I just finished

[Ramparter]

Ας γράψω κι εδώ έστω και εκπρόθεσμα ότι τερμάτισα επιτέλους το Samus Returns, 4 χρόνια σχεδόν αφότου το αφησα και ένα μήνα περίπου μετά την ανακοίνωση του Dread που το ξανάπιασα. Το παιχνιδάκι είναι must, απ τα καλύτερα που έπαιξα στο 3DS.

8/10

[Deus]

Ωραίος. Θέλω και εγώ να το παίξω. ειδικά τώρα που θα κυκλοφορήσει το Dream στα κοντά, ευκαιρία είναι για να έχω τελειώσει όλα τα παιχνίδια του storyline μια που θα κλείσει όπου ναναι.

Αλήθεια, το Samus Returns πως είναι; Γραμμικό σαν το Fusion ή μοιάζει με το Super metroid στο level design;

[Ramparter]

Γραμμικο ειναι. Εχει περιοχες και καθε φορα που πηγαινα στην επομενη περιοχη δε γυριζα πισω. Ωστοσο οι ιδιες οι περιοχες δεν ηταν γραμμικες αλλα ειχες συνηθως 2-3 κατευθυνσεις να πας και υπηρχαν φορες που γυριζα συχνα στα ιδια μερη μεχρι να βρω που θα προχωρησω.

[i Have no Equal]

Horizon Zero Dawn:

Το τερμάτισα πρόσφατα και το βρήκα πάρα πολύ καλό, η ιστορία του είναι κλασσικό sci-fi αλλά πολύ ωραία δοσμένο. Αυτό που με εντυπωσίασε πάρα πολύ είναι οι μάχες και ο τρόπος που μπορείς να τις προσεγγίσεις, το παιχνίδι σου δίνει πολλές επιλογές, μπορείς να αφήσεις διαφόρων ειδών traps ανάλογα με το elemental weakness των εχθρών να κάνουν την περισσότερη ζημιά, μπορείς να παίξεις facetank με spear (σε στυλ Monster Hunter χωρίς lock on), να παίξεις από απόσταση με bow και διάφορων ειδών arrows καθώς και άλλα όπλα. Στην πορεία ξεκλειδώνεις περισσότερα και θα σου ζητηθεί να κάνεις κάποιο συνδυασμο αυτών για να περάσεις κάποιες δυσκολότερες μάχες. Το platforming επίσης ειναι πολυ ωραίο και σαν scale δεν ειναι τεράστιο και δεν κουράζει όπως πχ το AC: Odyssey. Στα αρνητικά θα έλεγα την ποικιλία στα upgrades, έχεις ελάχιστα outfits και ποικιλία όπλων, το DLC προσθέτει μερικά παραπάνω αλλά και πάλι θα έλεγα ότι είναι λίγα. Γενικά ένα πάρα πολύ καλό open world το οποίο απλά είχε την ατυχία να βγει την ίδια χρονιά με το BotW.

Πέρασα πάρα πολύ καλά, έριξα κάπου 80 ώρες και το προτείνω σε όλους.

8.5/10

Επίσης έχω τερματίσει NieR: Automata, NieR: Replicant, Xenoblade Chronicles: Definitive Edition και σύντομα τελειώνω και το Xenoblade Chronicles 2, ελπίζω να βρω το χρόνο και την όρεξη να γράψω 2 λόγια και για αυτά. Τρομερές εμπειρίες όλα πάντως.

[ChrisTop]

Mass Effect 1: Legendary Edition

Πάντα ήθελα να ξεκινήσω την τριλογία αλλά την εποχή που κυκλοφόρησε το Sci - Fi δεν με έψηνε καθόλου σαν θεματολογία για RPG. Είχα αγοράσει κιόλας το ME2, το 'χα παίξει για 1 ώρα, μου φάνηκε αδιάφορο και το ΄στειλα.
Πριν 5-6 χρόνια διάβασα το Foundation του Asimov, μετά το Dune, μετά είδα όλα τα Star Wars μονορούφι (και από τότε τα ξανάδα) πέρασα στην τηλεόραση με το Firefly, είδα το αριστουργηματικό Battlestar Galactica, προσπάθησα να ξεπεράσω οτί τελείωσε βλέποντας το The Expanse (κακές ερμηνείες και μέτρια πρώτη σεζόν, αλλά ευτυχώς μετά ανεβαίνει κατακόρυφα) και πάντα ήθελα να ξανακάνω ντου και στο gaming domain οπότε η ευκαιρία του Remaster ήταν αυτό που περίμενα ως μεγάλος sci-fi fan πλέον.

Θεωρώ το Mass Effect 1 την barebones εμπειρία του τι να περιμένεις από το είδος. Η κεντρική ιστορία είναι απλά οκ, γραφή που δεν εμβαθύνει πάνω από ένα βασικό επίπεδο, αλλά φαίνεται πώς δεν υπάρχει κιόλας απλά σαν δικαιολογία για να σκοτώσεις εξωγήινους. Προφανώς με το Budget που είχαν φτιάξανε ένα καλό υπόβαθρο ώστε αν πάει καλά το παιχνίδι να εμβαθύνουν στο επόμενο με περισσότερα resources. Περίμενα παραπάνω πράγματα από τα party members γιατί είχα διαβάσει οτί αποδίδονται πολύ καλά και ιδιαίτερα σε σχέση με τον Shepard, αλλά και πάλι, σχεδόν όλοι έχουν ένα αρκετά ενδιαφέρον background το οποίο δεν εξερευνείται αρκετά. Δεν σε αφήνουν αδιάφορο πάντως και μου αρέσανε και όλα τα Voice Overs στο παιχνίδι γενικότερα που δείχνει, για άλλη μια φορά, οτί κάπου το πηγαίνουνε.
Το gameplay είναι σούπερ βασικό, δεν χρειάζεται εξερεύνηση ή να λύσεις κάποιο μυστήριο, μιλάς, σκοτώνεις και προχωράς γραμμικά. Οι μάχες δείχνουν potential το οποίο εγώ η αλήθεια είναι δεν εξερεύνησα πάρα πολύ γιατί έπαιζα σαν κλασικός γήινος χωρίς kinetics κτλ. με 1 tank/kinetic και 1 shooter/enginner (με Garus και Wrex έπαιζα γιατί τους πήγαινα) που απλά έστελνα καμιά φορά πρώτους σε περιοχές που άμα έμπαινες πρώτος έπεφτε burst και κατά τα άλλα έπαιζε κλασικό Cover και Shooting ή σκότωνα από μακριά με το sniper.
Τα γραφικά για αυτούς που ενδιαφέρονται, είναι κακά για την εποχή μας ακόμα και για Remaster.
Btw, πόσο συγκλονιστικά μπροστά ήταν τα Half-Life 1 & 2 για την εποχή τους, με κάθε νέο παιχνίδι που παίζω τόσο ανεβαίνουν στη συνείδησή μου.

6,5/10


Final Fantasy Tactics: War of The Lions

Φαντάζομαι θυμάστε μερικοί οτί ήμουν γίγα φαν της σειράς λόγω του FFT:Advance και πάντα το ΄χα διακαεί πόθο να το παίξω. Η αλήθεια είναι οτί το τερμάτισα και στο στρατο σε emulator με 4χ ταχύτητα και χωρίς ήχο, αλλά πλέον το αγόρασα κανονικά και το τερμάτισα και δεύτερη φορά, σωστά πλέον.

Στο Mass Effect έκλεισα σχολιάζοντας πόσο μπροστά ήταν τα HL για την εποχή τους. Το ίδιο ισχύει απόλυτα και για το Final Fantasy Tactics το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1997 (!) και προσφέρει την hands-down καλύτερη γραφή που υπάρχει σε παιχνίδι τους είδους και σε κάνει να απελπίζεσαι με κάθε καινούργιο Fire Emblem. Στην ουσία πρόκεται για light σεξπηρικό δράμα που αποδίδεται κιόλας με θεατρικό λόγο στην πιθανότατα πιο skillful μετάφραση/απόδοση που έχω δει στο gaming.
Σε επίπεδο gameplay παραμένει ακόμα και σήμερα από τα πιο intricately made συστήματα που 'χουν φτιαχτεί για RPG. Υπάρχουν 20 κλάσεις οι οποίες συνδυάζονται μεταξύ τους και θέλουν δουλειά για να τις ξεκλειδώσεις. Είναι απίστευτα hooking min/maxing και πειραματισμός που είχα ζήσει στο πετσί μου πριν από 15(?) χρόνια με το FFT:Advance και ευτυχώς έχουν περάσει και άλλοι εδώ την ίδια διαδικασία και με καταλαβαίνουν.
Οι μάχες είναι σίγουρα δύσκολες, χρειάζεται σε αρκετές περιπτώσεις farming (random και unavoidable μάχες από τα ελάχιστα μελανά σημεία που ΄ταν όμως στάνταρ τότε) και 1 λάθος save χωρίς μπακαπ μπορεί να σε βάλει σε λούκι απ' το οποίο για να βγεις θα χρειαστεί να ξαναρχίσεις το παιχνίδι. Υπάρχει σε αρκετά μεγάλο βαθμό το στοιχείο της στρατηγικής μιας και υπάρχουν αρκετές μάχες που χρησιμοποιούν έξυπνα τις ιδιαίτερες ιδιότητες κλάσεων σε συνδυασμό με περίεργα τερέν για να σε βάλουν να σκεφτείς ή να χρειαστεί να δεις το niche της μάχης και να προετοιμαστείς κατάλληλα για την επόμενη φορά. Ή μπορεί απλά να κάνεις restart προσπαθώντας να κλέψεις κάποιο όπλο/πανοπλία και να φας 3 ώρες έτσι, το 'χουμε πάθει όλοι μας. Δεν μπορείς να βγάλεις το παιχνίδι αν δεν κάνεις optimize τις κλάσεις που χρησιμοποιείς οπότε δεν είναι για leisure gaming και συνήθως απαιτεί guide για να δεις τί παίζει με τα Jobs και να κινηθείς κατάλληλα. Θεωρώ τρομερό και τον μηχανισμό του θανάτου χαρακτήρων που είναι knock-out για 4 γύρους. Σίγουρα οι μάχες δεν χάνουν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού το ενδιαφέρον τους, είναι από τις σπάνιες φορές στα 30 μου που θα 'θελα να 'χει και άλλες.
Από τα σπάνια παιχνίδι που αξίζουν 10άρι.

10/10

[Deus]

Mass Effect 1: Legendary Edition

Πάντα ήθελα να ξεκινήσω την τριλογία αλλά την εποχή που κυκλοφόρησε το Sci - Fi δεν με έψηνε καθόλου σαν θεματολογία για RPG. Είχα αγοράσει κιόλας το ME2, το 'χα παίξει για 1 ώρα, μου φάνηκε αδιάφορο και το ΄στειλα.
Πριν 5-6 χρόνια διάβασα το Foundation του Asimov, μετά το Dune, μετά είδα όλα τα Star Wars μονορούφι (και από τότε τα ξανάδα) πέρασα στην τηλεόραση με το Firefly, είδα το αριστουργηματικό Battlestar Galactica, προσπάθησα να ξεπεράσω οτί τελείωσε βλέποντας το The Expanse (κακές ερμηνείες και μέτρια πρώτη σεζόν, αλλά ευτυχώς μετά ανεβαίνει κατακόρυφα) και πάντα ήθελα να ξανακάνω ντου και στο gaming domain οπότε η ευκαιρία του Remaster ήταν αυτό που περίμενα ως μεγάλος sci-fi fan πλέον.

Θεωρώ το Mass Effect 1 την barebones εμπειρία του τι να περιμένεις από το είδος. Η κεντρική ιστορία είναι απλά οκ, γραφή που δεν εμβαθύνει πάνω από ένα βασικό επίπεδο, αλλά φαίνεται πώς δεν υπάρχει κιόλας απλά σαν δικαιολογία για να σκοτώσεις εξωγήινους. Προφανώς με το Budget που είχαν φτιάξανε ένα καλό υπόβαθρο ώστε αν πάει καλά το παιχνίδι να εμβαθύνουν στο επόμενο με περισσότερα resources. Περίμενα παραπάνω πράγματα από τα party members γιατί είχα διαβάσει οτί αποδίδονται πολύ καλά και ιδιαίτερα σε σχέση με τον Shepard, αλλά και πάλι, σχεδόν όλοι έχουν ένα αρκετά ενδιαφέρον background το οποίο δεν εξερευνείται αρκετά. Δεν σε αφήνουν αδιάφορο πάντως και μου αρέσανε και όλα τα Voice Overs στο παιχνίδι γενικότερα που δείχνει, για άλλη μια φορά, οτί κάπου το πηγαίνουνε.
Το gameplay είναι σούπερ βασικό, δεν χρειάζεται εξερεύνηση ή να λύσεις κάποιο μυστήριο, μιλάς, σκοτώνεις και προχωράς γραμμικά. Οι μάχες δείχνουν potential το οποίο εγώ η αλήθεια είναι δεν εξερεύνησα πάρα πολύ γιατί έπαιζα σαν κλασικός γήινος χωρίς kinetics κτλ. με 1 tank/kinetic και 1 shooter/enginner (με Garus και Wrex έπαιζα γιατί τους πήγαινα) που απλά έστελνα καμιά φορά πρώτους σε περιοχές που άμα έμπαινες πρώτος έπεφτε burst και κατά τα άλλα έπαιζε κλασικό Cover και Shooting ή σκότωνα από μακριά με το sniper.
Τα γραφικά για αυτούς που ενδιαφέρονται, είναι κακά για την εποχή μας ακόμα και για Remaster.
Btw, πόσο συγκλονιστικά μπροστά ήταν τα Half-Life 1 & 2 για την εποχή τους, με κάθε νέο παιχνίδι που παίζω τόσο ανεβαίνουν στη συνείδησή μου.

6,5/10


Final Fantasy Tactics: War of The Lions

Φαντάζομαι θυμάστε μερικοί οτί ήμουν γίγα φαν της σειράς λόγω του FFT:Advance και πάντα το ΄χα διακαεί πόθο να το παίξω. Η αλήθεια είναι οτί το τερμάτισα και στο στρατο σε emulator με 4χ ταχύτητα και χωρίς ήχο, αλλά πλέον το αγόρασα κανονικά και το τερμάτισα και δεύτερη φορά, σωστά πλέον.

Στο Mass Effect έκλεισα σχολιάζοντας πόσο μπροστά ήταν τα HL για την εποχή τους. Το ίδιο ισχύει απόλυτα και για το Final Fantasy Tactics το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1997 (!) και προσφέρει την hands-down καλύτερη γραφή που υπάρχει σε παιχνίδι τους είδους και σε κάνει να απελπίζεσαι με κάθε καινούργιο Fire Emblem. Στην ουσία πρόκεται για light σεξπηρικό δράμα που αποδίδεται κιόλας με θεατρικό λόγο στην πιθανότατα πιο skillful μετάφραση/απόδοση που έχω δει στο gaming.
Σε επίπεδο gameplay παραμένει ακόμα και σήμερα από τα πιο intricately made συστήματα που 'χουν φτιαχτεί για RPG. Υπάρχουν 20 κλάσεις οι οποίες συνδυάζονται μεταξύ τους και θέλουν δουλειά για να τις ξεκλειδώσεις. Είναι απίστευτα hooking min/maxing και πειραματισμός που είχα ζήσει στο πετσί μου πριν από 15(?) χρόνια με το FFT:Advance και ευτυχώς έχουν περάσει και άλλοι εδώ την ίδια διαδικασία και με καταλαβαίνουν.
Οι μάχες είναι σίγουρα δύσκολες, χρειάζεται σε αρκετές περιπτώσεις farming (random και unavoidable μάχες από τα ελάχιστα μελανά σημεία που ΄ταν όμως στάνταρ τότε) και 1 λάθος save χωρίς μπακαπ μπορεί να σε βάλει σε λούκι απ' το οποίο για να βγεις θα χρειαστεί να ξαναρχίσεις το παιχνίδι. Υπάρχει σε αρκετά μεγάλο βαθμό το στοιχείο της στρατηγικής μιας και υπάρχουν αρκετές μάχες που χρησιμοποιούν έξυπνα τις ιδιαίτερες ιδιότητες κλάσεων σε συνδυασμό με περίεργα τερέν για να σε βάλουν να σκεφτείς ή να χρειαστεί να δεις το niche της μάχης και να προετοιμαστείς κατάλληλα για την επόμενη φορά. Ή μπορεί απλά να κάνεις restart προσπαθώντας να κλέψεις κάποιο όπλο/πανοπλία και να φας 3 ώρες έτσι, το 'χουμε πάθει όλοι μας. Δεν μπορείς να βγάλεις το παιχνίδι αν δεν κάνεις optimize τις κλάσεις που χρησιμοποιείς οπότε δεν είναι για leisure gaming και συνήθως απαιτεί guide για να δεις τί παίζει με τα Jobs και να κινηθείς κατάλληλα. Θεωρώ τρομερό και τον μηχανισμό του θανάτου χαρακτήρων που είναι knock-out για 4 γύρους. Σίγουρα οι μάχες δεν χάνουν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού το ενδιαφέρον τους, είναι από τις σπάνιες φορές στα 30 μου που θα 'θελα να 'χει και άλλες.
Από τα σπάνια παιχνίδι που αξίζουν 10άρι.

10/10

Πωπω, καταπληκτικό ποστ, κρίμα που δεν το είχα δει νωρίτερα.

Σχετικά με το Mass Effect, θεωρώ πως είναι ένα εξαιρετικό game όσον αφορά το scifi κομμάτι αλλά μέτριο ως προς το gameplay. Τους χαρακτήρες, τις φυλές, το σενάριο και το όλο lore γενικότερα τους βρήκα εξαιρετικούς και από τους καλύτερους που έχω δει σε ανάλογο setting. Τώρα δεν έχω δει καθόλου το Battlestar Galactica για να ξέρω ποιο είναι καλύτερο συγκριτικά. Όσον αφορά το gameplay θα συμφωνήσω, το πρώτο Mass Effect έχει απλά λειτουργικό gameplay και μπορείς να πεις πως καταντάει και βαρετό με επαναλαμβανόμενες περιοχές και εντελώς υποτυπώδης μάχη. Από την άλλη όμως το sequel του είναι απείρως καλύτερο σε όλους τους τομείς οπότε θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις. Έχει μερικούς από τους καλύτερους χαρακτήρες που έχουμε δει και ο τρόπος που χτίζεις το party σου είναι απλά ανεπανάληπτος και έχει και επίπτωση στο gameplay και στο σενάριο. Τέλος, έχει ένα από τα καλύτερα set pieces που έχουμε δει ποτέ.

Όσον αφορά το Final Fantasy Tactics, δεν θα μπορούσα απλά να συμφωνήσω περισσότερο σε όλα όσα λες. Ειδικά εκεί που γράφεις πως το game φέρνει σε σεξπηρικό έργο είναι 100% η άποψη που είχα για την πλοκή του παιχνιδιού. Όπως έχω ξαναγράψει πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα γραφής που έχουμε δει στο gaming. Το τέλος το είχα δει και εγώ για πρώτη φορά στον στρατό σαν εσένα και θυμάμαι ότι με είχε συγκλονίσει όσο λίγα παιχνίδια. Αλήθεια, μπορώ να μιλάω για ώρες για αυτό το παιχνίδι και για το τέλος του. Ο τρόπος αφήγησης μου έχει μείνει, με είχε κάνει να ανατριχιάσω το ότι

 

ο ιστορικός αφηγείται τι συνέβη και πως αφήνει ανοικτό το ότι η ομάδα σου χάθηκε στην τελική μάχη και δεν επέζησε. Επίσης, μου άρεσε πάρα πολύ το ότι λάμπει στο τέλος η ιστορική αλήθεια και αποκαθίσταται το όνομα του Ramza.

Tέλος, agree και respect όσο δεν πάει για το εξής που έγραψες.

προσφέρει την hands-down καλύτερη γραφή που υπάρχει σε παιχνίδι τους είδους και σε κάνει να απελπίζεσαι με κάθε καινούργιο Fire Emblem.

Ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι και εγώ για την σειρά Fire Emblem. ΑΚΡΙΒΩΣ όμως... Μάλλον είμαστε οι μόνοι που το πιστεύουμε αυτό.

[ChrisTop]

Σε σύγκριση δύσκολο φαντάζομαι να βρεις κάποιον να θεωρεί οτί οποιοδήποτε Fire Emblem ακουμπάει το FFT σε γραφή, αλλά για να 'μαι δίκαιος έχουν διαφορετική προσέγγιση. Στο Fire Emblem η ιστορία παίρνει δεύτερο ρόλο πίσω από τις quirky ιστοριούλες μεταξύ των χαρακτήρων όσο χτίζεις τις σχέσεις τους το οποίο επιδρά και άμεσα στο Gameplay και το Replayability αυτών. Ποτέ δεν βρήκα αυτές τις ιστορίες αξιομνημόνευτες, αλλά επίσης ποτέ δεν τις βρήκα τελείως αδιάφορες, πάντα κράταγαν κάποιο ενδιαφέρον και αυτό θα τους το δώσω αν και τα anime tropes πάνε και έρχονται.
Θα ΄θελα να δω και το Three Houses γιατί o Nooto με είχε ψήσει και έχω και Switch, αλλά έχω καταλάβει οτί μάλλον δεν θα 'ναι του γούστου μου όπως και να 'χει.

Τα Mass Effect θα τα τερματίσω σε κάποια φάση και μόνο για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά για την ώρα φοβάμαι μην τις κόψω με το gameplay.

Αυτό που άρχισα και μου έκανε Instant πολύ καλή εντύπωση είναι το Disco Elysium το οποίο το ΄χα εξ' αρχής στο ραντάρ μου, αλλά είχα σιγουρέψει πως θα το αρχίσω μετά από κάποιο post/προτροπή του Raf. Δυστυχώς έπαιξα το πρώτο 3ωρο εν μέσω μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου, καθώς διέμενα και Νορβηγία, οπότε είχα άλλα πράγματα να με απασχολούν και το άφησα ενώ θυμάμαι την αρχή του σαν την πιο ενδιαφέρουσα που 'χα σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω κάποτε να ξεπεράσω κάτι ενοχικά συμπλέγματα που μου 'χουν δημιουργηθεί και να το τελειώσω.

[Raf]

Αυτό που άρχισα και μου έκανε Instant πολύ καλή εντύπωση είναι το Disco Elysium το οποίο το ΄χα εξ' αρχής στο ραντάρ μου, αλλά είχα σιγουρέψει πως θα το αρχίσω μετά από κάποιο post/προτροπή του Raf. Δυστυχώς έπαιξα το πρώτο 3ωρο εν μέσω μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου καθώς διέμενα και Νορβηγία οπότε είχα άλλα πράγματα να με απασχολούν και το άφησα ενώ θυμάμαι την αρχή του σαν την πιο ενδιαφέρουσα που 'χα σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω κάποτε να ξεπεράσω κάτι ενοχικά συμπλέγματα που μου 'χουν δημιουργηθεί και το τελειώσω.

Χαίρομαι. Ένα χρόνο σχεδόν μετά που το έπαιξα και σίγουρα το έχω στα τοπ 10 μου.

[nooto]

Αυτη την περιοδο που δεν εχω γραψε,ι τελειωσα καποια παιχνιδια κυριως παλια μεσα στο καλοκαιρι:

Doom+Expansion και Doom II+ Master Levels: Ενταξει φανταστικοι τιτλοι, pure fan μεχρι και σημερα, με υπεροχο level design, παρα πολυ απολαύστικο gun play, και πολυ challenging ειδικα στις πιο μεγαλες δυσκολιες και οσο προχωρας προς το τελος. Το γενικο gameplay loop δεν εχει γερασει καθολου και φυσικα δεν ειναι τυχαιο οτι υπαρχει και σημερα τεραστια σκηνη που βγαζει fps που πατανε σε αυτη τη λογικη. Οποιος ενδιαφερεται, τα παιχνιδια τα επαιξα στην ps4 εκδοση που βγηκε τα τελευταια χρονια και που πλεον υποστηριζει native widescreen, 60 fps, motion controls (αν και αυτα τα εκλεισα με την μια ), εχει μεσα τα expansions καθως και προσβαση σε community levels και mods, και γενικοτερα δινει ενα πολυ πληρες πακετο ως official κυκλοφορια. Σειρα καποια στιγμη θα παρουν τα Duke Nukem 3D και φυσικα το Quake Remaster που το περιμενα πως και πως,

Kingdom Hearts II.5: Για το Ι.5 εγραψα καπως πιο αναλυτικα, για το II.5 εγραψα καποια πραγματα στον server, σε γενικες γραμμες ειχαν δικιο Ihne και Deus που ελεγαν οτι ειναι ισως το ανωτερο παιχνιδι της σειρας σε αυτη την εκδοση. Παροτι παιζοντας το παιχνιδι στο ps2 δεν μου ειχε φανει κατι το ιδιαιτερο απο πλευρας gameplay και το level design του δεν προωθουσε το exploration καθολου, η εκδοση ΙΙ.5 εχει βαλει διαφορα επιπλεον side quests που απαιτουν την εξερευνηση και εχουν καποιο ability gating προκειμενου να τις ολοκληρωσεις ας πουμε, κατι που προαγει την εξερευνηση, εχουν προστεθει νεες μαχες αλλα και περιοχες που βοηθουν στο να φανει το συστημα μαχης, και τελος εχει προστεθει η critical δυσκολια που ειναι δωρο για το παιχνιδι και κανει και παλι το συστημα μαχης να λαμπει και να δειχνει τα δοντια του. All in all, πολυ καλη εκδοση, πολυ balanced και με φανταστικο learning curve. Απο τα καλυτερα remasters-final verisons που εχω δει, και να φανταστει κανεις οτι ξεκινουσα με πολυ αρνητικη διαθεση λογω της εμπειριας που ειχα με τον τιτλο απο την ps2 εποχη.

Απο κει και περα ξεκινησα επισης αλλα δεν εχω προχωρησει ιδιαιτερα τα Paper Mario Origami King και Monster Hunter Rise. Και για τα 2 πολυ θετικες αρχικες εντυπωσεις (χρωσταω κειμενο στο μελλον οταν τα πιασω κανονικα) τα αφησα ομως γιατι ασχολουμαι αυτο τον καιρο με το Sekiro (για το οποιο θα γραψω αναλυτικα εν καιρω στο αντιστοιχο θεμα).

[Ryu_gr]

Έκανα ένα play through το νέο battletoads. To beat em up κομμάτι του μπορώ να πω είναι αρκετά καλό αλλά το gameplay του εναλλάσεται με διάφορα "mini-games" μάλλον έχοντας σκοπό να σπάσει τη μονοτονία του beat em up, αλλά νομίζω καταφέρνει το αντίθετο. Ειδικά κάποια platforming κομμάτια τα βρήκα αρκετά βαρετά. Kάποια άλλα όντως πρόσθεταν ενδιαφέρον.

Μπορείτε να δείτε σε αυτό το promo βίντεο μια σύνοψη με τα gameplay κομμάτια του:

Το οπτικό κομμάτι ενώ στα trailers δεν το είχα πάρει με καλό μάτι, in game το εκτίμησα, είναι αρκετά ζωντανό και λεπτομερές. Ενδιαφέρον ότι στα credits πρόσεξα ότι ο Lead character designer είναι ελληνίδα: Λουκία Κυριακίδου (Loukia "Lucy" Kyriakidou).

Οι διαλόγοι δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα ευφυείς, παίζουν στην κατηγορία "καμένο χιούμορ" αλλά νομίζω περισσότερο προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο, κάποιες ατάκες μόνο αξίζουν.

Επίσης καλό το γεγονός ότι είναι "συνηδειτοποιημένο" game και μπορείς να το βρεις ακόμα και 5 ευρώ σε sale όπως και άλλα αντίστοιχα Xbox games στο PC που αξίζουν όπως το Killer Instinct και Sunset Overdrive, οπότε το προτείνω.

[Deus]

Σε σύγκριση δύσκολο φαντάζομαι να βρεις κάποιον να θεωρεί οτί οποιοδήποτε Fire Emblem ακουμπάει το FFT σε γραφή, αλλά για να 'μαι δίκαιος έχουν διαφορετική προσέγγιση. Στο Fire Emblem η ιστορία παίρνει δεύτερο ρόλο πίσω από τις quirky ιστοριούλες μεταξύ των χαρακτήρων όσο χτίζεις τις σχέσεις τους το οποίο επιδρά και άμεσα στο Gameplay και το Replayability αυτών. Ποτέ δεν βρήκα αυτές τις ιστορίες αξιομνημόνευτες, αλλά επίσης ποτέ δεν τις βρήκα τελείως αδιάφορες, πάντα κράταγαν κάποιο ενδιαφέρον και αυτό θα τους το δώσω αν και τα anime tropes πάνε και έρχονται.
Θα ΄θελα να δω και το Three Houses γιατί o Nooto με είχε ψήσει και έχω και Switch, αλλά έχω καταλάβει οτί μάλλον δεν θα 'ναι του γούστου μου όπως και να 'χει.

Τα Mass Effect θα τα τερματίσω σε κάποια φάση και μόνο για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά για την ώρα φοβάμαι μην τις κόψω με το gameplay.

Αυτό που άρχισα και μου έκανε Instant πολύ καλή εντύπωση είναι το Disco Elysium το οποίο το ΄χα εξ' αρχής στο ραντάρ μου, αλλά είχα σιγουρέψει πως θα το αρχίσω μετά από κάποιο post/προτροπή του Raf. Δυστυχώς έπαιξα το πρώτο 3ωρο εν μέσω μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου, καθώς διέμενα και Νορβηγία, οπότε είχα άλλα πράγματα να με απασχολούν και το άφησα ενώ θυμάμαι την αρχή του σαν την πιο ενδιαφέρουσα που 'χα σε παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω κάποτε να ξεπεράσω κάτι ενοχικά συμπλέγματα που μου 'χουν δημιουργηθεί και να το τελειώσω.

Πάλι απαντάω αργά...

Τώρα θα πω κάποια πράγματα για τη σειρά που ειναι καθαρά προσωπική μου άποψη. Τα Fire Emblem ήταν μια hardcore κατηγορία tactics rpg που έγινε mainstream και παρόλο που έχουν γίνει διάφορες απόπειρες να εμπλουτιστεί η σειρά με νέα mechanics και να ανανεωθεί δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες.

Για εμένα το μεγαλύτερο φάουλ είναι το ότι πλέον στα παιχνίδια αυτά υπάρχει το grinding σαν δυνατότητα. Ενώ αρχικά ήταν tactics rpg στα οποία έπρεπε να κάνουν διαχείριση περιορισμένων πόρων τώρα στα τελευταία releases μπορείς να πολεμήσεις σε skirmishes και να μαζέψεις όσο exp και gold θέλεις. Αυτό για εμένα είναι μεγάλο λάθος καθώς έχει χάσει το χαρακτήρα της η σειρά.

Από την άλλη οι καινοτομίες του Three Houses είναι παραπάνω από καλοδεχούμενες αλλά είναι εντελώς λάθος υλοποιημένες, στην αρχή σε εντυπωσιάζει πάρα πολύ το παιχνίδι αλλά στην πορεία απλά καταλήγεις να ασχολείσαι με τις ίδιες και τις ίδιες δραστηριότητες που έχουν πολύ λίγη σημασία και επίπτωση στο gameplay. Μέχρι την μέση του παιχνιδιού έχεις δει ότι έχει να σου προσφέρει η αλληλεπίδραση με άλλους στην ακαδημία. Στο τέλος το ρολόι θα γράφει πάνω από 50 ώρες εκ των οποίων οι 20 θα είναι filler περιεχόμενο.

Αυτό που θέλω να πω για να κλείσω είναι ότι για εμένα το πρόβλημα με τη σειρά δεν είναι απλά το μέτριας ποιότητος κείμενο αλλά και το gameplay το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιδανικό σε κανένα από τα τελευταία Fire Emblem.

Α και που είσαι, αν ασχοληθείς με Disco Elysium γράψε τίποτα, είναι από τα παιχνίδια που θέλω πάρα πολύ να παίξω.

[Raf]

Halo 5: Guardians (campaign)

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το Halo 5. Από τη μία καταλαβαίνει τι κάνει το Halo αυτό που είναι και το αναπαράγει πετυχημένα. Από την άλλη το πλαισιώνει με μια πολύ αδέξια ιστορία και μια αισθητική που προσπαθεί υπερβολικά να μη μοιάζει στη Bungie.

Τα καλά νέα είναι πως για πρώτη φορά βλέπουμε στα παιχνίδια τη θρυλική ομάδα του Master Chief, τη "Blue Team". Τα κακά νέα είναι πως η ευκαιρία να εξερευνήσουμε τη Blue Team και τα μέλη της, πρωταγωνιστές στο σύμπαν του Halo, πετιέται άσκοπα, για χάρη μιας άλλης ομάδας από Spartans, της Fire Team Osiris, για την οποία δεν γνωρίζουμε ούτε μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα, αλλά παρ' όλα αυτά είναι οι πρωταγωνιστές του τίτλου. Δεν με ενδιαφέρει η Fire Team Osiris. Δεν έχω κάτι με τα παιδιά, μακάρι να είναι καλά. Απλώς θέλω να δω τον Master Chief μαζί με τους Spartans με τους οποίους μεγάλωσε και πολέμησε όλες τις γνωστές μάχες του lore πριν από τα γεγονότα των παιχνιδιών. Είμαι σίγουρος πως θα προέκυπταν πολύ ενδιαφέρουσες δυναμικές μέσα από αυτή τη σχέση. Στην πραγματικότητα, ελέγχουμε την ομάδα του Chief μόνο για τρία σύντομα επίπεδα. Σε άλλα νέα, η πλοκή θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα, αλλά όπως και στο Halo 4, παρουσιάζεται και εκτυλίσσεται αδύναμα. Ταυτόχρονα, λείπει το απλό αλλά καλό kickassery της ατάκας που χαρακτηρίζει τη σειρά. Φοβάμαι, απ' ό,τι έχω δει ως τώρα, πως ενδεχομένως το Infinite θα προσπαθήσει να το αναπαράξει χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Παρόλα αυτά πέρασα καλά. Το gunplay είναι δυνατό, οι εκσυγχρονισμοί στην πλειοψηφία τους πετυχημένοι, λεπτομέρειες και μικροβελτιώσεις σε γενικές γραμμές καλοδεχούμενες. Είναι φανερό πως το Halo είναι στα χέρια ανθρώπων που το αγαπούν. Όμως δεν θα επιθυμούσα αυτή ακριβώς την κατεύθυνση για το μέλλον. Εχθές παίζοντας μια δυνατή πίστα, που εκτυλίσσεται στον homeworld των Elites, μέσα σε αμμώδεις διαδρόμους από αρχαία εξωγήινα ερείπια είδα το ιδανικό κλασικό πεδίο μάχης των Halo αλλά με νέα μορφή. Δυστυχώς έμεινα στο περπάτημα, και το παιχνίδι προτίμησε να μου πετάξει τους εχθρούς μόλις βγήκα στον πρώτο ανοιχτό χώρο. Αυτό ως ένα μικρό παράδειγμα του ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι με προοπτικές, αλλά αναξιοποίητες.

Το Halo 5 με τύλιξε για ένα διήμερο, αλλά δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πως το potential που είχε χάθηκε σε ακατανόητες επιλογές που προσωπικά μπορώ να εξηγήσω μόνο ως απεγνωσμένη προσπάθεια της 343 να αφήσει το δικό της στίγμα στη σειρά. Το αποτέλεσμα είναι το Halo 5 να θεωρείται, δίκαια, το πιο αδύναμο campaign της σειράς, και το Halo Infinite να εγκαταλείπει αυτή την πλεύση και να ψάχνει την επιτυχία στην επιστροφή στις ρίζες.

[straier]

Τον τελευταίο καιρό (μερικούς μήνες, ίσως και κάνα χρόνο) ασχολούμαι αρκετά με το 3DS ειδικά από τότε που έβαλα homebrew το οποίο επιτρέπει πολύ καλό emulation από πλήθος παλιών κονσολών οπότε θα γράψω μία σούμα με τι έχω τερματίσει.

Kingdom Hearts: Dream Drop Distance. Όμορφο και διασκεδαστικό παιχνίδι, συμπαθητικό το σύστημα με τα spirits αν και νομίζω προτιμούσα το fusion του BBS. Καμία έκπληξη γενικά, κλασικά υψηλά production values της σειράς σε γραφικά, μουσική και ήχο τα flowmotions αν και μου φάνηκαν χαοτικά στην αρχή είναι αρκετά ΟΚ αν και αλλάζουν δραματικά τον τρόπο που κινείσαι στο χώρο με συνέπεια κάποια skills να μην έχουν τόσο νόημα όσο σε άλλα παιχνίδια της σειράς. Η ιστορία βέβαια αναμενόμενα τελείως αδιάφορη αφού πλέον δεν θυμάμαι ποιο ήταν το point του παιχνιδιού και με δυσκολία θυμήθηκα ποιο είναι το τελικό boss. Η μπάλα έχει χαθεί εδώ και καιρό στο συγκεκριμένο τομέα και δε νομίζω πως υπάρχει γυρισμός...

Bravely Second: End Layer. Άλλη μία επίσκεψη στον κόσμο του πρώτου παιχνιδιού με νέους και παλιούς χαρακτήρες και περιοχές. Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που έπαιξα το πρώτο παιχνίδι οπότε δε με ενόχλησε ιδιαίτερα που επισκέπτεσαι ίδιες περιοχές γιατί δεν τις θυμόμουν. Η ιστορία αργεί αρκετά να πάρει μπρος και γενικά το παιχνίδι είναι αρκετά κωμικό, σε υπερβολικό ίσως βαθμό κάποιες φορές αλλά οι χαρακτήρες είναι συμπαθητικοί και το voice acting πολύ καλό (παρών στην πλειοψηφία των διαλόγων) οπότε το παιχνίδι κυλάει ευχάριστα. Τα γραφικά είναι όπως το πρώτο παιχνίδι (οι πόλεις είναι πανέμορφες αλλά δεν τρελαίνομαι με το σχεδιασμό των χαρακτήρων) ενώ η μουσική είναι καλή μεν αλλά γενικά χειρότερη από το πρώτο παιχνίδι. Εκεί που πραγματικά το παιχνίδι δείχνει τα δόντια του είναι στα mechanics του. Υπάρχουν κάποια QoL improvements από το πρώτο παιχνίδι που κάνουν πράγματα όπως το grinding ακόμα πιο διασκεδαστικά (πχ chaining). Επίσης αν δεν κάνεις overlevel δεν είναι δύσκολο να δεις το game over αν είσαι απρόσεκτος. Πιο σημαντικό από όλα είναι όμως οι νέες κλάσεις και τα combos που ανοίγουν τα οποία είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικά. Πράγματα όπως το Spellcrafting ή το Exorcism αλλάζουν τελείως τις ισορροπίες και ξεφεύγουν αρκετά από τα όρια του κλασικού job system. H over the top ατμόσφαιρα του παιχνιδιού πέρασε και στο gameplay, δίνοντας στους δημιουργούς του παιχνιδιού μεγάλη ελευθερία που εν τέλει λειτουργεί πολύ θετικά και το εμπλουτίζει. Γενικά πάρα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι που σε βάζει να σκέφτεσαι συνεχώς τι συνδυασμούς να κάνεις.

Ace Attorney: Spirit of Justice. Η συνταγή παραμένει εν πολλοίς ίδια σε επίπεδο gameplay με σημαντική διαφορά ότι διαδραματίζεται συγχρόνως σε δύο χώρες, την ιαπωνοαμερική των προηγουμένων παιχνιδιών και μία εξωτική χώρα της ανατολής με πολύ διαφορετικό δικαστικό σύστημα. Ίσως μετά την αρχική τριλογία είναι το πιο ενδιαφέρον και δεμένο story arc, με επιστροφή αγαπημένων χαρακτήρων αλλά και προσθήκη ενδιαφερόντων νέων. Μερικά μουσικά κομμάτια εντός και εκτός δικαστηρίου είναι πολύ ατμοσφαιρικά ενώ τα γραφικά όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι. Ίσως η καλύτερη τρίτη υπόθεση από όλα τα παιχνίδια της σειράς (πιθανώς και η πιο μακροσκελής;). Η τελευταία υπόθεση πολύ καλή με ίσως ένα από τα καλύτερα final bosses, δεδομένου του τι διακυβεύεται κιόλας, αν και νομίζω πως κλείνει κάπως γρήγορα. Θα ήθελα κάπως μεγαλύτερο exposition και μία ακόμα μέρα (και λίγο ακόμα channeling ενός σημαντικού προσώπου που νομίζω ήταν τελείως χαμένη ευκαιρία). Το DLC είναι μια συμπαθητική υπόθεση, χωρίς ιδιαίτερη σχέση με το υπόλοιπο παιχνίδι και μελίγο fan service δεδομένου ότι παρελαύνουν οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς. Κι εδώ θα μπορούσε να υπάρχει μια καλύτερη κορύφωση και μεγαλύτερο πλήθος χαρακτήρων γιατί νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος θα ψιλιαστεί τον υπαίτιο από πολύ νωρίς απλά γιατί δεν υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες να μπλέξουν τα πράγματα...

Επίσης ξαναέπαιξα το Super Metroid που ακόμα και σήμερα δείχνει τα δόντια του ως υπόδειγμα εξαιρετικού παιχνιδιού. Πανέμορφο, ατμοσφαιρικό, πολύ ευχάριστος χειρισμός. Το τερμάτισα και θέλω να βρω όλα τα upgrades χωρίς οδηγό αλλά μου λείπουν ακόμα κάποια, ειδικά απλά missiles...


Για τελευταίο άφησα το παιχνίδι που ήθελα περισσότερο από όλα να μιλήσω δεδομένου όταν δεν το έχει παίξει και πολύς κόσμος εδώ μέσα.

Live A Live. Ένα παιχνίδι της Squaresoft, σχεδόν άγνωστο στη Δύση. Το παιχνίδι αποτελείται από 7 αρχικά επεισόδια τα οποία έχουν το δικό τους κεντρικό πρωταγωνιστή σε άλλη χρονική περίοδο και με αρκετά διαφορετικό gameplay. Π.χ. σε ένα ελέγχεις έναν προϊστορικό χαρακτήρα χωρίς καθόλου διαλόγους αλλά με μάχες, crafting κλπ, σε άλλο κεφάλαιο δεν υπάρχουν πρακτικό καθόλου μάχες, άλλο έχει puzzle στοιχεία, άλλο stealth, άλλο horror κλπ. Μόλις ολοκληρωθούν αυτά ανοίγει ένα ακόμα που διαδραματίζεται σε κλασικό medieval setting και τέλος ένα που ενώνει όλες τις ιστορίες. Η όλη δομή και οι χαρακτήρες από διαφορετικές χρονικές περιόδους θυμίζουν αρκετά Chrono Trigger το οποίο βγήκε μισό χρόνο μετά και φαίνεται πως έχει πάρει στοιχεία από το Live A Live (αν και το Chrono Trigger είναι σαφώς ένα πολύ καλύτερο παιχνίδι). Τα γραφικά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, μετριότατα και σε επίπεδο ευκρίνειας και σε art αλλά η μουσική αρκετά καλή με μερικά εξαιρετικά κομμάτια (Yoko Shimomura). Το σύστημα μάχης είναι σχετικά συμπαθητικό (grid based) αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό και πάσχει σημαντικά από θέματα balance, ίσως και λόγω της δομής του παιχνιδιού. Το παιχνίδι βρίθει και από διάφορα μυστικά (που οδηγούν σε αρκετά σημαντικό εξοπλισμό) και κρυμμένα mechanics που χωρίς οδηγό δεν υπάρχει σχεδόν καμία περίπτωση να τα βρει κάποιος μόνος του. Το παιχνίδι είναι αρκετά άνισο με κάποια κεφάλαια να είναι αρκετά ενδιαφέροντα ενώ άλλα ιδιαίτερα περίπλοκα ή βαρετά/κουραστικά ή κάπως ακαταλαβίστικα. Εγώ τα έπαιξα ουσιαστικά με χρονολογική σειρά και νομίζω ήταν καλή επιλογή γιατί υπάρχει εναλλαγή στους τύπους gameplay ενώ η ιστορία τους είναι από τις κορυφαίες. Προς το τέλος η ιστορία ανεβάζει απίστευτα στροφές με τρομερές ανατροπές. Προσωπικά δεν τις περίμενα, αλλάζουν τελείως το πώς έβλεπες τα πράγματα ως τότε παίρνοντας μια πολύ σκοτεινή τροπή (άλλο επίπεδο από το μέσο RPG της εποχής, π.χ. Chrono Trigger) και προσφέρουν πολύ δυνατές στιγμές που θα μείνουν στη μνήμη σου για αρκετό καιρό. Υπάρχουν κάποιες σκηνές που τις θυμάμαι ακόμα και θυμάμαι να τις παρακολουθώ σχεδόν σοκαρισμένος...

Θα το πρότεινα να το παίξει κάποιος; Όχι εύκολα γιατί έχει κάποια στοιχεία που το κάνουν πολύ δύσκολα προσβάσιμο χωρίς οδηγό ενώ πρακτικά το παιχνίδι δε σου δίνει κανένα ουσιαστικό hint για να σε κατευθύνει. Επιπλέον, γενικότερα το παιχνίδι δεν είναι πολύ διασκεδαστικό. Από την άλλη ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία και δε μετανιώνω καθόλου που το έπαιξα. Αν το επιχειρήσετε πάντως χρησιμοποιείστε οδηγό και αποφύγετε τα spoilers.

[sain't]

Τελείωσα πριν λίγο καιρό το Nier Replicant ver. 122...

Είχα τελειώσει και το OG Nier Gestalt και ομολογουμένως αυτό το φρεσκαρισμα της αναβαθμισμένης έκδοσης, κάνει μεγάλη διαφορά.

Το παιχνίδι πλέον είναι πάρα πολύ ευχάριστο, κυρίως λόγω του πολύ βελτιωμένου συστήματος μάχης αλλά και λόγω του διαφοροποιημενου soundtrack καθώς κάνουν την επαναληψιμότητα του gameplay πολύ λιγότερο κουραστική από ότι ήταν.

Την πρώτη φορά που το είχα παίξει στο PS3 δεν είχα κάνει πάνω από 5 side quests και είδα μόνο το πρώτο ending. Τώρα η βελτίωση ήταν τέτοια που έκανα όλα τα side quests και είδα και όλα τα endings :-) (Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο και το Automata ενδιάμεσα που με έκανε fanboy της σειράς).

Εξαιρετικό όπως και να χει παρά των αμφιταλαντευομενων επιλογών του σχεδιασμού του (επαναληψιμότητα), το Nier μου προσφέρει ότι προσωπικά ψάχνω σε ένα J-RPG πλεον: αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, ανατρεπτική πλοκή και σκηνές που θυμίζουν anime.

Σε κάποια σημεία προσπαθεί ίσως υπερβολικά να γίνει αυτοσαρκαστικό και επικριτικό για το είδος το οποίο "εκπροσωπεί" αλλά του το συγχωρούμε γιατί είναι σχετικά μοναδικό σε αυτό που κάνει.

[ChrisTop]

Mass Effect 2: Legendary Edition

Το ξεκίνησα το Σάββατο εν μέσω κορωνοιού και το τελείωσα Δευτέρα. 20+ περίπου ώρες νομίζω για να τελειώσω το main story και το 65% των companion + κάτι άκυρα side quests.
Για άλλη μια φορά το main story δεν είναι τίποτα τρελό, αλλά κάνει μια χαρά τη δουλειά του και το τελευταίο 3ωρο-4ωρο είναι πολύ τίμιο. Η ουσία είναι και πάλι οι αποστολές των companions, το cast είναι καλύτερο από του πρώτου και όλες οι ιστορίες (τουλάχιστον όσες έκανα) είχαν ενδιαφέρον και από μόνες τους, κάνανε το crew πιο πολύ crew, και είχαν και intriguing ηθικές επιλογές για τον παίχτη, σπάνια ήταν clear η "σωστή" επιλογή το οποίο σε έβαζε όντως να σκεφτείς τί θα 'κανες εσύ στην θέση του χαρακτήρα που κατά την γνώμη μου είναι τρομερή επιτυχία του παιχνιδιού.
Οι μάχες είναι και αυτές καλύτερες, κυρίως λόγω καλύτερου AI για εχθρούς/companions, αλλά ενώ είναι αρκετά fun ούτε είναι όσο απολαυστικές όσο σε ένα Doom, ούτε έχουμε maps/εχθούς που χρειαζόνται κάποια ιδιαίτερη στρατηγική για να ξεπεράσεις.
Επίσης, για ακόμα 1 παιχνίδι το στοιχείο της εξερεύνησης/γρίφων πάσχει, τα πάντα δίνονται στο πιάτο ή είναι super basic. Το αναφέρω γιατί το 'χω σαν Staple των RPGs, αλλά μάλλον στα συγκεκριμένα παιχνίδια δεν θα 'πρεπε γιατί δεν προσπαθούν καθόλου να το δώσουν.

8,5/10 καλό pacing, καλή απόδοση χαρακτήρων και ηθικών επιλογών, αρκετά fun