Retro Gaming Today

[Somari]

Για την ακρίβεια, αν έπρεπε να περιγράψω λακωνικά το παιχνίδι, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα Myst σε έναν εξωγήινο πλανήτη

Όλοι οι πλανήτες είναι εξωγήινοι

[Loggo]

Τέλος το The Dig.

Απωθημένο πολλών χρόνων και, δε μπορώ να πω, παρά τη σχετική "ρετρίλα", το ευχαριστήθηκα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού όμως παραδέχομαι ότι έλεγα...«επειγόντως re-imagining!». Δε κρύβω ότι περίμενα περισσότερη, και καλύτερη, ανάπτυξη σεναρίου. Γενικά το παιχνίδι πατάει πολύ λιγότερο στο σενάριο καθεαυτό, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα όπου και, παρά τα χρόνια του, συνεχίζει να τα καταφέρνει καλά.

Το The Dig, μέσω της ατμόσφαιράς του, μου έβγαλε ένα συναίσθημα που δεν έχουν καταφέρει να μου βγάλουν πολλοί τίτλοι. Τρεις άνθρωποι που, από το πουθενά, βρίσκονται σε έναν εντελώς ξένο και ιδιαίτερο κόσμο, με εξωγήινη αρχιτεκτονική, χλωρίδα, πανίδα, κουλτούρα, τεχνολογία κλπ. Πολλά ερωτηματικά, δεν έχεις ιδέα για το γίνεται, που είσαι, πως και γιατί βρέθηκες εδώ, τι κάνει τι κλπ. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που, σε αντίστοιχο βαθμό τουλάχιστον, θα έλεγα ότι ο μόνος τίτλος που μου το έχει βγάλει, ακόμα πιο δυνατά είναι η αλήθεια, ήταν το Another World και, εν μέρει, το Metroid (σε τελείως διαφορετική φάση όμως). Ειδικά το Another World αποτελεί πραγματικά ανεξίτηλη εμπειρία για μένα και κρίμα που, πλέον, είναι unplayable.

Η δομή του The Dig μου θύμισε υπερβολικά την αντίστοιχη του Myst. Για την ακρίβεια, αν έπρεπε να περιγράψω λακωνικά το παιχνίδι, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα Myst σε έναν εξωγήινο πλανήτη. Τη περισσότερη ώρα είσαι μόνος σου και, αποχωρισμένος από τους άλλους δυο, πηγαινοέρχεσαι σε ένα εξωγήινο νησί εξερευνώντας και λύνοντας γρίφους.

Γενικά, μπορώ να πω ότι η προσαρμογή μου στη σύγχρονη πραγματικότητα και στα, τεράστια αυτά, βήματα που έχει κάνει το medium, μεταξύ άλλων, και σε επίπεδο προσβασιμότητας όλα αυτά τα χρόνια, με έχουν καλομάθει και κάπου στάθηκαν εμπόδιο στην επαφή μου με το The Dig. Δε σου γίνεται πάντα εμφανές το που ακριβώς πρέπει να πας και τι να κάνεις και, καμιά φορά, βρίσκεσαι να κάνεις τις κλασικές βόλτες και τις τυχαίες πράξεις που, παραδοσιακά, χαλάνε λίγο το pacing. Το γεγονός επίσης ότι το ξεδίπλωμα των γεγονότων από τη μια και οι γρίφοι από την άλλη, συνυπάρχουν αρκετά άναρχα, επίσης δε βοηθάει το pacing.

Επιπρόσθετα, είναι ελαφρώς υπερβολικός ο τρόπος με τον οποίο οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού εξοικειώνονται τόσο γρήγορα με την εξωγήινη τεχνολογία και, πάνω απ’ όλα, το γεγονός ότι, μέσα σε λίγες μονάχα ώρες, η αξιολάτρευτη, κυνική, δημοσιογράφος φτάνει στο σημείο να αποκρυπτογραφήσει το εξωγήινο αλφάβητο και να μπορεί να συνεννοηθεί κιόλας. Ποιητική αδεία μεν, αλλά OK.

Από την άλλη, βρήκα το interface πιο βολικό απ’ ό,τι περίμενα ενώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά κράτησαν τα γραφικά του παιχνιδιού και φυσικά από το, τηρουμένων των αναλογιών, καλό voice acting του. Το soundtrack ήταν επίσης εξαιρετικό και, όντας ακριβώς στο ύφος που έπρεπε να είναι, έδενε τέλεια με το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Θα τη πω τη αμαρτία μου αλλά, πραγματικά πιστεύω ότι, ένα μοντέρνο re-imagining του The Dig, αποβάλλοντας τη Point & Click φιλοσοφία, με 3D γραφικά, μοντέρνα αφήγηση, σκηνοθεσία, interface κλπ...θα ήταν το 2001: A Space Odyssey των videogames.

[Loggo]

Απλά πατάς τα κουμπιά τη στιγμή που πρέπει (δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω και σπαθί) και βλέπεις το video να εξελίσεται!

Ναι, όπως αποδείχθηκε τελικά, αυτό το παιχνίδι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.

[Ryu_gr]

Δυνατό retro είναι και το Dragon's Lair. Απλά πατάς τα κουμπιά τη στιγμή που πρέπει (δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω και σπαθί) και βλέπεις το video να εξελίσεται!

Σίγουρα το ξέρετε οι περισσότεροι μιας και δεν είστε τυχαίοι
Το γνώριζα και 'γω αλλά το έπαιξα για πρώτη φορά πρόσφατα στο DS.

Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί με ή και χωρίς τις ενδείξεις για hardcore καταστάσεις

Αξίζει και μια ματιά στο wiki:

http://en.wikipedia.org/wiki/Dragon's_lair

[Vetus]

Eεεεεεεεεεε; To World Cup Soccer ήταν μέρος της σειράς River City; Oύτε που το 'ξερα! (Αν και δεν είχε τύχει ποτέ να το παίξω, παρά μόνο το ήξερα ως όνομα). Αν και δεν μου πολυαρέσουν τα ποδοσφαιράκια (παλιά είχα παίξει το Sega WorldWide Soccer για το Saturn και μου άρεσε) θα του ρίξω μια ματία. Άντε με το καλό να βγει κι η undub έκδοση του Inazuma Eleven.

[Ryu_gr]

Ανακάλυψα τυχαία ένα remake του World Cup Soccer (NES, Game Boy κ.ά.) για το DS.

Το έλιωνα μικρός στο Game Boy και γουστάρω που ξαναβγήκε!!

[Scatman]

ειναι εντυπωσιακο να βλεπεις ατομα εν ετη 2011 να ασχολουνται με τιτλους οπως το uncharted! η σειρα παρεπιπτοντως συνεχιζει μεχρι και σημερα με αποκορυφωμα το online.

η ονομασια του ειναι daikoukai jidai και σαν τιτλος παρχει σχεδον σε καθε κονσολα. τα τελευταια χρονια περιοριζεται στην ιαπωνια.

προσωπικα, ασχοληθηκα τελευταια φορα με το 2 στο σατουρν αλλα δεν εντυπωσιαστηκα. δεν εχει αλλαξει πολυ συγκριτικα με την 16βιτ εκδοση. αποσο θυμαμαι εχει γινει πιο εντονο το στοιχειο simulation και φυσικα υπαρχουν αρκετα quests.

vetus, μιας και εισαι μεσα στην doujin scene, ψαξε και το guardian heroines!

θαμπς απ στην προταση για σεξιον τι ρετρο παιζουμε αυτον τον καιρο. ειναι κριμα να χανονται πολλα ενδιαφεροντα ποστς

σορρυ για την καφρικη γραφη... κινητο...αντροιντ φορ δε γιν

[Ground_zero]

Για το Dynamite Headdy (τ' οποίο ακόμα και σε emulator δεν έχω καταφέρει να το τερματίσω) δεν ήξερα ότι η αυθεντική, ιαπωνική έκδοση είχε σενάριο. Καλά, για ποιό λόγο να το αφαιρέσουν στην αμερικάνικη/ευρωπαϊκή έκδοση;

Den exw idea giati mporei na ginetai kati tetoio...
Tis idies vlakeies eixan kanei kai me ta Ace Combat ena kairo, to amerikaniko - evrwpaiko Ace Combat 3 den eixan senario, enw to Iapwniko rulare...

Krima.

[Vetus]

Mιας κι έγινε λόγος για την Treasure (από τις αγαπημένες μου εταιρείες) αν και ξέρω ότι όλα είναι πέρι ορέξεων μου κάνει εντύπωση που σ' ορισμένους Treasure fans δεν τους αρέσει το Mischief Makers. Mαζί με το Guardian Heroes ήταν οι πρώτες μου επαφές με την Treasure (το Gunstar Heroes και το Dynamite Headdy το έπαιξα πολύ πιο μετά σε emulator) οι οποίες μ' έκαναν να λατρέψω την εν λόγω εταιρεία.

To Advance Guardian Heroes για μένα ήταν μια άκρως ανανεωμένη κι αντάξια συνέχεια του αυθεντικού η οποία μάλιστα είχε και τις καλύτερες κριτικές απ' όλα τα sites κι είχε βραβευτεί και στην E3. Aντιθέτως, το Advance Guardian Heroes είχε ανάμικτες κριτικές. Αν και προσωπικά το ευχαριστήθηκα όσο λίγα παιχνίδια με απογοήτευσε από θέμα σεναρίου και χαρακτήρων που ήταν κατά πολύ κατώτερο από το original.

Για το Dynamite Headdy (τ' οποίο ακόμα και σε emulator δεν έχω καταφέρει να το τερματίσω) δεν ήξερα ότι η αυθεντική, ιαπωνική έκδοση είχε σενάριο. Καλά, για ποιό λόγο να το αφαιρέσουν στην αμερικάνικη/ευρωπαϊκή έκδοση;
To Alien Soldier όσο και να σας φανεί περίεργο αν κι ενδιαφέρον τίτλος ποτέ δεν με άγγιξε όσο άλλοι τίτλοι της Treasure. H δε δυσκολία του; Απάλευτη! Μάλλον πρέπει να δοκιμάσω την ιαπωνική του έκδοση.

Kλείνοντας το post μου ας κάνω μια αναφορά σ' ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια της Treasure κι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια για Playstation, το Rakugaki Showtime. Δυστυχώς πότε δεν κυκλοφόρησε εκτός Ιαπωνίας (και θεωρείται από τους πιο σπάνιους τίτλους της Treasure) αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Konami να το αντιγράψει με το Poy Poy (από άποψη gameplay) και το Rakuga Kids (από άποψη αισθητικής). Φυσικά, μπορείτε να βρείτε εύκολα για κατέβασμα το iso του κι επανακυκλοφόρησε στο ιαπωνικό PSN.

http://www.hardcoregaming101.net/rakugaki/rakugaki.htm

[Altair]

Παιχνιδάρα indeed,το Uncharted Waters 2.Κι έλεγα ότι μόνο εγώ το ξέρω.

[Loggo]

Και εκεί που νομίζεις ότι όλα αυτά τα χρόνια έχεις δει σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη γενιά και ότι δύσκολα θα βρεις κάτι που πραγματικά θα σε εντυπωσιάσει, τα SNES/Mega Drive σε διαψεύδουν συνεχώς. Έπαιξα το παιχνίδι μέσα στο Μάρτιο και όλο έλεγα να γράψω πέντε πράγματα αλλά δεν εύρισκα την όρεξη, είναι και ο τίτλος τέτοιος που σηκώνει αρκετή ανάλυση, και το απέφευγα. Θα κάνω πάντως μια προσπάθεια να γράψω πέντε πράγματα γιατί νομίζω ότι αξίζει το κόπο.

Ο λόγος για το Uncharted Waters 2: New Horizons, ένας τίτλος που πατάει στα χνάρια του κλασικού τίτλου Pirates (με το οποίο πάντως εγώ δε κατάφερα να ασχοληθώ πάνω από μια ώρα στην έκδοση Mega Drive τουλάχιστον). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία από το εν λόγω sub-genre, όποτε επιφυλάσσομαι για το αν μερικά πράγματα είναι όντως τόσο εντυπωσιακά, ή αν η δική μου απειρία τα ανήγαγε σε τέτοια. Ως παραδοσιακός κονσολάς, το συγκριτικό μου μέτρο είναι περισσότερο τα υπόλοιπα Action/Adventures και RPG’s των 16-bit λοιπόν, για ένα sub-genre το οποίο, παραδοσιακά, ανήκει στα PC.

Ο τίτλος λαμβάνει χώρα την περίοδο της εποχής των ανακαλύψεων και ουσιαστικά, αν και υπάρχει ένας απώτερος σκοπός και ένα κεντρικό story – αφορμή για κάθε έναν από τους έξι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, αυτό είναι και όλο το ζουμί του τίτλου. Το New Horizons πρέπει να είναι ένα από τα πιο μη γραμμικά, αν όχι το πιο μη γραμμικό, παιχνίδι στα 16-bit. Η open world προσέγγισή του μπορεί να συγκριθεί μονάχα με σύγχρονες κυκλοφορίες. Η ελευθερία, το μέγεθος του κόσμου, οι επιλογές ή το πόσα πράγματα έχεις τη δυνατότητα να κάνεις στο παιχνίδι ξεφεύγουν αρκετά από το μέσο, console game, της εποχής.

Από το γεγονός ότι μπορείς να επηρεάσεις την οικονομία ολόκληρων περιοχών, μέχρι τη ρεαλιστική προσέγγιση στο γεγονός ότι χρειάζεσαι τρόφιμα αν θες να κάνεις ένα ταξίδι, ή το ότι οι επιλογές σου στο παιχνίδι καθορίζουν το πως θα σε αντιμετωπίζουν ολόκληρες χώρες, ο τίτλος φέρει πολύ μεγάλο βάθος, ανάλογο του οποίου δεν νομίζω ότι έχω συναντήσει ξανά σε άλλο παιχνίδι της εποχής.

Το εμπόριο πχ δεν είναι τόσο απλό, καθώς διέπεται από βασικούς οικονομικούς κανόνες. Πρέπει πχ να αποφύγεις τον περιορισμό των συναλλαγών σου σε συγκεκριμένα αγαθά και περιοχές, έτσι ώστε να μην επηρεαστούν πτωτικά οι τιμές και, ως αποτέλεσμα, τα κέρδη σου από την όλη διαδικασία. Ως συνέπεια, οι συναλλαγές πρέπει να καλύπτουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα περιοχών και αγαθών. Επίσης, πρέπει να ξέρεις που θα πουλάς τι και από πού θα αγοράζεις συγκεκριμένα αγαθά. Πιθανότατα, το πιο ενδιαφέρον στην όλη διαδικασία είναι το γεγονός ότι η επένδυση σε συγκεκριμένες περιοχές μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη της οικονομίας τους, με τις ανάλογες συνέπειες βέβαια στα αγαθά που παράγονται αλλά και τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται από μια πιθανή οικονομική εξάρτηση συγκεκριμένων περιοχών από συγκεκριμένες χώρες.

Το βάθος βέβαια που χαρακτηρίζει το παιχνίδι είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς, από τη μια παρουσιάζει ενδιαφέρον, από την άλλη συγκεκριμενοποιεί πολύ το δημογραφικό του. Το βάθος του τίτλου ευνοείται πολύ από το γεγονός ότι οι περισσότεροι μηχανισμοί που φέρει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είναι συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο και αλληλοεπηρεάζονται σαν ένας ενιαίος οργανισμός. Χαρακτηριστικός δε είναι ο ρόλος της οικονομίας στο παιχνίδι καθώς, στη κυριολεξία, επηρεάζει σχεδόν κάθε πτυχή των δραστηριοτήτων σου. Εξοπλισμοί, πλοία, τρόφιμα, πλήρωμα, εμπόριο κλπ.

Τα κλασικά RPG στοιχεία δεν απουσιάζουν, καθώς οι χαρακτήρες του παιχνιδιού φέρουν στατιστικά και levels, ενώ φυσικά υπάρχει και η δυνατότητα να εξοπλίσεις τόσο το πλοίο, όσο και το πρωταγωνιστή του παιχνιδιού με διάφορα αντικείμενα έτσι ώστε να μπορείς να ανταποκριθείς αποτελεσματικότερα στις μάχες του παιχνιδιού.

Το New Horizons απαιτεί επίσης αρκετή σκέψη και τακτική. Από το πλοίο που θα χρησιμοποιήσεις για τις ιδιαιτερότητες και τον σκοπό του εκάστοτε ταξιδιού (πας με επιθετικούς προσανατολισμούς, για εμπόριο, για ανακαλύψεις κοκ), μέχρι το πώς θα εκμεταλλευτείς τον διαθέσιμο κάθε φορά χώρο του πλοίου. Θα βάλεις περισσότερα αποθέματα τροφίμων; Περισσότερα κανόνια; Η τακτική επηρεάζεται αναλογικά με τις εκάστοτε προθέσεις / σκοπούς σου και, φυσικά, τις ιδιαιτερότητες του ταξιδιού. Δύσκολα θα κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι σε ένα βαρύ πλοίο με λίγα τρόφιμα πχ. Άλλη προσέγγιση θα έχεις όταν θα βγεις στη θάλασσα με σκοπό να κυνηγήσεις ανακαλύψεις (για τις οποίες btw, έχεις ολόκληρο τον πλανήτη στη διάθεσή σου), άλλη αν πας να επιτεθείς κοκ.

Το μόνο σημείο που δε καταφέρνει να εντυπωσιάσει θα έλεγα ότι είναι το battle system καθώς, σε σχέση με τις κορυφαίες αμιγώς Strategy/PRG επιλογές της γενιάς τύπου Fire Emblem, Shining Force, Langrisser κλπ, είναι κάπως πιο light. Κάτι το οποίο, εν μέρει, είναι λογικό καθώς οι επιλογές πχ που προσφέρει το έδαφος είναι πολύ περισσότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες της...θάλασσας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι κακό ή απλοϊκό, κάθε άλλο μάλιστα, καθώς οι μάχες χαρακτηρίζονται από αρκετές επιλογές και τακτική. Από την άλλη, τα one on one battles μεταξύ των καπετάνιων τα βρήκα πολύ καλύτερα σε σχέση με το δυσκίνητο και αργόστροφο σύστημα του Pirates (αν και επιφυλάσσομαι καθώς, όπως είπα και πριν, η ενασχόλησή μου με το τελευταίο ήταν αρκετά επιφανειακή).

Αν έπρεπε να εμβαθύνω περισσότερο σε μια ανάλυση του παιχνιδιού και της λειτουργιάς των μηχανισμών του, πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ χώρο. Μένω λοιπόν σε αυτά και αφήνω τα υπόλοιπα να τα ανακαλύψει μόνος του όποιος ποτέ αποφασίσει να ασχοληθεί με το παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι θέλει λίγη ώρα μέχρι να μπεις στο κλίμα, αλλά αξίζει. Για όσους ο απλοϊκός τεχνικός τομέας δεν είναι ικανός να σταθεί εμπόδιο, προτείνεται ανεπιφύλακτα. Οι επιλογές, η ελευθερία, το βάθος κλπ, είναι πολύ μπροστά για παιχνίδι της εποχής. Τολμώ να πω ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους τίτλους στα 16-bit.

[Loggo]

Αφού έκανες τον άθλο και έπαιξες ξανά Metroid 1 πριν λίγο καιρό, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Όπως και το Guardian Legend, έτσι και το Blaster Master έχει γεράσει πολύ πιο ομαλά.

Btw, η Sunsoft ήταν επικός developer στα 8bit (και παραδόξως σχεδόν πάτωσε στα 16bit). Οι τίτλοι της ήταν και εξαιρετικά παιχνίδια και τεχνικά κορυφαίοι, τόσο σε επίπεδο γραφικών, όσο κυρίως σε επίπεδο ήχου όπου παίζει να ήταν o developer που είχε ξεζουμίσει τόσο πολύ το sound chip του NES.

Αγαπημένο κομμάτι από το παιχνίδι:

[Sinclair]

Ξεκίνησα από περιέργεια- ποιος ο λόγος που γίνεται τόσος θόρυβος κτλ- το Blaster Master και ομολογώ πως κόλλησα. 1μιση ώρα μετά είχα βγάλει το πρώτο boss και δειλά-δειλά βγήκα σε δεύτερο world. Απίστευτα καλό παιχνίδι- με ελεεινό εξώφυλλο όπως θέλει η παράδοση- το gameplay του οποίου έχει γεράσει μια χαρά. Τι τέλειο ost, τόσο true 8-bit!! Βέβαια μιλάμε για Sunsoft οπότε τα top notch nes OST ήταν συνηθισμένα.

http://www.youtube.com/watch?v=P-Ebsa_Pc9U

[Sinclair]

Τέλος το Rocket Knight Adventures. Έπαιζα κατά διαστήματα αλλά σήμερα στρώθηκα ένα 3ωρο και το έβγαλα μονοκοπανιά- με μικρήηη βοήθεια των save states.

Solid game σίγουρα. Ωστόσο μπορώ εύκολα να αντιλήφθώ γιατί δεν ήταν η τεράστια επιτυχία μασκότ που ήθελε η Konami( ναι την εποχή που κάθε εταιρεία όφειλε να έχει μασκότ- από τον Aero μέχρι τον Ζero τον Καμικάζι ) Βέβαια το Rocket Knight είναι από τα κλασικά- πλέον- games των 16bit ενώ τα άλλα τα έφαγε η λήθη.

Κάποια setpieces μου θύμιζαν κάτι από Contra και τελικά έπεσα μέσα. Ο Nobuya Nakazato είναι director του Rocket Knight και των Hard Corps και Alien Wars. Άλλωστε από νωρίς η πρόκληση σπάει νεύρα και σιγά σιγά αρχίζουν να εμφανίζονται τα patterns των Bosses. Αν και imo τα bosses παλεύονται γενικώς. Το χειρότερο είναι κάποια σημεία όπου αναγκαστικά πρέπει να χάσεις ξανά και ξανά για να κατανοήσεις τι πρέπει να κάνεις. Αχ αυτό το trial and error μέχρι πτώσεως εκείνη την εποχή- όπως και οι θάνατοι από την scrolling screen...

Ηχητικά μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση που μου άρεσαν στο Mega Drive music tunes τόσο πολύ. Το main theme, το theme oταν πετάς( τέλειοοοοοο), το boss theme και και... Εντελώς συμπτωματικά είδα το όνομα της Michiru Yamane Και από γραφικής απεικόνισης έχει δοθεί μεγάλη προσοχή, ο Sparkster είναι χαριτωμένος όσο δεν πάει και τα animations και facial expression το αποδεικνύουν.

Παράλληλα θεωρώ πως είναι ένα χορταστικό game. 7 stages οι οποίες δεν είναι σε καμμία περιπτωση walk in the park και έχουν μεγάλη ποικιλία από boss fights μέχρι ορισμένες που ακολουθούν τη λογική του side scrolling shooter- η παλέττα μάλιστα στη 2η shooting stage μου θύμισε την τρίτη πίστα του Alien Wars. Βασικά imo είναι ένα χαριτωμένο contra. Ακόμη και τα easy και normal δεν έχουν ιδιαίτερη διαφορά πέραν των continues. Το hard είναι μιαν άλλη ιστορία για σαδιστές. Πεθαίνεις με ένα χτύπημα( no life bar- η οποία ακόμη και στα κατώτερα επίπεδα στις πιο προχωρημένες stages φεύγει για την πλάκα με 2 hits) και no continues- ok ας το παλέψει κανείς με υπομονή εγώ δεν το περνάω αυτό το μαρτύριο. Εδώ το τελείωσα στο κανονικό επίπεδο και σε σημεία πήγα να σπάσω το laptop.

Αll in all πολύ πολύ καλό game, πάρα πολύ περιποιημένο. Μόνο αγκάθι τα difficulty spikes σε σημεία με αποτέλεσμα να βλέπεις τις ζωές που δύσκολα κερδίζεις να μειώνονται ταχύτατα. Σειρά θα πάρουν τα Sparkster κάποια στιγμή αν και από το λίγο που δοκίμασα την έκδοση του mega drive δε μου άρεσε τόσο...

[McSolid]

Θα σας βγαλω λιγο εκτος κουβεντας, αλλα δεν πειραζει.

Τις προαλλες επαιξα με φιλο στο σπιτι Arcade Smash TV.

To παιχνιδι βεβαια ειναι εμπνευσμενο απο το gameplay του Gauntlet και Robotron, αλλα οταν βγηκε στα arcades εκανε παταγο. Απο τα πλεον δυσκολα παιχνιδια βεβαια, αλλα για διπλο ειναι teh epic fun.