I just finished

[nooto]

Stellar Blade

Τελος ο τιτλος μετα απο 50 ωρες περιπου και επιλεγοντας το

 

τελος που πηγαινεις με την πλευρας του Adam

.

Για να το βγαλω απο τη μεση, στα αρνητικα του παιχνιδιου θα εβαζα κατα κυριο λογο το αρκετο backtracking που εχει (αν παει καποιος να ασχοληθει με το side περιεχομενο) και το περιεργο fast travel system (το οποιο ειναι ισως αχρειαστα περιοριστικο). Level design wise εχει διαφορα "γραμμικα" επιπεδα (τα οποια ομως εχουν αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις) και 2 ανοιχτες περιοχες οι οποιες ομως ειναι σε πανομοιοτυπο setting και μπορει καποιους να τους κουρασει (εμενα δεν με κουρασε να πω την αληθεια και αν παρω ολες τις περιοχες του παιχνιδιου μαζι εχει πολυ ποικιλια).

Απο κει και περα θεωρω οτι ο τιτλος ειναι εξαιρετικος, μου αρεσε παρα πολυ η μουσικη του, το story του ηταν αρκετα καλο και ενδιαφερον, η αισθητικη του επισης ηταν πολυ καλη, και ο σχεδιασμος των επιπεδων ειχε αρκετα μυστικα και διακλαδωσεις δινοντας ωραια αισθηση εξερευνησης (με light platforming κλπ). Το highlight για μενα ηταν η μαχη, οπως εχω αναφερει και στο discord ειναι ενα combination souls-sekiro με character action που δεν νομιζω να εχει παρουσιασει καποιο αλλο παιχνιδι. Μου φανηκε πολυ φρεσκο approach και γενικα παντα ηθελα να δω κατι σε τετοιο στυλ (κατι που να συνδιαζει αυτα τα 2 subgenres). Επισης τελειο performance και bug free στο συνολο, το μονο που μου ετυχε ηταν κατι σαν memory leak που εριξε τα frames στα 40 η κατι τετοιο, και που μολις εκανα reset επανηλθε

Γενικα μια πολυ ευχαριστη εκπληξη, και πολυ ιδιαιτερη εμπειρια απο το συγκεκριμενο studio, οι φιλοι του ειδους το τσεκαρετε, ειδικα αν ψαχνετε για κατι διαφορετικο και φρεσκο με νεες ιδεες. Solid 8/10 απο μενα και περιμενω να δω το επομενο βημα της Shift Up (αλλα και αλλων κορεατικων studios που αποτι φαινεται εχουν πολυ ταλεντο).

[Sinclair]

Τέλος το Banishers μετά από περίπου 65 ώρες. Πολύ γεμάτη εμπειρία που παρά τα οποία στραβοπατήματα μου έμεινε και ομολογώ πως θα ήθελα να το ξαναπαίξω για να δω και τις διαφορετικές επιλογές και τον αντίκτυπό τους. Τελείωσα για την ιστορία με το

 

resurrection

ending.

Υπήρχαν σαφώς θεματάκια που για εμένα δεν αποτέλεσαν πρόβλημα στο να απολαύσω τον τίτλο. Να αναφέρω ωστόσο κάποια πράγματα που εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσουν red flags. Καλώς η κακώς η ποικιλία των εχθρών είναι μικρή. Υπάρχουν τα specters που κάνουν possess διαφορα πτώματα αλλά δεν αλλάζει κάτι μετά περίπου τα μισά του παιχνιδιού. Ακόμη και τα mini bosses είναι κάπως πιο δύσκολες εκδόσεις των ίδιων εχθρών. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιοι elites/ scourges που αποτελούν παραλλαγή κάποιων story bosses. Στο κομμάτι των bosses θεωρώ πως το παιχνίδι πιάνει ταβάνι σε ένα συγκεκριμένο encounter στο Fort Jericho. Πολύ ωραία μάχη και αξιομνημόνευτη τόσο από άποψη μηχανισμών όσο και από setting.

Επίσης στα αρνητικά η θετικά ανάλογα με το πως θα το δει κανείς, σεναριακά το game τείνει να "δαιμονοποιεί" σχεδόν όλους του αρσενικούς χαρακτήρες ενώ υπαρχει μεγάλη συμπάθεια προς του θηλυκούς χαρακτήρες( επισης υπάρχουν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις και έχουν αποδοθεί πολυ όμορφα και οργανικά). Προσωπικά δεν με ενόχλησε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο που οι αναφορές πύκνωσαν ( πχ ακόμη ενας πατέρας που αποκληρωσε την κόρη του, 2ος 3ος σύζυγος που παλι σκοτωσε τη γυναίκα του* η τον σκότωσε αυτή έστω και από λάθος αλλά είχε δίκιο… μια nurse που ξέρει καλύτερα από τον ξεροκέφαλο χειρουργό, η φουρνάρισσα που βρήκε εναλλακτική για το αλεύρι από σιτάρι και την κατηγόρησαν , η κυνηγός που ήταν κορυφαία όλων αλλά την κατηγορούσαν- υπάρχει ένα pattern ) Ωστόσο υπήρχαν haunting cases , η ακόμη και story missions που υπήρχε απόλυτη αιτιολόγηση του τι συνέβαινε ενώ σε αλλά ήταν κάπως forced από ένα σημείο και μετά αγγίζοντας τα όρια του να σου κουνάει το δάχτυλο το game. Η τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ.
* στο κομμάτι αυτό βέβαια με αυτά που γίνονται / βλέπω καθήμερινα μπορω να πω πως αισθανομαι τουλάχιστον άβολα που η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.

Στο να προσπεράσει κανείς το κομμάτι αυτό ωστόσο βοηθάνε παρά πολύ οι ερμηνείες. Χωρίς πλακα για ακόμη μια φορά το voice acting σε όλους τους χαρακτήρες είναι κατάπληκτικο και συναγωνίζεται ευθέως ΑΑΑ παραγωγές.

Το σενάριο εν κατακλείδι μου άρεσε παρά πολύ. Το δίδυμο Antea / Red έγινε από τα αγαπημένα μου και θα ήθελα να δω και sequel ( κάτι που δεν θα συμβεί γιατί το παιχνίδι δεν πήγε καλα)

Στα του gameplay ειναι σαφείς οι επιρροές από το νέο God of War με την over the shoulder melee combat με τους indicators. ( εδώ να σημειώσω πως εγκατέστησα το God of War μήπως επιτέλους το ξεκινήσω σοβαρά κάποια στιγμή και έμεινα άναυδος με το ποσό όμορφο είναι- τεχνικά ειλικρινά μου φανηκε πιο όμορφο από το Banishers που ,θεωρητικα, είναι current gen τίτλος ) Το battle system στο normal που έπαιξα εγω είχε μια χαρά πρόκληση αλλά θα ήθελα να δω και το hard σε επόμενο playthrough. Η μόνη ένσταση πως σε σημεία οι εχθροί μπορούν να γίνουν damage sponges λόγω κάποιων forced περιορισμών ( σε side missions - πχ ένα trial μπορεί να απαιτεί να κανείς dmg μόνο post parry/ evade )

Ο κόσμος είναι ενοποιημένος που σημαίνει πως μπορείς να τρέξεις από το ένα κομμάτι του χάρτη στο άλλο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά side activities τα οποία επαναλαμβάνονται και είναι διασκορπισμένα στον χαρτη με τις αντίστοιχες ενδείξεις ( πχ cursed chests που πρέπει να ξεκλειδώσεις, στόχοι στο περιβάλλον που πρέπει να πετύχεις με το rifle, environmental puzzles που οδηγούν σε chests, nests με specters etc ) Από τα puzzles που αναφέρω υπάρχει μια κατηγορία που θεωρώ πως γίνεται κατάχρηση και κουράζει : ivy roots- όπου πρακτικά η Antea ως spellcaster αποκαλύπτει ένα core από ρίζες που μπλοκάρουν το δρόμο και ο Red με το rifle πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο να εντοπίσει και να χτυπήσει τα subcores πριν αναγεννηθούν. Σαν concept όπως είπα γίνεται κατάχρησή του γιατί πρέπει να κοιτάς επισταμένα το περιβάλλον για τα subcores ενώ παράλληλα τρέχεις σαν παλαβός να προλάβεις ( κάτι σαν time trial) Τα πιο challenging είναι προαιρετικά αλλά θεωρώ πως κάποιος θα θέλει να δει τα side missions οπότε αναγκαστικά θα έρθει αντιμέτωπος με τα συγκεκριμένα puzzles. Όπως και να έχει στο τέλος του playthrough έφτασα level 25 ( που νομίζω είναι το level cap αν δεν κάνω λάθος ?) και είχα ξεκλειδώσει όλο το skill tree και για τους δύο χαρακτήρες.

Τώρα όσον αφορά τα side missions , στην πλειονότητα τους είναι η εξέλιξη των haunting missions και από ότι είδα μεταβάλλονται ανάλογα με το outcome της haunting mission. Λίγο υπομονή ακόμη για να εξηγήσω ( ήδη το post γίνεται σεντόνι)
Ο Red και η Antea είναι Banishers και αναλαμβάνουν να εξορκίσουν το πνεύμα που στοιχειώνει κάποιον NPC. Πχ ένας NPC έκλεψε/ ξεγέλασε έναν φίλο του και όταν πέθανε το φάντασμα του τον στοιχειώνει. ( απλη εξήγηση ) Λύνεις την mission ( συνήθως εξερευνάς την περιοχή τύπου Witcher η Arkham και βρίσκεις στοιχεία) με έναν εκ των τριών επιλογών : κανείς banish το φάντασμα , κανείς ascend ( η πιο ας πούμε συμπονετική επιλογή ) η κανείς blame τον living NPC( κοινώς τον σκοτώνεις σαν ένοχο για ότι έγινε ) Φαίνεται όπως το περιγράφω αρκετά βασικό σαν σύστημα όμως οι επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο ( και απώτερο ) στον κόσμο και τους άλλους NPCs. αλλά και στο βασικό story που αφορά τους δυο ήρωες. Πχ εάν σκοτώσεις μια φιγούρα του camp που υποστηρίζει πχ τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών πιθανώς να δεις κάποιον NPC να σκοτώνεται και στη συνέχεια το haunting mission να έχει άλλο φάντασμα. ( με λίγα λόγια αλλάζουν τα haunting missions ) Επίσης το τι θα κανείς εχει αντίκτυπο στο side mission που ξεκλειδώνει μετα το τέλος του haunting mission. ( πχ εγώ βοήθησα τη γυναίκα του blacksmith και το mission ητνα να βρω υλικά για να μου κάνει forge ένα πιο καλό όπλο) Γενικα η Don’t Nod σε αυτό το κομμάτι με τις σχέσεις που αναπτυσσόνται και τις επίπτωσεις των επιλογών το έχει ήδη από το Vampyr ( σε αυτό βοήθησε σε πιο βασικό επίπεδο και το LiS) Και στο Vampyr όπως και εδώ σχεδόν κάθε NPC ήταν σημαντικός και η πλειονότητα των storylines άξιζαν.

Όσον αφορά το βασικό storyline δεν θέλω να κάνω spoiler γιατί θεωρώ πως είναι όμορφο να μην ξέρει κανείς τι και πως. Ακόμη και για κάτι που συμβαίνει πολύ νωρίς. Εμένα προσωπικά με έπιασε αδιάβαστο και με εκανε να είμαι περισσότερο engaged στο πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν είχα δει τίποτα παρά μόνο ένα trailer και οκ don’t nod και rpg ήταν instant buy για μένα ( launch day κιόλας για να στηρίξω )μετά το Vampyr.

Να αναφέρω και κάποια ακόμη αρνητικά όπως το memory leak που σε σημεία καταντάει απάλευτο με frame drops και κάνει το relοad μονόδρομο. Κυρίως συμβαίνει στις open περιοχές μετά από 30-40 λεπτα. Ίσως βελτιώθηκε με το πιο πρόσφατο patch. Επίσης το συμβάν που ανέφερα στο εισαγωγικό boss fight δεν ξανασυνεβη. Το OST αν και το βασικό theme μου άρεσε είναι απολύτως συνοδευτικό με κάποιες ambient νότες στην εξερεύνηση. Επίσης το battle system αν και λειτουργικό και σαφώς πιο προσεγμένο από το Vampyr μπορεί να καταντήσει μονότονο μετά από 20-30 ώρες καθότι δεν υπάρχει άλλο weapon πέραν των sword και rifle του Red και των spells της Antea. Το traversal επίσης θα χωρούσε βελτιώσης με ένα mini map και ίσως πιο καλά τοποθετημένα fast travel points. Επίσης μερικές αποστολές προς το τέλος ( ειδικά μια που πρέπει να βρεις κάποια items για μια τελετή) είναι ο ορισμός του fetch quest. Ισως φταίει πως προς το τέλος έπαιζα κουρασμένος αργά και εκανα 2-3 ωρών sessions που για εμένα είναι αρκετά μεγάλα με την καθημερινότητα μου και εξαντλήθηκα 😅

All in all γεμάτος τίτλος , έκπληξη της χρονιάς για μένα και ανετα θα το έβαζα 10αδα αν είχα παίξει τόσα games του 2024 :Ρ ( που οκ ρεαλιστής είμαι δεν το βλέπω) Άλλωστε ενα game των 50-60 ωρών όπως αυτό μου πήρε κοντά 1.5 μήνα. 😆

Επίσης όπως και στο Vampyr…πολλη μαυρίλα και απογοήτευση για την ανθρώπινη φύση. Στο να ελαφρύνουν κάπως το κλίμα ευτυχώς βοηθάνε και οι διάλογοι μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών που διακρίνονται από χιουμορ/ πειράγματα μερικές φορές και κάποια εύστοχα σχόλια.


Γεμάτο 8αρι.

[Sinclair]

Τέλος και το Jousant μετά από περίπου 4-5 ώρες. Πολύ όμορφη εμπειρία που μου θύμισε το Abzu.

Θεωρώ πως είναι πολύ ωραία εξέλιξη σε climbing μηχανισμούς. Επι της ουσίας το κάθε trigger (L2 και R2) αντιστοιχεί στο αριστερό και δεξί χέρι αντίστοιχα. Δουλεύει πάρα πολύ καλά σαν concept και θεωρώ πως υπήρχε δυνατότητα να το εξελίξουν ακομη περισσότερο ή ακόμη και να εφάρμοζαν κάτι τύπου Arcade / time trial. Υπάρχουν πχ sections που πρέπει να συγχρονίζεις τα άλματα σου με την κατεύθυνση του ανέμου τα οποία θα μπορούσαν να είναι πιο εκτεταμένα. Όπως και να έχει πέρασα πολύ καλά. Το μόνο μειονέκτημα σε αυτούς τους τίτλους ( όπως το δει κανείς βεβαίως ) είναι πως ενώ προσπαθούσα να ψάχνω κάθε γωνιά υπάρχουν collectibles που προωθούν το πολύ βασικό αλλά λειτουργικό story (χωρίς imo να γίνεται pretendo ) και κάποια τα έχασα οπότε θα πρέπει να ξαναπαίξω τα κεφάλαια. ( κάτι ευπρόσδεκτο βέβαια καθώς μου άρεσε το game)

Οπτικοακουστικά είναι πολύ όμορφο με πινελιές από Moebius στην παλέτα και το Art direction. Το OST και τα sound effects επίσης μου άρεσαν πάρα πολύ. Πολύ χαλαρωτικό και κατάλληλες εξάρσεις εκεί που έπρεπε.

Εδώ ένα σχόλιο σχετικά με το Pulse Elite headset. Ειναι πραγματικά πολύ ποιοτικά ακουστικά στο θέμα του ήχου. Από την άλλη η Sony «έκοψε» και πάλι στο θέμα του build quality… αυτό το «περίφημο»PS Link dongle χάνει πολύ συχνά επικοινωνία με το headset με αποτέλεσμα να τρως random disconnections ενώ τα δικά μου έχουν θέμα με την ένδειξη της μπαταρίας ( ενώ είναι 100% φορτισμένα η ένδειξη είναι λάθος πχ μπορεί να δείχνει 2 από τις 3 μπάρες) Μην τα προτιμήσετε σε καμμία περίπτωση , εγώ το μετάνιωσα. Εκτός κι αν με καποιο firmware update τα βελτιώσουν.

Πολύ καλό indie παιχνίδι λοιπόν , στα χνάρια των Abzu, Journey χαλαρωτικό για ήρεμα sessions.

[Chief]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

[majorfox]

Ανησυχώ για το ριμέικ του Max Payne. Δεν μου άρεσε ποτέ που ο Sam Lake βάζει το δικό του πρόσωπο στον Max Payne . Τον σιχάθηκα που έκανε το ίδιο και στο Alan Wake 2 και ας έπαιζε άλλον χαρακτήρα.

αν σεβαστεί τον McCaffrey στο ριμεικ και και φτιάξει όλα τα comic διαλόγους με ύφος σύγχρονου cut scene τότε ναι έχου πολυ υλικό να δείξουν !

και η μεγαλύτερη αδικία ήταν και στον κινηματογράφο όταν ο Μαρκ Γουολμπεργκ υποδύθηκε τον Max Payne και στα μισά της ταινίας εμφανίζεται για 3 δευτερόλεπτα ο McCaffrey ως ειδικός ντετέκτιβ. Απίστευτο παρουσιαστικό μεγάλο κρίμα που δεν τον έβαλαν πρωταγωνιστή σε αυτή την ταινία. Τους σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο που έχασαν τέτοιον ηθοποιό ….

[Ryu_gr]

Sinclair Το Jusant είναι από τα πιο αγαπημένα indies που έχω παίξει. Με γοήτευσε πολύ η ιστορία, το chill gameplay και η ατμόσφαιρά του.

Εγώ έπαιξα και τέλειωσα, μετά από πολλά χρόνια, το Max Payne 2: The Fall of Max Payne, ευγενική χορηγία του Ryu_gr. Το bullet time και τα ragdoll physics κρατάνε το shooting διασκεδαστικό, ο noir χαρακτήρας του διαλόγου τον προστατεύει από τη γραφικότητα, και το voice acting των δύο πρωταγωνιστών, αλλά μονάχα αυτών, παραμένει εμβληματικό. Το παιχνίδι μένει πίσω στο πρωτόγονο level design και στο κλασικό πρόβλημα της σειράς, τα παγιδευμένα δωμάτια από εχθρούς άδικα τοποθετημένους και αφύσικα έτοιμους να πυροβολήσουν, που οδηγούν σε σπαστικά game over. Είναι σημαντικό άλμα από το πιο κακογερασμένο πρώτο Max Payne, ωστόσο είναι φανερό πως το remake της διλογίας που ετοιμάζει η Remedy είναι πλέον απαραίτητο. Ας ελπίσουμε πως το πρόβλημα που δημιούργησε ο πρόωρος θάνατος του James McCaffrey θα βρει ικανοποιητική λύση, διότι σπάνια έχει συνδεθεί χαρακτήρας τόσο με τη φωνή του.

Σχετικά με τη δυσκολία σε παρακαλώ πολύ, οι Squeaky Cleaners είναι επαγγελματίες και παίρνουν σοβαρά τη δουλειά τους με μότο καθαρίστε σκουπίστε τελειώσατε.

Είσαι νεκρός,

 

αλλά είναι όλα εντάξει 🤣

Θα σεβαστώ πάντως την άποψη όντας πλέον ώριμος gamer που επιστρέφει σε παλιότερους τίτλους με πιο έμπειρη ματιά.

Στο action κομμάτι η περιστροφή σαν special move που έκανε μου έχει μείνει στη μνήμη έντονα.

majorfox




Σοβαρά τώρα σε νιώθω βλέποντας αυτή τη χαμένη ευκαιρία που είχε όλες τις προυποθέσεις να είναi iconic στιγμή, αλλά έτσι είναι το Hollywood δυστυχώς, πολλές φορές κοιτάει τις γνωριμίες και όχι το fan service.

[majorfox]

Στην περίπτωση του McCaffrey δεν θα ήταν fan service και είναι κλήρος χαρακτηρισμός . Ο McCaffrey ήταν ήδη μεγάλο όνομα από τις αστυνομηκες ταινίες δράσης του 80 και 90 . Αν δεν ήταν αυτός δεν θα υπήρχε Max Payne .


Μόνο Rockstar*

https://youtu.be/001LVWHrQlM?feature=shared

[Chief]

Call of Duty: Black Ops 6 (campaign)

Η ποιότητα των CoD campaigns κυμαίνεται: το πρόσφατο Modern Warfare III ήταν προκλητικά τσαπατσούλικο, ωστόσο το Black Ops 6 καταβάλλει την ελάχιστη προσπάθεια και λίγο παραπάνω. Υπάρχουν χαρακτήρες και διάλογοι που μπορεί να φανούν ενδιαφέροντες και έχει πλάκα η ποικιλία των καταστάσεων που σε βάζει το παιχνίδι, ενώ τα ευφάνταστα horror στοιχεία με έπιασαν απροετοίμαστο. Τίμιο.

Stray

Αγαπώ ιδιαίτερα τις γάτες και περίμενα πώς και πώς για το Stray. Οι περιοριστικοί χειρισμοί αρχικά με είχαν ξενίσει, αλλά σύντομα κατάλαβα πως έτσι αναπαράγεται ακριβότερα ο προσεκτικός τρόπος που κινείται μια γάτα. Πρόκειται για ένα απλό, λακωνικό παιχνίδι γεμάτο χαρακτήρα και μια cosy cyberpunk αισθητική που πετυχαίνει μοναδικά.

Crash Bandicoot 4: It's About Time

Περίεργη περίπτωση. Καλό παιχνίδι και κυρίως καλό Crash, που όμως το παρατραβά με την πληθωρικότητα του περιεχομένου του. Από τη μία πετυχαίνει το ύφος της σειράς και σέβεται την κληρονομιά της με καλό platforming και ταιριαστή αισθητική. Από την άλλη, οι πίστες είναι αλλόκοτα μακροσκελείς και ζόρικες και, λες και δεν έφταναν αυτές, οι inverted πίστες που πρέπει να ολοκληρώσει κάποιος για το 100% μοιάζουν εξωφρενικές. Σε τελική ανάλυση, μοιάζει σαν να υπερπροσπάθησε να αποδείξει κάτι τη στιγμή που ο σκελετός του φτάνει και περισσεύει για να αξίζει να ονομάζεται Crash 4.

[nooto]

The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom

Τελος το Echoes μετα απο 30+ ωρες, εκανα ολα τα rifts και περιπου 30 απο τα 50 side quests, εχει πραγμα ακομη γενικα και νομιζω μπορει να παει πολυ παραπανω αν καποιος κανει 100%.

Καποια πραγματα που δεν μου αρεσαν ειναι:

1) Tα rifts ειναι καπως επαναλαμβανομενα και μου θυμισε λιγο σαν να καθαριζεις camps στο Assassin's Creed
2) To τελικο κομματι μου φανηκε καπως rushed και η τελικη μαχη οχι και τοσο καλη (το παιχνιδι κανει κατι συγκεκριμενο που δεν μου αρεσε αλλα δεν θα το σχολιασω περισσοτερο)
3) Προσωπικα αυτη η φαση με τις ιδιες φυλες σε καθε παιχνιδι, με τις ιδιες περιοχες που τις εχεις επισκεφτει 100 φορες οκ με εχει κουρασει αρκετα. Ενταξει μπορουν να βαλουν και κατι καινουργιο μεσα, δεν ειναι αναγκη να ειναι συνεχεια το ιδιο, νομιζω το ειδαμε παρα πολλες φορες και καπου λες οτι οκ μπορει πλεον να μην εχουν και εμπνευση να εμπλουτισουν καπως το ολο συμπαν

Απο κει και περα το παιχνιδι ηταν πααααααρα πολυ καλο και πραγματικα ελπιζω να το παιξετε οι Zelda fans, μου φανηκε σε επιπεδο ευρηματικοτητας καλυτερο και απο το Tears πολλες φορες (επειδη ειναι πιο μαζεμενο και στην πλειονοτητα του εχει χτιστει ωστε να χρησιμοποιει ολα αυτα τα mechanics). Πολυ ωραιος οπτικος τομεας, μουσικη, και κοσμος (με πολυ μεγαλυτερο χαρτη απο το LA), και το γεγονος οτι χρησιμοποιεις την Zelda δινει φρεσκο αερα μιας και το gameplay λειτουργει πολυ διαφορετικα. Πολυ χορταστικο και σε διαρκεια, με πολυ καλα dungeons, και γενικα θα ελεγα ενα πακετο που αξιζει και ειναι γεματο ιδεες.

Δεν ξερω αν θα το εβαζα στο ιδιο επιπεδο με το Α Link Between Worlds (το οποιο επισης ειχε πολυ ωραιους μηχανισμους και καλυτερη ιστορια, χωρις καποιο απο τα lows του Echoes), αλλα σιγουρα ειναι κοντα. Αυτα, 8.5/10 απο μενα!

[nooto]

Jak and Daxter

Λοιπον, τελειωσα το παιχνιδι στην PS5 εκδοση που εχει δικα της trophies και ειναι με τον καινουργιο emulator που εχει κανει η Sony, μου πηρε 13 ωρες βρισκοντας ολα τα power cells και περιπου 1900/2000 orbs. Στα του emulator, το παιχνιδι τρεχει μαλλον στα 1080p upscaled και γενικα παροτι η εικονα δεν ειναι 4k, ειναι αρκετα ικανοποιητικη, 60 fps (οπως και η og εκδοση), και εχει επιλογη για 4:3-16:9 ratios αλλα το τελευταιο ειναι cropped image στην πραγματικοτητα. Ετσι το επαιξα αλλα το 4:3 δινει λιγο παραπανω visibility. O emulator εχει και καποια καλουδια οπως φιλτρα, rewind, button customization κλπ. Σε γενικες γραμμες θα ελεγα οτι ειναι καλη εκδοση και ηθελα να στηριξω την προσπαθεια μπας και φερουν και περισσοτερα παιχνιδια.

Στα αρνητικα του παιχνιδιου, θα εβαζα την καμερα οπως αναμενοταν καθως εχεις μονο οριζοντιο ελεγχο και αν υπαρχουν αντικειμενα περιφεριακα κολλαει καθως την γυριζεις (που ηταν και κλασσικα θεματα των παιχνιδιων της εποχης), την υλοποιηση του double jump καθως και ολων των κινησεων jump + smt καθως το follow up θελει συγκεκριμενο timing (δεν ξερω για το ειχαν κανει ετσι), και την μουσικη που βρηκα αδιαφορη σε γενικες γραμμες (κρουστα με λιγη μελωδια, κατι αντιστοιχο των Crash). Επισης το παιχνιδι δεν εξελισσεται ιδιαιτερα μηχανικα καθως προχωρας, υπαρχει μια προοδευτικη αυξηση στην δυσκολια αλλα η εισαγωγη νεων ιδεων ειναι αρκετα minimal (αν και οχι ανυπαρτκη).

Απο κει και περα το game ηταν υπεροχο, πολυ ωραια περιπετεια, με παρα πολλα biomes, και τεραστια ποικιλια. Πολυ καλο επισης και το level design, με εναν κοσμο που ειναι ενιαιος (4 hubs που καθε ενα εχει τα δικα του επιπεδα), χωρις loading screens και με εναλλαγες μερας-νυχτας. Πολυ καλα και τα platform challenges για να παρει κανεις ολα τα cells για το πραγματικο τελος, και φυσικα φοβερα γραφικα, animations, τεχνολογια, αλλα και κειμενο-χιουμορ. Γενικα νομιζω το παιχνιδι για την εποχη του ηταν πολυ μπροστα, και για μενα ισως το πιο φιλοδοξο της εταιρειας, μακαρι να εκαναν κατι σε αυτο το στυλ και σημερα (ειχε πολυ ανοιχτη λογικη και προσεγγιση χωρις on rails χαρακτηριστικα που ειχαν οι επομενοι τους τιτλοι).

Αυτα, θα δω εν καιρω και τα επομενα της σειρας, αν και δεν με τραβανε τοσο λογω της αλλαγης σε GTA style, και φυσικα θα γραψω εντυπωσεις. Τωρα το επομενο game που θα δω ειναι μαλλον το Sly Cooper της Sucker Punch (παλι ps5 εκδοση), σειρα με την οποια δεν ειχα ασχοληθει γενικα.