I just finished

[ChrisTop]

Τερμάτισα το Main Story του Pokemon Ultra Moon. Πολλές καλές αλλαγές και ο κόσμος/ποκεμονς είναι πιο ωραία από ποτέ, αλλά ανελέητο hand-holding. Ειδικά το πρώτο 3ωρο δεν σε αφήνουν να πας μόνος σου ούτε τουαλέτα. Οι ιδέες που σκεφτήκανε είναι βήματα μπροστά στην σειρά, αλλά η υλοποίησή τους είναι πολύ απλοϊκή με αποτέλεσμα το παιχνίδι να 'ναι πιο streamlined από ποτέ, δεν κουράζει και δεν χάνει την ροή του, αλλά δεν προσφέρει οποιαδήποτε μορφή νοητικού challenge είτε σε μορφή επίλυσης παζλ, ούτε σε κρυπτογράφηση στοιχείων, και δεν χρειάζεται πλέον και ψάξιμο για το που χρειάζεται να πας μετά. Οι μάχες πάλι έχω την εντύπωση οτι είναι πιο δύσκολες απ' τα προηγούμενα games, ίσως γιατί τα ποκεμον του νησιού είναι απελπιστικά αργά και σχεδόν πάντα δεν έχεις την πρώτη κίνηση. Στα ίδια τα πόκεμον τώρα λείπει πολύ ο "χαρακτήρας", αλλά αυτό ένα πρόβλημα που γενικότερα έχει αποκτήσει η σειρά στα παιχνίδια μετά την 2η γενιά αφού αυξάνεται συνέχεια ο αριθμός των τεράτων χωρίς να δίνεται βάρος στο να τα γνωρίσει ο παίχτης. Προφανώς φταίει που 'χει πέσει και η απήχηση του animation, αλλά IMO πρέπει να αλλάξουν το μοντέλο τους, να σταματήσουν την νέα κυκλοφορία και να αρχίσουν να αναπτύσσουν τα ήδη υπάρχοντα πόκεμον που 'πρεπει να χουν ξεπεράσει το 500άρι.

Κατά τα άλλα για Pokemon Game είναι το πιο δροσερό που 'χω παίξει μετά την Gold/Silver και νομίζω και το καλύτερο από τότε. 7,5/10 για τους βετεράνους, 8,5+/10 για newcomers.
Το ίδιο μοντέλο με μεγαλύτερη δυσκολία, το μέγεθος της Gold/Silver και παραπάνω βάση στα ίδια τα πόκεμονς θα μπορούσε άνετα να γίνει απ'τα καλύτερα RPGs του 2019/2020.

[i Have no Equal]

The Turing test

Ήθελα κατι σε στυλ portal αφου μου ανοιξε η ορεξη για puzzle games, δυστυχώς το turing test ειναι στην καλύτερη μια μετριότητα σε σχεση με το brilliant portal. Τα puzzles ειναι πραγματικά πανεύκολα η ιστορια αν και ξεκιναει σχετικά καλα γινεται εντελως προβλεψιμη, τα 70 chambers που λεει ειναι πραγματικά αστείο, παραπάνω απο τα μισα ειναι του στυλ παρε ενα κουτι βάλτο στο διακόπτη και τέλος. Γενικα ειναι ενα παιχνιδι που θελει να το παιξει "έξυπνο" και "φιλοσοφημένο" αλλα δεν τα καταφέρνει, η μετριότητα του φαινεται παντου. Δεν ειχα τρομερες προσδοκίες αλλα και παλι περιμενα κατι καλύτερο.

5/10, αξίζει ένα playthrough σε sale μόνο.

Σειρά μιας και θέλω να μείνω στο κλίμα παίρνουν τα Talos principle και the witness, ελπίζω να μην απογοητευσουν αυτα.

[Phantom Duck]

Το δε NieR το ξεκίνησα αφότου με δέχθηκαν στη Sony και πριν ξεκινήσω δουλειά, οπότε έριχνα κάτι guilt-free 8ωρα προς το τέλος.

Για πες περισσότερα σχετικά με αυτό;

[Evans]

Αυτό το (μεγάλο) διάστημα που έλειπα, τελείωσα αρκετούς τίτλους, τους οποίους λογικά θα καλύψω τις επόμενες μέρες (με αργούς ρυθμούς προφανώς). Μία αρχική λίστα έχει ως εξής:

Horizon Zero Dawn
WipEout Omega Collection
Sexy Brutalle
ABZU
NieR: Automata (2nd best 2017 game IMO)
Uncharted Lost Legacy (best UC game?)
Super Meat Boy (πολλαπλά no-death runs + 100% )

Για το Nier και το Horizon έχω τόσα πολλά να πω, αλλά θα ήθελα πρώτα να διαβάσω αναλυτικά τα posts των nooto και sinclair, μιας και είμαι σίγουρος ότι οι απόψεις μας θα είναι αρκετά παρόμοιες. Σίγουρα και τα 2 αποτελούς μοναδικά παιχνίδια τα οποία είχα τη χαρά και την τύχη να τα απολαύσω όπως τους άξιζε, μιας και τα έπαιζα σε μία περίοδο που δεν είχα δουλειά και, εδώ που τα λέμε, καμία απολύτως υποχρέωση. Το δε NieR το ξεκίνησα αφότου με δέχθηκαν στη Sony και πριν ξεκινήσω δουλειά, οπότε έριχνα κάτι guilt-free 8ωρα προς το τέλος.

[nooto]

Εμενα το Tomb Raider II ηταν το πρωτο παιχνιδι που επαιξα σε psone και θα το εβαζα ακομη και σημερα στα κορυφαια παιχνιδια ολων των εποχων. Ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστο το πως καταφεραν να στησουν εναν 3d τιτλο με καθετο και μη γραμμικο level design εκεινη την εποχη και με τα εργαλεια που ειχαν. Για το III εχεις ενα δικιο και ουτε εγω το συμπαθησα ιδιαιτερα και φυσικα αρχιζει και δειχνει καπως και την κουραση της core με το franchise (μιας και επρεπε να βγαζει το παιχνιδι σε ετησια βαση). Θα ελεγα οτι οι καλυτερες στιγμες της psone εποχης αποτελουν τα I, II και Last Revelation με το ΙΙΙ και chronicles να ακολουθουν με πολυ μεγαλη αποσταση. Για το ΙΙ η αληθεια ειναι οτι θα ηθελα ενα treatment αναλογο με αυτο του Anniversary που συμφωνω απολυτα και ξαναγραφω οτι ειναι απο τα πολυ καλα παιχνιδια που μπορει καποιος να παιξει, με πολυ μεγαλο συν τη διατηρηση αυτης της ambient αισθητικης και παρουσιαζοντας την με συγχρονο τροπο. Σε οτι αφορα το τελευταιο θεωρω πολυ μαεστρικο απο την πλευρα της CD οτι κατα μια εννοια εχει καταφερει να το αποδωσει και στα 2 τελευταια παιχνιδια και ισως πρεπει να βαλει κανει το Uncharted για να το καταλαβει. Σε οτι αφορα Reboot και Rise και εμενα μου αρεσουν παρα πολυ και θεωρω οτι ειναι και απο τα λιγα καλα 3d metroidvania που μπορει να παιξει καποιος με σφιχτη αλλα semi open δομη, ειδικα σε ΑΑΑ επιπεδο παραγωγης. Να πω επισης οτι ειναι παιχνιδια που εν τελει παροτι αρχικα φαινοταν να παιρνουν μονο απο ααλλους τιτλους, ειναι τιτλοι που επηρεασαν εν τελει τη βιομηχανια ειδικα σε οτι αφορα το bs μιας και τιτλοι οπως το Horizon αλλα και το AC: Origins πατανε ακριβως πανω σε αυτη τη δομη με το πρωτο να δινει φυσικα και ισως τα καλυτερα encounters (οπως αναφερεις σε οτι αφορα τις μαχες με τις μηχανες) που εχουν παρουσιαστει σε vg.

Για το Horizon χαιρομαι που σου αρεσει και θελω να δω που θα σου φανει το σεναριο του μετα το τελος. Καταφερνει να μασκαρεψει πολυ καλα αυτο που συμβαινει στον κοσμο και οταν θα ερθει η ωρα που θα αποκαλυφθει τι παιζει πιστευω θα σε αφησει αφωνο και με τις καλυτερες δυνατες εντυπωσεις.

[Sinclair]

Τα Tomb Raider όσο δεν τα συμπάθησα εποχές PSone( ειδικά το 3 που το είχα αγοράσει και κοντά day one το ειχα σιχαθεί)τόσο τα αγάπησα μετά το Legend. Το Underworld είναι το μόνο της τριλογίας που δεν έχω τελειώσει.( το έχω κάπου για 360 sealed σε crate ) Το Anniversary ωστόσο το θεωρώ καταπληκτικό τίτλο, φανταστικό remake με πολύ καλό platforming όπως τα είπε ο nooto. Νομίζω ήταν πολύ καλή εξέλιξη στους μηχανισμούς που εισήγαγε το Legend.
Τώρα από τα καινούρια έχω τελειώσει δύο φορές το reboot που μου άρεσε πάρα πολύ και μια φορά το Rise που επίσης μου άρεσε, αν και το βρήκα ένα τικ κατώτερο το πρώτο( ίσως οι γρίφοι ήταν πιο χορταστικοί) Γενικά πάντως θεωρώ πως είναι πολύ καλοί τίτλοι και τα δύο.

Για το Horizon θα γράψω περισσότερα εν καιρώ, αν και ήδη θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα open world games. Το μόνο αρνητικό που χτυπάει αρκετά( πέραν των ατελειών στα human encounters γιατί τα machines είναι Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Α)είναι η έλλειψη επαρκών platforming μηχανισμών( βασίζεται πολύ σε autopilot λογικές όπως του Uncharted) εν αντιθέσει με το climbing mechanic του BotW που έδωσε άλλη διάσταση στην εξερεύνηση imo.

[nooto]

Sinclair περιμενω εντυπωσεις οταν με το καλο τελειωσεις το horizon.

Στα δικα μου, μετα το rise of the tomb raider μου ηρθε η ορεξη για τετοιου ειδους games, εβαλα λιγο το uncharted 4 ξανα αλλα εν τελει δεν ηθελα κατι τοσο story driven οποτε εβαλα το tomb raider underworld που ηταν το μονο απο την πρωτη τριλογια της CD που δεν ειχα τελειωσει (το ειχα αφησει καπου στη μεση την προηγουμενη φορα). Γενικα θα ελεγα οτι ειναι μαλλον ο πιο αδυναμος τιτλος της συγκεκριμενης τριλογιας. Η ps3 εκδοση παροτι ειναι πραγματικα πανεμορφη (ειναι απο τα ομορφοτερα games της κονσολας) πασχει απο πολυ προβληματικο framerate. Ο τιτλος εχει για αλλη μια φορα πολυ ωραια puzzles (και δυσκολα θα ελεγα, επιασα πολλες φορες τον εαυτο μου να ψαχνεται για ωρα, μπορει να φταιει βεβαια οτι εχω ξεσυνηθισει μιας και το συγχρονο gaming σε πιανει απο το χερι πολλες φορες) ομως αυτη τη φορα τα επιπεδα δεν εχουν ιδιαιτερη ποικιλια και αν εξαιρεσει κανεις την ταιλανδη το υπολοιπο παιχνιδι ειναι σχεδον ασπρομαυρο λογω των τοποθεσιων που εχουν επιλεχθει. Μηχανικα ακολουθει τα πολυ υψηλα standards των προηγουμενων παιχνιδιων αν και ισως λογω του κακου framerate δεν παρουσιαζονται με ιδιαιτερα smooth τροπο. Οπως και να εχει προκειται για ενα πολυ καλο παιχνιδι και γενικα θα ελεγα να δοκιμασετε τα legend-anniversary-underworld οσοι ειστε φιλοι των platformers και ψαχνετε κατι που βρισκεται αρκετα κοντα στην prince of persia λογικη και συνδιαζει το old school με το μοντερνο platforming. Συν τοις αλλοις πρεπει οποιοσδηποτε καποιος να δει το anniversary μιας και θεωρω οτι ειναι απο τα καλυτερα remakes ολων των εποχων και ενας πολυ σημαντικος τιτλος γενικοτερα (παραμενει επιπλεον και το αγαπημενο TR).

Να σημειωσω οτι το παιχνιδι προστεθηκε πλεον στο bc του X1 και εχω ακουσει πολυ καλα λογια για το performance. Οποτε οσοι το εχετε εκει ή σε pc επιλεξτε αυτες τις εκδοσεις που θα προσφερουν πολυ ανωτερη εμπειρια.

[Sinclair]

Λόγω φόρτου εργασίας έχω απλώσει όσο δεν πάει το πρώτο playthrough( και μάλλον μοναδικό)του Horizon. Εξαιρετικός τίτλος, δεν ξεπερνάει το BotW στο open world και τη διαδραστικότητα με τον κόσμο του αλλά είναι καλύτερο στα υπόλοιπα( ωραία χρονιά για το είδος το 2017)

Τελείωσα το Minit 100% με platinum. Δεν είμαι γενικά fan των τροπαίων κτλ αλλά αν μου αρέσει το game και σου μαθαίνει μέσω των trophies το πώς να παίξεις.( κάτι σαν το Meat Boy) τότε bring it on!!

Πρόκειται για ένα τίτλο εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από το Zelda( κυρίως το Link;s Awakening σαν απεικόνιση βσκ και σαν setting) με γραφικά μάλλον των 4bit-8bit black and white computers. Το twist, είναι πως έχεις 60 δευτερόλεπτα πριν πεθάνεις προκειμένου να ολοκληρώσεις τα όποια objectives. Ακούγεται αγχωτικό( και είναι) αλλά με έναν σαδιστικό τρόπο καταντάει πολύ διασκεδαστικό. Βασικά το παιχνίδι σε εισάγει στη λογική του speedrun με πολύ απλό τρόπο ενώ στην πορεία σε ρίχνει αν θέλεις στα βαθιά( αν τα 60 δευτερόλεπτα φαντάζουν λίγα πού να δείτε τι γίνεται μετά το τέλος του πρώτου playthrough ) Η αίσθητική του τίτλου είναι spot on( όλα τα ζωαάκια ήρωες είναι απλά σχεδιασμένα αλλά η εκφραστικότητά τους περισσεύει παρά τη λιτότητα της απεικόνισης) Επίσης η μουσική είναι εξαιρετική( από τα πιο αξιομνημόνευτα OSTs ανεξαρτήτως τίτλου, νομίζω είναι ήδη κλασικό)

Τέλος σαν συμβουλή προς επίδοξους μαζόχ... εεεε παίκτες Στο πρώτο playthrough παίξτε ΧΩΡΙΣ guide. Είναι πολύ καλύτερο να ανακαλύπτει κανείς μόνος του τη λογική του τίτλου και να πειραματιστεί( κι ας είναι πολλοί οι θάνατοι) Στα επόμενα playthroughs ούτως η άλλως θα βελτιωθείτε σε σημείο το minimalist trophy να έρθει πολύ εύκολα.

9άρι από εμένα. 7-8 απολαυστικότατες ώρες με πολύ μπινελίκι και πολύ γέλιο. Πάντα τέτοια από indie τίτλους.

[i Have no Equal]

Portal 2, ισως ότι καλύτερο έχω παίξει τα τελευταία χρόνια.

Απο την αρχη μεχρι το τελος δεν κανει κοιλιά πουθενά, τα tests ειναι ολα εκπληκτικά φτιαγμένα χωρις να νιώθεις οτι επαναλαμβανονται και κουράζουν ειναι ολα ιδιαιτερα, το χιούμορ προσωπικά το βρήκα πολύ εύστοχο με βαση και το θεμα του παιχνιδιού. Ενα αρνητικό αν μπορω να βρω ειναι οτι ηταν σχετικά σύντομο και οχι ιδιαίτερα δύσκολο, δεν θυμαμαι να κόλλησα καπου και ειχα πει no walk-through πουθενά, να πω την αλήθεια περίμενα να κολλήσω σε κάποια σημεία για ώρα και να σπάω το κεφάλι μου αλλα δεν, η λυση ηταν πάντα εύκολη αν παρατηρήσεις το περιβάλλον και ξέρεις τα mechanics. Μου άρεσε πάντως που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα ζογκλερικα απο θεμα movement, γιατι και σαν low sens player μου ειναι καπως δυσκολο να κανω 180s κτλπ, αλλα ευτυχώς δεν χρειαζόταν. Γενικα θεωρω οτι ειναι ενα παιχνιδι που πρεπει να παιξουν ολοι ειτε το single ειτε το co-op ειναι και τα 2 φοβερές εμπειρίες.

10/10 και θελω και αλλο.

Σειρα πιανει μαλλον το half-life 2

[Xeno]

Μετα απο σχεδον 2 μηνες απραξιας, τελειωσα επιτελους το Rime και λεω επιτελους γιατι το αρχισα 3-4 βδομαδες πριν και παιζει να παιζα μια ωρα την εβδομαδα (μιλαμε για παιχνιδι που πρεπει να κραταει 5 ωρες).
Το timing ηταν ενδιαφερον μιας και εχω σχετικα προσφατο το Last Guardian και το Rime ειναι ενα "light" tribute σε τετοιου ειδους παιχνιδια και κυριως στη δουλεια του Ueda (δε μοιαζει δραματικα με τα παιχνιδια του, αλλα αν ελεγα πως ειναι κοντα σε κατι, θα ελεγα πως ειναι πιο κοντα στο Ico), αλλα σου δινει και κατι απο Journey παραλληλα.

Μιλαμε για ενα action-adventure-puzzle-whatever παιχνιδι αυτης της κατηγοριας χωρις καθολου δραση λιγο πολυ (υπαρχουν καποιοι εχθροι αλλα ο παικτης καλειται να τους αποφυγει και οχι να τους πολεμησει).
Το Rime ειναι ενα ξεκουραστο παιχνιδι που φαινεται πως σε βαζει στο κλιμα καποιας εσωτερικης αναζητησης με πολλα μινιμαλ στοιχεια σε καθε τομεα, με αυτον της ηχητικης επενδυσης να ξεχωριζει για εμενα. Η αισθητικη ειναι επισης πολυ ωραια αν και το παιχνιδι δεν ειναι optimized και τρεχει στην καλυτερη μετρια.

Τo gameplay ειναι παρα πολυ basic και δεν προσφερει κατι νεο, περα απο καποιους απλους γριφους και platforming που επισης ειναι πολυ απλο. Πολλα events δε σου δινουν ελευθερια και θυμιζουν scripted platforming a la Uncharted, αλλα αν καποιος το παιξει για την εμπειρια και οχι περιμενοντας κατι το ξεχωριστο, τοτε νομιζω πως ο τιτλος δε θα απογοητευσει.

Οι κοσμοι αλλαζουν αρκετα απο σταδιο σε σταδιο και η ολη εξελιξη συμβαδιζει και με το πώς ξεδιπλωνεται η ιστορια του παιχνιδιου. Το τελος ειναι πολυ σωστο για να μην πω κατι παραπανω και κλεινει με απλο και ωραιο τροπο μια ιστορια που στην αρχη φαινεται σχεδον ανυπαρκτη.

Στην τελικη εχουμε να κανουμε με ενα ομορφο, αλλα ρηχο παιχνιδι το οποιο δεν ξερω αν θα το προτεινα σε οποιον εχει backlog πρωτοκλασατων τιτλων. Απο την αλλη δε με εκνευρισε οπως το The Last Guardian που ειχε θεματα χειρισμου και camera controls, αλλα αυτο δεν το κανει απαραιτητα και καλυτερο παιχνιδι. Οπως και να χει ηταν ενα ευχαριστο διαλειμμα αν και τωρα πρεπει να δω τι θα παρει σειρα για να δουμε και κατι πιο φρεσκο.

[Altair]

Πισας που παίζει console games σε emulator,αλλά plot twist, σε κονσόλα.
Master race σου λένε μετά τα πισι.
In other news, τελείωσα rocket league και πάω για platinum.

[Roronoa]

Tο εχω ριξει λιγο στο Gameboy advance gaming αυτον τον καιρο (μεσω PSP ). Tελειωσα το πρωτο fire emblem και το Castlevania harmony of dissonance.

To fire emblem που αρεσε αρκετα. Εχω παιξει και αλλα srpg πριν απο αυτο οπως final fantasy tactics advance, tactics ogre, disgaea και μερικα ακομα. Δεν θα ελεγα πως ειναι απο τα αγαπημενα μου genre, εχουν αρκετα αργο ρυθμο και τα ψιλοβαριεμαι μετα απο λιγο, συν το οτι το permadeath με "αναγκαζει" να κανω restart chapter συχνα γιατι δεν το μπορω. Αλλα το συγκεκριμενο το απολαυσα ισως περισσοτερο απο ολα. Δεν εχει το βαθος του tactics ogre η την ιστορια του, ειναι αρκετα απλο στο συστημα μαχη, αλλα ισως για αυτον τον λογο μου αρεσε περισσοτερο. Αρκετα χαλαρο και διασκεδαστικο.
Με χαλαει λιγο μονο το ποσο ευκολα μπορουν να ψοφησουν καποιοι χαρακτηρες, με μια λαθος κινηση ή ενα critical, αλλα αν δεν ηταν και αυτο τοτε θα ηταν πολυ ευκολο παιχνιδι. Βασικα αν δεν σε νοιαζει το αν θα χασεις μερικους χαρακτηρες τοτε περα απο τα 2 τελευταια chapters θα ελεγα πως ειναι το πιο ευκολο του ειδους που εχω παιξει, εκτος απο το last boss που ειναι λιγο tricky.
Ξεκινησα και το sacred stones, θα ελεγα πως ειναι σχεδον το ιδιο παιχνιδι απλα αλλο campaign με μερικες βελτιωσεις. Τα γραφικα ειναι σχεδον ιδια, μαλιστα μοιραζονται και τα animations, τα συστηματα μαχης ειναι ιδια με την διαφορα πως υπαρχουν "skirmishes" αυτην την φορα για να παρεις XP, η μεταφραση και γενικα οι διαλογοι ειναι καλυτεροι (στο πρωτο μερικες φορες ηταν πολυ προχειροι οι διαλογοι, λες και του εγραψε παιδακι) αλλα οι αποστολες ειναι ισως λιγο καλυτερες (εχω παιξει 10-15 chapters, δεν θυμαμε ακριβως). Ισως το παιξω μεχρι τελους.

Τωρα το castlevania, παρολο που μου αρεσουν πολυ τα metroidvania παιχνιδια της σειρας το ειχα αφησει, γιατι νομιζα μονο το aria of sorrow ηταν σε αυτο το στυλ. Εκανα λαθος οποτε χαρηκα μολις ανακαλυψα πως ηταν στο στυλ που ηθελα. Παρολο που μου αρεσε σχετικα σαν game θα το εβαζα μαλλον στον πατο της σειρας και ας ειναι αξιοπρεπες. Βασικα ειναι σαν μια mini εκδοση του symphony of the night, παρομοιο στυλ, "2 καστρα" (σχεδον ιδια βεβαια), equip system κτλ αλλα σαφως λιγοτερο content οπλα κτλ. Ο χαρτης δεν βοηθαγε ομως αρκετα με αποτελεσμα να με κανει να ψαχνω τα ιδια σημεια πολλες φορες για να συνεχισω, το 30% του χρονου μου πρεπει να ηταν σε ανουσιο searching επειδη επρεπε να εχω χαρτι και στυλο διπλα μου. Ειμαι οκ με το backtracking και λιγο searching αλλα σε αυτο το παιχνιδι ειναι σε αλλο επιπεδο. To inventory ηταν χαλια μιας και επρεπε να μπαινεις συνεχια στο menu για να αλλαξεις spells ακομα και για να usareis το heart weapon αντι για magic, λογικο βεβαια λογο περιορισμων στα κουμπια. Γενικα σαν παιχνιδι δεν ελεγε και πολλα, πολυ ευκολο, μετρια bosses και γενικα τιποτα σπουδαιο.

[straier]

Πάντως ο κόσμος του ήταν άδειος και τότε που βγήκε. Και τότε υπήρχε ένας σωρός παιχνίδια που ήταν open world και είχαν πιο "γεμάτους κόσμους" (ενδεικτικά, Morrowind, San Andreas).
To SotC καλώς είναι όπως είναι βέβαια, καταλαβαίνω πως μπορεί να μη σου αρέσει αλλά υπηρετεί πλήρως το όραμα του δημιουργού του και δεν αραιώνει την εμπειρία με άχρηστο περιεχόμενο.
Προσωπικά θα ήθελα περισσότερα παιχνίδια να ακολουθούσαν την λιτή και απέριττη λογική του SotC.

[Naked Snake]

Κάντε με μοντ να ρίξω μερικά μπανακια.
Το SOTC δεν είναι open world και ποτέ δεν το πασαρανε ως τέτοιο.
Action adventure ήταν πάντα. Και ο κόσμος καλώς είναι άδειος. Ενισχύει την όλη αίσθηση και ατμόσφαιρα.

Έλα μωρέ και συ τώρα αμέσως μπαν...Πταίσμα!

Εξ'άλλου άντε και με μπάναρες. Αλλά πες ρε παιδί μου ότι μας φωνάζουν να παίξουμε σε κάνα γήπεδο.Να μην βγάζουμε ούτε 11αδα?Έστω, κάποιος να μπαίνει για αλλαγή στο 75' να κρατάει λίγο μπάλα!

Μια επισήμανση μόνο : Δεν είπα ότι ο κόσμος είναι κακώς άδειος.Αλλά ότι εμένα μου κακοφαίνεται, όντας τόσο όμορφα σχεδιασμένος (για το remake πάντα).Εννοείται ότι ενισχύει την ατμόσφαιρα ως είναι, απλώς εγώ καθόμουνα και παρατηρούσα την σχεδίαση και έλεγα : "Κοίτα ρε πούστη τι ωραίο μέρος αυτό.Σκέψου το σε ένα Open world RPG (Εξ'ου και το miss με το open world) πόσο ωραία θα έτρεχε άραγε?". Δηλαδή δεν έχει να κάνει σχέση με το SotC η "ενόχληση" μου, αλλά καθαρά απο δικιά μου περιέργεια η οποία όμως είναι παράγωγη του θαυμασμού για την δουλειά που κάνανε.

Άσε που - και το λέω σιγανά, γιατί έχω ορκιστεί φόλα στη Κονάμι - βρήκα μέρη που θα τα ήθελα αυτούσια όπως είναι σε ένα remake του Snake Eater...Είπαμε, σιγανά τα λέμε αυτά.

Και btw, Bluepoint, respect κοπέλα μου. Δώστε τους αβλεπί οτιδήποτε remake υπάρχει.Το'χουν.

[Altair]

Κάντε με μοντ να ρίξω μερικά μπανακια.
Το SOTC δεν είναι open world και ποτέ δεν το πασαρανε ως τέτοιο.
Action adventure ήταν πάντα. Και ο κόσμος καλώς είναι άδειος. Ενισχύει την όλη αίσθηση και ατμόσφαιρα.