκολα. Αυτό που είναι ακραία δύσκολο, αν θέλει να το κάνει κάποιος, είναι τα dojo fights με perfect score, εκεί οκ θέλει να είσαι Team Ninja fan και να φας και αρκετές ώρες. Γενικά, από τη μέση και μετά δεν πέθανα σχεδόν ποτέ, παρά μόνο στο τέλος που ξεκινάνε κάποιες σερί δύσκολες μάχες.

Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο από το Ghost of Tsushima. Το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον σε όλα, ιδιαίτερα στη μάχη αλλά δεν είναι για όλους, δεν το προτείνω καθόλου εύκολα παρότι τίκαρε πολλά κουτάκια για εμένα και το έκανε σωστά. Θεωρώ πως η Team Ninja είναι κοντά σε ένα breakthrough τίτλο απλά πρέπει να βρουν, να εξελίξουν μια συνταγή και να μείνουν εκεί, όπως έκανε και η FROM. Το προτείνω αυστηρά και μόνο σε TN fans (η έστω AC ξέρω γω).

8.1/10

[i Have no Equal]

The First Berserker: Khazan

Τερμάτισα το Khazan με platinum και περίπου 100 ώρες ενασχόλησης. Γενικά, θα έλεγα ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένος, παρότι πολλές φορές ακουγόμουν αρνητικός. Το παιχνίδι είναι ένας συνδυασμός Nioh + Sekiro, το οποίο δουλεύει αρκετά καλά, χωρίς όμως να είναι καλύτερο από κανένα από τα δύο.

Το σύστημα μάχης είναι το δυνατό σημείο του τίτλου. Έχεις 3 διαφορετικά όπλα με δικό τους skill tree και είναι και τα 3 πολύ καλά δουλεμένα. Εγώ έπαιξα με το αγαπημένο μου όπλο σε αυτά τα παιχνίδια, το greatsword, και γενικά μου άρεσε. Όχι τόσο όσο σε κάποιους άλλους, σύμφωνα με κριτικές που διάβασα, αλλά κανένα παράπονο – πήρα τη δόση μου και με το παραπάνω.

Το έπαιξα blind εντελώς, χωρίς να ξέρω ποια είναι τα καλύτερα skills, όπλα κλπ, και θα έλεγα ότι με ζόρισε αρκετά σε 2-3 bosses. Δεν είναι εύκολο παιχνίδι αν δεν πας για κάποιο cookie cutter build. Έχεις όμως πολλές επιλογές (όπως π.χ. τη χρήση items εκτός heal), που φυσικά δεν χρησιμοποίησα γιατί ήθελα να τερματίσω το παιχνίδι, οπότε θα έλεγα ότι με δυσκόλεψε παραπάνω από τον μέσο παίκτη, και εννοείται αυτό μου άρεσε.

Το όλο ντύσιμο του χαρακτήρα σου ακολουθεί το μοντέλο του Nioh, που πρακτικά είναι ARPG λογική. Δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο για να το αναλύσω παραπάνω. Θα πρέπει να κάνετε inventory management και να συνδυάζετε sets με διάφορα skills. Εδώ ο εξοπλισμός μετράει πάρα πολύ, καθώς με κάποια sets ξεκλειδώνεις πολύ δυνατά skills ή παίρνεις πολύ παραπάνω DPS. Είναι ας πούμε σαν το NG+ του Nioh, για όποιον έχει ασχοληθεί.

Το level design δυστυχώς μας τα χάλασε λίγο. Ενώ ξεκινάει αρκετά καλά με ποικιλία στα περιβάλλοντα και καλούτσικο mapping με κάποια meaningful shortcuts επίσης, κάπου μετά το 1/3 αρχίζεις και παίζεις ακριβώς το ίδιο επίπεδο με αυτό το netherworld/dark look, που προσωπικά το βρήκα εντελώς dull και άρχισα να βαριέμαι. Το παιχνίδι είναι και αρκετά μεγάλο αν κάνεις όλα τα side missions – νομίζω 50-60 ώρες εύκολα.

Τα controls γενικά είναι πολύ καλά – responsive και με καλή αίσθηση του όπλου που χρησιμοποιείς. Hitboxes επίσης, κανένα παράπονο. Αυτό που με χάλασε κάπως εμένα είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να συνηθίσω τα skills. Π.χ. έχεις 3 διαφορετικά και πρέπει να κρατήσεις πατημένο Χ ή τρίγωνο και να πατήσεις R1/R2/τετράγωνο, ενώ το κανονικό parry είναι στο L1+τρίγωνο, και μετά το burst counter (φανταστείτε σαν το mikiri στο Sekiro) στο L1+τετράγωνο. Όλα αυτά για εμένα εισάγουν μια κάπως αχρείαστη πολυπλοκότητα, που θεωρώ πως δεν ταιριάζει σε τέτοια παιχνίδια – αλλά είναι καθαρά προσωπική άποψη.

Θα κλείσω με τα bosses, που θεωρώ ότι μαζί με το σύστημα μάχης είναι ο λόγος να παίξεις το παιχνίδι. Γενικά, έχει ένα φοβερό πακέτο bosses που θα μπορούσαν άνετα να είναι σε κάποιον τίτλο της FROM. Απλά θα πω κι εδώ ένα μικρό παράπονο: προς το τέλος, και ενώ έχεις αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη ποικιλία, καταλήγεις να πολεμάς το ίδιο floating mage στυλ, το οποίο για εμένα που έπαιζα με το αργό greatsword ήταν πάρα πολύ εκνευριστικό να το κυνηγάω συνέχεια.

Γενικά πέρασα πολύ καλά, το προτείνω στους φανς του είδους – απλά μην περιμένετε κάποιο φοβερό level design. Θα το παίξετε για τη μάχη και τα bosses. Και η ιστορία δεν μου είπε κάτι, είναι ένα κλασικό revenge tale. Είναι κοντά, αλλά οι αδυναμίες που ανέφερα δεν του επιτρέπουν να φτάσει στα 8s. Οπότε απο εμένα:

7.8/10

[Deus]

Τέλος το Fantasian μετά από 80 περίπου ώρες.

Πρόκειται για το τελευταίο παιχνίδι της Mistwalker, εταιρείας που ίδρυσε ο Sakaguchi, δημιουργός των Final Fantasy, που μας έχει δώσει τα Blue Dragon, Lost Odyssey και Last Story.
Η ιστορία που αφηγείται το παιχνίδι κάνει αρκετά καλά τη δουλειά της και παρακολουθείται ευχάριστα αλλά δεν χαρακτηρίζεται αξιομνημόνευτη. Είναι μια τυπική ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές σε παιχνίδι του είδους. Οι ήρωες καλούν να σώσουν έναν κόσμο που απειλείται από Θεούς που εκπροσωπούν το χάος και την τάξη και θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Παράλληλα, μπλέκονται και αρκετά αφηρημένες έννοιες όπως έλξη μεταξύ ανθρώπων και υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Γενικά η πλοκή είναι λιγάκι μπερδεμένη, με έννοιες που εξηγούνται μερικώς, με γεγονότα που μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρα και με χαρακτήρες και villains των οποίων τα κίνητρα είναι ασαφή. Σε γενικές γραμμές η ιστορία δεν θα κερδίσει κανένα βραβείο ούτε θα καθηλώσει αλλά παρακολουθείται ευχάριστα λόγω της ωραίας μουσικής ( Uematsu γαρ) και κάποιων πολύ όμορφων cutscenes με στατικές εικόνες, artwork και μουσικής.

Στα του gameplay, εδώ το παιχνίδι παίρνει πολλούς πόντους. Το σύστημα μάχης είναι πολύ απλό και τίποτα καινούριο, είναι ένα τυπικό turn based με δυνατότητα εναλλαγής χαρακτήρων μέσα στη μάχη. Αυτό όμως που κάνει πάρα πολύ καλά και το κάνει να ξεχωρίζει είναι το πόσο καλοσχεδιασμένες είναι οι μάχες. Χωρίς καμία υπερβολή το κάθε boss fight είναι ξεχωριστό, έχει πολύ υψηλή πρόκληση και έχει μοναδικούς μηχανισμούς που πρέπει ο παίκτης να κατανοήσει. Αυτό καθιστά τις μάχες με τα bosses συναρπαστικές και προσδίδουν μεγάλη ικανοποίηση. Σε αυτό συνεισφέρει η ύπαρξη πολλών playable χαρακτήρων με τον καθένα να έχει εντελώς διαφορετικό gameplay style αλλά και skills/abilities. Αυτό που ενδεχομένως να κουράσει είναι τα random battles γιατί είναι πολύ συχνές, τα τέρατα πεθαίνουν πολύ εύκολα και, από την μέση του παιχνιδιού και μετά, εισάγεται ένα exp penalty σύστημα για τέρατα μικρότερου level από το party. Σαν αποτέλεσμα, δεν υπάρχει μεγάλο κίνητρο για μάχες.
Ένα μέρος του παιχνιδιού είναι πολύ γραμμικό. Συγκεκριμένα το 1/3 περίπου παίζει σαν ένα τυπικό SNES rpg. Από ένα σημείο όμως και μετά γίνεται εντελώς ανοιχτό, όλος ο κόσμος είναι διαθέσιμος και ο παίκτης μπορεί να πάει όπου θέλει, να ολοκληρώσει story events με τη σειρά που θέλει, να ολοκληρώσει sidequests αλλά και να να ψάξει μυστικά και secret bosses. Ταυτόχρονα γίνεται και πιο σύνθετο το party customization καθώς ανοίγει ένα ability system.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο dimengeon mechanic, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη αντί να πολεμάει συνέχεια να αποτρέπει τα random battles και να αντιμετωπίσει όλα τα τέρατα μαζί αργότερα όταν το επιθυμεί. Φυσικά υπάρχει όριο τεράτων το οποίο όμως μπορεί να αυξηθεί μέσω σχετικού side quest. Είναι ένα έξυπνο σύστημα το οποίο όμως θα δούλευε καλύτερα αν το encounter rate ήταν χαμηλότερο.

Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι μοιάζει σε μεγάλο βαθμό σαν ένα Final Fantasy του πρώτου Playstation χωρίς όμως να μπορεί να συγκριθεί με κανένα από αυτά. Είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι με αρκετά συμπαθητική ιστορία αλλά και χαρακτήρες που δεν διαπρέπει όμως σε κανένα από αυτούς τους τομείς. Αυτό που κάνει καλύτερα είναι οι μάχες και συγκεκριμένα τα boss fights που είναι πάρα πολύ καλά και με πολύ σύνθετα και περίπλοκα mechanics. Αν κάποιος θέλει ένα πολύ δύσκολο και hardcore game θα περάσει καλά. Υπάρχουν καλύτερα παιχνίδια εκεί έξω σε αυτήν την κατηγορία βέβαια όπως το Octopath Traveler και το Bravely Default.

[i Have no Equal]

Claire Obscure: Expedition 33

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, χωρίς να με επηρεάσει το όλο κλίμα γύρω από το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά δεν κρύβω ότι οι υπερβολές που γράφονται δεξιά κι αριστερά για αυτό μ’ έχουν κάνει να το κρίνω αρκετά αυστηρότερα αλλά παίρνω υπόψιν και το μέγεθος του στούντιο και ότι στην ουσία είναι η πρώτη προσπάθεια τους.

Το τερμάτισα σε περίπου 70 ώρες, κάνοντας σχεδόν όλο το optional content.

Ξεκινάω με τη μάχη, το δυνατό σημείο του τίτλου για μένα: πολύ δυνατό blend turn‑based με soulslike elements (parry/dodge) σε συνδυασμό με delayed attacks/feints που εκει ξεχωρίζει και λεω οτι έχει soulslike elements. Αν και δεν είναι το πρώτο που δοκιμάζει real-time reaction based prompts, είναι σίγουρα το καλύτερο και πιο εξελιγμένο σύστημα που έχω δει, τουλάχιστον εγώ. Είναι δύσκολο να πετύχεις τα reactions με την πρώτη, και θα έλεγα ότι θέλει και αντανακλαστικά και pattern recognition στους δυσκολότερους εχθρούς προς το τέλος. Το σύστημα με τα Pictos και τα Lumina Points είναι μεν καλό, αλλά αρκετά cookie‑cutter, δεν ειναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, δουλεύει αποδεδειγμένα πολύ ωραία και μου άρεσε παρ’ όλα αυτά. Μπορείς να στήσεις τρελούς OP συνδυασμούς και να κάνεις αρκετό theorycraft γύρω από το build σου χωρίς να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και να χρειάζεσαι guide.

Ο κόσμος του παιχνιδιού μου άρεσε πάρα πολύ εικαστικά, διαδραματίζεται σε μια φανταστική εκδοχή της belle époque Γαλλίας και αποπνέει κάτι whimsical κι ethereal που προσωπικά το δεύτερο δεν είναι το αγαπημένο μου στυλ, γιατί παραπέμπει σε δυτικό παραμύθι, αλλά εκτίμησα την προσέγγιση τους. Ο overworld είναι το δυνατό σημείο, τα area levels το αδύναμο. Το level design γενικά δεν με τρέλανε: πολλές διακλαδώσεις με assets που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους μ’ έκαναν να χάνομαι και να εκνευρίζομαι. Από την άλλη, ο overworld είναι φοβερός και, τώρα που έχω κάνει τα περισσότερα, μάλλον θα ξαναμπώ απλώς μηπως ανακαλύψω και τίποτα παραπάνω που δεν βρήκα, η εξερεύνηση του πραγματικά αξίζει. Αυτό που με ενοχλεί (χωρίς να φταίει το ίδιο το παιχνίδι) είναι η χρήση UE5 και ο τρόπος που διαχειρίζεται εφέ και assets, οπτικά είναι κάπως «φορτωμένο» και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις — θέμα γούστου, βέβαια.

Η ιστορία και οι χαρακτήρες: οι περισσότεροι είναι εξαιρετικοί και memorable, ίσως με εξαίρεση τη Sciel, που ποτέ δεν ένιωσα μέλος της ομάδας, έμοιαζε με NPC που απλώς χώθηκε στο group και έμεινε ως το τέλος. Αντίθετα, η τριάδα Maelle‑Verso‑Lune είναι πάρα πολύ καλή και σίγουρα θα μου μείνει. Η ιστορία είναι δυνατή, με πολλές συγκινητικές στιγμές, έχω όμως θέμα με τη μετάβαση από Act 1 στα Acts 2‑3 — χωρίς σπόιλερ: αισθάνομαι ότι τα stakes έπεσαν αντί να ανέβουν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει κορυφαία, με πολύ καλή παρουσίαση και γενικά νομίζω θα μου μείνει, έστω κι αν έχει μερικά ψεγάδια που με χάλασαν.

OST και sound design: 10/10, λιτά κι απέριττα, ίσως στα all‑time greats, δεν φτάνει τα highs των Nier, FF, Octo για εμενα αλλά είναι πάρα πολύ κοντά.

Γενικά, πάρα πολύ καλό παιχνίδι, αξίζει praise και πιθανότατα το GOTY μέχρι στιγμής. Τις υπερβολές τις αποδίδω εν μέρει σε recency bias και αντίδρασης στα τυπικά JRPG, αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας και όντως μιλάμε για κορυφαίο πακέτο και πολύ πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς και το μέγεθος του studio. Δημιουργικά είναι 10/10, ό,τι αδυναμίες έχει είναι απολύτως λογικές για πρώτη προσπάθεια. Το απόλαυσα και μάλλον θα το ξανάπαιζα σε NG+ σε κάποια νεκρή περίοδο, είναι εύκολα πάνω από 8 και, αν είχε τα δυο‑τρία πράγματα που ανέφερα οτι με χάλασαν μάλλον θα άγγιζε το 9 (δηλαδή Square-Enix/FROMSOFT territory να πω την αληθεια). Από εμένα:

8.4/10