Super Meat Boy

[sub_zero]

Mιας που επεστρεψε και ο Evans ας γραψω και την προοδο μου
100% ο πρωτος κοσμος και ολα Α+ στον light του δευτερου. Το καλο ειναι οτι το παιχνιδι νομιζω σου ανεβαζει το skill σου απο μονο του οσο προχωρας την ενασχοληση σου με αυτο. Βεβαια δεν θελω να σκεφτομαι σε τι επιπεδα δυσκολιας θα παιζουν οι τελευταιοι κοσμοι...

[Evans]

Είναι αλήθεια αυτό που λες, το learning curve είναι ομαλότατο και αυτό νομίζω είναι και η μεγαλύτερη μαγκιά του παιχνιδιού. 310 levels που σου μαθαίνουν σιγά σιγά πώς να παίζεις και να γίνεσαι καλύτερος. Στο τέλος θα κάνεις απίστευτα πράγαμτα λες και είναι natural. Καλή συνέχεια .

[Phantom Duck]

Το κορυφαίο είναι πως όταν φτάνεις στις μεσαίες πίστες πιστεύεις πως το έχεις κάνει master, και συνέχεια, συνέχεια όμως το επίπεδο ανεβαίνει. Σε μερικές όντως το επίπεδο ξεφεύγει αλλά μην σε απασχολούν αυτά τώρα, αν πας κόσμο - κόσμο λογικά δεν θα έχεις πρόβλημα.

[Sinclair]

Nαι sub πήγαινέ το κόσμο κόσμο και υπομονή. Τα άλματα από τον dark world φερ'ειπείν σε Cotton Alley και Dark World cotton alley δε συνιστώνται- όσο πιο εύκολο κι αν κάνουν το υπόλοιπο game μετά.

[Heell]

Super Meat Boy

Να πω κι εγώ την άποψη μου για το παιχνίδι. Το βρήκα κακό, ακολουθώντας την κλασική νοοτροπία της "indie" σκηνής που θέλει να βγάλει παιχνίδια που να μοιάζουν όπως κλασικά games της κατηγορίας τους, αλλά που δεν καταλαβαίνει στο ελάχιστο τι είναι αυτό που κάνει αυτά τα games καλά.

Αρχικά η σχεδιαστική προσέγγιση του παιχνιδιού είναι γελοία: ο χαρακτήρας δεν είναι παρά ένα κόκκινο γλοιώδες κουτάκι και τα background στις πίστες είναι συνέχεια τα ίδια (αφού δεν αλλάζει για όσο διαρκεί το world).
Από 'κει και πέρα, οι κινήσεις που έχει στη διάθεσή του ο παίχτης είναι δύο: τρέξιμο και άλμα. Αυτό από 'μόνο του αρκεί για να είναι βαρετό, αλλά αν προσθέσουμε την επαναλαμβανόμενη φύση των εμποδίων (που είναι πόσα στο πλήθος τους; Πλατφόρμες να πηδήξεις, chainsaws, πύραυλοι...) γίνεται αγγαρεία.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Το θέμα είναι το μέγεθος της πίστας. Όταν το κάθε επίπεδο διαρκεί γύρω στα 20 δευτερόλεπτα (με μερικές εξαιρέσεις, ναι, αλλά δεν υπάρχει πίστα πάνω από 1:20, αν δεν κάνω λάθος, κι αυτές που είναι πάνω από 40 δευτερόλεπτα, τι ποσοστό είναι; ) το muscle memory που αναφέρθηκε πριν χάνει το νόημά του. Όταν μέσα σε 5 λεπτά έχεις παίξει την πίστα 15 φορές, ε κάποια απ' αυτές θα περάσεις το εμπόδιο στην τύχη. Άλλωστε, το να χάσεις δεν έχει καμία επίπτωση. Ξεκινάς από την αρχή, πας 15 δευτερόλεπτα πίσω. Το παιχνίδι είναι σαν να είναι μια τεράστια πιστά, η οποία όμως κόβεται με save states κάθε 15''. Η σύγκριση λοιπόν με τίτλους bullethell είναι αστεία, έτσι; Όταν χάσεις μετά από ένα μεγάλο session σε κάποιον bullethell τίτλο, ή ακόμα και σε κάποιον πιο κοντά στο Super Meat Boy, πχ στο Ghouls'n Ghost ή στο Metal Slug αφού έχεις προχωρήσει αρκετά στο stage (και δεν λέω στον emulator, με save states προφανώς, αλλά για τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι κανονικά), τις περισσότερες φορές δεν θα μπορείς να παίξεις πάλι αμέσως, η ένταση και η κούραση που θα έχεις θα σε αναγκάσει να κάνεις ένα διάλειμμα. Συγκρίνεται αυτό με το Super Meat Boy;

Η περισσότερη δυσκολία έγκειται στον κακό χειρισμό του χαρακτήρα, όταν πρέπει να κάνεις δύσκολα άλματα, αλλά χάνεις επειδή η κίνηση του χαρακτήρα στον αέρα είναι πολύ... αέρινη. Και το hitbox πολλών αντικειμένων είναι μεγαλύτερο απ' ότι φαίνεται.

Κι όσο για τους δημιουργούς του παιχνιδιού... lol

[sOLiD SNAKE]

Αυτό δείχνει ότι ένα game δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Προσωπικά δεν έχω xbox για να ασχοληθώ, αλλά από το λίγο που το έχω παίξει σε ένα φίλο έχω την ακριβώς αντίθετη άποψη με εσένα. Τα αρνητικά που αναφέρεις εγω τα βλέπω σαν (τεράστια) θετικά του παιχνιδιού

Και την σύγκριση με τα bullethell δεν την καταλαβαίνω .

[Altair]

Και το hitbox πολλών αντικειμένων είναι μεγαλύτερο απ' ότι φαίνεται.

Ισχύει.

[Evans]

Όχι παιδιά, δεν ισχύει, προς Θεού δηλαδή. 2 φορές έπαιξα ολόκληρο το παιχνίδι και ξέρω τι λέω.

[Altair]

Κι έγω έχω παίξει κι έχω παρατήσει το παιχνίδι άπειρες φορές,ξέρω τι λέω.
Οκ σοβαρά τώρα.Θυμάμαι χαρακτηριστικά 1-2 Dark World Stages,μη ρωτάς ονόματα,που....ώπα γράψε λάθος.Τώρα θυμήθηκα ότι ήταν από δικούς μου λάθος χειρισμούς.Επίσης μόλις έψαξα να δω ποια πίστα ήταν αυτή,ήταν η Grape Soda και ενώ είχα στο μυαλό μου chainsaw blade,μόλις είδα ότι ήταν τερατάκι εκείνο που ανεβοκατέβαινε στην αρχή της πίστας και με σκότωνε αν δεν πρόσεχα.
Ότι να'ναι είμαι,σόρρυ.Μόλις ξύπνησα.

[Loggo]

Αρχικά η σχεδιαστική προσέγγιση του παιχνιδιού είναι γελοία: ο χαρακτήρας δεν είναι παρά ένα κόκκινο γλοιώδες κουτάκι και τα background στις πίστες είναι συνέχεια τα ίδια (αφού δεν αλλάζει για όσο διαρκεί το world).

Τα γραφικά αποδίδονται συνειδητά με αυτό τον τρόπο. Σκοπός του Super Meat Boy ήταν να παραπέμπει αισθητικά σε τίτλους της εποχής VCS - early 8bit.

Αυτό λέω ότι τα backgrounds είναι 7 για πόσες πίστες; Πολύ λίγα.

Τα backgrounds δεν είναι 7, είναι περισσότερα. Επιπρόσθετα, ακόμα κι αν η ποικιλία δεν είναι τεράστια, το στυλ των επιπέδων διαφοροποιείται με τη χρήση διαφορετικών συνδυασμών χρωμάτων. Και το Meat Boy επιλέγει αυτή την οδό, αφενός, γιατί δεν είχε νόημα να κάτσουν να σχεδιάσουν 310 διαφορετικά backgrounds, αφετέρου, γιατί οι τίτλοι στους οποίους θέλει να παραπέμπει αισθητικά, εκείνη την εποχή, διαφοροποιούσαν το ένα επίπεδο από το άλλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Παρεμπιπτόντως, το Super Mario Bros. 1, αν θυμάμαι καλά, είχε 3 backgrounds.

Από 'κει και πέρα, οι κινήσεις που έχει στη διάθεσή του ο παίχτης είναι δύο: τρέξιμο και άλμα. Αυτό από 'μόνο του αρκεί για να είναι βαρετό, αλλά αν προσθέσουμε την επαναλαμβανόμενη φύση των εμποδίων (που είναι πόσα στο πλήθος τους; Πλατφόρμες να πηδήξεις, chainsaws, πύραυλοι...) γίνεται αγγαρεία.

Το Super Meat Boy είναι ένα pure platformer και, ως τέτοιο, βασίζεται στη σωστή χρήση των physics και στα συγχρονισμένα άλματα, δε χρειάζεται 20 κινήσεις. Υπάρχει πάντως αρκετά μεγάλο character list με κάθε χαρακτήρα να δίνει και διαφορετικό playstyle.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Το θέμα είναι το μέγεθος της πίστας. Όταν το κάθε επίπεδο διαρκεί γύρω στα 20 δευτερόλεπτα (με μερικές εξαιρέσεις, ναι, αλλά δεν υπάρχει πίστα πάνω από 1:20, αν δεν κάνω λάθος, κι αυτές που είναι πάνω από 40 δευτερόλεπτα, τι ποσοστό είναι; )

Μιλάμε για ένα platformer με συνεχόμενα απαιτητικά σημεία, one hit death προσέγγιση και time attack λογική. Αν ενέτασσε αυτόν το άξονα σε μακροσκελή επίπεδα των 5 και 10 λεπτών...θα ήταν σχεδόν unplayable.

Η περισσότερη δυσκολία έγκειται στον κακό χειρισμό του χαρακτήρα, όταν πρέπει να κάνεις δύσκολα άλματα, αλλά χάνεις επειδή η κίνηση του χαρακτήρα στον αέρα είναι πολύ... αέρινη.

Ο χειρισμός και τα physics του Super Meat Boy δεν είναι απλά καλά, είναι κυριολεκτικά τέλεια και 101% προσαρμοσμένα στη λογική του παιχνιδιού.

[Heell]

Τα γραφικά αποδίδονται συνειδητά με αυτό τον τρόπο. Σκοπός του Super Meat Boy ήταν να παραπέμπει αισθητικά σε τίτλους της εποχής VCS - early 8bit.

Ναι, παραπέμπει αισθητικά δεν διαφωνώ σ' αυτό. Αυτό που λέω είναι ότι είναι άσχημο. Οι καλοί τίτλοι εκείνης της εποχής αντιθέτως ήταν πανέμορφοι. Σοβαρά προτιμάς να βλέπεις το artwork του Super Meat Boy από αυτό;

Τα backgrounds δεν είναι 7, είναι περισσότερα. Επιπρόσθετα, ακόμα κι αν η ποικιλία δεν είναι τεράστια, το στυλ των επιπέδων διαφοροποιείται με τη χρήση διαφορετικών συνδυασμών χρωμάτων. Και το Meat Boy επιλέγει αυτή την οδό, αφενός, γιατί δεν είχε νόημα να κάτσουν να σχεδιάσουν 310 διαφορετικά backgrounds, αφετέρου, γιατί οι τίτλοι στους οποίους θέλει να παραπέμπει αισθητικά, εκείνη την εποχή, διαφοροποιούσαν το ένα επίπεδο από το άλλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Παρεμπιπτόντως, το Super Mario Bros. 1, αν θυμάμαι καλά, είχε 3 backgrounds.

Μα και πάλι εκείνοι είχαν όμορφα backrounds. To Super Meat Boy είναι αυτό.
Το Super Mario Bros είχε 4-5 (overworld, underworld, castle, water - night).
Tο θέμα είναι ότι δεν είχε 310 πίστες.

Το Super Meat Boy είναι ένα pure platformer και, ως τέτοιο, βασίζεται στη σωστή χρήση των physics και στα συγχρονισμένα άλματα, δε χρειάζεται 20 κινήσεις. Υπάρχει πάντως αρκετά μεγάλο character list με κάθε χαρακτήρα να δίνει και διαφορετικό playstyle.

Μα... δεν του φτάνουν και δύο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στους εχθρούς σου... Σε πόσα από τα κλασικά platformers, τα καλά κλασικά platformers ισχύει αυτό; Ακόμα και οι έξτρα χαρακτήρες που πρέπει να ξεκλειδωθούν, έχουν πόσες κινήσεις ο καθένας; Μία-δύο;

Μιλάμε για ένα platformer με συνεχόμενα απαιτητικά σημεία, one hit death προσέγγιση και time attack λογική. Αν ενέτασσε αυτόν το άξονα σε μακροσκελή επίπεδα των 5 και 10 λεπτών...θα ήταν σχεδόν unplayable.

Δεν χρειάζεται να κάνει αυτό. Θα μπορούσε να ακολουθήσει τη λογική του Alien Soldier, μικρές πίστες με καλά boss levels, αλλά μία overall ζωή που συνεχίζεται σε κάθε πίστα. Το παιχνίδι δε σε τιμωρεί ποτέ! Μπορείς να παίζεις για πάντα μέχρι να το περάσεις - κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις να κάνεις ένα perfect run για 20''. Αλλά μάλλον το παιχνίδι θέλει να σε γεμίσει cheap deaths από την μία - για να είναι retro, λες και τα καλά 8-bit games ήταν γεμάτα cheap deaths (lol) - αλλά να μην χάνεις και συνέχεια, για να συνεχίσεις να παίζεις. Ποιο 8-bit game είχε άπειρες ζωές;

Ο χειρισμός και τα physics του Super Meat Boy δεν είναι απλά καλά, είναι κυριολεκτικά τέλεια και 101% προσαρμοσμένα στη λογική του παιχνιδιού.

Τα άλματα, όσο είσαι στον αέρα, δεν ελέγχονται καθόλου καλά. Το ότι είναι προσαρμοσμένα στη λογική του παιχνιδιού το δέχομαι: "Κάνε τα άλματα λίγο πιο δύσκολα, θα πεθαίνουν περισσότερο, είναι πιο retro".

Τι σχέση έχει το Super Meat Boy με το Ninja Gaiden και, πολύ περισσότερο, με το Alien Soldier; Το SMB είναι ένα pure platformer και μάλιστα από τα κορυφαία στο είδος.

Μα αυτά είναι τα κορυφαία 8-bit games, οκ το Alien Soldier είναι 16-bit. Αλλά με το Alien Soldier έχει κοινή λογική στο μέγεθος της πίστας (περίπου, η διαφορά που είπα πάνω είναι η βασική). Πες μου εσύ σε ποια νομίζεις ότι προσπαθεί να παραπέμψει. Χρειαζόμαστε ένα platformer, με άπειρες ζωές, πίστες ~25'', στο οποίο ο χαρακτήρας να μπορεί να πηδά και να τρέχει μόνο. Βρες μου ένα εκείνης της περιόδου.
Το Super Meat Boy είναι καραμοντέρνο (άπειρες ζωές, checkpoints) παιχνίδι, με εμφάνιση (άσχημου) παιχνιδιού της τότε εποχής.

[Ryu_gr]

Θα συμφωνήσω με τον heell στο ότι το artwork δεν με εμπνέει καθόλου στο παιχνίδι. Οι χαρακτήρες, οι πίστες, τα backgrounds κτλ. Εξαιρείται η μουσική. Σαν gameplay το βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέρον για αυτό και ασχολούμαι ανά καιρούς.

Άρα για μένα είναι ένα game με αξιόλογο gameplay αλλά με απλό παρουσιαστικό που απλά δεν μου γεμίζει το μάτι, σε αντίθεση π.χ. με τα μεγαθήρια sonic, mario, megaman κ.ά πολλά που χαίρομαι και να τα παίζω, αλλά και να τα βλέπω.

[Loggo]

Εξηγώ γιατί το στυλ γραφικών είναι αυτό που είναι (ένα κουτάκι όπως λες), και γιατί τα backgrounds δεν είναι 310. Άλλο θέμα αυτό όμως, κι άλλο το τι προτιμάει κανείς από άποψη art direction και αισθητικής. Eνα ζήτημα που είναι, αν όχι πλήρως, τότε κυρίως υποκειμενικό. Για την ιστορία, κι εγώ προτιμώ το art direction του Sonic, του Mario και του Mega Man.

Τη σύγκριση με το Alien Soldier πραγματικά δεν μπορώ να τη καταλάβω. Τι σημασία έχει που αμφότερα έχουν μικρά επίπεδα; Από τη μια έχουμε ένα καθαρό platformer και από την άλλη ένα...Run & Gun που εστιάζει στα Boss Fights. Καταπληκτικός τίτλος το Alien Soldier, Treasure είναι άλλωστε, αλλά μιλάμε για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Από κει και πέρα, δεν υπάρχουν καθολικά λειτουργικά physics και controls, αμφότερα προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες / απαιτήσεις του τίτλου και της λογικής gameplay που αυτός ακολουθεί. Η ποιότητα και η λειτουργικότητά τους επηρεάζεται αναλογικά με το πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται και καλούνται να λειτουργήσουν. Αν το Super Meat Boy είχε τα controls και τα physics του Mario πχ, θα ήταν unplayable. Αν το Mario είχε τα controls και τα physics του Meat Boy θα ήταν broken. Αν ασχοληθείς πιο σοβαρά με το παιχνίδι θα δεις ότι αμφότερα λειτουργούν άψογα κι πως, τα συγκεκριμένα controls σε συνδυασμό με το πιο floaty άλμα, μόνο άδικα δύσκολο δε κάνουν τον τίτλο.

Τα υπόλοιπα που λες δεν αποτελούν αδυναμίες του παιχνιδιού, ενώ κάποια άλλα είναι εντελώς λάθος (το παιχνίδι ζήτημα να έχει 10 επίπεδα με cheap deaths). Όλα, ειδικά η σύγκριση με το Alien Soldier, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι απλά θέλεις το Meat Boy να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, αλλά επειδή δεν είναι, το χρίζεις κακό τίτλο. Είναι σα να χρίζεις κακό τίτλο το Sonic επειδή δε παίζεται σα το Mario.

Από κει και πέρα, το Meat Boy δεν είναι ακριβώς "καραμοντέρνο" όπως λες. Αυτό που κάνει, είναι ότι παίρνει τη δυσκολία και τον τύπο challenge της retro σχολής και, αποδίδοντάς τα μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα, τα προσφέρει απαλλαγμένα από τις ιδιοτροπίες του παρελθόντος (άγαρμπη καμπή μάθησης, cheap deaths, leaps of faith). Εστιάζει αποκλειστικά σε ένα πολύ απαιτητικό platforming και, ακριβώς επειδή είναι τόσο απαιτητικό, φροντίζει να προσαρμόσει ανάλογα και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού.

Οι ζωές, τα game over και τα check points κολλάνε στον τύπο challenge ενός Mario πχ, αλλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε αυτό που προσφέρει το Super Meat Boy. Τόσο ο σκοπός του παιχνιδιού (ολοκλήρωση των επιπέδων με speed run και A+), όσο και η σχεδιαστική νοοτροπία των επιπέδων είναι διαφορετική. Με άλλους κανόνες θα παιχτεί το ένα, με άλλους το άλλο.

[Xeno]

http://supermeatboy.com/

April fool's?

 

(not).

[Evans]

Είχα διαβάσει και παλιότερα (δε θυμάμαι που) ότι η Mobile έκδοση δε θα έχει καμία σχέση με την αυθεντική. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς θα είναι, αν και δε με καίει ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής.